.n
Voorzichtig met drinkwater!
BRIGADIER PIET EN DE SPORTCOMPUTER
ut
HET GEHEIM VAN
Je, Agaiitaa*». DE BLAUWE TREIN
Neem geen risico
aan het strand!
Tijdens de vakantie
Een goede veldvles is
onze beste bondgenoot
1
JJ=g=%. I.ttri - bull*» .v<ni»ocnS«C>)^d
'~/i&
WAT STAAT ONS TE WACHTEN?
Als badgast, die sinds 1945 ieder jaar
Texel bezoekt, wil ik van de gelegen
heid gebruik maken om mijn bezorgheid
te uiten over het steeds smaller wor
dende duingebied van zuid-west Texel.
Bij paal 12 is het reeds zover gekomen,
dat we onze aartsvijand het water een
halt moesten toeroepen. Met bulldozers
werd een zanddijk geschoven, mede om
het daarachter liggende waterwinning-
gebied te beschermen. Aangezien deze
werkzaamheden al 'n aantal jaren terug
geschiedden, was de begroeiing op deze
dijk al aardig op peil gekomen. Wie
schetst echter mijn verbazing, toen ik
deze keer de situatie weer zag: de dijk
was verdwenen en er was, meer land
inwaarts, een nieuwe voor in de plaats
gekomen. Lag de vorige dijk niet goed?
Gewoonlijk denk je dat de problemen
van duinafslag met de nodige zorg, op
technisch wetenschappelijke manier
bestudeerd worden. Tot mijn spijt is
daarover bij mij nu twijfel gerezen.
Stelt U zich eens voor dat men zo bij de
Deltawerken in Zeeland tewerk zou
gaan, al is dat werk qua omvang niet
met de werkzaamheden hier te verge
lijken.
Dat de waterkering wordt gemaakt
door het strand een flauw hellend be
loop te geven, geschat 2 - 4°/o, en daar
bij de hoofden, daar kan men vrede
mee hebben bij paal 12, ofschoon het
mooie er daardoor af is. Als echter dit
systeem van waterkeren langs de hele
zuid-west kust van Texel wordt door
gezet en daar heeft het alle schijn
van, want kijkt U maar bij paal 10 en
omgeving waar bulldozers het duin
gebied hebben geëgaliseerd en eveneens
een zanddijk hebben geschoven dan
zal Texel nog veel van zijn mooie dui
nen moeten prijsgeven.
In de loop der eeuwen heeft Neder
land voortdurend moeten vechten tegen
het water. De les, die we daaruit heb
ben getrokken is: niet retireren om het
water te keren. Gaat dit voor Texel niet
op? Laten we hier maar komen zo het
komt? Begrijpt U me goed, het is uit
bewondering en genegenheid voor het
unieke duingebied van Texel, dat ik dit
schrijf. Om meer klaarheid is deze voor
Texel zo belangrijke vragen te krijgen,
ligt hier waarschijnlijk een taak voor
instanties of verenigingen. Wij dienen
te weten wat de Texelaars en ons, bad
gasten, in de toekomst te wachten
staat.
W. A. P.,
Utrecht
NASCHRIFT
Wij zijn er van overtuigd, dat Rijks
waterstaat indertijd niet onbezonnen te
werk is gegaan bij de aanleg van de
eerste zanddijk. Op basis van jarenlang
verzamelde gegevens mocht worden
aangenomen dat deze voorziening doel
treffend zou werken en het verder op
dringen van de zee zou stuiten. Vóór de
dijk zou, zo werd verwacht, zand aan
stuiven omdat het strand door de aan
leg van hoofden breder zou worden.
Moeder Natuur is echter onbereken
baar: de duinafslag was de laatste jaren
veel heviger dan was verwacht; er wa
ren meer stormen, die met abnormaal
hoge vloeden gepaard gingen. Niet
alleen het tempo van afslag was daar
door véél hoger, maar door de lang
durige perioden van slecht weer werd
ook de aanleg van de hoofden zo ver
traagd, dat zij niet de gelegenheid kre
gen hun gunstige invloed op de strand-
verbreding uit te oefenen. De siuatie
werd onlangs zo alarmerend, dat met
spoed een nieuwe verder landinwaarts
gelegen zanddijk moest worden aange
legd. Dit om het waterwinninggebied te
redden, maar ook om te voorkomen dat
het zuidelijk deel van Texel een zelf
standig eiland zou worden. De zee zou
na een eerste doorbraak geen belemme
ringen meer ontmoeten en zich door de
lage duinvalleien een weg banen naar
de Geul en de Mokbaai. Rijkswater
staat gaat bijzonder tactisch tewerk en
verwacht dat na enkele jaren een sta
biele toestand zal zijn bereikt. Deze op
lossing van het afslagprobleem schaadt
het landschap nauwelijks, want na ver
loop van een aantal jaren zal door de
Wanneer we thuis zijn is er wat be
treft het drinkwater geen enkel pro
bleem. In vrijwel ons gehele land be
schikken we over betrouwbaar water,
dat geschikt is voor de consumptie en
dus gebruikt kan worden voor diverse
huishoudelijke doeleinden en om te
drinken. Dat is een zeer belangrijk feit,
want water is voor de mens onontbeer
lijk. Slechts enkele dagen kan hij bui
ten water en dan is het met hem ge
daan. We kunnen zelfs langer zonder
eten dan zonder water.
Als kind leren we reeds van onze
ouders, dat je maar niet zo kunt drin
ken uit een sloot, een kanaal of een
meertje, want dat je dan een beste
kans loopt ziek te worden.
Dat is ook wel duidelijk, wanneer we
weten, dat in een dichtbevolkt landje
als Nederland een groot deel van het
menselijk afval geloosd wordt op de
kanalen, rivieren en dergelijke. Het
oppervlaktewater daarvan is dan ook
zeker niet geschikt als drinkwater voor
de mens, aangezien het rijk is aan di
verse gevaarlijke stoffen.
Nu moet u niet denken, dat dergelijk
water ook niet geschikt is om bijvoor
beeld in te zwemmen. Veel wateren in
ons land zijn wat zwemmen betreft on
gevaarlijk, aangezien er in dat water
planten en dieren lieven, die de schade
lijke bestanddelen afbreken en verte
ren, waardoor het water weer tot op
zekere hoogte gereinigd wordt. Maar
voor de consumptie is het toch niet ge
schikt. Slechts wanneer het via inge
nieuze apparatuur is gereinigd kan het
wel als leidingwater worden gebruikt.
In het grootste deel van ons land
wordt het drinkwater gewonnen uit het
grondwater. Zo kan men meestal ook
rustig drinken van het water dat via
een pomp uit de grond wordt gehaald.
In het buitenland en vooral in de
zuidelijke wanne landen moet men
vooral met de keuze van zijn drink
water erg voorzichtig zijn. Men weet
daar dikwijls niet waar het water van
daan komt dat opwelt uit een bron, of
klatert in een romantisch beekje. Men
kan beter dorst lijden, dan ziek worden.
Natuurlijk is stilstaand water altijd
onbetrouwbaar. In warme landen moet
men zelfs voorzichtig zijn met het wa
ter uit een pomp. Het kan, dat het eer
ste water dat uit de pomp komt daar
te lang in heeft stilgestaan en bedor
ven is. Daarom laten we in zo'n geval
altijd eerst het water flink doorstro
men, alvorens onze dorst te lessen.
Ook al is het nog zo warm en al
ontwikkeling van de plantengroei en
het stuiven, de rechte zanddijk in een
nieuw duinmassief zijn opgenomen,
waarin men het menselijk ingrijpen
nauwelijks meer herkent. Op Texel zijn
diverse voorbeelden aan te wijzen waar
op een soortgelijke wijze in het verre
verleden is ingegrepen, zonder dat men
zich dat nu nog realiseert. Denk eens
aan de zanddijk, waarmee het oude
Texel indertijd met het eilandje Eijer-
land werd verbonden. Deze dijk is uit
gegroeid tot een prachtig duinmassief,
waarachter enkele van Texels fraaiste
natuurgebieden zijn ontstaan. Wat de
in aanleg zijnde zanddijk in de Hoorn-
der duinen betreft: deze zal zich inder
daad langs het grootste deel van de
Zuidwestelijke kust van ons eiland uit
strekken, maar op de meeste plaatsen
zullen de oude duinen er voor blijven
liggen, zodat ook daar het beeld niet al
te zeer geschaad wordt. Zou men de
door de briefschrijver als „retireren"
gesignaleerde methode niet toepassen,
dan zou men een enorme steenglooiing
hebben moeten aanleggen, die behalve
kostbaar ook buitengewoon lelijk zou
zijn. Wij geven onmiddellijk toe dat het
landschap op het ogenblik een desolate
indruk maakt, maar we zijn er met
Rijkswaterstaat van overtuigd, da't dit
tijdelijke offer de grote belangen, die op
het spel staan waard is. Redactie.
19. Katherine liet haar ogen op hem
rusten. Ze was verbaasd. Zo, dus dat
was Derek; en ze werd zich bewust dat
ze altijd wel geweten had dat ze op
zekere dag de man zou ontmoeten, die
ze al driemaal had gezien onder zulke
eigenaardige omstandigheden. Ze
meende dat hij van zijn kant haar even
eens herkende. Hij hield midden in een
gesprek met Lady Tamplin op en ging
toen weer door alsof het hem inspan
ning kostte. Toen ging men aan tafel en
Katherine ontdekte dat ze naast hem
was geplaatst. Dadelijk wendde hij zich
met een levendige glimlach tot haar.
„Ik dacht wel dat ik u spoedig zou
ontmoeten," merkte hij op, „maar ik
had nooit kunnen vermoeden dat het
hier zou zijn. Het moest zo zijn, weet
u. Eens in het Savoyhotel, eens bij
Cook driemaal is scheepsrecht. Zegt
u nu niet dat u zich mij niet herinnert
of dat u mij nooit hebt opgemerkt."
„Zeker heb ik u gezien," zei Kathe
rine, „maar dit is niet de derde keer.
'Het is de vierde. Ik zag u in de blauwe
trein."
„In de blauwe trein!" Er kwam iets
vreemds over hem; ze had niet precies
kunnen zeggen wat het was. Het was
alsof hij een klap had gekregen. Toch
zei hij onverschillig
„Wat was dat toch voor herrie van
morgen aan het station? Er was iemand
gestorven, niet waar?"
„Ja," zei Katherine langzaam, „er
was iemand gestorven."
„Men moet niet in een trein dood
gaan," zei Derek luchthartig. „Dat be
zorgt een mens allerlei wettelijke en
internationale verwikkelingen, en het is
voor een trein een excuus om nog later
aan te komen dan gewoonlijk."
„Mr. Kettering!" Een forse Ameri
kaanse dame die tegenover hem zat
boog zich voorover en begon tegen hem
te spreken op de besliste toon, die eigen
is aan haar ras, „Mr Kettering, ik ge
loof dat u mij vergeten bent; en ik vond
u nog wel zo buitengewoon sympa
thiek."
Derek leunde voorover en gaf haar
antwoordt; en intussen zat Katherine
verstomd.
Kettering! Dat was de naam, natuur
lijk! Nu herinnerde zij zich die
maar wat een vreemde, dwaze situatie!
Daar zat een man die zij de vorige
avond in het compartiment had zien
gaan van zijn vrouw, die haar levend en
wel had verlaten, en nu zat hij aan
tafel, volkomen onwetend dat zij ge
storven was. Daar was geen twijfel aan.
Hij wist het niet.
Een bediende boog zich naar Derek
over en fluisterde hem iets in het oor,
terwijl hij hem een briefje overhandig
de. Met een woord van excuur tot Lady
Tamplin maakte hij het open en een
uitdrukking van de grootste verbazing
verspreidde zich onder het lezen over
zijn gezicht; toen keek hij naar de gast
vrouw.
„Dat is heel vreemd, Rosalie; ik zal je
tot mij spijt moeten verlaten. De pre
fect van politie verlangt me te spreken*
hebben we nog zo'n dorst drinken we
niet van water, waarvan we niet zeker
weten dat het betrouwbaar drinkwater
In het buitenland komt het zelfs wel
voor, dat de bewoners ons water aan
bieden, dat zij zelf reeds sinds hun
kindstij d gebruiken, doch dat voor ons
minder geschikt is. Dikwijls bemerken
wij volwassenen er weinig of niets van,
maar onze kleine kinderen die met ons
op reis zijn krijgen er soms darmstoor
nissen door en dat is op reis natuurlijk
niet zo prettig.
Het verstandigst is wel om zowel bij
vakantie in eigen 'land als in het bui
tenland een goede veldfles mee te ne
men, die we slechts vullen met abso
luut betrouwbaar drinkwater. Zolang
we op reis zijn op het platteland vullen
we de fles niet eerder bij, dan wanneer
we zeker weten, dat het water betrouw
baar is.
Ook kunnen we flessen meenemen in
een koeltas, waarin het water heerlijk
koud blijft en waarin we meer dan één
fles kunnen meenemen. Wie voor zich
en zijn reisgenoten geen onaangename
gevolgen wenst van de heerlijke vakan
tie, let speciaal op zijn drinkwater en
neemt wat dat betreft geen risico's
CONSULTATIEBUREAU VOOR
ZUIGELINGEN
Woensdag 27 juli a.s. worden de moe
ders van Oudeschild en Den Burg verwacht:
Oudeschild van 13.00 - 13.30 uur; daarna Den
Burg tot 15.15 uur.
ALARMDIENST
Nu sinds maandag de eendenjacht
weer geopend is, heeft de Jachtclub
„Den Burg" een telefonische alarm
dienst ingesteld voor de landeigenaren
en gebruikers, die eventueel schade in
hun gewassen hebben van duiven of
eenden, opdat deze rich direct tot hun
jagers kunnen wenden en er zo spoedig
mogelijk opgetreden kan worden. Uiter
aard geldt dit alleen voor die lande
rijen, waar „Den Burg" officieel het
jachtrecht heeft. De jagers hopen op
deze manier er toe bij te dragen, dat de
wildschade wordt beperkt tot een mini
mum en dat het begrip tussen land
eigenaren en jagers hierdoor verbeterd
wordt, in het voordeel van beiden. Voor
telefoonnummers van de alarmdienst,
zie adv. elders in dit nummer.
Een groot aantal Nederlanders trekt
weer tijdens de weekeinden of tijdens
de vakantie naar ons mooie strand,
waar zij willen genieten van zon, zee
en lucht. Voor velen heeft de zee een
groter bekoring dan het mooiste na
tuurbad (al of niet met golfslag), omdat
de zee z'n enorme uitgestrektheid is en
men zich echt in de natuur voelt, ter
wijl zelfs de mooiste natuurbaden voor
veel mensen altijd iets kunstmatigs
hebben.
De categorie, die de zee prefereert,
dient echter wel rekening te houden
met een belangrijk feit en wel dit, dat
de zee en het baden er in grotere risi
co's met zich brengt dan het zwemmen
in een natuurbad. Wanneer men echter
verstandig is, dan vallen die risico's
wel mee, doch dan dient men van ver
schillende dingen op de hoogte te zijn.
Veel slachtoffers vielen aan de zee ten
offer doordat zij onbekend waren van
de gevaren verbonden aan het baden in
zee en daarom is het van het grootste
belang, dat een zo groot mogelijke be
kendheid wordt gegeven aan een aantal
van tien punten die voor de strand-
bezoeker van levensbelang kunnen zijn.
1. Ten eerste is het belangrijk om bij
het baden en zwemmen in zee gebruik
te maken van die delen van ons Neder
landse strand, die onder regelmatige
bewaking staan. De onbewaakte delen
zijn dikwijls wel lekker rustig, maar
voor baden en zwemmen zijn ze gevaar
lijk, omdat men geen hulp kan krijgen
wanneer men in nood komt te verkeren.
2. Ga nooit zo maar in zee, doch laat
u over de stroming en windrichting
voorlichten door een badmeester of de
strandpolitie. De heersende stroming en
windrichting zijn van het allergrootste
belang om te weten, aangezien men zich
in noodsituaties daaraan kan aanpas
sen en geen krachten verspilt door het
vechten tegen deze elementen.
3. 'Het is zeker onverstandig om te wa
ter te gaan, wanneer men juist heeft
gegeten of wanneer men bezweet is. In
die gevallen kan de plotselinge afkoe
ling nare gevolgen hebben.
4. Kleine kinderen moet men nooit
zonder toezicht laten baden en zwem
men. Het blijven kinderen en ze zijn
soms ongehoorzaam of ze gaan zonder
het te bemerken te diep in zee. Daar
zijn soms banken en het kind loopt zo
nog tot de knietjes, maar een meter
verder verdwijnt het kopje onder. Zo'n
kind raakt in paniek en in minder dan
geen tijd verkeert het in levensgevaar.
5. Zoekt u een geschikt plekje om aan
het strand te gaan zitten, een plekje
van waaruit u ook heerlijk kunt gaan
baden en zwemmen? Kies zo'n plekje
dan in elk geval zo ver mogelijk van de
pieren en golfbrekers. Rond deze uit
steeksels in zee ontstaan steeds grillige,
verraderlijke stromingen, die reeds me
nig zwemmer in de grootste moeilijk
heden hebben gebracht.
6. Is er een krachtige branding, ga dan
niet verder dan tot de heupen in zee.
De golven van de branding naar het
strand en de grondstroom naar zee zijn
dan dikwijls zo krachtig, dat zelfs een
volwassen persoon wel eens van de
been raakt. Ook al is men een goed
zwemmer, dan bestaat toch de moge
lijkheid, dat men, gevallen zijnde, door
zo'n grondstroom mee in zee wordt ge
trokken.
7. Wees héél voorzichtig, wanneer de
wind van het land waait. Spelen met
ballen, luchbedden, banden e.d. is dan
zeer gevaarlijk, aangezien deze lichte,
drijvende speelgoederen door de wind
gemakkelijk naar zee afdrijven.
8. Als men in een mui (een diepe, sterk
stromende verbinding tussen twee geu
len) terecht komt, raak dan niet in pa
niek. Tracht een zandbank te bereiken,
blijf kalm en roep om hulp.
9. Tracht nooit op een bepaald punt
aan land te komen. Het is vechten te
gen windmolens. Regel u naar richting
en stroom en spaar uw krachten, u
komt dan heus wel aan land.
10. Wanneer men goed kan zwemmen,
helpt men uiteraard anderen die in
moeilijkheden geraken.
ZONDER COMMENTAAR
Het nieuwste statussvmbool in Ame
rika: een hond die aan de drank is
verslaafd. Volgens de dierenarts Booth
uit Chicago neemt het aantal rashon
den dat aan de drank verslaafd is voort
durend toe.
Drs. R Iwema in Economische Sta
tistische Berichten: Nog hebben niet al
onze vrouwen het huishouden verlaten
om mee te helpen de elektrische appa
raten te vervaardigen, die het hun mo
gelijk maken het huishouden te verla
ten om mee te helpen de elektrische ap
paraten te vervaardigen.
Drie dagen en nachten lag een jonge
man in Brazilië voor de deur van zijn
geliefde om haar het jawoord af te
dwingen. Toen de schone hem eindelijk
wilde aanhoren ging de jongeman er
vandoor met het meisje, dat dagelijks
hem van melk en voedsel had voor
zien.
19. Dr. Yokito wreef zijn pijnlijke pol
sen en keek met steelse ogen naar de
rechterhand van Kille Bill, die geen
ogenblik uit zijn jaszak kwam. „Hij
heeft revorverdacht Yokito.
„Ga jij nu terug naar de keuken, Jo
nathan," beval Bill.
„Ik wil schiete," mopperde Jonathan.
„Jij wilt alleen maar doen wat ik
zeg," siste Kille Bill. „Ga dus terug
naar de keuken. Stook het vuur en slijp
de hakbijl". Treurig wandelde Jona
than weg en dr. Yokito zei: „Ge vart
me tegen, waarde heer! Uw ouderwetse
kwelmethodes maken geen indruk op
mij. Ik moet rachen om vuurtjes en
hakbijrtjes
„Bijl en vuur waren niet voor U,
waarde doctor," lachte Bill vals. „We
eten vanavond spinazie. Zodoende."
„Geef mij dan nu maar vuur voor
mijn raatste sigaret," verzocht de kleine
Japanner. „Ik zar hem rekker oproken
en daarna moogit ge uw kinderachtige
pijnproeven op mij gaan proberen.
Maar vertel mij eerst eens: waarom
wirt U zo graag mijn sport-computer
hebben?"
„Hij is goud waard," lachte Kille Bill,
zijn kostbare aansteker te voorschijn
halend. „En ik ben dol op goud, be
grijpt ge? Hoe meer goud, hoe liever!
Hahahaha!"
Kille Bill ging zo op in de genotvolle
gedachten aan zijn goud, dat hij hele
maal niet merkte, dat Yokito twéé han
den uitstak om vuur voor zijn sigaret te
krijgen. De aansteker knipte open en
Yokito lispelde: „Kreine Japanner
vraagt vergeving voor pijnrijk judo
greepje
En voor Kille Bill goed en wel be
greep wat er gebeurde zwaaide hij al
met een reuze vaart door Yokito's losse
schouderrad heen. En deze greep had
succes, want met een benzende slag
sloeg de schurk met zijn schedel tegen
de wand. Wel zag hij nog kans zijn
pistool te voorschijn te frommelen en
hij loste op goed geluk af een schot. Een
donderende knal daverde door het ver
trek
Ik kan me niet voorstellen waarover."
„Je zonden hebben je achterhaald,"
merkte Lenox op.
„Dat moet wel," zei Derek, waar
schijnlijk een of andere idiote nonsens,
maar ik zal toch naar het politiebureau
moeten. Hoe durft de kerel me onder
het diner te storen? Het moet wel heel
ernstig zijn, om dat te rechtvaardigen."
Hij lachte terwijl hij zijn stoel achter
uitschoof en opstond om de kamer te
verlaten.
HOOFDSTUK XHI
Van Aldin ontvangt een telegram
De avond van de 15e februari hing
er een dikke, gele mist over Londen;
Rufus van AJdin bevond zich in zjjn
suite in het Savoyhotel en maakte van
de weersomstandigheden gebruik om
dubbel hard te werken. Knighton was
dolblij. Het was de laatste tijd een toer
geweest om „de baas" zijn aandacht te
doen bepalen bij zijn werk, maar nu
wierp Van Aldin zich met dubbele
energie op zijn zaken.
Toch was er iets, een terloops ge
maakte opmerking van zijn secretaris,
die Van Aldin maar niet uit het hoofd
wilde. Hij luisterde naar wat Knighton
zei, maar in werkelijkheid drong geen
woord tot zijn hersens door. En terwijl
de secretaris een nieuwe stapel papie
ren opnam en begon te sorteren, zei
Van Aldin plotseling
„Zou je me dat nog eens willen ver
tellen, Knighton?"
„U bedoelt dit, mijnheer?" Hij wees
op een rapport.
„Neen, neen," zei Van Aldin, „ik
bedoel wat je me verteld hebt over dat
zien van Ruths kamenier in Parijs gis
teravond. Ik begrijp dat niet. Je moet
je toch vergist hebben."
„Ik kan me niet vergist hebben, mijn
heer, ik heb met haar gesproken."
„Nu, vertel me de hele zaak nog
y' eens."
ij „Ik had de zaak met Bartheimer in
orde gemaakt," vertelde Knighton, „en
was naar Ritz teruggegaan om mijn
koffers te pakken vóór het dmer en de
trein van negen uur van het Gare du
Nord te nemen. In de hal zag ik een
vrouw, die, zoals ik zeker wist, de ka
menier van uw dochter was. Ik ging
naar haar toe, en vroeg of mevrouw
Kettering hier logeerde."
„Ja, ja," zei Van Aldin. „Natuurlijk.
Natuurlijk. En ze vertelde je dat Ruth
naar de Riviera was doorgereisd en
haar naar Ritz had gestuurd met de
opdracht daar verdere orders af te
wachten?"
„Precies, mijnheer."
„Het is heel vreemd," zei Van Aldm.
„Werkelijk bijzonder vreemd, tenzij de
vrouw brutaal of zo was geweest."
„In dat geval," wierp Knighton tegen,
„zou mevrouw Kettering haar stellig
een som geld hebben uitbetaald en haar
naar Engeland hebben teruggestuurd.
Zij zou haar toch zeker niet naar Ritz
hebben gezonden."
„Neen," zei de miljonair, „dat is
waar."
Hij wilde nog meer zeggen, maar
hield zich in. Hij mocht Knighton graag
lijden en hij vertrouwde hem, maar hij
kon toch moeilijk de particuliere aan
gelegenheden van zijn dochter met zijn
secretaris bespreken. Waarom had Ruth
in Parijs het meisje weggestuurd? Hij
dacht na over de eigenaardige loop der
dingen: dat de eerste bekende die het
meisje te Parijs zag, nu weer de secre
taris van Ruths vader moest zijn! Ha,
maar dat was het juist, waardoor de
dingen aan het licht kwamen.
Deze laatste overweging was geheel
natuurlijk en vanzelf in zijn brein op
gekomen. Was er dan iets dat „aan het
licht moest komen"? Hij had zichzelf
die vraag gesteld tegón rijn eigen zin
en het antwoord was hij was er ze
ker van Armand de la Roche.
Het was een bittere gedachte voor
Van Aldin dat zijn dochter zich door
zo'n man liet inpalmen; maar hij moest
toch toegeven dat ze in goed gezelschap
verkeerde dat andere welopgevoede
en intelligente vrouwen even gemakke
lijk voor de graaf waren bezweken.
Mannen doorzagen hem, vrouwen niet.
Hij zocht nu naar woorden om alle
achterdocht, die in de secretaris had
kunnen opkomen, weg te nemen.
„Ruth kan soms zo plotseling van
idee veranderen," merkte hij op onver
schillige toon op; en hij voegde erbij:
„Het meisje gaf geen reden op voor
die onverwachte wijziging?"
Knighton trachtte zijn stem zo na
tuurlijk mogelijk te doen klinken, toen
hij antwoordde:
„Ze zei dat mrs. Kettering onver
wachts een vriend had ontmoet."
Van Aldin knikte. Zijn ergste ver
moeden werd bevestigd. Hij stond op
en begon door de kamer te ijsberen, een
gewoonte van hem als hij geagiteerd
was. Hij kon zijn gevoelens niet langer
onderdrukken en barstte los:
„Eén ding zal een man nooit lukken:
een vrouw naar rede te doen luisteren.
Zij schijnen werkelijk alle gezond ver
stand te missen. Niet een van de tien
doorziet een schurk als ze hem ontmoet;
iedere knappe man met een zijden tong
kan hen in zijn strikken vangen. Als ik
mijn zin deed.
(Wordt vervolgd)