V.
Texelaar in Amerika
Op reis
Pepito's
eerste
avontuur
Huwelijksvoorwaarden
en levenverzekering
Vervuld verlangen
De heer Th. Reuvers vertelt verder:
Zo kwamen wij dan in het hoofd van
deze dame, waar we met ruim 20 perso
nen in konden staan. Dat hoofd is van
koper en daar stond de zon op te bak
ken. Het leek wel of we in een oven
stonden, waar nog bij kwam de 168 trap
pen klimmen. Ik was blij dat ik mijn
hoofd eens door een wenkbrauw van
haar kon steken om een beetje frisse
lucht te happen. Wat een hoogte was
dat. Doordat het hoofd voorover kijkt,
hang je eigenlijk buiten het hele gebouw
en is het precies, als je omlaag kijkt, of
alles aan het voorover vallen is. Ver
schillende bezoekers gingen heel vlug
voor deze opening weg, zij vonden het
griezelig en voelden het beeld schudden
beweerden ze, maar dat bestond niet,
daarvoor is het veel te stevig gebouwd.
Het zal wel vermoeidheid geweest zijn
van het trappen klimmen.
Doordat dit beeld midden in het water
staat, varen de schepen heel dicht langs.
De arm van dit vrijheidsbeeld is recht
omhoog geheven en draagt in de hand
een grote fakkel, die zodra het donker
wordt met een groot hel licht gaat bran
den, waarop vliegtuigen en schepen zich
kunnen oriënteren. In deze arm is ook
nog een trap, zodat men tot in de vin
gers van de hand kan klimmen, maar
wij mochten daar niet is, dat is alleen
toegankelijk voor personeel, dat het licht
moet verzorgen.
Rondom het beeld liggen mooie gazons
en perken met bloeiende heesters.
We hebben onze namen in het gasten
boek geschreven, met adres. Reeds dui
zenden namens staan daarin en ik zag
zeer veel Nederlanders staan.
Met het oog op de grote hitte daar
boven, zijn we maar weer naar beneden
gegaan in het park en hebben daar ver
schillende foto's gemaakt van New York
aan de overzijde van de rivier en van
voorbij varende schepen en toen de boot
ons weer kwam halen, zijn we meegeva-
ren naar de stad en hebben daar weer
eens een ander museum bezocht, want
deze zijn er genoeg en allemaal geweldig
groot en vol met bezienswaardigheden.
Midden in de stad, tussen al die dui
zenden mensen, kwamen we nog kennis
sen tegen van de boot, hoe bestaat het.
De Chinese wijk of Chinatown zijn we
ook helemaal doorgewandeld; allemaal
Chinese winkels, groot en klein en hui
zen met mooi afgewerkte gevels.
Het autobusstation in de 41ste straat is
zo geweldig groot, daar verdwaal je, als
je niet eerst goed op de verlichte platte
grond kijkt waar je moet zijn. Als men
de naam weet, waar men naar toe wil,
b.\. het Pensylvania-station naar de
trein of de Holland-Amerikalijn, dan
drukt men maar op een knop, welke on
der de naam staat, dan beginnen licht
jes te branden en ziet men precies op
welk perron deze bus staat en welk
nummer deze heeft. Pijltjes geven aan
hoe men moet lopen.
In The Library of the Columbia Uni
versity zijn we uren geweest. Het is on
mogelijk na te vertellen, wat daar alle
maal te zien is. Het overweldigt je en
het is niet allemaal te verwerken.
Het grote Central-park op het Man-
hattan-eiland is keurig aangelegd en
schitterend onderhouden; een ware oase
tussen al die hoge gebouwen en voor de
mensen die daar niet te veraf wonen is
het een heerlijk oord om onder het dich
te bladerdak op de honderden banken te
zitten, vooral vrouwen met kinderen
profiteren daarvan en vele ouden van
dagen in allerlei kleuren.
De Holland-tunnel is de grootste on
derwatertunnel van de wereld. Men
heeft er 7 jaar over gebouwd; hij werd
in 1927 geopend en heeft 54 millioen
dollar gekost, maar er gaan per jaar 18
millioen auto's door. Onderweg staan
overal op bepaalde afstanden politie
agenten, die er op toezien, dat de vracht
auto's en bussen rechts en de luxe auto's
links blijven rijden en als het niet snel
genoeg gaat naar hun zin, dan blazen ze
op een fluitje en zwaaien dat men moet
opschieten en als er een auto blijft staan,
bellen zij op en dan komt er direct een
sleepwagen, die deze sta in de weg tot
buiten de tunnel op een parkeerplaats
brengt en waar de rekening wordt ge
presenteerd, en deze is niet mals. Dat is
om het je af te leren om met ondeugde
lijke auto's de tunnel binnen te rijden.
We gingen lunchen of het diner ge
bruiken in allerlei soorten gelegenheden
om maar vooral overal over mee te
kunnen praten.
Eetgelegenheden zijn er zoveel, dat ik
me in het begin af vroeg of de Ameri
kanen alleen maar aan eten dachten,
maar ik heb later wel anders gezien.
Maar één ding is zeker: in Amerika is
men niet van plan om honger te krijgen.
Overal zijn eetgelegenheden waar men
van alles kan krijgen en niet lang be
hoeft te wachten als men iets bestelt.
Er zijn speciale zaken waar men b.v.
Hod Dogs (hete honden) kan kopen, een
dikke, goed bruin gerookte worst,
gloeiend heet tussen een dik beboterd
kadetje, smaak best, kaas of een ham
burger, een dikke schijf gehak aan bei
de kanten, goed bruin gebraden tussen
een kadetje, ook heel lekker en voed
zaam. Men ziet deze veel eten door men
sen, die hard werken en vlug weer klaar
willen zijn. Een heerlijk kop koffie erbij,
want de koffie is zeldzaam lekker, ill.
echte Braziliaanse en de bonen worden
gemalen in een electrische koffiemolen,
welke deze gelegenheden allemaal in het
buffet hebben hangen. Men ruikt dus de
heerlijke aroma en kan het meteen proe
ven; een grote fles met een tuit vol sui
ker en een fles cream i(room), men neemt
maar zoveel als men lust. Nou van die
heerlijke koffie heb ik heel wat geno
ten en zo goedkoop, want twee sneetjes
brood met ham er tussen, niet te kort,
met zo'n grote kop koffie samen 35 cent.
Nu zal men denken, nou ja Amerikaanse
centen, maar goed, er worden Ameri-
1 kaanse dollars verdiend daar en voor
zo'n dollar koopt men veel meer dan
hier voor een gulden: b.v. een dozijn
eieren 39 cent, een pond heerlijke na
tuurboter 70 en 80 cent, een pakje rook
tabak kost 15 cent; sigaren 6 cent, maar
die Am. sigaren vonden we niks, zulke
slappe, bochtige dingen; ze smaken zoet.
Mijn broer kon ze niet roken, hij werd
er duizelig van, maar bij gebrek aan
een Hollandse sigaar heb ik er toch nog
al wat de lucht in geblazen. Sigaretten
zijn er plenty en in prima soorten, 25 ct
per pakje, de duurste welke ik zag wa
ren 35 cent.
Het deed mij altijd zeer, als ik zag,
dat er zoveel wordt weggegooid, zoals ik
reeds schreef dat op die ondergrondse
stations een laag hele en halve sigaret
ten ligt, maar zo gaat het ook met al
dat kostelijke eten in de hotels, cafeta
ria's en alle eetgelegenheden: grote stuk
ken vlees worden samen met pudding,
slaatjes, taartjes, ijs in een grote bak of
emmer gedeponeerd, welke door een z.g.
schillenboer wordt opgehaald als men
hem daar tenminste voor wil betalen,
anders geloven ze het wel. Ik zag in dat
vak heel wat heren, die met een keuri
ge auto deze emmers kwamen ophalen
en bij informatie bleek, dat deze buiten
de stad een varkensmesterij hebben. Ge
loof maar gerust, dat die snuiters zitten
te gnuiven, want er zijn hotels, welke
5 dollar per dag moeten betalen als ze
het willen laten weghalen en met hun
snelle auto's kunnen ze heel wat eethui
zen afrijden en die varkens maar smul
len. Het is best te zien, dat de Ameri
kanen niet weten wat honger is. Zij heb
ben geen oorlog meegemaakt in eigen
land. Als zij de jongens in Assen eens
hadden kunnen zien, die uit de twee
treinen kwamen van Amsterdam en
Rotterdam-Den Haag, die in geen 3 da
gen iets te eten hadden gekregen van
onze beschermers; die jongens zouden
deze emmers hebben uitgeslikt, maar
als ik het vertelde, werd het maar ge
deeltelijk geloofd. Dat komt omdat men
niet weet wat werkelijke honger is en
men zoveel eten rondom ziet.
New York is een zindelijke stad en
daarom mogen er nergens in de stad
varkensfokkerijen zijn en zelfs niet in de
naaste omgeving.
In de straten staan overal ijzeren
korven, waarin men papier of ander af
val kan deponeren en gooi maar geen
lege sigaren- of sigarettendoos op straat,
want het wordt direct gezien en je gaat
onherroepelijk op de bon. Direct betalen
en denk maar niet, dat je uit de auto
zo maar een lege doos ongezien kunt
wegwerpen, direct is er een motoragent
en geeft door een fluitsignaal te kennen,
dat je aan de kant moet gaan staan.
Daar presenteert hij je de lege doos en
zegt: ik krijg 25 dollar van U en intus-
sensen schrijft hij een kwitantie.
Men heeft het publiek op straat in
korte tijd keurig opgevoed met deze
maatregel. Overal ziet 'men straatvegers
met een vuilnisblik aan een stok en een
lange bezem, keurig wordt alles opge
veegd en in zo'n korf geworpen.
(Wordt vervolgd)
dan Uw spoorkaartje ge
baald hijde V.V. V. „Texel"
VISAFSLAG OUDESCHILD
Aangevoerd van 12 t.m. 17 December '55:
1 kg tong, 138 kg schar, 225 kg bot, 17
kg kabeljauw, lVa kg zalm, 1656 kg ex
portgarnalen, 464 kg krukels, 964 kg
wulken, 540 kg kokhanen.
DIENSTREGELING T.E.S.O.
Voor het tijdvak van 27 November 1955
tot en met 29 Februari 1956
Op werkdagen:
Van Texel: 5,20; 7,45; 12,00; 14,55; 18,00
Van Den Helder: 6,30; 10,35; 13,25;
16,25; 19,35.
Op Zon- en alg. erk. Chr. feestdagen:
Van Texel: 7,45; 11,35; 16,00; 18,20
Van Den Helder: 10,35; 13,00; 17,20; 19,35
30. Bloobeest ontdeed zich van de roei-
bootresten en trok zich beschaamd in
zijn hut terug. Ook de wind had zich
blijkbaar teruggetrokken en liet niets
van zich horen, tot grote woede van ka
pitein Druppel, die alle wedstrijden naar
de haaien wenste.
Dooh wat broeide Bloobeest uit? Al
twee dagen lang zat hij in zijn hut,
bladerde in allerlei wetenschappelijke
boeken, dacht soms urenlang na, lachte
plotseling en ging dan weer moedeloos
in de boeken snuffelen.
Maar op een goede dag was het de
dag van Bloobeest! Rustig zat hij na te
denken, toen plotseling een verhelderen
de glimlach over zijn gelaat trok, het
werd een brede lach, hij sprong op,
greep een stuk hout en rende juichend
naar de kapitein. „Kapitein, kapitein!"
schreeuwde hij. „Ik heb een geniaal
plannetje bedacht, een wonderidee!"
Maar o wat viel dat tegen! „Niks plan
netjes!" snauwde kapitein Druppel, „laat
me met rust!" en hij verviel weer in een
somber stilzwijgen.
Schouderophalend vertrok Bloobeest
en haalde uit de kombuis een groot
scherp mes, sleepte de roeibootresten op
een hoop en begon ijverig een stuk hout
te bewerken. Het leek wel, of hij vissen
sneed. „Eten we vandaag vis?", vroeg
Pepito argwanend, maar Bloobeest lach
te gnuivend en sneed en splinterde er
lustig op los!
Vraagt men iemand, of zijn of haar
huwelijk al dan niet is gesloten op
huwelijksvoorwaarden, dan luidt niet
zelden het antwoord: „Wat bedoelt U
daarmee? We zijn gewoon getrouwd".
De volgende vraag kan dan zijn: „Maar
is U dan niet met Uw bruid (of bruide
gom) bij de notaris geweest voordat
het huwelijk werd voltrokken?". Ant
woordt men ontkennend, dan was er
kennelijk sprake van een huwelijk, ge
sloten in algehele gemeenschap, maar
indien het antwoord bevestigend is, zijn
er zeer waarschijnlijk huwelijksvoor
waarden gemaakt, tenzij men alleen
samen naar de notaris is geweest ora
een testament te maken.
Huwelijksvoorwaarden kunnen van
alles inhouden, maar steeds hebben die
voorwaarden betrekking op zaken van
financiële aard. Men kan bijv. overeen
gekomen zijn, dat men buiten elke ge
meenschap van goederen zal huwen en
somwijlen is bedongen dat, ofschoon de
vermogens gescheiden zullen blijven, de
vruchten en inkomsten in gemeenschap
zullen worden genoten. In dit laatste
geval zal er veelal sprake zijn van een
echtpaar, waarvan man en vrouw beiden
productief werk zullen verrichten in hun
gehuwde staat, bijv. in een bedrijf van
de betrokkenen of van derden (en dan
als werknemers), dan wel in een vrij
beroep (de man is bijv. huisarts, de
vrouw is kinderarts, of man en vrouw
zijn beiden tandarts, enz.).
Wat heeft het nu voor zin om op
huwelijksvoorwaarden te trouwen? Het
hierin gelegen voordeel kan onder om
standigheden zijn, dat het vermogen
hetwelk de vrouw aanbrengt niet teloor
gaat indien onverhoopt de man grote
tegenslagen in bedrijf of beroep zou
ondervinden. Ook komt het voor, dat
men een familievermogen afgescheiden
wil houden omdat bijv. de man of de
vrouw zeer vermogend is en de aan
getrouwde partner geen of weinig ver
mogen bezit.
Zelfs indien bijv. de vrouw onver
mogend is, kan toch voor een zakenman
een huwelijk op huwelijksvoorwaarden
aantrekkelijk zijn, daar men niet weet,
hoe wellicht ooit de vrouw door erfenis
of schenking vermogend zou kunnen
worden.
Zijn beide partners vermogend, dan
is in alle geval het maken van huwe
lijksvoorwaarden wel raadzaam, opdat
geen onnodige successierechten ver
schuldigd zullen worden bij overlijden
van één hunner. Is namelijk het huwe
lijk „in gemeenschap" dus „gewoon",
aangegaan terwijl nochtans de vrouw
bijv. 100.000.aanbracht, en over
lijdt nu de man vóór de vrouw, dan zal
de weduwe successierechten verschul
digd worden over de helft van die ton
gouds, aangenomen dat dit vermogen
nog aanwezig blijkt te zijn en dat er
geen kinderen uit het huwelijk zijn ge
boren. De complicaties welke optreden
indien er kinderen zijn, laten wij onbe
sproken. Waar het o.m. bij huwelijks
voorwaarden om gaat, is nu wel duide
lijk. en in tal van families is het maken
van huwelijksvoorwaarden even tradi
tioneel als „gewoon trouwen" in andere
families juist gewoonte is, zonder dat
men altijd kon zeggen dat dit verschil
in tradities zijn oorzaak vindt in de ver
mogenstoestand der families.
Zoals gezegd, kan een weduwe (maar
natuurlijk ook een weduwnaar) succes
sierecht verschuldigd worden omdat zij
(of hij) erft van de overleden partner.
Volgens art. 84 der Successiewet wor
den ook levensverzekeringsuitkeringen
voor het successierecht- gerekend tot
zulk een te belasten erfenis, tenzij de
verkrijger der uitkeringen aantoont dat
voor de verkrijging niets is onttrokken
aan de boedel (het vermogen of inko
men) van de overledene.
Sluit men een huwelijk op huwelijks
voorwaarden en heeft de vrouw de be
schikking over eigen vermogen of in
komsten, dan behoeft echter deze vrouw
als weduwe misschien geen successie
recht te betalen over de uitkeringen
welke zij wegens het overlijden van
haar man uit levensverzekeringen ge
niet. Misschien. Want daartoe is nodig,
dat de vrouw zelve de premiën heeft
betaald en ook zelve de verzekering
heeft gesloten....
In de meeste gevallen beschouwt ook
de man van een enigermate bemiddelde
vrouw het wel als zijn plicht, dat bij
zijn overlijden de vrouw bevoordeeld
zal worden door middel van levensver
zekering. Vroeger was het zowel hier
als in andere landen, zoals Engeland,
zeer gebruikelijk, dat de ouders van de
bruid zelfs het sluiten van een levens
verzekering als voorwaarde stelden.
De levensverzekering met overlijdens
uitkering aan de weduwe (soms ook die
met uitkering aan de weduwnaar) zal
geheel afgezien van de vermogenstoe
stand der echtelieden zeer wenselijk
zijn, daar de uitkering het afdoen van
lopende schulden, alsook van belasting
plicht (lopende aanslagen in de inkom
sten- en vermogensbelasting, maar
vooral ook de successiebelasting, om er
slechts enkele te noemen), mogelijk
maakt zonder dat men wordt gedwon
gen tot te gelde maken van wellicht
zeer goede beleggingen. De verzorgings
plicht wordt overigens door vrijwel alle
mannen sterk gevoeld.
Daar men terecht voor de huwende
man het sluiten van een levensverzeke
ring vanouds als ereplicht heeft be
schouwd, vond men vroeger in vele
akten van huwelijksvoorwaarden de
clausule, dat levensverzekeringspremiën
hoe dan ook steeds geacht moesten
worden uit het vermogen van de man
te zijn bekostigd.
Hoe goed bedoeld en van hoe grote
opvoedende waarde zulk een clausule
moge zijn, ze is funest, zoals in de be
lastingrechtspraak ook meermalen tot
schade van de betrokkenen is gebleken.
Indien immers de huwelijksvoorwaar
den deze clausule inhouden, baat het
volstrekt niet wanneer de vrouw zelf
verzekeringen op het leven van de man
sluit en de premiën uit haar eigen mid
delen betaalt. Want met verwijzing
verwijzing naar de huwelijksvoorwaar
den zal dan de Ontvanger der Successie
en Registratie nochtans successierecht
moeten heffen over de polisuitkeringen.
Doel van deze beschouwing is mede,
hen die huwelijksplannen hebben te
wijzen op de teleurstellende gevolgen
van huwelijksvoorwaarden die civiel
rechtelijk perfekt kunnen zijn maar die
nochtans fiscaalrechtelijk juist bewer
ken wat de opsteller der voorwaarden
vooral niet heeft gewild: dat de verzor
ging van het bruidje, via zware be
lastingdruk, minder doeltreffend zal
blijken dan in het voornemen lag.
BOERDERIJBRANDEN IN OCTOBER
In de maand October 1955 zijn 23
boerderijbranden voorgekomen, waarbij
de boerderij totaal werd vernield of
zwaar beschadigd werd. Een van deze
branden kwam voor in Groningen, één
in Friesland, vier in Drenthe, twee in
Overijssel, twee in Gelderland, vier in
Noord-Holland, zes in Noord-Brabant
en drie in Limburg.
De directe schade door deze branden
aangericht wordt geraamd op f 991.280,-.
Eén van deze branden werd veroor
zaakt door onvoorzichtigheid met vuur
bij aansluiting butagascylinder, één door
broeiing van haver, twee door hooibroei,
één door het in brand geraken van brui
ne teer door gloeiend stuk ijzer, één door
warmlopen van drijfas tegen bescherm-
plaat van dorskast, drie door spelen met
vuur, één door blikseminslag; één door
fout in electrische leiding op de dors;
één door aansluiting van z.g. Engelse
kabel, terwijl in 11 gevallen de oorzaak
onbekend bleef.
Bij deze branden zijn twee stierkalven-
ren, 24 varkens en acht stuks pluimvee
omgekomen.
Nagekomen opgave:
In Gelderland één boerderijbrand, ver
moedelijk loor aardsluiting. Schade
f 33.000,—.
FEUILLETON
door W. ROELANT
14. Ik gebruik tact genoeg zei hij
ontevreden. Maar er is geen huis met
haar te houden. De ene keer praat ik te
veel en de andere keer te weinig. Dan
ben ik niet attent genoeg en dan weer té
attent. Hij zuchtte. Sabina gaf geen ant
woord. Ze kende dit klaaglied wel. In
derdaad was Trude, de vrouw van
Gaalsma, niet gemakkelijk. Maar daar
stond tegenover, dat Tom zelden ge
duld toonde en altijd zo met zijn eigen
voortreffelijke kwaliteiten bezig was, dat
hij het bestaan en de rechten van zijn
vrouw meestal niet opmerkte. Sabina
had al eens een paar keer getracht
hem dit voorzichtig te yertellen, maar
daar wilde hij niet van horen. De schuld
van him mislukte huwelijk lag bij Trude
en niet bij hem.
Ja, ja, zei Sabina afwezig.
Je bent niets aardig pruilde hij.
Begrijp je nu niet, dat het voor een
man van mijn aanleg en belangstelling
erg deprimerend is, altijd met zo'n
vrouw te moeten praten? Ze heeft ner
gens belangstelling voor. Nee, dan ben
jij anders.
Spaar me je complimenten, Tom
zei Sabina strak. Toen je Trude
trouwde, was zij eigenlijk nog maar een
kind. Je was verrukt van haar. Wan
neer ze in het huwelijk met jou stug is
geworden en ontevreden, zal jij daar ze
ker niet onschuldig aan zijn.
Hij sprong verontwaardigd op. In-
plaats dat je me beklaagt zei hij,
ga je me verwijten maken.
Tom, geen scène. Je doet als een
kleine jongen zei Sabina. Ik zie
geen enkele reden je te beklagen. Dat
doe je zelf al de hele dag. Wees toch een
kerel en maak iets van je huwelijk.
Makkelijk gezegd antwoordde
hij. Je kunt zien dat je zelf niet ge
trouwd bent. Wanneer ik een vrouw had
zoals jij, zou het heus wel anders gegaan
zijn.
Sabina schrok. Was hij nu helemaal
dwaas om dergelijke dingen te zeggen.
Luister eens goed zei ze kalm, ter
wijl ze sprak of ze een lastige leerling
onder handen had, dergelijke dingen
wil ik niet van je horen. Je hèbt mij
niet gekregen en
Sabina viel hij haar in de rede,
ik heb toch niets miszegd. Ik wilde
alleen maar beweren dat, als ik nog vrij
was
Dan zou je mij toch nooit krijgen
zei ze droog.
Waarom niet? vroeg hij beledigd.
Ik geloof niet dat het enig belang
heeft, daarover te praten zei ze een
beetje spottend.
Ik wil het toch weten drong hij
aan. Ze keek hem aan.
Goed dan, zei ze kort. Dan
zal ik het je vertellen. Daarna zul je wel
nooit meer zin hebben hier te komen
met je klachten. Ik kan het je in een
paar woorden vertellen: je bent een
egoïst, door en door. Altijd heb je pro
blemen, altijd denk je dat de wereld om
jou draait. Je doet gewichtig, je wilt be
langrijk zijn. En als het er op aan komt,
kunnen je problemen in een notendop,
want je spint ze alleen uit om indruk te
maken. Daarom zeur je altijd zo over je
huwelijk en maak je Trude's leven ka
pot. Ziezo, nu heb ik het gezegd en nu
ben ik moe. Ik wil naar bed en voor
jou is het tijd om naar huis te gaan.
Zonder groet liep hij de kamer uit.
Sabina lachte even. Ze kende dit van
hem. Een paar keer bleef hij bokken,
dan kwam hij weer terug. Misschien zou
het dit keer langer duren, want zo
scherp als vandaag had ze hem nog
nooit aangepakt. Maar in de grond van
de zaak vond hij het prettig, als iemand
zo tegen hem deed. Dan had hij weer 'n
nieuw onderwerp om in zijn gedachten
over door te zagen.
Ze liep naar de tafel om de boeken
voor de volgende dag klaar te leggen.
Daar zag ze een brief, die ze nog niet
opgemerkt had. Hij was per expresse
besteld. Ze keek naar de afzender. Van
Else Wielink. Wat zou dat zijn? Haastig
scheurde ze de enveloppe open. Het was
maar een kort briefje. Staande tegen de
tafel las ze:
Lieve Sabina,
Ik ben wanhopig. Er is iets ergs ge
beurd met George. Ik kan het je niet
schrijven. Hij is niet ziek of zo. Maar
er is iets anders. Kun je komen? Jij
kunt misschien nog helpen. Ik zou
niet weten, wie ik anders vragen
moest. Kom je?
je Else.
Sabina legde de brief neer. Het leek
wel, of de laatste dagen alles tegelijk
moest komen. Wat was er met de man
van Else? Ze ging in haar gedachten de
mogelijkheden na. Was George ontsla
gen, was hij weggelopen, opgepakt? Else
was wel altijd opgewonden en gauw tot
het schrijven van wanhoopsbrieven in
staat. Maar zó had ze nog nooit ge
schreven. Waorom vertelde ze niet iets
meer? Je wist met Else nooit waar je
aan toe was. Eens had ze Sabina een
telegram gestuurd, of ze direct komen
wou, omdat Hansje, het oudste jongetje,
zo ziek was. Sabina had alles in de steek
gelaten en was onmiddellijk naar haar
toe gereisd. Toen zij aankwam, zat Hans
je alweer in de tuin te spelen. Hij had
waarschijnlijk een kleine vergiftiging
gehad. Maar dit was al weer jaren ge
leden gebeurd. In die tijd was Else wel
rustiger en beheerster geworden.
Sabina stond na te denken. Ze moest
er heen. Else en zij waren al zo lang
vriendinnen. Ze kon dat nerveuze, on
evenwichtige vrouwtje nooit in de steek
laten, wanneer zij haar nodig had. Ze
wist dat ook Else voor haar alles over
zou hebben als het er op aan kwam.
Morgen gaan? Nee, het was niet moge
lijk. De hele dag les. En daarna zou ze
Josje opzoeken. Overmorgen. Dan was
het Donderdag, de enige dag waarop zij
geen lessen hoefde te geven. Ze nam een
stukje papier en maakte een telegram
klaar: „Kom Donderdag, Sabina". Dat
zou ze direct morgen bij het postkantoor
afgeven, nog voor schooltijd. Dan wist
Else, dat ze op haar rekenen kon.
Het leek deze Novembermaand wel of
de zon zich voorgoed achter de wolken
teruggetrokken had. Elke dag regen of
mist, ook vanmorgen weer. Uit een grij
ze, dichte hemel druppelde de motregen
onafgebroken naar beneden. Met haasti
ge stappen liep Sabina Vermaeren voort,
de tas onder haar arm geklemd. Ze
huiverde, minder van de kou, dan wel
omdat deze grijze lucht zo onuitspreke
lijk triest leek. O, één uur van zon, van
heldere, blauwe lucht, het leek haar toe
of alles daarvan veranderen zou. Het
speet haar, dat ze vanmorgen maar niet
op de fiets gegaan was. Maar als het
enigszins kon, wilde ze niet van haar ge
woonte om naar school te lopen, afwij
ken. Ze kreeg toch al zo weinig buiten
lucht en beweging.
Vóór het hek van het lyceum stonden
de leerlingen in groepjes bij elkaar te
praten. Vlug liep ze door, hier en daar
groetend. Eén van de jongens uit de
hoogste klas kwam op haar toe en nam
haar tas over. Ze glimlachte tegen hem,
haar gedachten ergens anders. Hij liep
naast haar voort de school binnen. Bij
de deur van de leraarskamer gaf hij haar
de tas weer terug. Het was het vaste
ceremonieel van elke morgen. En meest
al had Sabina er plezier in even een
pi aatje te maken met de galante ridder.
Maar nu liet ze hem met een kort knikje
om hem te bedanken, staan. Ze ging de
leraarskamer binnen. Daar was het als
elke morgén. Een paar leraren zaten te
corrigeren, anderen stonden bij elkaar te
praten en een sigaret te roken. Gaalsma
was er ook. Toen hij haar binnen zag
komen, knikte hij even en deed, of hij
diep in gesprek gewikkeld was.