m Jo of René DEELNEMER AAN „RUSSENOORLOG" DANKT DE TEXELAARS De secretaris van de Vereniging „Nederland-USSR" maakte in gezelschap van nog vier landgenoten een korte stu diereis door Rusland, waarbij o.a. de Georgische Republiek werd bezocht. Zij hebben daar de heer Artemidze ontmoet, de politieke leider van de opstand der Georgiërs op Texel, die op 6 april 1945 uitbrak. Genoemde secretaris zond ons een uittreksel uit de tafelrede van Arte midze, daar die toespraak stellig de be langstelling heeft van de lezers van de Texelaar. Ook sloot hij een foto van Artemidze in. Reeds begin mei zagen wij in „De Lindeboom-Texel", waar een de putatie Russen logeerde ter gelegenheid van de kranslegging op de begraafplaat sen, een foto van Artemidze en van Gongladze, die na de dood van Loladze het militaire commando voerde, samen met Melikia. De rede, door Artemidze op 8 mei jl. uitgesproken in de Georgische hoofdstad Tiflis, luidt als volgt: Waarde vrienden, Mijn gelukkige terugkeer in mijn va derland, doet mijn gevoelen voor Neder land niet verminderen. Wij, de partisanen van de strijd op Texel, houden van Nederland en zien het als een tweede vaderland. Het Nederlandse volk heeft zijde aan zijde met ons gestreden voor de vrijheid. Deze strijd was niet zonder succes. De vijand werd verslagen. Voor ons waren de Nederlanders, moeders, zusters en broeders. Velen van hen zijn op Texel gevallen. Wij zullen dit nooit vergeten en hen eeuwig in ons hart meedragen. Staat U mij toe U te verzoeken namens de partisanen, die uit Nederland in Geor gië zijn teruggekomen onze grote dank over te willen brengen aan het Neder landse volk speciaal aan de bewoners van Texel. Wij wensen U en Uw gehele volk, waarvan wij houden, vrede, geluk en voorspoed. Het was niet de eerste rede, die Arte midze in zijn leven heeft uitgesproken Hij had ook het woord gevoerd op 4 april 1945 in het complex „Waldfriede" in de Dennen, toen daar een bijeenkomst werd gehouden van politieke en militaire leiders om te beraadslagen hoe gehandeld zou moeten worden (Tegen het einde van maart deed het gerucht de ronde, dat de Duitsers de Georgiërs wilden inzetten bij hun laatste vertwijfelde krachtsin spanning tegen de geallieerde machten. Inderdaad kregen de Duitse officieren van het bataillon opdracht 300100 man gereed te maken voor hun vertrek). Daarom was Artimidze, volgens het boekje „Tragedie op Texel", van mening, dat de tijd gekomen was om openlijk in verzet te gaan. „Indien ons gehele ba taillon zou worden weggevoerd, zo sprak hij, zou ik mij niet willen verzetten, wij zouden dan met ons allen de gelegenheid krijgen om naar de geallieerden over te lopen. Nu men slechts enkele honderden weg wil voeren, moeten wij wel tot een massale opstand overgaan, want als drie honderd onzer naar de geallieerden over lopen, zullen de Duitsers hun woede koe len op de op Texel achtergebleven Georgiërs". De opstand is echter lang niet volgens plan verlopen. In een in Georgië versche nen boekje worden de oorzaken beschre ven, welke er toe hebben geleid, dat de opstand mislukte. Achtereenvolgens noemt hij: Het in handen van de vijand laten van de Noordelijke en de Zuidelijke Batterij. „De eerste dag van de opstand had de zuidwestelijke batterij onverwacht inge nomen dienen te worden. Naderhand was dit niet meer mogelijk, omdat de vijand gewaarschuwd was. Waren de batterijen wel genomen, zou zouden wij de Duitsers hebben belet nieuwe versterkingen aan te voeren. Immers de kanonnen van de bat terijen bestreken de gehele omtrek. Indien men de vele patriottische elementen op het eiland had weten in te schakelen, zou men Texel beheerst kun nen hebben. Op bevel van Loladze had de pas tot burgemeester benoemde Kelder enige honderden patriotten opgeroepen. maar de meesten zwierven weldra weer uiteenMen had echter ook de aarze lende elementen op moeten roepen de leiding van het bataillon gaf zich over aan zelfgenoegzaamheid en getroostte zich niet de moeite de plaatselijke be volking geheel in te schakelendit was een fout. De plaatselijke raad van het verzet had zich actiever moeten betonen en de be volking had actiever moeten helpen hulp had men moeten vragen van het landelijke verzet. (Toch hebben vele Georgiërs de volle steun genoten van Texelaars. Dat wordt ook opgemerkt in „Tragedie op Texel". „Verbitterd en ontstemd over de sym pathie, die het grootste deel van de Texelse bevolking daadwerkelijk voor de Georgiërs toonde, werd in de dorpen op zondag 8 april een bekendmaking opge hangen, waarin werd aangekondigd, dat het verboden was aan Russische militai ren onderdak te verlenen. Overtreding van dit verbod werd gestraft met de kogel, terwijl het huis van de schuldige in brand gestoken zou worden red.) Er waren plaatselijk te veel N.S.B.'ers, die de Duitsers te veel steunden. Toege geven moet worden, dat de bevolking met de Georgiërs meeleefde, de gewon den verzorgde en hun levensmiddelen be zorgde, maar dit waren persoonlijke ini tiatieven.de patriottische organisa ties schoten te kort en gaven onvoldoende leiding, waardoor de hulp niet effectief wasde hoofdschuld van het misluk ken van de opstand ligt echter bij het opperbevel van de geallieerdenstui tend was hun houding gedurende de ge hele opstand Reeds in 1944 had het bataillon con tact met de Engelsen. Wij berichtten hun: „Samen met de Duitsers bestrijken wij 'n gebied van 25 km lengte en 30 km. breedte. Wanneer Gij zult landen zullen wij ons als één man op de vijand storten wij verwachten iedere dag Uw aan val". Er volgen dan meer verwijten aan de Engelsen: „De geallieerden waren harte loos, zij arresteerden onze delegatie, die HUIZE „IRENE" BEZIT TELEVISIE De verpleegden van Huize „Irene" hebben zaterdagavond de eerste „tele visie-voorstelling" in eigen huis bijge woond. Ja, Huize „Irene" heeft een tele visie-toestel. De bewoners van Den Burg en Oudeschild hebben allemaal een steen tje bijgedragen voor dit prachtige doel. De bejaarde en doorgaans gebrekkige verpleegden zullen vele vreugdevolle uren aan deze uitvinding beleven. Namens het comité droeg de heer J. Agter het toestel zaterdagavond in aan wezigheid van de verpleegden ever aan burgemeester C. de Koning, voorzitter van de Sociale Dienst der gemeente Texel. Ook de heer en mevr. Westdorp Sr. waren aanwezig. Uiteraard ook de heer A. Broekman, penningmeester van het comité. Burgemeester De Koning vond deze geste bijzonder geslaagd, waar Texelaars van alle schakeringen een bijdrage had den willen verlenen om gezamenlijk iets voor de naaste te kunnen doen. Vooral daarom wilde de burgemeester gaarne de onthulling van het geschenk verrichten. De heer Agter vertelde over het doel van het comité: het verzamelen van gel den met het doel invaliden, ouden van dagen of mensen, die zeer lang aan bed gekluisterd zijn, te helpen aan de nodige ontspanning. Te helpen aan datgene, wat het Roode Kruis, het Witte Kruis of de Sociale Dienst niet vermogen te geven. Alle dames, die verzocht waren als col- lectrices te fungeren, hebben dat verzoek spontaan aanvaard. Practisch iedere be woner wilde wel een bijdrage verstrek ken; waar men nul op het request kreeg gold een zeer grote uitzondering. Toen men te Den Burg met lijsten rondging, kwam het verzoek vanuit Oudeschild om ook daar gelden te willen inzamelen. Eveneens bereikte zulk een verzoek van uit de Gollards Stichting. „Er is liefde in de harten van hen, die hebben willen geven. Niet wie heeft, maar wie geeft wordt gelukkig", aldus de heer Agter, die vervolgens het ontstaan van het comité schetste. Het eerste begin ontstond door de show van de Winkeliersvereniging van Den Burg, die een televisietoestel ter beschikking stelde aan een invalide of zieke eilandgenoot, te selecteren op dok tersadvies. Daarna vroegen enkele mid denstanders zich af of het niet mogelijk zou zijn om de lijn door te trekken en een permanent comité in het leven te roepen. Wel, dit is geschied en wij hopen, dat men op deze weg kan voortgaan, daar mede de Grote Wet vervullende. Op deze eerste televisie-avond mocht, zo meende het comité terecht, het feeste lijk karakter niet ontbreken en zodoende konden de aanwezigen worden onthaald op gebak, terwijl de directie een extra kopje chocolade schonk. Wij wensen het actieve comité een blij vend succes gaarne toe. naar Engeland kwam, Engelse vliegtui gen zijn menigmaal over Texel gevlogen, maar geen enkele keer hebben zij de Duitse stellingen gebombardeerdNa de capitulatie hebben zij de Duitsers niet ontwapend, maar boden hun nog de gele genheid om 200 Georgiërs te doden. WAT HET IVOREN BEELDJE VERTELDE 18 SAMBO DRAAFT het dorp in waar alles nog in diepe rust is. Bij de hut van de tovenaar gekomen, besluit hij eerst het pantertje daar op te bergen en dan naar Oom Sambo te gaan, maar dat is niet nodig. Als hij binnenkomt ziet hij in het halfduister zijn oom, die na de eetpartij bij de tovenaar is blijven slapen. Hij slaapt nog en Sambo legt het hakmes stilletjes naast hem neer. Dan kijkt hij rond naar een plekje, waar hij het beestje veilig kan laten rusten Dat is lastiger: er staan en hangen de meest wonderlijke zaken in die hut, maar geen kooi of iets wat daarvoor te gebruiken is, tot dat hij een zebrahuid optilt. Dan klinkt opeens een krassende stem, die zegt „pas op, Nogamba komt!" Sambo staat te rillen van schrik, hij heeft nog nooit een papegaai gezien en dat zo'n beest praten kan weet hij ook riet, dus kijkt hij eens wantrouwig naar Oom Sambo, maar die snurkt lustig door. Nu zit die vogel in een kooi en ook nog met een ketting vast. Dus denkt Sambo: „ik haal hem er uit en stop mijn panter erin en als Nogamba dat niet goed vindt zal ik wel weer een stem horen". De papegaai was wel in zijn sas dat hij eens uit die kooi mocht en de panter liet zich ook heel gewillig insluiten, want die was nog steeds buiten adem. Sambo zelf maakte een lekker bed van de huiden en ging daar eens fijn op liggen, niet om te slapen hoor, maar om een mooie naam te bedenken voor zijn panter.... Pan- kolos zou wel leuk zijn, want door Kolos was hij eigenlijk aan de panter gekomen of Panko, dat is een goede roepnaam bij de jacht.... wat moet Panko nu etenmaar voor hij dat wist sliep Sambo. (Wordt vervolgd) „NATUURMONUMENTEN KOCHT FORT DE SCHANS" OP TEXEL De Vereniging tot Behoud van Natuur monumenten heeft dezer dagen het Texelse fort „De Schans" of „De Oude Schans" aangekocht. Zoals U weet ligt dit vier eeuwen oude fort even ten Zuiden van het Vissersdorpje Oudeschild. Willem van Oranje gaf in'het jaar 1572 opdracht tot de aanleg van „De Schans" ,dat thans de status van monument heeft verkregen. Het is een mooi fort met een griezelig- donkere kruitkamer, waarin een scha- penboer nu en dan een stallantaarn ont steekt om zijn voorraad krachtvoer beter te kunnen bekijken of om te zoeken naar materiaal voor zijn door weer en wind belaagde schapenkribben. Het wolvee zoekt bij koude Noordenwind beschutting in de door twee afbrokkelende muren ge- fankcerde entree, waarin metershoge distels groeien. Hoog boven de wallen hangen leeuweriken in het azuur. Zin gen ze thans zo zuiver nu „Natuurmonu menten" ook hun belangen gaat behar tigen? In het kader van de op handen zijnde ruilverkaveling zijn op het schapeneiland de laatste jaren vele veranderingen en moderniseringen te constateren: wegen worden recht getrokken, sloten verbreed of gedempt, maar toch blijft het typische Texelse landschap, dat een geheel eigen karakter heeft, behouden, want overal worden nieuwe tuinwallen opgericht. Dat zijn, zoals velen weten, terreinafscheidin gen, opgebouwd uit graszoden. Ze doen echter niet alleen dienst als terreinbeba- kening, maar bieden de jonge lammeren heerlijke luwte als de koude Noorden wind over het boomloze eiland blaast. Gezien de zorg, die de uitvoerders van de ruilverkaveling ten opzichte van hun verantwoordelijkheid jegens het Texelse landschap hebben was te verwachten, dat men 't voormalige fort De Schans zo veel mogelijk zou sparen. Jaren geleden werd tegenover dit fort een modern waterge maal gebouwd en dit gemaal nu zal straks veel grotere hoeveelheden overtol lig vocht in zee moeten deponeren, want door de ruilverkavelingswerkzaamheden kon tevens een zeer oud probleem overlast van water tot een oplossing worden gebracht. De boezem bij het ge maal moest hierdoor worden vergroot, waardoor een landweggetje, dat deel uit maakt van de verbinding tussen Oude schild en Den Hoorn moest worden ver legd in de richting van het fort. Hierdoor moest een dijkje van dit fort worden af gegraven, maar overigens heeft men De Schans in oude glorie kunnen handhaven. Oude gloriedat is uiteraard -wel enigermate overdreven: wij „missen" er de kanonnen en affuiten, wij „missen" er leven en beweging van soldaten, van hel lebaardiers, die om de tijd te doden een kaartje legden of (wellicht) vrolijk wuif den naar voorbijslenterende Oudeschilder dorpsschonen Maar de oude kruidkelder is nog vrij goed intact gebleven: de zacht glooiende opritten voor de kanonnen zijn na vier eeuwen nog opgerept en dieper dan ooit zijn de grachten, dank zij de aanwending van modern baggermateriaal. Ook zijn twee wallen, die in 1930 meedogenloos waren ingekort, toen men nogal wat klei nodig had voor de verhoging van de Waddenzeedijk in verband met de Zui derzeewerken, vakkundig hersteld. Maarde entree tot de kruidkamer is de laatste jaren sterk in verval ge raakt: het Vader Tijdse-proces werd ver sneld door werklustige knapen en daar om ook is het toe te juichen, dat „Na tuurmonumenten" hier thans de scepter gaat zwaaien. Aan de vernielingen kan zodoende paal en perk worden gesteld, terwijl serieuze bezoekers tot in de verre toekomst een goede indruk kunnen krij gen van de inrichting van een eeuwen oud fort. Alles pais en vreê. Wandelend over de hoge wallen hebt ge een mooi panorama voor U liggen: bij helder weer ziet ge aan de overkant van de Waddenzee de gebouwen van „Nieu- wediep", dat eens door de kanonniers van de Schans onder vuur kon worden genomen. Nu grazen er de schapen in volle vrede en men kan zich geen rusti ger plekje indenken dan dit fort en zijn omgeving. Achter de dijk, die het eiland van de Waddenzee scheidt, deint een gar- nalenbootje op een zilveren zee: dezelfde plaats was eeühven geleden wijd en zijd bekend als de rede van Texel, waar men PROPELLER IN HET NET De TX 5, die vorige week een groot anker opgevist heeft, had deze week een propeller van een vliegtuig in het net, BENOEMD TER SECRETARIE De heer S. Lakeman, Emmalaan, werd benoemd tot ambtenaar ter secretarie der gemeente Texel. DE VOORWAARTS HAD MOTORPECfl Vrijdag heeft de „Voorwaarts" vlak bij Den Helder motorpech gekregen. He; schip heeft nog kans gezien de haven binnen te lopen, waar bleek dat tweetal lagers stuk waren. Het zal waar schijnlijk enige weken duren voor <k schade hersteld is. Er zijn dit weekend al buitengewoon veel vreemdelingen op Texel gekomen, zodat het uitvallen de Voorwaarts al direct merkbaar wai Zondagavond moest de „De Dageraad' zodoende al een extra reis maken met auto's. SCHOOLVOETBAL 1958 Na lang wachten zal dan eindelijk op zaterdag 7 juni a.s. de' 2de ronde van het schoolvoetbaltoernooi plaats vinden. Hier volgt het programma: Texel-veld: 2.15-2.45 OLS Den Burg-CVO Den Bur? 2.45-3.15 De Cocksdorp-OLS Den BurgU 3.15-3.45 CVO Den Burg-DeKoog 3.45-4.15 OLS Den Burg I-Den Burg II 4.15-4.45 De Cocksdorp-De Koog Tex. Boys-veld: 2.15-2.45 R.K. Den Burg-Oudeschild 2.45-3.15 Den Hoorn-O'end (sch. m.d. B.) 3.15-3.45 OLS Oosterend-RK Den Burg 3 45-4.15 Den Hoorn-Oudeschild 4.15-4.45 Oosterend (sch. m.d. B.)- OLS Oosterené Jongens, tot zaterdag! AGENDA VAN DE CULTURELE RAAD Donderdag 5 juni Den Burg, „Oranjeboom", de bootscholie ren voeren op „Potasch en Perlemoer met vakantie" t.b.v. de Hongaarse kinderen. Oosterend, Gebouw v. Chr. Belangen Fancy-fair t.b.v. de kleuterschool. Vrijdag 6 juni Oosterend, Gebouw v. Chr. Belangen Fancy-fair t.b.v. de kleuterschool. Zaterdag 7 juni Oosterend, Gebouw v. Chr. Belangen Fancy-fair t.b.v. de kleuterschool. bij ruw weer het anker liet vallen. Tal rijke oorlogsbodems en koopvaardij schepen wachtten daar dikwijls dagen lang op een gunstige wind ten einde kunnen uitvaren naar Oost of Wei'. Tromp en de Ruyter hebben vele males „De Schans" geïnspecteerd en later stap ten er de generaals van Napoleon, bewus van hun macht, bevelvoerend rond. Tot 1813, toen dit fort in handen vie van de Oranjegezinden. Mét de forte Lunette en Redoute, ten Noorden en te Zuiden van De Schans gelegen en zalige nagedachtenis, want deze forten zijn i: de loop der jaren met de grond gehji gemaakt. As kind hebben wij nog over de fraaa toegangspoort gekropen van het fort „Re doute", maar „Zuiderzeebelangen" dad toen aan belangrijker dingen dan „eerbied voor het verleden". Van de: forten treffen wij enkel nog de grachte aan. Ge staart in het groene water luistert naar het ruisend riet, waarin g een stem van het grijs verleden meent t bespeurenEven later knetteren ed ter een paar jeugdige Oudeschilders o lawaaierige bromfietsen voorbij en g komt weer snel tot „bewustzijn" Een bejaarde Oudeschilder komt r kalme stap nader. „Ik weet er nog va: dat daar een ophaalbrug stond" en h wijst met zijn stok naar de resten va palen, die even boven het water van gracht uitsteken, blijkbaar deel uitmi kend van de voormalige fundering. Een paar dagen later hebben wij no even 'n kijkje genomen in Texel's Oud heidskamer en troffen daar een serie ko gels aan, die men destijds in fort „D Schans" heeft opgegraven. De projeo tielen hebben de grootte van een struii vogelei. Ze waren verre van indrukwel kend, zeker niet angstaanjagend en is eens vonden wij het beter verklaarbaa dat men voorheen zo weinig confereerc alvorens het woord te geven aan mar schalken en admiraals. JeinlletoD door H. Westenberg 70. Raak me niet aan! Verbeeldt u zich alstublieft niet, dat ik met u mee zal gaan! Hebt u misschien buiten in Uw auto een politieagent meegebracht? U moet niet denken, dat ik niet weet, dat jullie ons met de politie zoeken!" „Maar Jo, waarom ben je zo boos en zo opgewonden? Ik verzeker je, dat ik geen politieagent heb meegebracht en ook geen gummistok". „Hoe komt u dan hier?" Hans Eckhart neemt zijn hoed af en kijkt onwillekeurig naar boven, in het lichte brede trapportaal. „Omdat hier een dokter Zohagul woont, die mij langs een omweg, door een commissaris van poli tie, die van jullie verdwijning op de hoogte is, verzocht heeft, voor een per soonlijke bespreking bij hem te komen. Wonen jullie hier? „Nee, en dus is deze Zohagul zo'n schijnheilige gemenerd! Wacht maar..!" „Maar Jo Jo is lijkbleek van woede. „En hij heeft mij zijn woord van eer gegeven, dat hij er geen gebruik van zou maken! En geen woord heeft hij er van gezegd, toen ik zo juist bij hem was! Maar zo zijn jullie immers allemaal! Jullie denken altijd, tegenover ons komt het er niet zo precies op aanWeer leunt Jo tegen de marmeren muur en zijn knieën knikken van schrik en boos heid. Rustig staat Hans Eckhart tegenover de opgewonden jongen. „Wij denken helemaal niet, Jo, dat het er tegenover jullie niet zo precies op aan komt. En wat dr. Zohagul betreft, tegen over hem ben je zeer onredelijk, hij heeft nergens gebruik van gemaakttot nu toe ten minste niet. Hij heeft me niet eens laten weten, waarover hij me wilde spreken. Ik dacht alleen maar, dat het om jullie zou kunnen zijn". Jo bijt op zijn lip hoe moet het nu verder? is alles wat hij denken kan. Hoe kom ik hier vandaan? En wat moet ik met die dokter doen? En ik heb hem toch zo nodig! Intussen heeft Hans Eckhart gelegen heid hem oplettend aan te zien. Hij schrikt als hij opmerkt, hoe moe en over spannen het kind er uit ziet. Hij heeft een heel ander gezicht gekregen, waarin de klare, open blik het enige is, dat niet veranderd is. „Jo", zegt Hans Eckhart na een poosje, en zijn stem klinkt bijna smekend, „Jo, zouden we niet eens vijf minuten ver standig met elkaar kunnen spreken? Door een gelukkig toeval hebben we el kaar hier ontmoet. Daar moeten we ge bruik van maken, vind je ook niet? Kijk eens, we kunnen toch wel eens rustig met elkander praten, heus, dat is het enige, wat ik wil. Ja, je hoeft mij hele maal niet zo wantrouwend aan te kijken! Ik heb werkelijk geen enkele bijgedachte en zelfs als ik het doen kon, zou ik jullie nu niet met geweld naar huis willen brengen, omdat daardoor de feiten im mers niet zouden veranderen. Want uit een grap zijn jullie niet weg gelopen, wel? En mevrouw Brackwieser heeft ook niet uit de grap dit hele fami liedrama opgeroepen.... Vind je ook r.iet? Zouden we daarom niet hier of daar eens met elkaar kunnen praten?" Zwijgend heeft Jo geluisterd. Geen ogenblik heeft hij zijn ogen van Hans Eckhart afgewend, en nu staat hij beslui teloos tussen wantrouwen en willen-ge- loven Hans Eckhart wil met hem praten, moet hij het doen? Zou het niet dom zijn om met hem mee te gaan? Maar hij kan natuurlijk voorzichtig zijn en niet meer loslaten dan hij kwijt wil zijn! Geduldig staat Hans op Jo's besluit te wachten. „Bent u gestuurd om met ons te p*ra- ten?" vraagt Jo plotseling. Nee, schudt Eckhart, neen, hij was niets anders van plan, dan naar dokter Zohagul te gaan. Maar als hij alleen maar de boodschap mee naar Cairo kan brengen, dat het de twee vluchtelingen goed gaat, zullen ze daar doodgelukkig zijn! „Zo, h'm". „Mag ik je misschien uitnodigen om met mij te gaan eten, Jo; dan kunnen we rustig samen praten". Maar Jo geeft geen antwoord. Nerveus nee, dat is te gevaarlijk, te intiem. En het zou bovendien wel eens een val strik kunnen zijn. Nee, hij kan beter hier blijvenZij besluiten tenslotte in de brede vensterbank op het portaal, een trap hoger, te gaan zitten. Hans Eckhart opent het gesprek en be gint te vertellen van thuis; van Helga's angst, van haar verdriet, dat Jo haar zorg voor de toekomst zo helemaal ver keerd begrepen heeft, van de zenuw schok van mevrouw Brackwieser, die toch het bewijs geleverd heeft, dat zij veel meer aan René hing, dan zij ooit zelf geweten had, van de terugkomst van mijnheer Brackwieser en dat de directeur van het ziekenhuis niet het minste bewijs van de eventuele verwisseling van de twee jongens gevonden heeft, en dat hij bereid was geweest de bloedtest te ne men, en hoe dapper Helga, zijn eigen moeder, zich gehouden heeft en geen dag van haar post in de modesalon „Angèle" is weggebleven„Het was eigenlijk heel erg van jullie, Jo...." „En van u dan", zegt Jo verontwaar digd, maar zijn stem is schor van ont roering. „Jullie dan soms niet?" „Ja, wij eigenlijk ook", stemt Hans eerlijk toe. Verbaasd kijkt Jo hem aan: zodus de tegenpartij geeft toe? Dat heeft hij niet verwacht. En een vonkje van vertrouwen verschijnt in zijn blauwe ogen. „Ik persoonlijk", vervolgt Hans Eck hart en hij schuift iets dichter naar Jo, „Ik persoonlijk ben van mening, dat jullie volkomen gelijk hebben gehad. Ik vind, dat jullie eigenlijk niet anders had kunnen doen!" Jo moet zich beheersen om niet te lachen. „Nu en wat wilt u dan eigenlijk nog?" Langzaam haalt Hans zijn sigaretten koker te voorschijn en nog langzamer haalt hij er een sigaret uit, die hij op steekt en in gedachten verzonken blaast hij de rookwolkjes de lucht in. „Wat ik nog wil Boven slaat een deur dicht en ft ogenblik later glijdt de lift, met t\v schaduwen er in, langs hen heen. Evi later slaat beneden de huisdeur dicht. „Wat ik nog wil....?" herhaalt Hac „Misschien wil ik deze toevallige gelul kige ontmoeting tussen ons tweeën allee gebruiken om jou te vertellen, hoe ik p« soonlijk over deze hele geschieden denk, en om. „Kijk eens, Jo, dit weglopen jullie is nu een zaak geworden, die m meer te overzien is, door niemand, zei niet, als jullie, wat ik niet verondersti dat jullie zult doen, nu nog naar ha zoudt teruggaan; jullie hebben beweze dat je je niet als de stukken op schaakbord heen en weer laten schuif en niemand zou er nu ook meer denken jullie heen en weer te schuif Dus eigenlijk hebben jullie je doel nu bereikt en wat dat betreft zou je terug kunnen gaan Maar Jo geeft geen antwoord. Nervff speelt hij met de knoop van zijn jas. J waarom hebben jullie de politie acht ons aangezet?" valt hij opeens uit. J jullie ons niet als de stukken van schaakbord beschouwen, dan haddf jullie om te beginnen, ons besluit om te gaan moeten eerbiedigen. Wij hebbi jullie immers geschreven, dat we zoud! gaan en waarom we wilden gaan! Dat' dus niets met ons gebeurd was, dat vn ten jullieen toch hebben jullie politie achter ons aangezet en het vofl ons zo moeilijk gemaakt om weg te men! Waarom hebben jullie dat dan daan". (Wordt vervolgd)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1958 | | pagina 4