S0NNEMA BERENBURG WEELINGEN BIJ SCHAPEN Stallenbouw gaat door! Wordt dorpshuis Den Burg geleid elij k geliqu ideerd MET DE ZILVEREN LEPEL eens „De Witte Burchtis goede vervanger Muziekschool Texel blijft OU ANDBOUW en VEÉTEELT c. |®g Deze week asthma- collecte op Texel «VEEDE BLAD TEXELSE COURANT DINSDAG 22 APRIL 1969 jbriek voor ik! Naar aanleiding van de opmerkingen n de heer S. Keijser over dit onder op en ons wederwoord daarop wer- jen we door een collega gewezen op publicatie, waarin Engelse onder- iïkingen over bedoeld onderwerp zijn schreven. [Jit dit onderzoek komt naar voren t het verband tussen de afstamming n ooien en de vruchtbaarheid maar r gering is. Dit verband wordt uitgc- kt in een cijfer, waarbij het cijfer 1 volledig verband tussen afstamming vruchtbaarheid zou betekenen. Bij lt onderzoek kwam naar voren, dat it verband tussen 0.1 en 0.2 lag. Daar- jt blijkt dus heel duidelijk, dat andere 'actoren een veel grotere invloed heb- dan de afstamming. Persoonlijk zijn van oordeel, dat onder die andere •toren de voeding een zeer belangrij ke plaats inneemt. Onnodige verliezen Een telefoontje van een boerin. Ze het van belang vinden als in deze jbriek nog eens gewezen werd op de iodzaak en de mogelijkheid om dode [nmeren te voorkomen. Over de noodzaak zullen de meeste zers en zeker de schapenhouders het eens zijn. Hoewel een pas geboren m een vnj onaanzienlijk wezentje is itekent. het verlies van zo'n lam toch De pessimistische berichten uit de iivelsector over boterbergen en da- \nde kaasprijzen kunnen niet bewer- en, dat er aan de uitbreiding en de wbefering van de stallen een eind )mt. Kort geleden is er op ons eiland een ieuwe ligboxenstal klaar gekomen, aarvan een buitenstaander" de op- \erkinq maakte: „Als zo'n gebouw estemd was voor een sector uit de liddenstand, dan zou dit zeker aan- iding hebben gegeven voor een ope- ing met een officieel tintje. Nu hoor er niets van". Dit verwijt is niet helemaal juist. En et zou helemaal onjuist zijn als we ier een tekort aan aktiviteit van de edactie van de Texelse Courant wil- en signaleren. Wat het aanbieden an plaatsruimte betreft mogen we als exelse agrariërs zeker niet klagen ver ons streekblad. Nieuwe ontwikkeling De bedoelde ligboxstal is er op [ebouwd om in de toekomst zo'n 50 nelkkoeien onder te brengen. Daar- laast is er nog plaats voor jongvee. Bij deze aantallen is het bijna geen 'raag meer welk soort stal we moeten gouwen. Zodra het aantal melkkoeien ip plm. 30 ligt is het zeker zaak om iij nieuwbouw of verbouw de vraag te [tellen: „Moet het weer een „normale" ital worden of dat men moet overgaan ip de loopstal, al dan niet met ligboxen? pnder een normale stal verstaan we n dit geval een stal, waarbij de dieren iangebonden op stal staan, onverschil- duidelijk een schadepost. Dit onaan zienlijke diertje heeft nl. alle mogelijk heden in zich om met betrekkelijk lage kosten uit te groeien tot een 8- a 10- weeks lam van 100,Het is daar mee al net als bij de varkensfokkerij. Een varkenshouder, die er in slaagt om per toom één of twee biggen meer groot te brengen is daarmee een stuk voor op de „gemiddelde" fokker. Oever de mogelijheid om lammeren- sterfte te voorkomen zal iedereen het misschien niet direct eens zijn met be doelde boerin. Zij was nl. van mening, dat in veel gevallen geen gebruik wordt gemaakt wan de kennis van de dieren artsen. Het telefoontje kwam direct na dat zij met een lam, waarvan de toe stand vrij hopeloos leek naar de die renarts wes geweest. Een „eenvoudige" behandeling was voldoende geweest om het diertje weer op de been te brengen. Uit haar naaste omgeving kon ze voorbeelden noemen van lammeren, die op dezelfde wijze te redden waren geweest, maar waar men er niet toe kwam om de hulp van de dierenarts te vragen. Zou de vanouds bekende uit spraak: „Een ziek schaap, is een dood schaap" nog altijd zijn kracht niet ver loren hebben Ik ben van mening, dat Texelse scha penhouders, zeker na het werk van Dr. Wensvoort, in dit opzicht minder pes simistisch moeten zijn. Daarom geef ik het advies van deze boerin om niet te gauw te denken, dat het „hopeloos'" is graag aan u door. lig of dit 'n grupstal is of een stal met drijf mestgrup. Naast de boven bedoelde stal zijn er op het moment plannen in de maak voor nog minstens 4 loopstallen. Enke le zullen aanvankelijk uitgevoerd wor den als Joopstallen met stro, in andere komen direct ligboxen Het kiezen voor de loopstal met stro is op het mo ment ook wel kwestie van de kosten. Een loopstal met ligboxen is duidelijk duurder. Bovendien worden er geen of zeer weinig overbodige kosten gemaakt als men later besluit om toch ligboxen in de loopstal te maken. Een duidelijk voorbeeld We willen het nog eens duidelijk stellen, dat de loopstal bij grote kop pels koeien beslist in het voordeel komt. Het meest in het oog lopend is wel de arbeidsbesparing bij het melken. In de hiervoor bedoelde ligboxenloopstal bleek, dat het in een goed uitgevoerde doorloopmelkstal al na een inwerkpe- riode van nog geen twee weken moge lijk is om met één man ruim binnen het uur 30 koeien te melken. Dit wijst er op, dat het inderdaad mogelijk wordt om in de toekomst per man 50 koeien te melken. Laat nu niemand „kribbig" uitvallen: „Dus eenmansbedrijven met 50 koeien?" Dat is hiervoor niet gezegd. Maar ook al zijn bedrijven met 50 melkkoeien nog tweemansbedrijven, dan is het toch van groot belang, dat het melken even tueel door één man kan gebeuren. We denken hierbij aan de week-ends, om dat dan een mogelijkheid aanwezig is van bij toerbeurt vrijaf en ook aan pe rioden in de zomermaanden, waarbij het van belang kan zijn, dat één man door kan gaan met andere werkzaam heden. Weer objecten voor boerdcrijentocht Uit het voorgaande blijkt wel, dat er ook in het volgend winterseizoen weer objecten aanwezig zullen zijn om op nieuw een boerderijentocht te organi seren. Intussen is het voor enkelingen niet onmogelijk om al vóór die tijd eens een kijkje te nemen. Dit kan in het bij zonder van belang zijn voor hen die zelf met bouwplannen rondlopen. Na een telefoontje willen we graag een afspraak voor u maken. Meer dan 800.000 Nederlanders weten uit eigen ervaringwat astmatische ziekten in hun leven betekenen. Enige miljoenen Nederlanders zien in hun eigen omgeving, welke last astma op de schouders van de patiënt legt. Op alle Nederlanders wordt eens per jaar een beroep gedaan om te hel pen het gevecht tegen de volksziekte astma mogelijk te maken. Dat gebeurt tijdens de jaarlijkse collecte van het Nederlands Astma Fonds, die de ko mende week ook op Texel wordt ge houden. In meer dan 600 plaatsen zullen dit jaar duizenden vrijwilligers met bussen gaan om op deze wijze het vele werk, lijsten of speciale collecte-zakjes rond- dat er nog voor de astmabestrijding Het Centraal Bestuur van de Stich ting Cultureel Werk Texel wordt voor gesteld het dorpshuis te Den Burg ge leidelijk te liquideren. Vrijwel alle ac tiviteiten die nu in het dorpshuis wor den gehouden, zouden kunnen worden verplaatst naar ,,De Witte Burcht", het voormalige Sint Janshuis aan de Mo lenstraat dat onlangs tot een fraai ver enigingsonderkomen is verbouwd. Dit gebouw, gesticht met kapitaal van Charitas Texel, biedt reeds onderko men aan de Gidsen (drumband) en ka bouters, de dansschool Siebeling en De heer W. Witte (koster van de R.K. kerk) zwaait sinds 1 maart de scepter in „De Witte Burcht" aan de Molenstraat. Het is een fraai en practisch ingericht gebouw. Van de moge lijkheid om de grote zaal van 15 x 15 meter door vouwdeuren in twee of drie comparti menten af te schutten, wordt druk gebruik gemaakt. Het gebouw is voorzien van een fraaie bar, opslagruimte, toiletten en tal van sport- en spelmogclijkhedcn. De echte Dockumer Berenburg. Anno I860. is in het weekend een drukbezochte jeugdsociëteit. De ca 15 x 15 meter grote zaalruimte kan door middel van vouwdeuren in drieën worden onder verdeeld. Het gebouw staat echter ve le uren in de week nog ongebruikt. Als het dorpshus Den Burg wordt geligui- deerd zouden de bejaardensoos en de biljartclub voor bejaarden, alsmede de fotoclub, de bestuurdersbond van het NVV, de Evangelisatie, de Vrou wenbond van het NVV, de Chr. Plat telandsvrouwen, het bouwfonds Ne derlandse Gemeenten en beatgroepen in „De Witte Burcht" gunstig onderko men kunnen vinden en dat geldt ook voor alle incidentele vergaderingen (in 1968: 22 stuks) die tot dusver in het dorpshuis werden gehouden. Administrateur G. A. Oskam van Cultureel Werk is van mening dat de Muziekschool Texel en de N.H. Zon dagsschool van het oude dorpshuis ge bruik kunnen blijven maken. De mu- nodig is, financieel mogelijk te maken. Gebleken is dat er thans een bedrag van lVz miljoen nodig is, voor onder zoek van de vele geheimen, die de ast matische ziekten voor de wetenschap nog hebben; voor directe hulp aan ast mapatiënten; voor verbetering van be- strijdingsmethoden; voor voorlichting aan allen die bij de bestrijding van astma en de astmaproblematiek zijn be trokken. Eén onderzoek bijvoorbeeld, dat ge steden wordt uitgevoerd om kennis te durende vijf jaar in één van onze grote vergaren over astmatische verschijnse len bij de schoolgaande jeugd, kost het Nederlans Astma Fonds per jaar meer dan 80.000,Dat is slechts een on derdeel van een omvangrijk medisch programma, dat op dit ogenblik zeker tien belangrijke onderzoeken telt. Het is een klein onderdeel van het totale programma. De jaarlijkse therapeuti sche kampen voor astmatische kinderen vergen bijvoorbeeld ook een groot be drag; de steun aan de astmacentra en de sociaal-medische zorg spelen eveneens een belangrijke rol. De solidariteit van het Nederlandse publiek met de honderdduizenden, die door astma een belangrijk deel van hun ontplooiingskansen en levensvreugde missen, is in de loop der jaren steeds groter geworden. Het Nederlands Astma Fonds doet namens hen andermaal een beroep op die solidariteit. Zij is te be wijzen door een loyale reactie tegen over de collectant, die bus of lijst aan biedt, óf door een gift op giro 4110 00 t.n.v. het Nederlands Astma Fonds te Utrecht. Het is het waard om zó te hel pen astma in de toeekomst terug te dringen. Van lucht alléén kan een mens niet leven, dat is één van onze goed-Neder- landse uitdrukkingen. Zonder lucht is er echter geen leven en met weinig lucht is het leven bijzonder moeilijk. Voor dat laatste probleem staan hon derduizenden Nederlandrs, die aan astmatische ziekten lijden. Zij leven onder een zware druk, die de medische wetenschap nog slechts ten dele kan verlichten. Het Nederlands Astma Fonds heeft de strijd aangebonden tegen deze volks ziekte, waarvan de omvang onrustba rend is en waarvan de gevolgen voor de patiënt bijzonder ernstig kunnen zijn. Het voert deze strijd op vele terreinen zowel door directe hulp als door onder zoek naar oorzaken en bestrijdingsme- thoden. zieksohool nam in 1968 219 gebruiktij- den van de totale 516 voor zijn reke ning. Het werd als bezwaarlijk gevoeld dat gebruik na acht uur 's avonds en tijdens de bejaardensocieteit niet moge lijk is. De oplossing is het verplaatsen van alle andere dorpshuisactiviteiten naar „De Witte Burcht". In de plaats van de heer J. de Boer (die zijn ont slag heeft aangeboden) hoeft dan geen nieuwe beheerder te worden aangesteld omdat de buffet-exploitatie niet meer aan de orde is. De muziekschoolleer- krachten kunnen zelf over de sleutel beschikken en de verwarming verzor gen terwijl het schoonmaken aan een bedrijf kan worden overgelaten. Tegen over het wegvallen van de huurinkom sten staan besparingen van gelijke grootte door het wegvallen van de ver goeding voor de beheerder. Beter gebouw De gebruikers vinden in „De Witte Buraht" een veel geschikter gebouw. „De Witte Burcht" zal gemakkelijker kunnen worden geexploiteerd, krijgt 'n meer algemene opzet dan tot dusver {hetgeen belangrijk kan zijn met het oog op subsidiëring van de exploitatie) en de muziekschool krijgt een eigen gebouw, dat echter van tijd tot tijd aan derden (zoals de zondagsschool) kan worden aangeboden. Het oude dorpshuis is als muzieksohoolonderkomen welis waar niet ideaal, maar gezien het feit dat de leerlingen er doorgaans niet lan ger dan een uur vertoeven is het als noodoplossing zeker aanvaardbaar. „De Witte Burcht" wordt momenteel nog beheerd door het bestuur van „Margaretha Sinclair". Het is de be doeling te zijner tijd beheer en exploi tatie aan een stichting over te dragen. aaaiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii 'EUILLETON door TOM LODEWIJK iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiir HOOFDSTUK I Waarin Rein stok een plechtigheid bijwoont, en helemaal niet onder de indruk is. ,Je ziet toch maar zó het verschil," :ei Hans Stok fluisterend tot zijn vader, .tussen bollenboeren en hagenezen". „Gelukkig wel", antwoordde Rein iets e hard, zodat de „hagenezen" lichtelijk verstoord terzijde keken en waarschijn- hjk hetzelfde dachten als wat Hans zo- -ven gezegd had. Hans grinnikte versto len. Twee werelden ontmoetten elkaar, -onstateerden allebei even vergenoegd tet verschil en waren er beide van over tuigd, dat zij het beste deel vormden. Hans Stok was deze ietwat sombere middag, die in de aula van het oude uni versiteitsgebouw nog somberder werd, [oeh in een bespiegelende stemming. Want van geen van die twee werelden maakte hij, de artiest, deel uit. Hier ■at hij naast Reindert Stok, van Rein itok Zoonen, Bulbgrowers Expor ters. Straks zou plechtig, met zijn bei de paranimfen, zijn broer Herman op komen, de dokter, die door zijn huwe lijk met Cécile van Heerema Tjalma, dochter van een hele hoge ambtenaar bij Binnenlandse Zaken, die andere, Haegse wereld was binnengestapt. Hans verknocht aan de stad die volgens Von del „aen d'Amstel en aen 't Y zich heerlyck opendoet", dacht onwillekeu rig aan de gulden middenweg die hij gekozen had, al was het geen gemakke lijke weg geweest. Ook ik, zo peinsde hij, vind dat ik het goede deel geko zen heb. en zo zijn we hier allemaal even gelukkig en hebben het allemaal evenzeer met onszelf getroffen. Hij keek terluiks naar zijn vader, die de aan dacht trok met zijn stoere gestalte, zijn witte kop, zijn door zon en wind ver weerd, door zorgen gegroefd gezicht met de opvallende blauwe ogen die „van iedere leeuw een lam maakten". Hij zag er piekfijn uit in zijn jacquet, want hoewel Reindert Stok er geen doekjes omwond dat hij „maar een bol- lenboer" was, zei hij dat met het ge voel van eigenwaarde dat de hoorder moest doen denken „dat is dan toch niet zo minnetjes". Reindert Stok zelf herinnerde zich maar al te goed hoe hij de eerste keer aan een diner de kunst van de anderen had afgekeken en al gauw gemerkt, dat je met al die mensen van buitenaf begon en dan naar binnen verder afweerkte. Hij was niet een van die mensen, die vonden dat ze hem maar moesten nemen zoals hij was, en onder een schijn van onafhankelijkheid in werkelijkheid zich niet in een ander gezelschap wisten te gedragen. Hij keek de heren eenvoudig de kunst af, al moest hij inwendig soms grinniken. Hij kon net zo goed als de secretaris van de Bonde die een man van de wereld was, met een diepzinnig gezicht de wijn proeven en met een eerst bedenkelijk dan voldaan knikje het glas aan de wijnkelner terug geven. Hij kon geen behoorlijke Engelse brief schrijven, maar een Engelse broeier verstond hem nooit verkeerd. Hij had na een po ging om Duitse grammatica te leren, de hoop opgegeven dat hij er ooit iets van zou snappen en het enige dat hem bij gebleven was, was 't rijmpje Schreib mit nach, nebst und samst, en de hele ratte- plan, stets mit den Davit nieder, maar hij was er nooit achter gekomen wat nu de Davit was. Maar wat hinderde dat als je een secretaresse kon betalen, die zelfs in het Frans (een taal die hij maar moeilijk sprank en gans niet kon schrijven) vlekkeloze brieven schreef en met de enkele Fransman, die geen woord Engels of Duits verstond kon redeka velen zó vlot, dat de argwanende Rein zich weieens afvroeg of ze het nu over hyacinten „l'Innocence" hadden of dat de Fransman een aanval pleeg de op de „innocence" van de vlotte Mieke. Vandaag was hij in gala, want zijn zoon Herman, de dokter, promoveerde op een proefschrift, dat iets te maken had met hormonen, 't Was nog in 't Engels ook. Wat Herman in dat proef schrift ten volle verkondigde was zijn vader volkomen onduidelijk gebleven, zelfs al had hij de Hollandse „Summa ry" er op na gekeken. Verder moest de jongen dan nog „stellingen verdedi gen" waar Reindert ook niet veel van snapte, behalve de laatste: „Het sy steem van klinische verzorging van zie kenfondspatiënten met zijn consequen ties van overvolle wachtkamers en aan zienlijk verlies van manuren, dient aan de huidige omstandigheden te worden aangepast" Daar kon een gewoon mens tenminste inkomen. Onder het wachten (erg punctueel was men blijkbaar niet) liet Reindert zijn blik glijden over de familie van Hermans vrouw. Daar zat meneer van Heerema Tjalma. Reindert grinnikte. Herman, die bij alles gelukkig toch 'n zoon van zijn vader bleef, had hem in gelicht. Zijn schoonvader had een ge wichtige functie bij Binnenlandse Za ken, maar wat hij daar nu eigenlijk uit spookte was de schoonzoon nooit klaar geworden. Hij was van de ene rang naar de andere gepromoveerd en het was bepaald zijn aristocratische voor komen, zijn dito spraak en de familie van zijn vrouw (die nog een freule was) die hem daarbij geholpen hadden. De heer Heerema Tjalma zei zelden iets. Bij besprekingen liet hij iedereen pra ten. Soms wist hij van het onderwerp niets af, maar uit de praat van anderen werd het hem stilaan duidelijk. Zijn confraters, gedachtig aan het spreek woord dat stille waters diepe gronden hebben, kwamen tot de bedenkelijke conclusie dat, omdat het water stil was, het ook een diepe grond moest hebben. Van Heerema verstond de kunst van combineren en deduceren, mede dank zij een voorliefde voor Sherlock Hol mes, en als er dan eindelijk met iets van verwachting opgemerkt werd „me neer v. Heerema heeft nog helemaal niets gezegd" dan ging iedereen recht zitten, wachtend op een wijze uitspraak. De heer van Heerema had ook al vroeg ontdekt, dat verreweg de mees te mensen het eens zijn met een voor stel om, althans voorlopig, maar niets te doen, géén beslissing nemen die con- sekwenties zou kunnen hebben. Hij be pleitte bij voorkeur uitstel, of nog be ter, de benoeming van een commissie. Dat gaf weer werk! Opgelucht stemden de meesten hiermee in en de waarde hoofdambtenaar had weer een succes op zijn conto. Het was dan ook geen wonder dat hij in zijn knoopsgat een kleine rozet droeg, die Reindert toch wel een beetje had geimponeerd. De wereld van de ridderorden was voor een bollenman vrijwel een geslo ten wereld. Als een collega er al eens een droeg, was het omdat hij zich in ander opzicht verdienstelijk had ge maakt, bij 'n tentoonstelling of zo iets. Voor die dingen had Reidert nooit tijd gehad. Er waren er die liepen met he groene lintje was de Franse Agricole- orde of met de Belgische Leopoldsorde of bestuurderen van een of andere groep door een buitenlandse mogenheid met een lintje bedacht, maar in Holland kwamen ze maar slecht aan hun trek. Herman had hem daar inzicht in ge geven. „Pa Heerema" had hij zijn va der verteld, „is bij bevordering zoals dat heet, officier in de Orde van Oran je Nassau geworden. Daar is hij heel niet gelukkig mee, hij was veel liever ridder van de Nederlandse Leeuw". „Is een officier niet hoger dan een ridder?", had Reindert in zijn onschuld gevraagd. „De Leeuw is hoger dan Oranje Nas sau" legde Herman uit. (wordt vervolgd)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1969 | | pagina 5