rocn /wa
in het
Den Hoorn ligt weer „aan zee"
WOENSDAG 24 APRIL 1957
71e JAARGANG No. 714D
TEXELSEWCOURANT
Uitgave N.V. ».h. Lcmgeveld de Rooij
Boekhandel -• Drukkerij Bibliotheek
Den Burg - Texel - Postbus 11 - Tel. 11
Verschijnt woensdags en zaterdags-
Bank: R'damse Bank, Coöp. Boeren!
Bank- Postgiro 652. - Abonn- pr- 2,25 p.
kwart. 20 ct incasso. Adv- 10 ct p. mm
VERVOERSKOSTEN NAAR DE
BEATRIXSCHOOL
Om te bereiken, dat elk Texels kind
dat buitengewoon onderwijs behoeft, ook
inderdaad de Beatrixschool (B.L.O.-
school) zal gaan bezoeken, dient o.m. een
oplossing te worden gevonden voor het
vervoerprobleem, in het bijzonder voor
wat betreft de kosten hiervan, aldus
schrijven B. en W. aan de Raad.
Ten aanzien van de kosten van het
vervoer verdient het aanbeveling een
bijzondere regeling in het leven te roe
pen. Het is n.l. zo, dat wat het lager on
derwijs is voor het normaal begaafde
kind, het buitengewoon onderwijs is
voor de zwak begaafde leerlingen, n.l.
het noodzakelijke algemeen vormende
onderwijs. Het normale kind wordt door
de Overheid in staat gesteld dit nood
zakelijke en voor het kind geschikte
onderwijs te volgen. De ouders zijn ver
plicht de kinderen naar een school voor
gewoon lager onderwijs te sturen, maar
dan hebben ze er ook recht op hiertoe in
staat te worden gesteld. Voor deze ou-
ciers is er van vervoerskosten geen spra
ke In enkele gevallen is voor het g.l.o.
artikel 13 der Lager-onderwijswet 1920
van toepassing, waarbij is bepaald, dat
een deel van deze kosten van de ouders
kan worden gevraagd. Hier zijn dan ech
ter ook nog bepaalde wensen in het ge
ding, welke betrekking hebben op een
bepaalde richting van de school.
Naar onze mening moet voor de ou
ders van het zwak begaafde kind het
zelfde gelden. Hun kinderen hebben
evenveel recht op passend lager onder
wijs, in dit geval buitengewoon onder
wijs! Voor hen is het minstens even
noodzakelijk als voor het normaal be
gaafde kind.
B. en W. stellen voor de kosten van 't
vervoer van de kinderen naar de Bea
trixschool geheel voor rekening van de
gemeente te nemen. Onder de kosten van
het vervoer kunnen uiteraard ook de
kosten van het gebruik van een rijwiel
vallen. De kosten zullen per jaar onge
veer 22 (aantal kinderen dat per bus
naar school gaat) x 1,50 (kosten week
abonnement) x 45 (aantal schoolweken)
is 1485,bedragen.
BOUWVERGUNNINGEN
IN ZUID-AFRIKA
Het is al weer een paar jaartjes ge
leden, dat onze vroegere eilandgenoot
Siem de Waal aan de Suikerweg een
tweetal huisjes onder één dak mocht zet
ten. De jonge vakman - hij was 19 jaar -
kreeg van zijn papa toestemming om zelf
aan de slag te gaan en crediet voor de
bouw van twee woningen. Siem toog
spontaan aan het werk, misschien be
nijd door collega-vaklieden, want in die
dagen liepen er heel wat mensen werk
loos rond, zo ze niet het voorrecht had
den te mogen werken aan een fietspad,
dat van overheidswege werd aangelegd
om het spook van de werkloosheid met
alle nare gevolgen vandien te lijf te gaan.
Vader De Waal zag, bakfietsend over
de Suikerweg, de liuisjes met de dag
groeien, want Siem was een actieve jon
gen en als zijn jongere broer niet al te
veel huiswerk van de ulo had op te knap
pen, kon die tussen licht en donker nog
een mooi partijtje „stonoj" op de steiger
deponeren. Wij spraken altijd esperanto
tegen mekaar, Siem omdat hij niet an
ders kon en Uw (speciale) verslaggever,
omdat Siem alleen de esperanto hulptaal
wenste te beantwoorden.Het laatste
karwei aan de Suikerweg was het aan
brengen van twee esperanto-sterren op
de zijmuren. Ze staan er nog steeds be
hoorlijk duidelijk op, evenals die op het
schuurtje, dat U aan het weggetje naar
het Meiertboomsbos vindt.
Een paar jaar nadat de huizen voltooid
waren, werden ze weer verkocht. Voor
4600,de twee gingen ze over aan 'n
bekend horloger te Den Burg. „Hij was
voor de bakker", meende onze principaal,
die blij was er met „een eigen geldje" te
zijn uitgesprongen. Ik weet niet of Siem
nog méér opdrachten gehad heeft. Mis
schien niet, want het artikel huizen was
zeker geen lucratief geval. Wat in die
tijd wèl goede winsten afwierp, weten
wij trouwens ook niet: aan lammeren van
drie gulden per stuk viel ook niet veel te
verdienen en Schumaker had grijze ha
ren gekregen van z'n bollen (die grijze
haren heeft hij trouwens nog, de devalu
atie van z'n geeltjes ten spijt).
De Texelse Courant meende wat in
Siem te zien, want die jongen had reeds
als leerling van een enthousiast Texels
onderwijzer (enthousiast dan als de
Hoekse en Kabeljauwse Twisten op het
lesrooster prijkten), getoond, dat hij met
een pen in z'n hand, de lachers er óp
wist te krijgen, waarom zijn opstellen
door meester-zelf werden voorgelezen.
Uw berichtgever maakte in die dagen
trouwens naam als bezitter van het mooi
ste handschrift, waar Siem - zei meester
dan - een voorbeeld aan kon nemen.
Momenteel liggen die woningen aan
de „Beatrixlaan" en doen op het ogenblik
veel meer.
HOOG WATER
Hoog water ter rede van Oudeschild'
24 apr. 2,40 en 15,37; 25 apr. 4,00 en
16,55; 26 apr. 5,16 en 18,02; 27 apr. 6,18
en 18,53.
Aan het strand ongeveer een uur eer
der hoog water.
ONDERZOEK NAAR DE BEROEPS
KEUZE VAN AGRARISCHE
JONGEREN
In de grijze oudheid, toen de mens
door jagen en vissen in zijn onderhoud
moest voorzien, behoefde men zich
weinig zorgen te maken over de beroeps
keuze van de kinderen. Er was eenvou
dig geen keuze, want iedereen moest ja
gen om te leven, aldus sprak onlangs
voor de radio dr. ïr. A Maris, hoofd van
de afdeling Streekonderzoek van het
Landbouw-Economisch Instituut. Maar
ook in een veel later stadium, in de tijd,
toen de Europese mens in hoofdzaak door
middel van akkerbouw en veeteelt in
zijn bestaan moest voorzien, was het be
roep van de vader bepalend voor dat van
de zoon. Eigenlijk is dat vanzelfsprekend;
in overwegend agrarische landen, waar
men nog weinig produktie-omwegen
kent, zijn immers dc niet-agrarische be
roepen schaars en dus moeten de boeren
zoons wel boer worden.
Hoe lang hebben ook wij niet de rust
van zulk een statische maatschappij ge
kend, waarin alles van vader op zoon
hetzelfde bleef. De technische ontwikke
ling en de stormachtige economische
groei hebben deze traditionele gemeen
schappen in haar grondvesten aangetast.
Het platteland en de landbouw zijn in
een bijna revolutionair ontwikkelings
proces opgenomen en zullen zich aan de
nieuwe mogelijkheden moeten aanpassen.
Hiermede zal een achteruitgang van de
agrarische bevolking gepaard moeten
gaan. In een land met een sterk econo
mische ontwikkeling kan de landbouw
zich nu jeenmaal handhaven door opvoe
ring van de produktiviteit en hiervoor
vormt de afvloeiing van arbeidskrachten
naar de industrie een belangrijk middel.
De sterke economische groei van ons
land zien we in de beroepsbevolking
weerspiegeld in een stijgend percentage
werkers in de industrie en de verzorgen
de beroepen. De werkgelegenheid in de
landbouw is in de afgelopen halve eeuw
nauwelijks toegenomen en het ziet er
naar uit, dat deze in de toekomst zelfs
zal afnemen.
Tegen deze achtergrond en met dit
perspectief voor ogen is het duidelijk,
dat de afvloeiing van agrarische jonge-
1933: Siem op weg naar Keulen, waar
hij een internationaal Esperanto-conqres
ging bezoeken- Hij was toen 19 jaar-
Maar.... Siem had een vooruitziende
blik en voelde dat het de kant van de
techniek zou uitgaan: waarom al mijn
concentratie op die lijnen, als eenmaal de
schrijfmachine de wereld veroveren zal?
Vivu, de schrijfmachine, zei hij dus.
Met Vivu Esperanto zou hij een groot
deel van de wereld gaan verkennen. De
redacteur van de vooroorlogse Texelaar
nodigde Siem uit tot een bespreking op
de redactie. Hij kon meteen de Koningin
der Aarde gaan dienen. Het leek Siem
wel aardig werk toe, maar op den duur
voelde hij zich toch geen echte Texelse
verslaggever. Werk op het kantoor zinde
hem niet en dat je verste nieuws niet
verder dan de vuurtoren kon liggen,
stond hem ook al weinig aan. Bovendien
wilde het er bij hem niet goed in, dat je
er geduvel mee zou krijgen als je „ik
wachtte" met één „t" schreef, waar wach
ten op zichzelf toch al een onaangenaam
geval is, ook met twee tees, tenzij je 'n
echte theelurk bent en dit laatste was
Siem kennelijk niet: toen hij de kans
kreeg om voor de krant door Europa en
langs de Afrikaanse Noordkust te pedde
len, met de esperanto vlag op het stuur,
liet hij zich deze niet ontnemen. Hij toog
naar Keulen, het jaar daarop naar Stock
holm en vervolgens - in 1934 - naar Rome
met een ommetje door Algiers.
In datzelfde jaar bezweek hij voor de
verleiding in een nieuw vaderland zijn
eerste liefde te herwinnen: daar zou een
metselaar volop werk vinden. Hij stapte
op de boot, het ging nog net, want hij
bad zich nota bene finaal verslapen en
koerste het onbekende tegemoet. Een
mooie reis en het kostte weinig, want.
zijn vroegere bazen - de redacteur en de
directeur van de Texelaar - hadden hem
ren naar de industrie en andere beroepen
van grote betekenis is. Jaarlijks bereiken
ongeveer 12.000 boeren- en tuinderszoons
de leeftijd, waarop zij een beroep moeten
kiezen; meer dan de helft hiervan zal 'n
beroep buiten de landbouw moeten kie
zen. De vraag is, of zij dit ook doen en
of zij het tijdig, d.w.z. direkt na de la
gere school, doen. En, zo vroeg de heer
Maris zich af, hoe staat het met de
scholing van de zoons in en buiten de
landbouw, en welke beroepen kiezen de
agrarische jongeren. Het is n.l. niet denk
beeldig, dat de afgevloeide zoons een
beroep hebben gekozen, dat lager ge
waardeerd staat dan het beroep van de
vader.
Het is duidelijk, dat hier voor de boe
ren- en luindersstand grote belangen op
het spel staan. Maar om maatregelen te
kunnen treffen in het belang van be
roepskeuze en opleiding van de agrari
sche jongeren, zal men eerst de feiten
moeten kennen.
Het onderzoek, dat op verzoek van het
Ministerie van Landbouw en van het
Landbouwschap door het Landbouw-
Economisch Instituut wordt ingesteld,
zal deze feiten verzamelen en op boven
genoemde vragen een antwoord geven.
Het onderzoek wordt ingesteld in on
geveer 60 gemeenten, welke representa
tief kunnen worden geacht voor het hele
land Ongeveer 6.000 boeren en tuinders
zullen worden geënquêteerd
Wij kunnen ons voorstellen, aldus de
heer Maris, dat men die enquêteurs wel
eens lastig vindt. Maar aan de andere
kant: wij kunnen het ook niet helpen,
dat de maatschappij de eenvoudige struc
tuur van het jagersbestaan heeft ver
wisseld voor de gedifferentiëerde en
gecompliceerde structuur van thans,
waarin men b.v. een keuze kan doen
uit minstens 5.000 beroepen. In deze
maatschappij zijn beroepskeuze en scho
ling nu eenmaal belangrijk en is het dus
gewenst, dat de boeren en tuinders hier
aan de nodige aandacht schenken.
de reis- en toelatingskosten voorgescho
ten. In die dagen en misschien is dat nog
wel zo, moest je duizend gulden storten
als borgsom. Wie in Zuid-Afrika niet
slaagde kon dan zonder schade door de
overheid teruggestuurd worden.
De reis kostte driehonderd pop. Onder
weg vernam Siem dat Colijn de gouden
standaard had verlaten en zodoende
kwam Siem voor niets en niemendal
over, want hij kreeg naderhand voor zijn
pondjes meer gedevalueerde guldens te
rug dan hij'er had geleend. Zonder ge
luk vaart niemand wel, niet waar.
In Zuid-Afrika was inderdaad werk te
vinden en al spoedig stond hij met de
tropenhelm op zijn steentjes te metselen,
„Stonoj", gelastte hij zijn zwartkleurige
opperman, die hem trouw terzijde stond,
tenzij Siem hem kaffer noemde, want dan
kafferde-ie gewoonweg terug.
Zoals alle emigranten naderhand wel
gemerkt hebben, behoef je je geen illu
sies aan te meten: overal ter wereld moet
je de handen uit de mouwen steken, wil
je verder komen. Siem ervoer dat ook,
want de dagen duurden van 5 tot 8: eerst
van 5 tot 8 uur voormiddags aan een
eigen object metselen en om acht uur -
een half uur voor kantoortijd op de
Texelse Courant-redactie - naar je baas.
Daar tot vijf uur namiddags en dan weer
(grotendeels bij kunstlicht) verder tot
acht uur met je eigen bouwwerk. Zó is
hij daar, nu twintig jaar geleden, begon
nen. Een jaartje later mocht hij in het
haventje van Durban zijn jonge vrouw
Ali ontmoeten en ook zij was bereid het
ware pioniersbloed te laten stromen: ze
had al een portie specie klaar staan als
Siem aan zijn privé-overuren begon.
Ze begonnen met een garage, kropen
daar in, want dat spaarde je de hoge
woninghuur, verhuurden hun eerste wo
ning, hun tweede, hun derde, hun acht
ste. 't Ging lekker en Siem dacht: „Over
zoveel jaar als gefortuneerd oud-Texe
laar naar je gouden boltje terug. Een
heerlijk visioen ontrolde aan zijn gees
tesoog: een huisje aan de rand van Den
Burg of bij De Dennen, een autootje, een
TESO-aandeel en een paar gele klompen.
Een groot deel van je leven rentenieren,
wie slaat je?
Wie hem sloeg? De realiteit: hij had
het kunnen weten en wist het trouwens
ook wel donders goed: overal in de we
reld waarde het crisisspook rond en
overal stonden mannen op, die het volk
méér geluk en minder zorgen beloofden,
dit laatste was nodig, want met een „ik
beloof je niets" kom je niet waar je ko
men wil, niet waar! Siem wist ook, dat
je zelfs in Zuid-Afrika niet veilig zat,
want wie wist beter dan hij, dat de we
reld één is, zodra de ellende een rol gaat
spelen
Op zekere dag, zijn zoontje was nog
maar een half jaar oud, kwam er een
oproep: Hij moest helpen om Hitier terug
te dringen. Weigerde je, dan zat het niet
best. Wij mogen aannemen, dat Siem,
- overtuigd anti-militairist - er bar wei
nig voor voelde om een militair
werktuig te gaan hanteren, maar ander
zijds begreep ook hij, dat Hitier moest
worden aangepakt. Hij gooide het met
Mars op een akkoordje „Frontlijnzieken
drager", verder wilde hij niet gaan. Het
uit de frontlijn wegslepen van half stuk
geschoten jongens leek hem geen zuiver-
De Hoornder pensionhouders kunnen
sinds zaterdag annonceren: „Ons dorp
heeft een perfecte autoweg naar zee",
want op 20 april is „De Hoornder Bad-
weg" officieel geopend. Mevrouw De
Koning-van Ramshorst heeft de plechtige
handeling willen verrichten.
Bij de bekende schuur aan het Grote
Vlak was tussen twee vlaggemasten een
wit lint gespannen en toen dit vakkundig
was gesplitst had Den Hoorn dc historie
opnieuw de revue laten passeren: Den
Hoorn lag weer „aan zee", zij het, dat
die zee zich enige kilometers meer west
waarts bevindt, doch wat men vroeger
in vijf minuten te voet deed, brengt men
(daar) thans in diezelfde tijd per auto,
scooter, motor of bromfietser. In de
praktijk komt het dus hier op neer, dat
Den Hoorn zijn oude, roemvolle plaats
opnieuw heeft mogen innemen.
Daarom was het groot feest in Den
Hoorn, daarom wapperden er zoveel
vlaggen en daarom blies het muziekcorps
„D.E.K." zo enthousiast en onvermoeid
op het blinkend gepoetste koper, aange
voerd door zijn dirigent U. D. Bousma,
die ook op ander terrein „het koper"
verdiend heeft!!
Een grote schare was om twee uur aan
het begin van het nieuwe weggedeelte
bijeengekomen, kinderen en volwassenen.
Er werden vlaggetjes rondgedeeld en
toen mevr. De Koning zich van haar
taak had gekweten, zette „D.E.K." met
een feestelijk lied in. Vervolgens trok
men wandelend naar het gebouw van de
familie Coevert, die bijzonder goed voor
de dag komt en de vooruitgang begrijpt:
het paviljoen is belangrijk uitgebreid en
biedt zodoende plaats aan velen. Zater
dagmiddag werd het er reeds vol, want
alle raadsleden hadden aan de uitnodi
ging gevolg gegeven en tevens waren er
vele bekende figuren uit de WV-sector.
De jeugd stormde onderwijl op de naast
militairistische bezigheid, zo min als wij
het Rode Kruis als een handlanger van
Mars kunnen beschouwen.
Ingedeeld bij het Springbokregiment,
een onderafdeling van de Prinses Irene-
brigade, kwam hij met de toekomstige
invasietroepen naar Europa. In een kamp
bij Londen werden ze opgeleid. Die inva
sie werd keer op keer uitgesteld, waar
om Siem besloot voor de verstrooiing een
cursus voor parachutistenopleiding te
gaan volgen. Hij sprong - tot zijn voldoe
ning - altijd goed. Je had daarbij twee
kansen: of je belandde in de ver bene
den je liggende lijkwagen of je kon even
later een slok op de goeie afloop nemen
in het restaurant. Siem verkoos steeds de
(ruimer ingerichte) cantine, wat met zijn
geest ook wel in overeenstemming was.
De invasie liep gesmeerd en hij kloste
op alle fronten. Hitler had trouwens geen
bijzondere pik op hem, want bij gelegen
heid van een, door diens toekomstige
ss-ers uitgelokte discussie (tijdens een
zijner tochten door Duitsland) had Siem
de Jugend altijd volmondig gelijk gege
ven, omdat hij dan aan kon op een gra
tis maaltijd en een goed bed, wat een
verloochening van je principe onder der
gelijke omstandigheden toch wel waard
is.De humor was steeds zijn sterkste
kant en daarom ook dorst hij het aan
zijn zwakte voor de materie via een
reisverhaal uit de doeken te doen (zie
Texelaar van 1933).
Het was toch wèl een wonder, dat Siem
als eerste geallieerde soldaat, als heraut
tevens van de vrijheid op Texel aan
kwam. Dat was in mei 1945. De Duitsers
deden nog net alsof zij heer en meester
van ons gouden Boltje waren en luid
zingend van „Der Führer 1st ein schoner
Kerl", gingen ze onder de triomfbogen
door, die de actieve Oranjevereniging
overal op ons eiland had opgericht.
Wij denken terug aan de sigaretten-
regen, die Siem uit de eerste etage van
perceel Binnenburg 9 liet neerdalen op
de hoofden van de in feestvreugde ver
kerende Texelaars. Echte sigaren, em
mers vo! Het was om gek van te worden
en sommigen werden het trouwens ook
(opnieuw) en twee Texelaars kregen het
zelfs met elkaar aan de stok vanwege 'n
sigaret, waar ze beiden recht op meen
den te hebben.
Siem vond dit schouwspel meer dan
komisch: hij had er trouwens naar ver
langd en zijn generaal hemel en aarde
doen bewegen om maar als eerste ver
gunning te krijgen op eigen gelegenheid
naar nog niet bevrijd gebied te reizen.
Van De Cocksdorp en Den Hoorn, van
Oudeschild en De Koog kwamen ze naar
Den Burg om Siem te begroeten of....
om te trachten een sigaret uit de strijd
te slepen. (U leest er - natuurlijk uit
voeriger over in het boek „Tragedie op
Texel", onder het hoofdje „Siem de Waal,
de heraut van de Vrijheid").
Toen ze Japan hadden aangetoond, dat
verdere tegenstand zinloos was - en de
Japanners waren beter bij hun hoofd dan
Hitier - kon Siem weer naar zijn troffel
terugkeren.
Een blijde thuisreis als je weet, dat er
een vrouw is, die jarenlang op je heeft
willen wachten. Er wachtte méér: een
troffel en Siem toog weer spoedig naar
zijn steiger. Er was niet veel veranderd,
sinds zijn vertrek, alleen het strookje
het gebouw staande bunker af, want ze
zou gul worden onthaald.
De feestelijkheden werden begunstigd
door bijzonder fraai voorjaarsweer en de
legen, ons door de Bilt beloofd, was pre
cies vóór de plechtige opening gevallen,
zodat de regenkleding vergeefs was mee
gevoerd.
Prachtig golft het pad door de brede
duinen: eerst het oude gedeelte tot aan
de overzijde van het Grote Vlak, dat
boordevol water stond en vervolgens
vindt ge de nieuwe straatweg, waaraan
de werkkrachten van de fa. Mulder met
élan hebben gewerkt, zó vlot en voortva
rend, dat men ruim drie weken binnen
de vastgestelde opleveringstermijn de
laatste van de vierduizend vierkante
meters steen aan het stevige, witte duin
zand kon toevertrouwen. Tussen haakjes:
deze firma Mulder kwam vrijdag ook al
gereed met het mooie, twee meter brede
fietspad van De Dennen naar De Koog,
een totale lengte van 5400 meter en
thans wordt aan de uitbreiding gewerkt
van het Koger parkeerterrein en de aan
leg van zo'n terrein te De Krim.
(Zie vervolg pagina 2)
CONSULTATIEBUREAU VOOR
ZUIGELINGEN
lieden woensdag consultatiebureau
De moeders worden verwacht:
De Cocksdorp 1,45 uur; Oosterend 2,15
uur; Gji^leschild 2,45 uur; Den Hoorn
3,15 uur; De Koog 3,45 uur. De moeders
van Den Burg worden verwacht van 4
tot 5 uur.
CULTURELE RAAD
Woensdag 24 april
Den Burg, Landbouwschool, voorjaars
vergadering ver. oudleerlingen.
Donderdag 25 april
Oosterend, o.l. school, Forumavond over
de seksuele voorlichting.
Zaterdag 27 april
Den Burg, „Texel", feestavond Motor-,
grond, dat hij voor z'n laatste zakcenten
had gekocht, bleek nu een begerenswaar
dig complex te zijn voor de Zuid-Afri
kaanse Spoorwegen, die hem met ex-
horbitant hoge prijzen trachtten te ver
leiden. Siem besloot daar echter zelf te
gaan bouwen.
Op zekere dag kregen ze een mooie op
dracht voor een politiekazerne in een an
der stadie in het mooie Zuid-Afrikaanse
land en vervolgens mochten „De Graaf
en De Waal" in Pieter Maritzburg hun
bouwkundige capaciteiten tonen. Ze
maakten er wijselijk een show van, lou
ter om de reclame, die iedere onderne
ming nodig heeft en toen een boerenge
neraal bereid bleek het geval te openen,
zat-ie, dank zij de nieuwsgierige pers
muskieten helemaal snor. Van lieverlee
werden „De Graaf en De Waal" beken
der en momenteel hebben ze daar de
schaar wel bijzonder goed in het laken.
Dit hebben wij wel gemerkt, toen Siem
van de zomer zijn geboortegrond weer
eens bezocht. Je kunt je dan niet voor
stellen, dat iemand, die met geleend geld
emigreert, het zover weet te schoppen.
Ik stel me voor, dat de lezer, gaat ge
loven, dat wij Siem de Waal nog eens
onder de aandacht willen brengen louter
om te kunnen opscheppen over 'n gefor
tuneerde Texelaar. Men gelieve dan aan
te nemen, dat wij enkel hebben willen
aantonen, dat in deze wereld door hard
te werken en goed uit je doppen te kij
ken, heel wat bereikt kan worden en is
het dan niet interessant als je een figuur-
van-eigen-grond als voorbeeld kunt aan
halen?
Wij kwamen tot gelanceerde ontboeze
ming, toen wij - niet van Siem zelf, maar
van een Texelaar, hier woonachtig - een
Afrikaanse krant lazen, waarin melding
wordt gemaakt, dat Siem samen met een
zekere mr. Finlay, „a City estate agent",
van plan is om te Pieter Maritzburg een
garage te bouwen, die plaats zal bieden
aan 700 auto's. Er komt een restaurant
bij en het geval zal zo'n slordige
800 000,gaan kosten. De auto's zul
len daar ter plaatse kunnen worden ge-
brandstoft en de bezitters kunnen er hun
milliepap (of iets anders) gebruiken. De
garage wordt 85 meter lang en 35 meter
breed. Onder de grond een souterrain,
dan de ruimte waar de auto's kunnen
worden nagekeken, en vervolgens twee
verdiepingen erop, die langs gemakke
lijk oplopende inritten bereikbaar zijn.
Siem en zijn compagnon hebben nog niet
helemaal uitgerekend, wat het parkeer-
geld moet bedragen, maar ze dachten zo
van tussen de anderhalf en twee pond
(een pond is 20,per maand. Het zal
wel (weer) uit kunnen, denken we, of
niet, want.volgens zijn (vergeelde)
schoolrapporten was de rekenkunde nooit
Siem's fort.
Mocht u ooit in Pieter Maritzburg
verzeild zaken, gaat U dan eens een
kijkje nemen op de hoek van de Pieter-
maritzstreet en de Commercial Road.
Gaat U er eens incognito heen en bestelt
U dan eens voor de grap 'n onversneden
Goud Boltje (mag ook een Kees Boontje
zijn) met een echte Texelse blauwe koek.
Tien tegen één, dat het charmante
serveerstertje Uw wensen in vervulling
kan doen gaan, want Siem is nog steeds
Texelaar in hart en nieren.