V.
stal
0P
STERLING!
RANG-
Vlieland en Terschel
ling in hoogseizoen
vrij van tanks
Op reis
dan Uw spoorkaartje ge
haald bij de V. V. V„Texel"
'e 'msttofleïuuf. ma demst? tang.
Texelaar
op expeditie
naar het land
van de
middernacht
zon
Het beste
uit de Virginia oogst!
DEN HAAG, 4 Maart. De wadden
eilanden Vlieland en Terschelling -
aangewezen voor legeroefeningen met
tanks - zullen slechts in bepaalde ge
deelten van het jaar door de militairen
worden gebruikt. Aldus „de Volkskrant"
Minister Staf is bereid zijn plannen te
wijzigen om deze meer in overeen
stemming te brengen met het toeristisch
en natuurhistorisch belang dezer ge
bieden. Dit is de conclusie van het over
leg, dat deze dagen door vertegenwoor
digers van acht departementen is
voerd, zo vernemen wij uit niet-offi-
ciële bron.
De beslissing van de minister houdt
in, dat het leger zijn oefeningen in de
aanvankelijk gedachte vorm niet zal
houden in het zomerseizoen als vacan-
tiegangers hier hun rust zoeken; even
min in de broedtijd der vogels. Over de
uitwerking der nieuwe plannen wordt
nog overleg gepleegd.
Het voorgenomen gebruik van Vlie
land Oost- en Westhoek plus dat van de
Bosplaat en de Noordsvaarder van Ter
schelling is anderhalf jaar lang in tal
van commissies en bij allerlei instanties
besproken, zo vernemen wij van officiële
zijde. Het leger had behoefte aan ter
reinen, waar geoefend kan worden met
tanks. Dit zijn schietoefeningen vanuit
stilstaande tanks, op bewegende doelen,
vanuit rijdende tanks op bewegende
doelen en vanuit rijdende tanks op stil
staande doelen. Hiervoor is slechts een
baan van enkele honderden meters no
dig, maar dient de beschikking te heb
ben over een groot veiligheidsgebied
erachter. Een dergelijk terrein is op het
vasteland niet te vinden en de keuze
viel aanvankelijk op Schiermonnikoog,
waar men het onveilige gebied naar het
water kan verleggen.
Geheel Schiermonnikoog
Geheel Schiermonnikoog zou door het
leger worden gebruikt, maar in een ver
gadering van de Gedeputeerde Staten
van Friesland werden de plannen getor
pedeerd. Voorgesteld werd om niet één
eiland in zijn geheel, maar kleine ge
deelten van verschillende eilanden hier
voor te gebruiken. Vanaf dat ogenblik
ging het leger opnieuw op verkenning,
tezamen met de Provinciale Planologi
sche Dienst, Rijkslandbouwconsulenten,
vertegenwoordigers van Staatsbosbeheer
van Waterstaat en van gemeentebestu
ren. Eerst daarna besloot de Generale
Staf, zo deelt men ons officieel mede,
dat de Oost- en de Westpunt van Vlie
land plus de twee gebieden op Ter
schelling het meest in aanmerking kwa
men.
Agent voor Texel:
C. K001JMAN, Den Burg, Tel. 3.
TELEVISIE IN DE COCKSDORP
Hotel „De Hoop" was Zaterdagavond
geheel gevuld toen de fa. J. Agter daar
een televisie-uitzending verzorgde. Het
beeld was zeer goed en het was dan ook
jammer, dat het programma zelf niet
zo bijzonder geslaagd was.
FEUILLETON:
De zoon
Door
Tom Lodewijk
van de
Burgemeester
16. Een schok voer door hem heen, toen
hij, achter het drietal aanlopend, het
meisje nauwkeuriger opnam. Die rechte
rug, die kordate stap., maar dat was.,
dat was.. Rie Koster! De dochter van
zijn chef! Zou zij.. Hij kreeg er een
nare smaak van in de mond. Dat flinke,
beschaafde, onafhankelijke meisje, zou
die zich afgeven met zulke misbaksels
als zijn beide collega's één en andermaal
getoond hadden te zijn? Doodgewone
lefgoosers?
Hij keek scherper toe en begon toen
ook wat sneller te lopen. Want het ge
sprek tussen de beide nagemaakte heren
en het meisje scheen niet zo bijster
vriendschappelijk. Hij zag hoe het meis
je sneller ging lopen en de beide ande
ren haar probeerden bij te blijven. Hij
zag hoe de lange haar aan haar mouw
trok en het meisje met een driftige be
weging zijn hand afschudde. Hij be
greep de heren waren aan het „sjanzen"
zoals ze dat zelf noemden, en probeer
den met dit „grietje" aan te pappen.
Rob's lange benen verkleinden nu snel
de afstand tussen hem en het drietal, en
weldra was hij vlak achter ze. Het meis
je keek, als om hulp zoekend, om, toen
ze die vastberaden stap hoorde, en op
eens zag ze hem in het gezicht. Haar
grijze ogen lichtten op.
Rob! zei ze verrast en stond meteen
stil, haar hand uitgestoken.
Wel, wel, lijsde de lange, daar heb- i
ben we de Jonkheer. Komt zich met onze
zaken bemoeien. Ook al achter de mei-
GEREFORMEERDE KERK
Ds Loosman, Stad aan het Haring
vliet, heeft bedankt voor het beroep, op
hem uitgebracht door de Gereformeerde
Kerk te Oosterend.
EEUWFEEST HAARLEMMERMEER
De Haarlemmermeerpolder gaat in
Juli zijn Eeuwfeest vieren. De eigenlijke
drooglegging viel al eerderOp 7
Juli 1852 meldde de Staatscourant
droogjes „Heden is de Meer droog".
Maar het zou nog twee jaar duren, éér
wet en orde in het nieuw ontgonnen
land zich konden doen gelden en de
Haarlemmermeer als zelfstandige groot
heid een plaats ging innemen in ons
landsbestel.
Het merkwaardige in de droogmaking
van het Haarlemmer Meer schuilt hier
in, dat het doel van dit, voor die tijd
gigantische werk niet was: landaanwin
ning, zoals met verreweg de meeste on
zer polders het geval is en was. Men zag
zich wel genoodzaakt „De Waterwolf"
te bedwingen, die de steden Amsterdam
en Leiden bedreigde.
Al eeuwen lang bestond er een plan.
Laeghwater droomde al van het leeg-
malen van deze 18.000 ha grote water
vlakte met behulp van windmolens. En
toen men er in de negentiende eeuw
eindelijk toe besloot, was het nog maar
een dubbeltje op z'n kant, of men die
nieuwerwetse vinding, de stoom, bij de
bemaling zou toepassen. Ook in dit op
zicht betekende de droogmaking van de
Haarlemmermeer een keerpuntde
eeuw der techniek wierp haar schaduw
vooruit en toonde mensen met een
scherpe blik, welke reuzenwerken in de
toekomst mogelijk zouden zijn!
Wild West
voldoende. Besmettelijke ziekten (o.a. de
cholera) braken uit.
Men beschikte nog niet over moderne
machines voor grondbewerking. Het
waterpeil werd, ten behoeve van sommi
ge rijke landeigenaren, te hoog gehou
den met het gevolg, dat vele gronden
verzuurden. Grote percelen grond wer
den uitgegeven aan „absente" eigenaren,
die ver van de polder woonden en het
aan hun rentmeesters overlieten, zoveel
mogelijk uit hun bezit te persen. Kort
om: radeloos, redeloos en reddeloos voel
den zich velen, die hoopvol naar het
nieuwe land waren getrokken en meer
dan één keerde dan ook, na alles verlo
ren te hebben, verbitterd, ontgoocheld
en lichamelijk geknakt weer terug.
Neen, de geschiedenis van de Haarlem
mermeerpolder is niet alléén maar een
gouden bladzijde in het boek onzer his
torie zij wierp een nachtzwarte
schaduw over veler leven!
Dat men niet in de eerste plaats land
wilde winnen, maar het water weren,
blijkt wel uit de lijdensgeschiedenis van
deze grote polder. Want blijkbaar had
men zich tot in de hoogste regionen
maar nauwelijks een voorstelling ge
maakt van wat men met dat nieuw-ver-
worven land zou moeten beginnen.
Vooral in het bestuurloze tijdperk
heersten hier dan ook de gruwelijkste
misstanden, die men tegenwoordig met
de naam „Wild West" zou kenschetsen.
Aan de zoom van de polder leefden de
ruwe polderjongens in hun keten, er
werd gedronken en gevochten, gestolen
en gemoord. Af en toe hakte de mare-
chaussé er op in, maar de boosdoeners
wisten wel, dat wanneer ze de onher
bergzame polder invluchtten, de politie
hen daar toch niet kon volgen. De poten
der paarden zakten weg in de klei, de
polder was over vrijwel de gehele op
pervlakte begroeid met riet, biezen en
griendhoutdat moest later allemaal,
met veel kosten en moeite, weer ver
wijderd worden, toen in 1854 de gronden
werden geveild en de somma van negen
millioen opbrachten. De kosten waren er
uit en het scheen wel, dat dit het voor
naamste was.
Op het gebied van onderwijs en volks
gezondheid was de situatie eveneens er-
;erlijk. Er was in de aanvang één dok
ter voor het gehele gebied. Het diëet der
polderjongens, waarvan roggebrood en
spek de hoofdschotel vormden, was on-
Een nieuwe tijd.
Maar een nieuwe tijd brak aan, toen
moderner methoden in de landbouw
werden ingevoerd. De grote voortrekker,
burgemeester Amersfoordt, eigenaar van
de model-boerderij De Badhoeve, die
heel zijn kapitaal er aan waagde om de
boeren in de Haarlemmermeer (en
heel Nederland trouwens) te winnen
voor moderne landbouwmethoden, heeft
in dat opzicht zóveel voor dit nieuwe ge
bied betekend, dat zijn verdiensten nau
welijks te overschatten zijn. De eerste
stoomdorsmachine, de eerste machinale
ploeg werden op zijn bedrijf gedemon
streerd. Hij voerde de drainage in, hij
liet melken en schaapscheren volgens
nieuwe methoden, hij probeerde nieuwe
gewassenen kreeg stank voor dank.
De mensen waren te arm, te weinig ont
wikkeld ook, om zijn ideeën te kunnen
vatten. Een boer was al blij, als hij op
contract vlas kon telen, dat bracht ten
minste geld in het laatje, al putte het de
grond uit.
Toen Amersfoordt, een eenzaam, ver
geten burger, gestorven was, ontkiemde
het zaad dat hij als met tranen had ge
zaaid. Al zijn idealen werden verwerke
lijkt. zelfs de Haarlemmermeer-
spoorweg, die echter inmiddels al weer
het veld heeft moeten ruimen voor
vrachtauto's en bussen.
Een nieuw land.
En thans is de Haarlemmermeerpol
der een prachtig, bloeiend stuk Neder
land, in vele opzichten nog steeds een
model voor andere landbouw- en vee-
teeltgebieden. Een nieuw bedrijf heeft
er zich voorts ontwikkeld: de luchthaven
Schiphol, de KLM. Men heeft in Haar
lemmermeer niet alle eieren onder éne
kip gelegd.
Is het een wonder, dat een land met
zó'n geschiedenis het eeuwfeest groot
scheeps vieren gaat. Want groots zijn de
plannen: van 2-9 Juli 1955 zal Hoofd
dorp in het teken staan van het Eeuw
feest. Een landbouw- en landbouwwerk
tuigententoonstelling, keuringen van
fokvee, een historische tentoonstelling
die niet alleen betrekking heeft op de
Haarlemmermeer/maar door middel van
beweegbare maquettes ook inpolderin
gen uit verleden en heden in beeld zal
brengen. Een Internationaal Concours-
Hippique wordt georganiseerd, een
openluchtspel brengt het verleden weer
tot leven.
Enkele jaren geleden, toen men bij 't
naderen van het eeuwfeest zich ging be
zinnen op het verleden, heeft men de
stoffelijke resten van Pionier Amers
foordt en zijn echtgenote herbegraven,
zodat ze thans rusten midden in de
Haarlemmermeer. Een sober gedenk
teken manifesteert de dankbaarheid van
hen, die straks zullen gaan feestvieren
voor wat een groot voortrekker voor de
landbouwers en veeboeren, niet alleen
van Haarlemmermeer, maar van heel
ons land, heeft gedaan. Lk.
Let op de naam RANG op het beschermende omhulsel
den an. Wie had dat gedacht van moe
derszoontje?
Met z'n schijnheilige sm.., vulde
de Rooie fel aan.
Waar moet je naar toe? vroeg Rob
die deed als hoorde hij zijn beide col-
'ega's niet.
Naar huis, antwoordde Rie Koster,
breng je me zo ver? ze kleurde, maar
wierp een verontrustende blik in de
richting van het nobele tweetal, dat de
sigaretten bungelend van de lippen,
grijnzend stond te kijken.
- Kom lange, wij zijn de dame te min
zei de Rooie en voegde er toen een
uitdrukking aan toe, die Rob het bloed
naar het hoofd deed stijgen. Liefst had
hij ze beiden op hun gezicht geslagen,
maar de tegenwoordigheid van het meis
je weerhield hem, en knokpartijen op
straat., dat was te banaal, vooral met
zulke mannekes.
We spreken elkaar wel! dreigde
de Lange en toen gingen ze op zoek naar
andere buit.
Uit de drukte van de Lange Zijl
kwamen ze opeens in een stillere straat.
Neem me niet kwalijk zei Rie
Koster, ik vroeg maar of je me thuis
wou brengen om van hun gezelschap af
te zijn. Die twee ploertjes. Als je de ge-
menigheden gehoord had.
Ik ken ze, zei Rob rustig, het zijn
twee eh.. collega's van me.
Werken ze bij vader in de zaak?
viel 't meisje in. Dan zal ik hem eens.
Alsjeblieft niet, raadde Rob af. Je
zoudt me moeilijkheden bezorgen. Als je
vader er over begon, zouden ze denken,
dat ik geklikt had. Nee, laat maar. Je
bent nou van ze af. Dan zal ik maar
hij stak zijn hand uit.
Opeens speet het hem, dat ze het ge
zegd had: „Ik vroeg maar om van hun
gezelschap af te zijn". Dat ze niet écht
had bedoeld, dat ze wilde dat hij haar
thuisbracht.
Ze scheen zijn gedachten te raden en
nu was ze verlegen.
Ik heb me ongelukkig uitgedrukt,
verontschuldigde ze zich. Ik bedoelde
niet., ik bedoel, je hebt misschien wat
anders te doen.
Ik heb niets om handen, zei hij en
glimlachte.
Nou ja, ze aarzelde nog, als 't jou
hetzelfde is.alleen is maar alleen.
Het klonk opzettelijk onverschillig. Rie
Koster wist, voor het eerst van haar
leven, met haar houding geen raad. Van
het begin af mocht ze deze jongen. Hij
was anders dan de anderen, o, veel an
ders. Ze raadde in hem de dingen, die
ze half onbewust miste. Ongezocht was
ze met hem in contact gekomen, onge
zocht hadden ze elkaar ook deze avond
weer ontmoet. Maar hij moest niet den
ken
Erg hartelijk is je uitnodiging niet,
constateerde Rob nuchter.
Nee, gaf ze toe, maar je moet maar
niet op de klank afgaan, Rob. Ik vind,
ze haperde even, ik vind het heus toch
wel prettig, als je me thuis brengt. Heus
Haar zelfverzekerdheid was nu weg
en op dat ogenblik vond hij haar heel
10 Augustus: vandaag het vlot klaar gekregen.
11 Aug. Het kamp opgebroken en
wachten op een vrachtauto met meer
voedsel en nog een boot. Het was laat
in de middag voor die aankwam en toen
gauw afgeladen en de boot, een soort
oude reddingsboot, te water gelaten, de
beide boten volgeladen en de rivier af.
Het was een 55 km, die we in 5 uur af
legden. De rivier was op sommige plaat
sen nogal woest en soms ondiep, maar
de Indianen die bij ons waren, kenden
de rivier op hun duimpje! Toen we ons
einddoel naderden hing er een dicht
rookgordijn over de rivier, er woedde
nl. een flinke bosbrand aan de overkant
van het water, maar niemand bekom
merde zich daarom. Het zou wel weer
ophouden of uitregenen.
12 Aug. Het was een pracht morgen,
zo vredig. Het enige geluid wat je hoor
de was het ruisen van de rivier en in de
verte af en toe het blaffen van de hon
den van de Indianen, die een ïVz km
verder hun tenten voor de zomer had
den opgeslagen. Het was 11 uur eer we
vertrokken, want het was een heel kar
wei om al die pakken klaar te maken,
die we zouden meenemen, want we had
den ook een paar Indianen een 6-tal es
kimohonden bij ons, om pakken te dra
gen. Iedere hond droeg zo'n 20 pond op
zijn rug. Het eerste stuk ging het wel,
maar nadat we een riviertje waren
overgestoken over een omgewaaide
boom, begon het anders te worden: we
moesten toen steile berghellingen
klimmen en waren dan ook doodmoe,
toen we bij een bergmeertje, 4000 feet
hoog, aankwamen, waar we onze tenten
opsloegen voor de volgende paar weken.
Het was een klein, maar diep meertje
met helder, ijskoud water. Het lag tus
sen 2 bergruggen. Na wat te hebben ge
geten en me wat te hebben verfrist, kon
ik voor het eerst eens echt van het
mooie natuurschoon genieten en het was
dan ook als een droom, om in de koele
avondlucht te zitten bij een knapperend
kampvuur met niets anders om je heen
dan de vrije natuur. Nu en dan sprak de
stilte nog meer door het roepen van een
vogel of het kwaken van een eend. Ja,
die geluiden leken het nog vrediger te
maken. De lucht was wel ijl, vandaar
ook, dat het bergklimmen ook zoveel
moeite kostte. Al stond de zon nogal
aardig hoog, het begon gauw koel te
worden. De zon ging nl. om 11 uur on
der en was om 2 uur al weer op, maar
het werd niet helemaal donker. De da
gen begonnen al te korten, want met de
langste dagen gaat de zon helemaal niet
onder en in de winter laat hij zich hele
maal niet zien.
De volgende moreen was het vroeg op
We zijn eerst naar de plaats gegaan,
waar de vondst was gedaan. Dat was 'n
3 km van het kamp, aan de kant van
een riviertje, dat tussen de rotsen door
stroomde. Overal lagen grote blokken
koper, zink en lood verspreid, de kant
van het riviertje was massief erts, ook
zat er wat zilver en goud in. Het ijs had
sommige blokken erts honderden me
ters ver meegenomen. Daarna zijn we
begonnen met het „claim-staken". Het
uitzetten van grond voor de compagnie,
maar op onze naam. We hebben er in
de volgende dagen een 200 uitgezet van
500 bij 500 m. Je zet een paal aan de
Noord en één aan de Zuidzijde en ver
meldt daarop de ligging, grootte, da
tum en eigenaar. Het was vermoeiend
werk de eerste dagen, want er moesten
lijnen gehakt worden van de ene naar
de andere paal en het was over het al
gemeen dicht kreupelhout. Ook moesten
we een ravijn oversteken, wat een hele
toer was, vanwege de steile kanten met
veel loshangend gesteente.
Op de terugweg naar het kamp 's
avonds verdwaalden we bijna, maar
kwamen daar eindelijk toch aan. Dood-
We moeten niet zoveel pourparlers
maken, zei hij en schrok zelf van dit
vreemde woord. Hij gaf zich te veel
bloot. Maar ze begreep hem blijkbaar.
De mensen praten te veel, gaf ze
toe. En daardoor praten ze elkaar voor
bij. Dat moeten wij niet doen.
Ze stapten naast elkaar voort. Ze had
er goed de pas in, vond hij. Wel prettig,
ook weer niet. Het duurde zoveel korter.
Laten we door het Park gaan, stel
de hij voor, daar is het nu zo mooi, in
de avond.
Wordt vervolgd.
Onze vroegere eilandgenoot,
de heer Theus Bakker, die sinds
zijn eerste vertrek naar Canada
al weer met vacantie op Texel
is geweest, maar tóch weer emi
greerde, daar het bollenlandje
aan de Duinweg bij de Wester-
mient hem niet meer zo erg kon
boeien, heeft een uitgebreid
relaas geschreven over een ex
peditie naar het land van de
Middernachtzon. Wij publiceren
hierbij het tweede deel van zijn
reisbeschrijving.
moe en hongerig en nat, want het was
intussen ook gaan regenen, wat het
daarna voor de rest van Aug. bijna
iedere dag heeft gedaan, soms de hele
dag aan één stuk. En zo gingen de da
gen dan voorbij, 's morgens je potje ko
ken, brood hadden we al gauw niet
meer en we hebben dan ook 10 dagen
aan één stuk een dik soort pannekoek
gegeten, 's morgens en 's middags, en
's avonds voor de verandering scheeps
beschuit met vlees uit blik. Post kwam
er ook niet in, want we waren van de
buitenwereld afgesloten totdat de com
pagnie genoeg land in bezit had, tot die
tijd werd alles geheim gehouden.
Zo hebben we daar dan in 2 kleine
tentjes de eerste 3 weken doorgebracht.
Er was niet veel afwisseling. Eén keer
hoorden we in de verte een vliegtuig,
maar het ging voorbij zonder dat we
het te zien kregen en dat was dan ook
het enige geluid, dat vanuit de buiten
wereld tot ons kamp doordrong.
Op 24 Aug. zijn we teruggeweest naar
de rivier om wat kleren en voedsel te
halen, wat daar achter gebleven was.
Dit keer ging het bergafwaarts, maar
dat was ook niet gemakkelijk en na 3
uur kwamen we bij de rivier aan, bij
het Indianenkamp waar de lucht nu
niet bepaald fris te noemen was door al
de vis, die ze daar te drogen hadden ge
hangen aan stokken tussen de bomen.
Het bleek zalm die ze in vallen in de
rivier vingen, zo'n 30-40 pond per stuk.
Deze beesten hadden honderden km af
gelegd om daar te komen om kuit te
schieten, want ze leven in de oceaan en
ieder jaar in Augustus komen ze de ri
vieren op, maar sterven zodra ze kuit
hebben geschoten. De jongen gaan weer
naar de oceaan en keren na een jaar of
7 weer terug naar dezelfde plaats waar
ze geboren waren om daar na het kuit-
schieten weer te sterven.
De Indianen weten dat ook en voor
hen is het een levensbehoefte geworden,
want in de winter wordt de gedroogde
zalm weer geweekt en gegeten, zij lie
ver dan ik hoor! En zoals ook deze keer
waren ze bang niet genoeg te hebben
voor de winter, daar de beren veel van
hun voorraad hadden geroofd, 's Avonds
kwamen we moe en hongerig in het
kamp terug, we hadden nl. niets meer
van het bij de rivier achtergelaten
voedsel kunnen vinden. De Indianen
wisten daar wel meer van! We hadden
een 25 km gelopen en geklommen, want
altijd was er wel iets wat het pad bar
ricadeerde: was het geen rotsblok dan
waren het wel omgewaaide bomen.
(Wordt vervolgd)
VLIELAND ONGERUST
Op de voorjaarsvergadering van de
Vlielandse VVV deelde de secretaris, de
heer J. J. de Leeuw, mede, dat het zo
goed als zeker is dat de tankbaan er
komt. De vereniging heeft bij diverse
organisaties getracht hulp en steun te
krijgen om het noodlottige gevaar af te
wenden. De Alg. Ned. Ver. v. Vreemde
lingenverkeer ANW heeft evenals de
Ned. Ver. tot Bescherming van Vogels,
die deze zaak delegeerde aan de con
tactcommissie voor natuur- en land-
schapsbederying veel gedaan in het be
lang van Vlieland. Laatstgenoemde ver
eniging maakte o.a. het geval Vlieland
aanhangig bij de leden der Eerste Ka
mer. Ook de ANWB en de bonden van
Heemschut te Amsterdam en Leeuwar
den, uit welke steden veel gasten naar
Vlieland komen, werd medewerking
erzocht, doch van deze organisaties
werd nooit iets gehoord!
Op het ogenblik wordt er aan gewerkt
om gedaan te krijgen, dat er 's zomers
geen schietoefeningen worden gehouden.
Als dit slaagt, is er nog veel gered als
de vogelwereld tenminste niet verstoord
wordt, hetgeen ten zeerste wordt ge
vreesd.
De heer De Leeuw betuigde zijn grote
spijt, dat door de gemeente Vlieland in
het bijzonder door de burgemeester in
geen enkel opzicht iets is gedaan om dit
grote gevaar voor het eiland af te wen
den. Spr.betreurde het, dat de overwe
ging van een hoger inwonertal door de
mogelijke vestiging van beroepsmilitai
ren bij het gemeentebestuur zwaarder
wee<?t dan Vlielands mogelijke economi
sche belangen.
Medegedeeld werd nog, dat de afde
ling natuurbescherming van het Staats
bosbeheer de tankaanleg aanhangig
heeft gemaakt bij de interdepartemen
tale commissie, welke het betreffende
ministerie adviseert.
