Brief van oud-Texelaar
uit Canada
OPOFFERING
Parlementair Overzicht
Loze streken van Snoekie en Bolleboks
t
Fitzroy Harbour, Canada,
20 Juli 1951.
Hallo Vrienden!
Wij hebben een aardige zomer gehad,
het kan hier erg warm zijn en daar wij
altijd de koele zeewind op Texel ge
wend waren, vonden we het dan ook
erg warm. Toch was deze zomer niet zo
warm als andere jaren, de Canadezen
vonden het maar matig.
Mij is opgevallen, dat de duisternis
heel gauw invalt, geen gezellige sche
meruurtjes. Onlangs maakte ik een tocht
op de fiets van Fitzroy Harbour naar
Arnpnor (dat is ongeveer 15 km.). Het
was nog volkomen licht toen ik ons
huis verliet en een uur later, toen ik in
Arnprior aankwam was het volkomen
donker, de nacht viel voordat je er erg
in had. Ongeveer 7 km. moest ik afleg
gen over een Highway (hoofdweg) en
dat is hier in Canada heel gevaarlijk,
vooral in donker. Ze zijn hier met ge
wend dat er fietsen op de Hoofdweg rij
den, er gebeuren dan ook veelal onge
lukken als je je op de Hoofdweg be
geeft. Wandelaars lopen hier ook altijd
links van de weg zodat ze de auto's te
gemoet komen. Daar moet je anders
eerst wel aan wennen.
Onze eerste winter in Canada is erg
meegevallen, er zijn wel eens flinke
koude dagen geweest maar toch bleken
we er goed tegen bestand te zijn De
Canadezen lopen altijd te rillen van de
koude, ze vroegen wel eens of wij het
niet koud hadden maar we antwoordden
van niet. Het komt blijkbaar doordat wij
Hollanders meer vet gebruiken, wat ze
hier practisch niet doen. Ze zijn hier
soms ook erg mager (er zijn ook wel
anderen). Als je ziet hoeveel vet hier
weggegooid wordt dan zou je er van
schrikken. Ik heb een paar weken bij
mensen gewerkt in een winkel, ze ge
bruikten veel vlees en het werd meestal
gebraden in de oven (ze braden meestal
4 pond tegelijk). Gesneden wordt het
niet wanneer ze het bakken, de grote
homp vlees wordt zo in een grote
braadpan geduwd en als het gaar is
wordt het vet, dat er af komt, afgegoten,
in een busje gedaan en weggezet. Later
vinden ze het weer eens terug en dan is
het vergaan en moet weggegooid wor
den.
Nu zullen er ook wel mensen zijn, die
het opgebruiken, maar het grootste ge
deelte laat het maar waar het staat. Ik
vond het zo jammer, want als je dan na
gaat hoe wij erom zaten te springen in
Holland. Ze hebben hier nog mets mee
gemaakt anders zou 't wel anders zijn,
denk ik.
Groenten en fruit worden hier veel
gegeten, salads of slaatjes en zo worden
hier iedere dag bereid. Hier heb je de
Cabbagesalad, dat is witte kool erg fijn
gesneden met selderij, een uitje en ma
yonnaise erdoor gemengd. Alles rauw
klaargemaakt. De eerste keer dat ze mij
dat voorzette, vond ik dat zo vies, maar
1. Snoekie was sinds twee maanden
boekhouder bij Lindeman Co., groot
handel in poetsdoeken en schuurpapier.
Maar Snoekie was liever lui dan moe en
had de hele boekhouding in de was la
ten lopen. Daarom zette meneer Linde
man op 'n goeie dag de voordeur wijd
open, pakte Snoekie bij z'n kraag en
schopte hem er „regulier" uit, zoals mijn
grootvader altijd zei. Ja, daar stond
Snoekie nu. De tijden waren slecht en
de baantjes lagen zo maar niet voor het
opscheppen, vooral als je geen goeie „ge
tuigen" had.
FEUILLETON
35.) Lore ging naar de meisjes. Zij
verwachtte een verwijt van Lo of juf
frouw Hunziger, maar er kwam mets
van dien aard. En de discretie van de
beide leraren deed haar goed. Het zou
haar gehinderd hebben nu een proza-
isch woord te horen.
Tijdens de afdaling geraakte Lore tus
sen Frieda en Lydia.
Nu, wie is het? vroeg Lydia.
Toevallig een collega van hetzelfde
gezelschap, antwoordde Lore ontwij
kend.
Wat kan het toch toevallig lopen!
spotte Frieda.
Werkelijk slechts toeval, verzeker
de Lore. Of dachten jullie, dat ik het zo
stom zou doen?
Dat klopt, moest Lydia toegeven.
Dat zou je beslist geraffineerder ge
daan hebben.
Wat speelt hij.' vroeg Frieda.
Jeugdige helden en minnaars, ant
woordde Lore niet zonder trots.
Frieda grinnikte.
Daarboven heeft hij er helemaal
niet als een jeugdige held uitgezien. Eer
der als een huilende derwisch.
Toen werd Lore woedend.
Och jij, laat jij me met rust met je
boosaardige kletspraatjes. Hij bekom
mert zich niet om jou en jij behoeft je
met om hem te bekommeren Begrepen?
Je hebt het duidelijk genoeg ge
zegd, antwoordde Frieda beledigd.
nu lust ik het heel graag, het is echt een
kwestie van wennen. Dan heb je de Po-
tatosalad, de aardappelsla, en de gewo
ne slablaadjes, die worden niet fijn ge
sneden, maar heel op het bord gelegd
met gesneden tomaten en komkommer,
daarbij gebruiken ze zalm (vis) of een
ander soort vlees met bruine bonen of
groene erwtjes. Het smaakt heus niet gek
er wordt dan ook veel werk van ge
maakt. De hoofdzaak is hier het eten, 't
werk komt later wel. Ze kunnen hier
gerust wel een paar dagen stof zien
liggen
Goedkoop fruit.
Het fruit is hier een stuk goedkoper
dan in Holland, hier kunnen we alle da
gen wel fruit krijgen. Ik herinner me
nog best, dat ik op Texel voor het eerst
een perzik kocht, dat is nog maar drie
jaar geleden en die was 35 ct. Na die
tijd heb ik het maar niet meer gedaan,
omdat ze me veel te duur waren, ter
wijl je ze hier koopt voor 85 ct. per
slof. Sinaasappelen kosten hier 25 ct.
per dozijn, appelen 12 ct. per pond en
dan heb je ananas voor 35 ct. per stuk.
Ik had nog nooit een ananas gezien met
schil. Ze smaken anders lekker hoor.
Ze hebben hier erg veel soorten fruit
die ik nooit eerder had gezien. Laatst
kwam ik in de winkel en ze vroegen
me of ik een stuk watermeloen lustte,
dat is een grote meloen, groen aan de
buitenkant, rood van binnen en erg wa
terig, het heeft een zoete smaak, je
vindt er iets in terug van de smaak van
een gewone meloen. Kinderen hier zijn
er dol op.
De pompoen wordt eerst in stukken
gesneden, de pitten worden eruit ge
haald en gedroogd en dan kun je ze op
eten, ze hebben zo'n beetje de smaak
van amandelen, ze worden soms ook ge
bruikt in cake of koekjes. Nadat de
pompoen is gesneden worden de stuk
ken in een stomer gedaan, dat is een pan
gevuld met kokend water, daarop een
pan met grote ronde gaten er in, waar
dan de stukken in worden gestopt en
met een deksel afgesloten. Het duurt on
geveer 20 minuten tot het zacht is en de
schil eraf gehaald kan worden. De oran
jeachtige massa wordt fijn gestampt, er
wordt een beetje melk, zout, peper en
suiker in gedaan en in de klaargemaak
te piecrust gedaan. De piecrust wordt
gemaakt van meel, vet en wat melk, je
maakt er gewoon deeg van. Het hele
geval gaat in platte schalen van vuur
vast glas of alluminium. Zo maken ze dat
ook van frambozen, aardbeien, rabarber
en appels, ook doen ze er pudding tus
sen, met eiwit geklutst en aangeroerd
met suiker aan de top.
Ik raad de huisvrouwen aan het eens
te proberen, wie zich interesseert voor
sommige Canadese recepten, laat me
dat weten, ik wil ze graag opsturen.
Alle recepten worden hier door de
vrouwen zelf gemaakt en een keer in
het jaar door een vereniging uitgegeven.
Niet zo handig.
Veel dingen worden door de vrouwen
zelf gedaan, uitgezonderd naaien, breien
en stoppen, daar zijn ze hier niet zo
handig in. Ik denk dat jullie wel eens in
2. Wat te beginnen? Dagenlang zwierf
Snoekie werkloos rond en zette zich
eindelijk mistroostig op een bankje in
het park neer. Maar, wat was dat? Star
ken daar niet een paar benen tussen het
groen uit, daar, vlak tegenover hem?
Wacht, even trekken. „Goeiendag!"
zei de man, die aan de benen vastzat.
Hij had languit tussen de struiken liggen
„pitten" en rekte zich geeuwend uit.
„Goeiendag, zeg ik. Ook werkloos?"
Snoekie zuchtte smartelijk van ja
Lydia lachte plotseling.
Neen, jongens, wat er allemaal op
een schoolreis gebeurt! Nu is ook Lore
verliefd.
Wat zeg je? Wat? wendde Lore
zich scherp tot haar.
Och, dat ziet toch een kind! meen
de Lydia. Wanneer jij een man in be
scherming neemt en hem niet imiteert,
dan ben je verliefd. Zo ernstig heb ik je
trouwens nog nooit gezien. Neen, neen,
Lore, je kunt mij niets wijsmaken. Dat
is de liefde.
Frieda kreeg medelijden met de arme
Lore en zei: Laten we haar met rust la
ten. Met de liefde moet je niet spotten.
En na enige glijdende stappen over een
steil stuk weg, fluisterde zij Lore toe:
Vanavond weer vergadering in mijn ka
mer. Na negen uur. Dan wordt de brief
aan Lo opgesteld.
Och, doe dat maar zonder mij! ant
woordde Lore onwillig.
Wat betekent dat? wond Lydia zich
op. Wil jij ook al weglopen?
Ja. Dat is toch maar een grap voor
kleine kinderen. Laat de arme Lo toch
met rust.
De arme Lo met rustLydia
herhaalde het met grenzenloze verba
zing. Maar Lore! Sedert wanneer heb
jij zoveel medelijden met onze pijnigers?
Och, overdrijf toch niet altijd zo!
zei Lore geërgerd. Hij moest ons toch
wiskunde bijbrengen Ten slotte was hij
niet onze minnaar, maar onze leraar. En
als jullie het weten wilt de ergste
was hij lang niet. En op reis gedraagt
een tijdschrift hebben gelezen dat de
vrouwen in Canada heur haar zelf be
handelen Het is fantastisch om te zien
hoe vlug ze 75 haarklemmetjes in het
haar draaien, er worden hier haast geen
krulspelden gebruikt. Zelf ben ik er nog
nooit mee begonnen, want ik geloof dat
ik de hele avond werk had. Zelfs de ou
de dames zijn nog zo actief om zichzelf
de krulletjes in het haar te draaien. Een
kapper en een bakker hebben hier niet
zoveel klanten als in Holland.
Begrafenis.
Het is interessant de verschillende ge
bruiken tussen twee landen te vergelij
ken. Een maand terug hadden we een
begrafenis van een oude man. Zodra hij
gestorven was werd hij weggebracht
naar een stadje niet ver hier vandaan
en door een man helemaal opgeknapt.
Ze nemen al het bloed weg en er wordt
een zekere stof in het lichaam gespoten
om het lijk tenminste 3 a 4 dagen in
goede conditie te houden, daarna wordt
het gezicht gepoederd en het haar ge
knipt. Een speciaal nieuw gekocht cos-
tuum of bijna met gedragen, wordt aan
getrokken en dan wordt het stoffelijk
overschot in de kist gelegd. De kist is
gemaakt van zwaar hout en gevoerd
met meestal rose zijde. Het hoofdkussen
wordt mooi afgewerkt en zo wordt de
dode weer naar het sterfhuis terugge
bracht. Buiten aan de deur wordt een
zwart kruis gehangen, zodat de mensen
kunnen zien dat er een dode in huis is.
Op de begrafenis viel het mij op, dat
de meeste mensen geen zwart droegen,
je zag de meest schreeuwende kleuren
bij elkaar, ik vond het wel een beetje
raar hoor, maar ze hebben er hier blijk
baar geen erg in. Ge kunt aan de deur
van de kamer uw naam schrijven in een
boek dat op een lessenaar klaar ligt. De
stemming vond ik verre van droevig,
het leek meer een gezellige bijeenkomst.
Behulpzaam.
Maar hoe raar ze hier ook doen, de
mensen zijn erg goed en behulpzaam.
We hebben nog geen auto (wat misschien
wel met zo lang zal duren) en de afstan
den zijn te ver om te fietsen, temeer
daar het landschap er te heuvelach
tig voor is. We moeten maar altijd weg
zien te komen door te liften. Een paar
weken terug ben ik in het ziekenhuis
geweest voor een operatie. Vader en
moeder wilden me graag bezoeken, maar
hoe? Nu dat was gauw opgelost. Fitzroy
Harbour is maar een klein plaatsje en ze
wisten al gauw dat ik in het ziekenhuis
lag. Ze reden vader en moeder naar mij
toe en brachten meestal zelf ook meteen
een bezoek en.veel lekkernijen en
bloemen. Ze zijn zo ontzettend goed voor
me geweest, waar ik hen dan ook erg
dankbaar voor ben. We hebben dan ook
helemaal geen gevoel dat we vreemden
zijn voor hen, we worden vaak uitgeno
digd en zij bij ons.
M'n broer is verleden week getrouwd
en als je zag wat een prachtige ge
schenken ze hebben gekregen, er was
voor heel wat waarde bij.
Ik geloof, dat Henk een stukje in de
krant zal schrijven over de trouwerij.
Hun huwelijksreis zal wel naar Holland
worden gemaakt vermeed ik, het duurt
misschien nog wel een paar jaar maar
dat mag 'm met hinderen. Ook wij ko
men vast nog eens naar Texel terug,
daar wij jullie niet kunnen vergeten, er
zal misschien wel veel veranderd zijn
maar de gastvrijheid, waar Texel om
bekend is, blijft altijd hetzelfde.
Vrienden, ik hoop dat mijn brief jul
lie ons leven en de beschrijving van
Canada duidelijk maakt en als jullie iets
willen weten, schrijf dan naar „Fitzroy
Harbour", Ontario, Canada. We zullen
dan alle gewenste inlichtingen verstrek
ken.
Allen hartelijk gegroet van m'n ou
ders en broers.
Verder groet ik alle vrienden en be
kenden,
oud-Texelaar AKKE REITSMA.
Onder haar postscriptum vertelde Ak-
ke nog, dat de dichtstbijwonende Texe
laars zijn: Jan Vlaming, Ottawa en de
familie Woudstra, Waterdown (Ont.)
woont. Dick Geense woont tussen Mon
treal en Ottawa. Vader en moeder heb
ben eerstgenoemde en laatstgenoemde
gesproken op The Dutchday die door de
Hollanders georganiseerd was. Ook L.
Koppen hebben ze gesproken, die hier
met vacantie is.
hij zich dat moet iedereen toegeven
als een heer
Zo? schamperde Lydia. En wat zou
jij er van gezegd hebben, wanneer hij je
tête k tête met. die huilende derwisch
gestoord had, zoals gisteren bij Maria?
Och, daar is toch nog een groot
verschil tussen, antwoordde Lore ern
stig, of je in een tuin onder aller ogen
een paar woorden wisselt of dat je 's
nachts een donkere laan inglipt. Ik zou
het in Maria's plaats nooit gedaan heb
ben.
Maar Frieda beslechtte de woorden
wisseling tussen Lydia en Lore met de
medelijdende opmerking: Laat haar
gaan, Lydia! Zij is verliefd. En wanneer
je verliefd bent, schijnt zelfs Lo een ho
ger wezen. Geeft niets! Wanneer ook
Lore niet meedoet, zijn er nog altijd ne
gen om achter de struiken op te duiken
Dat is voldoende.
HOOFDSTUK XIV.
Klokslag negen werd het terras van
de albergo plotseling leeg. De meisjes
trokken zich onder voorwendsel, dood
moe te zijn, in haar kamers terug, en
dat was na de vermoeienissen van de
laatste dagen niet eens opvallend Maar
de veelzeggende afscheidsblikken, die
zij onder elkaar wisselden, zeiden dui
delijk, dat nu pas het hoogtepunt van
de dag zou volgen.
Vijftien minuten later slopen zij in
haar pyjama's over de gang, naar Lydia
en Frieda. Doch Platti, Verena, Lore en
Maria ontbraken. Zij hadden zich defi
nitief van de samenzwering tegen Lo te
ruggetrokken.
AMBACHTSSCHOOL VOOR DEN
HELDER EN OMSTREKEN
Hier volgen de namen van de leerlin
gen, die een getuigschrift behaalden en
van hen die bevorderd zijn van de le
naar de 2e klasse voor de cursus 1950-'51
aan de ambachtsschool te Den Helder.
Een getuigschrift als metaalbewerker
ontvingen: L. v.d. Berg; A. C. Bonnet;
G. Boogaard; J. Dekker; P. Kikkert; A.
N. Ran; A. M. Smit; H. van Sijp.
Een getuigschrift als motorrijtuigher
steller: B. Druif.
Een getuigschrift als electricien: G.
A. Buys; J. N. Parlevliet; B. Troost.
Een getuigschrift als scheepmaker: P.
Schagen.
Een getuigschrift als timmerman: C.
Molenaar; D. Haker; B. Vlaming.
Bevorderd van de le naar de 2e klas:
L. H. Bremer; J. Z. Broersma; J. Gris-
nigt; D. Lap; C. v. Lenten; K. Uitgeest
C. Vinke; J. v.d. Vis,
Timmerlieden: J. Burger; C. Eelman
W. Stark; G. J. Visman.
Meubelmakers: J. J. Jongendijk.
Schilders: J. v. Lenten.
S.V. Texel.
Het grote jaarlijkse evenement is bij
na daar. A.s. Zondag gaan 2 elftallen
onzer adsp. weer deelnemen aan een
der Jeugd-Sportkampen van de KNVB,
dat dit jaar in Doetinchem wordt gehou
den. Naast een prettig kampleven dat
een verbroedering in de sport stimu
leert, worden er aantrekkelijke voetbal-
tournooien gehouden. Daar ziet men het
beste jeugdvoetbal en ontstaat een pret
tige kameraadschap.
Diverse spelen ais ping-pong, zwem
men, kanovaren, staan op het program,
terwijl het prachtig gelegen natuurbad
wel een bijzondere attractie zal zijn.
De avonden zullen door eigen mede
werkers gevuld worden, zodat de week
voorbij zal vliegen. Een conversatiezaal
staat de jongens ten dienste.
We wensen jullie een prettige vacan-
tieweek in onze mooie sport, waarbij er
op wordt gerekend, dat iedere deelne
mer er prijs op stelt de naam „sport
man" waardig te zijn en met ere te dra
gen. Gehoorzaamheid aan de leiders is
dus geboden. De reis gaat per auto, dus
kan het een prachtrit worden.
Succes, jongens en veel plezier! D.D.
VOORZITTER KORTENHORST HAD
HET MOEILIJK
Overheidspensioen verbeterd
Niet ingewijden krijgen misschien wel
eens de indruk dat de vergaderingen v®n
onze Eerste en Tweede Kamer saaie ver
toningen zijn, waarin uitsluitend op za
kelijke wijze met elkander en met de re
gering wordt gediscussieerd, zonder dat
de humor af en toe eens om de hoek
komt kijken. Niets is echter minder
waar. Natuurlijk zijn de debatten wel
eens saai, maar onze afgevaardigden
naar de Staten-Generaal zijn mensen,
die goede humor best kunnen waarde
ren. Zelfs in het meest spannende debat
hoort men een kwinkslag, die een beet
je ontspanning teweeg brengt. Zo'n
staaltje produceerde de afgelopen dagen
de heer Scheps (arb.). Aan de orde was
een aantal naturalisatie ontwerpen.
Meestal wordt daarover niet gesproken.
Na een uitvoerige schriftelijke voorbe
reiding gaan zij zonder debat onder de
hamer van Voorzitter Kortenhorst. Dit
maal was het anders. De uitnemende re
denaar Scheps diende twee moties in.
Eén om te pogen, dat oud-illegale wer
kers met voorrang zullen worden be
handeld bij het verkrijgen van het Ne
derlanderschap en één om de genatura-
liseerden de kans te geven om zonder
kosten en moeite hun naam zó te laten
veranderen dat zij in onze taal bruik
baar zijn. Deze laatste motie luidde als
volgt: „De Kamer van oordeel, dat na
men als: F. E. Adamczak, I. Baranyai, H.
R. Czapski, E. L. Dwinatsky, enz. door
Nederlanders niet kunnen worden uit
gesproken, nodigt de Minister uit maat
regelen te treffen, die aan dit bezwaar
tegemoet komen".
Voorzitter Kortenhorst zat met de han
den in het haar. Het is nl. de gewoonte
dat elke motie, die wordt ingediend
door hem wordt voorgelezen, waarna hij
Lydia presideerde ook nu weer de ge
heime zitting. En zij begon met de bijna
plechtige openingswoorden:
Jullie weet, waarom wij hier bij
een zijn. Wraak op Lo. Het lot heeft mij
aangewezen om de brief te schrijven. Ik
zal mijn plicht jegens de klas vervullen.
De overige negen meisjes keken voor
zich uit en hielden onwillekeurig haar
adem in. Gisteren hadden zij de samen
zwering nog als een grap beschouwd,
maar vandaag, nu zij aan de uitvoering
toe waren, beseften zij de ernst van de
zaak.
Na een plechige pauze ging Lydia
voort: Helaas zijn er onder ons vier ver
raadsters. Haar namen zullen nadrukke
lijk vermeld worden....
Hier onderbrak Gertrud haar ge-
ergerd: Ach, schei toch uit met die ster
ke uitdrukkingen! Verraadsters.Zij
doen eenvoudig niet mee. Daar steekt
toch niets achter.
Wat? Trek jij partij voor haar?
wond Lydia zich op.
Neen. Ik trek voor niemand partij,
verweerde Gertrud zich al veel beslis
ter. Maar ik vind, dat het een zaak is,
die ieder voor zichzelf moet uitmaken.
De ene is nu eenmaal een beetje kinder
achtiger dan de andere. Sommigen staan
al met één voet in het leven. Het wer
kelijke leven.
Frieda wees Gertrud energiek terecht:
Tegen ons zeg je, dat wij kinderachtig
zijn? Tegen ons?
Dat is toch geen belediging, ant
woordde Gertrud. Maar ik zie dat alle-
haar in behandeling laat nemen. Nu z«
hij beklemd tussen 23 namen, waarove
ieder rechtgeaard Nederlander zijn ton
breekt. De grote kennis van de Voorzit
ter moest ook hier tekort schieten, maa
de humor van de heer Scheps kon h
best waarderen. „Als ik de namen goe
uitspreek", zo zeide hij, „ben ik gee
Nederlander of de motie is reeds b
voorbaat verworpen. Wil de heer Schep
dat risico nemen?" Nu, dat deed de hee
Scheps. De poging mislukte#volkomei
tot groot vermaak van de hele Kamei (J
die schalde van het gelach om de vreem g
de capriolen die de Voorzitter met dez f
namen maakte. Is het een wonder, da
de motie Scheps door de hele Kame
werd aangenomen? Het andere voorste
van deze afgevaardigde trof hetzelfd
lot.
Drukke week.
Overigens heeft de Kamer de laatst 1
week voor haar vacantie hard gewerkt V
Vier nachten achtereen kwam zij ii
vergadering bijeen en een groot aanta
wetsontwerpen werd afgedaan. Zo wer<
de binnenvaart aan een vergunmngs
stelsel onderworpen en kregen de
Spoorwegen veel geld om de geledei
oorlogsschade te kunnen financieren
F 50,000 werd uitgetrokken om een mo
nument op te richten in Paramaribo ei
Suriname als uiting van dank van he
Nederlandse volk voor de verleend
hulp door Suriname en de Antillen tij
dens de oorlog bewezen. De oprichtinj
van de Europese Betalings Unie wen ij
goedgekeurd en nog kunnen we enkeh
tientallen wetsontwerpen noemen.
Verbetering van de «verheids- j
pensioenen.
Belangrijk voor velen is echter de wij
ziging die in de pensioenen van over i
heidsambtenaren is aangebracht. Zij 5
die daar mee te maken hebben, zuller
het weten: deze kwestie was een langt 1
lijdensweg. De regering was niet scheu -0i
tig en slechts op aandringen van de Ka- "eI
mer deed zij iets voor haar oude diena- e€
ren. Maar een feit was, dat deze pensi-
oenen ver ten achter bleven bij de ge- IV'
stegen kosten van levensonderhoud. Hei loc
vorig jaar werd er iets bereikt, maai rS'
daarmede was de Kamer echter niet te- :ri,
vreden. Alle gepensionneerden kregen at
een bijslag van f 50 per jaar. Zij, die er:
voor 1 Januari 1947 met pensioen wa-
ren gegaan kregen echter f 40 extra om- lk:
dat zij van verschillende loonsverhogin- e
gen met hadden geprofiteerd. Het wets- ra;
ontwerp, dat nu ingediend was had d( eb
bedoeling om de f 90 bijslag te verhogen n
tot f250 als men minder dan f 1500 pen- ID
sioen heeft, tot f 300 als het pensioen lo
beloopt tussen de f 1500 en f3000 tot pe
f 350 als het pensioen hoger is dan toi
f 3000. Voor de gepensionneerden van na ee
1 Jan. 1947, die dus een bijslag van f 50 on
ontvangen hadden, werd dit bedrag resp el
verhoogd tot f150, f200 en f250. Dit er
foorstel ontving een gunstig onthaal in tr
de Kamer. Alle fracties verklaarden llf
zich er voor. Wel werd aangedrongen oe
om iets te doen voor hen, die zeer lage
pensioenen genieten. Dat was wel no-
dig, want het vong jaar werd geregeld ei
dat de bijslagen niet meer dan 20 pet. et
van het pensioen mocht bedragen. Ie- 'et
mand die dus een pensioen had van 'n
f 450 per jaar kon eenvoudig niet meer
dan f 90 krijgen, hetgeen gelijk was aan ?n
de toe te kennen bijslag. De grens van e
20 pet. bleef echter ook bij deze nieuwe ie
regeling bestaan. Van een verhoging 'e:
van f 90 tot bv. f 250 kon dus geen spra- 0
ke zijn. Een dergelijke verhoging zou in en
vergelijking met de andere pensioenen e<
ook onevenredig hoog zijn. De Minister ,2
diende op aandrang van de Kamer een A
wijziging in, waardoor dit maximum )e
van 20 pet. verhoogd werd tot 30 pet. -
Om nu verdere technische details te la
ten rusten geven we hieronder een I-
staatje van de overheidspensioenen zo
als ze voortaan zullen zijn. In deze be-
dragen zijn de bijslagen van f 90 en
f 50 verwerkt. 1(
Gepensionneerd voor 1 Jan. '47 a
Pensioen: tot f450 30 pet. 'e
f 451,f 675,— f 135,— 11
f 676,f 1250,— 20 pet. le
f 1250,f 1500.— f250,— a
f 1500,f 3000,— f 300,— ai
f 3000,en meer f 350,
Gepensionneerd na 1 Jan. '47
Pensioen: tot f251,30 pet. a
f 251,f 375,— f 75,— )c
f 376.f 750,— 20 pet. P;
f 750,f 1500,— f 150,— lu
f 1500,f3000,— f200,— ,v
f 3000,en meer f 250,n
>r
maal een beetje anders, omdat ik nu a
mijn eigen brood moet verdienen.
Hemel! ontplofte nu Herma, doe e
met zo blasé!
1U
Helemaal niet! Maar jullie kunnen
allemaal prettig bij jullie ouders thuis
blijven en ik moet in een orkest zitten
en cello spelen. Mijn ouders hebben zich
met mijn dubbele studie financieel uit- y
geput. Nu moet er gewerkt worden en
dien ik op mijn eigen voeten te staan.
Wat hebben jouw eigen voeten
eigenlijk met Lo te maken? vroeg Fne-
da spottend.
Niets. Maar ik zie het misschien n
een beetje anders dan jullie. Omdat ik
mij niet de weelde kan veroorloven om ;1
aan de school terug te denken. Ik moet
vooruit zien. En daarom herinner ik mij
helemaal niet meer, dat wij met Lo
overhoop gelegen hebben.
Wil dat misschien zeggen
vroeg Lydia scherp.
Gertrud stond op.
Ja. Heel juist. Neem mij niet kwa
lijk maar ik doe met mee. Voor mij
is de zaak-Lo afgehandeld. Goede nacht!
Voor Gertrud nog de deur bereikt had
was Irmgard haar nagesneld. Zij gaf
haar een arm en zei geheel van streek:
Ik ben zo blij, dat je niet meedoet, Ger
trud. Ik durfde het niet te zeggen. Maar
ik wil ook niet meedoen.
Gertrud trok de tollende Irmgard
beschermend tegen zich aan.
Nu, ga dan mee! Je behoeft je hele
maal niet te schamen. Integendeel!
(Wordt vervolgd).
(Nadruk verboden)
