Jo of René
BENAMING VAN STRATEN
TE OUDESCHILD
B. en W. stellen de raad voor de na
volgende namen te geven aan straten
te Oudeschild:
1 de naam „De Ruyterstraat" aan de
straat onder langs de dijk, vanaf de
zuidelijke grens van het uitbreidings-
plan-in-onderdelen tot aan de „Haven-
dijk", tot dusver bekend staande als
„Dorpsstraat" en gedeeltelijk als de
„Havenstraat";
2. de naam „Trompstraat" aan de ten
dele nog geprojecteerde straat tussen de
huidige „Singel" en de huidige „Achter
weg", thans ten dele reeds bekend staan
de als de „Verlengde Singel" of „Singel";
3. de naam „Loodssingel" aan de straat,
lopende vanaf de huidige „Nieuweweg"
tot aan de huidige „Dorpsstraat", nabij
het pand nr. 80 (bewoner J. H. Slaman),
thans reeds bekend staande als „Singel";
4. de naam „Barentszstraat" aan de
straat, lopende vanaf de noordelijke
grens van het uitbreidingsplan-in-onder-
delen (Laagwaalderweg) tot aan de „De
Ruyterstraat" daarbij de huidige Nieu
weweg kruisende, tot dusverre gedeel
telijk bekend staande als „Achter de
Haven" en gedeeltelijk als Havenstraat"
5. de naam „Heemskerckstraat" aan het
gedeelte van de huidige Nieuweweg, dat
loopt vanaf de coupure tot aan de wes
telijke grens van het plan-in-onderdelen
nabij het perceeel no. S 19e bewoner P.
Dekker.
6. de naam „Van Neckstraat" aan de
straat, lopende noordelijk van de haven,
vanaf de oostelijke grens van het plan-
in-onderdelen tot aan de noordelijke
coupure in de Havendijk, tot dusver be
kend staande als „Achter de Haven";
7. de naam „Kerkesteeg" aan de huidige
„Kerkesteeg" of „kerkepiep";
8. de naam „Wijde Steeg" aan de huidige
„Wijde Steeg";
9. de naam „Haven" aan het gebied bin
nen de „Havendijk";
10. de naam „Bolwerk" aan de verkeers
verbinding over de dijk;
11. de naam „De Houtmanstraat" aan de
bestaande „Achterweg";
12. de naam „De Keijserstraat" aan de
nog geprojecteerde verbindingsstraat
tussen Wijde Steeg en het geprojecteerde
sportveld;
13. de naam „Het Buurtje" aan de ver
bindingsstraat tussen de dijk en het z.g.
Schildpaadje, thans ten dele reeds als zo
danig bekend staande;
14. de naam „Schildpaadje" aan de ver
binding tussen Oudeschild en hoeve
„Brakestein".
CONSULTATIEBUREAU VOOR
ZUIGELINGEN
Woensdag 6 november consultatiebureau
Daar nu de nieuwe regeling van
kracht is worden deze keer de moeders
van de buitendorpen verwacht. De tijden
zijn als volgt: 1,30 uur De Cocksdorp;
2,15 uur Oosterend; 3 uur Oudeschild;
3.45 uur Den Hoorn; 4.30 uur De Koog
NIEUWE AVONTUREN VAN P1MBA
grepen ze een ankerketting vast
Pimba staat op de voorplecht. Als de
boot stil ligt, zal hij springen. Ja! Maar
een van de mannen heeft het gemerkt
en hij houdt Pimba vast. Hij is niet boos,
o nee. Maar van boord mag Pimba
niet. Het aapje springt op het schip, dat
meteen wegvaart. Het is mislukt en
Pimba zit er beteuterd bij te kijken.
Toch is hij blij, dat Bari weer bij hem is
Nu maar wachten op een volgende gele
genheid. Die doet zich niet zo heel gauw
voor. Het bootje zakt de rivier af en die
is lang. Er liggen grote schepen, ziet
Pimba en het is er erg druk. Nu of nooit,
denkt hij. Bari zit vlak naast hem. Lang
zaam vaart het vissersbootje naar de
kant. Ze komen voorbij een groot schip.
Ze schuren langs de ankerketting. Voor
dat iemand erop bedacht is, heeft Pimba
die ankerketting gegrepen. Alleen Bari
heeft het bemerkt.
HERV. GEMEENTE DEN BURG
A.s. vrijdag n.m. 8 uur in Eben Haëzer
Gemeente-avond.
TEXELSE MARKT
Aangevoerd 4 november 1957
10 koeien 700850; 2 pinken 500550;
9 graskalveren 300350; 20 biggen 35
50.
BENAMING VAN STRATEN
TE DE KOOG
B. en W. stellen de raad voor de na
volgende namen te geven aan te De Koog
gelegen straten:
1. de naam „Lepelaarsstraat" aan de
huidige „Dorpsstraat", vanaf de grens
van het uitbreidingsplan-in-onderdelen
tot aan de „Badweg";
2. de naam ,Boodtlaan" aan de huidige
„Houtvester Boodtlaan" tot aan de
grens van het plan-in-onderdelen;
3. de naam „Badweg" aan de huidige
„Badweg" of „Zeeweg".
4. de naam „Kaapstraat" aan de huidige
„Kaapweg";
5. de naam „Brink" aan de huidige
„Brink" alsmede aan de huidige Brink-
weg";
6. de naam „Lieuwstraat" aan de huidige
„Kamerweg" tot aan de grens van het
uitbreidingsplan-in-onderdelen;
7. de naam „Epelaan" aan het huidige
„Kamerglop", alsmede aan de geprojec
teerde verlenging van deze straat naar
de huidige „Dorpsstraat";
8. de naam „Ruijslaan" aan de huidige
„Minister Ruijsweg" tot aan de grens van
bet uitbreidingsplan-in-onderdelen
9. de naam „Vogelmient" aan het zo
merhuisjescomplex, dat in 1957 werd ge
realiseerd, alsmede aan de door het com
plex lopende straten en paden;
10. de naam „Stnjbosstraat" aan de ge
projecteerde straat, oostelijk van de
huidige „Houtvester Boodtlaan", met een
deel van deze straat een rechthoek vor
mend;
11. de naam „Bremstraat" aan de ge
projecteerde straat, oostelijk van de hui
dige „Houtvester Boodtlaan", de onder
10 genoemde rechthoek door midden
snijdend;
12. de naam .Parnassiastraat" aan de ge
projecteerde straat tussen en evenwijdig
lopende met de huidige „Kaapweg" en de
„Brink";
13. de naam .Plevierstraat" aan de ge
projecteerde straat, zuidelijk van en
evenwijdig lopende met de „Brink" als
mede voor de uitlopers naar de „Brink"
en het zomerhuisjescomplex.
DAMCLUB TEXEL
Uitslagen van 1 november 1957:
A.:
S. Ros-C. Meedendorp 11
S. v. Heerwaarden-W.A. v. Zeijlen 02
Jac. v. Heerwaarden-C. v. Heer waarden
1—1
B.:
G Dros-A. Vinke 02
Jn. Stam-D. v.d. Werf 02
R. Zijm-C. v.d. Werf 20
A. v.d. Slikke-Jo Schoo 02
C.:
P. Bruijn-L. Keijser 20
Jb Koorn-J. Hillen 02
J. A. v. Enst-C. Barhorst 20
C. Vinke-J. J. Lafeber 20
Ons Genoegen 1-Texel 1:
P. Buger-C. Dijker 02
Jn. Groot-S. v. Heerwaarden 11
J. A. Groot-S. Ros 02
B. Vriend-C. Meedendorp 11
H. Klinger-W. A. v. Zeijlen 11
J. C. Hartog- C. v. Heerwaarden 11
Jn. KosterJ. Hooijberg 20
W. Klinger-Jac. v. Heerwaarden 11
W. Zwier-S. v. Heer waarden Jzn. 20
1'. Brinkman-G. Dros 02
9—11
In B. hoeven R. Zijm en D. v.d. Werf
niet meer als nieuwelingen te worden be
schouwd. De eerste heeft zelfs de leiding
in deze afdeling met 7 punten uit 4
partijen.
Ons eerste tiental heeft het er tegen
Andijk prima afgebracht. Een overwin
ning met het kleinst mogelijke verschil,
maar de punten zijn binnen. De strijd
was spannend tot het eind, want pas toen
Jac. van Heerwaarden het elfde punt had
aangebracht durfde J. Hooijberg defini
tief te capituleren in een meerderheids
eindspel.
Zondag 10 november krijgen we nu
Winkel te bekampen en we houden het
er op dat dit een thuiswedstrijd wordt.
Als we even vergelijken dat Winkel van
Andijk won met 173, waarbij ook A.
Grooteman nog van de partij was, dan is
het wel duidelijk dat we ook dan zo vol
ledig mogelijk dienen op te komen.
FILMNIEUWS:
„DE MACHINIST"
Andrea Marcocci doet dienst als ma
chinist op een sneltrein Milaan-Florence.
Als hij van de reis terugkomt staat op
het station bijna altijd zijn zoontje
Sandro te wachten. Andrea houdt veel
van het jongetje, dat, naar hij hoopt,
beter zal opgroeien, dan zijn oudste zoon
Marcello, die te lui is om te werken en
geld verdient aan niet geheel zuivere
zaakjes.
Zo staat Marcocci elke dag opnieuw op
zijn locomotief, met zijn zorgen en met
zijn verantwoordelijkheid voor de pas
sagiers. En dan gebeurt het ongeluk, dat
een grote wending in zijn leven zal
brengen. Als de sneltrein door een bocht
raast, ziet Marcocci plotseling tussen de
rails een man staan. Marcocci remt nog,
maar de ongelukkige is te dicht bij en
wordt door de trein gedood. Dit voorval
doet hem alle moeheid van de dag in dag
uit zeven uur rijden zonder onderbreking
ineens als een loodzware last voelen en
zo kamt het, dat hij niet merkt, dat hij
door een onveilig sein heenrijdt. Kortom
een film, die geladen is met spanning.
Een film, waarin het verbitterde leven
van een mens op weergaloze wijze wordt
weergegeven.
„TROUWE KAMERADEN"
Dit is de titel van de film, die zondag
middag in de Bios voor de jeugd draait.
Het gaat over een dappere jongen en zijn
hond Tarza. Hij komt in contact met
autodieven en beleeft gevaarlijke avon
turen, maar mede dank zij zijn trouwe
viervoeter wordt hij de held van de
streek, want hij zorgt er voor, dat een
tijdbom de dijk niet verpulvert.
Nederlands nieuws
0.a.: H.K.H. Prinses Beatrix opent
expositie van beeldhouwwerken te
Almelo; Terreinwedstrijd voor bromfiet
sen bij Apeldoorn; Polo-toernooi van 35-
jarige Haagse zwemvereniging „Z.I.A.N."
Boenende boetedoeners in Zandvoortse
watervoren; Leonide Massine, gastcho-
reograaf van het Nederlands Ballet.
Wereldnieuws
O.a.: Koningin Elisabeth in Washington;
Een ramp voor Valencia: 500 doden bij
een overstroming; Albert Camus aange
wezen voor een Nobelprijs; Geldzuive-
ring in Oost-Duitsland; Om de Europese
turntitel; Voetbal: Wales-Engeland 04.
ESPERANTO-NIEUWS
Den Haag. Het Engels in Indonesië.
De „Haagsche Courant" van 3 sept. pu
bliceert een uitgebreid rapport over de
resultaten van het onderwijs in het En
gels, hetwelk het Nederlands heeft ver
vangen. Het onderzoek werd geleid door
Mej. Sutherland, die in dienst is van de
Indonesische Regering. Het onderzoek
betrof leerlingen, die van één tot meer
dan drie jaar les in de Engelse taal ge
had hadden. Zij liet 670 leerlingen een
proef afleggen. De leerlingen moesten 'n
opstel in het Engels schrijven binnen 'n
bepaalde tijd. De uiteindelijke conclusie
was, dat 71 procent van de leerlingen
geen enkele, één of ten hoogste twéé
goede zinnen in het gehele opstel had.
In Engeland neemt men sedert enkele
jaren proeven met Esperanto als eerste
taal. Eén groep leerlingen begint direct
met Frans, een andere groep gaat na 'n
jaar Esperanto op Frans over. Het blijkt
steeds weer, dat laatstgenoemde groep
in kortere tijd betere resultaten met het
Frans boekt.
Parijs. In een petitie aan het Fran
se Ministerie van Onderwijs verzoeken
164.890 personen om de invoering van
Esperanto op de middelbare scholen als
facultatief vak. Onder de ondertekenaars
bevinden zich 55 parlementsleden, 3 rec
toren van Universiteiten en 8.259 profes
soren en onderwijzers.
Bombay. De geestelijke leidei van
het Buddhisme, de Dalai Lama, heeft ter
gelegenheid van zijn bezoek aan een tem
pel in Bombay het beschermheerschap
aanvaard van de Buddhistische Esperan-
to-Liga. Bij zijn vertrek werd aan de
Dalai Lama Buddhistische Literatuur in
het Esperanto aangeboden.
Literatuur. De bekende dichtbundel
„Les fleurs du Mal" (de bloemen van het
kwaad) van de Franse schrijver Charles
Baudelaire is nu ook in het Esperanto
verschenen. Vertolkers waren de Hon
gaarse dichter Dr. K. Kalocsay en de
Franse Sorbonne-professor Dr. G.
Waringhien. Dr. Kalocsay heeft enige
tijd geleden 77 fabels van de Griekse
schrijver Ezopus uit het grieks in het
Esperanto vertaald.
A.N.A.B. - DE KOOG VIERDE
25-JARIG BESTAAN
In „Het Witte Huis" vierde zaterdag
j.l. de afdeling De Koog van de Alg. Ned.
Agrarische Bedrijfsbond haar 25-jarig
bestaan, hetgeen aanleiding werd tot
een avond, gevuld niet alleen met de
gebruikelijke plechtigheid, maar bovenal
met veel feestelijkheid. Een niet gering
deel daarvan mogen wij op rekening
stellen van mevr. Craanen-Hemelrijk, die
voor het muzikale bijwerk zorg droeg.
De heer R. Kiewiet, voorzitter, opende
de avond met het gebruikelijke wel
komstwoord tot de talrijke aanwezigen,
waarbij hij zich in het bijzonder richtte
tot de afgevaardigden van de andere af
delingen van het N.V.V. op Texel. Daar
na werd overgegaan tot de agenda, die
deze avond als verreweg voornaamste
punt de huldiging van negen in de vak
vereniging vergrijsde leden bevatte. Hun
werd door de afgevaardigde van het
hoofdbestuur een speciaal insigne op de
borst gespeld. De onderscheiden leden
waren de heer Joh. Bügel, die een gou
den insigne kreeg wegens een veertig
jarig lidmaatschap, terwijl de heren R.
Kiewiet, J. Kiewiet, H. Mast, H. Veld
man, D. Eelman, Jac. Eelman, W. Dou-
ma en W. Pranger een insigne in zilver
kregen toegekend, omdat zij al vijfen
twintig jaar meelopen.
Alvorens de feestelijkheid werd be
sloten werden nog vele woorden van
hulde en van vreugde uitgesproken.
WAT WILLEN DE
WADDENEILANDEN?
DE RECREATIE-KLUIF VOOR DE
OVERHEID OF VOOR DE VAKMAN?
Te grote overhcidsbelangstelling
brengt onrust teweeg
De overheid op de Waddeneilanden
heeft 'n mooie, maar ook moeilijke taak.
Mooi, omdat het een voldoening moet
zijn te constateren, dat de eilanden zich
in zo'n trek mogen verheugen en dat het
de gemeentenaren over het algemeen
naar den vleze gaat èn een voldoening
om er aan mee te werken, dat de eilan
den badplaatsen van formaat worden.
Moeilijk, omdat de gemeenten niet de
geldmiddelen krijgen om dié voorzienin
gen te treffen, die een badplaats van for
maat ten behoeve van de gasten toch
eigenlijk zou moeten nemen: goedgepla-
veide en schone straten, een aardige
landschappelijke verzorging, behoorlijke
verlichting, riolering, waterleiding en ga
zo maar door. Moeilijk ook, omdat de
overheid zit met de plicht, de zaken 's
zomers, als horden badgasten het eiland
overstromen, in goede banen te leiden en
te waken over orde, veiligheid en zede
lijkheid, aldus de Leeuwarder Courant.
De overheid heeft wat dat betreft een
allesbehalve benijdenswaardige taak. Een
taak, die grote voorzichtigheid en tact
vereist, temeer daar alle vakantiegangers
naar de eilanden komen méde om eens
heerlijk „vrij" te zijn. Dat wil zeggen:
bevrijd van de dagelijkse beslommerin
gen, bevrijd van het eeuwigdurende la
waai, bevrijd van het klemmende boord
je, bevrijd ook van conventies en van de
angst voor wat de buren er van zullen
zeggen als zij zich zonder das in het oud
ste colbertje buitenshuis vertonen. Het is
geen belediging voor het eiland als een
badgast aan het eind van zijn verblijf
zegt: „morgen gaan we naar de bescha
ving terug": integendeel: het is een com
pliment, een uiting van dankbaarheid
jegens het eiland, dat hem enkele weken
verlost heeft van het dwangbuis, dat be
schaving heet.
De eiland-overheid zit met dat pro
bleem, omdat de grenzen van de vrijheid,
die een badgast zich kan veroorloven,
zich zo moeilijk laten vastleggen in ver
ordeningen en bepalingen en.... omdat
er zoveel i(veelal jongere) badgasten zijn,
die menen, dat die grenzen op een eiland
héél ruim liggen. De overheid kan hier
alleen met tact een chaos voorkomen en
tóch iedereen het blijde gevoel geven, dat
hij daar aan het Noordzeestrand even
vrij leeft als de meeuw, die boven de
duinen zweeft.
Gaat de overheid verder, gaat zij de
grenzen van het toelaatbare tot in de fi
nesses omschrijven, dan raakt zij een
van de pijlers van de vakantievreugd:
het gevoel van vrijheid. Niet alleen van
de badgast, voor wie zo'n verordening
in feite is bedoeld, maar van élke bad
gast. Die voelt zich óók bedreigd door
dat hem onbekende stuk (want wie
léést een badverordening?), dat vol duis
tere, onbegrijpelijke amtelijke termen
moet staan, die hem willen voorschrijven
wat hij doen en laten moet. En die drei-
ging wordt een benauwing als de bad
gast bemerkt, dat men hem in dat doen
en laten gaat bespieden, hem gaat con
troleren, zijn vakantieverblijf en zijn
tent binnendringt om te zien, of hij zich
wel netjes gedraagt.
Op één van de Friese eilanden is dat
geen dreiging meer, maar werkelijkheid.
Daar is de hoogste vertegenwoordiger
van de overheid samen met een politie
man in de afgelopen seizoen herhaalde
lijk voor en midden in de nacht in tenten
en kampeerboerderijen gaan inspecteren
of alles door de beugel kon. Daarbij zijn
dingen voorgevallen, die de toorn van
menige bonafide badgast hebben opge
wekt en die het prestige van het gezag
niet hebben vergroot. Dingen, die on
rust teweeg hebben gebracht onder de
andere badgasten en daarvoor een ave
rechtse mond-propaganda hebben ontke
tend, die de goodwill van het eiland
schade heeft gedaan. Dingen bovendien,
die de échte kampeerders in hun eer
kwetste, doordat de indruk werd gewekt,
dat zij behoren tot een categorie, die „in
de gaten gehouden moet worden". De
overheid verzuimde namelijk terecht
overigens, want het zou een stórm ontke-
ketend hebben de nachtcontrole tot in
de hotelkamers, pensions en zomerhuis
jes door te voeren, hoewel zij kan weten,
dat de gelegenheid tot „gekke dingen"
daar ten minste even groot is.
De problemen, waarvoor een eiland
bestuur zich geplaatst ziet, kunnen voort
spruiten uit de mogelijkheid, dat vele fa
cetten van hét recreatievraagstuk de ca
paciteiten van de gemeentelijke overheid
te boven gaan. De recreatie is namelijk
geen terrein, waarop men maar op eigen
houtje kan grasduinen: het is een onder
werp, dat niet gemeentelijk maar natio
naal, straks misschien zelfs internatio
naal bekeken zal moeten worden en
waarin uiteindelijk de „vakmensen" het
laatste woord zullen hebben.
Wij weten, dat er gewerkt wordt aan
een stichting, die de gemeentebesturen
hoopt te kunnen assisteren en die mis
schien zelfs wel practisch op de eilanden
wil gaan werken, b.v. door de gehele
organisatie van de gezins- en jeugdkam
pen en van enkele andere „takken" van
het sociaal toerisme op zich te nemen.
Wij nemen aan, dat daarover op de
eilanden het laatste woord nog niet ge
sproken is, maar óók dat uiteindelijk het
begrip zal zegevieren, dat de recreatie 'n
onderwerp is, dat men onmogelijk eng
plaatselijk kan beredderen en dat een
zeker vakmanschap op dit gebied onont
beerlijk is.
Tenslotte: er is op een enkele plaats
de tendenz merkbaar, dat de plaatselijke
overheid een macht tot zich wil trekken,
die verder gaat dan haar -bevoegdheden
toelaten. Een macht, die vooral gericht
lijkt te zijn tegen de ogenschijnlijk
draagkrachtige man, de man met de
kampeerwagen en de man met de tent
(onder welke categorie intussen hogere
ambtenaren en beter gesalarieerde „par
ticulieren" voorkomen dan de gezags
drager, die de maatstaven bepaalt) en die
lijkt voort te spruiten uit een streven om
van het eiland een badplaats van allure
te maken.
Laat ons dit vaststellen: de Wadden
eilanden zijn in de eerste plaats altijd
familiebadplaatsen, om niet te zeggen:
volksbadplaatsen" geweest; oorden, waar
men „heel Leeuwarden" en „heel Gro
ningen" in de zomer kan aantreffen.
Daarin lag en ligt de kracht van onze
eilanden. De accomodatie is niet van
die aard, dat een van die eilanden ooit
„luxe badplaats" zou kunnen worden en
bovendien: mensen zonder kinderen maar
mét geld komen heus niet in drommen
het Wad over. Waaróm gaat men naar
een eiland: vooral om de kinderen een
prettige, gezonde en „vrije" vakantie te
bezorgen. Een eiland, dat dat vergeet en
een overheid, die het de „gewone man"
lastig maakt, krijgen er in de toekomst
nog heel wat problemen bij.
In ons eerste artikel in deze serie
merkten wij op, dat een huisvrouw, die
in de vakantie op een Waddeneiland haar
eigen huishouding doet, gemiddeld drie
weken „doet" met het huishoudgeld,
waarmee ze cp wal een maand kan rond
komen. Een stijging van 25 procent dus
concludeerden wij. Rekent men het ech
ter serieus na, dan komt men veel hoger,
want in werkelijkheid is het een stijging
van ruim 42 procent.
feuilleton
door H. Westenberg
6. Maar kom, laten we nu geen ruzie
maken; kom eens hier zitten en vertel
me, hoe die reis naar Kaapstad nu zo op
eens doorgaat en wat je je voorstelt daar
allemaal te doen".
Onmiddellijk klaart Brackwieser's ge
zicht weer op. Met een zucht van ver
lichting laat hij zich in een gemakkelijke
stoel vallen, haalt met een breed ge
baar een sigaar uit zijn koker en begint
zijn plannen uitvoerig te vertellen.
In 't begin luistert Leotine met veel
aandacht, maar als hij begint uit te
weiden over kleinigheden en de draden
van zijn verhaal zo dooreen draait, dat
zij ze slechts met moeite kan volgen,
keren haar gedachten weer terug naar
het gebeurde van 's morgens in de Eske-
byetuin, dat haar de gehele dag niet
meer los gelaten had.
Ja, de stellige overtuiging, dat zij
vanmorgen haar echte zoon heeft ont
moet, is als een bliksemslag bij haar in
geslagen en heeft duizend kleine ge
beurtenissen van de laatste jaren in 'n
nieuw schel licht gezet; zij heeft terug
gedacht aan haar wantrouwen, toen al,
in het ziekenhuis, toen men haar het
kind voor het eerst in de armen gelegd
had; haar teleurstelling, toen René reeds
als kleine jongen niet de minste be
hoefte had aan de tederheid.
Het steeds herhaalde vragen van ken
nissen op wie René eigenlijk leek; hij
had zo helemaal niets van zijn ouders.
Zijn uitgesproken antipathie tegen mu
ziek, terwijl èn Thomas èn zij zelf toch
zeer muzikaal waren en veel van muziek
hielden. En het ergste nog was de koele
verhouding van Thomas tegen dit kind,
dat toch zijn stamhouder was. Van begin
af aan was hij nooit zo hartelijk met
de jongen geweest, als zij verwacht had;
nooit had hij zoals andere vaders geduld
en tijd gevonden om eens met hem te
spelen of vertrouwelijk te praten, nooit
was hij van harte trots op hem geweest.
Als hij met hem sprak was het op de
toon, die een luitenant tegen zijn korpo
raal aanslaat, als zij elkaar in burger
tegenkomen. Hoe meer zij er over na
denkt, hoe duidelijker het voor haar
wordt, dat de jongen eigenlijk altijd een
vreemde voor hen is geweestEn als
zij nu aan die andere denkt, zijn ver
bluffende gelijkenis met het jeugdpor
tret van Tom, zijn manier van spreken;
de charmante wijze, waarop hij haar te
hulp gekomen is, precies zo zou Tom als
jongen geweest kunnen zijn; neen, zo
moest Tom als jongen geweest zijn! En
zou zij zo ontroerd geweest kunnen zijn
toen zij dat kind gezien had, als niet de
stem van het bloed gesproken had? En
dat bloed, dat oerinstinct van een moe
der, dat kon zich immers niet vergis
sen
„Maar Tine, je luistert helemaal niet!
Je laat me maar praten! Wat mankeert
je eigenlijk? Ik heb je nu al drie maal
gevraagd wat jij voor indruk van Jef
ferson hebt gekregen en jij zit maar voor
je uit te staren en zegt geen woord.
Leotine schrikt op. „Neem me niet
kwalijk. Ik dacht aan iets anders".
„Nu! Nu denk je aan iets anders?
Maar ik kan natuurlijk ophouden. Als je
liever niets horen wilt, mij is het best!"
Thomas Brackwieser inhaleert teleur
gesteld de rook van zijn sigaar. Dat de
sigaar zo slecht trekt, is hem een erger
nis te meer. Hij voelt zich diep beledigd.
Een poos zitten zij zwijgend tegenover
elkaar. Plotseling staat Leotine op en
neemt een klein portretje van haar bu
reau. Zij gaat er mee naar Thomas toe
en tot zijn verbazing houdt zij het voor
zijn gezicht.
„Zeg Tom, vandaag hel^ ik een jongen
gezien, die op jou lijkt als twee drup
pels water".
Thomas Brackwieser kijkt een ogen
blik naar het kinderportretje, dan trekt
hij weer met een verveeld gezicht aan
zijn weerspannige sigaar. Het verhaal
van zijn vrouw interesseert hem niet.
Leotine wacht een ogenblik, brengt
aan het portret weer naar de schrijftafel
terug, drukt nerveus haar ijskoude han
den tegen elkaar en vervolgt langzaam:
„Hij was ook precies even oud als ons
kind. Dertien jaar. En ook op de tiende
juni geboren. En in CairoPrecies
zoals de onze".
En Thomas weet nu werkelijk niet
meer wat hij zeggen moet. „Heel grap
pig.
Leotine haalt diep adem: „Ik vind het
helemaal niet grappig", zegt zij, integen
deel, het maakt mij angstig".
Nu pas kijkt Thomas zijn vrouw on
derzoekend aan; een onbehagelijk gevoel
bekruipt hem hij weet zelf niet waar
om. „Hoe zo", zegt hij, waarom maakt
het je angstig?"
Zoals reeds ettelijke malen vandaag
beeft Leotine over haar hele lichaam.
„Denk je toch eens in, Tom! Hij lijkt
sprekend op jou, hij is precies even oud
als René; ik vermoed, dat hij niet alleen
op dezelfde dag, maar ook in dezelfde
kliniek geboren is.Haar ogen glan
zen alsof zij koorts heeft, haar mond
trilt.
Thomas Brackwieser kijkt zijn vrouw
aan, alsof hij haar vandaag voor de eer
ste keer ziet. „Sorry", zegt hij. „Wat
moet dit alles betekenen? Wat kun jij
er op tegen hebben, dat een andere jon
gen op dezelfde dag in hetzelfde zieken
huis geboren is. Wat gaat jou dat aan?"
„Wat mij dat aangaat?" brengt Leo
tine er met moeite uit en haar handen
klemmen zich krampachtig om de leu
ning van de stoel. „Dat gaat mij wel de
gelijk aan! Meer dan ooit iets anders in
mijn leven me geïnteresseerd heeft!
Dacht je, dat het mij soms niet schelen
kon, als in dat ziekenhuis mijn kind ver
wisseld was met een ander? Dacht je,
dat ik er dat zo maar bij liet7 En dat dat
gebeurd is, daar ben ik zeker van! Ik
hoef die twee alleen maar met elkaar
te vergelijken en mijn gevoelens te be
oordelen als ik aan die andere jongen
denk.... nee, wees nog even stil, kijk
mij niet zo ongelovig aan; ik weet, wat
ik weet en nu begrijp ik pas, wat ik al
die jaren niet verklaren kon! En, zo
waar als ik hier zit, ik zal die zaak on
derzoeken ik zal geen rust hebben
voor ik zeker ben!"
Zij valt uitgeput achterover in de
stoel en brengt haar zakdoek voor haar
mond.
Thomas Brackwieser kijkt radeloos
van haar naar zijn sigaar en weet geen
woord te zeggen.
Maar langzamerhand begint een wre
vel in hem wakker te worden, zijn ego
isme en zijn mannelijke gemakzucht ko
men in opstand tegen de perspectieven
die zijn vrouw voor hem opent! In wat
voor conflicten zouden zij raken als hij
toegaf aan Leotine's dwaze veronder
stelling! Het waren natuurlijk Leotine's
overgevoelige zenuwen, die haar parten
speelden en in geen geval zou hij aan
deze dwaasheid, die hem wie weet
waarheen zou voeren, toegeven.
„De moederlijke instincten van Leo
tine zijn bij René te kort gekomen", re
deneert hij en hij is blij, dat hij over
psycho-analyse gelezen heeft, en nu
zoekt haar onderbewustzijn hier een
uitweg.... En hier bestaat maar één
weg om haar deze onzin uit het hoofd
te praten, haar energiek aanpakken en
flink uitlachen; de hele geschiedenis is
immers te belachelijk, om het ook maar
een ogenblik ernstig op te nemen". Tho
mas staat op en gaat voor zijn vrouw
staan. Een glimlach speelt om zijn lip
pen, als hij zegt: „Mijn beste kind, aller
eerst bestaan er in Cairo nog meer
blonde mannen, waarvan de een of an
der een kind heeft en in de tweede
plaats geloof ik, dat die kleine deugnietr
waar je van vertelt, je mooi voor de
mal gehouden heeft.
