Cjrocn (/tmrL-J~exels in het harL,
Texel-Zwitserland v.v. voor f21,50
per persoon
Ja, motorrijden is ook uit finantieel
oogpunt aanlokkelijk
Het Nationaal Muziekcorps van het
Leger des Heils concerteerde te Den Burg
Filmavond Stichting
..Het vierde Prinsenkind"
WOENSDAG 15 SEPTEMBER 1954
TEXELSE
69e JAARGANG No. 6870
COURANT
Uitgave N.V. vJi. Langeveld de Rooij
Boekhandel Drukkerij Bibliotheek
Den Burg - Texel - Postbus 11 -Tel. 11
Verschijnt Woensdags en Zaterdags.
Bank: R'damse Bank, Coöp. Boerenl.
Bank. Postgiro 652.-Abonn. pr. f 1,95 p.
kwart. -|- 20 ct. incasso. Adv. 8 c. p.mm.
En zo zitten wij dan weer met onze
schat aan herinneringen op het ons wel
vertrouwde en goede gouden Boltje. Ja,
zo'n motortocht naar onbekend gebied
maakt indruk, daar kun je nog wel een
tijdje op voortteren, die lange Texelse
winter mee korten, tot het voorjaar
daar ineens weer doorbreekt met groen
en bloembollentooi. Wij hebben eigen
lijk allemaal zoiets nodig, zo'n excursie,
vèr over de eigen eilandelijke grens,
want van een daggie naar het Nieuwe-
diep zonder meer word je toch nog geen
ander mens, die een bepaalde opfrisser
genoten heeft! Een grotere tocht brengt
je er eens grondig uit, je raakt eens
flink los om daarna de oude betrekkin
gen met nieuwe moed weer aan te kno
pen. Goed dus, dat de Texelaars zo
langzamerhand ook reisminded worden:
hier en daar zijn immers in de dorpen
van ons eiland reisclubs opgericht en
momenteel hoopt meester Laan met
zijn volgelingen helemaal door te stoten
tot Luxemburg! Ja, de tijd is voorbij,
dat de eilandgenoot alleen maar voor
zakelijke aangelegenheden over de plas
trok! Om in Purmerend een beste koe
te kopen of om op het kantongerecht
nogmaals in eigen persoon te bekrachti
gen, dat het geweer en die zak met wild
volstrekt niet van hem afkomstig waren
Maar goed, wij willen ons slotartikel-
tje maken over die motortocht naar de
Alpen, waar wij werkelijk hebben lo
pen te jodelen tot de gletschers aan het
smelten sloegen. Wij stelden een Zwit
ser de volkomen idiote vraag, hoe wij
bij „die gletscher" daar konden komen.
De man nam ons eens van top tot teen
op. De top was misschien en hopelijk in
orde, doch de teen beviel hem niet: wou
U op die schoentjes de gletscher op?
Maar dan moet U toch bergschoenen
hebben, pikhouweels en touwen?! En zo
kwam het dan, dat wij op de terugtocht
al weer stoute plannen smeedden voor
de hernieuwde kennismaking met Zwit
serland. „Maar zo duur?" zult U zeggen.
Dat viel mee: voor 3,25 Zwitserse Francs
een goed bed met gebruik van de keu
ken is niet duur voor onze Hollandse be
grippen en je stond versteld, dat die
mensen daar in dat leuke huis in Nie-
derried bij Interlaken het er voor kon
den doen en bovendien nog „sehr zu-
frieden" waren ook! Want het geld daar
is driemaal zo weinig waard als hier:
een postbesteller verdient er 800 Zwit
serse Francs per maand, wat neerkomt
op 600 gulden! Daar staat tegenover, dat
de artikelen daar over het algemeen
twee- tot driemaal zo duur zijn als hier,
verschillende artikelen uitgezonderd.
Wij tuften door Zwitserland op ons
175 cc motortje onder een stralende zon,
die de sneeuw van de bergtoppen deed
schitteren. Die week hadden de bouw-
vaklieden vacantie en was het weer op
Texel zelf ook ouwerwets goed. De
Maandagochtend daarop was het bij
„ons*' echter misère met een vies mot
regentje en wij besloten dan ook - zeer
tot onze spijt - af te zien van een tocht
over de bekende Furga-pas, die 2431
meter boven zee ligt. Het plan was om
Vrijdag weer op Texel terug te keren.
Daar moesten de babyzitters natuurlijk
ook opaan kunnen. Omdat de Zwitserse
Bilt- weinig goeds in de eerstvolgende
etmalen voorspelde moesten wij beslui
ten de terugtocht te aanvaarden. Alle
tijd hadden wij dan om de komende re
genbuitjes te ontwijken: onder het bre
de luifeldak van een Zwitserse boerderij
of vlak tegen de steile wand van een of
andere ons onbekende berg. Zeker, wij
hadden de heenreis vanaf Driebergen op
z'n sloffies in drie dagen afgelegd, doch
onder een stralende zon! Ja, motorrij-
Ongelooflijk mooie
tochten kan men door
Zwitserland maken.
Hierboven een plaatje,
dat wij maakten ergens
aan de rand van het
Briensermeer. Eer ze
daar een rijweg konden
aanleggen moest eerst
een rotswand worden
uitgehouwen.
ders, dan beklaag je toch de inzittenden
van de touringcars of die van de gewone
personenauto's: Wij hebben dikwijls een
touringcar zien stoppen opdat de inzit
tenden eens wat frisse lucht konden
happen, maar ook buiten de bus of de
auto was het „bloedheet". Soms zag je
een passagier alle dure buitenlandse
spijzen kwistig buiten boord retourne
ren en telkens zag je wel iemand in een
voorbijrijdende bus, die met dichte ogen
en het hoofd op het comfortabele kus
sen in een soort droomtoestand zijn „za
lig uitstapje" deed. Inderdaad, als wij
stopten om hier of daar een beeldschoon
dorpskerkje, een beekje of een ossenwa
gen te vereeuwigen, bemerkte je ineens
die smorende hitte, zoals wij op Texel
eigenlijk niet kennen, waar de Noordzee
altijd nog voor een koele tegenhanger
zorgt
Ja. geef ons voor zo'n tocht dan maar
een motor. „Of een scooter!" Aldus een
andere eilandgenoot, die zijn vacantie
dit jaar per auto had gedaan en in die
hitte een koninklijke Cadillac voor een
op z'n laatste tank lopende scooter had
willen geven! (De naam van degene, die
deze verzuchting slaakte is de redactie
bekend - red.)
Deze woning, gelegen
aan de rand van het
Vierwoudstedenmeer,
moest U eens in de na
tuurlijke kleuren kun
nen zien! Vooral de
liefhebbers van bloe
men zouden daarvan
genieten: voor ieder
raam pronkt 'n pot met
donkerrode geraniums.
De weg terug. Als je moet beginnen
in de regen is dat geen pretje, maar je
start met droge kleren aan het lijf en
de schoenen laten dan ook nog geen wa
ter doorGelukkig behoefden wij ons
geen zorgen te maken over „het zitten"
van de bagage: de firma Gebr. Vonk
had ons een soort patent bagagerek ge
maakt en nooit hebben wij geruster
voortgetuft! Nu ja, het voorwiel zat erg
licht in het frame.Gladde wegen
zijn gevaarlijk, vooral als ze van glad
asfalt zijn en bol liggen: dat verhoogt
de kans op glij-, resp. valpartijen niet
weinig en toen wij bij de TTiunersee
met een gangetje van nog geen vijftig
kilometer 'm voelden gaan, besloten wij
maar meteen tot lager toerental. Soms
kreeg je een beter gelegde weg: vlak en
ruw aan de oppervlakte. Dan rijd je
meteen stukken rustiger.
Toen dus weer op Bazel aan. Wij gin
gen over Schwarzenburg, Aarberg, Lyss,
Buren. Meestal door binnenweggetjes,
die ons tot het afsnijden van hele stuk
ken autoweg in staat stelden. Dat moet
een motor- of automan eigenlijk méér
doen: die binnenwegen zijn het interes
santst. Daar komt het landschap nóg
mooier en ongerepter tot je en boven
dien heb je kans het wild dat daar in de
bergen en bossen leeft te kunnen obser
veren. Zo sprongen plotseling twee ree-
en vlak voor ons weg. Fantastisch mooie
en idem vlugge dieren.
Bij Büren trokken ze daar boven een
of andere overlaat open: het kwam bij
bakken vol omlaag. Schuilen maar weer
De boerderij had een prachtig afdak
waar alles kon droogstaan, ook ons
voortreffelijk en even eenvoudig kook-
apparaatje, waaraan wij al spoedig heet
koffiewater hadden ontfutseld. Het liep
naar vieren en omdat Pluvius zijn offen
sief met een penetratie tot voorbij ons
hemd had kunnen bekronen, besloten
wij er die dag maar de brui aan te ge
ven en ergens in Büren een hoteltje op
te scharrelen. Maar daar stootten wij
toch de neus: in heel dat gehucht was
hotel noch pension te vinden: wel in
Grenchen, even verderop. Maar toen wij
Grenchen in het vizier hadden en de re
genwolken er uit, wel, wat doet dan een
reizende Texelaar? Hij gaat voort.
Solothurn bleek een flinke stad met 'n
grote krant. Daar werd druk getikt en
ik dacht onwillekeurig aan die arme
mieters van verslaggevers, die, op hun
beurt wellicht dezelfde medelijdende
groet toewerpen als ze mij momenteel
horen tikken, hoog op een zoldertje,
terwijl zij nu een tocht naar De Slufter
met zijn bloeiend lamsoor op het pro
gramma hebben staan! Ja, ieder en alles
op zijn tijd!
„Stoppen maar weer!" zeiden wij, er
gens in een aardig, maar door een te
veel aan water mistroostig uitziend
dorpje. De koeien schenen er juist te
zijn gemolken, want alom verschenen
na een poosje de mensen met glimmend
glad geschuurde emmertjes, allemaal op
weg naar de melkwinkel. De melk
wordt daar niet thuisbezorgd, zodat
wij kindelingen daar geen problemen
kunnen opwerpen! Allemaal met het
zelfde soort emmertje eniedereen
onder de paraplui. Wij wedden, dat er
geen Zwitser is, die geen paraplu bezit!
U heeft in de aanhef van ons eerste
stukje kunnen lezen, hoe hartelijk wij
in Waldenburg, een 38 km ten Zuiden
van Bazel, die avond ontvangen werden
door een garagehouder, die met zijn ge
zin weeks te voren één dag op Texel
was geweest. Toen hij vernam, dat wij
van Texel kwamen, was hij meteen de
prettigste gastheer die wij ooit ontmoet
hadden! De volgende morgen, Dinsdag
ochtend dus, naar Bazel.. De zon lachte
weer! In Bazel gingen de laatste Zwit
serse Francs aan souvenirs in de diver
se winkellaas. Na de douane hadden wij
de keuze: door het Zwarte Woud of
links af Frankrijk in, wat neer zou
komen op hoofdzakelijk dezelfde route.
Wij zochten de lucht eens af op ver
dachte wolken en ontdekten er te veel
dan dat een tocht via het Zwarte Woud
naar het land van de Westermientse
Dennen ons verantwoord voorkwam.
Op weg naar Mulhouse moest steeds
opnieuw voor een fikse bui worden ge
capituleerd. Doet men dat toevallig in
een Frans dorpje dan behoeft men daar
geen spijt van te hebben: men neemt
dan meteen de dorpssfeer op, wat ook
veel waard en interessant is. Ook is een
bui niet onhebbelijk als-ie je net bij een
eenzaam gelegen Frans boerderijtje ver
rast: als ze je zien stoppen, komt er
altijd wel een gezinslid naar buiten om
je druk gesticulerend aan het verstand
te brengen, dat je met motor en al ver
der moet komen! Wij hebben daar eens
geschuild bij mensen, die lustig de ka
chel stookten en dat deed ons goed! Ter
wijl de kleren droogden luisterden wij
gespannen naar de verhalen van een
oud-soldaat, die van zijn wederwaardig
heden in de eerste wereldoorlog ver
telde. Zo'n Fransman op z'n praatstoel
is een toonbeeld van bedrijvigheid!
Iedere opklaring bracht ons verder.
Nancy, dat wij passeerden voor de fa
brieken leegstroomden. Als wij het vol
gende stadje, Pont a Mousson haalden,
zouden wij die dag een flinke ruk, van
veel meer dan 300 kilometer gedaan
hebben, wat onder zulk weer niet on
voorbeeldig was! Hotel de la Poste
bleek 'n keurig logement, waar wij voor
700 Fr. Francs een royale kamer von
den. In dat bedrag was ook de stallings-
kosten begrepen.
De Woensdag, de tweede dag, begon
eveneens met zon en wij zeiden al:
„Misschien kunnen wij bij goed weer
Holland nog halen!" De Luxemburgse
douane legde ons ook nu geen strootje,
laat staan een slagboom in de weg en
de Fransen waren ook weer zeer cou
lant: in 30 seconden, onze recordtijd,
overschreden wij de grens!
Wij gingen toen richting Bastogne.
Over de steeds weer optredende regen-
„Dit muziekkorps is een geestelijke
strijdmacht en heeft ten doel door zijn
muziek het Evangelie van Jezus' red
dende liefde en genade in Nederland
uit te dragen". Aldus lezen wij in een
beschrijving van het Nationaal Muziek
korps van het Leger der Heils, dat Zon
dagmiddag een concert heeft gegeven in
de Hervormde Kerk te Den Burg. Ech
ter bestond het programma niet alleen
uit het brengen van muziek: geen goed
heilsoldaat toch, als hij ook niet in
woorden getuigt van het Heil de we
reld door God in Jezus Christus ge
bracht en met klem heeft de comman
dant, de Deen E. Thykjear, dan ook
vanaf de kansel betoogd dat de ware
vrede en ware vreugde alleen te vinden
is door Jezus. En wie zich Zijn kind
weet, zal dit ten allen tijde tot uiting
willen brengen, én door te spreken van
zijn wonderen, èn door de muziek.
Muziek, welk een machtig korps be
zit het Leger des Heils in het Natio
naal Muziekkorps! Alle muziekliefheb
bers moeten zeer genoten hebben van
hetgeen zij naar voren brachten. Zeker,
het was niet altijd zware muziek, soms
heel eenvoudige melodieën, maar dan
moet toch de zuiverheid van toon zijn
opgevallen en ook dan geniet men, niet
waar?!
Hoe indrukwekkend en machtig werd de
„Priestermars" van Mendelssohn ver
tolkt. Dat afnemen en aanzwellen, die
hoge en lage partijen. Geweldig knap
werk en men zou al dadelijk geneigd
zijn tot spontaan applaus - in de Kerk
blijft dit uiteraard achterwege. En dan
noemen wij „Jubilate", geschreven door
een heilsoldaat en speciaalvoor het
Leger des Heils. Een prachtig stuk mu-
buitjes zullen wij het nu beslist niet
meer hebben!
Bij Bastogne hebben de Amerikanen
in 1946 een groot en indrukwekkend
monument laten bouwen, herinnerend
aan het Ardennengevecht, dat duizen
den levens gekost heeft. Na daar als
zovelen een foto te hebben gemaakt,
door naar Luik. Toen wij later een mo
torman spraken en vertelden, dat wij in
Luik als gekken gezocht hebben naar de
weg Luik-Hasselt verwonderde hij zich
niet: Luik is moeilijk, zei hij, ik ben er
al tien keer geweest en als de zon zoek
is kun jc je daar helemaal niet oriënte
ren. Onder dat gezoek en gelet op we
genborden moet de verkeersveiligheid
wel eens lijden en bijna werden wij dan
ook geschept door een auto, die ons
plotseling bij een splitsing zag afslaan..
Men kan over Maastricht of over het
Belgische stadje Hasselt. De laatstge
noemde route verzekert U van een rus
tiger weg en wellicht ook van een kor
tere verbinding naar Den Helder.
In de mooie stad Eindhoven troffen
wij al vlug een goed hotel, waar ons de
volgende morgen een bijzonder stevig
ontbijt wachtte. Dan via Den Bosch naar
Utrecht en weer roemden wij daarop de
nieuwe weg naar Amsterdam. Over de
rechte, brede weg kan men) toch maar
llink opschieten! Terug in Holland met
zijn vlakke wegen en brede rivieren, die
ontsprongen als watervallen en water
valletjes in het land der Alpen, waar
het motortje ons pas twee dagen tevo
ren had uitgeleid! Nederland, druk be
zocht ook door buitenlanders, die zich
de ogen toch wel moeten uitkijken bij
het aanschouwen van „onze" geweldige
bruggen!
Met water in de schoenen, maar (veel
meer) vreugde in het hart over de pech-
loze tocht reden wij het ruime dek van
de Dokter Wagemaker weer op.
„Hoeveel heeft dat jullie nou al met al
gekost?" Zo werd ons gevraagd. Jam
mer genoeg moesten wij het antwoord
schuldig blijven. Nu zeggen die totale
kosten trouwens ook weer niets: men
kan zo duur en zo voordelig leven als
men maar wil, ook in Zwitserland! Wel
kunnen wij aanbevelen zo'n tocht per
motor te doen: als wij het zo globaal be
kijken hebben wij voor niet meer dan
f 43,aan benzine uitgegeven, allemaal
super-benzine, die de motor nóg soepe
ler doet lopen dan op de gewone ben
zine. Gemiddeld moeten wij de benzine
prijs, voor binnen- en buitenland op
zo'n tocht op 72 cent per liter stellen, en
bij een verbruik van 1:40 kwamen wij
dus op een afstand van 2400 km op 60
liter.
Tot slot nog dit: de factor gevaar.
Bergpassen kunnen ook met lichte mo
toren worden genomen. Het stijgen gaat
altijd als men 'm in zijn eerste gooit en
het dalen gaat ook als men voortdurend
de motor als hoofdtegenstand gebruikt
en om beurten voor en achter bijremt.
En wat de mentaliteit der mede-wegge
bruikers aangaat: over de Nederlandse
grens rijdt men beslist rustiger! Dat be
merkten: wij meteen toen wij Holland
weer binnenkwamen. „Daar heb je weer
zo'n snijer!" zeiden wij op een zeker
moment prompt tegelijk!
ziek, waarin de juichtoon van de
verloste zondaar zo overtuigend tot
ons spreekt. In „Waar de plicht roept"
beluisterden wij verschillende bekende
melodieën, die op allerlei Evangelisatie
bijeenkomsten zo gaarne en1 vol vuur
worden gezongen Vervolgens „Good
bye Pharaoh", gezongen door het Man
nenkoor, samengesteld uit leden van
het korps. De prachtig geschoolde stem
men waren het materiaal waaruit de
dirigent een uitnemend koor had ge
vormd In „Vlied nu tot Jezus" moch
ten wij dit ensemble wederom met ge
noegen beluisteren. En dan noemen wij
van het programma nog de „Juweeltjes
van Tschaikowsky", welk nummer het
hoogtepunt van het muziekprogramma
was. Buitengewoon mooi klonk deze
selectie uit het grootmeesterlijke oeuvre
van deze begenadigde componist, wiens
scheppingen wellicht het predicaat der
onvergankelijkheid is toebedeeld.
Kapelmeester Bernard Verkaaik moet
het toch wel een grote voldoening zijn
met zulk een korps op tournee te kun
nen gaan- zij trekken dikwijls tot ver
over de vaderlandse grens Het moet
hem ook verheugd hebben, dat de kerk
hier zo goed bezet was. Onder de aan
wezigen zagen wij tal van leden van
eilandelijke muziekkorpsen. Wellicht
zullen er onder hen zijn, die zullen op
merken „Och, dat bereiken wij nooit!"
Maar een Texelse dirigent verzekerde
ons niet lang geleden nog vol overtui
ging dat alles valt en staat met de stu
die. Toegewijde studie is een eerste ver
eiste voor wie werkelijk verder willen
komen.
Na het concert te Den Burg werd nog
een meeting gehouden op 't havemplein.
Ook hier werd in tegenwoordigheid van
velen in woord en muziek getuigenis
afgelegd van de blijdschap, die alle
volkeren wezen zal door het geloof in
Jezus Christus.
KRIJGT OOSTEREND WEER EEN
ALGEMEEN ZANGKOOR?
Dit is wel de wens van velen, die
zich nog de roemrijke dagen van het
zangkoor „Nieuw Leven" herinneren.
Of zij weer tot een prettig en goed
zangkoor zullen komen, zal afhangen
van de aanmelding van nieuwe leden.
Het kan slagen al3 iedere zanglustige
zijn steun verleent. Dan wordt Oester-
end weer een algemeen zangkoor rijk,
zoals het vroeger met trots heeft beze
ten. Voor aanmelding zie advertentie
in dit blad.
OUD-TEXELAARS 50 JAAR
GETROUWD
Onze vroegere eilandgenoten, de heer
en mevrouw Kuip-Groot, die voorheen
op „St. Josefhoeve", De Westen, woon
den en later naar Canada emigreerden,
hopen Zondag 26 September hun gou
den huwelijksfeest te vieren.
WE GAAN WEER KLAVERJASSEN
Wij herinneren nog even aan de me
dedeling van haar Bestuur, dat Klaver-
jasclub Den Burg Vrijdagavond om 8
uur haar clubavond hervat. Er wordt
evenals vorig seizoen weer in het
Dorpshuis aan de Nieuwstraat ge
speeld. Ook nieuwe leden zijn hartelijk
welkom.
Zeer binnenkort zullen de voortref
felijke films „De fluistering der ge
vallenen" en „Kinderen van ons Volk"
(geheel in kleuren) ook op Texel wor
den vertoond.
Deze films brengen op sublieme wijze
het werk in beeld, dat door de stichting
„Het vierde Prinsenkind" wordt ver
richt onder duizenden oorlogweesjes en
honderden door de oorlog getroffen
kinderen.
Beide films trokken in geheel Neder
land stampvolle zalen. De films en het
doel waren dit beiden ten volle waard
Het Plaatselijk Comité van Actie
doet thans reeds een beroep op U om
één van de dagen 28, 29 of 30 Septem
ber a s. te reserveren. Op deze dagen
zullen n.l. filmvoorstellingen worden
gegeven te:
Oosterend, op Dinsdag 28 September
a.s. in 't Gebouw voor Christelijke Be
langen; Zuid-Eierland, op Woensdag 29
September a.s. in de Kapel der Ned.
Ilerv. Gemeente, Den Burg, op Donder
dag, 30 September a.s. in de zaal van
hotel „De Oranjeboom".
Te Den Burg zal voorts medewerking
worden verleend door de accordeonclub
„Avanti", terwijl het waarschijnlijk is,
dat te Oosterend en te Zuid-Eierland
medewerking zal worden verleend door
een zangvereniging, t.w. „De Lofstem"
en „Crescendo".
De kans om bovengenoemde films te
zien, mag U niet ontgaan.