VAL DA
TWEEDE BLAD TEXELSE COURANT
Wie verre reizen doet
Ledenvergadering Katholieke Arbeidersbeweging
V
Kindje verkouden?
Maandagavond
Postzegelruilbeurs
Het Nederlandsche
JKoode Kruis
Contact met Texelaars in West-Australië
Familie Mechielsen is daar best tevreden
Brandends pijn -
vanuit de maag
tot hoog ln Uw keel?
ZATERDAG 24 OCTOBER 1953
De heer Th. Windt is thans districtsbe^tuurder van de Nederlandse R.K. Bond
van Transportarbeiders. In 1943 had hij die functie nog niet: hij was toen een
jonge man van 17 jaar, in het bezit van een Mulo-diploma en kon zich dus ver
dienstelijk maken op een of ander kantoor of zo. De bezetters hadden echter
een andere, in hun ogen nuttiger betrekking voor hem. Hun aanbieding ge
schiedde in de beruchte vorm van razzia's en ook de jeugdige Theodorus werd
in de kraag gepakt. Al zeer spoedig daarop had u hem ergens in Berlijn
kunnen ontmoeten, als arbeider in dienst van de O.T., die zijn burgerpakje als
„Liebcsgabe" aan de Duitsers uitdeelde en hemzelf in speciale O.T.-kleding stak.
Theo werd, ofschoon hij geen uitgesproken joods uiterlijk bezit, met een joden
ster gedecoreerd, welke hij naderhand toch maar heimelijk verwijderde.
Die Berlijnse tijd duurde 6 weken,
lang genoeg om te constateren, dat de
sprietjes tussen de stenen daar toch ook
niet je dat waren voor menselijke con
sumptie!
De heer Th. Windt wij hebben
dat op de Dinsdagavond in Hotel De
Zwaan gehouden ledenvergadering van
de Katholieke Arbeidersbeweging, af
deling Texel kunnen horen heeft tus
sen 1943 en 1946 een heel stuk van de
wereld gezien, echter niet het prettigste
deel en ook niet onder de prettigste om
standigheden: ruim twee oorlogsjaren
zat hij achter het ijzeren gordijn. Wie
verre reizen doet, zeker, en vooral als
die reizen gedwongen zijn, als de mens
in een wereld belandt, welke hem het
praedicaat mens on/thoudt::
Nee, prettig is het niet, aldus spreker,
om al die herinneringen wakker te roe
pen en levendig te houden door de vele
causerieën voor de K.A.B. en andere
organisaties, maar hij beschouwt het ge
ven van zijn relaas inzake zijn weder
waardigheden in genoemde periode als
een plicht.
„Zijn persoonlijke belevenissen in
Rusland". Een onderwerp, dat wel trek
ken zou, dacht het bestuur van de K.A.
B. en toen de voorzitter, de heer P.
Smit, de avond dan ook opende, kon hij
een flink bezette zaal welkom heten.
Het speet hem, dat de geestelijke advi
seur door ongesteldheid verstek moest
laten gaan.
„Van Berlijn naar Riga en toen al
dieper Rusland in. Toen de trein stopte
gingen we twee dagen lang te voet tot
we het Ilmenmeer bereikten Daar eist
de O.T. ons wederom op ten behoeve
van de aanleg van een weg, dwars door
een moeras. De weg was nauwelijks
klaar of hij moest weer grondig worden
vernield wegens de opmars der Russen.
Erg jammer voor die weg, want hij had
zweet gekost een ontzaglijke hitte
kan daar bij zomerdag heersen en
displezier aan de venijnige muskieten
Daarop naar andere gebieden in Rus
land om loopgraven aan te leggen tus
sen de beide linies in. Tegen Kerstmis
1944 werden ze ingesloten in Kurland
de Oostzee in de rug en het Russische
front in het vizier. Negen maanden lang
bleven ze in die hachelijke positie tot
Mei 1945 de vrede bracht! Alom werden
de proclamaties aangeplakt, vermelden
de het einde van Hitler, de capitulatie.
Het Kurlandleger echter zou tot het
bittere einde blijven doorvechten na
4 dagen'gaven ook deze Duitsers er ech
ter de brui aan. Vrede en vrijheid? Sta
lin beloofde, dat wie kon aantonen, dat
hij niet „fout" was peweest en uit een
bevriend land afkomstig was geen haar
gekrenkt zou worden. „Iedereen begeve
zich op de grote wegen naar het zui
den" aldus de proclamatie. Wie niet
meeliep of in andere richting trok werd
neergelegd Na 2 dagen tippelen kwamen
ze in een concentratiekamp met 200,000
man. Er was eten noch drinken. Hier
door ontstonden enorme vechtpartijen
onderling, waarbij de Hollanders die
veel van de Duitsers hadden geleerd
de boventoon voerden.
Op zekere dag werden we met 50 man
in een wagon gestopt, welke stevig
dichtgegrendeld werd. Enfin, Amster
dam zou nu niet meer zo lang uit het
gezicht blijven, maar wij kwamen na
een treinreis van 12 dagen weer zon
der eten of drinken in de buurt van
Moskou terecht, waar wij opnieuw aan
het wenk werden gezet. Vaklieden wa
ren nogal in tel, die kregen betrekke
lijk voldoende te eten en dus meldde ;k
mij prompt als allround metselaar! In
Orel brachten wij de barre winter door:
het vroor er 40-45 graden, tientallen
gingen daar het hoekje om, mede door
tekort aan voedsel. Het was steeds de
kunst om niet helemaal aan het einde
van de rij op de slaap,,zaal" te liggen,
want die vroren subiet het eerst dood
In Januari 1946 gingen we weer op
reis, nu in een wagon, die met geslo
ten werd. Via Hongarije, Roemenië en
nogmaals door Hongarije naar Oosten
rijk waar een Hollandse missie ons ont
ving. Via Zwitserland, Duitsland en
België naar Eindhoven, waar men over
prachtige karthoteken beschikte, waar
uit kon blijken hoe je geweest was, goed
of fout. Van de 20 man werden er 17
opgeborgen. Eind Juni kwam ik weer in
mijn geboortestad Amsterdam aan. Toen
beleefde ik de ergste nacht van mijn
leven: overal had ik de communistische
leuzen gezien Kiest Wagenaar, kiest
Zeegers. Als je gezien hebt wat de ar
beider in de Sovjet-Unie te verduren
heeft en dan ontdekt dat ze hier die
troep wilde binnenhalenIk zag
hierin een verraad, bewust saboteren
van arbeider tegen arbeider, een be
wust willen binnenhalen van dat waar
van de arbeider de betekenis niet eens
kende. Dat was voor ons, die zoveel
hadden gezien een verschrikkelijke er
varing. Een onzer, die dit niet kon ver
kroppen, raakte zover heen, dat hij in
een inrichting voor geesteszieken te
recht kwam Ik spreek hier en overal
uit de vaste overtuiging, dat men niet
ergens tegen moet zijn, maar zich ac
tief te werpen heeft in de strijd tegen
het communisme en daarbij heb ik al
aardige successen geboekt.
(Slot volgt).
Dan rug, keel en borstje
Inwrijven met w
De gezellige avonden van huiselijke,
intieme sfeer zijn weer in zicht en on
tegenzeggelijk lenen ze zich bij uitstek
tot het „postzegelen".
Na de dagelijkse arbeid zijn daar dan
weer onze albums en zegels, catalogus
en maandblad, die weer rust en ont
spanning geven. Iedere verzamelaar zal
trachten zijn doubletten in nieuwe aan
winsten voor zijn verzameling om te
zetten. Om een ieder hiervoor ruim
schoots gelegenheid te geven, worden er
de komende winter wederom ruilavon-
den georganiseerd. Het stemt de organi
satoren tot grote voldoening, dat voor
deze avonden steeds grotere belangstel
ling blijkt te bestaan. Door deze groeien
de interesse wordt het bestuur in de ge
legenheid gesteld deze avonden aan
trekkelijker te maken.
Maandag 26 October a.s. zal voor dit
seizoen de eerste ruilbeurs worden ge
houden in Hotel De Graaf. Er wordt ge
rekend o™ een flinke opkomst. Er zal
o.a. worden nagegaan of er onder de le
den eventueel voldoende belangstelling
bestaat om zichtzendingen onder de
verzamelaars te laten circuleren. Dit in
het bijzonder voor die verzamelaars, die
over weinig of geen ruilmateriaal be
schikken en menen dat er voor hen op
de ruilbeurs niet veel te halen is. Texel
se phüatelisten die zich nog niet ails lid
hebben opgegeven, kunnen dit alsnog
doen bij de heer H. Gomes, Zwaanstraat
7, Den Burg en verder op de ruilavond.
C. B.
ESPERANTO
GEDENKBANK TER ERE VAN DR
ZAMENHOF
Ter gelegenheid van het 50-jarig be
staan van de Esperantogroep te Edin
burgh (Engeland) werd een bank met
bronzen gedenkplaat ter ere van Dr L.
L. Zamenihof, de schepper van het Es
peranto, overgedragen aan het gemeen
tebestuur van de stad Edinburgh. De
bank heeft een plaats gekregen op het
trottoir van de Prinses Street, de hoofd
straat van Edinburgh.
DE KALKTOESTAND VAN ONZE
CULTUURGRONDEN
Met grote zorg gaan de landbouwla-
boratoria voort de toestand van onze
cultuurgronden nauwkeurig te bepalen.
Men vergelijkt de situaties van diver
se jaren, bepaalt voor- en achteruitgang
en dient met de verkregen gegevens de
voorlichting. Jaarlijks worden grond
monsters onderzocht op hun kalkgehal
te. Voortdurend blijkt, dat de helft van
onze zand- dal- en veengronden niet
voldoen aan de eisen die men ten aan
zien van het kalkgehalte mag stellen.
Tot welke grote productieverliezen
deze ongunstige toestand aanleiding
moest geven tonen al te vaak de proef
velden aan. Een ander gebrek, dat zich
gedurende de laatste 10 jaren voordoet
is de behoefte aan magnesia.
Terecht kent men daarom bizondere
waarde toe aan kaLkmeststoffen, die
magnesiumgehalte bezitten. De wijze
waarop de aanwezige stoffen tot een
meststof zijn gebonden, is ook van
belang; zo kent men bv. magnesia-poe-
derkalk, waarin de kalk in twee verbin-
dingsvormen aanwezig is: als kalkhy-
draat en als koolzure kalk.
Deze vorm van samenstelling is voor
de kalktoestand van de grond hierom zo
belangrijk, omdat zij een volledige wer
king verzekert en de meststof voor zwa
re en lichtere gronden geschikt maakt;
een fijne kalkmeststof zal de gewenste
aanpassing van de zuurgraad zeer be
vorderen.
Het duidelijkst zal men echter de ver
betering in de opbrengst kunnen con
stateren.
ZON, MAAN EN HOOG WATER
De zon komt 24 Oct. op om 7,22; on
der om 5,26. Maan: 29 Oct. L.K., 6 Nov.
N.M. Hoog water ter rede van Texel: 24
Oct. 10,16 en 10,20. 25 Oct. 11,03 en
11,07. 26 Oct. 11,48 en 11,54. 27 Oct.
12,31 en 28 Oct. 0,51 en 1,22. 29
Oct. 1,50 en 2,11. 30 Oct. 2,50 en 3,09.
Aan het strand is het ongeveer een uui
eerder hoog water.
Wij kennen allen het werk van Het
Nederlandsche Roode Kruis. Het stond
klaar bij het eerste alarm, toen het zee
water westelijk N.-Brabant, de Zeeuw
se en de Z.-Hollandse eilanden over
stroomde. Het biedt thans in samenwer
king met de Rode Kruisverenigingen uit
andere landen weer hulp bij de huizen
bouw in het watersnoodgebied, en ver
strekt textiel en landbouwwerktuigen.
En pas hebben wij weer gezien, dat Het
Ned. Roode Kruis als éen van de eer
sten de slachtoffers van de aardbevin
gen op de Griekse eilanden te hulp kon
snellen. Dat kon omdat het paraat was
en daarom wil Het Ned. Roode Kruis
ook steeds paraat blijven.
Het is bij de watersnood wel heel dui
delijk gebleken hoe dringend noodzake
lijk de zgn. rampendepöts van Het Ned.
Roode Kruis zijn. De bedden, dekens, la
kens en slopen, die daarin waren opge
slagen, hebben uitstekend dienst gedaan.
Wij hebben ook gezien in Grieken
land is datzelfde óók gebleken dat
men voor een snelle hulpverlening heli
copters nodig heeft. Om met achter te
raken en om zo spoedig mogelijk "Cveer
geheel paraat te zijn wil Het Ned. Roo
de Kruis nog 40 a 50 rampendepöts in
richten en, als het even kan, wil het
ook nog een helicopter en parachutes
kopen. Hulp aan mensen in nood kan
nooit te vroeg komen! Voor al deze din
gen is natuurlijk zeer veel geld nodig,
maar als de verkoop van de postzegels
en de briefkaarten meevalt, dan kan dat
geld misschien uit de baten bij elkaar
komen.
Eens in de vijf jaar.
Vroeger is in Nederland slechts één
keer een serie postzegels ten bate van
Het Nederlandsche Roode Kruis uitge
geven. Dat was in 1927. Nu zal de PTT
echter eens in de vijf jaar ten bate van
deze instelling speciale zegels met toe
slag verkopen. Dit is wel een zeer be
langrijke beslissing, want in de regel
zijn de Rode Kruiszegels alleen uitgege
ven in tijden van oorlog of bij rampen.
De eerste zegels ten bate van het Rode
Kruis dateren uit de Wereldoorlog van
1914-1918. Abbessinie gaf in 1936 Rode
Kruispostzegels uit, Spanje in 1938, Fin
land in 1939.
Weldadigheidszegels sinds 1897
Weldadigheidspostzegels werden het
eerst uitgegeven in 1897, en wel door de
posterijen van Engeland, Nieuw Zuid-
Wales en Victoria. Dat was toen ter ge
legenheid van het 60-jarig regeringsju
bileum van koningin Victorie. De En
gelse zegels waren toeslagzegels zonder
frankeerwaarde. De opbrengst van de
laatsten was bestemd voor de bouw van
een tbc-sanatorum in Victoria. Rusland
volgde in 1905 voor het eerst dit voor
beeld.
De Amsterdamse Vereniging tot be
strijding der tuberculose deed in 1906
het voorstel in Nederland weldadig
heidszegels te doen uitgeven. Ten bate
van deze vereniging kwamen toen ze
gels met het dubbele van de nominale
waarde uit, die van 21 Dec.-3 Jan. 1907
verkrijgbaar waren. Prof. A. J. der Kin
deren maakte het speciale ontwerp.
Frankrijk nummer ccn.
Frankrijk gaf het eerst een officiële
zegel ten bate van het Rode Kruis uit.
In September 1914 lieten de Franse pos
terijen op de zegels van 10 centimes met
de beeltenis van een zaaister, een rood
kruis en de aanduiding van de toeslag-
waarde (5 centimes) drukken. Kort
daarna kwam een nieuwe zegel uit met
dezelfde zaaister, doch met een niéuwe
tekst. Frankrijk heeft gedurende de 2
wereldoorlogen in totaal zes zegels ten
bate van zijn Rode Kruis uitgegeven. Op
de speciale zegels kwamen nog niet di
rect voorstellingen voor, die betrekking
hadden op het werk van het Rode Kruis.
Een van de mooiste zegels is de Spaan
se zegel van 1938.
Hierop ziet men een Rode Kruis-hel-
per en een helpster, die een gewonde
wegdragen. Op de speciale zegels ko
men verder veelvuldig de portretten van
Henni Dunant, de stichter van het Rode
Kruis, van Florence Nightingale en van
Clara Barton, de oprichtster van het
Amerikaanse Rode Kruis voor.
Ontwerp van jonge kunstenaars
De Nederlandse serie van 1927 is uit
gegeven ter gelegenheid van het 60-ja-
rig bestaan van Het Ned. Roode Kruis.
De vijf zegels droegen portretten van
Koning Willem III, Koningin Emma,
Koningin Wilhelmina en Prins Hen
drik. De ontwerpen waren van Mevr.
Reitsma-Valenca en mej. Debora Duy-
vis. Lion Cachet ontwierp de vijfde ze
gel in deze serie, die een symbolische
voorstelling droeg.
Het zegelbeeld van een serie uit 1949
ten bate van het Nederlandsche Roode
Kruis, de Stichting Nederland Helot In-
dië en de Niwin, naar een ontwerp van
Ghristiaan de Maar, vertoont een blan
ke en een bruine hand, die naar een zon
nebloem reiken.
De huidige serie bestaat uit vijf ze
gels. De waarden zijn 2 cent (plus 3 cent
toeslag), 6 (plus 4), 7 (plus 5), 10 (plus
5) en 25 (plus 8) cent. De eerste en de
laatste zijn ontworpen door P. Wetse-
laar. Zij vertonen een schild met rood
kruis en Rode-Kruisvlaggen. De andere
zegels zijn ontworpen door F. Montens,
evenals Wetselaar, 'n ionge kunstenaar.
Zij vervulden hun eerste opdracht voor
een zegelontwerp. De kleuren van de
zegels zijn resp. sepia, donker violet
grijs-groen, groenrood en staalblauw.
„Toen wij weggingen van Texel gaf
een nicht aan de kinderen elk een si
naasappel. Dat vonden ze geweldig,
want dat kon er bij ons nooit af, hoor.
En nou vragen ze elke dag: „mom, what
for fruit heb je?". Mevrouw Meohielsen-
Verstegen zwijgt en kijkt met een kin
derlijk gelukkige glimlach naar de volle
schaal met Australische citroenen op
het Hollandse dressoirtje. En het wordt
even heel stil in het kleine, povere hok
je van asbest, hout en glas, dat nu nog
haar huis is.
„Steek die sigaar toch op, man. Ik
heb 'm er expres voor gekocht", zegt
landarbeider Damstra uit Marrum stun
telig en hij houdt ons een Hollandse si
gaar voor, die hem 43 centen heeft ge
kost in de winkel in Perth. „Zie je, dat
is nou voor 't eerst in m'n leven, dat ik
zo maar een sigaar kan weggeven".
Eerste tijd hard werken!
Twee opmerkingen van twee verschil
lende emigranten, die wij tijdens ons
korte verblijf in West-Australië en zijn
hoofdstad Perth ontmoetten. Twee heel
eenvoudige bewijzen van materiële
vooruitgang, die onmiddellijk al na een
eerste kennismaking met leven en wer
ken van de bijna 10,000 Nederlanders in
deze geweldig grote en dunbevolkte
staat het duizendkoppige probleem van
de emigratie onweerstaanbaar oproepen.
Want zijn dit nu twee voorbeelden van
wat de deskundigen geslaagde emigran
ten noemen, omdat zij zelif zo zonder
enige grootspraak hun materiële voor
uitgang kunnen constateren in van die
kleine dingen uit 't dagelijks leven? Ja,
menen zij zelf Ja, zegt ook de emigra
tie-ambtenaar in Perth en hij belast dit
probleem, dat reeds bij de allereerste
confrontatie zo bijzonder -ingewikkeld
en uiterst teer blijkt te zijn met de fraai
klinkende slagzin „Er zijn hier geen
mislukte emigranten, hoogstens mislukte
mensen".
Uit de eerste gesprekken is ons ech
ter gebleken, dat men de zaak zeker niet
zo simpel stellen mag. Tienduizenden
Nederlanders wonen in West-Australië,
dat ruim 80 maal Nederland is, dat
slechts 600,000 inwoners heeft, van wie
meer dan de helft in het uitgestrekte
bungalowstadje Perth woont en dat
daar in het uiterste Westen ligt, afgeslo
ten van de rest van de „oommonwealth"
door de ontzagwekkende woestijnen. In
derdaad moeten er slechts weinigen zijn
onder die Nederlanders, die hier even
als de Duitse, Italiaanse, Hongaarse,
Slavische en Poolse emigranten „new
Australians" heten (doch samen met de
Duitsers ongetwijfeld de beste naam
hebben), die niet wekelijks het benodig
de aantal Australische ponden verdienen
om op behoorlijke wijze zich te kunnen
voeden en kleden. Maar zijn zij daarom
zonder meer geslaagden te noemen?
Waarlijk niet en zij zelf zijn de eersten
cm dat met merkwaardig veel nadruk te
vertellen.
Kan men de moeder mislukt noemen,
die zeven maanden met vier kinderen
in een heel kleine caravan heeft moeten
wonen? Die elke avond haar kinderen in
boven elkaar gestapelde beiden zag
klauteren, het gordijn dichttrok en dan
heel stil op enkele centimeters afstand
van die slaapetage aan tafel ging zitten,
terwijl haar man eigens in de wilde
bu9h, honderden mijlen verderop, zware,
moeilijke dagen maakte om toch maar
ponden te verdienen, die nodig zijn om
uit dat bittere bestaan vandaan omhoog
te komen? Ja, kan men zo'n moeder mis
lukt noemen, wanneer zij op een gege
ven cgenblik niet meer op kan tegen het
heimwee, de ontberingen, het brute le
ven, de vreemde omgeving, de eenzaam
heid en dan terug wil naar Nederland?
Mevrouw Mechielsen is nu een jaar daar
in Queenspaik bij Perth en zij heeft het
volgehouden. Zij woont met haar vier
kinderen van 13, 10 8 en 7 jaar in het
begin van een eigen huis, dat haar man
die ver weg in de bush als bouwvakar
beider 125 gulden per 5 dagen verdient,
in zijn vrije tijd bouwt. De tijd van de
caravan is vergeten en het stille eiland
Texel, waar zij geboren werd, trouwde
en kinderen kreeg, lijkt nog maar een
droom. Nog nooit was zij van haar ei
land weggeweest toen zij ruim een jaar
geleden met man en kinderen op de boot
stapte. Een trein had ze nog nooit ge
zien (,,cn nou stap ik zo maar in dc
trein naar Perth, dat vind ik het won
derlijkste van alles") en nu zit zij hier
weer op een eiland. Maar dat is dan bij
na 8 millioen vierkante km. groot en
wordt bevolkt door zo'n 8 millioen Au
straliërs en meer dan 115 millioen scha
pen.
„Mijn man was op Texel truck chauf
feur en verdiende 52 gulden per week.
Dat was een goeie betrekking, maar we
kwamen nooit vooruit. Geen cent hiel
den we over. Ach, toen dachten we dat
het hier beter zou zijn en hoewel het le
ven hier duurder is schieten we lang
zaam op. De eerste tijd was vreselijk,
maar wat zijn zes maanden op een men
senleven? Wij zullen ons hele leven nog
wel hard moeten werken, maar onze
kinderen, die krijgen het beter, meneer.
Da's vast".
Buiten speelt haar oudste zoon Ko
met Pepie Glorie, jongste kleuter van de
emigrantenburen. Hij is op de Austra-
lisohe school, mag van vader voor mar
conist gaan leren en vermengt zijn zan
gerig Noordhollands al met Engelse
woorden. „Ja, d'r staan hier puur wat
hokken, hoor", zegt hij en geeft daarbij
een treffende beschrijving van deze
emigrantenbuurt. Een paar jaar geleden
moeten hier nog de palmen gestaan heb
ben, kropen de slangen door het taaie
gras en vertrapten de kangeroes bij het
vallen van de avond de duizenden bloe
men, die in de lente dit wonderlijke
Bij geëmigreerde Texelaars
Zijn eerste van een reeks ar
tikelen over Australië wijdde
een verslaggever van het dag
blad „Trouw' aan zijn ontmoe
ting met de familie J. Mechiel
sen-Verstegen, die vorig jaar van
Texel zijn geëmigreerd en daar,
blijkens deze bijdrage, goed boe
ren. Wij vonden het interessant
genoeg om in zijn geheel over te
nemen, zonder commentaar, of
schoon daar wel enige aanleiding
toe bestaat!
land tot een sprookje maken. Nu is de
bush opgegaan in allemaal lapjes vlakke
grond en op al die „lots" staat dan zo'n
hok. Bij sommigen een vervallen hut of
schuur, bij anderen, zoals bij Mechielsen
het begin van een echt huis.
Van de kinderbijslag betaalde moeder
Mechielsen het lapje grond af^en in
middels werd elke cent opzij gelegd voor
bouwmaterialen. Want dat is hier de
weg van de doorsnee-emigrant. Hij
werkt, werkt en werkt. Hij rookt niet,
ontzegt zich alles, om zo spoedig moge
lijk met een handboek naast zich te kun
nen beginnen aan de bouw van een ei
gen huis. Door de ontstellende woning
nood is dat vooral hier in West-Austra
lië, waar voor met-kieskeurige mensen
werk in overvloed is, het grootste be-
ginprobleem.
Samen met twee vrienden zette va
der Mechielsen dit eerste stuk van zijn
woning op. Het is klein en benauwd,
geen wonder, want zal het slechts de
serre zijn van de bungalow, die hier het
meest voorkomende woningtype is. Naar
onze smaak weinig solide: het keiharde
rode Jarrahout, asbest, glas en zink zijn
de materialen. Doch het verrukkelijke
klimaat het is nu lente laat ciit
toe.
„Het heeft van de winter wel eens
ingeregend, maar nou ja Zodra we geld
hebben gaan we weer verder en koud
is het hier nooit. Alleen 's avonds maak
ten we de kachel aan", zegt mevrouw
Meahielsen in haar kleine woonkamer
tje. ..We zijn met 150 gulden begonnen
en nou hebben we al dit. Ik had op
Texel een mooi huis, maar hier ben ik
veel gelukkiger mee".
Rustig en zelfverzekerd is deze vrouw
in dit vreemde land. Een half jaar heeft
zij gewerkt om wat van de taal te leren,
's Zondags gaat ze 's morgens naar de
Reformed Church en luistert naar de
Nederlandse preek van Ds Van Wilgen
burg. Maar 's middags zit zij tussen de
Australiërs in de Congregational Church
en volgt met een Nederlandse bijbel
voor zich de dienst. „De eerste keer ver
stond ik alleen „amen", glimlacht zij
verlegen, „maar zoals alles hier, gaat
het steeds beter".
Ja, beter, omdat zij en haar man de
kracht hebben gehad en nog steeds heb
ben om dit ondraaglijk harde leven in
een overigens angstig zorgeloos land vol
te houden. Zij heeft de primitieve cara
van geestelijk overleefd en is nu al blij
met dat benauwde stukje huis, dat zij
haar eigendom mag noemen. Alles, maar
dan ook alles heeft zij zich moeten ont
zeggen cm zever te komen en dat iS
waarlijk nog niet bijster ver. Dat weet
zij ook wel, deze nuchtere Hollandse
vrouw. Maar nog iarenlang zal zij zich
alles blijven ontzeggen om dat huis ge
reed te krijgen. Om het ingericht te
krijgen, de studie van haar kinderen te
betalen en dan.... Wij weten daar nu
nog geen antwoord op.
Alle antwoorden lijken trouwens in
hoge mate afhankelijk van individuele
omstandigheden Emigratie is niet, zo
als sommigen menen, een massaproduc
tie van landverhuizers. Dat heeft een
eerste ontmoeting met het wijde land
rond de Swanrivier, zo genoemd door de
Nederlandse ontdekker Willem de Vla-
mingh, vanwege de nu bijna geheel ver
dwenen zwarte zwanen, ons wel ge
leerd.
HET TERSCIIELLINGER
TONEELLEVEN
Een bewoner van Terschelling schreef
in de Harlinger Crt. o.a.:
Het lijkt mij niet ondiensiig op te
merken, dat de toneelvoorstellingen be
ter tot hun recht zouden komen, indien
dc vertolking der stukken niet steeds
Hoor dezelfde personen plaats had. Ook
le leiding moet niet steeds in dezelfde
handen. Zij worde ook eens aan andoren
toevertrouwd, waardoor wordt bereikt,
dat het kleine vriendenkringetje wordt
doorbroken. Het is niet prettig, zoals bv.
in de afgelopen winter geschiedde in
„Ons Huis", dat in drie toneelavonden
steeds weer dezelfde personen optraden.
Ook wat de verdeling der hoofdrollen
betreft, dient voor afwisseling te wor
den gezorgd. Zou het werkelijk niet mo
gelijk zijn het zo te regelen, dat één
persoon voor een bepaalde uitvoering
werd gekozen en verder niet werd las
tig gevallen? Het zou ook voor het ge
zin goed zijn, wanneer de man of de
vrouw niet steeds uithuizig is.
Een of twee Rennies blussen die pijn
dadelijk! Een kwestie van een of twee
minuten. Houdt altijd een paar Rennies
bij de hand. Ze zijn stuk voor stuk hy
giënisch verpakt en water of wat ook
komt er niet aan te pas. Gewoon laten
smelten op de tong en.ze zijn nog
smakelijk ook.
BIJ KEELPIJN
PASTI LLE S
DE°I AOHtI VALDAMILD