rocn /wa in het Den Hoorn ligt weer „aan zee" WOENSDAG 24 APRIL 1957 71e JAARGANG No. 714D TEXELSEWCOURANT Uitgave N.V. ».h. Lcmgeveld de Rooij Boekhandel -• Drukkerij Bibliotheek Den Burg - Texel - Postbus 11 - Tel. 11 Verschijnt woensdags en zaterdags- Bank: R'damse Bank, Coöp. Boeren! Bank- Postgiro 652. - Abonn- pr- 2,25 p. kwart. 20 ct incasso. Adv- 10 ct p. mm VERVOERSKOSTEN NAAR DE BEATRIXSCHOOL Om te bereiken, dat elk Texels kind dat buitengewoon onderwijs behoeft, ook inderdaad de Beatrixschool (B.L.O.- school) zal gaan bezoeken, dient o.m. een oplossing te worden gevonden voor het vervoerprobleem, in het bijzonder voor wat betreft de kosten hiervan, aldus schrijven B. en W. aan de Raad. Ten aanzien van de kosten van het vervoer verdient het aanbeveling een bijzondere regeling in het leven te roe pen. Het is n.l. zo, dat wat het lager on derwijs is voor het normaal begaafde kind, het buitengewoon onderwijs is voor de zwak begaafde leerlingen, n.l. het noodzakelijke algemeen vormende onderwijs. Het normale kind wordt door de Overheid in staat gesteld dit nood zakelijke en voor het kind geschikte onderwijs te volgen. De ouders zijn ver plicht de kinderen naar een school voor gewoon lager onderwijs te sturen, maar dan hebben ze er ook recht op hiertoe in staat te worden gesteld. Voor deze ou- ciers is er van vervoerskosten geen spra ke In enkele gevallen is voor het g.l.o. artikel 13 der Lager-onderwijswet 1920 van toepassing, waarbij is bepaald, dat een deel van deze kosten van de ouders kan worden gevraagd. Hier zijn dan ech ter ook nog bepaalde wensen in het ge ding, welke betrekking hebben op een bepaalde richting van de school. Naar onze mening moet voor de ou ders van het zwak begaafde kind het zelfde gelden. Hun kinderen hebben evenveel recht op passend lager onder wijs, in dit geval buitengewoon onder wijs! Voor hen is het minstens even noodzakelijk als voor het normaal be gaafde kind. B. en W. stellen voor de kosten van 't vervoer van de kinderen naar de Bea trixschool geheel voor rekening van de gemeente te nemen. Onder de kosten van het vervoer kunnen uiteraard ook de kosten van het gebruik van een rijwiel vallen. De kosten zullen per jaar onge veer 22 (aantal kinderen dat per bus naar school gaat) x 1,50 (kosten week abonnement) x 45 (aantal schoolweken) is 1485,bedragen. BOUWVERGUNNINGEN IN ZUID-AFRIKA Het is al weer een paar jaartjes ge leden, dat onze vroegere eilandgenoot Siem de Waal aan de Suikerweg een tweetal huisjes onder één dak mocht zet ten. De jonge vakman - hij was 19 jaar - kreeg van zijn papa toestemming om zelf aan de slag te gaan en crediet voor de bouw van twee woningen. Siem toog spontaan aan het werk, misschien be nijd door collega-vaklieden, want in die dagen liepen er heel wat mensen werk loos rond, zo ze niet het voorrecht had den te mogen werken aan een fietspad, dat van overheidswege werd aangelegd om het spook van de werkloosheid met alle nare gevolgen vandien te lijf te gaan. Vader De Waal zag, bakfietsend over de Suikerweg, de liuisjes met de dag groeien, want Siem was een actieve jon gen en als zijn jongere broer niet al te veel huiswerk van de ulo had op te knap pen, kon die tussen licht en donker nog een mooi partijtje „stonoj" op de steiger deponeren. Wij spraken altijd esperanto tegen mekaar, Siem omdat hij niet an ders kon en Uw (speciale) verslaggever, omdat Siem alleen de esperanto hulptaal wenste te beantwoorden.Het laatste karwei aan de Suikerweg was het aan brengen van twee esperanto-sterren op de zijmuren. Ze staan er nog steeds be hoorlijk duidelijk op, evenals die op het schuurtje, dat U aan het weggetje naar het Meiertboomsbos vindt. Een paar jaar nadat de huizen voltooid waren, werden ze weer verkocht. Voor 4600,de twee gingen ze over aan 'n bekend horloger te Den Burg. „Hij was voor de bakker", meende onze principaal, die blij was er met „een eigen geldje" te zijn uitgesprongen. Ik weet niet of Siem nog méér opdrachten gehad heeft. Mis schien niet, want het artikel huizen was zeker geen lucratief geval. Wat in die tijd wèl goede winsten afwierp, weten wij trouwens ook niet: aan lammeren van drie gulden per stuk viel ook niet veel te verdienen en Schumaker had grijze ha ren gekregen van z'n bollen (die grijze haren heeft hij trouwens nog, de devalu atie van z'n geeltjes ten spijt). De Texelse Courant meende wat in Siem te zien, want die jongen had reeds als leerling van een enthousiast Texels onderwijzer (enthousiast dan als de Hoekse en Kabeljauwse Twisten op het lesrooster prijkten), getoond, dat hij met een pen in z'n hand, de lachers er óp wist te krijgen, waarom zijn opstellen door meester-zelf werden voorgelezen. Uw berichtgever maakte in die dagen trouwens naam als bezitter van het mooi ste handschrift, waar Siem - zei meester dan - een voorbeeld aan kon nemen. Momenteel liggen die woningen aan de „Beatrixlaan" en doen op het ogenblik veel meer. HOOG WATER Hoog water ter rede van Oudeschild' 24 apr. 2,40 en 15,37; 25 apr. 4,00 en 16,55; 26 apr. 5,16 en 18,02; 27 apr. 6,18 en 18,53. Aan het strand ongeveer een uur eer der hoog water. ONDERZOEK NAAR DE BEROEPS KEUZE VAN AGRARISCHE JONGEREN In de grijze oudheid, toen de mens door jagen en vissen in zijn onderhoud moest voorzien, behoefde men zich weinig zorgen te maken over de beroeps keuze van de kinderen. Er was eenvou dig geen keuze, want iedereen moest ja gen om te leven, aldus sprak onlangs voor de radio dr. ïr. A Maris, hoofd van de afdeling Streekonderzoek van het Landbouw-Economisch Instituut. Maar ook in een veel later stadium, in de tijd, toen de Europese mens in hoofdzaak door middel van akkerbouw en veeteelt in zijn bestaan moest voorzien, was het be roep van de vader bepalend voor dat van de zoon. Eigenlijk is dat vanzelfsprekend; in overwegend agrarische landen, waar men nog weinig produktie-omwegen kent, zijn immers dc niet-agrarische be roepen schaars en dus moeten de boeren zoons wel boer worden. Hoe lang hebben ook wij niet de rust van zulk een statische maatschappij ge kend, waarin alles van vader op zoon hetzelfde bleef. De technische ontwikke ling en de stormachtige economische groei hebben deze traditionele gemeen schappen in haar grondvesten aangetast. Het platteland en de landbouw zijn in een bijna revolutionair ontwikkelings proces opgenomen en zullen zich aan de nieuwe mogelijkheden moeten aanpassen. Hiermede zal een achteruitgang van de agrarische bevolking gepaard moeten gaan. In een land met een sterk econo mische ontwikkeling kan de landbouw zich nu jeenmaal handhaven door opvoe ring van de produktiviteit en hiervoor vormt de afvloeiing van arbeidskrachten naar de industrie een belangrijk middel. De sterke economische groei van ons land zien we in de beroepsbevolking weerspiegeld in een stijgend percentage werkers in de industrie en de verzorgen de beroepen. De werkgelegenheid in de landbouw is in de afgelopen halve eeuw nauwelijks toegenomen en het ziet er naar uit, dat deze in de toekomst zelfs zal afnemen. Tegen deze achtergrond en met dit perspectief voor ogen is het duidelijk, dat de afvloeiing van agrarische jonge- 1933: Siem op weg naar Keulen, waar hij een internationaal Esperanto-conqres ging bezoeken- Hij was toen 19 jaar- Maar.... Siem had een vooruitziende blik en voelde dat het de kant van de techniek zou uitgaan: waarom al mijn concentratie op die lijnen, als eenmaal de schrijfmachine de wereld veroveren zal? Vivu, de schrijfmachine, zei hij dus. Met Vivu Esperanto zou hij een groot deel van de wereld gaan verkennen. De redacteur van de vooroorlogse Texelaar nodigde Siem uit tot een bespreking op de redactie. Hij kon meteen de Koningin der Aarde gaan dienen. Het leek Siem wel aardig werk toe, maar op den duur voelde hij zich toch geen echte Texelse verslaggever. Werk op het kantoor zinde hem niet en dat je verste nieuws niet verder dan de vuurtoren kon liggen, stond hem ook al weinig aan. Bovendien wilde het er bij hem niet goed in, dat je er geduvel mee zou krijgen als je „ik wachtte" met één „t" schreef, waar wach ten op zichzelf toch al een onaangenaam geval is, ook met twee tees, tenzij je 'n echte theelurk bent en dit laatste was Siem kennelijk niet: toen hij de kans kreeg om voor de krant door Europa en langs de Afrikaanse Noordkust te pedde len, met de esperanto vlag op het stuur, liet hij zich deze niet ontnemen. Hij toog naar Keulen, het jaar daarop naar Stock holm en vervolgens - in 1934 - naar Rome met een ommetje door Algiers. In datzelfde jaar bezweek hij voor de verleiding in een nieuw vaderland zijn eerste liefde te herwinnen: daar zou een metselaar volop werk vinden. Hij stapte op de boot, het ging nog net, want hij bad zich nota bene finaal verslapen en koerste het onbekende tegemoet. Een mooie reis en het kostte weinig, want. zijn vroegere bazen - de redacteur en de directeur van de Texelaar - hadden hem ren naar de industrie en andere beroepen van grote betekenis is. Jaarlijks bereiken ongeveer 12.000 boeren- en tuinderszoons de leeftijd, waarop zij een beroep moeten kiezen; meer dan de helft hiervan zal 'n beroep buiten de landbouw moeten kie zen. De vraag is, of zij dit ook doen en of zij het tijdig, d.w.z. direkt na de la gere school, doen. En, zo vroeg de heer Maris zich af, hoe staat het met de scholing van de zoons in en buiten de landbouw, en welke beroepen kiezen de agrarische jongeren. Het is n.l. niet denk beeldig, dat de afgevloeide zoons een beroep hebben gekozen, dat lager ge waardeerd staat dan het beroep van de vader. Het is duidelijk, dat hier voor de boe ren- en luindersstand grote belangen op het spel staan. Maar om maatregelen te kunnen treffen in het belang van be roepskeuze en opleiding van de agrari sche jongeren, zal men eerst de feiten moeten kennen. Het onderzoek, dat op verzoek van het Ministerie van Landbouw en van het Landbouwschap door het Landbouw- Economisch Instituut wordt ingesteld, zal deze feiten verzamelen en op boven genoemde vragen een antwoord geven. Het onderzoek wordt ingesteld in on geveer 60 gemeenten, welke representa tief kunnen worden geacht voor het hele land Ongeveer 6.000 boeren en tuinders zullen worden geënquêteerd Wij kunnen ons voorstellen, aldus de heer Maris, dat men die enquêteurs wel eens lastig vindt. Maar aan de andere kant: wij kunnen het ook niet helpen, dat de maatschappij de eenvoudige struc tuur van het jagersbestaan heeft ver wisseld voor de gedifferentiëerde en gecompliceerde structuur van thans, waarin men b.v. een keuze kan doen uit minstens 5.000 beroepen. In deze maatschappij zijn beroepskeuze en scho ling nu eenmaal belangrijk en is het dus gewenst, dat de boeren en tuinders hier aan de nodige aandacht schenken. de reis- en toelatingskosten voorgescho ten. In die dagen en misschien is dat nog wel zo, moest je duizend gulden storten als borgsom. Wie in Zuid-Afrika niet slaagde kon dan zonder schade door de overheid teruggestuurd worden. De reis kostte driehonderd pop. Onder weg vernam Siem dat Colijn de gouden standaard had verlaten en zodoende kwam Siem voor niets en niemendal over, want hij kreeg naderhand voor zijn pondjes meer gedevalueerde guldens te rug dan hij'er had geleend. Zonder ge luk vaart niemand wel, niet waar. In Zuid-Afrika was inderdaad werk te vinden en al spoedig stond hij met de tropenhelm op zijn steentjes te metselen, „Stonoj", gelastte hij zijn zwartkleurige opperman, die hem trouw terzijde stond, tenzij Siem hem kaffer noemde, want dan kafferde-ie gewoonweg terug. Zoals alle emigranten naderhand wel gemerkt hebben, behoef je je geen illu sies aan te meten: overal ter wereld moet je de handen uit de mouwen steken, wil je verder komen. Siem ervoer dat ook, want de dagen duurden van 5 tot 8: eerst van 5 tot 8 uur voormiddags aan een eigen object metselen en om acht uur - een half uur voor kantoortijd op de Texelse Courant-redactie - naar je baas. Daar tot vijf uur namiddags en dan weer (grotendeels bij kunstlicht) verder tot acht uur met je eigen bouwwerk. Zó is hij daar, nu twintig jaar geleden, begon nen. Een jaartje later mocht hij in het haventje van Durban zijn jonge vrouw Ali ontmoeten en ook zij was bereid het ware pioniersbloed te laten stromen: ze had al een portie specie klaar staan als Siem aan zijn privé-overuren begon. Ze begonnen met een garage, kropen daar in, want dat spaarde je de hoge woninghuur, verhuurden hun eerste wo ning, hun tweede, hun derde, hun acht ste. 't Ging lekker en Siem dacht: „Over zoveel jaar als gefortuneerd oud-Texe laar naar je gouden boltje terug. Een heerlijk visioen ontrolde aan zijn gees tesoog: een huisje aan de rand van Den Burg of bij De Dennen, een autootje, een TESO-aandeel en een paar gele klompen. Een groot deel van je leven rentenieren, wie slaat je? Wie hem sloeg? De realiteit: hij had het kunnen weten en wist het trouwens ook wel donders goed: overal in de we reld waarde het crisisspook rond en overal stonden mannen op, die het volk méér geluk en minder zorgen beloofden, dit laatste was nodig, want met een „ik beloof je niets" kom je niet waar je ko men wil, niet waar! Siem wist ook, dat je zelfs in Zuid-Afrika niet veilig zat, want wie wist beter dan hij, dat de we reld één is, zodra de ellende een rol gaat spelen Op zekere dag, zijn zoontje was nog maar een half jaar oud, kwam er een oproep: Hij moest helpen om Hitier terug te dringen. Weigerde je, dan zat het niet best. Wij mogen aannemen, dat Siem, - overtuigd anti-militairist - er bar wei nig voor voelde om een militair werktuig te gaan hanteren, maar ander zijds begreep ook hij, dat Hitier moest worden aangepakt. Hij gooide het met Mars op een akkoordje „Frontlijnzieken drager", verder wilde hij niet gaan. Het uit de frontlijn wegslepen van half stuk geschoten jongens leek hem geen zuiver- De Hoornder pensionhouders kunnen sinds zaterdag annonceren: „Ons dorp heeft een perfecte autoweg naar zee", want op 20 april is „De Hoornder Bad- weg" officieel geopend. Mevrouw De Koning-van Ramshorst heeft de plechtige handeling willen verrichten. Bij de bekende schuur aan het Grote Vlak was tussen twee vlaggemasten een wit lint gespannen en toen dit vakkundig was gesplitst had Den Hoorn dc historie opnieuw de revue laten passeren: Den Hoorn lag weer „aan zee", zij het, dat die zee zich enige kilometers meer west waarts bevindt, doch wat men vroeger in vijf minuten te voet deed, brengt men (daar) thans in diezelfde tijd per auto, scooter, motor of bromfietser. In de praktijk komt het dus hier op neer, dat Den Hoorn zijn oude, roemvolle plaats opnieuw heeft mogen innemen. Daarom was het groot feest in Den Hoorn, daarom wapperden er zoveel vlaggen en daarom blies het muziekcorps „D.E.K." zo enthousiast en onvermoeid op het blinkend gepoetste koper, aange voerd door zijn dirigent U. D. Bousma, die ook op ander terrein „het koper" verdiend heeft!! Een grote schare was om twee uur aan het begin van het nieuwe weggedeelte bijeengekomen, kinderen en volwassenen. Er werden vlaggetjes rondgedeeld en toen mevr. De Koning zich van haar taak had gekweten, zette „D.E.K." met een feestelijk lied in. Vervolgens trok men wandelend naar het gebouw van de familie Coevert, die bijzonder goed voor de dag komt en de vooruitgang begrijpt: het paviljoen is belangrijk uitgebreid en biedt zodoende plaats aan velen. Zater dagmiddag werd het er reeds vol, want alle raadsleden hadden aan de uitnodi ging gevolg gegeven en tevens waren er vele bekende figuren uit de WV-sector. De jeugd stormde onderwijl op de naast militairistische bezigheid, zo min als wij het Rode Kruis als een handlanger van Mars kunnen beschouwen. Ingedeeld bij het Springbokregiment, een onderafdeling van de Prinses Irene- brigade, kwam hij met de toekomstige invasietroepen naar Europa. In een kamp bij Londen werden ze opgeleid. Die inva sie werd keer op keer uitgesteld, waar om Siem besloot voor de verstrooiing een cursus voor parachutistenopleiding te gaan volgen. Hij sprong - tot zijn voldoe ning - altijd goed. Je had daarbij twee kansen: of je belandde in de ver bene den je liggende lijkwagen of je kon even later een slok op de goeie afloop nemen in het restaurant. Siem verkoos steeds de (ruimer ingerichte) cantine, wat met zijn geest ook wel in overeenstemming was. De invasie liep gesmeerd en hij kloste op alle fronten. Hitler had trouwens geen bijzondere pik op hem, want bij gelegen heid van een, door diens toekomstige ss-ers uitgelokte discussie (tijdens een zijner tochten door Duitsland) had Siem de Jugend altijd volmondig gelijk gege ven, omdat hij dan aan kon op een gra tis maaltijd en een goed bed, wat een verloochening van je principe onder der gelijke omstandigheden toch wel waard is.De humor was steeds zijn sterkste kant en daarom ook dorst hij het aan zijn zwakte voor de materie via een reisverhaal uit de doeken te doen (zie Texelaar van 1933). Het was toch wèl een wonder, dat Siem als eerste geallieerde soldaat, als heraut tevens van de vrijheid op Texel aan kwam. Dat was in mei 1945. De Duitsers deden nog net alsof zij heer en meester van ons gouden Boltje waren en luid zingend van „Der Führer 1st ein schoner Kerl", gingen ze onder de triomfbogen door, die de actieve Oranjevereniging overal op ons eiland had opgericht. Wij denken terug aan de sigaretten- regen, die Siem uit de eerste etage van perceel Binnenburg 9 liet neerdalen op de hoofden van de in feestvreugde ver kerende Texelaars. Echte sigaren, em mers vo! Het was om gek van te worden en sommigen werden het trouwens ook (opnieuw) en twee Texelaars kregen het zelfs met elkaar aan de stok vanwege 'n sigaret, waar ze beiden recht op meen den te hebben. Siem vond dit schouwspel meer dan komisch: hij had er trouwens naar ver langd en zijn generaal hemel en aarde doen bewegen om maar als eerste ver gunning te krijgen op eigen gelegenheid naar nog niet bevrijd gebied te reizen. Van De Cocksdorp en Den Hoorn, van Oudeschild en De Koog kwamen ze naar Den Burg om Siem te begroeten of.... om te trachten een sigaret uit de strijd te slepen. (U leest er - natuurlijk uit voeriger over in het boek „Tragedie op Texel", onder het hoofdje „Siem de Waal, de heraut van de Vrijheid"). Toen ze Japan hadden aangetoond, dat verdere tegenstand zinloos was - en de Japanners waren beter bij hun hoofd dan Hitier - kon Siem weer naar zijn troffel terugkeren. Een blijde thuisreis als je weet, dat er een vrouw is, die jarenlang op je heeft willen wachten. Er wachtte méér: een troffel en Siem toog weer spoedig naar zijn steiger. Er was niet veel veranderd, sinds zijn vertrek, alleen het strookje het gebouw staande bunker af, want ze zou gul worden onthaald. De feestelijkheden werden begunstigd door bijzonder fraai voorjaarsweer en de legen, ons door de Bilt beloofd, was pre cies vóór de plechtige opening gevallen, zodat de regenkleding vergeefs was mee gevoerd. Prachtig golft het pad door de brede duinen: eerst het oude gedeelte tot aan de overzijde van het Grote Vlak, dat boordevol water stond en vervolgens vindt ge de nieuwe straatweg, waaraan de werkkrachten van de fa. Mulder met élan hebben gewerkt, zó vlot en voortva rend, dat men ruim drie weken binnen de vastgestelde opleveringstermijn de laatste van de vierduizend vierkante meters steen aan het stevige, witte duin zand kon toevertrouwen. Tussen haakjes: deze firma Mulder kwam vrijdag ook al gereed met het mooie, twee meter brede fietspad van De Dennen naar De Koog, een totale lengte van 5400 meter en thans wordt aan de uitbreiding gewerkt van het Koger parkeerterrein en de aan leg van zo'n terrein te De Krim. (Zie vervolg pagina 2) CONSULTATIEBUREAU VOOR ZUIGELINGEN lieden woensdag consultatiebureau De moeders worden verwacht: De Cocksdorp 1,45 uur; Oosterend 2,15 uur; Gji^leschild 2,45 uur; Den Hoorn 3,15 uur; De Koog 3,45 uur. De moeders van Den Burg worden verwacht van 4 tot 5 uur. CULTURELE RAAD Woensdag 24 april Den Burg, Landbouwschool, voorjaars vergadering ver. oudleerlingen. Donderdag 25 april Oosterend, o.l. school, Forumavond over de seksuele voorlichting. Zaterdag 27 april Den Burg, „Texel", feestavond Motor-, grond, dat hij voor z'n laatste zakcenten had gekocht, bleek nu een begerenswaar dig complex te zijn voor de Zuid-Afri kaanse Spoorwegen, die hem met ex- horbitant hoge prijzen trachtten te ver leiden. Siem besloot daar echter zelf te gaan bouwen. Op zekere dag kregen ze een mooie op dracht voor een politiekazerne in een an der stadie in het mooie Zuid-Afrikaanse land en vervolgens mochten „De Graaf en De Waal" in Pieter Maritzburg hun bouwkundige capaciteiten tonen. Ze maakten er wijselijk een show van, lou ter om de reclame, die iedere onderne ming nodig heeft en toen een boerenge neraal bereid bleek het geval te openen, zat-ie, dank zij de nieuwsgierige pers muskieten helemaal snor. Van lieverlee werden „De Graaf en De Waal" beken der en momenteel hebben ze daar de schaar wel bijzonder goed in het laken. Dit hebben wij wel gemerkt, toen Siem van de zomer zijn geboortegrond weer eens bezocht. Je kunt je dan niet voor stellen, dat iemand, die met geleend geld emigreert, het zover weet te schoppen. Ik stel me voor, dat de lezer, gaat ge loven, dat wij Siem de Waal nog eens onder de aandacht willen brengen louter om te kunnen opscheppen over 'n gefor tuneerde Texelaar. Men gelieve dan aan te nemen, dat wij enkel hebben willen aantonen, dat in deze wereld door hard te werken en goed uit je doppen te kij ken, heel wat bereikt kan worden en is het dan niet interessant als je een figuur- van-eigen-grond als voorbeeld kunt aan halen? Wij kwamen tot gelanceerde ontboeze ming, toen wij - niet van Siem zelf, maar van een Texelaar, hier woonachtig - een Afrikaanse krant lazen, waarin melding wordt gemaakt, dat Siem samen met een zekere mr. Finlay, „a City estate agent", van plan is om te Pieter Maritzburg een garage te bouwen, die plaats zal bieden aan 700 auto's. Er komt een restaurant bij en het geval zal zo'n slordige 800 000,gaan kosten. De auto's zul len daar ter plaatse kunnen worden ge- brandstoft en de bezitters kunnen er hun milliepap (of iets anders) gebruiken. De garage wordt 85 meter lang en 35 meter breed. Onder de grond een souterrain, dan de ruimte waar de auto's kunnen worden nagekeken, en vervolgens twee verdiepingen erop, die langs gemakke lijk oplopende inritten bereikbaar zijn. Siem en zijn compagnon hebben nog niet helemaal uitgerekend, wat het parkeer- geld moet bedragen, maar ze dachten zo van tussen de anderhalf en twee pond (een pond is 20,per maand. Het zal wel (weer) uit kunnen, denken we, of niet, want.volgens zijn (vergeelde) schoolrapporten was de rekenkunde nooit Siem's fort. Mocht u ooit in Pieter Maritzburg verzeild zaken, gaat U dan eens een kijkje nemen op de hoek van de Pieter- maritzstreet en de Commercial Road. Gaat U er eens incognito heen en bestelt U dan eens voor de grap 'n onversneden Goud Boltje (mag ook een Kees Boontje zijn) met een echte Texelse blauwe koek. Tien tegen één, dat het charmante serveerstertje Uw wensen in vervulling kan doen gaan, want Siem is nog steeds Texelaar in hart en nieren.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1957 | | pagina 1