V.
i=5>
Kamp Rheine
Tante darf ich jetzt mit ihnen
zuriickfahren
„Ons Nestje" jubileert
Inzamelingsactie nieuwe auto
voor Het Witte Krui
Op reis
Pepito's
eerste
grote
H avontuur
Een vrouw met twee
linkerhanden
Met deze allesomvattende zin werden
wij donderdag j.l. bij aankomst in het
kamp Rheine begroet door het twee tur
ven hoge broertje van Eleonore Dolk. Hij
vertolkte hiermede de gevoelens van
vele kinderen, die ter begroeting aan
wezig waren en gaf blijk meer vertrou
wen te hebben in een voor hem onbe
kende bestemming dan in de vertrouwde
maar troosteloze grauwheid van het
kamp waar hij thans verblijft
Vele handen werden bij aankomst ge
drukt, want bijna alle vluchtelingen,
welke zo'n prettige vakantie op Texel
hebben doorgebracht waren toege
stroomd. Bijna alle kinderen want in de
afgelopen weken - de tijd welke ver
streek tussen de terugkeer van de le en
de 2e groep - waren reeds enkelen zo
gelukkig geweest naar een andere betere
omgeving te zijn vertrokken. Ook van
de 2e croep moesten enkelen nog dezelf
de of volgende dag verder reizen, omdat
vader inmiddels te werk was gesteld en
ook een woning had gekregen.
Ons werd verzocht zowel door de kin
deren, ouders en de met de leiding van
het kamp belaste personen om aan allen
en in het bijzonder de pleegouders van
harte dank te zeggen voor hetgeen voor
de vluchtelingen werd gedaan. Gebleken
is dat het verblijf op Texel in een liefde
volle omgeving, 'n normaal gezinsleven,
waar het kind inderdaad kind kon zijn
voor allen zeer heilzaam is geweest.
De trieste aanblik van het kamp was
onveranderd gebleven. Twee en veertig
ramen in elk der grote kazernes met
slechts voor een enkel raam een stukje
gordijn en achter sommige ramen een
apathisch kijkende vrouw, die de zorgen
niet meer aankon, keken uit op het met
kolengruis bedekte voorterrein. O, er is
ruimte genoeg om te spelen, maar de
grauwheid en de troosteloosheid van het
geheel lokt niet tot spel of vreugde. Ook
konden wij helaas weer constateren, dat
de kinderen welke reeds in maart waren
teruggekeerd opnieuw tekenen vertoon
den van een gebrek aan slaap en dat zij
onder de druk der omgeving en omstan
digheden weer vervielen in lusteloosheid.
Christina Fein, nu pas weer terug,
holde door de gang naar haar moeder
en vertelde met opgetogen stem en blijde
ogen van het vele dat zij had genoten.
Zij kon het wel uitzingen, maar een oude
man, bewoner van hetzelfde kamerblok,
stak dra zijn hoofd om het schot en
maande tot stilte. Zo wordt de levens
vreugde welke zich hier wilde uiten dra
gesmoord. Moeder Fein vertelde, dat het
haar zelfs niet mogelijk is een raam open
te zetten, want andere bewoners klagen
dan over tocht en ruzie zou het gevolg
zijn. Toch redt deze moeder het wel.
Haar oudste zoon werkte thans in Düs-
seldorf en zij was bezig om daar een wo
ning te krijgen. Ook zelf zal ze dan -
zoals nu reeds - uit werken gaan om
zich opnieuw een bestaan op te bouwen.
En Uw man, zo vroegen wij. Even een
afwezige blik en dan vernemen wij, dat
haar man reeds in 1947 door de Russen
is gearresteerd en dat zij tot op heden in
blijvende martelende onzekerheid ver
keert. Bericht van overlijden heeft zij
nimmer ontvangen en zo blijft de hoop
voortleven, dat hij nog eens zal terugke
ren. Zal het waar zijn na 10 jaren?
Zo zouden wij U, lezers, kolommen vol
kunnen vertellen van onze gesprekken
met de bewoners van het kamp. Van de
strijd die velen voeren om er weer bo
venop te komen en daar ook wel weer
in slagen. Maar ook van degenen, die de
moed hebben opgegeven en in het kamp
tenonder zullen gaan. Opnieuw waren er
in Berlijn zo vernamen wij 50.000 vluch
telingen aangekomen en ook in het
kamp Rheine waren de afgelopen weken
weer vele nieuwe gezinnen gearriveerd.
Wanneer zal hieraan een einde komen?
Wij weten het niet, maar wel hebben wij
kunnen constateren, dat door U allen is
medegewerkt om een lichtstraaltje te
doen doordringen in het donkere bestaan
van velen, voor al hetgeen U voor de
kinderen heeft gedaan.
Dè oplossing heeft U niet kunnen
brengen, want daar is veel meer voor
nodig maar U heeft velen een blik laten
werpen in een gezellige liefdevolle om
geving, die naar wij moeten hopen een
steunpunt zal blijken te zijn voor de ver
dere zware strijd die deze mensen en
kinderen nog zullen moeten voeren om
ook eens zoals wij te kunnen leven in 'n
omgeving vrij van zorgen en martelende
ellende.
Ook daarvoor onze oprechte en welge
meende dank.
Comité Vluchtelingenhulp Texel.
In juni is het 25 jaar geleden, dat
mevr. Vlaming, beter bekend als Tante
Dit, het vak van pensionhoudster ging
uitoefenen.
U herinnert zich nog de radioreportage
over ons eiland, waarbij ook een inter
view werd gehouden met Tante Dit, die
o.a. opmerkte: „Ik hou ^an mensen om
me heen".
Wij vragen haar hoe zij tot het houden
van gasten kwam. Wel, dat zat zo: Kop
pen van „Het Wapen van Amsterdam",
had eens ruimte te kort en toen vroegen
ze haar of zij een paar mensen te logeren
kon hebben. Geen bezwaar en zo ont
stond het thans wijd en zijd bekend ge
worden pension „Óns Nestje", gelegen
aan de Kerkstraat te Oosterend, waar U
in het seizoen verscheidene toeristen
kunl aantreffen, want allengs besloten
meerdere Oosterenders tot het houden
van pensiongasten. In zover mag mevr.
Vlaming dus de pionier van Oosterend
genoemd worden.
Zij vertelde ons, dat „Ons Nestje"
altijd goed bevolkt is en dat is verklaar
baar: men komt er gaarne terug, want
bij Tante Dit heb je het goed, best.
Een invasie van toeristen was vooral
het eerste na-oorlogse seizoen. Men
kwam toen stellig niet in de eerste plaats
om de schoonheid van ons eiland, maar
om het feit, dat de Texelse pensions
méér konden bieden dan de bedrijven
aan de Vastewal.
Toen een drietal toeristen in zomer
1945 door Oosterend wandelden en de
geur van gebakken vis opsnoven, zeiden
ze: „Laten we het hier maar eens pro
beren...." Enfin, het slot was, dat de
dokter er aan te pas moest komen, want
na vijf jaren van hongerlijden was de
overgang tot pensiongast van Tante Dit
te groot!
Terwijl Tante Dit ons een welgevulde
koektrommel voorzet, vertelt ze ons van
de oorlogsjaren, want toen draaide ze
gewoon door, zij het, dat het gros van de
gasten uit onderduikers bestond. „Hier
zijn onderduikers", zo stelde een groep
Duitsers, w.o. de Inselkommandant, vast,
maar Tante Dit vertoonde geen spoor
van angst. „Ik had altijd onderduikers in
huis, maar ze hebben ze nooit kunnen
vinden. Uit represaille hebben ze toen
mijn man 's nachts van bed gelicht".
Over het vak pratend, merkt ze op:
„Een gast moet^ geen nummer wezen, en
voor de mensen moet je tijd hebben, het
is 'n vak, dat je onmogelijk kunt leren".
Vele nationaliteiten hebben in „Ons
Nestje" gelogeerd en als er bij waren, die
Tante Dit met de beste wil niet kon ver
staan, was er altijd wel een Hollander,
die de vreemde taal machtig was en dan
als tolk fungeerde.
Bij ons afscheid van „Ons Nestje", dat
momenteel uitgebreid wordt - de siga
renwinkel is iü. opgeheven - zei Tante
Dit nog: „Nee, om den brode hoef ik het
niet te doen, maar ik kan het niet laten".
Een prettig feit voor de gasten en voor
de V.V.V. „Texel" de beste propaganda.
Nog vele jaren zo blijmoedig voort
gegaan, Tante Dit!
dan Uw spoorkaar(je ge
baald bij de V.V.V. „Texel"
CULTURELE RAAD
PUBLIKAT1E VAN DE
Donderdag 12 april
Den Burg, Hotel „Texel", 8,30 uur, Aan
deelhoudersvergadering N.V. T.E.S.O
Vrijdag 13 april
Oosterend, o.l. school, schooluitvoering.
Zaterdag 14 april
De Cocksdorp, bazar o.l. school.
Oosterend, o.l. school, schooluitvoering.
ZDH-nieuws
Alleen de adsp. kwamen het afgelopen
weekend in het veld en brachtén een be
zoek aan Cocksdorp, met 20 werd ver
loren.
Het programma voor a.s. weekend:
Zaterdagmiddag: ZDH a-Texel b.
Zondag: Oosterend-ZDH; WGW 5-ZDH 2
Willen de spelers om de training den
ken: donderdagavond 7.30-8.30 uur
handbal, daarna de voetballers. De adsp.
vrijdagavond.
44. Wat had Pepito een uitbundig ple
zier, toen de Chinezen zo rap de „Brul"
verlieten. Dreigend hield hij de gummi
mijn omhoog en plons-plons-plons doken
de boosdoeners achter elkaar in zee en
zwommen gillend van angst naar het
brandstofloze vlot terug. Als laatste
waarschuwing gooide Pepito hun de mijn
achterna, die rustig bleef drijven en alle
Chinezen op veilige afstand hield.
„En nu vlug de kapitein en Bloobeest
bevrijden", juichte Pepito. Hij sneed de
touwen door en keerde samen met Bloo
beest voorzichtig kapitein Druppel om.
O, wat waren we blij én dankbaar! Het
is ook geen lolletje als vreemde indrin
gers je schip als brandhout willen ge
bruiken. En zonder te vragen. Gezamen
lijk gingen ze aan de railing staan om de
boosdoeners uit te lachen, die druipend
van het koude water op hun vlot kropen
en bibberend stonden te jammeren.
„Zo", zei kapitein Druppel, „dat heb 'e
goed gedaan, Pepito!" en hij schudde ons
kleine, dappere knaagdiertje langdurig
de hand..
„Alleen Jef Aluin met zijn tanden-en-
ogenschip is ons nog voor en als we die
inhalen.
„Dan winnen we de eerste prijs!",
vulde Pepito aan.
„En 't tonmannetje dan?" zei Bloobeest!
Ten behoeve van onze wijkverpleging
heeft het Bestuur van de afd. Texel van
het Witte Kruis, een'nieuwe, voor dit
doel geschikte, auto moeten aanschaffen
ten einde onze zusters in staat te stellen
hun taak - onder alle omstandigheden in
weer en wind - te kunnen vervullen. De
tijd, dat men onze zusters - weer of geen
weer - op de fiets tegenkwam over ge
heel Texel, ligt achter ons. Dit middel
van vervoer is niet alleen tijdrovend en
vermoeiend, maar het aantal huisbezoe
ken, dat dagelijks kon worden afgelegd
was zeer beperkt. In augustus 1948 werd
door het Witte Kruis een auto in zijn
organisatie opgenomen. Deze wagen moet
nu vervangen worden, hiermede is een
Dek
S.V. Texel
Door de Interland-wedstrijd België-
Nederland, die intussen na een uiterst
spannende strijd door ons Nederlands
elftal met 10 is gewonnen, was het
competitie-programma voetbal tot adspi
ranten beperkt.
De handbalploeg Texel 1 won van
Dosko met 52, in een rustige wedstrijd
met goed spel en vol zelfvertrouwen.
Texel a won van Helder a met 20.
Texel c, op bezoek bij Watervogels b wist
met 3—0 te zegevieren.
Texel b wist er op het Boys-terrein
zaterdagmiddag weer niets van te ma
ken, met 20 werd verloren.
De welpen Tex. Boys-Texel werd ge
lijk gespeeld.
A.s. zondag:
Adsp.: Flevo a-Texel a; ZDH a-Texel b;
Succes c-Texel c.
Handbal. Texel 1 heeft nog 2 wed
strijden voor de boeg, waarin ze intens
blijven trainen voor de promotiewedstrij
den, die ze nu binnenkort gaan spelen.
Bereid je goed voor dames'
Tex. Boys-nieuws
De adspiranten speelden zaterdag
thuis tegen Texel b. In een aardige en
spannende wdstrijd wisten onze jongens
een 20 overwinning te behalen. Zie je
wel jongens, dat het kan, als je maar
volhoudt. Als voorwedstrijd speelden de
welpen tegen de welpen van Texel. Ook
dit is een pittige wedstrijd geworden en
er werd door alle jongens met "veel
enthousiasme gespeeld. De eindstand
11 gaf de verhouding dan ook juist
weer.
Training. Donderdag a.s. trainen de
adspiranten weer op het veld, aanvang
6.00 uur. Voor de senioren is de training
nog in het gymnastieklokaal, aanvang 8
uur.
Zondag a.s. speelt Boys 1 thuis tegen
de leider Foresters 1. De adsp. gaan uit
naar De Koog.
S.V.O.-nieuws
De adsp. wisten zaterdag weer een
overwinning te behalen op De Koog.
Het eerste ging nu met elf man naar
Den Helder om Zeemacht 2 te bekam
pen. Om half één trapten we af met de
wind schuin mee. Al spoedig zien we dat
wij even sterker zijn. Toch blijven de
doelpunten nog even uit, doch als Wim
een kans krijgt is het 10. Daar de ver
dediging ver opdringt, weet de zeer goed
spelende midvoor 1 te maken. Van de
aftrap af maakt Piet 21 en dan begin
nen we er zin in te krijgen. Door doel
punten van Martien, Dirk, Wim en Piet
wordt de stand tot 72 opgevoerd. Dan
gaan we rusten.
Na de de rust zijn we weer vanaf de
aftrap weg en het is 82. Zeemacht
geeft zich niet gewonnen: snel breekt de
midvoor door en het is 83. Nog is bij
ons het kruit niet verschoten en Bert
maakt 93; dan is Zeemacht weer aan
bod 94. Aanval na aanval golft nu op
het Zeemacht-doel aan, want we willen
nu de tien vol, maar hier is nog al wat
moeite voor nodig, maar dan kogelt Dirk
no. 10 in de touwen en we zijn tevreden
Volgende week zal de kost wel even
zwaarder zijn, daar ZDH op bezoek
komt. De adsp. krijgen het eveneens
zwaar daar SVC op bezoek komt; er
moet gewonnen worden willen we mee
blijven tellen.
Adspiranten donderdagavond 8 uur
trainen.
bedrag van f 4000,gemoeid
Ter gelegenheid van het 50-jarig be
staan van ons Witte Kruis, een organj
satie welke in onze samenleving nie
meer gemist zou kunnen worden - hier
over zijn we het wel allemaal eens - zoi
het Bestuur het ten zeerste op prijs ste!
len, indien de Texelaars, ieder naar ver
mogen, hun steentje zouden willen bij»
dragen, teneinde deze nieuwe auto t,
financieren.
De directie van de Texelse Courai
heeft zich spontaan bereid verklaard]
evenals zulks het geval was met
vluchtelingen-actie, met dit verschil dj
het NU om een zuivere Texelse aangek
genheid gaat, eventuele bijdragen in ont
vangst te nemen en in de Courant t
verantwoorden.
Texelaars, die om welke reden dan oo ïr^
nog geen lid zijn van onze afdeling, b Ja.
denk dat U vandaag of morgen de hu!
van het Witte Kruis nodig kunt hebbe
De meeste gezinnen hebben er tros
wens reeds dagelijks mee te maken do? a'e-
hun regelmatige bezoeken aan de zittir ^b<
gen ten behoeve van de zuigelingenzorg n(^
kleuterzorg, rheumabestrijding enz. ,rg"
onze Consultatiebureaus. Vanaf augusti
of september van dit jaar, wordt o h*e:
Texel een kringbureau gevestigd ten bt ens
hoeve van de tuberculosebestrijding
Hierdoor zal vanaf die tijd het tijdrover
de bezoek aan het Consultatiebureau
Den Helder tot het verleden behoren.
Houdt er evenwel rekening mede, di nf
al deze voorzieningen in het belang vj
de Volksgezondheid op geen stukken
gefinancierd kunnen worden uit de jaa#°r
hjkse contributies, welke tenslot^rs
slechts f 5,per jaar bedragen.
Wij doen dan ook een dringend bera c°k(
op alle Texelaars hun Witte Kruis
„Door allen, voor allen!" - zoveel mog
lijk financieel te steunen; in de eers stig
plaats door hun lidmaatschap van
afdeling, waar tegenover, als men h n.
Witte Kruis nodig heeft, onnoemelij! hap;
voordelen staan, opdat het Bestuur in
gelegenheid wordt gesteld de hem opg id
dragen taak naar behoren te vervulle acti
Texelaars, in het recente verled rne
werd ook niet vergeefs een berop op
gedaan, nu gaat het om Uw eien zaak.
erk.
dr
•rke
akt
oede
Vro
•k i
DAMCLUB TEXEL
Uitslagen van 30 maart en 6 april:
A.:
N. de Graaf-Joh. D. Bakker
J. Hooijberg-C. v. Heerwaarden
A. v.d. Slikke-C. Dijker
S. v. Heerwaarden-A. Vinke
C. Dijker-S. Ros
C.'
D v.d. Werf-P. Keijser Dzn.
S. van Heerwaarden zorgde voor
verrassing door van A. Vinke te verl
zen. Dit zal ook de titel kosten, tenzij
Dijker z'n laatste partij ook zou verl
zen. Een remise-uitslag zou hem op
lijke voet brengen, zodat het nog o ^st(
zeker is, dat er volgende week in A. >wei
kampioen bekend wordt.
Mogen we er op rekenen, dat ook
volgende week klaar komt?
De week daarop volgend, dus 19 ap:
houden we dan de slotavond.
KAMPIOEN 3DE KLASSE LIBRE M
1STE KLASSE GEMIDDELDE
Zoals was te verwachten is
Grootjen met de titel gaan strijken.
Technisch misschien niet zoveel
der dan Jn. Brouwer en W. Vendel,
deze biljarter een veel sterker
strijdspeler. Een goed partij-speler ta Wt
de zich ook J. Zwan, die zich hierdi yolki
op de 3de plaats vestigde.
Het verloop van de partijen was
wijls spannend, wat zich uit de
stand ook wel laat aflezen, daar 5 3
deelnemers tussen 2.40 en 3 moyes
precies voldoen aan de gestelde eifl
voor de 3e klasse.
De eindstand was:
>rk
Soci
dig
lper
el i
Ond
toor
n ir
ndh<
rdei
c si
iats<
or 1
ovi
erhe
me
orw
!och
so
amc
d
H. Grootjen
7
14
700
36
W. Vendel
7
lü
639
26
J. Zwan
7
8
584
23
J. Brouwer
7
6
604
29
C. Room
7
6
587
22
C. Dros
7
6
591
30
P. de Jong
7
4
558
19
J. de Wit
7
2
550
17
Tuornooi-gemiddelde 3,19.
FEUILLETON
door TOM LODEWIJK
HOOFDSTUK I.
„Ben je weer de hele dag weg?"
Met woedende gebaren vaagde Jan
Belders door de linnenkast. Annelies,
nog in bed, keek verontrust en geërgerd
toe.
„Wil je me alsjeblieft de hele boel niet
overhoop halen?" smeekte ze met matte
stem, „wat zoek je nu in vredesnaam?"
„Er ligt natuurlijk weer geen schoon
overhemd", zei Jan met een van drift
dikke stem, „en moet ik het soms nóg 'n
dag met dit smerige vod doen?" Hij
wrong een zakdoek uit zijn zak, die de
sporen van meerdaagse trouwe dienst
duidelijk vertoonde.
„Als jij je zakdoeken gebruikt om je
handen af te vegen als jè aan de motor
hebt geknoeid, kan ik wel aan 't wassen
blijven" meende Annelies koel.
„Als ik nou toch op dat moment niks
anders bij de hand heb!" verweerde Jan
zich kwaad. En afgezien daarvan.
blijft het feit dat er géén schone zak
doeken liggen, dat ik geen schoon over
hemd heb, en daar heb ik nou al zo
vaak over gekankerd, dat 't me begint
te vervelen. Als me dat nog es gebeurt,
ga ik gewoon naar het Modehuis en koop
daar een nieuw shirt en een stel zak
doeken, en ik trek het gewoon van je
huishoudgeld af".
„Doe dat dan" verzocht Annelies ver
moeid en sloot gepijnigd haar ogen, „en
raas niet zo tegen me. Ik barst van de
hoofdpijn"
„Ja, daar schiet ik wat mee op" prut
telde Jan, toch een toontje lager, „die
winkel is pas om half negen open en ik
moet om acht uur weg. Nou, dan moet
ik in vredesnaam dat ouwe shirt maar
weer an.
Annelies schoot uit bed in haar pyama
en bekeek het verachte kledingstuk.
„Nou", ontdekte ze, „dat ding is toch
nog schoon genoeg? Je kunt niet alle
dagen een schoon overhemd an! Daar
kan ik niet tegenop wassen."
„Ja, jij wast alle dagen!" schamperde
Jan fel. „En hier, kijk es", hij wees op
het boord, „is dat soms schoon7"
„Als je je jasje aanhoudt zie je er niks
van", vond Annelies kalm.
„Maar ik hóu m'n jasje niet an!" be
toogde Jan nijdig, „zeker niet met dat
prachtige weer. Als we daar zitten te
l vergaderen trekken we er toch zeker de
jas bij uit? En dan moet ik met m'n jas
aan blijven zitten, omdat ik geen behoor
lijk schoon shirt aan heb! Of moet ik
soms zeggen zijn drift werd hem de
baas kijk maar niet naar mijn over
hemd, lui, want m'n vrouw is nou een
maal te lui en te beroerd om het te
wassen?"
„Welja", zuchtte Annelies met een
lijdende uitdrukking op haar gezicht,
„dat doe je dan maar. Te lui en te be
roerd, waarom niet. Kan ik het helpen
dat jij om de haverklap iets schoons
nodig hebt? Mijn broer Adolf...."
„Spaar me je broer Adolf!" schreeuw
de Jan, „die vent! Die doet veertien da
gen met een overhemd' en dan vraagt
iedereen nog of ie het soms zó uit de
winkel heeft! En die strijkt ze zelf, want
z'n vrouw doet het hem niet netjes ge
noeg! En altijd zijn broek in de broeken-
pers! Waarom ben je niet met je broer
Adolf getrouwd?"
„Wil je alsjeblieft niet tegen me te
keer gaan als een haringventer" ver
zocht Annelies moe, „als je niet wilt dat
ik de hele dag niets kan doen vanwege
de hoofdpijn?
Dat dreigement hielp. Jan bond in.
Z'n lippen stijf opeen geperst, trok hij
het overhemd aan, keek in de spiegel,
haalde z'n schouders op. Toen dook hij
in de kleerkast, zocht in diverse broek
zakken en vond een nog redelijk schone
zakdoek.
„Zie je wel", triomfeerde Annelies,
„als jij alles in je zakken laat zitten, hoe
kan ik dan zakdoeken wassen?"
Jans mond ging open en dicht als van
een vis die naar adem hapt, maar hij
beheerste zich en zweeg. Hij taste voor
zichtig naar het wondje op z'n wang
hij sneed zich altijd als hij zich kwaad
maakte. Ook dat nog.nou begon het
wéér te bloeden.
Beneden, uit de keuken, klonk het
irriterend gegil van een fluitketel. „Och"
verzocht Annelies, „wil jij even...."
„Wel ja", zei hij nijdig en trok de deur
met een smak achter zich dicht, holde
bij twee treden tegelijk de trap af om
dat verwenste gegil de keel dicht, te
knijpen. Opeens stierf de fluittoon weg.
Hij stootte de keukendeur open. Daar
stond Els, z'n o:udste dochter, met een
kalm gezicht, en reikte moeizaam naar
de plank waarop de theebus stond.
„Hier meid" zei Jan, z'n stem opeens
weer vriendelijk, en reikte haar de bus,
waarop met witte emaille letters „sui
ker" stond. Oók een van die hebbelijk
heden van Annelies. Koffie in de thee
bus, thee in de suikerbus, en de suiker
in een zak in het keukenkastje. In de
bus suiker, bedacht hij met een grijns,
zouden wel bonnetjes zitten, bonnetjes
voor een zilveren theelepel, bonnetjes
voor een aluminium melkkoker
Maar zijn ogen waren voor de tienjarige
Els met haar blonde haren, die daar in
haar altijd te korte pyama op haar ge
bruinde voetjes stond en met een handig
gebaar de theepot omspoelde met wat
heet water.
„Ah, oudste dochter", zei Jan en
klopte haar vriendschappelijk op de
schouder, „als ik jóu toch niet had.
Els trok haar mond scheef. „Je hebt
bloed op je wang, vader" zei ze.
„Laten we honen dat ik vanavond nog
genoeg over heb" grapte Jan, meteen
weer in een goed humeur. Zó was hij,
het ene moment woedend-driftig, het
volgend ogenblik vriendelijk en opge
wekt. Een kleinigheid bracht hem uit z'n
evenwicht, een kleinigheid bracht hem
er weer in. Hij kon langs de straat lo
pen, kilometers diep in de put, vervuld
van de somberste gedachten. En het vro
lijke „Ha! die Jan" van een haastig voor-
bijfietsende kennis of de vriendschappe
lijke claxonstoot van een langsrijdende
relatie veegden dan opééns alle muize
nissen uit z'n hoofd, en grinnekend ging
hij de dag in.
Els had die eigenschap, hem in z'n
goed humeur te brengen. Ze was zo
rustig en zo efficiënt, ze zei niet
maar deed het vóór je er om vroeg,
zag wat er nodig was, voor er om
vraagd was. En nu was zij stillek
naar beneden gekomen, toen ze de fl
ketel hoorde en al druk bezig met I
zetten.
„Moeder heeft hoofdpijn" zei Jan
een tikje spot in z'n stem, „dus
haar maar een beetje".
„Ja", zei Els ernstig, „gisteren hï
dat ook zo erg, vader. Ze heeft hee
middag op bed gelegen, met de gord: te
dicht. Met dat prachtige weer".
Beschaamd bedacht Jan, dat Ann®^"
hem dat niet eens verteld had. Och
dat wist hij immers. Op bepaalde
stippen was ze geen half mens, dan1 )r
haar maag niets verdragen, dan had
hoofdpijn. Vroeger was dat óók al
geweest, toen ze nog verloofd
Dan wist hij niet wat hij doen moest
haar het leven wat lichter te makea
nu, bedacht hij met een tikkeltje
beschuldiging.wat wénde je toch
alles. Nu was hij alleen maar gei
teerd
Hij keek naar het rustig bewegen
Els, die kleine rakker. „Niet te
water, hoor meid" waarschuwde hij
schokte met haar schoudersalso!
dat niet wist. Vader hield niet van „s
berdewaskie" zoals hij altijd zei. Op
trap klonk een heftig gedreun, als sto ge
een kudde olifanten neer, en met
klap vloog de keukendeur open. „H&
Pap", juichte Jan junior, z'n blonde
ren naar alle windstreken, vloog
vader om de hals en sloeg meteen
lange jongensbenen om diens middef
(Wordt vervolgd]
