KOFFIEMELK
Moord op Oudejaarsavond
Groot nieuws voor alle huis
vrouwen die juist nu goed
koper koffie willen zetten.
OP IEDERE FLES
'mÈ
sterovita^
KOFFIE
1 MELK
31. „Hij heeft, jammer voor jou, enkele
getuigen, die beweren, dat hij de hele
oudejaarsavond in een café heeft door
gebracht".
„Betrouwbaar?"
„Nou, matig. Maar dat pluizen we wel
uit. Ga verder. Ik moet hem verhoren,
en het op de band opnemen zeker?"
„Ja. Hij mag zich kwaad maken en
gaan schelden. Hij mag bijvoorbeeld
zeggen: De zenuwen zul je krijgen,
ouwe heks".
„Leuk. Is dat tegen mij?"
„Dat heeft hij in een ruzie gezegd
tegen tante Anne. Ik heb een getuige,
die het gehoord heeft".
„We zullen het proberen. En dan?"
„Berg hem dan maar weer een .poosje
op en kom met de opname naar de
Goudsbloemstraat 287 Laten we afspre
ken om een uur of twee vanmiddag.
Kan dat?"
,,'t Zal wel een doel hebben, maar het
is erg geheimzinnig. Of wil je de stem
laten horen aan die bewuste getuige?"
„Juist. De man heeft hem alleen maar
gehoord, niet gezien. Nu laten we dat
bandje aflopen in het vertrek, waar die
ruzie plaats vond. In een ander vertrek
zit dan de getuige, die er toen ook was".
„En daarna?"
,,Dat bespreken we vanmiddag wel
verder. Ik krijg steeds meer de indruk
dat ik op het goede spoor zit".
„Nou, ik hoop het voor je. En de in
braak?"
„Als ik de moordenaar heb, heb ik
ook de inbraak opgehelderd".
„Collega, we maken dat netjes pan
klaar voor je in orde. In dit geval dus
op de band. Twee uur ben ik in de
Goudsbloemstraat, op nummer 287.
Apropos, de woning is niet meer ver
zegeld. Heb je de sleutel nog?"
„Reken maar. Ik kom er nu wel in".
,Tot ziens dan maar, he?"
Gert pakte zijn hoed en jas en zei
tegen Cobie: „Ik moet weer eens naar
Mokum, maar ik ben vanavond wel
v/eer thuis Als je het eten om half
twaalf klaar kunt hebben, kan ik twin
tig minuten vrij maken"
Ze knipoogde. „Om half twaalf staat
alles kant en klaar".
Hij omhelsde haar. „Weet je, Cobie,
je bent een ideale politievrouw, weet
je dat?"
Ze vleide 'zich even tegen hem aan.
„Als jij dat zegt, zal het wel zo zijn.
Ga je nog even bij Grada aan?"
Hij knikte. „Nou reken maar. Zal ik
een snoepje voor haar meenemen of een
bos bloemen?"
Ze schudde zuchtend haar hoofd.
„Wat kunnen mannen dat toch ver
schrikkelijk materialistisch betitelen. Je
bedoelt natuurlijk: zal ik haar ver
blijden met een doos bonbons of een
ruikertje bloemen?"
Hij grinnikte. „Die Cobie.... Wat
denk je? Gemberbolussen of
„Gek.dat zijn koekjes. Ik bel wel
even en laat het bezorgen. Ligt het
straks voor je klaar".
Hij pakte het gezicht van zijn vrouw
beet en drukte een stevige zoen op haar
mond „Dat is dan alvast de beloning.
Klokke half twaalf, he?"
Een kwartier later stond hij voor een
somber kijkende Jan Gillissen. „Kleed
je aan, jongen, we gaan naar Mokum".
De ander toonde weinig interesse.
„Alweer? Gaat het soms weer over dat
ongeluk?"
„Nee, het gaat over de man, die jij
hebt horen te keer gaan, toen je de
laatste keer bij tante Anne op bezoek
was. De man, die sliste".
„O ja? Nou, ik heb hern helemaal niet
gezien".
„Maar wel gehoord".
„Ja, dat wel".
„Nou, het gaat om zijn stem. Iemand,
die slist, herken je toch zeker wel, als
je hem opnieuw hoort?"
„Misschien wel".
„Je hebt zeker niet veel zin, he?" Gert
keek hem nadenkend aan.
„Hoe raadt u het", antwoordde de
jongen sarcastisch
De rechercheur dacht een poosje na
en vroeg toen: „Heb jij wel eens ge
hoord van een sleutelfiguur?"
„Nee".
„Je bent toch zeker niet achterlijk?"
„Als het zo in mijn kraam te pas
komt, soms wel".
Gert deed een pas vooruit en greep
de jongeman bij de schouders. „Gebruik
je verstand, Gillissen, want er is voor
jou geen enkele reden meer om in de
put te zitten. Als ik jou nou eens ver
tel, dat ik naar alle waarschijnlijkheid
weet, wie de dader is?"
De jongen hief zijn hoofd op en keek
de rechercheur aan. Er kwam nieuw
licht in zijn ogen. ,,U meent het?"
Hoolwerf knikte nadrukkelijk, „En
om zekerheid te krijgen, heb ik jouw
hulp nodig. De sleutelfiguur, waarover
ik het net had, ben jij".
„Ik wil natuurlijk alle medewerking
verlenen", begon do jongeman aarze
lend. „Alles is me liever dan altijd maar
de gedachte te hebben, dat ze me niet
vertrouwen. Dat ze denken, dat ik.
„Ja, Jan, dat weet ik nu zo onder
hand wel. Je mag het gerust weten: ik
heb je ook verdacht. Maar als ik je nu
de verzekering geef, dat ik op een ver
keerd spoor was?"
Jan keek naar de uitgestoken hand
en na enige aarzeling legde hij de zijne
er in. ,We praten er niet meer over, me
neer Hoolwerf. Ik ga met u mee naar
Amsterdam".
Klokke twee stond de kleine auto van
de Dorringse politie weer voor nummer
287 in de Goudsbloemstraat. Ze stapten
uit en Gert zocht de sleutel van de voor
deur op. Hij ontsloot de deur en trad
binnen. Het rook er muf en het was
er kil. Je kon merken, dat er al enige
dagen niet gestookt was.
„Waar is het vertrek, waar tante
Anne altijd haar klanten ontving?"
Jan haalde zijn schouders op. „Dat
weet ik niet. Maar toen ik er de laatste
keer was, had ze daar bezoek". En hij
wees naar het zijkamertje bij de voor
deur.
10 ct korting
sterovita
M
Sterovita uitsluitend bij de melkhandel.
