1?
Twijnder's Manufacturen
Vlekken
Een avontuurlijke tocht
Texelaars vinden elkaar in Australië
Ou
reis
r'an Uw spoorkaartje ge
haaldbij de V.V.V. „Texel"
Het Jeugdverhaal „De avonturen van Bim en Bam"
Nog eens
Reisvereniging S.V. Texel op stap
door Tj. Wassenaar
(Slot)
Even later ontdekten we verderop een
rij auto's. Door 't gesprek hadden we die
niet zien aankomen. Wij er op af. Waar
waren de chauffeurs? Na even bij de au
to's te hebben gewacht, (kwam er een
koppeltje aan uit een andere melkbar.
Voordat wij de kans kregen om te vra
gen, kwam er een op ons af. Laat het nu
dezelfde zijn als vanmorgen! Hij vroeg
ons direct: ,,Heb je wat?" „Ja, een
begin, zo en zo". „Mooi, waag het. En
nu?" Nu, we, wilden weer eerst naar het
kamp, hetgeen we hadden afgesproken,
kunnen we weer mee?" „Natuurlijk.
Hebben jullie al wat gegeten?" „Nu ja,
wat!" „Kom eerst met me mee". En we
waren niet zo goed of we moesten mee
de melkbar in om op zijn kosten te eten.
Daarna gingen we in de ons bekende au
to om weer 199 mijl af te leggen. Dat
werd die dag tezamen 488 mijl, waarvan
398 met dezelfde auto. Het werd een
lange weg in het donker en we waren
erg moe. Slapen durfden we niet. Dat
zou ten opzichte van onze gasbheer niet
goed zijn geweest. Op de duur zijn we
maar gaan zingen. Tweemaal zijn we in
een plaatsje gestopt om wat te eten en
te drinken. Het kostte ons allemaal niets.
Om 3 uur in de nacht waren we weer
in Mowell, waar we de vorige nacht ge
slapen hadden. Wij mochten met hem
mee naar zijn huis om bij hem te slapen.
Maar dat deden we beslist niet, we zou
den proberen in Melbourne te komen.
Maar bij nacht liften is niks. Alles rijdt
door. Om moe en verzwalkt door plaat
sen te lopen die je nog nooit hebt ge
zien, zodat je niet weet waar je zit, is
nog vermoeiender. Tegen de morgen za
gen we opeens een lichtpuntje. Het bleek
iemand te zijn die stond te wachten op
een bus. Die zou ons naar een vroege
trein brengen.
„Laten wij dat ook doen! Dan gaan
we in de trein slapen en vanaf Melbour
ne weer liften naar Albury".
Waar we in de trein zijn gegaan? La
ter ontdekten we dat het Moe was. En
heel later hoorden we dat Jaap Dijt hier
woonde. Wij wisten van niets, kochten
een kaartje en waren blij dat we zaten.
Even hebben we geslapen maar lang was
het niet. Om 10 uur stonden we in Mel
bourne, vanwaar we heel spoedig een
lift kregen van 36 mijl. Dit was een
nieuwe oplegger met een trotse en vrien
delijke chauffeur, die op mooie plekjes
uitstapte om ons de omgeving te laten
zien. Met een zak sinaasappelen werden
we bij een kruising van de weg afgezet.
We zijn op de top van een heuvel gaan
staan liften, daar, waar de auto's de
minste gang hebben. We kregen vier
collega-lifters, Italianen, even voor ons
staan, waarbij een dame was, die een
spiegel aan een tak hing en zich eerst
even ging stippen en poederen. Dit stond
ons met erg aan, want net als overal:
dames gaan voor. Het kwam anders uit!
Er stopte een auto met een caravan er
achter, wij konden mee. Die Italianen (al
was er dan een „dame"? bij) konden blij
ven staan. Deze lift zette ons af in een
plaatsje, waar veel soldaten waren, met
de strop, dat de weg vol stond met lif
ters! Het za£" er naar uit dat we vóór
de Zondag niet thuis kwamen en dat
moest, daar we Maandag weer vroeg
moesten afreizen. We hebben 4Va urn-
gestaan, maar er kwamen al maar meer
lifters bij. Ook die dame en heer. We
zijn het dorpje ingegaan, wat drinken ge
kocht en gevraagd of er nog een trein
ging naar Albury en of deze hier stopte.
De reis werd toch door onze a.s. boer
betaald, dus laten we het doen.
We waren dan ook om 11 uur in de
avond in het kamp, waar alles rustig
sliep.
's Maandags zijn we met frisse moed
vertrokken. Daar we er met in één dag
konden komen, moesten we in Melbourne
overnachten. Nu, 't hotel was wel groot,
met duur, maar met de reinheid na
men ze het ook niet erg nauw. Er ston
den drie bedden, maar ik moest eenmaal
verhuizen omdat het eerste bed meer op
een golfplaat leek dan op een bed. Mijn
maat had zijn scheerbenodigheden ver
geten, maar onder zijn kussen lag alles
beter dan wat hij thuis had.
De volgende dag gingen we naar
Bairnsdale, waar we om plm. 2 uur per
trein aankwamen. Onze boer stond net
zijn auto al op ons te wachten. Ook zijn
vrouw was bij deze begroeting aanwe
zig, die ons gauw verraste met enige
blokken chocolade.
Na een rit van 45 mijl waren we
thuis, waar een Australisch maal voor
ons klaar stond. Na het eten gingen we
met de boer naar zijn dairy (dit is een
soort stal, waar hij de koeien met een
motor molk). Het waren er 36, waar
van er 6 tegelijk gemolken werden. Hij
wees ons waar de koeien liepen. Nu, dat
zou een flinke tippel geven. Heel in de
verte in een diep dal zagen we wat stip
pen lopen. Maar er was een andere op
lossing. Nadat we alles hadden gezien en
hij de motor had gevuld, gingen we eerst
theedrinken. Ik dacht: „Dat wordt laat
voor de koeien, voor die gehaald zijn!"
Maar hij stelde ons voor aan twee hon
den en zei dat we vrienden waren. Toen
stuurde hij ze om de koeien. Ik heb geen
thee gedronken. We hebben met grote
bewondering staan kijken. De honden
schoten als een pijl uit een boog op de
koeien af, waar ze in een tijd van een
zucht waren. Allen werden bij elkaar
gedreven en keurig tot in de omheining
gebracht. Wat een pracht honden, wat
hun baas zei, deden ze!
Wij hebben daar bij die boer heel wat
gezellige uurtjes gehad, 's Avonds bij
een open haardvuur deden we heel wat
Engels op, hij was een geduldige onder
wijzer. Ook hebben we mijlen met hem
in zijn auto afgelegd. We hebben echte
inboorlingen gezien, we hebben bomen
gezien waaruit ze 3 of 4 houten huizen
haalden. Hij wees ons de vogelsoorten.
Ja, het waren pracht mensen. Maar wat
werk en huisvesting aanging, hadden we
geen geluk. Na 10 dagen zijn we ver
trokken, alleen met een mooie herinne
ring en grotere ervaring.
Thuis in het kamp gekomen, lag er 'n
brief van Ben Leen: „Kom naar Gee-
long, met Levien Mechielse". Wij er op
af. Hier gelukte het ons in één dag, waar
we weken over gedaan hadden. We kre
gen werk bij de Shell, ik in de oven-
bouw, plm. V/s jaar werk. Met huisves
ting werden we geweldig geholpen door
de vrouw van Lucas v. d. Veen en
bij onze aankomst hartelijk door hen en
de gebr. Bakker uit de Weverstraat ont
vangen. Annie van Ben stond altijd voor
ons klaar met eten en drinken, hetg_*en
bij onze aankomst ook een vrolijk weer
zien gaf. Het was een reis van een dag
geweest, maar 's avonds zaten we, na
maanden weer aan onze eigen tafel. De
kist, die prima was ingepakt en ver
zorgd door de V.T.B., had een beste knoei
gehad. Was hij niet zo goed verzorgd ge
weest, ongetwijfeld had ik veel meer
scherven gehad. Het kan ook niet an
ders, want als je dat zag op die havens,
hoe ze met je spullen omspringen, dat is
bar! Er waren kisten, die totaal uit el
kaar barstten. Dan ben je klaar! Dat
hout was wel met ,,je van het", maar die
klappen die ze krijgen. Hou op!
En zo zitten wij in Geeloong. Een
mooie ruime stad, gelegen aan een baai.
Mooie parken en stranden. Het bevalt
ons best, al is de woning niet ruim, des
te ruimer is het loon.
Maar nu stop ik met mijn verslag. Ik
doe hierbij de hartelijke groeten van alle
Texelaars uit Geelong.
FAMILIE TJ. WASSENAAR,
c.o. v.d. Veen, post-box on Vinesroad,
Bellpark, Geelong (West) Victoria, Au
stralia.
DIENSTREGELING N.V. T.E.S.O.
ingaande 17 Mei 1953
Op werkdagen:
Van Texel: 5,20. 7,45, 8.30*, 10,15 11,30*
12,45, 15 30, 16.30*. 18,10.
Van Den Helder: 6,30, 9.00, 10.00*, 11.30,
13.10*, 14.00, 16.45, 17.45*, 19.30
Op Zon-en alg. erkende chr. feestd.:
Van Texel: 7.45, 10.15, 13.30*, 16.00, 18.20
20 30*.
Van Den Helder: 9.00, 11.30, 14.45*, 17.15
19.30, 21.30*.
van 1 Juli t.m. 31 Aug. 1953.
„Ik vraag me af wat er
met onze kachel aan de
hand is. Hij heeft nog nooit
zo gerookt als nu", zegt
Bim. Ugh.het wordt
steeds erger"! Op 't laatst
kunnen Bim en Bam niet
in hun huisje blijven, ze
stikken bijna. Ze kijken
eens naar boven, naar de
schoorsteen en wat zien
ze? Er zit een nelikaan op
Dus het is helemaal geen
wonder dat de rook niet
door de schoorsteen naaf
buiten kan. Bim haalt zijn
pijl en boog. „Nee", zegt
Bam, „je mag niet op die
arme pelikaan schieten,
hoor!" „Dat ga ik ook niet
doen", zegt Bim. „Moet je
maar eens kijken!" Hij
bindt een vis aan de pijl en
schiet hem precies langs
het hoofd van de pelikaan.
Dat kunstje helpt uitste
kend. De pelikaan vliegt
meteen op om de vis te
vangen en dan kan de
zware rook weer uit de
schoorsteen komen.
Voor de Vrouw
De meest voorkomende vlekken in ie
der huishouden zijn wel bloedvlekken,
inktvlekken, melkvlekken, vetvlekken,
roestvlekken, schroeivlekken en vruch-
tenvlekken. Over deze vlekken wil ik
dan even in het kort iets zeggen op
welke wijze we het beste deze kunnen
verwijderen.
Bloedvlekken: Behandel verse vlek
ken in lauw water ot in lauw water met
zout (vooral geen warm water). Helpt
dit niet afdoende, week dan het goed
in water met enzymenpreparaat en so
da. Dit middel kunt u natuurlijk niet
toepassen voor echte zijde of wol. Wit
katoen of luiers worden in zeepsop ge
wassen en verder op dezelfde manier
als een roestvlek behandeld.
Inktvlekken: Verse inktvlekken moet
u direct met citroensap of azijn, melk of
water met zout betten. Indien dit niet
helpt, dan neemt u een 1 pet. citroen
zuuroplossing en bet daarmee de vlek,
waarna deze voorzichtig met onverdun
de ammonia behandeld moet worden.
Zo nodig worden deze beide bewerkin
gen enige malen herhaald.
Melkvlekken: Spoel de vlekken direct
in lauw water uit. Bet de eventueel
achtergebleven vetvlek met tetra of
benzine.
Vetvlekken: Behandel de vetvlekken
in wasbare stoffen met zeepsop of smeer
de vlekken aan met benzinezeep; laat
de stof dan even liggen en maak de
vlekken daarna schoon met lauw wa
ter. Beleg stoffen, die niet kunnen wor
den gewassen met een papje van mag
nesia en tetra, laat het vocht verdam
pen en borstel de maqnesia voorzich
tig uit de stof. Zijn de vlekken zeer
hardnekkig, bet dan met warme tetra
of terpentijn.
Roestvlekken: Leg de stof over een
kom heen. Strooi op de vlek wat zuring
zout en giet er kokend water op. Spoel
de vlek in schoon water goed uit.
Schroei vlekken
Bevochtig lichte schroeivlekken mei
waterstofperoxyde en laat ze volkomen
indroqen. Diep ingebrande schroeivlek
ken in zeepsop wassen en daarna mei
waterstofperoxyde behandelen. Goed
uitspoelen en onder een doek strijken.
Vruchtenvlekken: De vlekken zo spoe
dig mogelijk in lauw water met zout
uitspoelen. Daarna de stof met alcohol
of verwarmde alcohol betten. Indien
nodig met waterstofperoxyde nableken.
Er zijn nog veel meer dagelijks voor
komende vlekken. Mocht u graag de
behandelinp van een vlek weten, dan
kunt u mij schrijven en hoop ik u te
kunnen helpen. ADA.
ZITTING CONSULTATIEBUREAU.
Het consultatiebureau v.,or zuigelingen
houdt HEDEN weer zitting. Van 2-2,30
zij die per taxi of bus komen; 2,30-3,30
uur moeders met kinderwagens van bui
ten Den Burg; 3,30-4,30 uur moeders uit
Den Burg.
ESPERANTO EN DE PERS
In navolging van een aantal andere
Nederlandse bladen heeft nu ook de
Edesche Courant een Esperanto-cursus in
haar kolommen opgenomen.
13 en 14 Mei jl. was onze reis
vereniging op stap. Best weer en goe
de stemming beheersten deze trip. We
waren vol verwachting over het pro
gramma en we kunnen er onze voldoe
ning over uitspreken.
Het was Woensdagmorgen vroeg op,
waht met de eerste boot vertrokken we.
Natuurlijk met zonder sensatie: Herman
en Mies kwamen niet opdagen. Ze slie
pen nog als otters. Een snel alarm, een
taxi in grootste snelheid en nog precies
op tijd maar met een uur slaap vóór op
de anderen, kon het gezelschap vertrek
ken met als eerste doel de bloemenvei
ling in Aalsmeer.
De enorme opslaghallen, de moderne
veilingzaal en de grootste collectie bloe
men die men ooit te zien krijgt, alsook
enorme aangevoerde collecties kamer
planten. Zeer interessant.
Na de koffie ging de tocht naar Den
Haag. Het leek soms wel op het par
cours voor een puzzle-rit. Smalle weg
getjes, maar mooi. Bij Leimuiden reden
we een doodlopende weg in en moesten
we terug. Jan redde dat kostelijk, maar
we moesten overgezet worden met een
kleine pont. Alles liep gelukkig goed af.
Ook de roeidemonstratie van Piet V. en
Gerrit Wilner. Plotseling werden we ge
stopt door een tolhek. We konden er ons
maar weinig mee verenigen dat midden
in Nederland een dergelijk verouderd
belastingsysteem nog bestaat.
Eenmaal weer op de goede verkeers-
we waren we op tijd in Den Haag, waar
we ons hotel opzochten en een gode
warme maaltijd gebruikten. Altijd een
prettig idee zo in clubvorm.
Na het maal naar het „Mesdag Pano
rama" dat op ons een onvergetelijke in
druk heeft gemaakt. Men waant zich op
een nol te staan en heel Texel te over
zien. Hier was het dan het strand bij
Scheveningen en het dorp met wijde om
geving.
Vervolgens ging het naar Rotterdam,
waar we door de Maastunnel reden en
naar 't Feijenoord Stadion waar we ons
voorlopig Ned. elftal zagen spelen tegen
Midlesborough. We genoten van prachtig
voetbal en een spannende strijd. De da
mes waren allemaal meegegaan, van
wie enkelen met weinig overtuiging,
maar ook zij waren enthousiast. Terug
naar Den Haag in „Het wapen van Am
sterdam". Een poosje nakaarten en dan
naar bed.
Donderdag. Ontbijten en klaarmaken
voor de volgende trip. Ons eerste bezoek
betrof de kinderstad „Madurodam". We
werden wat opgehouden door grote groe
pen der christelijke jeugdbeweging, die
jubileerde. Hier hebben we volop geno
ten. Prachtig aangelegd, origineel en in
teressant. Een prachtige kerk met spe
lend orgel, station, gebouwen, fabrieken,
vliegveld, oliewinning in Drente, een
haven met boten, een trein rijdt voort.
Alles in mooie verhouding. Straatverlioh-
ting„ gebouwen verlicht, dat zal bij
avond wel heel mooi zijn. We trokken
verder naar Utrecht waar een deel de
Dom beklom. Een machtig werk, 112 m.
hoog, meer dan 300 treden. Een gids
gaf verklaringen en wist het gezelschap
regelmatig naar boven te loodsen. Een
mooi vergezicht. Tenslotte nog even een
bezoek aan Loosdrecht, waar de zeilsport
hoogtij viert. Een straffe wind, bollende
zeilen, bootjes die water maakten, maak
ten ook op ons een prettige, feestelijke
indruk. Wij gingen richting A'dam,
waar we in „De Beursbengel" een fijne
warme maaltijd gebruikten en om 9,30
op Den Helder aan reden.
Een goede trip. Bertus was in Den Haag
en Rotterdam onze loods en dat ging
heel goed.
Besluiten we met dank aan de commis
sie. We menen namens alle deelnemers
dit te schrijven. Laten we dit werk voort
zetten en onze krachten tevens inzetten
voor het behoud van SV Texel.
Nr. 264.
JAN C. PRINS
Jan was 24 Mei jl. jarig en ligt nu een
goed half jaar in de Clara Stichting te
Zandvoort. Hij werd die dag 11 jaar.
gaat goed vooruit en is gelukkig heel
goed tevreden waar hij nu is. Z'n mama
j en papa vinden het fijn, dat hij zo te-I
vreden is en hopen dat hij gauw weer
thuis komt, dan krijgt hij de fiets, die
hem beloofd is.
FEUILLETON
door T. LODEWIJK
8Tja, ik wil wel eens 'n andere keer
komensprak van Driel.
Laten we dat niet doen, want er
zijn verschillende dingen, die we moe
ten bespreken en ik heb nog een bestel
ling liggen. Meneer Twijnders zou het
me kwalijk nemen als ik hiervoor de
mensen wegstuurde. Nee, we gaan ge
woon door, alleen de allerbelangrijkste
dingen houden we maar in 't vat tot hij
het zelf weer kan doen.
Lastman was in zijn element. Zo was
hij op z'n best, in 'n noodtoestand, waar
in alles aankwam op snel en zelfstandig
handelen, verantwoordelijkheid dragen.
Dat meneer Twijnders hem geen vol
macht had kunnen geven, deerde hem
niet. Hij zat al lang genoeg in de zaak,
was er altijd bij wanneer er werd inge
kocht. Hij zou geen kromme sprongen
maken en zijn hoofd niet verliezen. En
als straks de baas weer zover was, dat
hij zich met de zaken bemoeien kon, zou
hij merken, dat deze gewoon doorge
draaid hadden Niemand was tenslotte
onmisbaar
Toen Van Driel weg was, sloop juf
frouw Nederpelt het kantoortje binnen.
Meneer moet absoluut rust hebben,
fluisterde ze We mogen hem met niets
lastig vallen. En er moet een telegram
naar de jonge meneer. Wat zullen we
doen, meneer Lastman?
Gewoon doorgaan, juffrouw zei
de jongeman. Meneer Twijnders zou
het niet anders willen, denkt u niet? En
niet met de klanten en de reizigers over
praten, meneer is ongesteld, niet van ern
stige aard, daar blijft het bij. Stuurt u
juffrouw Rietje maar met het telegram
naar de post, die heeft wel een beetje
frisse lucht nodig, ze schrok wel heel
erg. En als u het'in de winkel kunt red
den, bemoei ik me wel met de inkoop,
met het magazijn en de expeditie. We
zullen dit samen moeten opknappen
Juffrouw Nederpelt was opgelucht, nu
iemand de verantwoordelijkheid had
overgenomen. In tegenstelling met Last
man, kon zij alleen fungeren in een ge
ordende wereld, waar alles op rolletjes
liep. En nu het er naar uitzag, dat dit
zo zou blijven, ging ze getroost weer aan
haar werk, en weldra hoorde Lastman
haar wat scherpe stem in druk gesprek
met een juist binnengekomen dame.
Joch ems zei hij waar waren
we met die facturen? O, juist. Nu gauw,
man, ik heb nog meer te doen vandaag.
En wil jij dan in mijn plaats een extra
oogje houden op de expeditie, en me al
leen dan roepen als het strikt noodzake
lijk is? Het is vandaag offertedag en
meneer Twijnders is niet ter besohikking
dus ik weet wel wat ik te doen heb.
En tevreden oogde hij naar de verdwij
nende rug van de betrouwbare, ofschoon
wat langzame Joch ems, en verheugde
zich in het besef van de grote verant
woordelijkheid, die hij voorlopig zou
moeten dragen.
„Vader ziek kom direct over
Lastman".
Met grote ogen staarde Rolf Twijnders
naar het telegram, dat zijn hospita hem
overhandigde.
Is er iets meneer? vroeg de dame
met nieuwsgierige belangstelling toch
geen narigheid thuis?
Nee weerde Rolf af maar
ik moet wel direct weg .juffrouw. En ik
weet nog niet wanneer ik terug kom.
Enfin, ik heb de maand vooruit betaald
en tegen die tijd ziet u mij wel weer.
Mocht er post komen, stuur me die dan
na.... het adres weet u, in Zuidhoek.
De juffrouw knikte bedrijvig en nam
een aanloopje tot het verkrijgen van na
dere bijzonderheden, om die straks aan
de andere pensiongasten te kunnen me
dedelen, maar Rolf deed beleefd maar
nadrukkelijk de deur van zijn kamer,
dicht en ging terstond aan het pakken.
Bij de taxistand op de hoek nam hij een
taxi naar het Centraal Station en weldra
zat hij in de coupé, gingen zijn gedach
ten al vooruit naar huis, waar zijn vader
nu ziek lag. Het telegram zei hem niet
veel. Maar als ze een telegram stuurden
was het toch vast wel erg. Waarom had
hij niet even getelefoneerd vanuit Am
sterdam? Maar nee, dat was allemaal
oponthoud geweest. Zuidhoek was nog
niet automatisch bereikbaar. Hij moest
zorgen er zo gauw mogelijk te zijn.
Zo reizend naar zijn zieke vader was
Rolf niet geheel vrij van gewetenswroe
ging. Hij had het al eerder gemerkt,
naarmate vader ouder werd, viel de lei
ding van de zaak hem zwaarder. Hij was
al meermalen 's avonds vroeg naar bed
gegaan, tegen zijn gewoonte; had soms
slaappoeders nodig. nee, dat zat he
lemaal niet goed.
Het werd tijd, dat vader een flinke,
betrouwbare hulp naast zich kreeg, en
Rolf kreeg nu opeens een geheel ander
licht op zijn vaders wens, dat hij, de eni
ge zoon, in de zaak zou komen. Die zaak
was vaders levenswerk, en dat werk zou
hij het liefst in Randen geven van zijn
eigen jongen, natuurlijk. Het was niet
allemaal koppigheid en eigenwijsheid
van vader geweest, dat verzet tegen die
studie. Nee, het was misschien wel meer
koppigheid en eigenwijsheid van hem,
Rolf, geweest, dat hij niet had gewild.
Rolf Twijnders was, bij al zijn uiter
lijke zekerheid en rustig optreden een
kwetsbare, een uiterst gevoelige jonge
man. Als kind reeds had hem getroffen
de verhouding tussen zijn vader, de
koopman en de klanten, vooral de da
mes. Ondanks alle verschillen hield Rolf
veel van zijn vader en zag geweldig te
gen hem op. Wouter Twijnders had niet
meer dan lager onderwijs genoten, was
meteen bij zijn vader, toen nog een
„lapjeskoopman", in de zaak gekomen,
en had in zijn vrije tijd aan zijn eigen
ontwikkeling gewerkt. Zo had hij zich
opgewerkt. Zo had hij zich opgewerkt
niet alleen tot een groot zakenman, maar
ook tot een goed ontwikkeld en scherp
zinnig mens, met veel mensenkennis en
een zekere wijze bedachtzaamheid. Een
man, die ieders respect ten volle af
dwong. Rolf wist hoe de reizigers over
zijn vader dachten, hij merkte het aan
hun respectvolle en, bij ouderen, vriend
schappelijke houding. Hij wist hoe hoog
zijn vader aangeschreven stond bij zijn
leveranciers, bij de collega's uit de vak
groep. Zijn drukke werkzaamheden had
den hem verhinderd een aandeel te ne
men in het maatschappelijk leven te
Zuidhoek en dat was jommer, want an
ders, dacht Rolf, had vader het zeker to:
raadslid, misschien wel tot wethouder
gebracht.
Vooral in de eerste tijd in Zuidhoek
toen Twijnders er nog „in moest komen'
en alles op alles was gezet om de klant
koning te doen zijn had de jonge Rolf zich
dikwijls onuitsprekelijk geërgerd om df
toon, die sommige klanten zich niet al
leen tegenover het personeel, maar ooi
tegen zijn vader veroorloofden Vooral
de dames waren daar sterk in, de man
nen waren gemoedelijker, zagen ir
Twijnders veel meer de succesvolle za
kenman dan de leverancier. Meermalen
bad Rolf het meegemaakt, dat zijn va
der sussend en voorkomend tussenbeid*
trad, wanneer een dame met bijzonde:
veel noten op haar zang, zich ontevre
den toonde over de bediening, kwalitei
of prijs.
(Wordt vervolgd).
