.n Voorzichtig met drinkwater! BRIGADIER PIET EN DE SPORTCOMPUTER ut HET GEHEIM VAN Je, Agaiitaa*». DE BLAUWE TREIN Neem geen risico aan het strand! Tijdens de vakantie Een goede veldvles is onze beste bondgenoot 1 JJ=g=%. I.ttri - bull*» .v<ni»ocnS«C>)^d '~/i& WAT STAAT ONS TE WACHTEN? Als badgast, die sinds 1945 ieder jaar Texel bezoekt, wil ik van de gelegen heid gebruik maken om mijn bezorgheid te uiten over het steeds smaller wor dende duingebied van zuid-west Texel. Bij paal 12 is het reeds zover gekomen, dat we onze aartsvijand het water een halt moesten toeroepen. Met bulldozers werd een zanddijk geschoven, mede om het daarachter liggende waterwinning- gebied te beschermen. Aangezien deze werkzaamheden al 'n aantal jaren terug geschiedden, was de begroeiing op deze dijk al aardig op peil gekomen. Wie schetst echter mijn verbazing, toen ik deze keer de situatie weer zag: de dijk was verdwenen en er was, meer land inwaarts, een nieuwe voor in de plaats gekomen. Lag de vorige dijk niet goed? Gewoonlijk denk je dat de problemen van duinafslag met de nodige zorg, op technisch wetenschappelijke manier bestudeerd worden. Tot mijn spijt is daarover bij mij nu twijfel gerezen. Stelt U zich eens voor dat men zo bij de Deltawerken in Zeeland tewerk zou gaan, al is dat werk qua omvang niet met de werkzaamheden hier te verge lijken. Dat de waterkering wordt gemaakt door het strand een flauw hellend be loop te geven, geschat 2 - 4°/o, en daar bij de hoofden, daar kan men vrede mee hebben bij paal 12, ofschoon het mooie er daardoor af is. Als echter dit systeem van waterkeren langs de hele zuid-west kust van Texel wordt door gezet en daar heeft het alle schijn van, want kijkt U maar bij paal 10 en omgeving waar bulldozers het duin gebied hebben geëgaliseerd en eveneens een zanddijk hebben geschoven dan zal Texel nog veel van zijn mooie dui nen moeten prijsgeven. In de loop der eeuwen heeft Neder land voortdurend moeten vechten tegen het water. De les, die we daaruit heb ben getrokken is: niet retireren om het water te keren. Gaat dit voor Texel niet op? Laten we hier maar komen zo het komt? Begrijpt U me goed, het is uit bewondering en genegenheid voor het unieke duingebied van Texel, dat ik dit schrijf. Om meer klaarheid is deze voor Texel zo belangrijke vragen te krijgen, ligt hier waarschijnlijk een taak voor instanties of verenigingen. Wij dienen te weten wat de Texelaars en ons, bad gasten, in de toekomst te wachten staat. W. A. P., Utrecht NASCHRIFT Wij zijn er van overtuigd, dat Rijks waterstaat indertijd niet onbezonnen te werk is gegaan bij de aanleg van de eerste zanddijk. Op basis van jarenlang verzamelde gegevens mocht worden aangenomen dat deze voorziening doel treffend zou werken en het verder op dringen van de zee zou stuiten. Vóór de dijk zou, zo werd verwacht, zand aan stuiven omdat het strand door de aan leg van hoofden breder zou worden. Moeder Natuur is echter onbereken baar: de duinafslag was de laatste jaren veel heviger dan was verwacht; er wa ren meer stormen, die met abnormaal hoge vloeden gepaard gingen. Niet alleen het tempo van afslag was daar door véél hoger, maar door de lang durige perioden van slecht weer werd ook de aanleg van de hoofden zo ver traagd, dat zij niet de gelegenheid kre gen hun gunstige invloed op de strand- verbreding uit te oefenen. De siuatie werd onlangs zo alarmerend, dat met spoed een nieuwe verder landinwaarts gelegen zanddijk moest worden aange legd. Dit om het waterwinninggebied te redden, maar ook om te voorkomen dat het zuidelijk deel van Texel een zelf standig eiland zou worden. De zee zou na een eerste doorbraak geen belemme ringen meer ontmoeten en zich door de lage duinvalleien een weg banen naar de Geul en de Mokbaai. Rijkswater staat gaat bijzonder tactisch tewerk en verwacht dat na enkele jaren een sta biele toestand zal zijn bereikt. Deze op lossing van het afslagprobleem schaadt het landschap nauwelijks, want na ver loop van een aantal jaren zal door de Wanneer we thuis zijn is er wat be treft het drinkwater geen enkel pro bleem. In vrijwel ons gehele land be schikken we over betrouwbaar water, dat geschikt is voor de consumptie en dus gebruikt kan worden voor diverse huishoudelijke doeleinden en om te drinken. Dat is een zeer belangrijk feit, want water is voor de mens onontbeer lijk. Slechts enkele dagen kan hij bui ten water en dan is het met hem ge daan. We kunnen zelfs langer zonder eten dan zonder water. Als kind leren we reeds van onze ouders, dat je maar niet zo kunt drin ken uit een sloot, een kanaal of een meertje, want dat je dan een beste kans loopt ziek te worden. Dat is ook wel duidelijk, wanneer we weten, dat in een dichtbevolkt landje als Nederland een groot deel van het menselijk afval geloosd wordt op de kanalen, rivieren en dergelijke. Het oppervlaktewater daarvan is dan ook zeker niet geschikt als drinkwater voor de mens, aangezien het rijk is aan di verse gevaarlijke stoffen. Nu moet u niet denken, dat dergelijk water ook niet geschikt is om bijvoor beeld in te zwemmen. Veel wateren in ons land zijn wat zwemmen betreft on gevaarlijk, aangezien er in dat water planten en dieren lieven, die de schade lijke bestanddelen afbreken en verte ren, waardoor het water weer tot op zekere hoogte gereinigd wordt. Maar voor de consumptie is het toch niet ge schikt. Slechts wanneer het via inge nieuze apparatuur is gereinigd kan het wel als leidingwater worden gebruikt. In het grootste deel van ons land wordt het drinkwater gewonnen uit het grondwater. Zo kan men meestal ook rustig drinken van het water dat via een pomp uit de grond wordt gehaald. In het buitenland en vooral in de zuidelijke wanne landen moet men vooral met de keuze van zijn drink water erg voorzichtig zijn. Men weet daar dikwijls niet waar het water van daan komt dat opwelt uit een bron, of klatert in een romantisch beekje. Men kan beter dorst lijden, dan ziek worden. Natuurlijk is stilstaand water altijd onbetrouwbaar. In warme landen moet men zelfs voorzichtig zijn met het wa ter uit een pomp. Het kan, dat het eer ste water dat uit de pomp komt daar te lang in heeft stilgestaan en bedor ven is. Daarom laten we in zo'n geval altijd eerst het water flink doorstro men, alvorens onze dorst te lessen. Ook al is het nog zo warm en al ontwikkeling van de plantengroei en het stuiven, de rechte zanddijk in een nieuw duinmassief zijn opgenomen, waarin men het menselijk ingrijpen nauwelijks meer herkent. Op Texel zijn diverse voorbeelden aan te wijzen waar op een soortgelijke wijze in het verre verleden is ingegrepen, zonder dat men zich dat nu nog realiseert. Denk eens aan de zanddijk, waarmee het oude Texel indertijd met het eilandje Eijer- land werd verbonden. Deze dijk is uit gegroeid tot een prachtig duinmassief, waarachter enkele van Texels fraaiste natuurgebieden zijn ontstaan. Wat de in aanleg zijnde zanddijk in de Hoorn- der duinen betreft: deze zal zich inder daad langs het grootste deel van de Zuidwestelijke kust van ons eiland uit strekken, maar op de meeste plaatsen zullen de oude duinen er voor blijven liggen, zodat ook daar het beeld niet al te zeer geschaad wordt. Zou men de door de briefschrijver als „retireren" gesignaleerde methode niet toepassen, dan zou men een enorme steenglooiing hebben moeten aanleggen, die behalve kostbaar ook buitengewoon lelijk zou zijn. Wij geven onmiddellijk toe dat het landschap op het ogenblik een desolate indruk maakt, maar we zijn er met Rijkswaterstaat van overtuigd, da't dit tijdelijke offer de grote belangen, die op het spel staan waard is. Redactie. 19. Katherine liet haar ogen op hem rusten. Ze was verbaasd. Zo, dus dat was Derek; en ze werd zich bewust dat ze altijd wel geweten had dat ze op zekere dag de man zou ontmoeten, die ze al driemaal had gezien onder zulke eigenaardige omstandigheden. Ze meende dat hij van zijn kant haar even eens herkende. Hij hield midden in een gesprek met Lady Tamplin op en ging toen weer door alsof het hem inspan ning kostte. Toen ging men aan tafel en Katherine ontdekte dat ze naast hem was geplaatst. Dadelijk wendde hij zich met een levendige glimlach tot haar. „Ik dacht wel dat ik u spoedig zou ontmoeten," merkte hij op, „maar ik had nooit kunnen vermoeden dat het hier zou zijn. Het moest zo zijn, weet u. Eens in het Savoyhotel, eens bij Cook driemaal is scheepsrecht. Zegt u nu niet dat u zich mij niet herinnert of dat u mij nooit hebt opgemerkt." „Zeker heb ik u gezien," zei Kathe rine, „maar dit is niet de derde keer. 'Het is de vierde. Ik zag u in de blauwe trein." „In de blauwe trein!" Er kwam iets vreemds over hem; ze had niet precies kunnen zeggen wat het was. Het was alsof hij een klap had gekregen. Toch zei hij onverschillig „Wat was dat toch voor herrie van morgen aan het station? Er was iemand gestorven, niet waar?" „Ja," zei Katherine langzaam, „er was iemand gestorven." „Men moet niet in een trein dood gaan," zei Derek luchthartig. „Dat be zorgt een mens allerlei wettelijke en internationale verwikkelingen, en het is voor een trein een excuus om nog later aan te komen dan gewoonlijk." „Mr. Kettering!" Een forse Ameri kaanse dame die tegenover hem zat boog zich voorover en begon tegen hem te spreken op de besliste toon, die eigen is aan haar ras, „Mr Kettering, ik ge loof dat u mij vergeten bent; en ik vond u nog wel zo buitengewoon sympa thiek." Derek leunde voorover en gaf haar antwoordt; en intussen zat Katherine verstomd. Kettering! Dat was de naam, natuur lijk! Nu herinnerde zij zich die maar wat een vreemde, dwaze situatie! Daar zat een man die zij de vorige avond in het compartiment had zien gaan van zijn vrouw, die haar levend en wel had verlaten, en nu zat hij aan tafel, volkomen onwetend dat zij ge storven was. Daar was geen twijfel aan. Hij wist het niet. Een bediende boog zich naar Derek over en fluisterde hem iets in het oor, terwijl hij hem een briefje overhandig de. Met een woord van excuur tot Lady Tamplin maakte hij het open en een uitdrukking van de grootste verbazing verspreidde zich onder het lezen over zijn gezicht; toen keek hij naar de gast vrouw. „Dat is heel vreemd, Rosalie; ik zal je tot mij spijt moeten verlaten. De pre fect van politie verlangt me te spreken* hebben we nog zo'n dorst drinken we niet van water, waarvan we niet zeker weten dat het betrouwbaar drinkwater In het buitenland komt het zelfs wel voor, dat de bewoners ons water aan bieden, dat zij zelf reeds sinds hun kindstij d gebruiken, doch dat voor ons minder geschikt is. Dikwijls bemerken wij volwassenen er weinig of niets van, maar onze kleine kinderen die met ons op reis zijn krijgen er soms darmstoor nissen door en dat is op reis natuurlijk niet zo prettig. Het verstandigst is wel om zowel bij vakantie in eigen 'land als in het bui tenland een goede veldfles mee te ne men, die we slechts vullen met abso luut betrouwbaar drinkwater. Zolang we op reis zijn op het platteland vullen we de fles niet eerder bij, dan wanneer we zeker weten, dat het water betrouw baar is. Ook kunnen we flessen meenemen in een koeltas, waarin het water heerlijk koud blijft en waarin we meer dan één fles kunnen meenemen. Wie voor zich en zijn reisgenoten geen onaangename gevolgen wenst van de heerlijke vakan tie, let speciaal op zijn drinkwater en neemt wat dat betreft geen risico's CONSULTATIEBUREAU VOOR ZUIGELINGEN Woensdag 27 juli a.s. worden de moe ders van Oudeschild en Den Burg verwacht: Oudeschild van 13.00 - 13.30 uur; daarna Den Burg tot 15.15 uur. ALARMDIENST Nu sinds maandag de eendenjacht weer geopend is, heeft de Jachtclub „Den Burg" een telefonische alarm dienst ingesteld voor de landeigenaren en gebruikers, die eventueel schade in hun gewassen hebben van duiven of eenden, opdat deze rich direct tot hun jagers kunnen wenden en er zo spoedig mogelijk opgetreden kan worden. Uiter aard geldt dit alleen voor die lande rijen, waar „Den Burg" officieel het jachtrecht heeft. De jagers hopen op deze manier er toe bij te dragen, dat de wildschade wordt beperkt tot een mini mum en dat het begrip tussen land eigenaren en jagers hierdoor verbeterd wordt, in het voordeel van beiden. Voor telefoonnummers van de alarmdienst, zie adv. elders in dit nummer. Een groot aantal Nederlanders trekt weer tijdens de weekeinden of tijdens de vakantie naar ons mooie strand, waar zij willen genieten van zon, zee en lucht. Voor velen heeft de zee een groter bekoring dan het mooiste na tuurbad (al of niet met golfslag), omdat de zee z'n enorme uitgestrektheid is en men zich echt in de natuur voelt, ter wijl zelfs de mooiste natuurbaden voor veel mensen altijd iets kunstmatigs hebben. De categorie, die de zee prefereert, dient echter wel rekening te houden met een belangrijk feit en wel dit, dat de zee en het baden er in grotere risi co's met zich brengt dan het zwemmen in een natuurbad. Wanneer men echter verstandig is, dan vallen die risico's wel mee, doch dan dient men van ver schillende dingen op de hoogte te zijn. Veel slachtoffers vielen aan de zee ten offer doordat zij onbekend waren van de gevaren verbonden aan het baden in zee en daarom is het van het grootste belang, dat een zo groot mogelijke be kendheid wordt gegeven aan een aantal van tien punten die voor de strand- bezoeker van levensbelang kunnen zijn. 1. Ten eerste is het belangrijk om bij het baden en zwemmen in zee gebruik te maken van die delen van ons Neder landse strand, die onder regelmatige bewaking staan. De onbewaakte delen zijn dikwijls wel lekker rustig, maar voor baden en zwemmen zijn ze gevaar lijk, omdat men geen hulp kan krijgen wanneer men in nood komt te verkeren. 2. Ga nooit zo maar in zee, doch laat u over de stroming en windrichting voorlichten door een badmeester of de strandpolitie. De heersende stroming en windrichting zijn van het allergrootste belang om te weten, aangezien men zich in noodsituaties daaraan kan aanpas sen en geen krachten verspilt door het vechten tegen deze elementen. 3. 'Het is zeker onverstandig om te wa ter te gaan, wanneer men juist heeft gegeten of wanneer men bezweet is. In die gevallen kan de plotselinge afkoe ling nare gevolgen hebben. 4. Kleine kinderen moet men nooit zonder toezicht laten baden en zwem men. Het blijven kinderen en ze zijn soms ongehoorzaam of ze gaan zonder het te bemerken te diep in zee. Daar zijn soms banken en het kind loopt zo nog tot de knietjes, maar een meter verder verdwijnt het kopje onder. Zo'n kind raakt in paniek en in minder dan geen tijd verkeert het in levensgevaar. 5. Zoekt u een geschikt plekje om aan het strand te gaan zitten, een plekje van waaruit u ook heerlijk kunt gaan baden en zwemmen? Kies zo'n plekje dan in elk geval zo ver mogelijk van de pieren en golfbrekers. Rond deze uit steeksels in zee ontstaan steeds grillige, verraderlijke stromingen, die reeds me nig zwemmer in de grootste moeilijk heden hebben gebracht. 6. Is er een krachtige branding, ga dan niet verder dan tot de heupen in zee. De golven van de branding naar het strand en de grondstroom naar zee zijn dan dikwijls zo krachtig, dat zelfs een volwassen persoon wel eens van de been raakt. Ook al is men een goed zwemmer, dan bestaat toch de moge lijkheid, dat men, gevallen zijnde, door zo'n grondstroom mee in zee wordt ge trokken. 7. Wees héél voorzichtig, wanneer de wind van het land waait. Spelen met ballen, luchbedden, banden e.d. is dan zeer gevaarlijk, aangezien deze lichte, drijvende speelgoederen door de wind gemakkelijk naar zee afdrijven. 8. Als men in een mui (een diepe, sterk stromende verbinding tussen twee geu len) terecht komt, raak dan niet in pa niek. Tracht een zandbank te bereiken, blijf kalm en roep om hulp. 9. Tracht nooit op een bepaald punt aan land te komen. Het is vechten te gen windmolens. Regel u naar richting en stroom en spaar uw krachten, u komt dan heus wel aan land. 10. Wanneer men goed kan zwemmen, helpt men uiteraard anderen die in moeilijkheden geraken. ZONDER COMMENTAAR Het nieuwste statussvmbool in Ame rika: een hond die aan de drank is verslaafd. Volgens de dierenarts Booth uit Chicago neemt het aantal rashon den dat aan de drank verslaafd is voort durend toe. Drs. R Iwema in Economische Sta tistische Berichten: Nog hebben niet al onze vrouwen het huishouden verlaten om mee te helpen de elektrische appa raten te vervaardigen, die het hun mo gelijk maken het huishouden te verla ten om mee te helpen de elektrische ap paraten te vervaardigen. Drie dagen en nachten lag een jonge man in Brazilië voor de deur van zijn geliefde om haar het jawoord af te dwingen. Toen de schone hem eindelijk wilde aanhoren ging de jongeman er vandoor met het meisje, dat dagelijks hem van melk en voedsel had voor zien. 19. Dr. Yokito wreef zijn pijnlijke pol sen en keek met steelse ogen naar de rechterhand van Kille Bill, die geen ogenblik uit zijn jaszak kwam. „Hij heeft revorverdacht Yokito. „Ga jij nu terug naar de keuken, Jo nathan," beval Bill. „Ik wil schiete," mopperde Jonathan. „Jij wilt alleen maar doen wat ik zeg," siste Kille Bill. „Ga dus terug naar de keuken. Stook het vuur en slijp de hakbijl". Treurig wandelde Jona than weg en dr. Yokito zei: „Ge vart me tegen, waarde heer! Uw ouderwetse kwelmethodes maken geen indruk op mij. Ik moet rachen om vuurtjes en hakbijrtjes „Bijl en vuur waren niet voor U, waarde doctor," lachte Bill vals. „We eten vanavond spinazie. Zodoende." „Geef mij dan nu maar vuur voor mijn raatste sigaret," verzocht de kleine Japanner. „Ik zar hem rekker oproken en daarna moogit ge uw kinderachtige pijnproeven op mij gaan proberen. Maar vertel mij eerst eens: waarom wirt U zo graag mijn sport-computer hebben?" „Hij is goud waard," lachte Kille Bill, zijn kostbare aansteker te voorschijn halend. „En ik ben dol op goud, be grijpt ge? Hoe meer goud, hoe liever! Hahahaha!" Kille Bill ging zo op in de genotvolle gedachten aan zijn goud, dat hij hele maal niet merkte, dat Yokito twéé han den uitstak om vuur voor zijn sigaret te krijgen. De aansteker knipte open en Yokito lispelde: „Kreine Japanner vraagt vergeving voor pijnrijk judo greepje En voor Kille Bill goed en wel be greep wat er gebeurde zwaaide hij al met een reuze vaart door Yokito's losse schouderrad heen. En deze greep had succes, want met een benzende slag sloeg de schurk met zijn schedel tegen de wand. Wel zag hij nog kans zijn pistool te voorschijn te frommelen en hij loste op goed geluk af een schot. Een donderende knal daverde door het ver trek Ik kan me niet voorstellen waarover." „Je zonden hebben je achterhaald," merkte Lenox op. „Dat moet wel," zei Derek, waar schijnlijk een of andere idiote nonsens, maar ik zal toch naar het politiebureau moeten. Hoe durft de kerel me onder het diner te storen? Het moet wel heel ernstig zijn, om dat te rechtvaardigen." Hij lachte terwijl hij zijn stoel achter uitschoof en opstond om de kamer te verlaten. HOOFDSTUK XHI Van Aldin ontvangt een telegram De avond van de 15e februari hing er een dikke, gele mist over Londen; Rufus van AJdin bevond zich in zjjn suite in het Savoyhotel en maakte van de weersomstandigheden gebruik om dubbel hard te werken. Knighton was dolblij. Het was de laatste tijd een toer geweest om „de baas" zijn aandacht te doen bepalen bij zijn werk, maar nu wierp Van Aldin zich met dubbele energie op zijn zaken. Toch was er iets, een terloops ge maakte opmerking van zijn secretaris, die Van Aldin maar niet uit het hoofd wilde. Hij luisterde naar wat Knighton zei, maar in werkelijkheid drong geen woord tot zijn hersens door. En terwijl de secretaris een nieuwe stapel papie ren opnam en begon te sorteren, zei Van Aldin plotseling „Zou je me dat nog eens willen ver tellen, Knighton?" „U bedoelt dit, mijnheer?" Hij wees op een rapport. „Neen, neen," zei Van Aldin, „ik bedoel wat je me verteld hebt over dat zien van Ruths kamenier in Parijs gis teravond. Ik begrijp dat niet. Je moet je toch vergist hebben." „Ik kan me niet vergist hebben, mijn heer, ik heb met haar gesproken." „Nu, vertel me de hele zaak nog y' eens." ij „Ik had de zaak met Bartheimer in orde gemaakt," vertelde Knighton, „en was naar Ritz teruggegaan om mijn koffers te pakken vóór het dmer en de trein van negen uur van het Gare du Nord te nemen. In de hal zag ik een vrouw, die, zoals ik zeker wist, de ka menier van uw dochter was. Ik ging naar haar toe, en vroeg of mevrouw Kettering hier logeerde." „Ja, ja," zei Van Aldin. „Natuurlijk. Natuurlijk. En ze vertelde je dat Ruth naar de Riviera was doorgereisd en haar naar Ritz had gestuurd met de opdracht daar verdere orders af te wachten?" „Precies, mijnheer." „Het is heel vreemd," zei Van Aldm. „Werkelijk bijzonder vreemd, tenzij de vrouw brutaal of zo was geweest." „In dat geval," wierp Knighton tegen, „zou mevrouw Kettering haar stellig een som geld hebben uitbetaald en haar naar Engeland hebben teruggestuurd. Zij zou haar toch zeker niet naar Ritz hebben gezonden." „Neen," zei de miljonair, „dat is waar." Hij wilde nog meer zeggen, maar hield zich in. Hij mocht Knighton graag lijden en hij vertrouwde hem, maar hij kon toch moeilijk de particuliere aan gelegenheden van zijn dochter met zijn secretaris bespreken. Waarom had Ruth in Parijs het meisje weggestuurd? Hij dacht na over de eigenaardige loop der dingen: dat de eerste bekende die het meisje te Parijs zag, nu weer de secre taris van Ruths vader moest zijn! Ha, maar dat was het juist, waardoor de dingen aan het licht kwamen. Deze laatste overweging was geheel natuurlijk en vanzelf in zijn brein op gekomen. Was er dan iets dat „aan het licht moest komen"? Hij had zichzelf die vraag gesteld tegón rijn eigen zin en het antwoord was hij was er ze ker van Armand de la Roche. Het was een bittere gedachte voor Van Aldin dat zijn dochter zich door zo'n man liet inpalmen; maar hij moest toch toegeven dat ze in goed gezelschap verkeerde dat andere welopgevoede en intelligente vrouwen even gemakke lijk voor de graaf waren bezweken. Mannen doorzagen hem, vrouwen niet. Hij zocht nu naar woorden om alle achterdocht, die in de secretaris had kunnen opkomen, weg te nemen. „Ruth kan soms zo plotseling van idee veranderen," merkte hij op onver schillige toon op; en hij voegde erbij: „Het meisje gaf geen reden op voor die onverwachte wijziging?" Knighton trachtte zijn stem zo na tuurlijk mogelijk te doen klinken, toen hij antwoordde: „Ze zei dat mrs. Kettering onver wachts een vriend had ontmoet." Van Aldin knikte. Zijn ergste ver moeden werd bevestigd. Hij stond op en begon door de kamer te ijsberen, een gewoonte van hem als hij geagiteerd was. Hij kon zijn gevoelens niet langer onderdrukken en barstte los: „Eén ding zal een man nooit lukken: een vrouw naar rede te doen luisteren. Zij schijnen werkelijk alle gezond ver stand te missen. Niet een van de tien doorziet een schurk als ze hem ontmoet; iedere knappe man met een zijden tong kan hen in zijn strikken vangen. Als ik mijn zin deed. (Wordt vervolgd)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1966 | | pagina 4