Schoolvoetbal 1956
De 2e lammerenmarkt
De lammeren deden het best, maar de
folklorist miste de Texelse kap
Pepito's
eerste
grote
avontuur
ro
en *3®
Li~*
Een vrouw met twee
linkerhanden
Voor de tweede maal hebben de diver-
sé schoolelftallen eikaars krachten ge
meten. Met ongekend enthousiasme en
nooit verminderde ijver hebben de jon
gens zich tot het uiterste gegeven om
voor hun school de winst er uit te slepen.
In groep A op het Texel-terrein toon
den de jongens van de openbare school
van Den Burg zich het sterkst. Keeper
Zoetelief hoefde maar één keer het
hoofd te buigen.
De strijd om de 2e plaats, belangrijk
om in de finale te komen, was spannend.
De school van Den Hoorn en de C.V.O.
Den Burg hadden beide een goede kans.
De beslissing viel pas in de laatste wed
strijd, toen de C.V.O.'ers na een prima
gespeelde partij tenslotte in de jongens
van de Thijsse-school hun meerderen
moesten erkennen.
In groep B was de RK. Den Burg ver
uit de sterkste. Ook hier volop spanning
om de bezetting van de 2e plaats.
De Cocksdorp, vorig jaar kampioen,
en Oosterend eindigden gelijk. De be
slissingswedstrijd was nodig en door een
noodlottige penalty moest Cocksdorp de
vlag strijken.
De uitslagen van j.l. zaterdag luiden:
A.:
Den Hoorn-De Waal 30
Eierland-C.V.O. 11
O.l. Den Burg-De Waal 80
Den Hoorn-Eierland 40
O.l. Den Burg-C.V.O. 2—1
B.:
RK. Den Burg-De Koog 60
Oudeschild-Oosterend 01
Cocksdorp-De Koog 40
R.K. Den Burg-Oosterend 30
Oudeschild-Cocksdorp 02
RIJDENDE TRACTOR-CARAVAAN
BEZOCHT TEXEL
Maandag trok een prachtige collectie
helrood gekleurde tractoren de aandacht
van de marktbezoekers. Het was de rij
dende tractor-caravaan van de fa Boeke
en Huidekoper, welke daar tentoonge
steld werd door de fa. C. Dros, Eierland.
In een lange rij stonden, daar de trek
kers gerangschikt naar de verschillende
klassen en sterkten. De hoge krachtige
Amerikaanse Mc. Cormick tractoren met
een vermogen tot 67 pk, daarnaast de
elegante Franse tractor, de machine voor
de specialisten daar hiermede tot op de
millimeter nauwkeurig kan worden in
gesteld. Vervolgens de solide Engelse j
petroleum- en dieselmotoren, nog krach- i
tiger dan de sedert 1946 in Nederland
gebruikte Farmall M tractoren.
De gloednieuwe Duitse serie in deze
verzameling trok wel de grootste be
langstelling. Deze tractoren zijn niet zo
hoog gebouwd als de Amerikaanse, maar
de bouw is veel fraaier. Deze Farmall D
serie was oplopend van de 12 pk, 17 pk,
20 pk, 24 pk tot 30 pk.
Tussen deze unieke verzameling was
een wied- en aanaardgarnituur geplaatst
welke, gekoppeld aan de tractoren, één
geheel met deze vormen.
Aan het einde van de tentoonstelling
was een rijdend kantoortje neergezet,
waarin uitgebreide inlichtingen betref-
fende de machines werden verstrekt.
A.s. zaterdag 2 juni vindt op het Texel-
veld de finale plaats. De loting had het
volgende resultaat:
2.00-2,30 uur O.L. Den Burg-Oosterend
2,30-3,00 uur Den Hoorn-R.K. Den Burg
Vervolgens de beide verliezers om de
3e en 4e prijs en tenslotte c.a. 4,00 uur
de finale om het kampioenschap, de
grote strijd tussen de beide winnende
ploegen.
Hier volgt het eindresultaat der voor
ronden:
A.:
O.L. Den Burg 4 4 0 0 181 8
Den Hoorn 4 2 11 74 5
C.V.O. Den Burg 4 12 1 4—3 4
Eierland 4 0 2 2 210 2
De Waal 4 0 13 1—14 1
B.:
R.K. Den Burg 4 4 0 0 13— 0 8
Oosterend 4 2 11 3—3 5
De Cocksdorp 4 2 11 61 5
Oudeschild 4 0 1 3 06 1
De Koog 4 0 1 3 0—12 1
De handel te Leiden mocht dan „zeer
traag" genoemd worden, de tweede lam
merenmarkt met een aanvoer van 2620
dieren heeft ongetwijfeld een zeer be
vredigende uitkomst gegeven, want de
lammeren gingen over het algemeen
voor maar weinig minder van de hand
dan op de eerste grote lammerenmarkt
van dit seizoen. De prijzen liepen nl. van
de 75 tot de 100 gulden bij een middel-
prijs van 85 gulden. Het marktbeeld was
maandag zeer wisselvallig, maar over 't
algemeen zal er weinig of in het geheel
niet „vermarkt" zijn. De eerste klap na
men de heren gebr. Van Heerwaarden
uit Eierland voor hun rekening: reeds
voor half negen hadden zij een hokje van
zes lammeren voor 100,aan de man
gebracht en de nieuwe eigenaar verkocht
ze onmiddellijk daarop weer met vijf
gulden winst. Dit waren dan ook lamme
ren, die zó als „vette lammeren" naar
het abattoir konden reizen.
Er waren vrij veel kopers, maar meer
dan hun kwantum kopen avontuurden zij
toch niet.
De landerijen staan er intussen best
bij, waaraan het regentje-voor-de-hele-
aag van vrijdag niet vreemd geweest is.
DE NA OORLOGSE TWEEDE
LAMMERENMARKTEN
Jaar
Aanvoer
Prijs
1946
3000
19—29,—
1947
3000
30—38,—
1918
3700
29—35,—
1949
2470
28—35,—
1950
2750
3845,
1951
2800
5570,
1952
3600
6575,
1953
3025
42—52,—
1954
3000
48—68,—
1955
2270
62—75,—
1956
2600
80—100,—
TEXELSE MARKT
Aangevoerd 28 mei 1956:
2600 lammeren 80100, 5 koeien 700
850; 26 biggen 4560; 23 nuchtere kal
veren 4065.
GESLAAGD
Oudeschild. Fr. Schellinger en D.
Zegel slaagden te Utrecht voor het diplo
ma vakbekwaamheid Ijzerwaren en Ge
reedschappen.
Vroeger droeg iedere Texelse vrouw
de kap
Op onze lammerenmarkt hebben wij
ftelkens even) paf gestaan over het
enorme aantal toeschouwers, badgasten
en (eigen) Texelaars. Siem de Waal liep
er met een filmtoestel. „Om de oudjes te
vereeuwigen", zei hij. Er kwam veel zil
ver op het gevoelige materiaal. „Zozo, dié
heb ik óók", zo stelde onze Transvaalse
Texelaar tevreden vast, toen hij een van
de oude garde temidden van een hok
zesweken oude lammeren in de lens had
gehaald. Die film draait hij straks na
tuurlijk in Zuid-Afrika af om er de an
dere Texelaars aldaar te laten meegenie
ten van het vertier op de Texelse lam
merenmarkt.
Het was er puur drók en de aanvoer
van 2620 lammeren werd misschien wel
overtroffen door het aantal toeschouwers.
Op de hotelterrasjes genoten de mensen
zowel van de koffie of ijs met slagroom
als van de zon, die werkelijk met zomer
se kracht straalde. En een bekend semi-
gemeentelijk administrateur stelde vast,
dat er niets boven de échte zonnestralen
ging, ofschoon hij dat beslist niét had
mogen zeggen. Trouwens, vermoedelijk
heeft hij zulks enkel maar gedécht.
Langs de hokken leunden de boeren,
in afwachting van kopers voor hun puik-
best wolvee, dat schreeuwde van ver
langen naar een nieuwe eigenaar. Wel,
de nieuwe eigenaars kwamen en met am
bitie.
Ze legden soms wel 97,50 neer.
In dit geval heeft de boer natuurlijk
honderd pop gevraagd, terwijl de koop
man beslist niet verder kon gaan dan
95 gulden. Ze vonden elkaar bij de min
nelijke schikking. Het werd dus 97,50.
Wij hebben maandag enkel maar te
vreden gezichten gezien, d.w.z. boerenge
zichten, want op het gezicht van de
kooplieden stond te lezen: „Kan hier nog
wel aan verdiend worden?" Maar goed,
Leiden heeft geantwoord: het kan en
san een lam van tegen de honderd moet
o.i. toch altijd nog méér te verdienen zijn
dan aan een lam van een gulden of drie,
want ook voor die „prijs" hebben wij ze
wel van de hand zien doen. Maar over
die nare tijd praten wij natuurlijk liever
niet meer. Texel profiteert thans mee
van de welvaart, zij het, dat wij niet
voor ieder terrein de bazuin kunnen
steken: de telers van de gele krokus zien
48. Door de onbeheerste gebaren van
Jef Aluin gleden ze glibberend uit en tui
melden holderdebolder naar beneden.
Pepito wilde de val nog remmen door
Jef bij één van zijn dure jaspanden te
grijpen, maar werd in woeste vaart mee
gesleurd. Al sneller rolde het drietal de
sneeuwberg af, een fevende sneeuwbal
vormend, die steeds groter werd, onder
luid protest van de tijdelijke bewoners.
Toen de sneeuwbal met inhoud onder
aan de berg tot stilstand kwam, begon
Jef droef te weeklagen. „O, wat heb ik
het koud", jammerde hij, „laat me d'r
uit!" Maar Bloobeest had het grootste
plezier. „We zijn net diepvriesvruchten",
lachte hij tot grote woede van Jef. Maar
waar was Pepito? „Pepito, Pepito!", riep
Bloobeest opeens bezorgd. Geen ant
woord. „Oh", kreunde Jef weer, „ik word
verkouden.... hasjie... hasjie
hasjie....!" nieste hij en nog eens....
.hasjie....!", zodat de sneeuwbal de
verkoudheidsontploffingen van Jef niet
langer kon weerstaan, uit elkaar viel, tot
grote v§eugde van Pepito, die uit zijn
ijskast werd bevrijd en opgelucht weer
ademhaalde. De ondankbare Jef ontdooi
de razendsnel en was zoals altijd weer
helemaal boos. „Waar waren we geble
ven?", schold hij, „o ja, ik vond je een
sukkel. Een druiloog! Ik ga naar mijn
tanden-en-ogenschip terug. Even de race
winnen! Ha, ha, doe de groeten aan die
tweedehandse kapitein van jullie!" Grin
nikend liep hij weg en verdween over de
ijsvlakte. „Jij met je kinderachtige ijs
muts op je kop!", riep hij nog naar
Bloobeets.
de prijs geducht dalen. Erg jammer,
want het zat de laatste jaren zó rustig
met dit spul, dat wij onze (halve) bun
der bijna vol met krokussen hebben ge
zet en het wiegend goud reeds in klin
kend metaal in onze zakken zagen glij
den. Goed is het om ook eens passief te
blijven en de winst(.aan derden over
te laten.
Nee, zo is het in deze wereld toch niet
alles goud wat er blinkt. Over goud ge
sproken: deze unieke markt, uniek ten
opzichte van de prijzen, had voor ons,
minnaars van de folklore en wat daar
allemaal bijhoort, nog een extra beteke
nis; dit was de eerste 2de lammeren
markt, waarop wij helemaal geen Texel
se kap meer hebben gezien. Enige we
ken geleden is, menen wij, dan ook de
laatste draagster van dit fraaie hoofd
deksel overleden. Wij zien haar nog
door de smalle straten van ons dorp
trekken, behoedzaam schoof ze vooruit
als was ze bang, dat de kap door een of
ander modern obstakel beschadigd zou
worden. Intussen wandelde zij reeds
voort als een levend stukje van het
Texelse museum
Ja, het is thans zover, dat de Texelse
kap door niemand meer gedragen wordt,
maar toch is deze kap nu en dan nog
wel eens zichtbaar: de dorpsschonen
showen er mee als er hoog bezoek komt
of als zij uitgenodigd worden tot een be
zoek aan ons Texels museum, want daar
schijnt die kap nu thuis te horen. De
kap èn de bijbehorende sieraden en de
bijbehorende kleding.
„Eens fonkelde Texel van de kappen,
nu dragen geen tien vrouwen haar meer",
zo schreef de Texelaar van 8 december
1948. Thans moeten wij helaas vertel
len, dat de kap door niemand meer ge
dragen wordt, buiten de show om dan.
Wij schreven acht jaar geleden over
die kap, doordat wij onze herinnering in
eens zagen terugschieten naar een num
mer van de ouwe Texelaar van ver voor
de oorlog, waarin wij een foto aantrof
fen van een vriendelijk lachende boerin,
getooid met de Texelse kap. Er onder
stond geschreven: „Zo zijn er nog ge
lukkig!" Mijn jonge collega schoot in een
lach en bewees daarbij, dat-ie er eigen
lijk niets van begreep.
Wij hebben toen een bejaarde eiland-
genote gepolst en die wist er nog van,
dat „het schitterde van de kappen" als
zondags de kerk uitkwam.
Wij zijn het kleine huisje van een be
jaarde Texelse vrouw binnengestapt, bij
zo'n vrouw, die de kap nog met alle trots
droeg en geen dag verzuimde hem op te
zetten.
Wij raakten al gauw in druk- gesprek
en haar uit de tent lokkend ving ons oor:
„Ja, het benne heel are tiede as toen wee
kienders wasse. As meisie spaarde wee
voor een kap, maar teugeswoordig spaart
het jonge volk voor een fiets!"
Wij zaten tegenover een werklustig
vrouwtje, dat nauwelijks van haar brei
werk opkeek. Wij knikten begrijpend en
dachten onderwijl: „Nou komt de kri
tiek op de hedendaagse jeugd, misschien
gaat ze spreken over de ontreddering en
wie weet wat meer! Maar ze zweeg toen
weer. Wij vonden het hoogst vruchtbaar
bij die vergelijking aan te knopen: „Maar
een fiets daar doe je niet je hele leven
mee, die kap van U zal toch wel.
„Ja, zo'n kap als deze koop je maar
een keerIk draag hem al bijna zeven
tig jaar! Nog maar acht vrouwen dra
gen hem, ik zou ten minste niet weten,
wie nog meer". Ze noemde de namen.
De vrouw, die wij interviewden liep
naar de negentig en de weinige anderen
met-de-kap werden zo zoetjesaan ook
mensen van een dag.
Arme meisjes droegen tinnen kap
Mochten de Rooms-Katholieke meisjes
de kap al op haar twaalfde verjaardag
opzetten, haar Protestantse tijdgenoten
j droegen hem voor de eerste keer ter ge-
legenheid van hun bevestiging als lid
van de kerk, zij waren dan een jaar of
achttien.
Wij hoorden onze vertelster spreken
I van die heugelijke dag, waarop je voor
het eerst de kap op mocht. Het was een
feest. En bijna alle vrouwen droegen
kappen, het flonkerde in de kerk van 't
goud en het zilver, slechts wie het niet
kon betalen moest zich een ander hoofMTEI
deksel kiezen.
En nunu was zij de enige, die i
kap nog droeg van hen, die zich zondaj
naar het bedehuis begeven.
Ach, Texel wordt in veel modern.
waddeneilanden gaan trouwens met hj
tijd mee: de bekende Vlielander DoiJ
schreef ons: „Toen ik 46 jaar geleden c
Vlieland kwam, liepen nog enkele vroil
wen in ouderwetse lange jakken en nv
een huik of hoofddoek. In het begin v«
deze eeuw zag je hier nog wel eens ee
enkele vrouw met een zilveren kap". Va
Terschelling schreef de V.V.V. ons: „D gave
klederdrachten worden steeds 1 minde ,kha
hoewel men hier nog heel wat ouden R
aantreft, die deze klederdracht in ei
houden de z.g. „Jakkenmensen".
Stellig zijn het allen zulke eenvoudig
mensen als zij, die daar zo ijverig aa
het breien bleef.
Zacht blozend
Dit alles overdachten wij terwijl on»
gastvrouw naar .mooiste spullen' opzett
Dat duurde even! Zo'n kap opzetten
de muts er bij is niet eenvoudig! T<
ging ze op de kiek. Haar gezicht stoi
ernstig, maar dat paste wel in dit kadi
waar iedere folklorist en velen met hi
er heel wat voor over zouden hebbi
als zij nog eens een blik zouden kunni
werpen in die van goud en zilver foi
kelende kerk uit die mooie, rustige
gemoedelijke wereld, die helaas plaa
moet maken voor een jachtend leven mi
stroomlijn als troef.
S.V. Texel
Het is Texel niet gelukt om in de 2c
promotiewedstrijd tegen UD uit Utredi
de volle buit binnen te halen.
Het is een gelijkopgaande strijd
worden, waarbij de verdedigingen mei
ter op haar terrein zijn gebleven,
werd wel enigszins spannend, maar
lag het tempo voor een zo belangrijl
wedstrijd iets te laag. Toch heeft dp*-~^
wedstrijd bewezen dat T. zeker in
milieu thuis hoort. Haar spel is evi
sterk als dat van de Utrechtenaresse
Er werd onder zeer strenge leiding vi n9stc
de heer Kolhorn gespeeld.
Vooral in onze verdediging werd zi
sterk gespeeld. Dien en mevr. Hillen
ren in de beste vorm alsook de anden
in de verdediging. Ze lieten de aam
rustig op zich afkomen en grepen veel
juist op tijd in terwijl mevr. Koningsve
steeds op de goede plaats stond,
schoten werden onzuiver en veelal
In de aanval liep het niet te best
zacht gelost of het duurde te lang
het vrijspelen. Ja, ook de UD-verdedigii
was van goed gehalte en ook haar doe
wachtster. Rust 00.
Ook de 2de helft was gelijk opgaan
Eenmaal trof Gré de roos, maar er
voor een overtreding tegen UD geflote
Einde 00, waarmede de kans op pi
motie belangrijk is gedaald.
Afwachten slechts hoe het vandaag
Amsterdam-Haarlem is gelopen en d
voorbereiden en trainen om toch uit
laatste wedstrijd te halen wat te ben
ken is. *rcrQ
De betrokkenen verzoeken wij hi mate
contributie nog deze maand met de pe pUurf<
ningmeester in orde te maken. Het boe
jaar moet worden afgesloten. Binnenki r "e'
komt dan de jaarvergadering.
De sportuitwisseling. We zullen v
vele sportvrienden nog medewerki
moeten vragen voor logies. Werkt all
mee. Onze sportmensen gaan volge
jaar naar Purmerend.
ze
V
fa
druk
;ers,
ge N
in e
de d
•en ge
SVC-nieuws Igd zij
In een pittige doch sportieve wedstrj van
wist SVC een gelijk spel te behalen. V<
de rust was S. iets in de meerderheid
ze liet dit al gauw zien met snelle
vallen. Uit een voorzet van rechts spi
Frans over de keeper heen: 10. Z pi
beert het nu ook maar deze aanval
worden afgeslagen. Het is weer Fr;
die uit een keurige voorzet van Jan
stand vergroot 20. Rust.
Na de thee komt Z. sterk opzetten
de achterhoede moet zwichten: 21.
probeert het nu ook weer maar de ai ai va
vallen lopen op niets uit. Wel weet verde
nog gelijk te maken uit een slecht ten
^gespeelde bal 22. Zo kwam het eii ledig
van deze sportieve wedstrijd.
Op 10 juni nemen de adsp. deel aan
adspirantendag in Alkmaar. Zij, die r
mee kunnen worden verzocht dit op
geven.
Vrijdagavond om 8 uur trainen. Koi
we allemaal?
'Idig
In wo
wand
de s
d
't pui
in c
de f
|vanaf
van
zulle
'eer
It dar
FEUILLETON
door TOM LODEWIJK
Grietje was sprakeloos, maar de be
zoeker had haar al vriendelijk opzij ge
schoven en beende door de gang, bijna
zijn hoofd stotend tegen de koperen
lichtkroon. Annelies, op al dat lawaai
aan de deur, was opgestaan, en opende
juist de kamerdeur.
„Annelies, beste meid!" lawaaide Carel
Maes, sloeg zijn armen om haar heen en
gaf haar een klapzoen op haar wang.
„Kind! Je bent haast nog mooier dan
vroeger!"
„Carel", hijgde Annelies verschrikt,
gekke vent.... is dat nou een
manier om binnen te komen?" Ze keek
snel terzijde naar Grietje, die de be
groeting passend had gesavoureerd. Dat
zou weer een geklets geven in den huize
Wansink, als het wicht vanavond thuis
kwam.
„Kom er in", zei Annelies een beetje
stuurs „Grietje ga maar weer aan je
werk, kind".
„Jö" zei ze tot Carel, „je bent hier niet
in Amsterdam. Dat kind dacht op z'n
minst, dat je me kwam róven".
„Ach, die landelijke onschuld", lachte
Carel. „Nee maar meid, wat zie je d'r
best uit!"
Annelies was meteen al over haar
lichte ergernis heen. Ze zag Carel stra
lend aan, als was hij een goede bood
schapper uit een ver, ver land.
Ze was die morgen met een beetje
hoofdpijn opgestaan. De kinderen, altijd
gevoelig voor sfeer, hadden al in de ga
ten dat moeders muts scheef stond. Jan
had op reis gemoeten, was om half acht
de deur al uit. Kleine Jan kwam, vijf
minuten vóór schooltijd, een scheur in
zijn broek laten zien. Els, de ijdeltuit,
moest met alle geweld vlechten, de nieu
we mode op school. Alleen kleine Ruth
zat stil als een muisje te peuzelen aan
haar boterham, en dat was geen wonder,
want ze had het schaaltje met hagelslag
zo stillekens weg geheel geleegd en ge
noot van een recht smakelijk ontbijt.
Daar vloog Jan weer over op, die achter
't net viste.
„Die meid bikt maar alles op", jankte
hij, „en ze krijgt nooit straf. En als ik es
wat doe, krijg ik meteen op m'n bast".
Annelies had bestraffende woorden moe
ten spreken tegen Ruth over de muisjes
en tot Jan over de „bast", maar ze had
er de lust niet toe. Ze zei slechts „Kin
deren, wees toch een beetje stil, zie je
niet, dat moeder hoofdpijn heeft?"
En Grietje had naar de dokter gemoe
ten en kwam dies drie kwartier te laat,
hoewel Annelies vrijwel zeker wist dat
ze maar een kwartier werk had gehad.
Was natuurlijk eerst weer thuis ge
weest. Maar je kon zoveel niet zeggen,
want het was niet makkelijk, aan hulp
te komen. En nu zat ze juist even uit te
blazen, de verdere dag met onlust tege-
moetzienden daar kwam Carel bin
nenstormen, beeld uit een verleden waar
naar ze met de dag méér terug begon te
verlangen. Was het wonder dat haar
ogen straalden, en ze opeens weer de
oude, of liever de jonge Annelies was?
Carel viel neer in een makkelijke
stoel, strekte zijn lange stelten uit tot
ze zowat aan de overkant van de kamer
reikten, en glimlachte tegen Annelies.
„Ja meid" vertelde hij „ik moet tegen
woordig nogal eens naar Enschede. Toen
zat ik daar uit verveling de krant te
lezen en las een bericht uit Maarnveld..
secretaris gejubileerd of zoiets".
„Ja dat klopt" bevestigde Annelies.
„Nou, toen begon er ergens in mijn
geheugen een belletje te rinkelen. Ik zeg
Maarnveld.Maarnveld.is dat niet
dat gehucht waar Anneliesje Verheyen
zichzelf en haar toekomstdromen begra
ven heeft?"
„Beetje meer eerbied voor de stad mij
ner inwoning hoor" vermaande Annelies.
„Zeg, wou je koffie?"
„Al sloten op" beleed Carel „heb je
niks anders?"
Annelies peinsde.
,,'t. Is nog wel wat vroeg voor sherry"
bedacht ze „maar...."
„Nooit te vroeg voor sherry" besliste
Carel „héérlijk!"
Annelies dook in de kast naar de fles
en glazen, terwijl Carel genoeglijk door-
rammelde.
„Ik zeg tegen die ober: Maarnveld, zeg
ik, is dat met de wagen te bereiken, of
moet je er in een uitgeholde boomstam
naar toe varen? Die vent dacht zeker, dat
ik gek was
„Begrijpelijk" meende Annelies glim
lachend.
„Maar hij wist me toch te vertellen dat
het maar een twintig minuten ómrijden
was. Ik keek op de kaart.inderdaad.
Ik had al wel tien keer bij je op de kof
fie kunnen komen.
„Je moest je schamen" bestrafte An
nelies en schonk voorzichtig de sherry in.
„Inderdaad" beaamde Carel vlot „maar
ik heb ook nooit geweten dat dat Maarn
veld zo betrekkelijk dicht aan de grote
weg lag. Ik dacht hier een gat te vinden
met twee boerderijen, drie huizen, een
kroeg en een pomp.
Maar d'r staat hier een grote fabriek
zeg
„Ja, dat is de zaak waar Jan voor
werkt." zei Annelies, voor 't eerst een
beetje trots op Maarnveld.
„Wat doet ie daar?"
„Hij is hoofdvertegenwoordiger".
„Zozo.... niet slecht."
„O nee, we hebben het niet slecht. He
lemaal niet". Maar haar woorden klon
ken als een zucht.
„Nou ja" antwoordde Carel met plot
seling begrip „al zat je hier in een paleis,
Maarnveld blijft Maarnveld Heel wat
anders dan ons goeie ouwe Mokum. D'r
is maar één stad!" roemde hij „dat is
Mokum. En Parijs, dat lijkt er een beetje
op. Het tweede Amsterdam, zou ik wil
len zeggen".
„Chauvinist" schold Annelies lachend.
„Maar vertel es wat van jezelf. Waar zit
je, wat doe je?" Ze wilde Maarnveld
maar liefst zo gauw mogelijk van de
kaart hebben.
Haha!" schaterde Carel „Nooit gehoord
van Carlos de Mosa en zijn Serenaders?
De band met de eigen klankkleur? Carlos
de Mosa" annonceerde hij met een om
roepers-stem „zal nu voor u spelen <zijn
eigen bewerking van „Barcelona Night"
„Ben jij dat?" Annelies keek hem
oprechte verbazing en ook een bee
bewondering aan. Carlos de Mosa.
ze luisterde dikwijls naar dit enseml
dat zich specialiseerde in de zoete, i lARD
mantische muziek en door een gera!
neerde orkestratie afgedraaide numnn
weer tot nieuw leven wist te we kb
Carlos de Mosaiedere woensdi
avond voor de radio.Carlos.Ca
de Mosa.... Maes. Ja, het klop
„Had je niet gedacht hè?" glundej
Carel, gevleid door de aandachtige
wondering in haar blik. „Luister je i
es?
,,'t Zou beter voor je zijn als ik zei,
ik naar die ketelmuziek nooit luisti ,r
antwoordde Annelies „maar als ik e 0j en
lijk ben moet ik zeggen: Ik luister gra
't Is natuurlijk geen klassieke muzi
maar 't is muziek, Carel. Ik vind het
en toe verdraaid knap. Zo, dus jij hebt
weg gevonden.
„Vraag niet hoe" zei hij met overd
ven holle stem „ik heb geen brood
vuilnisbakken hoeven zoeken, maar
het andere heb ik doorgemaakt. To
opeens, kwam de kans. En gek.
je eenmaal op het paard, dan ga je
der. Ik ben nu in bespreking met
Amerikaanse impressario voor
m
ter h
nd, b
is de
d eve
een d
schur
:n het
lopen.
maanden in Florida. Ga je mee?" voe ejte
hij er schertsend aan toe, en opeens ti
ken z'n wenkbrauwen samen. Want
zag de verandering op Annelies' geö pleet r
(Wordt vervolgd
n ach
het i
kilome
waarii
zandb;
zoveel
paard
ging
op de
iet ge
iet we
de hij
hij
naar
entje
zon
Bte con
in op
