V
h
II
WACHTEN
In het land van de Middernachtzon
duurt altijd lang
Vereniging
Veilig Verkeer
Texel"
^■rTW.
Pepito's
eerste
grote
avontuur
„DRIE VROUWEN"
Wonderlijk land dat land van de Mid
dernachtzon. Het is precies 12 uur mid
dernacht als ik deze regelen begin te
pennen. De zon staat een paar hand
breedten boven de horizon en tovert een
zachtrode glans op de sneeuw, welke
zich hier en daar op de berghellingen
bevindt. De sneeuw ligt slechts enkele
meters boven de zeespiegel. Twee maan
den lang gaat de zon hier niet onder en
we moeten nog maar steeds wennen aan
het feit, dat we nu schrijven in het licht
van een stralende zon in wat eigenlijk
het holst van de nacht hoort te zijn. De
zon staat nu bijna op het laagste punt
en gaat straks weer langzaam naar bo
ven. Een weeklang bevinden we ons nu
binnen de poolcirkel. De Noordkaap, 800
km door de Poolcirkel, was ons einddoel.
En nu zitten we iets zuidelijker in de
noordelijkste stad der aarde, Hammer-
fest. Geen steen werd hier door de terug
trekkende Duitser op de andere gelaten.
Maar zie nu eens: honderden prima wo
ningen zijn overal opgetrokken en het
ziekenhuis, dat 3 weken geleden her
opend werd, steekt het meest moderne
in de wereld naar de kroon. En dat alles
in zulk een korte tijd, want in de winter
b.v. van 21 november tot 21 januari is
dit stadje in volslagen duisternis gehuld,
9 weken aan één stuk. Wat zal het lang
duren om de wekker op te draaien! Maar
ook dan moet het machtig interessant
zijn om het vlammend Noorderlicht in
de poolnacht te aanschouwen.
Jammer, dat het zo ver van Texel en
nog verder van Zuid-Afrika ligt. Ja ver
is het wel en hoe noordelijker men komt,
hoe slechter de wegen. Onze reis heen
(Ali met Janna en Arnold uit A'dam),
ging via Hamburg en Kiel naar Dene
marken. Over Kopenhagen naar Helsing-
borg om vandaar Zweden te bereiken.
Dan door de eeuwige dennenbossen en
langs de prachtige Zweedse meren naar
Stockholm. Hier was ik op bekend ter
rein, want 22 jaar geleden fieste ik de
zelfde weg naar het Esperanto-congres
in Stockholm.
Een kort bezoek aan dit Venetië van
het Noorden en toen langs de Oostkust
van dit machtige bosrijke land naar het
Noorden langs de Botnische Golf. Bijna
alle rivieren van Zweden monden in
deze zee uit en we rijden over ontelbare
bruggen. Honderdduizenden boomstam
men voeren de rivieren in een ononder
broken stroom met zich mee naar de
kust, waar men alles weer opvangt.
Goedkoper transport is dus ondenkbaar.
We hebben enige tijd vertoefd bij de in
genieuze apparaten, waarmee men de
bomen opvangt en vervolgens sorteert.
De omvangrijkheid van zo'n boomin
dustrie moet men niet onderschatten,
want sommigen waren 2 km lang en
honderden mensen waren bezig met het
sorteren, alles in het water. Papierfa
brieken etc. treft men hier overal aan.
Een paar dagen reden we als maar door
dit bosrijke land om tenslotte bij Hapa-
randa de Finse grens te overschrijden.
De dagen waren reeds heel lang, toen
wij onze eerste mijlen in Finland af-
legden. Maar welk een enorm verschil
ligt er tussen het Zweden en het Finland
van heden.
Toen ik 22 jaar geleden door Zweden
fietste waren de wegen zonder uitzonde
ring slecht. Nu zijn het juweeltjes. In
Finland daarentegen, vooral in het N.
zijn de wegen uitgesproken slecht, de
dorpen doen uiterst armoedig aan en ko
mende uit Zweden is het contrast toch
wel heel erg groot. Meen niet, waarde
lezer, dat de Fin geen werker is; inte
gendeel, wij zien hier de families later
op de akker dan in Zweden. Maar er is
geen duidelijke voorbeeld dan oorlogs
slachtoffer Finland en oorlogsprofiteur,
Zweden. Dit op en top democratische
Finland heeft jaren en jaren alsmaar
oorlogsschulden moeten opbrengen aan
de agressor en deze enorme lasten heb
ben een stempel op het land gedrukt.
Alles in Zweden doet zoveel welvaren
der aan. De bevolking en hoe zij ge
kleed is, de wegen en de bruggen, tot de
karakteristieke hooischuurtjes in het
land aan toe. In Zweden niets kapot, al
les rijk en weelderiq tot in het verre
Noorden toe; maar in Finland nog over
al herinneringen aan de grote moord
partij die men oorlog noemt. En door
dit gewonde, maar toch zeldzaam mooie
land, met zijn ontelbare meren en tien
lallen bergstromen, waarin weer duizen
den boomstammen (wij zagen een verza
melplaats 4 km lang en 1 km breed vol
gepropt) gaan wij Lapland binnen. Het
landschap verandert nu langzaam maar
zeker. De bomen worden dunner en ar
moediger. Struiken nemen de plaats van
de bomen in. Alleen de meren blijven,
maar nu omringd met mos. Hier over
schrijden wij de Poolcirkel en later gaan
wij Finmarken binnen. Het klimaat
wordt frisser, maar toch nog lang niet
zo koud als wij verwacht hadden en er
staat ook nog heel wat gewas op de vel
den. Dik worden de graankorrels niet en
de aardappelen zijn lang niet best, maar
toch is het machtig om te zien wat men
in deze korte zomer nog allemaal ver
bouwt. Maar steeds Noordelijker trek
kend houdt dat tenslotte ook op en mos
is het enige wat hier welig tiert.
In de magere dennenbossen en later
op de met mos bedekte hellingen, heb
ben wij enkele malen een rendier met
een ontzaglijk groot gewei gezien. Onge
looflijk wat een vracht ze op de kop mee
voeren.
Donker wordt het nu niet meer. De
zon blijft erbij en het eigenaardige is,
dat niemand aan slaap denkt. Alle regel
is bij ons dan ook weg. Wij slapen soms
overdag en om twee uur 's nachts sta ik
me te scheren. Om 3 uur eten we snert
uit blik en als in de morgen om een uur
of 10 de zon aan de rand van een glas
helder meer schijnt, gaan we een paar
uurtjes knorren. Door het Noorweegse
Finmarken zijn we doorgegaan tot het
uiterste N. van Europa, waar het water
(in een rij voor het loket)
Haalt daarom uw plaatsbewijzen
voor boot en trein in voorverkoop
bij de V.V.V.
HOOG WATER
Hoog water ter rede van Oudeschild:
1 aug. 2,10 en 14,30; 2 aug. 3,15 en 15,50;
3 aug. 4,45 en 17,30; 4 aug. 6.10 en 18,55.
Aan het strand ongeveer een uur eer
der hoog water.
CULTURELE RAAD
Woensdag 1 augustus
Den Burg, Park, optreden van het gezel
schap „Vrij en Blij".
Donderdag 2 augustus
Den Burg, „Oranjeboom", Toneelver.
„Het Masker" voert op „Haar andere
man".
Vrijdag 3 augustus
Den Burg, Oranjeboom, 20 en 21,30 uur
Texelfilm.
Zaterdag 4 augustus
De Cocksdorp, Zuidema-race.
A
1)
Vraagr
Hoe luidt de beschrijving van de ver
bodsborden om met voertuigen, rij- en
trekdieren en vee links of rechts af te
slaan?
Antwoord:
Deze beide borden bestaan in een
rond wit bord met rode rand, in het
witte midden-deel een gebogen pijl naar
links of rechts in zwarte kleur en een
diagonaalsgewijze rode balk daardoor.
Zoals uit de vraag reeds blijkt is dit
bord niet van toepassing op voetgangers.
Ook met een rijwiel aan de hand is
het links of rechts afslaan verboden.
ZEVEN TIPS VOOR DE SOLLICITANT
Een sollicitatie betekent voor menig
een een keerpunt in zijn leven. Meestal
is het een gewichtige beslissing. Dan
kunnen we ook niets aan het toeval
overlaten maar moeten we zorgen, dat
die sollicitatie volledig aan haar doel be
antwoordt.
In „Zeven Tips voor de Sollicitant"
willen we de sollicitatie, zowel schrifte
lijk als mondeling, onder de loupe nemen
en nagaan aan welke eisen ze moet vol
doen, wil ze kans hebben op succes. We
zullen in het kader van de voorlichting
van onze lezers elke week zo'n tip op
nemen. We adviseren deze tipt uit te
knippen en te bewaren. Ze zouden ook
U wel eens zeer van pas kunnen komen.
Redactie.
Uw visitekaartje
Ge hebt een advertentie gelezen, die
yJuH
57. Pepito lag net zo'n beetje te domme
len, toen hij wakker schrok van een
schor gekrijs. „Hé", gaapte hij slaperig,
„ik dacht, dat de zakpendule zacht zou
tingel-tangelen zoals kapitein Druppel
zeiwat een gemeen geluid!"
„Boeoeoeaoaoaoü", schreeuwde Jef Aluin
nog eens zó hard, dat Pepito nu klaar
wakker overeind schoot en met schrik
de boze Jef ontdekte! „Wat doet U hier!
Dat mag niet van de kapitein, akelige
man!" „Heb ik niks mee te maken!"
zei Jef Aluin kwaadaardig, „kom je ar
moedige kooi uit, dan zullen we je met
touwen vastsnoeren!" Pepito voldeed met
een boos gezicht aan het onaardige ver
zoek en werd door een gewapende boos
wicht naar het dek gedreven.
Arme kapitein Druppel was ook over
vallen en stond zielig in zijn hansop en
met omhooggestoken handen in zijn hut,
terwijl een der boeven hem met een re
volver in bedwang hield. „Trek je pak
aan", zei de boef, „het lijkt me leuk
werk om een kapitein stevig met touw
te omwikkelen!" En toen kapitein Drup
pel stevig in zijn broek klom, klom Bloo-
beest in een ton! Bloobeest was name-
van de Noordelijke IJszee tegen de
zwarte kale loodrechte rotsen klotst. De
wereld is hier koud en somber. De rotsen
killer en dreigender en onherbergzamer
dan waar ook. Alleen de middernacht
zon geeft enige kleur in deze grauwe
verlatenheid. De Lappen mogen hier ge
lukkig zijn, het lijkt mij geen land voor
mensen. En zo zitten we nu aan de door
koude bergen omgeven fjord waaraan
Hammerfest ligt. Het is alweer over één
en de zon, die het laatste uur schijnbaar
stil gestaan heeft begint nu weer uiterst
langzaam te rijzen. De nieuwe dag is
begonnen. Waarde lezers, wij gaan
slapen.
SIEM DE WAAL
Hammerfest, 23 juli 1956.
lijk gealarmeerd door het geluid van
brekend glas (een van de boeven had
zijn bril op het dek stuk laten vallen) en
een hele rij zwaar gewapende schimmen
over het dek zien schuifelen. „Oei, oei",
klappertandde hij bangig, „een midder
nachtelijke conferentie waarschijnlijk.
Dat is niets voor mij!" Zonder laXvaai te
maken sloop hij naar de kombuis, greep
een gebraden eendje uit de pan en ver
school zich in het voorschip. „In die
ouwe ton is het wel veilig", grinnikte
hij, „met dat gebraden eendje bij me
houd ik het wel een tijdje uit!"
U wel lijkt en ge gaat solliciteren. De
brief, die ge stuurt, al dan niet onder
nummer, is Uw visitekaartje. Het is de
eerste kennismaking van de steller der
advertentie (die we verder gemakshalve
de werkgever zullen noemen) met de
sollicitant-
Een beduimeld en slordig visitekaar
tje maakt al meteen een slechte indruk.
Zo is het ook met de sollicitatiebrief.
Over het algemeen is een getypte
brief overzichtelijker dan een geschre
ven brief. In vele gevallen echter vraagt
men een met de hand geschreven sol
licitatie-
Om het verhaal dan niet te lang te
maken kan men de sollicitatie zelve met
de hand schrijven en een getypte lijst
bijvoegen met allerlei andere bijzonder
heden: opleiding, diploma's, vorige be
trekkingen, referenties enz-
Zorg dat die brief er netjes uitziet,
zonder doorhalingen, verbeteringen en
tik-, taal- of stijlfouten. Zorg dat een
getypte brief geschreven is op een
,,schone machine", dus niet met vol ge
lopen o's en e's.
Het maakt een slechte indruk, wan
neer de sollicitant voor zijn brief ge
bruik maakt van brietpapier van het
bedrijf waar hij op dat moment werkt-
Dat lijkt er op of hij het niet zo nauw
neemt met het mijn en dijn, met het
briefpapier en met de tijd van zijn
werkgever.
In het algemeen is het goed, ook al
wordt dit niet gevraagd, bij de sollici
tatie een foto in te sluiten. Stuur geen
kunsttoto" waarop ge prijkt met een
mystieke glans over een fraai gegolfde
haardos en een artistieke pose, maar
ook geen pastoto, waarop ge er uitziet
als een misdadiger één uur voor zijn
terechtstelling.
Vanzelfsprekend heeft elke brief een
behoorlijke kantlijn en is niet zo vol
beschreven, dat de handtekening er
nauwelijks onder kan- Wat die hand
tekening betreft: die tekent vaak de
man. Een overdadig gestreepte en ge
krulde handtekening is al evenmin een
aanbeveling als een onleesbare krab
bel.
Sluit altijd een postzegel voor ant
woord bij. Een bonafide adverteerder
neemt dan zéker de moeite U bericht
te zenden-
i En tenslotte: wéég de brief, voor ge
hem op de post doet- Een sollicitatie
brief met strafport is al bij voorbaat tot
mislukking gedoemd!
Zakenman.
(Uitknippen en bewaren)
VAKANTIE OVER DE GRENZEN
„Het kan voor dat geld"!
„Kan het voor dat geld?" dat is
de vraag die onwillekeurig rijst,
wanneer men ziet voor welke be
dragen men thans reizen naar het
buitenland kan maken.
„Het kén voor dat geld" is het
antwoord dat gegeven kan worden,
wanneer men met eigen de orga
nisatie heeft gezien die dit moge
lijk maakt. Een rortdreis langs
verscheidene vakantie-oorden in
het buitenland heeft zulks beves
tigd.
In acht dagen zeven landen te bereizen
is een tour de force, maar nochtans krijgt
men zo een duidelijk beeld van wat er
momenteel voor de Nederlandse toerist
wordt gedaan.
Het toerisme is radicaal veranderd.
Voorheen waren het enkele bevoorrech
ten die reizen naar het buitenland kon
den maken. Kosten van vervoer en ho
tels, onbekendheid met de taal vormden
voor verreweg de meesten het struikel
blok. De bedragen die thans worden ge
vraagd voor een verblijf in het buiten
land, zijn zodanig, dat mensen met een
gemiddeld inkomen die van sparen we
ten, zich zulks kunnen veroorloven. En
zij behoeven (vooropgesteld dat zij ge
bruik maken van de diensten van bona
fide instellingen) niet bang te zijn dat 't
maar een „tweedehands"-vakantie is.
Thuis in den vreemde
Lang niet iedereen voelt voor het
avontuur. De mensen, vooral de ouderen,
willen comfort, zien liefst de schoonheid
van het vreemde land gecombineerd met
alles wat ze thuis gewend zijn. Van dit
principe is men ook uitgegaan in de ho
tels van de Buitenlandse Hotel Maat
schappij (bekend door haar jaarlijkse
gastvrijheid verleend aan de Nederlandse
oorlogsinvaliden) die wij in verschillende
landen bezochten. Of men nu komt in
Cellerina, (een half uurtje lopen van St.
I
ave
:har
Bui
FEUILLETON
door W. KERREMANS
3. Het meisje kijkt hem verwonderd en
een beetje onrustig aan. Ze werpt snel
een blik in de richting van de auto en
ziet, dat de bestuurder recht voor zich
uit zit te kijken en dus niet weet, wat er
achter hem gebeurt. Zou ze weglopen
voor die boerenjongen? Neen, ze begrijpt
een klein beetje van de tovermacht, die
zij op die jongen heeft gehad en wacht
met hetzelfde rustige lachje hem af.
Marien is bij haar gekomen en tikt
tegen zijn pet.
Reekamp zegt u. Da za 't je presies
zeggen.
Hij wijst in de richting waar de auto
staat. Je kunt deuz weg afrijen en
dan de tweede weg inslaan, dan kom je
in het dorp, maar dat is Reekamp niet,
weet je, dat is zo gezeid Breedam. Nou,
dat dorp rij je door, om de kerk heen en
vlak achter de kerk daar ga je de grote
weg op. Die rij je op tot je bij 't fabriek
aan een brug komt en die mot je over.
Aan je linkerhand snap je en dan ben je
op de weg naar Reekamp. Je kunt nie
missen.
Juist, ik dank u wel.
Ze wil weg, maar Marien beproeft haar
nog even tegen te houden. Mot je nog
verder dan Reekamp?
Neen, als we daar zijn, dan vinden
we 't wel. We moeten bij de notaris zijn.
O, bij notaris van Haaften, zo gezeid.
Ja juist.
Dan zal ik je dat ook vertellen.
Dan mot je 't dorp helegaar doorrijen,
't plein met het stadhuis oversteken en
de weg naar Overmeer een klein eindje
oprijen. Dan zie je het notarishuis drek
voor je. „Ouwenhorst" staat er boven
op.
Juist. Nu dank ik u wel hoor voor
uw goede inlichtingen.
Weg is.ze weer. Hij kijkt haar na met
haar wapperende rok en ziet haar snel
en elegant instappen. Als ze zit kijkt ze
nog eens om naar Marien en zwaait te
gen hem. De auto zet aan en rijdt nu met
grotere snelheid voort.
Marien blijft nog op de weg staan,
loopt dan heel langzaam terug naar zijn
werk en neemt zijn beugel ter hand,
maar baggert niet. Hij is zich nog niet
bewust van de geweldige verandering,
die de vlug verdwenen verschijning van
het meisje op hem heeft gehad, maar als
na enige tijd Arie met zijn kabinet te
rugkeert, ziet hij Marien in de verte al
werkeloos staan, steunend op de beugel.
Hei, lui varken, roept Arie in het
voorbijrijden, overwerk je niet.
Marien kijkt hem alleen maar aan. Hij
hoort de woorden maar verstaat ze niet
en blijft in dezelfde houding staan. Arie
kijkt nog eens om en begrijpt niet, wat
er aan de hand is met zijn vriend.
Het is ook geen kleinigheid, wat er in
Marien omgaat. Hij is bezig een ander
mens te worden. Het meisje heeft hem
al veranderd. Zo wil hij worden, zo als
dat meisje, hij wil met zulke meisjes
kunnen praten en omgaan, in hun we
reld komen. Nu staat hii mijlen ver van
hen af, even groot is het verschil tussen
haar en hem als dat van hun uiterlijk
en hun kleding, groter nog, veel groter.
De gedachte, dat hj het meisje een
hand zou kunnen geven, met haar pra
ten, zoals die knul die naast haar zit, is
om te lachen, de boerenpummel in zijn
baggerpak en het fijne dametje in haar
kleurige japon. En toch zal hij zo ver
komen, dat hij met haar op gelijke voet
komt te staan, met haar kan lachen, en
naast haar lopen of in een auto zitten,
geen boer meer. Hij weet niet hoe zwaar
en hoe moeilijk het is, om dat te berei
ken, hij weet alleen, dat het een erg,
heel lastig werk zal zijn om het zo ver
te brengen, maar het moet mogelijk zijn,
het is mogelijk! Hij zal het doen. Hoe
dikwijls heeft zijn vader van hem ge
zegd: Wat dat jong in zijn kop het, dat
het ie niet in zijn gat. Hij heeft een
stugge wil, een harde kop als hij zich
iets voorneemt en dat, waar nu over
staat te denken, is iets dat hij bereiken
wil, wat het ook moge kosten aan werk,
leren, spot, tegenwerking. Hij is nog jong
genoeg om het roer te wenden en te le
ren. Het moet en het zal.
Leren! Ja, waarvoor? Wat moet hij
gaan leren? Hij moet iets anders worden
dan boer. Schoolmeester? Neen, geen
meester, dat is niks voor hem. Hij moet
meer zijn dan dat, niet in een dorp voor
een klas staan, maar in een stad en daar
iets worden, iets, hij weet niet wat, maar
iets waardoor hij met meisjes als die van
daarnet kan praten en kuieren en zo.
Notaris of dokter of zulk soort dingen.
Daar moet je veel en lang voor leren,
dat is het enige wat hij er van weet en
hij behoeft in zijn geest niet verder te
zoeken, hoe je dat dan wordt, omdat hij
weet, dat die kennis er nooit in is ge
weest. Hij zal 't moeten vragen aan ie
mand, die zulke dingen weet, die hem
er alles van kan vertellen.
Maar dan? Dan komt pas het moeilijk
ste. Zijn vader zal hem zien aankomen,
om zoveel geld voor hem uit te geven.
Hij heeft 't niet eens. Ja zeker, hij zal
daar naar stad kunnen gaan om voor
notaris of zo wat te leren en ze thuis
voor hem laten werken. Vader zal den
ken, dat ie stapel is geworden en er niet
eens over praten. Geert zal hem niet zo
zuinig uitlachen en vragen, of hij denkt
dat Geert zal gaan werken om Marien
een lekker leventje te bezorgen en met
zulke dametjes te kunnen verkeren.
Jongens, jongens wat zal dat een toer
zijn.
Hij zegt dit niet tot zichzelf, omdat hij
de onmogelijkheid er van inziet, maar
integendeel, omdat hij besloten is, de
moeilijkheden wat die ook mogen zijn,
te overwinnen. Hij kent ze nog niet, hij
vermoedt ze, hij weet dat ze er zijn,
stapels na stapels moeilijkheden, en daar
rnoet hij overheen, het moet, even zo ze
ker als hij die sloot moet uitbaggeren.
Marien plompt de beugel in 't water
en vervolgt zijn denken. Net zo moet 't
gaan als met die sloot, elke schep is vrij
zwaar, maar elke schep brengt hem ook
dichter bij de voltooiing. Voor iemand,
die dat werk nooit heeft gedaan zal het
schijnen, of het niet doenlijk is, zo'n
lange, diepe sloot te baggeren, maar als
Moritz verwijderd) of in het grote K 'ERl
hotel in Adelboden, in Grand Hotel
toria in Lavarone (Trentino) of in
meer intieme „Zillertal" (Mayrhofet
Tirol) overal is er een Hollandse
Men maakt kennis met de spijzen
dranken van het land, maar het is
meer dan een kennismaking. Een
lander in Italië eet niet alle dagen
ghetti of macaroni, mist smartelijk
piepers, maakt niet graag keus tu
groenten óf vlees, maar heeft ze
allebei in overvloed. Het Tiroolse
mei-brood is wel smakelijk, maar, ze
de Hollanders, het verveelt op de
Daarom bakt men in de hotels zélf b
dat aan de Hollandse smaak beantwo
Vrees voor ingewands-stoornissen
gevolge van het „andere eten" be
men dan ook niet te hebben.
Schoonheid met variatii
Er is ruimschoots vakantie-keus.
wil vertoeven in de Zwitserse
kiest Adelboden of Cellerina. Wie
genieten van de pracht van het
Maggiore, gaat logeren in Stresa, waa
vanuit zijn hotel maar vijf minuten
te wandelen om het veel bezo
„Isola Bella" te kunnen zien liggen,
uit Lavarone (1200 meter boven de
spiegel) kan men tochten maken lanj
liefelijke pracht van het Gardar
naar Venetië, door de woeste Dolomi
Mayrhofen biedt gelegenheid tot een
gelimiteerd aantal bergtochten en
het gemakkelijker wil hebben, gaat
de bergbaan naar boven, of reist me
gemoedelijke stoomtrammetje naar
truck met z'n onvergelijkelijke L
Theresienstrasse. Sonneck in Kufste
net een groot familie-pension (met z\
bad) en bij gunstige wind kan men
het Heldenorgel horen, dat hoog
ae vesting Geroldseck zijn koraalkla
tegen de bergen doet weerkaatsen,
lieflijk gelegen tussen de bergen is
Cristoforo, met z'n „Lido" vlak er
waar men desnoods een hele week
zich kan laten bruinbranden aan
strand.
Hollandse servi(
In deze hotels werken ook Holla
meisjes, die daar weliswaar geen va
tie houden, maar wier positie ven
verkiezen is boven die van haar zusi
in het eigen land. Want zij zijn hier
slecht „personeel", de Hollanders die
komen vinden het maar wat gezellij
ze in hun eigen taal in honderden z
om raad en advies kunnen vragen
hotel is hun basis in het vreemde
en hier voelen ze zich thuis. Ze lere
winkels kennen waar ze hun ink
moeten doen en hoeven zich niet
hoofd te breken over de vraag ho< imi:
port er op een brief moet. Ze ku
een „capucino" drinken maar als ze
hebben in een broodje met Hollaf1^
kaas is dat er óók.
En laat men nu maar de neus oplfe
over dit reizen in „kuddeverband'
vele mensen openen deze groepsri
de poort naar een schoonheid waa
ze nooit hebben gedroomd. En er
genoeg gelegenheid over om op
initiatief de omtrek te gaan verkei
De angst voor „als er eens wat zoi
beuren" speelt niet langer een rol.
nog een groot voordeel: om 't even
veel deelnemers er zijn, de reis
altijd door. Men loopt niet het risico
paar dagen vóór de vakantie te vi
men dat men niet meekan!
Geopende gren n*s
Het geweldige voordeel, dat dit op
van de grenzen voor zovelen biedt
maar moeilijk te peilen. Men komt
los uit de eigen sfeer, men komt v<
los van de gedachte dat het alléén
ons" zo goed en zo best is. Vooroord
misvattingen verdwijnen als sn|^r'"
voor de zon. Wie een Hollandse
moeder met innig genoegen heeft
onderhandelen met een Italiaanse
keijuffrouw (en hoe dan ook, ze b
pen elkaar) weet dat diezelfde huis
der straks de Italianen zal vereenz
gen met dat vriendelijk lachende m i
en met vuur zal bestrijden dat alle
lianen smoezelig zijn.
Ons landje is zo klein. De recri
gebieden krimpen steeds meer in. 1 r x
de wal keert het schip - naarmate ous
kansen op een prettige vakantie in
land minder worden, groeien de
lijkheden voor een vakantie in het
tenland voor iederéén, hier meer,
wat minder luxueus, maar immer eei
vergefelijke tijd. Wie zich in verbin
stelt met een bonafide reisonderneifchc
hoeft zich verder geen zorgen te mi
Want we hebben het met eigen ogei lek
zien „Het kan voor dat geld.ent in
hai
nte
di
qrc
ter,
oo
t
ge:
lar
ir
hui
't n
r) c
ide
itel
st
uit
lie
i i
d(
;ter.
e
iek
nis'
u
d
Di
la
kv
het
e ele'
der
njbur
s
's i
d
tsv
L
lin:
ste:
je er aan bezig bent, als je maar
houdt, dan wordt het gaandeweg ge:
keiijker. Zo zal hij dag na dag sche Jeli
in zijn hoofd moeten brengen
zal net zo bezwaarlijk zijn omdae
dat niet gewend is.
Pats, daar ligt een klots modder e£
wroet de beugel weer diep in de
zoals hij zal moeten wroeten in all
geleerdigheid, waarvan hij zelfs de
men niet weet.
Hoe kan hij er nu achter komen
hij....? Ja wat? Als hij er bij eei
raad gaat, dan zal hij toch moeten
gen, wat hij worden wil. Je kunt
maar niet bij de een of ander kome f
zeggen: ik wil een burgemeester
den, hoe moet ik daarvoor leren?
begin dat is het lastigste te vinden
rien wil niet gaan vertellen, wat
deze ogenblikken heeft overdach
zal zijn raadsman maar gedeeltelijk
nen inlichten en alleen hem zegge
hij wil gaan leren en hoe je da
moet beginnen.
Wie kan hij dat vragen? Vader
er niks van af, net zo min als hij
De dominee? Neen, die niet, die
ginnen met het hem af te raden
plan aan zijn vader gaan vertelle
meester? De bovenmeester is een
kie, een schreeuwer, die het altijd
over zijn eigen knapheid, maar de
dermeester, meneer Schippers, dat
mand waar je mee praten kan. Ja»
hem zal hij eens gaan buurten.
(Wordt verv
