AGENDA
I-
waarom?
LIES DRAAIT OM MOEDER'
VRIJE" VOGELRESERVATEN
GROOT SUCCES
gels, wel en wee
sta je daar
zo van te kijken dat
ik klant bij de nmb ben...
gametuwtijdmee-
ganaardenmb!
sede blad
TEXELSE COURANT
DINSDAG 3 MAART 1970
door A. J. Binsbergen
UK
hebben in ons land vele duizen-
lektaies natuurgebied die als re-
at worden beheerd. Zij zijn het
ft'van de staatvan de Vereniging
ehoud van Natuurmonumenten
le provinciale Landschappenot
?en van de andere organisaties
ituurbeschermingsgebied. Ook de
rlandse Vereniging tot Bescher-
van Vogels heeft enkele terrei-
n beheero.a. op Texel ('t Stoar
e PettenDe aankoop van na-
iseivaten is echter, ondanks de
subsidie die het Ministerie van
meestentijds bereid is te geven,
een kleine vereniging als Vogel-
erminq een kostbare zaak.
die reden heeft Vogelbescher-
o gezocht naar een manier om, zon-
►44 loge kosten, het voor de vogels
broedgebied uit te breiden. Zij
die gevonden te hebben in de
ng van de z.g. „vrije vogelreser-
stukken voor de vogels belang-
o's, weide of andere grond, welke
de eigenaars zelf als reservaat
in beheerd.
3ur-
lun
Geen kosten
principe kan op verzoek van de
tar of gebruiker ieder terrein dat
de vogels van enig belang is tot
vogelreservaat" worden verklaard,
genaar van een dergelijk gebied
idt zich enige verplichtingen met
[king tot de bescherming van de
na te komen, er worden borden
BKtst en een nieuw vogelreservaat
Opstand gekomen. Voor de eigenaar
~~Kr in principe geen kosten; hij
van Vogelbescherming een bord,
|ls hij dat wil zelf enkele borden
10,—) bijkopen, maar is daartoe he
il niet verplicht.
[het 30 x 40 cm grote, fraai uitge-
je bord (met de afbeelding van een
lar!) staat de volgende tekst: „Vo-
lervaat tot stand gekomen in vrij-
|e samenwerking tussen de grond-
liker en de Nederlandse Vereni-
fot Bescherming van Vogels".
in Limburg, waar hij nu voor school
kinderen excursies organiseert. In de
Eempolder is een reservaat van enke
le honderden hektares gecreëerd, bezit
van een vijftigtal boeren.
Ook op Texel
Ook op Texel zijn al enkele vrije vo
gelreservaten, nl. van de heer W. J.
Kikkert, „De Mient", de heer C. J. Kik
kert, Hoornder Nieuwland en de heren
Hin, Keijser en Hopman in Waalenburg.
De laatsten hebben land aansluitend
aan het gebied van „Natuurmonumen
ten", wat de bewaking uiteraard ver
gemakkelijkt. Die bewaking kan na
tuurlijk wel eens moeilijkheden opleve
ren, met borden alleen kom je er niet.
Elders in het land wordt gewaakt door
vrijwilligers, bijv. leden van een Vo
gelwacht, Controleurs-Vogelwet enz.
Soms ook houdt een politieman een ex
tra oogje in het zeil. Zoiets moet na
tuurlijk op een gegeven ogenblik geor
ganiseerd worden.
Enthousiasme
De heer C. J. A. Wijnaendts van Vo
gelbescherming vertelde mij, dat het
vaak plaatselijke vogelvrienden, onder
wijzers, gemeentebesturen zelf, zijn die
de boel in hun streek regelen, de grond
eigenaars warm maken en vaak ook
voor de aanschaf van borden en nader
hand voor de bewaking zorgen. Erg
veel belangstelling wordt er ook van
de zijde van de boeren getoond; dat be
wijst het grote percentage weiland (1/3
van het totaal) al.
Verwachting
Bij de Texelse boeren heeft altijd veel
belangstelling voor vogels bestaan. Hoe-
velen hebben niet een kijker en een vo
gelboekje? Zonder twijfel zullen er dan
ook op Texel nog wel enige „vrije vo
gelreservaten" bij komen. Het is een
leuke manier om zelf aktief iets aan
vogelbescherming te doen. Ik zou zeg
gen, wie interesse heeft stelle zich in
verbinding met de Nederlandse Vereni
ging tot Bescherming van Vogels, De
Ruyterkade 100, Amsterdam, telefoon
(020) 66646.
BRUINVISSEN
antwoord aan de heer Beumkes
Enige tijd geleden schreef ik in een
artikel over het Europees Natuurbe
schermingsjaar, dat de bruinvissen uit
de zee rond Texel wegblijven in ver
band met de verontreiniging. De heer
Jurr Beumkes, die ongetwijfeld uit
meer ervaring kan spreken dan ik, be
toogde echter onlangs in een ingezon
den stukje in de Texelse Courant, dat
ik het mis had en dat het verdwijnen
van de bruinvissen te wijten is aan de
afsluiting van de Zuiderzee, als gevolg
waarvan het voedsel van de bruinvis -
haring en ansjovis verdween.
De heer Beumkes heeft natuurlijk ge
lijk. Ik sprak echter óók uit ervaring,
maar dan uiteraard recentere. Als je
nl. zo'n twintig jaar geleden op het
duin ging zitten, kon je altijd wel en
kele bruinvissen in zee zien. Probeer
het nu maar eens: ze zijn er niet meer.
Ook de laatste zijn dus verdwenen.
GEVONDEN EN VERLOREN
VOORWERPEN
Verloren te Den Burg: rode autoped
met witte bagagedrager; gele regen
broek; 1 wieldop Ford Taunus; blauwe
damestas inh. o.a. portemonnee met
20,en sigaretten; rode vulpen zon
der dop; donkerbruine rechter dames-
glecé, open bewerkt; bruine dubbele
fietstas inh. o.a. bougiesleutel en tange
tje; bruine schooltas met schoolboeken.
Gevonden te Den Burg: medaile met
opschrift NHWB 67; tas, ih. broek, sok
ken en gereedschap; rode lamp (batte
rij) met zuignap; zwarte regenbroek,
grote maat.
Dinsdag 3 maart
Den Burg, Warmoesstraat 38. Vor
mingscentrum voor jongvolwassenen.
Discussieavond met inleider W. A. van
Essen uit Bloemendaal (stafmedewerker
moderne jeugdraad). Onderwerp: Zijn
wettelijke leeftijdsgrenzen aangepast
aan deze tijd?
Den Burg, LTS kantine, 20.00 uur,
Plattelandsvrouwen Texel, Ierse avond.
Den Burg, „Casino", 20.00 uur, verkie
zingsvergadering PvdA.
Woensdag 4 maart
De Koog, „De Toekomst", 14.00 uur,
Overkoepeling met cursus „gasten ont
vangen".
De Cocksdorp, hotel „Kikkert", 19.30
uur, Overkoepeling met cursus „gasten
ontvangen".
Donderdag 5 maart
Den Hoorn, „De Waldhoorn", 20.00 uur,
jaarvergadering dorpshuis.
Vrijdag 6 maart
Den Burg, „De Oranjeboom" 20.00 uur,
uitvoering UDI met „Daar moet je
vrouw voor zijn" met bal na.
Zterdag 7 maart
Den Burg, „De Oranjeboom" 20.00 uur,
uitvoering UDI met „Daar moet je
vrouw voor zijn" met bal na.
SCHIETOEFENINGEN
Op 3 en 4 maart wordt te Breezand-
dijk van 10 .00 tot 18.00 uur geschoten
met 81 mm mortier. Sector uitgezet in
ce richting f80Q en de Afsluitdijk rich
ting Den Oever. Afstand 10 km. Hoogte
12.000 voet.
SCHIETOEFENINGEN
ZEEGAT VAN TEXEL
Ligging schietterrein C ±52°52,5' N -
4°42,8' E.
In het tijdvak van 2 t/m 31 maart 1970
zullen, op werkdagen van 8.00 tot 18.00
uur, van bovengenoemd terrein schiet
oefeningen worden gehouden met lichte
luchtdoelartillerie. De onveilige afstand
is tot 14.000 m.
Voorwaarden
rondgebruiker verbindt zich o.m.
„Vogelreservaat" geen eieren te
te laten rapen, dan wel anderen
le toestemming te verlenen, ook
dat wettelijk gedurende een be-
tijd is toegestaan. Bovendien
ïdt hij zich te voorkomen dat door
'et beschermde vogels en hun
-seis worden verstoord. Bij land
werkzaamheden zal hij alles doen
i zijn vermogen ligt om de nesten
/eidevogels en andere grondbroe-
Bte sparen. Overigens wordt de
iKKBgebruiker op geen enkele wijze
Kt in het gebruik van de grond,
niet waar het de jacht betreft.
nbfl
len
■den
l ver
Zake
keil
Succes
;elbeseherming startte de aktie
eer een jaar geleden en heeft nu
[en de 2.000 ha als „vrij vogelre-
:t" geregistreerd. Dat is een ge-
succes! Er worden onderhande-
gevoerd over vele nieuwe per-
zodat de oppervlakte „vrij vogel-
aat" zich in de komende tijd nog
zal uitbreiden. De grootte van
rreinen loopt sterk uiteen. Zo zijn
kjes grond bij van nog geen hek
maar ook percelen van enkele
:rden bunders. Er zijn enkele oude
nkooien bij, zoals een kooi van de
ers Korver bij Oudesluis, efr is
ij, sinds kort een stuk uiterwaar-
ireiland (totaal zo'n 700 ha) en
e grond. Iemand bracht een stukje
rond zijn zomerhuisje in Vled-
en in, een ander een jachtterrein
leder mens heeft toch met geld te maken? Veel
of weinig, dat doet aan het feit niks af. Neem nou
maar als je je keukentje wilt vernieuwen. Dan
schiet je spaargeld toch wel eens tekort? Geen
ramp, je stapt gewoon bij de
bank binnen. Ga je een
dagje naar Brussel? Je haalt
je francjes bij de bank. Heb
je een paar tientjes over? Dan
zorgt de bank er wel voor dat je
er aan verdient ookl Een bank
gaat toch ook met z'n tijd mee.
Heus, met de NMB kan ik net zo
y goed overweg als met m'n huis
houden. En dat zegt wel wat, al
zeg Ik het zelf
nederlandsche
middenstandsbank
de bank waar óók u zich
thuis voelt!
HOOG WATER
3 nut 2.22 cn 15.08; 4 mrt, 4.01 en 16.57;
5 mrt 5.47 en 18.39; 6 mrt. 7.15 en 19.53;
7 mrt. 8.20 en 20.54.
Aan het strand is het ongeveer een uur
eerder hoog water.
Brlevén Uiers bulUn vtrmt.aard4* '«dskUe ^Q
GEEN KLEINIGHEID
„Ik schaam mij diep, omdat ik óók
behoor tot de gemeenschap hier op dit
eiland". Zo begint een ingezonden stuk
van de heer G. Jansen n.a.v. het af
kappen van het optreden van een ar
tiest in de De Koning-hal. Je bent hier
toch woonachtig, je hebt hier je banden
je plichten, je goederen. En dat „bur
gerschap" zal je daar even de keel uit
hangen! Waar ligt die oorzaak? Welke
lieverdjes leveren dat? Is dat een
groepje jeugd, dat in de De Koning-hal
een culturele avond vernielt? Of zit
dat wel dieper?
Wat is eigenlijk een burger van een
gemeente? Daar moeten we toch eens
het ware van weten. Men zegt: Een
burger, dat is iemand, die le zijn plich
ten heeft, 2e zijn rechten. Een normaal
burger houdt van zijn plichten, voelt
het als een opdracht, zeurt er niet over,
helpt zijn medeburgers en stelt dit als
zijn taak. Hij weegt niet alles op een
goudschaaltje af, doch verwacht toch
een normale behandeling van zijn me
deburgers). Waar blijft hij (zij) anders?
Hij (zij) zou er onderdoor gaan en 't kan
toch niet allemaal van één kant komen.
Nu, dan komen we dus in het recht, het
burgerrecht! Maar waar blijf je, als ie
mand of meerderen je plompweg aan
vallen? Waar blijf je met je recht? Je
wilt je vanzelf verdedigen. Maar als je
nu vóór of tijdens af na zo'n „truc" nog
geen enkel woord van recht mag spre
ken of je recht mag verdedigen. Nu,
dan naderen we al een aardig eindje
de wal van de democratie. Doe maar
niks, gaat zo voort en de terreur zal
zijn weg wel vinden. Ja, ja, je kunt ze
aantreffen onder oud of jong. Zelfs bij
de overheid. (En daar betalen we toch
voor, dat die ons „recht" beschemt).
De jeugd de schuld? Hoe laf en vin
dingrijk. Die jeugd toch! En dan nog
wel in de dure De Koning-hal verza
meld. Van wie zijn centen zitten of
staan ze daar? Om de cultuur? Goede
cultuur moet men keschermen van
overheidswege. Anders moet je de ar
tiesten niet laten komen! En de jeugd
dan? Die moet je nog extra bescher
men. Oók tegen zichzelf, wanneer dat
nodig is. Het zal moeten. Het kan ook
m.i.
Over een paar jaar moeten diezelfde
jongelui in militaire dienst! Wae zal ze
dan tot de orde roepen? Het „je main-
tiendrai" rinkelt ze dan om de oren.
En wat moeten ze in oorlogstijd? Dan
gaan ze, uw jongens. De overheid zorgt
dan wel voor gratis monumenten, graf
zerken en bloemkransen en later her
denkingen. Alles voor de jeugd, die de
„orde" moest handhaven voor de bur
gers. Of ze er zin in hebben of niet.
Dan zijn de offers volgens mij toch
wel te groot.
Bezin je dan op tijd, oud en jong, en
breng in vredestijd liever een klein of
fertje. Best te doen. Geen gezeur, ge
klets en discussies, al zijn ze soms leuk.
Maar zie dan wat de hoofdzaak is. Het
is een opgave, om de democratie te
handhaven, 't Lukt of 't lukt niet. Maar
we zitten gelukkig nog in vredestijd.
G. Roeper-Eelman
telefoon 2522
NOODSLACHTÏNGEN
Voor noodslachtingen in de periode
28 februari t/m 6 maart 1970, telefoon
2182, b.g.g. telefoon 2069.
IIIIIDHHIHmilHHIItM»H»»MUlllimillllllHIHIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIUIHHIIUIHHIIIIIIIIUIHIIIIIIIIIHilinilllHHIIIHIIIHIIHlHIIIHUHim
I" FEUILLETON
door TOM LODEWIJK
HIIIIIHIIIIIUIMIIIIMIIIUIOHliHIlIIRIUlöltllllllllllllllllillllllllllllllllllHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII'HI
n de
te scheen zijn gedachten te raden,
fet spijt me dat ik u geen sigaar of
pt kan aanbieden. Maar ik kan ab-
niet tegen tabaksrook. Ik ben ten-
blij dat Anneke niet rookt, zo-
veel meisjes tegenwoordig",
heke, die niet rookte, kwam juist
ner binnen, de bloemen voor zich
bgend.
jjn ze met prachtig?" riep ze. „Kijk
nams, hoe ze hier staan?"
bd je niet beter die blauwe vaas
pn nemen?"
i ja, maar hier staan ze prima in.
u met meneer Huyzer?"
vind deze vaas ook heel mooi",
voorzichtig.
thee staat te trekken", deelde
ke mee en kwam er even bij zit-
|,U zult wel uitgedroogd zijn",
f houd het nog wel even uit. Haast
pr niet".
moet thee nooit lang laten trek-
meende Anneke's moeder,
ja, dacht Barend, en laten we nu
Lig met mekaar gaan mekkeren
hoe lang je thee moet laten trek
lij trapte er niet in. Het was voor
enke reen moeite een conversatie gaan-
houden, het was zijn vak, maar
enke deze langoureuse dame was het
Len opgaaf. En Anneke was ner-
o gespannen, dat was duidelijk te
't HKen. Ze deed heel opgewekt, maar
verkeerde dat er iets mis zou gaan.
De thee bracht uitkomst.
„Het is gelukkig mooi weer geble
ven", zei mevrouw Treeberg, haar kop
je behoedzaam neerzettend.
„Het is heerlijk buiten", zei Barend
Huyzer, „ik had eigenlijk willen vragen
voelt u er niets voor om samen een
eindje te gaan rijden? De omgeving is
hier zo mooi".
Anneke schoof onrustig in haar stoel.
Samen, hij, moeder en zij. Ze begreep
wel waarom hij het zei. Natuurlik ging
hij liever met haar alléén. Ze vond het
aardig van hem dat hij moeder ook uit
nodigde. En onzelfzuchtig verheugde ze
zich. Het zou heerlijk voor moeder zijn,
eens buiten te komen, eens te genieten
van de natuur. Misschien haalde het
haar op uit haar lethargie.
„Ik vind het erg aardig aangeboden",
zei mevrouw Treeberg vermoeid, „maar
ik kan niet. U moet begrijpen, meneer
Huyzer, ik ben patiënt. Ik lig veel meer
op bed dan dat ik in een stoel zit. Het
is al een hele corvee voor me om naar
beneden te komen, maar Anneke had
het me» gevraagd en ach, zij doet altijd
zo veel voor mij, ik dacht laat ik dit nu
voor haar doen. Maar in een auto rijden
het zou voor u noch voor mij een
plezier zijn. Gaat u maar gerust een
eindje rijden, met Anneke, die mag er
ook wel eens uit, en laat de oude vrouw
maar thuis", eindigde ze met een matte
glimlach.
„U wilt toch niet zeggen, dat u daar
u zelf mee bedoelt?" glimlachte Barend
Huyzer.
„U hoeft me geen complimenten te
maken, ik weet precies wat ik ben".
„Ja maar moeder", zei Anneke, „dan
zit u weer alleen".
„Ach kind, ik ben toch haast altijd
alleen. Ik ben er aan gewend. Eenzaam
heid is goed voor een mens".
„Maar niet heus", interrumpeerde Ba
rend Huyzer. „Een mens is gemaakt
voor de gemeenschap".
„Jaja", zei mevrouw Treeberg ver
moeid, „laten we daarover maar niet
gaan discussiëren. Maar ik zou het pret
tig vinden als Anneke er eens even uit
kwam. Heus kind, ga maar, ik red me
wel".
Barend Huyzer keek Anneke aan. Hij
had zijn aanbod aan haar moeder ge
daan, hij kon niet anders, maar hij was
er niet rouwig om dat ze het had af
geslagen. Deze soort conversatie ook
nog in de auto voortzetten nee, dan
had hij beter vanmiddag lekker kun
nen gaan zeilen. Nu kwam er misschien
nog iets van terecht. Als hij Anneke
maar eens even voor zich alléén had!
Hij merkte dat Anneke er veel zin
in had, maar niet goed durfde, gekweld
werd door het gevoel dat ze nu haar
moeder alleen liet. Hij hoorde het over
en weer -gepraat tussen de beide vrou
wen
„Ga jij nu maar kind", zei mevrouw
Treeberg tenslotte, „jullie bent nog
jong".
„Hèhè, dacht Barend, toen tenslotte
Anneke het portier dichtklapte, het is
zover.
Vóór hij wegreed, keek hij nog even
naar het huis of mevrouw Treeberg
misschien voor het raam zou staan om
hen na te wuiven. Ze liet zich niet zien.
Ze toerden langs de wegen, zagen de
bloemen bloeien, zagen vele mensen ge
nieten van zon en zomer, en kwamen
tenslotte terecht bij hetzelfde restau
rantje met de rieten stoelen en de pa
rasols, waar hij de eerste keer met haar
thee had willen drinken. Nu lag het
er niet meer zo stil en verscholen, er
stonden auto's en er zaten mensen op
het terras. Ze vonden nog een leeg ta
feltje.
Vergeet nu eens even alles, dacht Ba
ren Huyzer, toe, meisje, wordt nu eens
jezelf. Weet dat je jong bent en dat het
zomer is en het leven goed en vol toe
komstmogelijkheden. Vergeet nu maar
je moeder die daar in huis zit te wach
ten of je nog niet terugkomt. Wees nou
es even niet de zorgzame dochter, wees
gewoon een meisje dat gezellig met een
jongeman uit is.
Maar Anneke bleef gespannen. Het
moeizame gesprek tussen haar moeder
en Barend Huyzer had haar nameloos
geirriteerd. Ze had wel gemerkt dat die
twee weinig met elkaar gemeen had
den, dat haar moeder niet „weg" was
van de jonge zakenman. En wanneer
ze straks zou thuiskomen zou moeder
zware hoofdpijn hebben, en zou ze haar
naar bed moeten brengen en het zou
weer doodstil zijn in huis, moeder bo
ven in bed in donker met een compres
op haar hoofd, zij beneden met een
boek, misschien (heel zachtjes) de radio
aan.
In het hart van Barend Huyzer daal
de langzaam, maar onverbiddelijk ze
ker, de grote teleurstelling. Deze mid
dag bracht hem niet wat hij had ver
wacht. Toen hij Anneke daar bij de
deur had zien staan, met haar blonde
haar en haar gebloemde jurk, ja, toen
was zijn hart een slag overgesprongen,
had hij gedacht: Zij is het! Maar het
vuur was uitgedoofd in dat kille kli
maat, en met Anneke kreeg hij geen
contact. Anneke zelf wist ook, dat deze
middag was mislukt en 't maakte haar
verdrietig en stil.
„Gaat u nog even mee naar binnen?"
Hij keek op zijn horloge.
„Nee, dat moest ik maar niet meer
doen. Het is vast ook te druk voor uw
moeder. Juffrouw Treeberg, ik dank u
wel. Het was e enfijne middag".
„Ja", zei ze toonloos, „het was een
fijne middag. En ik dank u wel. Voor
de bloemen, en voor alles. Dag meneer
Huyzer".
„Tot ziens", zei hij.
Tot ziens dacht ze. Jawel. Zeg maar
liever adieu.
Haar moeder was niet in de kamer.
Ze ging langzaam de trap op naar bo
ven. Mevrouw Treeberg lag in bed, de
ogen gesloten.
„Zo kind, ben je daar weer?"
„Ha hoe is het met u?"
„Och, dat weet je wel. Ik had er be
ter niet uit kunnen komen".
Nee, dacht Anneke bitter, dat is ook
zo.
„Is hij weg?"
„Ja, hij is weg".
„Wil jij es kijken waar de eau de co
logne is?"
„Hier moeder".
„Dank je wel kind. Zou jij een glaas
je vruchtensap voor ime willen (ma
ken?
„Ik zal het meteen doen".
(wordt vervolgd)