Domp^bevrijdl
Fascinerende lezing voor 't Nut De oude geveltjes
door Ir. Carbasius Weber
Bronchi letten
BRIGADIER PIET EN DE SEMI-PROF
Mobilisatie 1939/40 op Texel
Niet alle mannen zijn egoïsten
„De hongergordel
van Smaragd"
TWEEDE BLAD
TEXELSE COURANT
VRIJDAG 18 DECEMBER 1964
Maandaqavond hield de heer ir. F.
B. Carbasius Weber in hotel „De Lin-
deboom-Texelte Den Burg voor de
leden van het departement „Texel"
van de Maatschappij tot het Nut van
het Algemeen een bijzonder boeiende
lezing getiteld De Hongergordel van
Smaragd". Het gesprokene werd na de
pauze toegelicht aan de hand van de
door de spreker zelf vervaardigde
dia's.
De heer Carbasius Weber leidde zijn
onderwerp in via een vergelijking van
de verschuilende zeden, gewoonten,
religieuze opvattingen en godsdien
sten van de volkeren, die, verspreid
over de hele subtropische en tropische
gordel rond de aarde, vele merkwaar
dige uiterlijke en innerlijke eigen
schappen gemeen hebben.
Spreker, die voor de Verenigde Na
ties jarenlang actief is geweest in de
.onderontwikkelde" gebieden, stelde de
vraag af de Westerse mens wel het
recht heeft om de onderontwikkeling
en dus ook de vrede te verstoren om
een nieuwe ontwikkeling, naar onze
ideeën tot stand te brengen. Het kern
probleem lag zijns inziens niet alleen
in de honger naar voedsel. Men moet
het begrip „honger" niet enkelvoudig,
maar meervoudig zien, zodat we kun
nen spreken over „honger naar ver
lossing", „naar wijsheid", maar vooral
„honger naar begrip". Eerst wanneer
wij elkaar, dit geldt in het bijzonder
voor de generatie die straks de wereld
moet leiden en bewoonbaar maken,
zonder vooroordeel tegemoet kunnen
treden, dan pas zal de honger in de
meest ruime zin van het woord ver
dwijnen.
Onderwijs de oplossing?
Naar de mening van de heer Carba
sius Weber is onderontwikkeling niet
te registreren. Voedsel alleen helpt
niet, financiële steun alleen ook niet;
we moeten mef elkaar kunnen spreken.
Daarom moet de oplossing in het on
derwijs worden gezocht. Via de gespro
ken en de geschreven tekst zal de nieu
we generatie in staat zijn om vrij van
vele nu nog bestaande belemmeringen
de wereld bewoonbaar te maken. We
staan nu voor een keuze, de wereld be
woonbaar of onbewoonbaar, aldus de
heer Carbasius Weber. Het zijn niet de
kapitalisten en de communisten, die
tegenover elkaar staan, maar de alfa
beten en analfabeten.
De vertoonde dia's waren opgenomen
in Midden-Amerika, India en het Hima-
laya-gebergte. Het was bijzonder ver
rassend de vele overeenkomsten in cul
tuuruitingen te zien. Met een beklem
mende voorstelling van een door een
Indiaan vervaardigde beeldengroep,
voorstellende „de opperste verslagen
heid" onderstreepte de heer Carbasius
Weber zijn woorden „dat alleen volle
dig begrip en werkelijke liefde de Ver
enigde Naties tot een eenheid kunnen
maken".
Namens de talrijke aanwezigen dank
te de plaatsvervangend voorzitter, de
heer M. Wieringa, de spreker voor de
fascinerende wijze waarop hij hetgeen
dat hem bezielt naar voren wist te
brengen. De heer Wieringa zei van me
ning te zijn, dat deze lezing, die in
samenwerking met het Instituut voor
de Tropen te Amsterdam tot stand
kwam, beslist een hoogtepunt in het
seizoen van de vereniging was.
Ho»»tdronk in tabletvorm. 95ct
KERSTFEEST HERVORMDE
ZUSTERKRINGEN
DEN HOORN De zusterkringen
van de Hervormde gemeente te Den
Hoorn vieren het Kerstfeest op aan
staande maandagavond om 8 uur in
„Ons Huis". Langs deze weg worden
alle dames, ook zij die niet bij één van
de kringen zijn aangesloten, uitgeno
digd om deze avond bij te wonen.
INTERKERKELIJKE
KERSTSAMENZANG
DEN HOORN Hoornders van alle
gezindten zijn hartelijk welkom in de
Kerstsamenzang op dinsdagavond 22
december. Muzikale medewerking
wordt verleend door het fanfarekorps
D.E.K., dat ook de zang zal begeleiden.
Een koor, dat speciaal voor deze gele
genheid is gevormd, zal te beluisteren
zijn. De leiding berust bij de voorgan
gers van de plaatselijke kerken, en de
muzikale directie bij de heer A. Kuik.
De avond wordt gehouden in de Her
vormde kerk en begint om 8 uur.
Er werd wel eens aan mij gevraagd,
Hoe ik er over dacht.
Toen het probleem der geveltjes
In stemming werd gebracht.
Nu wil ik graag, op mijn manier,
Hier iets van zeggen gaan.
Mijn mening is, dat hier de Raad
Het niet slecht heeft gedaan.
Als je eens over Texel rijdt
Om daar wat rond te kijken
Als je die oude geveltjes
Zo hier en daar ziet prijken,
Dan is het echt voor de toerist
Wel leuk om te aanschouwen,
Hoe men voor zo'n paar honderd jaar,
Dit al heeft kunnen bouwen.
Men had, in 't geveltje van hout
Een schuifluik aangebracht.
Dat was gerust, in vroeger tijd
Heel aardig uitgedacht.
En als je dan de raampjes ziet
Met ruitjes, o zo klein,
Dan voel je, dat men vroeger toch
Al gauw tevree kon zijn.
De deuren met hun bovenlicht
Doen wel heel somber aan.
Ik geef het toe, het is wel leuk
Dit alles te zien staan,
Maar, past het nog in deze tijd
Met zijn moderne leven,
Nu men met ruimte, licht en lucht
De toon wenst aan te geven?
De woningnood van de tijd
Spreekt wel een woordje mee,
En daarom is men met zo'n huis
Voorlopig nog tevree.
Maar, dat het jongere geslacht
Niet in deez' stijl wil blijven
En hier hun geld niet aan besteedt,
Durf ik toch wel te schrijven.
't Heeft waarde, als museumstuk,
Maar niet als woning meer.
Wij leven in een andere tijd
En in een andere sfeer.
W. J. Boon.
WIE ZIJN DE AFZENDERS?
De afgelopen weken is het herhaal
delijk voorgekomen, dat wij van hulp
vaardige abonnees brieven en brief
kaarten ontvingen met „tips" voor de
rubriek „Onder de Pomp". Aangezien
de afzenders verzuimden naam en adres
in te vullen, kunnen wij van hun aan
wijzingen geen gebruik maken. Tenzij
de schrijvers zich alsnog even melden.
Hetzelfde geldt voor een drietal inge
zonden stukken, die, zodra de namen
van de afzenders ons bekend zijn, bijna
zeker zullen worden geplaatst. Ten
overvloede wijzen wij er op, dat ano
nieme brieven NOOIT kunnen worden
opgenomen. Desgewenst kan bij publi-
katie de naam worden vervangen door
initialen of een pseudoniem.
I Êüür
97. Toen brigadier Piet met zijn hoofd
voor het gevangenisraampje stond,
werd zijn aandacht het eerste getrok
ken door een volkomen wanhopige
Fritzl van Köpenick. „Pssst, Fritzl!",
fluisterde Piet.
„Goeie help! Hoe kom jij hier?" riep
Fritzl verbaasd uit, want brigadier Piet
was nu juist de man aan wie hij de
hele avond had zitten denken.
„Ja, ik ben het", antwoordde Piet
zachtjes, „Ik ben gekomen om jullie te
helpen. Maar daarvoor zul je me toch
eerst nauwkeurig moeten vertellen
wat er eigenlijk met jullie gebeurd is".
„Ik snap er eigenlijk nog geen biet
van", moest Fritzl toegeven. „Toen wij
door de tunnel hier aankwamen, trof
fen we het hele station in de prak aan.
De gezochte koelwagen lag er in stuk
jes tussen, dus er moet een ongelukje
mee gebeurd zijn, neem ik aan. Van
Karei Kleun tj es was evenwel geen
spoor te bekennen. Nou...., en toen
joegen we nog eventjes een afdeling
Italiaanse soldaten op de vlucht om zo
in het voorbijgaan ook Campanella
even te bezetten. Doch toen kwamen
de Italianen met man en macht terug
en tegen die overmacht konden wij het
natuurlijk niet bolwerken. Nouen
daar zitten we dan met ons goeie ge
drag".
„Je hebt je zelf lelijk in de nesten
gewerkt, vriend", zei Piet zuinig. „Wat
nou?"
„Ik weet maar één oplossing", ver
volgde Fritzl, „Je moet naar mijn neef
Buberl van Köpenick gaan. Die heeft
hier een goed berghotel in de buurt.
Die kan je wel helpen, want hij heeft
geld zat. Hij verdient dik aan de toe
risten. Zeg maar, dat ik je gestuurd
heb
En zie, daar zijn Piet en Pepi al op
weg naar het beroemde berghotel in de
bergen bij Campanella. De maan zet
het landschap in een toverachtig licht
en het hotel is in de verte al zicht
baar
mr^w wtm—Tir'irrrr" v ww v
'JS&SfcV- Brieven van lezers - buiten verantwoordelijkheid van de redaktie
Gaarne zou ik mij willen wenden tot alle oud-gemobiliseerden op Texel.
Prompt 25 jaar geleden zaten we midden in de mobilisatie 1939/'40, welk
feit ik graag in Uw herinnering wil terugroepen. Dit echter niet alleen.
Tevens zou ik op veler verzoek hieraan een oproep willen vastknopen om
een reünie te organiseren op een geschikt weekend in het voorjaar van 1965
zo omstreeks Pasen b.v. Wij zien dan elkaar na 25 jaar niet alleen als
oud-militair in burger weer eens terug, maar kunnen dan ook onze vroe
gere Texelse gastheren en -vrouwen van Den Burg, De Koog, De Cocksdorp,
Den Hoorn, Oudeschild en Oosterend niet te vergeten, nog even goeien dag
zeggen. We houden dan b.v. een min of meer feestelijke reünie op vrij
dagavond te Den Burg om er zaterdags, eventueel zondags nog, bezoekjes
aan onze nog niet vergeten gastvrije Texelaars op te laten volgen.
Daarbij een prachtkans grijpend om warm hart hebben toegedragen, waar-
opnieuw te genieten van Texels natuur
schoon en te constateren hoe Texel in
die 25 jaar vooral wat betreft huizen/
bungalowbouw en recreatiemogelijkhe
den is veranderd De schapendijkjes,
de dennen en de duinen zijn er nog wel,
maar het silhouet van de dorpen is
veranderd. Niettemin de moeite waard
om er een reis voor te maken, want
Texel is boeiend en blijft mooi.
Teneinde een dergelijk festijn op
touw te zetten is het beslist nodig te
weten wie en hoeveel liefhebbers (even
tueel met dame) voor deze escapade er
na 25 jaren nog „in de bus" zitten,
d.w.z. wie er plezier in hebben tot een
ontmoeting na 25 jaren met onze mili
taire en burgerlijke lotgenoten van
toen.
Welnu een briefkaartje aan oud
reserve-kapitein P. v.d. Linden, Sche
penstraat 12a te Rotterdam (4) met op
gave van naam en adres is voldoende
om het balletjes aan het rollen te bren
gen. Daarna kan dan een definitief
plan met datum vastgesteld worden
waar U persoonlijk per circulaire van
op do hoogte gesteld wordt.
Hebt U voorstellen hoe wij die vrij
dagavond, zaterdag eventueel zondag
er bij, op de meest prettige wijze kun
nen doorbrengen? Suggesties zijn van
harte welkom, zowel van de oud-gemo-
biliseerden als ook van onze Texelse
burgervrienden, die ons toentertijd zo'n
HET WAS ANDERS
Het verloop van het ongeluk op de
Pontweg, waarbij de heren A. Saai uit
De Cocksdorp en A. Daalder uit De
Koog betrokken waren, heeft zich iets
anders afgespeeld dan wij in de krant
van vrijdag meldden.
Uit de richting van De Koog naderde
maandagavond om 7.15 uur de heer
Saai met zijn personenwagen. Hij wilde
linksaf de Duinweg inslaan, maar werd
op het moment, dat hij de bocht in
zette gegrepen door de achteropkomen
de wagen van de heer Daalder, die hem
links trachtte te passeren. De heer
Daalder heeft niet snel genoeg kunnen
reageren toen Saai afremde om de
bocht te nemen De politie heeft intus
sen tegen beide betrokken automobilis
ten proces verbaal opgemaakt.
Nog een correctie
Naar aanleiding van een ander be
richt in de krant van vorige week vrij
dag bereikte ons nóg een aanmerking.
In het rechtbank verslag je, waarin wij
melding maakten van het feit, dat de
officier van justitie te Alkmaar, zowel
de TESO-kapitein K. S als de schipper
van de TX 25 A. v. D schuldig acht
aan de aanvaring op 4 november van
het vorig jaar, werd ten onrechte ge
steld dat de TX 25 te snel zou hebben
gevaren. Gebleken is nl. dat dit juist
niet het geval was. Men achtte de schip
per echter mede schuldig, omdat hij
verzuimd heeft van de misthoorn ge
bruik te maken.
neus, keel en borst van vastzittend sljjm
FEUILLETON
7. De gezette vrouw keek verschillende
malen naar het jonge meisje, toen ze
melk opzette en vroeg tenslotte: „Dus
je bent toch weer teruggekomen naar
Nederland?"
„Zoals u ziet. Ik logeer een paar da
gen bij tante Duuk. Ik ga natuurlijk
aan het werk. Maar ik dacht: eerst even
de familie langs, die heb ik al zo lang
niet gezien".
De vrouw kwam bij" de tafel zitten
en steunde er met haar ellebogen op.
„Ja, Piet zei al een paar keer: Let eens
op, vandaag of morgen staat Marrie
voor onze neus. Van het voorjaar heb
ben we nog een brief van je vader ge
had en daarin liet hij al doorschemeren,
dat je plannen had om naar Nederland
terug te keren. Het boterde de laatste
tijd zeker niet erg tussen jullie?"
„Het heeft bijna vier jaar tussen ons
niet geboterd, tante. Per slot van reke
ning heeft men mij tegen mijn uitdruk
kelijke wil naar dat land gestuurd".
De vrouw wreef in gedachten over
het verschoten tafelkleed. „Ja, ik heb
het nooit erg verstandig gevonden van
je vader. Met verkeerde honden is het
slecht hazen vangen, zei mijn vader al
tijd. Ja, en van Fons weet je het zeker
al. he?"
Marrie knikte bevestigend. „Ida heeft
me alles in geuren en kleuren geschre
ven. Het kan me nu niet meer schelen.
Ik ben er overheen. Naar ik begrijp,
heeft hij een goed huwelijk gedaan. En
als hij gelukkig is met die vrouw, dan
vind ik het al lang goed. Misschien was
DOOR J. DE VRIES
het tussen ons een soort kalverliefde,
wie zal het zeggen".
„Je hebt veel van hem gehouden,
he?" vroeg de vrouw zacht.
„Allicht, tante. U kunt zich niet voor
stellen, wat de scheiding voor mij be
tekend heeft. Het was verschrikkelijk
duizenden kilometers van elkaar
vandaan".
„Ja kind, zo gaat het wel eens in het
leven. En je mag wel weten, hoor, Piet
en ik hebben bet ook erg gevonden.
Trouwens, het halve dorp heeft er
schande van gesproken. En Fons heeft
het zich ook aangetrokken, dat weten
wij. Hij heeft hier menige avond met
de handen onder het hoofd gezeten. Dat
was in het begin, de eerste dagen".
„Ik schreef hem en hij mij, maar va
der verscheurde mijn en zijn brieven.
Ik heb ze nooit gehad".
„Fons begreep er niets van. Later
gingen wij zoiets vermoeden. Piet kent
zijn broer natuurlijk het beste en die
opperde al; Marrie krijgt de brieven
van Fons natuurlijk nooit in handen.
Twee jaar geleden overleed de oude
Hagen en toen stond Fons alleen voor
de fabriek, die helemaal niet zo goed
ging. Het jaar daarvoor was meneer
Van Essen met zijn wagen verongelukt,
zodat die jonge vrouw er alleen voor
stond. Verleden jaar zijn ze getrouwd,
Fons en Grada. Och, ze was nog een
knap ding. als is ze vier jaar ouder dan
Fons. En ze had wat geld. Hun bedrij
ven lopen nu heel best. Fons werkt
hard en is nergens te lui of te beroerd
voor. Als het moet, helpt hij zelf mee in
de fabriek. De jongens geven hoog van
hem op en het loon is er goed".
„Waarom is oom Piet er dan weg
gegaan?"
De vrouw haalde haar schouders op.
„Och, je weet hoe dat gaat; die grote
bedrijven beloven zoveel mooie dingen:
een aandeel in de winst, koffie en thee,
een personeelsvereniging met feest-
avondjes, een vakantieverblijf van de
fabriek en ga zo maar door. Gratis be
drijfskleding en zelfs de reisuren ver
goed. Als je dan gaat rekenen, ben je
een dief van je eigen portemonnee, als
je hier blijft. Trouwens, Piet was al
weg voor de oude heer Hagen stierf".
De vrouw stond op en schonk de
koffie in, die ze voor Marrie neerzette.
„Koek moet je er maar bij denken. Die
hebben we in de week nooit. We sparen
voor een televisie, zie je?"
„Leuk. Waar is 't grut eigenlijk?"
Tante Ans begon te lachen. „Marrie,
je bent bijna vier jaar weg geweest. We
hebben de wieg verkocht, want zes
vonden we welletjes. Barendje is nu
zeven en Ties acht. Ze zijn op de oudste
na naar school. Gerrit werkt bij Fons,
als bijrijder op de auto".
„Ja, het was al bijna vier jaar gele
den en de twee jongens waren nog
maar ukkepukken. De tijd stond ook
hier niet stil.
„En wat ga je nu doen, Marrie?"
„Werken natuurlijk. Mijn geluk is,
dat ik nu perfect Engels spreek en
schrijf. Er zal wel wat te vinden zijn".
„Maak je maar geen zorgen. Je snapt
het niet, maar ze schreeuwen om per
soneel. Je zult hier in de buurt best
wat kunnen vinden. Of blijf je hier
niet?"
„Ik ben voorlopig bij tante Duuk.
Apropos, kan ik hier vannacht slapen?"
„Altijd. En als je hier wat vindt, we
ten wij wel een kamer voor je. Of je
zou hier genoegen willen nemen met
een zoldervertrekje".
„Dat zien we later wel, tante. Ik
neus straks wel eens de kranten na. En
nu ga ik een uurtje naar tante Greet.
Hoe laat eet u?"
„Kwart over zes is Piet thuis".
„Tegen zessen ziet u me wel ver
schijnen. Help ik wel een handje mee".
's Avonds begroette oom Piet zijn
nicht met twee klapzoenen op iedere
wang. Hij hield haar aan de handen
voor zich uit en knikte tevreden. „Bruin
gebrand door de Australische zon. Je
ziet er tenminste gezond uit. Dat is al
heel wat. En maar weer teruggevlogen
naar het oude nest, zie ik. Ik kan je
geen ongelijk geven. Er is maar één
Nederland en dat is ons Brabant".
Marrie glimlachte. „Die oom Piet".
„Je vader zal wel woest geweest zijn,
he? Toen je vertelde, dat je weer terug
ging. Zijn verdiende loon. Had hij maar
niet zo verdraaid koppig moeten zijn".
Tante Ans meende het gesprek op een
ander onderwerp te moeten brengen.
,/Die.... eh.... tweede vrouw van je
vader.Is het wat?"
Het meisje ging verzitten. „Wat zal
ik daarvan zeggen? Grace is natuurlijk
een stuk jonger, een jaar of dertien. Ze
heeft een goed figuur, is ook nog knap
en dat maakt het juist zo wonderlijk.
Zij had alles mee: haar uiterlijk, haar
leeftijd, ook wat geld.en papa.
die had alleen maar z'n armoede. Een
bednjf. dat in opbouw was.... een
groot gezin, een oud huis en als hij zelf
nu ook nog een man was, waarop vrou-
door ons gedwongen verblijf op Texel
tot een voor ons onvergetelijke tijd is
geworden. Niet alleen van 3-III-45 R.I.
maar van het hele Texelse Bataljon en
toegevoegde onderdelen als de lucht-
waarschuwingsdienst etc., worden in
stemmingen met dit plan van harte
ingewacht.
Prettige Kerstdagen en 'n gelukkig
1965 wordt U toegewenst door Cdt. 3-
111-45 R.I. te Den Burg, tevens wnd.
Bataljons Commandant op Texel, anno
1939/'40,
de Oud-Reserve-Kapitein,
P. v.d. Linden.
Schepenstraat 12a, Rotterdam.
VERANDERINGEN BIJ DE
BURGERLIJKE STAND
Sinds onheugelijke tijden worden
ééns per week, op zaterdag de huwe
lijken in de gemeente bekend gemaakt
door het aanbrengen van afkondigingen
in het publilcatiekastje bij het raad
huis. Ingevolge het burgerlijk wetboek
moet deze afkondiging minstens tien
dagen lang blijven hangen voordat het
huwelijk kan worden voltrokken. De
consequentie van dit systeem was, dat
tussen de huwelijksaangifte en de vol
trekking 2 zondagen en 2 maandagen
zaten. In deze regeling is een kleine
verandering gekomen. De huwelijken
zullen nu telkens op vrijdag worden
afgekondigd, zodat tussen aangifte en
voltrekking twee zaterdagen en twee
zondagen zitten. Deze verandering is
het gevolg van de invoering van de
zg. termijnenwet. Ook de regeling van
de geboorteaangifte wordt tengevolge
daarvan enigszins gewijzigd. Zoals be
kend is men verplicht zijn kind binnen
drie dagen na de geboorte aan te geven,
maar zon- en alg. chr. feestdagen tel
den daarbij niet mee. Voortaan zal
men de zaterdag ook als een zondag
mogen beschouwen, zodat men op die
dag het kind niet dient aan te geven.
Op grond van de bovenstaande ver
anderingen zou men verwachten, dat de
gemeentesecretarie op zaterdag voort
aan gesloten is. Dit zal echter pas zijn
toegestaan als enkele wijzigingen in de
gemeentewet zijn aangebracht. Men
verwacht, dat dit per 1 april a.s. een
feit zal zijn. Tot op dat moment kan
men op de secretarie zaterdagochtend
van 9.00 tot 9.30 uur terecht.
UITSLAG VERLOTING S.V.O.
OOSTEREND Tijdens het Ouwe
Sundcrklaasbal in „Jatry" had de trek
king plaats van de onlangs gehouden
verloting ten bate van de sportvereni
ging Oosterend. De uitslag luidt als
volgt: 1. P. Vermeulen, Den Burg; 2. C.
Reij, -Den Burg; 3 't IJsbeertje, Den
Burg; 4. L. C. de Veij, Den Burg; 5. P
L. C. de Veij. Den Burg.
Dros, Hoeve Bern; 6. J. Verijzer, De
Waal; 7. P. den Braven, Den Burg; 8.
TEXELSE MARKT
Op de Texelse markt werden maan
dag aangevoerd: 1 koe ƒ650,5 gras-
kalveren ƒ300,ƒ400!—; 12 nuchtere
kalveren ƒ175,275,15 schapen
7115,ƒ150,en een aantal lamme
ren ƒ60,ƒ110,—.
wen verliefd kunnen worden, dan zou
het nog te begrijpen zijn. Maar hij
wordt al aardig kaal, en het kan 'm
niet schelen, hoe hij er uit ziet. Deson
danks trouwde ze met hem en ze houdt
werkelijk van hem. Dat was best te
merken".
„Ja", meende Piet met een uitgestre
ken gezicht wijsgerig te moeten opmer
ken, „van vrouwen kun je nooit hoogte
krijgen. Neem mij nou. Ik was een
oerlelijke vent, toen ik met je tante
ging vrijen, maar ze heeft gewoon ge
vochten om mij te krijgen, he Ans?"
De vrouw keek hem met haar hoofd
schuin aan. „Hoor hem", smaalde ze.
„Ik moest eerst heel niets van die
magere scharminkel hebben. Je had
heel geen houvast aan dat jong".
„Dat is nu wel anders, he vrouw?"
grijnsde haar man en ging breeduit
zitten. En Marrie antwoordde glim
lachend: „Ik hoor het al, dat zit met
jullie wel goed. Beter zo als anders".
„En zo is het maar net", bevestigde
tante Ans. „Kom, we gaan een lekker
een kopje koffie drinken. Marrie heeft
ons verwend met cake. Die denkt ook:
tante Ans en oom Piet zien er zo slecht
uit, daar kan nog best wat meer op,
he Marrie?"
De volgende morgen zag Marrie in
een streekblad een advertentie, waarin
een receptioniste werd gevraagd. Ken
nis van vreemde talen gewenst. Goed
kunnende typen. Ze keek naar het
adres. Het bleek een exportbedrijf tus
sen Sprang en Kaatsheuvel te zijn, dus
betrekkelijk dicht in de buurt.
(Wordt vervolgd)
