V. Texelaar in Amerika Op reis Pepito's eerste avontuur Huwelijksvoorwaarden en levenverzekering Vervuld verlangen De heer Th. Reuvers vertelt verder: Zo kwamen wij dan in het hoofd van deze dame, waar we met ruim 20 perso nen in konden staan. Dat hoofd is van koper en daar stond de zon op te bak ken. Het leek wel of we in een oven stonden, waar nog bij kwam de 168 trap pen klimmen. Ik was blij dat ik mijn hoofd eens door een wenkbrauw van haar kon steken om een beetje frisse lucht te happen. Wat een hoogte was dat. Doordat het hoofd voorover kijkt, hang je eigenlijk buiten het hele gebouw en is het precies, als je omlaag kijkt, of alles aan het voorover vallen is. Ver schillende bezoekers gingen heel vlug voor deze opening weg, zij vonden het griezelig en voelden het beeld schudden beweerden ze, maar dat bestond niet, daarvoor is het veel te stevig gebouwd. Het zal wel vermoeidheid geweest zijn van het trappen klimmen. Doordat dit beeld midden in het water staat, varen de schepen heel dicht langs. De arm van dit vrijheidsbeeld is recht omhoog geheven en draagt in de hand een grote fakkel, die zodra het donker wordt met een groot hel licht gaat bran den, waarop vliegtuigen en schepen zich kunnen oriënteren. In deze arm is ook nog een trap, zodat men tot in de vin gers van de hand kan klimmen, maar wij mochten daar niet is, dat is alleen toegankelijk voor personeel, dat het licht moet verzorgen. Rondom het beeld liggen mooie gazons en perken met bloeiende heesters. We hebben onze namen in het gasten boek geschreven, met adres. Reeds dui zenden namens staan daarin en ik zag zeer veel Nederlanders staan. Met het oog op de grote hitte daar boven, zijn we maar weer naar beneden gegaan in het park en hebben daar ver schillende foto's gemaakt van New York aan de overzijde van de rivier en van voorbij varende schepen en toen de boot ons weer kwam halen, zijn we meegeva- ren naar de stad en hebben daar weer eens een ander museum bezocht, want deze zijn er genoeg en allemaal geweldig groot en vol met bezienswaardigheden. Midden in de stad, tussen al die dui zenden mensen, kwamen we nog kennis sen tegen van de boot, hoe bestaat het. De Chinese wijk of Chinatown zijn we ook helemaal doorgewandeld; allemaal Chinese winkels, groot en klein en hui zen met mooi afgewerkte gevels. Het autobusstation in de 41ste straat is zo geweldig groot, daar verdwaal je, als je niet eerst goed op de verlichte platte grond kijkt waar je moet zijn. Als men de naam weet, waar men naar toe wil, b.\. het Pensylvania-station naar de trein of de Holland-Amerikalijn, dan drukt men maar op een knop, welke on der de naam staat, dan beginnen licht jes te branden en ziet men precies op welk perron deze bus staat en welk nummer deze heeft. Pijltjes geven aan hoe men moet lopen. In The Library of the Columbia Uni versity zijn we uren geweest. Het is on mogelijk na te vertellen, wat daar alle maal te zien is. Het overweldigt je en het is niet allemaal te verwerken. Het grote Central-park op het Man- hattan-eiland is keurig aangelegd en schitterend onderhouden; een ware oase tussen al die hoge gebouwen en voor de mensen die daar niet te veraf wonen is het een heerlijk oord om onder het dich te bladerdak op de honderden banken te zitten, vooral vrouwen met kinderen profiteren daarvan en vele ouden van dagen in allerlei kleuren. De Holland-tunnel is de grootste on derwatertunnel van de wereld. Men heeft er 7 jaar over gebouwd; hij werd in 1927 geopend en heeft 54 millioen dollar gekost, maar er gaan per jaar 18 millioen auto's door. Onderweg staan overal op bepaalde afstanden politie agenten, die er op toezien, dat de vracht auto's en bussen rechts en de luxe auto's links blijven rijden en als het niet snel genoeg gaat naar hun zin, dan blazen ze op een fluitje en zwaaien dat men moet opschieten en als er een auto blijft staan, bellen zij op en dan komt er direct een sleepwagen, die deze sta in de weg tot buiten de tunnel op een parkeerplaats brengt en waar de rekening wordt ge presenteerd, en deze is niet mals. Dat is om het je af te leren om met ondeugde lijke auto's de tunnel binnen te rijden. We gingen lunchen of het diner ge bruiken in allerlei soorten gelegenheden om maar vooral overal over mee te kunnen praten. Eetgelegenheden zijn er zoveel, dat ik me in het begin af vroeg of de Ameri kanen alleen maar aan eten dachten, maar ik heb later wel anders gezien. Maar één ding is zeker: in Amerika is men niet van plan om honger te krijgen. Overal zijn eetgelegenheden waar men van alles kan krijgen en niet lang be hoeft te wachten als men iets bestelt. Er zijn speciale zaken waar men b.v. Hod Dogs (hete honden) kan kopen, een dikke, goed bruin gerookte worst, gloeiend heet tussen een dik beboterd kadetje, smaak best, kaas of een ham burger, een dikke schijf gehak aan bei de kanten, goed bruin gebraden tussen een kadetje, ook heel lekker en voed zaam. Men ziet deze veel eten door men sen, die hard werken en vlug weer klaar willen zijn. Een heerlijk kop koffie erbij, want de koffie is zeldzaam lekker, ill. echte Braziliaanse en de bonen worden gemalen in een electrische koffiemolen, welke deze gelegenheden allemaal in het buffet hebben hangen. Men ruikt dus de heerlijke aroma en kan het meteen proe ven; een grote fles met een tuit vol sui ker en een fles cream i(room), men neemt maar zoveel als men lust. Nou van die heerlijke koffie heb ik heel wat geno ten en zo goedkoop, want twee sneetjes brood met ham er tussen, niet te kort, met zo'n grote kop koffie samen 35 cent. Nu zal men denken, nou ja Amerikaanse centen, maar goed, er worden Ameri- 1 kaanse dollars verdiend daar en voor zo'n dollar koopt men veel meer dan hier voor een gulden: b.v. een dozijn eieren 39 cent, een pond heerlijke na tuurboter 70 en 80 cent, een pakje rook tabak kost 15 cent; sigaren 6 cent, maar die Am. sigaren vonden we niks, zulke slappe, bochtige dingen; ze smaken zoet. Mijn broer kon ze niet roken, hij werd er duizelig van, maar bij gebrek aan een Hollandse sigaar heb ik er toch nog al wat de lucht in geblazen. Sigaretten zijn er plenty en in prima soorten, 25 ct per pakje, de duurste welke ik zag wa ren 35 cent. Het deed mij altijd zeer, als ik zag, dat er zoveel wordt weggegooid, zoals ik reeds schreef dat op die ondergrondse stations een laag hele en halve sigaret ten ligt, maar zo gaat het ook met al dat kostelijke eten in de hotels, cafeta ria's en alle eetgelegenheden: grote stuk ken vlees worden samen met pudding, slaatjes, taartjes, ijs in een grote bak of emmer gedeponeerd, welke door een z.g. schillenboer wordt opgehaald als men hem daar tenminste voor wil betalen, anders geloven ze het wel. Ik zag in dat vak heel wat heren, die met een keuri ge auto deze emmers kwamen ophalen en bij informatie bleek, dat deze buiten de stad een varkensmesterij hebben. Ge loof maar gerust, dat die snuiters zitten te gnuiven, want er zijn hotels, welke 5 dollar per dag moeten betalen als ze het willen laten weghalen en met hun snelle auto's kunnen ze heel wat eethui zen afrijden en die varkens maar smul len. Het is best te zien, dat de Ameri kanen niet weten wat honger is. Zij heb ben geen oorlog meegemaakt in eigen land. Als zij de jongens in Assen eens hadden kunnen zien, die uit de twee treinen kwamen van Amsterdam en Rotterdam-Den Haag, die in geen 3 da gen iets te eten hadden gekregen van onze beschermers; die jongens zouden deze emmers hebben uitgeslikt, maar als ik het vertelde, werd het maar ge deeltelijk geloofd. Dat komt omdat men niet weet wat werkelijke honger is en men zoveel eten rondom ziet. New York is een zindelijke stad en daarom mogen er nergens in de stad varkensfokkerijen zijn en zelfs niet in de naaste omgeving. In de straten staan overal ijzeren korven, waarin men papier of ander af val kan deponeren en gooi maar geen lege sigaren- of sigarettendoos op straat, want het wordt direct gezien en je gaat onherroepelijk op de bon. Direct betalen en denk maar niet, dat je uit de auto zo maar een lege doos ongezien kunt wegwerpen, direct is er een motoragent en geeft door een fluitsignaal te kennen, dat je aan de kant moet gaan staan. Daar presenteert hij je de lege doos en zegt: ik krijg 25 dollar van U en intus- sensen schrijft hij een kwitantie. Men heeft het publiek op straat in korte tijd keurig opgevoed met deze maatregel. Overal ziet 'men straatvegers met een vuilnisblik aan een stok en een lange bezem, keurig wordt alles opge veegd en in zo'n korf geworpen. (Wordt vervolgd) dan Uw spoorkaartje ge baald hijde V.V. V. „Texel" VISAFSLAG OUDESCHILD Aangevoerd van 12 t.m. 17 December '55: 1 kg tong, 138 kg schar, 225 kg bot, 17 kg kabeljauw, lVa kg zalm, 1656 kg ex portgarnalen, 464 kg krukels, 964 kg wulken, 540 kg kokhanen. DIENSTREGELING T.E.S.O. Voor het tijdvak van 27 November 1955 tot en met 29 Februari 1956 Op werkdagen: Van Texel: 5,20; 7,45; 12,00; 14,55; 18,00 Van Den Helder: 6,30; 10,35; 13,25; 16,25; 19,35. Op Zon- en alg. erk. Chr. feestdagen: Van Texel: 7,45; 11,35; 16,00; 18,20 Van Den Helder: 10,35; 13,00; 17,20; 19,35 30. Bloobeest ontdeed zich van de roei- bootresten en trok zich beschaamd in zijn hut terug. Ook de wind had zich blijkbaar teruggetrokken en liet niets van zich horen, tot grote woede van ka pitein Druppel, die alle wedstrijden naar de haaien wenste. Dooh wat broeide Bloobeest uit? Al twee dagen lang zat hij in zijn hut, bladerde in allerlei wetenschappelijke boeken, dacht soms urenlang na, lachte plotseling en ging dan weer moedeloos in de boeken snuffelen. Maar op een goede dag was het de dag van Bloobeest! Rustig zat hij na te denken, toen plotseling een verhelderen de glimlach over zijn gelaat trok, het werd een brede lach, hij sprong op, greep een stuk hout en rende juichend naar de kapitein. „Kapitein, kapitein!" schreeuwde hij. „Ik heb een geniaal plannetje bedacht, een wonderidee!" Maar o wat viel dat tegen! „Niks plan netjes!" snauwde kapitein Druppel, „laat me met rust!" en hij verviel weer in een somber stilzwijgen. Schouderophalend vertrok Bloobeest en haalde uit de kombuis een groot scherp mes, sleepte de roeibootresten op een hoop en begon ijverig een stuk hout te bewerken. Het leek wel, of hij vissen sneed. „Eten we vandaag vis?", vroeg Pepito argwanend, maar Bloobeest lach te gnuivend en sneed en splinterde er lustig op los! Vraagt men iemand, of zijn of haar huwelijk al dan niet is gesloten op huwelijksvoorwaarden, dan luidt niet zelden het antwoord: „Wat bedoelt U daarmee? We zijn gewoon getrouwd". De volgende vraag kan dan zijn: „Maar is U dan niet met Uw bruid (of bruide gom) bij de notaris geweest voordat het huwelijk werd voltrokken?". Ant woordt men ontkennend, dan was er kennelijk sprake van een huwelijk, ge sloten in algehele gemeenschap, maar indien het antwoord bevestigend is, zijn er zeer waarschijnlijk huwelijksvoor waarden gemaakt, tenzij men alleen samen naar de notaris is geweest ora een testament te maken. Huwelijksvoorwaarden kunnen van alles inhouden, maar steeds hebben die voorwaarden betrekking op zaken van financiële aard. Men kan bijv. overeen gekomen zijn, dat men buiten elke ge meenschap van goederen zal huwen en somwijlen is bedongen dat, ofschoon de vermogens gescheiden zullen blijven, de vruchten en inkomsten in gemeenschap zullen worden genoten. In dit laatste geval zal er veelal sprake zijn van een echtpaar, waarvan man en vrouw beiden productief werk zullen verrichten in hun gehuwde staat, bijv. in een bedrijf van de betrokkenen of van derden (en dan als werknemers), dan wel in een vrij beroep (de man is bijv. huisarts, de vrouw is kinderarts, of man en vrouw zijn beiden tandarts, enz.). Wat heeft het nu voor zin om op huwelijksvoorwaarden te trouwen? Het hierin gelegen voordeel kan onder om standigheden zijn, dat het vermogen hetwelk de vrouw aanbrengt niet teloor gaat indien onverhoopt de man grote tegenslagen in bedrijf of beroep zou ondervinden. Ook komt het voor, dat men een familievermogen afgescheiden wil houden omdat bijv. de man of de vrouw zeer vermogend is en de aan getrouwde partner geen of weinig ver mogen bezit. Zelfs indien bijv. de vrouw onver mogend is, kan toch voor een zakenman een huwelijk op huwelijksvoorwaarden aantrekkelijk zijn, daar men niet weet, hoe wellicht ooit de vrouw door erfenis of schenking vermogend zou kunnen worden. Zijn beide partners vermogend, dan is in alle geval het maken van huwe lijksvoorwaarden wel raadzaam, opdat geen onnodige successierechten ver schuldigd zullen worden bij overlijden van één hunner. Is namelijk het huwe lijk „in gemeenschap" dus „gewoon", aangegaan terwijl nochtans de vrouw bijv. 100.000.aanbracht, en over lijdt nu de man vóór de vrouw, dan zal de weduwe successierechten verschul digd worden over de helft van die ton gouds, aangenomen dat dit vermogen nog aanwezig blijkt te zijn en dat er geen kinderen uit het huwelijk zijn ge boren. De complicaties welke optreden indien er kinderen zijn, laten wij onbe sproken. Waar het o.m. bij huwelijks voorwaarden om gaat, is nu wel duide lijk. en in tal van families is het maken van huwelijksvoorwaarden even tradi tioneel als „gewoon trouwen" in andere families juist gewoonte is, zonder dat men altijd kon zeggen dat dit verschil in tradities zijn oorzaak vindt in de ver mogenstoestand der families. Zoals gezegd, kan een weduwe (maar natuurlijk ook een weduwnaar) succes sierecht verschuldigd worden omdat zij (of hij) erft van de overleden partner. Volgens art. 84 der Successiewet wor den ook levensverzekeringsuitkeringen voor het successierecht- gerekend tot zulk een te belasten erfenis, tenzij de verkrijger der uitkeringen aantoont dat voor de verkrijging niets is onttrokken aan de boedel (het vermogen of inko men) van de overledene. Sluit men een huwelijk op huwelijks voorwaarden en heeft de vrouw de be schikking over eigen vermogen of in komsten, dan behoeft echter deze vrouw als weduwe misschien geen successie recht te betalen over de uitkeringen welke zij wegens het overlijden van haar man uit levensverzekeringen ge niet. Misschien. Want daartoe is nodig, dat de vrouw zelve de premiën heeft betaald en ook zelve de verzekering heeft gesloten.... In de meeste gevallen beschouwt ook de man van een enigermate bemiddelde vrouw het wel als zijn plicht, dat bij zijn overlijden de vrouw bevoordeeld zal worden door middel van levensver zekering. Vroeger was het zowel hier als in andere landen, zoals Engeland, zeer gebruikelijk, dat de ouders van de bruid zelfs het sluiten van een levens verzekering als voorwaarde stelden. De levensverzekering met overlijdens uitkering aan de weduwe (soms ook die met uitkering aan de weduwnaar) zal geheel afgezien van de vermogenstoe stand der echtelieden zeer wenselijk zijn, daar de uitkering het afdoen van lopende schulden, alsook van belasting plicht (lopende aanslagen in de inkom sten- en vermogensbelasting, maar vooral ook de successiebelasting, om er slechts enkele te noemen), mogelijk maakt zonder dat men wordt gedwon gen tot te gelde maken van wellicht zeer goede beleggingen. De verzorgings plicht wordt overigens door vrijwel alle mannen sterk gevoeld. Daar men terecht voor de huwende man het sluiten van een levensverzeke ring vanouds als ereplicht heeft be schouwd, vond men vroeger in vele akten van huwelijksvoorwaarden de clausule, dat levensverzekeringspremiën hoe dan ook steeds geacht moesten worden uit het vermogen van de man te zijn bekostigd. Hoe goed bedoeld en van hoe grote opvoedende waarde zulk een clausule moge zijn, ze is funest, zoals in de be lastingrechtspraak ook meermalen tot schade van de betrokkenen is gebleken. Indien immers de huwelijksvoorwaar den deze clausule inhouden, baat het volstrekt niet wanneer de vrouw zelf verzekeringen op het leven van de man sluit en de premiën uit haar eigen mid delen betaalt. Want met verwijzing verwijzing naar de huwelijksvoorwaar den zal dan de Ontvanger der Successie en Registratie nochtans successierecht moeten heffen over de polisuitkeringen. Doel van deze beschouwing is mede, hen die huwelijksplannen hebben te wijzen op de teleurstellende gevolgen van huwelijksvoorwaarden die civiel rechtelijk perfekt kunnen zijn maar die nochtans fiscaalrechtelijk juist bewer ken wat de opsteller der voorwaarden vooral niet heeft gewild: dat de verzor ging van het bruidje, via zware be lastingdruk, minder doeltreffend zal blijken dan in het voornemen lag. BOERDERIJBRANDEN IN OCTOBER In de maand October 1955 zijn 23 boerderijbranden voorgekomen, waarbij de boerderij totaal werd vernield of zwaar beschadigd werd. Een van deze branden kwam voor in Groningen, één in Friesland, vier in Drenthe, twee in Overijssel, twee in Gelderland, vier in Noord-Holland, zes in Noord-Brabant en drie in Limburg. De directe schade door deze branden aangericht wordt geraamd op f 991.280,-. Eén van deze branden werd veroor zaakt door onvoorzichtigheid met vuur bij aansluiting butagascylinder, één door broeiing van haver, twee door hooibroei, één door het in brand geraken van brui ne teer door gloeiend stuk ijzer, één door warmlopen van drijfas tegen bescherm- plaat van dorskast, drie door spelen met vuur, één door blikseminslag; één door fout in electrische leiding op de dors; één door aansluiting van z.g. Engelse kabel, terwijl in 11 gevallen de oorzaak onbekend bleef. Bij deze branden zijn twee stierkalven- ren, 24 varkens en acht stuks pluimvee omgekomen. Nagekomen opgave: In Gelderland één boerderijbrand, ver moedelijk loor aardsluiting. Schade f 33.000,—. FEUILLETON door W. ROELANT 14. Ik gebruik tact genoeg zei hij ontevreden. Maar er is geen huis met haar te houden. De ene keer praat ik te veel en de andere keer te weinig. Dan ben ik niet attent genoeg en dan weer té attent. Hij zuchtte. Sabina gaf geen ant woord. Ze kende dit klaaglied wel. In derdaad was Trude, de vrouw van Gaalsma, niet gemakkelijk. Maar daar stond tegenover, dat Tom zelden ge duld toonde en altijd zo met zijn eigen voortreffelijke kwaliteiten bezig was, dat hij het bestaan en de rechten van zijn vrouw meestal niet opmerkte. Sabina had al eens een paar keer getracht hem dit voorzichtig te yertellen, maar daar wilde hij niet van horen. De schuld van him mislukte huwelijk lag bij Trude en niet bij hem. Ja, ja, zei Sabina afwezig. Je bent niets aardig pruilde hij. Begrijp je nu niet, dat het voor een man van mijn aanleg en belangstelling erg deprimerend is, altijd met zo'n vrouw te moeten praten? Ze heeft ner gens belangstelling voor. Nee, dan ben jij anders. Spaar me je complimenten, Tom zei Sabina strak. Toen je Trude trouwde, was zij eigenlijk nog maar een kind. Je was verrukt van haar. Wan neer ze in het huwelijk met jou stug is geworden en ontevreden, zal jij daar ze ker niet onschuldig aan zijn. Hij sprong verontwaardigd op. In- plaats dat je me beklaagt zei hij, ga je me verwijten maken. Tom, geen scène. Je doet als een kleine jongen zei Sabina. Ik zie geen enkele reden je te beklagen. Dat doe je zelf al de hele dag. Wees toch een kerel en maak iets van je huwelijk. Makkelijk gezegd antwoordde hij. Je kunt zien dat je zelf niet ge trouwd bent. Wanneer ik een vrouw had zoals jij, zou het heus wel anders gegaan zijn. Sabina schrok. Was hij nu helemaal dwaas om dergelijke dingen te zeggen. Luister eens goed zei ze kalm, ter wijl ze sprak of ze een lastige leerling onder handen had, dergelijke dingen wil ik niet van je horen. Je hèbt mij niet gekregen en Sabina viel hij haar in de rede, ik heb toch niets miszegd. Ik wilde alleen maar beweren dat, als ik nog vrij was Dan zou je mij toch nooit krijgen zei ze droog. Waarom niet? vroeg hij beledigd. Ik geloof niet dat het enig belang heeft, daarover te praten zei ze een beetje spottend. Ik wil het toch weten drong hij aan. Ze keek hem aan. Goed dan, zei ze kort. Dan zal ik het je vertellen. Daarna zul je wel nooit meer zin hebben hier te komen met je klachten. Ik kan het je in een paar woorden vertellen: je bent een egoïst, door en door. Altijd heb je pro blemen, altijd denk je dat de wereld om jou draait. Je doet gewichtig, je wilt be langrijk zijn. En als het er op aan komt, kunnen je problemen in een notendop, want je spint ze alleen uit om indruk te maken. Daarom zeur je altijd zo over je huwelijk en maak je Trude's leven ka pot. Ziezo, nu heb ik het gezegd en nu ben ik moe. Ik wil naar bed en voor jou is het tijd om naar huis te gaan. Zonder groet liep hij de kamer uit. Sabina lachte even. Ze kende dit van hem. Een paar keer bleef hij bokken, dan kwam hij weer terug. Misschien zou het dit keer langer duren, want zo scherp als vandaag had ze hem nog nooit aangepakt. Maar in de grond van de zaak vond hij het prettig, als iemand zo tegen hem deed. Dan had hij weer 'n nieuw onderwerp om in zijn gedachten over door te zagen. Ze liep naar de tafel om de boeken voor de volgende dag klaar te leggen. Daar zag ze een brief, die ze nog niet opgemerkt had. Hij was per expresse besteld. Ze keek naar de afzender. Van Else Wielink. Wat zou dat zijn? Haastig scheurde ze de enveloppe open. Het was maar een kort briefje. Staande tegen de tafel las ze: Lieve Sabina, Ik ben wanhopig. Er is iets ergs ge beurd met George. Ik kan het je niet schrijven. Hij is niet ziek of zo. Maar er is iets anders. Kun je komen? Jij kunt misschien nog helpen. Ik zou niet weten, wie ik anders vragen moest. Kom je? je Else. Sabina legde de brief neer. Het leek wel, of de laatste dagen alles tegelijk moest komen. Wat was er met de man van Else? Ze ging in haar gedachten de mogelijkheden na. Was George ontsla gen, was hij weggelopen, opgepakt? Else was wel altijd opgewonden en gauw tot het schrijven van wanhoopsbrieven in staat. Maar zó had ze nog nooit ge schreven. Waorom vertelde ze niet iets meer? Je wist met Else nooit waar je aan toe was. Eens had ze Sabina een telegram gestuurd, of ze direct komen wou, omdat Hansje, het oudste jongetje, zo ziek was. Sabina had alles in de steek gelaten en was onmiddellijk naar haar toe gereisd. Toen zij aankwam, zat Hans je alweer in de tuin te spelen. Hij had waarschijnlijk een kleine vergiftiging gehad. Maar dit was al weer jaren ge leden gebeurd. In die tijd was Else wel rustiger en beheerster geworden. Sabina stond na te denken. Ze moest er heen. Else en zij waren al zo lang vriendinnen. Ze kon dat nerveuze, on evenwichtige vrouwtje nooit in de steek laten, wanneer zij haar nodig had. Ze wist dat ook Else voor haar alles over zou hebben als het er op aan kwam. Morgen gaan? Nee, het was niet moge lijk. De hele dag les. En daarna zou ze Josje opzoeken. Overmorgen. Dan was het Donderdag, de enige dag waarop zij geen lessen hoefde te geven. Ze nam een stukje papier en maakte een telegram klaar: „Kom Donderdag, Sabina". Dat zou ze direct morgen bij het postkantoor afgeven, nog voor schooltijd. Dan wist Else, dat ze op haar rekenen kon. Het leek deze Novembermaand wel of de zon zich voorgoed achter de wolken teruggetrokken had. Elke dag regen of mist, ook vanmorgen weer. Uit een grij ze, dichte hemel druppelde de motregen onafgebroken naar beneden. Met haasti ge stappen liep Sabina Vermaeren voort, de tas onder haar arm geklemd. Ze huiverde, minder van de kou, dan wel omdat deze grijze lucht zo onuitspreke lijk triest leek. O, één uur van zon, van heldere, blauwe lucht, het leek haar toe of alles daarvan veranderen zou. Het speet haar, dat ze vanmorgen maar niet op de fiets gegaan was. Maar als het enigszins kon, wilde ze niet van haar ge woonte om naar school te lopen, afwij ken. Ze kreeg toch al zo weinig buiten lucht en beweging. Vóór het hek van het lyceum stonden de leerlingen in groepjes bij elkaar te praten. Vlug liep ze door, hier en daar groetend. Eén van de jongens uit de hoogste klas kwam op haar toe en nam haar tas over. Ze glimlachte tegen hem, haar gedachten ergens anders. Hij liep naast haar voort de school binnen. Bij de deur van de leraarskamer gaf hij haar de tas weer terug. Het was het vaste ceremonieel van elke morgen. En meest al had Sabina er plezier in even een pi aatje te maken met de galante ridder. Maar nu liet ze hem met een kort knikje om hem te bedanken, staan. Ze ging de leraarskamer binnen. Daar was het als elke morgén. Een paar leraren zaten te corrigeren, anderen stonden bij elkaar te praten en een sigaret te roken. Gaalsma was er ook. Toen hij haar binnen zag komen, knikte hij even en deed, of hij diep in gesprek gewikkeld was.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1955 | | pagina 4