Twijnder's Manufacturen
Een avontuurlijke tocht
wij er uit en maar weer tippelen
Het Jeugdverhaal „De avonturen van Bim en Bam"
6
-ZJÊ
Ons duinlandschap
Texel 3 kampioen
ha
[M<
door Tj. Wassenaar
III.
Maar nu kwam de afrekening. Wat zou
het wezen? Dit viel erg mee! Het kosstte
ons met z'n tweeën in Hollands geld ge
rekend 5 gulden De vrouw was erg
slecht te verstaan, of liever, wij konden
erg slecht Engels. Ze wou ons maar hou
den en wij wilden juist weg, want het
kon nu toch nooit zo ver meer zijn. Dus
wij togen welgemoed op pad. Wat was 't
hier mooi, lekker warm en alles bergen
en ondoordringbare bossen Het hotel lag
in een dal, maar het ijs lag op de plas
sen. We klommen dan ook al weer spoe
dig en we gingen kronkelend omhoog.
Onze kleren droogden al weer lekker en
het sigaretje smaakte heerlijk, ondanks
de korte nachtrust. Maar wie had dat
gedacht, dat we plotseling in de sneeuw
zouden lopen te waden. Ja, het was ech
te sneeuw. Zaten we zo hoog? Het bleek
dat we op zo'n 1100 meter hoogte waren.
Maar al met al geen auto's en ook geen
Omeo Maar toch? We hoorden motorge
ronk. Laat het nu Bill weer zijn met zijn
bus! Hij stopte en wij er in. Laten we nu
nog uren gereden hebben, door een land
schap zo mooi, om nooit te vergeten. Ge
weldige rotsen, loodrecht de lucht in.
Soms zaten we zo hoog, dat we over de
toppen konden zien. Alles nog zo onge
rept. Geen vacantie-oord, maar iets waar
heel weinig mensen kwamen. Halverwe
ge stond nog een hotel, waar juist een
cowboy uitkwam, compleet met paard en
revolver.
Maar juist voor dat de klok 12 sloeg
stonden wij in Omeo. Een dikke stip op
de kaart. De Waal was zeker nog groter.
Bill stopte voor een hotel en nam ons
mee. Het was een heel degelijke zaak en
voor ons leek het heel luxe. Hij vertelde
de hotelhouder, dat we een kamer enz.
wensten, want morgen ging er pas een
bus naar Bairsdale. Dat was nu juist on
ze bedoeling niet. Maar wat moesten we
zeggen? Hij had het goed met ons voor.
De hotelhouder schreef onze namen in
het gastenboek (met veel moeite). Nu
moesten we Bill nog betalen, dat zou wat
worden! en dan zien dat we wegkwamen.
Bill stond aan de bar, zich vol te gieten
met. bier. Fantastisch wat hij op kon!
,.Wil je ook een biertje van ons Bill"?
Nee, dat wou hij niet, maar er stonden
al een paar voor ons klaar, van Bill. Na
ze te hebben genuttigd vroegen we:
„Bill, wat moeten we betalen voor de
busreis"? „Betalen"? Nou, daar wou hij
niets van weten, nee hoor. jullie moeten
nog een biertje van me hebben, ook an
deren stelden er prijs op ons wat aan te
bieden. We hebben ons er mee af weten
te maken, dat het bier veel sterker was
dan in Holland en dat we er niet tegen
konden. Dit namen ze graag.
Na hartelijk afscheid van Bill te heb
ben genomen en hem heel erg vriende
lijk te hebben bedankt voor zijn kostelo
ze trip, namen we als oude vrienden af
scheid. Nu zien om weg te komen uit
Omeo. Dat hotel werd vast te duur. Wij
gevraagd naar de hoofdweg naar Bairns-
dele, waar ook heel weinig of geen ver
keer was. Het was nog steeds een zand
pad. Wel harder dan zand, omdat de bo
dem rotsachtig was. Op een stuk rots in
de stralende zon, hebben wij lekker een
boterham gegeten zonder een auto te
zien. Lopen deden we niet, want als er
geen auto kwam, onze naam stond dan
toch altijd waarborg voor een kamer in
I het hotel. Nu, dat staat hij nog! Want
spoedig kwam een Holden (made in Au
stralië). Hij stopte en wij mochten mee.
Eerst wilde het gesprek niet erg vlotten,
maar na het vertellen van onze weder
waardigheden en ons doel en het geven
van een Ritmeester, was het ijs tebro-
ken, hij bleek een dokter te zijn; de zgn.
„vliegende dokter", al was hij nu in een
auto. Hij vertelde van het land, de Blau
we Bergen voor ons, de schapen. Hij zei,
dat het land te groot was of te dun be
volkt. Soms had hij een dag werk om
een van zijn zieken te bezoeken. We
kregen koek en sigaretten van hem.
Maar de vreugde duurde kort, want
spoedig waren we in een dorpje, waar,
bij een gebouwje, al heel wat vrouwen
stonden te wachten. Wij namen afscheid
van onze dokter en gingen tippelen. Dit
durde ook niet lang, want er stopte bij
ons een auto. We hadden niets te vragen
en konden zo instappen. Het was een
kruidenier. „Zo, dus jullie moeten naar
Bairnsdal!" Hoe wist hij dat? Al spoedig
kwamen we het aan de weet, de dokter
had hem gevraagd om ons mee te ne
men. Wat een mensen! Het was nu een
vlakker gedeelte met veel bergrivieren.
Alles ook weer erg mooi. Na een 20 mijl
zette hij ons af en wees ons de weg naar
'n ander plaatsje. Ook hier stopte spoe-
dte een auto, die had de kruidenier ge
sproken. Wist ieder al dat wij hier lie
pen? Wij vonden het best. Nu ging het
weer de bergen in. Waar zouden we be
landen? Het begon al weer te scheme
ren zodat het tijd werd, dat we weer
een onderkomen voor de nacht hadden.
Na een flinke trip stapten we naar een
Hotelletje met een paar huizen in de
bergen. Hier konden we overnachten.
Onze kamer was even beter dan de vori
ge nacht en om 8 uur lagen we dan ook
al heerlijk te pitten.
's Morgens zijn we vroeg opgestaan,
hebben ons geschoren en een lekker bad
genomen. De schoenen gepoetst en onze
kleren wat opgeknapt, zodat we knap
langs de weg gingen. De waardin vroeg
ons of we ontbijt moesten hebben. Ik zei
haar, dat we wel wilden, maar geen geld
hadden. We kochten liever zo wat brood
en boter in een winkel, dat was nooit zo
duur. Maar we kregen een ontbijt op de
warande, waar we een uitzicht hadden
om nooit te vergeten zo mooi. Toen we
vertrek-klaar waren, kwam ze met een
groot pak aan voor ons. „Voor onder
weg", zei ze. Het overnachten kostte ons
samen de som in Hollands geld berekend
één gulden. De inhoud van het pakje was
al meer waard, want er zat een grote
cake en koekjes met jam er tussen in,
wat we in één maaltijd lang niet op kon
den.
We liepen nu weer in de bergen, aan
beide kanten hoge rotsen, zodat het pas
10 uur in de morgen was eer we een
zonnestraal zagen. Al spoedig kregen we
een lift van een luxe wagen. Een dame
en een heer. Maar dit was van korte
vreugde, want hij kreeg panne en het
ging niet meer. Wij er uit en weer tip
pelen. Het was nog steeds niet druk op
de weg. Daar kwam weer een bus. Dat
was de bus uit Omeo. Hij stopte. „Kom
in!" Bill had al weer voor ons gezorgd.
Hij had al tegen zijn collega gezegd.
„Als je een paar zwervers ziet, pik ze
op! In Bairnsdale kunnen ze toch nog
niet zijn!" Hij kende de weg. Weer een
tocht van heel wat mijlen door fantasti
sche streken. Heerlijk warm weer. We
kwamen door bossen, waar je zag, dat er
hevige branden waren geweest. Mijlen
ver. Dat moest wat geweest zijn!
Met de middag stonden we in Bairns
dale Ook deze bustrip kostte ons geen
cent. Nu kijken naar werk. Nu zou het
beginnen Het plaatsje stond ons best
aan. Het was weer de bewoonde wereld.
Al spoedig kregen we een tip: „Jullie
moeten naar Morwell gaan. Daar worden
honderden huizen gebouwd. Het is de
bedoeling om daar een stad te stichten,
langs de hoofdweg Melbourne, Sidney".
„Hoe ver is dat?" „Nou, zo'n 199 mijl!"
„Wat? Wat zullen we? Laten we het pro
beren! Je weet nooit".
(Wordt vervolgd).
NUTSSPAARBANK DEN BURG
In de maand April werd ingelegd
f6.104 12 (f 8.515 76) en terugbetaald
f 12.713 67 (4.519.89).
Het aan inleggers verschuldigde kapi
taal bedraagt nu f 190.729.32 (f84.239.97).
Het aantal posten van inleg bedroeg
49 (25) en dat van terugbetaling 28 (31).
Uitgegeven werden 5 (3) nieuwe boek
jes, terwijl 2 boekjes werden afbetaald.
In omloop zijn thans 277 (184) boekjes).
O 0 ©G£
„Kijk eens, wat een heer
lijke appels", schreeuwde
Bim. „Laten we er naar toe
gaan en een mandje vol
pLukken". Toevallig liggen
er een paar reusachtige,
grijze stenen in het water,
zodat Bim en Bam gemak
kelijk naar de overkant
kunnen lopen om de appels
te plukken. Maar als ze het
eiland met de appelbomen
willen verlaten, ontdekken
ze dat de stenen in werke
lijkheid twee nijlpaarden
waren, die een middagdut
je in het water deden. Ze
zijn nu op weg naar huis
en ze horen Bim en Bam
niet roepen. Dan beginnen
Bim en Bam uit alle madht
te huilen, want ze denken
dat ze nu nooit meer thuis
zullen komen. Nu horen de
nijlpaarden hen toch einde
lijk en gelukkig zijn ze erg
vriendelijk, het kan hun
niets schelen om nog eens
terug te zwemmen voor
Bim en Bam, die hen, als
weer aan de overkant ziin,
bedanken voor de hulp,
door mooie appels in hun
wijdopengesperde muilen te
gooien.
Bij alle nadelen welke het isolement
van ons eiland met zich meebrengtzijn
er toch ook grote voordelen te boeken.
Dit laatste geldt in het bijzonder ons
duinlandschap. Want nergens in West-
Europa komen we iets dergelijks tegen-
O zeker, langs de Belgsiche kust en on
ze eigen Noordzeekust zijn ook duinen
en strand en zee. Brede betonbanen, die
zelts gedeeltelijk als circuit voor auto
races gebruikt kunnen worden, villa's
en landhuizen en zelfs amusementsge
legenheden hebben de duinen van al
hun luister beroofd. De vogelstand is
uitgeroeid en het duinlandschap is er
volkomen verdwenen. Mede dank zij
de vroegtijdige zorgen, zowel van
Staatsbosbeheer als van de Vereniging
tot Behoud van Natuurmonumenten, be
zitten wij thans op ons eiland een uniek
geworden duinlandschap en een door
millioenen benijde vogelstand.
Nog te weinig echter beseffen vele
jongeren van welk een belang voor on
ze kleine eilandgemeenschap deze bei
de factoren, duinen en vogels, zijn. Zij
toch vormen niet alleen een rijk bezit,
doch juist daardoor een belangrijke
post op ons gemeenschappelijk inkom
stenbudget.
Het is dus van het grootste belang
duinlandschap en vogels te helpen be
schermen. En hierbij rust op de ouders
de plicht hun kinderen er op te wijzen,
dat alles wat schade toebrengt aan
landschap en vogels, schade aan onze
gemeenschap betekent. En deze plicht
beperkt zich niet alleen tot de kinderen,
nee, die strekt zich veel verder uit.
Wanneer straks weer duizenden zo
mergasten over ons eiland uitzwermen,
en soms zonder nadenken, soms willens
en wetens, ons ongeëvenaarde duin
landschap ruineren, dan hebben wij er
voor te zorgen dit zoveel mogelijk te
voorkomen. Want wij weten allen dat
onze politie zomers niet bij machte is,
alleen tegen dit euvel op te treden.
Hoe gemakkelijk is het niet om in
een gesprek met pensiongasten of dooi
gedrukte kaartjes in hotel en restau
rant op een prettige manier een beroep
ie doen op onze gasten.
En ook de jeugd, eenmaal opgevoed
in liefde voor de natuur, het kostbaarste
bezit van ons eiland, kan dan meewer
ken bij de bestrijding van de verniel
zucht, waaraan vaak onwetend vele va-
cantiegangers zich schuldig maken.
Want duinen en strand en zee vindt
men langs de hele kust, maar alléén
op Texel vindt men nog de vrije, onge
schonden natuur. ADA.
DAMCLUB TEXEL
Eindstanden 1953:
A.: -
C. Dijker 18 12 5 1 29
S. v. Heerwaarden 18 11 4 3 26
S. Ros 18 10 5 3 25
C. v. Heerwaarden 18 10 5 3 25
J. Vinke 18 6 5 7 17
S. Bakker 18 5 6 7 16
P. Kooij 18 4 6 8 14
P. Jansen 18 4 6 8 14
C. v d Werf 18 2 4 12 8
G. Dros 18 2 2 14 6
B
N. de Graaf 20 12 6 2 30
Jöh. D Bakker 20 10 6 4 26
W. A v. Zeijlen 20 9 6 5 24
J. P. Stam 20 7 8 5 22
A. Vinke 20 7 8 5 22
J. N. Rijk 20 6 8 6 20
J. Hooijberg 20 7 3 10 17
W. J. Boon 20 5 7 8 17
J. Kikkert 20 4 8 8 16
A. v d. SI ikke 20 4 6 10 14
C. P. Burger 20 2 8 10 12
D.:
S. v. Heerwaarden Johz. 12 10 0 2 20
J. v.d. Vijver 12 9 0 3 18
C Vinke 12 6 0 6 12
F Schuit 8 5 0 3 10
F. v. Sambeek 10 5 0 5 10
P. v.d. Vis 12 2 1 10 5
Jb. Mosk 10 0 1 9 1
In deze groep is niet alles uitgespeeld,
als een der deelnemers zijn sportieve
verplichtingen beter was nagekomen,
was dit niet gebeurd. Misschien kunnen
deze partijen alsnog thuis gespeeld wor
den?
ZITTING CONSULTATIEBUREAU.
Het consultatiebureau vv^or zuigelingen
houdt HEDEN weer zitting. Van 2—2,30
zij die per taxi of bus komen; 2,30-3,30
uur moeders met kinderwagens van bui
ten Den Burg; 3,30-4,30 uur moeders uit
Den Burg.
S.V. Texel.
Uitslagen van Zondag: 4e kl. A KNVB
Oudesluis-Succes 1-6; ZAP-Schagen
2-1; HSV-Watervogels 7-0; MFC-Lim-
men 3-3; DTS-Texel 5-0; USVU-Randers
3—1.
WGW 5-Texel 3: 0-.7.
Bij Texel 1 was het mis, niet alleen dat
Gerri-t en Niek niet van de partij wa
ren, maar de geest van de ploeg was
met te best. Met de rust was het 2-0, het
geen de verhouding niet juist weergaf,
daar onze aanval een aantal kansen niet
wist te benutten. In de 2e helft liep het
echter mis, waardoor D de stand wist op
te voeren. Jammer, dat zoiets kan ge
beuren, maar het is ook een ernstige
waarschuwing voor de toekomst van on
ze vereniging. Hopen we de juiste geest
weer te vinden opdat we nog op tijd
het roer kunnen wenden.
Texel 3 werd kampioen. Bravo, jon
gens. Van harte gefeliciteerd. Jullie hebt
een goed seizoen achter de rug, immers
bleef de spanning tot het einde door de
aanwezigheid van de concurrentie van
Zeemacht 2.
Het is altijd prettig een succes als dit
mede te maken. Het gevolg is dan dat
volgend seizoen in de 3e klasse moet
worden gespeeld. Om daar successen te
behalen, moet de voorbereiding perfect
zijn en daarom trainen, telkens weer.
De spelers werden in de bloemetjes
gezet, hetgeen ze zeker verdiend hebben.
Lui, nogmaals namens ons allen, harte
lijk gefeliciteerd! D
ZAT
Uitc
Boe
Der
N>
wiki
brai
d
stel
aal.
Mid
trek.
midi
Mac
Dit
van
dac
geq'i
het
om
de
ress
pub
ze T
de
ben
en c
Het
mac
het
FEUILLETON
door T. LODEWIJK
5.) Rudi kleedde zich rustig, maar goed,
ze kon boeken en bloemen kopen, ze had
haar kamer aardig ingericht, kortom ze
was best tevreden.
De liefde had haar nog niet tot ernsti
ge conflicten gebracht. Enkele malen had
ze kennis gemaakt met jongelui, die een
avond met haar uit wilden. Het was al
tijd bij één avond gebleven, want Rudi
voelde met veel voor geregelde vriend
schap met iemand, om wie ze niets gaf.
Ze wist, dat vrienschap tussen man en
vrouw voor één van beiden meestal meer
gaat betekenen en daarom wilde ze na
righeid vermijden.
Ze had zich behagelijk in haar gezel
lige stoel gevleid en keek van de hak op
de tag springend de krant door, loerde
nog even bij de bioscoop-advertenties en
rustte ten slotte uit bij de annonces van
het Concertgebouw en de schouwburgen.
Plotseling trok een naam haar aan
dacht.
Lydia Mijnders, piano.
Lydia Mijnders!
Ze was de dochter van mevrouw Min
ders, de dame, die ze eens de winkel had
uitgehoond, de beroemde dochter, die op
het conservatorium ging en waarmee de
moeder zo vervuld was. Al haar afkeer
voor de arrogante dame kwam, met de
onaangename herinnering aan het laatste
jaar in Zuidhoek, weer bij haar op.
Maar, bekende ze zichzelf sportief, Lydia
had altijd meer van haar goedige, vrien
delijke vader dan van haar bijdehande,
eerziohtige moeder gehad.
En nu speelde Lydia Mijnders in de
kleine zaal van het Concertgebouw
Zou ze er eens heen gaan? Toah mis
schien wel leuk eens te horen wat Lydia
er van maakte.
De volgende avond stond ze op de
tram en stapte af op de hoek van het
Jan Willem Brouwersplein. Een dichte
mensenstroom stond voor de hoofdin
gang tja, daar speelde het Concert
gebouworkest met een beroemde violist.
Daartegen zou Lydia uit Zuidhoek een
harde dobber hebben.
Ze koaht haar entreebiljet en wandel
de rustig naar de kleine zaal. Terwijl ze
zich een plaats zocht, bemerkte ze hoe
een eind verderop haar dierbare me
vrouw Mijnders zat.naar Amsterdam
gekomen om de glone van de gevierde
dochter mee te maken Jakkes, daaraan
had ze moeten denkende kans, dat
ze mensen uit Zuidhoek zou zien. Ze
keek verder om zich heen. Ja, daar zat
meneer Mijnders ook, met z'n kale hoofd
en z'n stille, gesloten gezicht. Lydia leek
bepaald op hémde haardos natuur
lijk uitgezonderd.
Er klonk een bel, Lydia Mijnders
kwam het podium op, nog een beetje on
zeker. Er was vriendelijk applaus. Toen
ging ze voor de vleugel zitten en weldra
grepen haar handen in de toetsen.
Rudi was er zich van bewust, dat het
meisje goed speelde, technisch ja, maar
ook met begrip en gevoel. En toch kon
ze er haar aandacht moeilijk bij bepalen.
Steeds kwamen haar de beelden uit het
verleden voor de geest, voerde ze zwij
gende, felle, verbeten gesprekken met
die vrouw met de rode neus, met Twijn-
ders, de concurrent van haar lieve tante,
zag ze het wasbleke gezicht met de zorg-
trek om de mond, zoals het stil in de wit
te kussens lag
Luid applaus wekte haar uit haar
overpeinzingen. Werktuigelijk klapte ze
mee
In de pauze stond ze half en half op
het punt naai huis te gaan maar ze had
met veel zin in de rest van de avond, het
zij hier, hetzij thuis. Ze zou in ieder ge
val maar even een kopje koffie drinken.
Terwijl ze, het kopje in de hand, leun
de tegen de muur, zag ze plotseling de
ogen van een jongeman op zich geves
tigd. Die ogen. dat gezicht.waar
had ze dat meer gezien.
Hij kwam op haar toe.
Neem me niet kwalijk, maar bent
u.juffrouw Taal?
Dat ben ik ja. Ze zag hem vorsend
aan, tevergeefs pogend zich hem te her
inneren
Ja, dat dacht ik al ging hij op
gewekt verder. Het is hier net zo'n
Zuidhoekse reünie vanavond.
U komt ook uit Zuidhoek?
Ik kom er vandaan ja, maar ik
woon hier. Ik studeer hier en ik woon
op de Nieuwe Keizersgracht. Niet zo'n
deftige buurt, maar ik woon er gezellig.
Plots vlamde de herkenning op. Hij
studeerde.maar dat was Rolf Twijn-
ders, de zoon van de manufacturier. Hij
studeerde ja, zeer tegen de zin van zijn
vader, maar hij had zijn wil weten door
te zetten.
Ach zo, zei ze koeltjes
Neem me met kwalijk haastte hij
zich een beetje verlegen ik vergeet
helemaal me aan u voor te stellen. Ik
ben Rolf Twijnders.
Plotseling zag hij aan haar gezicht, dat
ze het wist. En meteen ook schoot hem te
binnen, welke herinneringen die naam
bij haar moest oproepen. Zijn vader had
hem indertijd verteld, hoe ze tegen hem
uitgevallen was dat nichtje van juffrouw
Taal. En dit was ze nu. Hier stonden ze
tegenover elkaar, in het Concertgebouw.
Hij keek snel rond. Gelukkig, de hele
Mijnders-troep was naar de solistenka
mer afgezakt.
Uw vrienden zijn verdwenen, stelde
Rudi vast en haar gezicht was strak en
afwijzend.
Mijn vrienden. ik ken ze net zo
veel of net zo weinig als u, antwoordde
hij. Ik heb me nooit zo erg met Zuidhoek
bemoeid.
Uw vader heeft er het geld ver
diend om u te laten studeren.
Daarvoor heb ik alleen mijn vader
en niemand uit Zuidhoek te bedanken.
Dan is er tenminste iemand, die uw
vader ergens voor te bedanken heeft.
Hij kleurde Hij stond daar een beetje
hulpeloos met zijn koffiekopje in de ene
en het schoteltje in de andere hand. Plot
seling vond ze zichzelf unfair.
Ik moet weg, zei ze.
Ik ook ik heb al genoeg gehoord.
Ze speelt wel aardig, maar toch niet zo,
dat ik er heel m'n avond aan opofferen
wil.
Rudi ging zwijgend naar de garderobe
Hij volgde haar, hielp haar in haar man
tel. Ze aanvaardde zijn hulp zonder een
woord. Toen stak ze hem koeltjes haar
hand toe. Nu, adieu, meneer Twiin-
ders
Toe smeekte hij weest u niet
zo akelig koel tegen me. Mag ik een deli
eindje met u meelopen? Ik weet toch niet
waar ik met de rest van de avond naar
toe moet.
U loopt op uw eigen benen zei
ze en moest inwendig lachen om dat
antwoord, dat haar herinnerde aan haar
schoolmeisjestijd. Het was verre van ori
gineel. Nogal bakvisachtig zelfs. Maar nu
ja, het was ook zo'n rare situatie. En hij
moest zéker met de indruk krijgen, dat
ze op zijn gezelschap gesteld was.
Hij liep naast haar voort in de stille
avondstraten. Ze praatten wat onver
schillig over het concert, over de pianis
te, over muziek
Waarom kijkt u me aan, of u me rnei
wilt opeten? vroeg hij opeens. Ik cen
mag todh wel weten wat ik heb misdre- T
ven?
U bent de zoon van uw vader
constateerde ze.
Tja, dat is een onweersprekelijk
feit lachte hij gedwongen, dat is op al
le mannelijke Nederlanders ongetwijfeld
van toepassing en op mij niet alleen.
Wat wilt u daarmee zeggen?
Het is misschien beter dat ik 't niet
zeg antwoorde Rudi met onverholen
vijandschap in haar toon. Steeds meer
voelde ze zich gedrongen haar hart te
luchten. Maar ze zou zich bedwingen.
(Wordt vervolgd).
Ef
l c
kere
het
uitg
pet
He
de
dat
k
3a t
moe
aan<
Maa
vast
aanl
tege
choc
We
wift
FILMNIEUWS.
ADEMBENEMENDE AVONTUREN IN
„MUITERIJ OP HET GOUDSCHIP"
Een boeiend relaas in technicolor uit
de laatste oorlog tussen Amerika en En
geland. Een Amerikaans kapitein kriigt
de schier onuitvoerbare opdracht door de
Engelse blokkade van de Franse kusten
te breken om een grote schenking goud
van 't Franse volk aan 't toen nog arme
Amerika op te halen en thuis te brengen.
Na veel avonturen en enorme inspannin
gen lukt het, maar op de thuisreis breekt
muiterij uit en neemt een „vriend" van
de kapitein het heft in handen. Er speelt
maar één vrouw in het spannende ver
haal mee, maar ze is net zo mooi als
slecht. Liefhebbers van een goed ooge-
zette avonturenfilm kunnen hier hun
hart ophalen. Zaterdagavond en Zondag
middag in het Texels Bioscooptheater.
Zondag- en Maandagavond:
DR. HOLL, HET VERHAAL VAN EEN
GROTE LIEFDE
Wij hebben hier te doen met een
„doktersfilm" in de goede zin van he1 de t
woord, ondanks het feit dat de omstan
digheden wel wat gezocht zijn. Een
schatrijke mijnheer heeft een zieke doch
ter, van wie bijna zeker is dat zij zal
moeten sterven. Bijna zeker. Want de
verpleegster, zuster Helga Romer, raadt
aan har verloofde Dr Stefan Holl bij het
zieke meisje te halen. Wr Holl heeft een
serum ontdekt dat haar leed kan ver
zachten. U begrijpt het misschien al: het
zieke meisje Angelika, die in de dokter
haar redder ziet, wordt verliefd en wil
met hem trouwen. Haar papa smeekt de
dakter erop in te gaan, omdat het im
mers toch maar voor korte tijd is. Maar
ondertussen (het huwelijk is al voltrok
ken) vindt de dokter het reddende se
rum. En wat nu met dit huwelijk?
De hoofdrol wordt gespeeld door de
bekende Maria Schell, een jonge veelbe
lovende actrice. De acteur Dieter Bor-
sche speelt Dokter Holl.
Neerlands nieuws.
O.a.: De verjaardag van H.M. de Ko
ningin. Défilé op Paleis Soestdijk. Het
jaarlijkse bloemencorso in de Bollen
streek. De 32ste R.A.I.-tentoonstelling
voor bedrijfsauto's in Amsterdam.
Buitenlands nieuws.
O.a.: Een Zweedse tanker ramt een
Turkse onderzeeer. De verkiezingen in
Z.-Afrika. Een Japanner wint de Mara
thonrace van Boston. Internationaal con
cours hippique te Nice. De wielerwed-
gezc
ivit;
en
Schi
den
lit
aar
dal
lus
gen
nid
Daa
riet
lijn
anc
1 F
met
tig(
ever
wa
ing
■ons
lere
vel
otl
Ran
men
D
len
nem
ten
Mac
gun
de
was
5dh<
ven
•Ike
mei
lich
bij
ook
al e
gesi
aan
Tex
dm
ban
lijn
ren
kor'
mer
D
star
daa
gen
,m<
t
kur
één
biet
Koe
gist
de
ver;
ono
ter
