m
Jo of René
DEELNEMER AAN „RUSSENOORLOG"
DANKT DE TEXELAARS
De secretaris van de Vereniging
„Nederland-USSR" maakte in gezelschap
van nog vier landgenoten een korte stu
diereis door Rusland, waarbij o.a. de
Georgische Republiek werd bezocht. Zij
hebben daar de heer Artemidze ontmoet,
de politieke leider van de opstand der
Georgiërs op Texel, die op 6 april 1945
uitbrak. Genoemde secretaris zond ons
een uittreksel uit de tafelrede van Arte
midze, daar die toespraak stellig de be
langstelling heeft van de lezers van de
Texelaar. Ook sloot hij een foto van
Artemidze in. Reeds begin mei zagen wij
in „De Lindeboom-Texel", waar een de
putatie Russen logeerde ter gelegenheid
van de kranslegging op de begraafplaat
sen, een foto van Artemidze en van
Gongladze, die na de dood van Loladze
het militaire commando voerde, samen
met Melikia.
De rede, door Artemidze op 8 mei jl.
uitgesproken in de Georgische hoofdstad
Tiflis, luidt als volgt:
Waarde vrienden,
Mijn gelukkige terugkeer in mijn va
derland, doet mijn gevoelen voor Neder
land niet verminderen.
Wij, de partisanen van de strijd op
Texel, houden van Nederland en zien het
als een tweede vaderland.
Het Nederlandse volk heeft zijde aan
zijde met ons gestreden voor de vrijheid.
Deze strijd was niet zonder succes. De
vijand werd verslagen. Voor ons waren
de Nederlanders, moeders, zusters en
broeders. Velen van hen zijn op Texel
gevallen. Wij zullen dit nooit vergeten en
hen eeuwig in ons hart meedragen.
Staat U mij toe U te verzoeken namens
de partisanen, die uit Nederland in Geor
gië zijn teruggekomen onze grote dank
over te willen brengen aan het Neder
landse volk speciaal aan de bewoners
van Texel.
Wij wensen U en Uw gehele volk,
waarvan wij houden, vrede, geluk en
voorspoed.
Het was niet de eerste rede, die Arte
midze in zijn leven heeft uitgesproken
Hij had ook het woord gevoerd op 4
april 1945 in het complex „Waldfriede"
in de Dennen, toen daar een bijeenkomst
werd gehouden van politieke en militaire
leiders om te beraadslagen hoe gehandeld
zou moeten worden (Tegen het einde
van maart deed het gerucht de ronde, dat
de Duitsers de Georgiërs wilden inzetten
bij hun laatste vertwijfelde krachtsin
spanning tegen de geallieerde machten.
Inderdaad kregen de Duitse officieren
van het bataillon opdracht 300100 man
gereed te maken voor hun vertrek).
Daarom was Artimidze, volgens het
boekje „Tragedie op Texel", van mening,
dat de tijd gekomen was om openlijk in
verzet te gaan. „Indien ons gehele ba
taillon zou worden weggevoerd, zo sprak
hij, zou ik mij niet willen verzetten, wij
zouden dan met ons allen de gelegenheid
krijgen om naar de geallieerden over te
lopen. Nu men slechts enkele honderden
weg wil voeren, moeten wij wel tot een
massale opstand overgaan, want als drie
honderd onzer naar de geallieerden over
lopen, zullen de Duitsers hun woede koe
len op de op Texel achtergebleven
Georgiërs".
De opstand is echter lang niet volgens
plan verlopen. In een in Georgië versche
nen boekje worden de oorzaken beschre
ven, welke er toe hebben geleid, dat de
opstand mislukte. Achtereenvolgens
noemt hij:
Het in handen van de vijand laten van
de Noordelijke en de Zuidelijke Batterij.
„De eerste dag van de opstand had de
zuidwestelijke batterij onverwacht inge
nomen dienen te worden. Naderhand was
dit niet meer mogelijk, omdat de vijand
gewaarschuwd was. Waren de batterijen
wel genomen, zou zouden wij de Duitsers
hebben belet nieuwe versterkingen aan te
voeren. Immers de kanonnen van de bat
terijen bestreken de gehele omtrek.
Indien men de vele patriottische
elementen op het eiland had weten in te
schakelen, zou men Texel beheerst kun
nen hebben. Op bevel van Loladze had de
pas tot burgemeester benoemde Kelder
enige honderden patriotten opgeroepen.
maar de meesten zwierven weldra weer
uiteenMen had echter ook de aarze
lende elementen op moeten roepen
de leiding van het bataillon gaf zich over
aan zelfgenoegzaamheid en getroostte
zich niet de moeite de plaatselijke be
volking geheel in te schakelendit
was een fout.
De plaatselijke raad van het verzet had
zich actiever moeten betonen en de be
volking had actiever moeten helpen
hulp had men moeten vragen van
het landelijke verzet.
(Toch hebben vele Georgiërs de volle
steun genoten van Texelaars. Dat wordt
ook opgemerkt in „Tragedie op Texel".
„Verbitterd en ontstemd over de sym
pathie, die het grootste deel van de
Texelse bevolking daadwerkelijk voor de
Georgiërs toonde, werd in de dorpen op
zondag 8 april een bekendmaking opge
hangen, waarin werd aangekondigd, dat
het verboden was aan Russische militai
ren onderdak te verlenen. Overtreding
van dit verbod werd gestraft met de
kogel, terwijl het huis van de schuldige
in brand gestoken zou worden red.)
Er waren plaatselijk te veel N.S.B.'ers,
die de Duitsers te veel steunden. Toege
geven moet worden, dat de bevolking
met de Georgiërs meeleefde, de gewon
den verzorgde en hun levensmiddelen be
zorgde, maar dit waren persoonlijke ini
tiatieven.de patriottische organisa
ties schoten te kort en gaven onvoldoende
leiding, waardoor de hulp niet effectief
wasde hoofdschuld van het misluk
ken van de opstand ligt echter bij het
opperbevel van de geallieerdenstui
tend was hun houding gedurende de ge
hele opstand
Reeds in 1944 had het bataillon con
tact met de Engelsen. Wij berichtten hun:
„Samen met de Duitsers bestrijken wij 'n
gebied van 25 km lengte en 30 km.
breedte. Wanneer Gij zult landen zullen
wij ons als één man op de vijand storten
wij verwachten iedere dag Uw aan
val".
Er volgen dan meer verwijten aan de
Engelsen: „De geallieerden waren harte
loos, zij arresteerden onze delegatie, die
HUIZE „IRENE" BEZIT TELEVISIE
De verpleegden van Huize „Irene"
hebben zaterdagavond de eerste „tele
visie-voorstelling" in eigen huis bijge
woond. Ja, Huize „Irene" heeft een tele
visie-toestel. De bewoners van Den Burg
en Oudeschild hebben allemaal een steen
tje bijgedragen voor dit prachtige doel.
De bejaarde en doorgaans gebrekkige
verpleegden zullen vele vreugdevolle
uren aan deze uitvinding beleven.
Namens het comité droeg de heer J.
Agter het toestel zaterdagavond in aan
wezigheid van de verpleegden ever aan
burgemeester C. de Koning, voorzitter
van de Sociale Dienst der gemeente
Texel. Ook de heer en mevr. Westdorp
Sr. waren aanwezig. Uiteraard ook de
heer A. Broekman, penningmeester van
het comité.
Burgemeester De Koning vond deze
geste bijzonder geslaagd, waar Texelaars
van alle schakeringen een bijdrage had
den willen verlenen om gezamenlijk iets
voor de naaste te kunnen doen. Vooral
daarom wilde de burgemeester gaarne de
onthulling van het geschenk verrichten.
De heer Agter vertelde over het doel
van het comité: het verzamelen van gel
den met het doel invaliden, ouden van
dagen of mensen, die zeer lang aan bed
gekluisterd zijn, te helpen aan de nodige
ontspanning. Te helpen aan datgene, wat
het Roode Kruis, het Witte Kruis of de
Sociale Dienst niet vermogen te geven.
Alle dames, die verzocht waren als col-
lectrices te fungeren, hebben dat verzoek
spontaan aanvaard. Practisch iedere be
woner wilde wel een bijdrage verstrek
ken; waar men nul op het request kreeg
gold een zeer grote uitzondering. Toen
men te Den Burg met lijsten rondging,
kwam het verzoek vanuit Oudeschild om
ook daar gelden te willen inzamelen.
Eveneens bereikte zulk een verzoek van
uit de Gollards Stichting. „Er is liefde in
de harten van hen, die hebben willen
geven. Niet wie heeft, maar wie geeft
wordt gelukkig", aldus de heer Agter, die
vervolgens het ontstaan van het comité
schetste. Het eerste begin ontstond door
de show van de Winkeliersvereniging
van Den Burg, die een televisietoestel ter
beschikking stelde aan een invalide of
zieke eilandgenoot, te selecteren op dok
tersadvies. Daarna vroegen enkele mid
denstanders zich af of het niet mogelijk
zou zijn om de lijn door te trekken en een
permanent comité in het leven te roepen.
Wel, dit is geschied en wij hopen, dat
men op deze weg kan voortgaan, daar
mede de Grote Wet vervullende.
Op deze eerste televisie-avond mocht,
zo meende het comité terecht, het feeste
lijk karakter niet ontbreken en zodoende
konden de aanwezigen worden onthaald
op gebak, terwijl de directie een extra
kopje chocolade schonk.
Wij wensen het actieve comité een blij
vend succes gaarne toe.
naar Engeland kwam, Engelse vliegtui
gen zijn menigmaal over Texel gevlogen,
maar geen enkele keer hebben zij de
Duitse stellingen gebombardeerdNa
de capitulatie hebben zij de Duitsers niet
ontwapend, maar boden hun nog de gele
genheid om 200 Georgiërs te doden.
WAT HET
IVOREN
BEELDJE
VERTELDE
18 SAMBO DRAAFT het dorp in waar
alles nog in diepe rust is. Bij de hut van
de tovenaar gekomen, besluit hij eerst het
pantertje daar op te bergen en dan naar
Oom Sambo te gaan, maar dat is niet
nodig. Als hij binnenkomt ziet hij in het
halfduister zijn oom, die na de eetpartij
bij de tovenaar is blijven slapen. Hij
slaapt nog en Sambo legt het hakmes
stilletjes naast hem neer. Dan kijkt hij
rond naar een plekje, waar hij het
beestje veilig kan laten rusten Dat is
lastiger: er staan en hangen de meest
wonderlijke zaken in die hut, maar geen
kooi of iets wat daarvoor te gebruiken is,
tot dat hij een zebrahuid optilt. Dan
klinkt opeens een krassende stem, die
zegt „pas op, Nogamba komt!"
Sambo staat te rillen van schrik, hij
heeft nog nooit een papegaai gezien en
dat zo'n beest praten kan weet hij ook
riet, dus kijkt hij eens wantrouwig naar
Oom Sambo, maar die snurkt lustig door.
Nu zit die vogel in een kooi en ook nog
met een ketting vast. Dus denkt Sambo:
„ik haal hem er uit en stop mijn panter
erin en als Nogamba dat niet goed vindt
zal ik wel weer een stem horen". De
papegaai was wel in zijn sas dat hij eens
uit die kooi mocht en de panter liet zich
ook heel gewillig insluiten, want die was
nog steeds buiten adem. Sambo zelf
maakte een lekker bed van de huiden en
ging daar eens fijn op liggen, niet om te
slapen hoor, maar om een mooie naam
te bedenken voor zijn panter.... Pan-
kolos zou wel leuk zijn, want door Kolos
was hij eigenlijk aan de panter gekomen
of Panko, dat is een goede roepnaam
bij de jacht.... wat moet Panko nu
etenmaar voor hij dat wist sliep
Sambo. (Wordt vervolgd)
„NATUURMONUMENTEN KOCHT
FORT DE SCHANS" OP TEXEL
De Vereniging tot Behoud van Natuur
monumenten heeft dezer dagen het
Texelse fort „De Schans" of „De Oude
Schans" aangekocht. Zoals U weet ligt dit
vier eeuwen oude fort even ten Zuiden
van het Vissersdorpje Oudeschild. Willem
van Oranje gaf in'het jaar 1572 opdracht
tot de aanleg van „De Schans" ,dat thans
de status van monument heeft verkregen.
Het is een mooi fort met een griezelig-
donkere kruitkamer, waarin een scha-
penboer nu en dan een stallantaarn ont
steekt om zijn voorraad krachtvoer beter
te kunnen bekijken of om te zoeken naar
materiaal voor zijn door weer en wind
belaagde schapenkribben. Het wolvee
zoekt bij koude Noordenwind beschutting
in de door twee afbrokkelende muren ge-
fankcerde entree, waarin metershoge
distels groeien. Hoog boven de wallen
hangen leeuweriken in het azuur. Zin
gen ze thans zo zuiver nu „Natuurmonu
menten" ook hun belangen gaat behar
tigen?
In het kader van de op handen zijnde
ruilverkaveling zijn op het schapeneiland
de laatste jaren vele veranderingen en
moderniseringen te constateren: wegen
worden recht getrokken, sloten verbreed
of gedempt, maar toch blijft het typische
Texelse landschap, dat een geheel eigen
karakter heeft, behouden, want overal
worden nieuwe tuinwallen opgericht. Dat
zijn, zoals velen weten, terreinafscheidin
gen, opgebouwd uit graszoden. Ze doen
echter niet alleen dienst als terreinbeba-
kening, maar bieden de jonge lammeren
heerlijke luwte als de koude Noorden
wind over het boomloze eiland blaast.
Gezien de zorg, die de uitvoerders van
de ruilverkaveling ten opzichte van hun
verantwoordelijkheid jegens het Texelse
landschap hebben was te verwachten, dat
men 't voormalige fort De Schans zo veel
mogelijk zou sparen. Jaren geleden werd
tegenover dit fort een modern waterge
maal gebouwd en dit gemaal nu zal
straks veel grotere hoeveelheden overtol
lig vocht in zee moeten deponeren, want
door de ruilverkavelingswerkzaamheden
kon tevens een zeer oud probleem
overlast van water tot een oplossing
worden gebracht. De boezem bij het ge
maal moest hierdoor worden vergroot,
waardoor een landweggetje, dat deel uit
maakt van de verbinding tussen Oude
schild en Den Hoorn moest worden ver
legd in de richting van het fort. Hierdoor
moest een dijkje van dit fort worden af
gegraven, maar overigens heeft men De
Schans in oude glorie kunnen handhaven.
Oude gloriedat is uiteraard -wel
enigermate overdreven: wij „missen" er
de kanonnen en affuiten, wij „missen" er
leven en beweging van soldaten, van hel
lebaardiers, die om de tijd te doden een
kaartje legden of (wellicht) vrolijk wuif
den naar voorbijslenterende Oudeschilder
dorpsschonen
Maar de oude kruidkelder is nog vrij
goed intact gebleven: de zacht glooiende
opritten voor de kanonnen zijn na vier
eeuwen nog opgerept en dieper dan ooit
zijn de grachten, dank zij de aanwending
van modern baggermateriaal. Ook zijn
twee wallen, die in 1930 meedogenloos
waren ingekort, toen men nogal wat klei
nodig had voor de verhoging van de
Waddenzeedijk in verband met de Zui
derzeewerken, vakkundig hersteld.
Maarde entree tot de kruidkamer
is de laatste jaren sterk in verval ge
raakt: het Vader Tijdse-proces werd ver
sneld door werklustige knapen en daar
om ook is het toe te juichen, dat „Na
tuurmonumenten" hier thans de scepter
gaat zwaaien. Aan de vernielingen kan
zodoende paal en perk worden gesteld,
terwijl serieuze bezoekers tot in de verre
toekomst een goede indruk kunnen krij
gen van de inrichting van een eeuwen
oud fort.
Alles pais en vreê.
Wandelend over de hoge wallen hebt
ge een mooi panorama voor U liggen: bij
helder weer ziet ge aan de overkant van
de Waddenzee de gebouwen van „Nieu-
wediep", dat eens door de kanonniers
van de Schans onder vuur kon worden
genomen. Nu grazen er de schapen in
volle vrede en men kan zich geen rusti
ger plekje indenken dan dit fort en zijn
omgeving. Achter de dijk, die het eiland
van de Waddenzee scheidt, deint een gar-
nalenbootje op een zilveren zee: dezelfde
plaats was eeühven geleden wijd en zijd
bekend als de rede van Texel, waar men
PROPELLER IN HET NET
De TX 5, die vorige week een groot
anker opgevist heeft, had deze week een
propeller van een vliegtuig in het net,
BENOEMD TER SECRETARIE
De heer S. Lakeman, Emmalaan, werd
benoemd tot ambtenaar ter secretarie der
gemeente Texel.
DE VOORWAARTS HAD MOTORPECfl
Vrijdag heeft de „Voorwaarts" vlak bij
Den Helder motorpech gekregen. He;
schip heeft nog kans gezien de haven
binnen te lopen, waar bleek dat
tweetal lagers stuk waren. Het zal waar
schijnlijk enige weken duren voor <k
schade hersteld is. Er zijn dit weekend
al buitengewoon veel vreemdelingen op
Texel gekomen, zodat het uitvallen
de Voorwaarts al direct merkbaar wai
Zondagavond moest de „De Dageraad'
zodoende al een extra reis maken met
auto's.
SCHOOLVOETBAL 1958
Na lang wachten zal dan eindelijk op
zaterdag 7 juni a.s. de' 2de ronde van het
schoolvoetbaltoernooi plaats vinden.
Hier volgt het programma:
Texel-veld:
2.15-2.45 OLS Den Burg-CVO Den Bur?
2.45-3.15 De Cocksdorp-OLS Den BurgU
3.15-3.45 CVO Den Burg-DeKoog
3.45-4.15 OLS Den Burg I-Den Burg II
4.15-4.45 De Cocksdorp-De Koog
Tex. Boys-veld:
2.15-2.45 R.K. Den Burg-Oudeschild
2.45-3.15 Den Hoorn-O'end (sch. m.d. B.)
3.15-3.45 OLS Oosterend-RK Den Burg
3 45-4.15 Den Hoorn-Oudeschild
4.15-4.45 Oosterend (sch. m.d. B.)-
OLS Oosterené
Jongens, tot zaterdag!
AGENDA VAN DE
CULTURELE RAAD
Donderdag 5 juni
Den Burg, „Oranjeboom", de bootscholie
ren voeren op „Potasch en Perlemoer met
vakantie" t.b.v. de Hongaarse kinderen.
Oosterend, Gebouw v. Chr. Belangen
Fancy-fair t.b.v. de kleuterschool.
Vrijdag 6 juni
Oosterend, Gebouw v. Chr. Belangen
Fancy-fair t.b.v. de kleuterschool.
Zaterdag 7 juni
Oosterend, Gebouw v. Chr. Belangen
Fancy-fair t.b.v. de kleuterschool.
bij ruw weer het anker liet vallen. Tal
rijke oorlogsbodems en koopvaardij
schepen wachtten daar dikwijls dagen
lang op een gunstige wind ten einde
kunnen uitvaren naar Oost of Wei'.
Tromp en de Ruyter hebben vele males
„De Schans" geïnspecteerd en later stap
ten er de generaals van Napoleon, bewus
van hun macht, bevelvoerend rond.
Tot 1813, toen dit fort in handen vie
van de Oranjegezinden. Mét de forte
Lunette en Redoute, ten Noorden en te
Zuiden van De Schans gelegen en zalige
nagedachtenis, want deze forten zijn i:
de loop der jaren met de grond gehji
gemaakt.
As kind hebben wij nog over de fraaa
toegangspoort gekropen van het fort „Re
doute", maar „Zuiderzeebelangen" dad
toen aan belangrijker dingen dan
„eerbied voor het verleden". Van de:
forten treffen wij enkel nog de grachte
aan. Ge staart in het groene water
luistert naar het ruisend riet, waarin g
een stem van het grijs verleden meent t
bespeurenEven later knetteren ed
ter een paar jeugdige Oudeschilders o
lawaaierige bromfietsen voorbij en g
komt weer snel tot „bewustzijn"
Een bejaarde Oudeschilder komt r
kalme stap nader. „Ik weet er nog va:
dat daar een ophaalbrug stond" en h
wijst met zijn stok naar de resten va
palen, die even boven het water van
gracht uitsteken, blijkbaar deel uitmi
kend van de voormalige fundering.
Een paar dagen later hebben wij no
even 'n kijkje genomen in Texel's Oud
heidskamer en troffen daar een serie ko
gels aan, die men destijds in fort „D
Schans" heeft opgegraven. De projeo
tielen hebben de grootte van een struii
vogelei. Ze waren verre van indrukwel
kend, zeker niet angstaanjagend en is
eens vonden wij het beter verklaarbaa
dat men voorheen zo weinig confereerc
alvorens het woord te geven aan mar
schalken en admiraals.
JeinlletoD
door H. Westenberg
70. Raak me niet aan! Verbeeldt u zich
alstublieft niet, dat ik met u mee zal
gaan! Hebt u misschien buiten in Uw
auto een politieagent meegebracht? U
moet niet denken, dat ik niet weet, dat
jullie ons met de politie zoeken!"
„Maar Jo, waarom ben je zo boos en
zo opgewonden? Ik verzeker je, dat ik
geen politieagent heb meegebracht en ook
geen gummistok".
„Hoe komt u dan hier?"
Hans Eckhart neemt zijn hoed af en
kijkt onwillekeurig naar boven, in het
lichte brede trapportaal. „Omdat hier een
dokter Zohagul woont, die mij langs een
omweg, door een commissaris van poli
tie, die van jullie verdwijning op de
hoogte is, verzocht heeft, voor een per
soonlijke bespreking bij hem te komen.
Wonen jullie hier?
„Nee, en dus is deze Zohagul zo'n
schijnheilige gemenerd! Wacht maar..!"
„Maar Jo
Jo is lijkbleek van woede.
„En hij heeft mij zijn woord van eer
gegeven, dat hij er geen gebruik van zou
maken! En geen woord heeft hij er van
gezegd, toen ik zo juist bij hem was!
Maar zo zijn jullie immers allemaal!
Jullie denken altijd, tegenover ons komt
het er niet zo precies op aanWeer
leunt Jo tegen de marmeren muur en
zijn knieën knikken van schrik en boos
heid.
Rustig staat Hans Eckhart tegenover
de opgewonden jongen.
„Wij denken helemaal niet, Jo, dat het
er tegenover jullie niet zo precies op aan
komt. En wat dr. Zohagul betreft, tegen
over hem ben je zeer onredelijk, hij heeft
nergens gebruik van gemaakttot nu
toe ten minste niet. Hij heeft me niet
eens laten weten, waarover hij me wilde
spreken. Ik dacht alleen maar, dat het om
jullie zou kunnen zijn".
Jo bijt op zijn lip hoe moet het nu
verder? is alles wat hij denken kan.
Hoe kom ik hier vandaan? En wat moet
ik met die dokter doen? En ik heb hem
toch zo nodig!
Intussen heeft Hans Eckhart gelegen
heid hem oplettend aan te zien. Hij
schrikt als hij opmerkt, hoe moe en over
spannen het kind er uit ziet. Hij heeft
een heel ander gezicht gekregen, waarin
de klare, open blik het enige is, dat niet
veranderd is.
„Jo", zegt Hans Eckhart na een poosje,
en zijn stem klinkt bijna smekend, „Jo,
zouden we niet eens vijf minuten ver
standig met elkaar kunnen spreken?
Door een gelukkig toeval hebben we el
kaar hier ontmoet. Daar moeten we ge
bruik van maken, vind je ook niet? Kijk
eens, we kunnen toch wel eens rustig
met elkander praten, heus, dat is het
enige, wat ik wil. Ja, je hoeft mij hele
maal niet zo wantrouwend aan te kijken!
Ik heb werkelijk geen enkele bijgedachte
en zelfs als ik het doen kon, zou ik jullie
nu niet met geweld naar huis willen
brengen, omdat daardoor de feiten im
mers niet zouden veranderen.
Want uit een grap zijn jullie niet weg
gelopen, wel? En mevrouw Brackwieser
heeft ook niet uit de grap dit hele fami
liedrama opgeroepen.... Vind je ook
r.iet? Zouden we daarom niet hier of
daar eens met elkaar kunnen praten?"
Zwijgend heeft Jo geluisterd. Geen
ogenblik heeft hij zijn ogen van Hans
Eckhart afgewend, en nu staat hij beslui
teloos tussen wantrouwen en willen-ge-
loven
Hans Eckhart wil met hem praten,
moet hij het doen? Zou het niet dom zijn
om met hem mee te gaan? Maar hij kan
natuurlijk voorzichtig zijn en niet meer
loslaten dan hij kwijt wil zijn!
Geduldig staat Hans op Jo's besluit te
wachten.
„Bent u gestuurd om met ons te p*ra-
ten?" vraagt Jo plotseling.
Nee, schudt Eckhart, neen, hij was
niets anders van plan, dan naar dokter
Zohagul te gaan. Maar als hij alleen
maar de boodschap mee naar Cairo kan
brengen, dat het de twee vluchtelingen
goed gaat, zullen ze daar doodgelukkig
zijn!
„Zo, h'm".
„Mag ik je misschien uitnodigen om
met mij te gaan eten, Jo; dan kunnen we
rustig samen praten".
Maar Jo geeft geen antwoord. Nerveus
nee, dat is te gevaarlijk, te intiem.
En het zou bovendien wel eens een val
strik kunnen zijn. Nee, hij kan beter hier
blijvenZij besluiten tenslotte in de
brede vensterbank op het portaal, een
trap hoger, te gaan zitten.
Hans Eckhart opent het gesprek en be
gint te vertellen van thuis; van Helga's
angst, van haar verdriet, dat Jo haar
zorg voor de toekomst zo helemaal ver
keerd begrepen heeft, van de zenuw
schok van mevrouw Brackwieser, die
toch het bewijs geleverd heeft, dat zij
veel meer aan René hing, dan zij ooit zelf
geweten had, van de terugkomst van
mijnheer Brackwieser en dat de directeur
van het ziekenhuis niet het minste bewijs
van de eventuele verwisseling van de
twee jongens gevonden heeft, en dat hij
bereid was geweest de bloedtest te ne
men, en hoe dapper Helga, zijn eigen
moeder, zich gehouden heeft en geen dag
van haar post in de modesalon „Angèle"
is weggebleven„Het was eigenlijk
heel erg van jullie, Jo...."
„En van u dan", zegt Jo verontwaar
digd, maar zijn stem is schor van ont
roering. „Jullie dan soms niet?"
„Ja, wij eigenlijk ook", stemt Hans
eerlijk toe. Verbaasd kijkt Jo hem aan:
zodus de tegenpartij geeft toe? Dat
heeft hij niet verwacht. En een vonkje
van vertrouwen verschijnt in zijn blauwe
ogen.
„Ik persoonlijk", vervolgt Hans Eck
hart en hij schuift iets dichter naar Jo,
„Ik persoonlijk ben van mening, dat
jullie volkomen gelijk hebben gehad. Ik
vind, dat jullie eigenlijk niet anders had
kunnen doen!"
Jo moet zich beheersen om niet te
lachen. „Nu en wat wilt u dan eigenlijk
nog?"
Langzaam haalt Hans zijn sigaretten
koker te voorschijn en nog langzamer
haalt hij er een sigaret uit, die hij op
steekt en in gedachten verzonken blaast
hij de rookwolkjes de lucht in. „Wat ik
nog wil
Boven slaat een deur dicht en ft
ogenblik later glijdt de lift, met t\v
schaduwen er in, langs hen heen. Evi
later slaat beneden de huisdeur dicht.
„Wat ik nog wil....?" herhaalt Hac
„Misschien wil ik deze toevallige gelul
kige ontmoeting tussen ons tweeën allee
gebruiken om jou te vertellen, hoe ik p«
soonlijk over deze hele geschieden
denk, en om.
„Kijk eens, Jo, dit weglopen
jullie is nu een zaak geworden, die m
meer te overzien is, door niemand, zei
niet, als jullie, wat ik niet verondersti
dat jullie zult doen, nu nog naar ha
zoudt teruggaan; jullie hebben beweze
dat je je niet als de stukken op
schaakbord heen en weer laten schuif
en niemand zou er nu ook meer
denken jullie heen en weer te schuif
Dus eigenlijk hebben jullie je doel nu
bereikt en wat dat betreft zou je
terug kunnen gaan
Maar Jo geeft geen antwoord. Nervff
speelt hij met de knoop van zijn jas. J
waarom hebben jullie de politie acht
ons aangezet?" valt hij opeens uit. J
jullie ons niet als de stukken van
schaakbord beschouwen, dan haddf
jullie om te beginnen, ons besluit om
te gaan moeten eerbiedigen. Wij hebbi
jullie immers geschreven, dat we zoud!
gaan en waarom we wilden gaan! Dat'
dus niets met ons gebeurd was, dat vn
ten jullieen toch hebben jullie
politie achter ons aangezet en het vofl
ons zo moeilijk gemaakt om weg te
men! Waarom hebben jullie dat dan
daan". (Wordt vervolgd)