Grepen uit de geschiedenis van
Koninklijk Texels Fanfare (IV)
)e man die niemand werd"
m
SMIDJE VERHOLEN EN DE RARE ALCHIMIST
mtscomv/ou:.
I^bbjckbbmsmsbbm
ktie zelfmoord '71
H
^geh
Koersen vreemde valuta
Verleende
bouwvergunningen
NUTSSPAARBANK
sclle
rfd
idel
llcnwi
nalaa
tel.
\tie
uat
t?al
minium
ogerw
2228)
sheid zal door vervuiling
•ven en insecten de Aarde erven
gril eslist geen profeteren want
dat kunt u zelf best constateren
Wa is zijn er altijd lieden die
spelen met afval of insecticiden
zo langzamerhand knap ziek
n deze vervelende problematiek
moet er wat gebeuren om
nze omgeving wat op te fleuren
loopt het in ons kikker(!)land
spoedig gierend uit de hand
ch niet de grote kliek en hun
struisvogelpolitiek
wel uw kinderen lief nou
bespaar ze dan dit ongerief
cht gaf de mens zijn zegen
nu dat wil hij zelfmoord plegen
xheid nooit in staat te zijn
Utopia te stichten wekt sjagrein
yant nog steeds immers leven
wij in deze onbehagen kwekerij
falende komen wij stap voor
ets hoger op de beschavingstrap
w in de ruimte gaan
5*miljoen gulden naar de maan
lüjde en tastend tot in het werk
een eenheid biddend in de kerk
de mens badend in genot op
iar de waarheid betreffende God
jod gaat alle verstand te boven
hem alleen maar danken, loven
jouw het leven liet zien
st hij van de je houd misschien?
;eventiger jaren
is de wereld vol gevaren
jk der aarde wordt aanbeden
als een godheid hier beneden
juberteit van het mensdom
;eland en nog steeds ons hart
aan 't geld verpand
iden tal van diersoorten uit
om rijk te .worden van hun huid
en sloegen beschavingen neer
de pier van het geslachtsverkeer
iddoel na eeuwen van proberen
maar falend, steeds maar leren
cosmische integratie
voor een wereld zonder natie
een zaak van groot gewicht
aar dat te bereiken valt niet licht
bloed en tranen zult u zweten
alvorens van deze vrucht te eten
verloor en verkwistte de mens,
pochend op een rijk verleden
•dronk men zich in wijn of bier
-erwierp men snel de goede zeden
liefde in ons stromen
zoeter dan de mooiste dromen
evoel van opperst welbehagen
moet ons aller hart belagen
een virus zich verspreiden
en ons verlossen uit dit lijden
leert de liefde door reklame
onderwijs het allemaal samen
ren zal 't gaan verrichten
en 't kwaad zal overal zwichten
is, jongens, mannen en vrouwen
en meer van elkaar gaan houwen
>tte dit: Ga door het vuur
voor het behoud van uw natuur
Kontroversky
(P. C. Backer)
Den Burg
ON, MAAN EN HOOG WATER
zon komt 8 aug. op om 5.11 uur en
ider om 20.19 uur; 11 aug. op om 5.16
onder om 30.13 uur.
n. 6 aug. V.M.; 13 aug. L.K.
g water ter rede van Oudeschild
8.07 en 20.30; 7 aug. 9.07 en 21.24;
9 59 en 22.09; 9 aug. 10.43 en 22.47;
11.21 cn 23.19; 11 aug. 11.51 en 23.50
12.20 en 13 aug. 0.21 en 12.48;
0.59 en 13.28.
het strand is het ongeveer een uur eer-
og water.
Westduitse mark (100) ƒ100,90
Belgische franc (100) 7,04
Franse franc (100) 63,65
Zwitserse franc (100) 85,90
Amerikaanse dollar (1) ƒ3,50
Engelse pond (1) ƒ8,49
Zweedse kroon (100) 67,90
In „De gendarme op drift" richten
twee gepensioneerde politieagenten, die
hun oude beroep niet kunnen vergeten
een illegale gendarmerie op in St. Tro-
pez. Door hun inmenging bij plaatselij
ke ongeregeldheden met o.a. hippies en
een groep nudisten krijgen zij het le
gale corps achter zich aan, maar weten
door heldhaftig optreden de brigade er
van te overtuigen dat de oudgedienden
nog steeds onmisbaar zijn. De film is
een nieuw succes van Louis de Funès
en draait zondag-, dinsdag- en woens
dagavond om 8 uur en zondagmiddag
om 3 uur. Toegang alle leeftijden.
De overgang van het streng ortho
doxe Sicilië naar het wufte Rpme le
vert een jonge ambitieuze pastoor gro
te moeilijkheden op in de film „De ge
trouwde priester" zaterdagavond (8
uur). De plotselinge confrontatie met
tientallen aantrekkelijke, vrouwelijke
parochianen maakt het de geestelijke
onmogelijk zijn temperament te onder
drukken. Wie 18 jaar of ouder is, kan
getuige zijn van de crisis, die hij moet
doormaken om zijn roeping te blijven
voortzetten.
Nog meer aandacht aan sexuele pro
blemen besteedt de film „Het mooiste
speelgoed", die zaterdagnacht (11 uur)
wordt vertoond. Een proces, aanhangig
gemaakt tegen een jonge vrouw die op
bestelling pornografische films ver
vaardigde, wordt als uitgangspunt ge
bruikt voor een kritische, humoristi
sche en een tikkeltje spottende be
schouwing van de betekenis van sex
in deze tijd. Zowel misbruik als ge
bruik van pornografie wordt hierbij
aan kijkers van tenminste 18 jaar voor
gelegd.
Burgemeester en wethouders ver
leenden in de afgelopen maand aan de
navolgende personen, ondernemingen en
instellingen de daarbij omschreven
bouwvergunning:
De heer P. Bakker, H 89 te Den
Hoorn voor de uitbreiding van zijn
berging; de heer W. J. Hoeistra te Den
Haag voor de bouw van een berging
met pergola bij zijn woning Thijsselaan
23; de heer F. K. Mulder te Oosterend
voor de bouw van een garage-berging
aan de Kotterstraat; de heer J. Borg
man te De Koog voor de uitbreiding
van zijn woonhuis Kamerstraat 4; de
heer D. Boon, E 43, Eierland voor de
bouw van een garage aan de Beatrix-
ldan; de gebr. Veeger te Den Burg voor
de bouw van een schuur bij Koger-
straat 84; de heer A. van Loon te Den
Burg voor de bouw van een woonhuis/
praktijkgebouw aan de Kogerstraat; de
heer J. Beekman te De Waal voor de
bouw van een zomerwoning aan de Bo-
mendiek; de heer J. F. W. Veldwisch
te Den Burg voor de bouw van een
douche en toilet bij een woning aan de
Zuidhaffelderweg; de heer C, Note-
boom te Zeist voor de bouw van een
zomerhuis op het terrein 'Tamarisk' in
Eierland; de heer A. P. Dalmeijer te
Oudeschild voor de verandering van
woonhuis Barentzstraat 11; de heer H.
C. Bakker te Den Burg voor de bouw
van een garage bij zijn woning Thijs
selaan 109; de heer E. J. Kooi te Er-
melo voor de bouw van een zomerhuis
op het terrein „Slufterduin" in Eier
land; de heer J. H. ter Hoeve te Doorn
voor de bouw van een zomerhuis op
„Slufterduin"; de heer N. C. Mantje,
S 36 te Oudeschild voor de verandering
van het woonhuis O 42 bij Oosterend;
de heer K. Mantje, S 36 te Oudeschild
voor de bouw van een stal en melklo-
kaal bij zijn boerderij; de heer G. G.
Kiestra te Leeuwarden voor de uitbrei
ding van een zomerhuis aan de Califor-
niëweg te De Koog; de heer J. Velt-
kamp te Den Burg voor de bouw van
een showroom aan de Burgwal; de heer
C. M. Bakker (E 99) voor de bouw van
een woonhuis in Eierland; de heer J.
Kok te Den Burg, B 165a, voor de ver
andering van een schuur aan het Ger-
ritslanderdijkje; fa. ArKé te Den Burg
voor de bouw van een garage bij Wil-
helminalaan 30; de Coöp. Vereniging
Suiker Unie U.A. te Rotterdam voor
het bouwen van een bietenminsterings-
apparaat bij de weegbrug op de haven
van Oudeschild; de heer G. Westerla-
ken, B 41, voor de verandering van het
woonhuis aan de Schilderweg; de heer
C. W. Kok te Den Hoorn voor de bouw
van een woonhuis aan de Witteweg en
mevrouw M. C. Langeveld-van Rossum
voor de bouw van een zomerhuis aan
De Zes.
In 1927 schrijft de toenmalige secre
taris, Nic. Kortenhoeven, in zijn jaar
verslag over het grote nut van deze
verslagen vooral voor degenen die na
ons komen". Later, zo schrijft hij, zul
len onze opvolgers met plezier nog le
zen wat die ouderwetse mensen toen
deden, hoe ze prutsten en martelden
met te weinig centen en te weinig le
den. Maar ze zullen ook respect moe
ten hebben voor die taaie volhouden
de voorvaderen die moeite .en tegen
slag ten spijt toch alles deden om hun
medeburgers muzikaal genot te ver
schaffen, zij het dan altijd gebrekkig.
Zo lezen we dan ook in het verslag
van 1924 dat het corps de crisis weer
te boven was, het trad veel op in het
openbaar en nam deel aan velerlei ak-
tiviteiten. Het was weer springlevend
en er werd alweer aan een concours
gedacht. Om de voelhorens daar eens
over uit te steken werd besloten deel
te nemen aan een festival in Schagen.
Daar was dus geen jury om te oorde
len maar men wilde andere corpsen
horen en hen vragen wat ze van Tex.
Fanfare dachten. Nu was daar ook een
vaandeldefilé met een paar prijzen
voor de mooiste vaandels. Daar stond
Tex. Fanfare met haar oude uit de tijd-
se vaandel tussen de prachtige vaan
dels van de grote zusters uit Westfries
land en de Zaanstreek die bovendien
nog versierd waren met tal Van lau
werkransen en takken, op concoursen
veroverd, Tex. Fanfare had alleen een
paar medailles te bieden. Dat zonk
toch wel heel erg in het niet en allen
waren het er over eens dat dat zo niet
langer kon. Daar moest wat aan ge
daan worden want zo kon men zich
niet op concoursen presenteren. Nadat
daar in de Texelse Courant over was
kstn
ale niiiiiiciiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiM^
den
igt
134. „Vooruit, kom mee", zei de
Kludde dreigend. „Loop voor me uit
naar het binnenplein. En kijk dan nog
meer eens goed naar dat mooie, oude
kasteel, want het is je laatste tocht".
„Wat wil je van ons?" siste smidje
Verholen.
„Br zal een klein ongelukje gebeu
ren',' lachte de Kludde vals. „Werke
lijk een héél geschikt ongelukje. Als ze
dan later jullie overblijfselen vinden
tussen het puin, dan zullen de kranten
het volgende schrijven: Dramatische
dood van twee onderzoekers. Dodelijke
val van bouwvallige muren. Spookslot
eist zijn tol! Hahahaha! Een mooi be
richt zal dat worden. Spijt me, dat ik
het zelf niet zal kunnen lezen, omdat
ik dan in het buitenland vertoef!
De Kludde dwong het tweetal te
doen wat hij zei en daar ging de op
tocht. De twee voorsten droegen één
ladder en de achterste droeg één, nee
twéé schietwapens, waaruit dus duide
lijk blijkt, dat men in zulke omstan
digheden beter revolvers dan ladders
dragen kan. Op het binnenplein aange
komen, snauwde de Kludde; „Nu een
ladder tegen de muur en naar boven
klimmen!"
Het bevel was kort en duidelijk en
de revolvers spraken een woordje mee.
Nu eerst die rommelkamer binnen en
haal er een grote ladder uit. En geen
grapjes, hè? Mijn revolvers schieten
vlug en raak!"
De smid en de alchimist konden dan
ook niets anders doen dan braaf naar
boven klimmen. „Goed zo...., brave
jongens", grijnsde de Kludde. „Nu tel
ik tot drie, en dan springen jullie aan
de andere kant van de muur naar be
neden. Doen jullie het niet dan schiet
ik en dan vallen jullie toch! Hahahaha!
Daar gaat-ie! Eentwee
drie
„Niet springen! Niet doen!" gilde
smidje Verholen, de alchimist vastgrij
pend. Toen richtte de Kludde zijn twee
revolvers, en twee felle knallen weer
klonken
(wordt vervolgd)
geschreven werd een comité samenge
steld en weer was het de burgerij die
gul offerde zodat al gauw het benodig
de bedrag op tafel lag. De vraag was
nu hoe moest het nieuwe vaandel wor
den. Daar was men het gauw over eens.
Modern van vorm, de Texelse kleuren,
groen en zwart en het Texelse wapen.
Akkoord maar die rode leeuwen van
het wapen konden geen genade vinden.
Die pasten niet op zo'n mooi vaandel,
dat moesten gouden leeuwen worden! I
En zo werd besloten, een zwart vaan
del met gouden leeuwen op een groen
veld. Prompt kwam van de fabrikant
een brief dat gouden leeuwen in het
Texelse wapen heraldisch niet juist
was, wel rode leeuwen op een gouden
veld. Nou ja, dat wist men zelf ook
wel,' maar het moesten gouden leeuwen
worden. En zo is het ook geworden. Dit
had natuurlijk nooit mogen gebeuren,
maar aan het eigenwijze bestuur van
toen is het te danken dat Texels Fan
fare nu wel de Texelse kleuren maar
niet het echte Texelse wapen in haar
vaandel voert.
Tijdens een concert op zondagmiddag
in het park werd door de voorzitter
van het comité, de heer Gerrit Log
man, het vaandel aan het korps over
gedragen en door iedereen bewonderd
en waarschijnlijk is niemand de fout
opgevallen; daar is tenminste nooit iets
over gehoord.
In datzelfde jaar heeft het korps,
mede op aandringen van Jan Ruys uit
Dirkshorn, destijds geen onbekende op
Texel en een groot vriend van de fan
fare, deelgenomen aan het jaarlijkse
concours van de Westfriese Bond van
Harmonie en Fanfarekorpsen dat in
Dirkshom werd gehouden. Heel veel is
daar voor gerepeteerd, de laatste paar
weken elke dag en zowaar, die in
spanning werd beloond. In de derde
(laagste) afdeling werd een eerste prijs
behaald zij het met de hakken over de
sloot. Dat betekende tevens promotie
naar de tweede afdeling. Texels Fanfa
re had met succes de eerste stap weer
afgelegd op de weg vooruit. Meerdere
stappen zouden volgen, maar daarover
een volgende keer.
Geld voor het nieuwe vaandel kwam
toen gemakkelijk bij elkaar. Dat moet
nu toch ook mogelijk zijn voor het
nieuwe instrumentarium. U kunt nog
steeds storten op nr 34624 bij de Raif-
feisenbank ten name van Jubileumco
mité Fanfare.
J. Schrama
Feuilleton door Tom Lodewijk
lllllllilllllllllllllllllllllllllllJIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
Waarom zoudt u er alleen heen
Wat is daar nu aan, ergens al
tegaan zitten eten, al krijg je een
leet luilekkerland voor je neus?"
ichte en wachtte op haar volgende
«laar Yvonne had zich al ver ge-
gewaagd en zweeg, zette een wat
'gesteld gezicht, als een pruilend
Is ik nu wist, dat we nog op de-
voet stonden als verleden week"
ij voorzichtig dan zou ik wel dur-
eggen: mag ik u naar die Chinees
;eren?"
onne, in haar opluchting dat hij
oitiatief had overgenomen, lachte
et de voet is niets gebeurd", zei
lus wat dat betreft.
<ele minuten later zat Gerard al
achter zijn bureau en greep met
laar een gewichtig rapport waarin
rdiept kon heten te zijn maar zijn
zagen de letters niet. Hij onder
zijn opwinding. Vooral nuchter
in!
Ii toevallige ontmoeting,
i bijzondere interesse van Yvonne
zo'n Chinees restaurant. Och he
in déze tijd, bij die vér-gaande de-
atisering van de eetgewoonten,
se met elk van haar vriendjes ge-
naar de Chinees tijgen; dat was
bs wat anders, zo doodgewoon tus-
ihet vulgus",
u het werkelijk zo zijn, dat ze met
uit wilde, en dat dat hele Chinese
iofa| a een maar een poging was om
zover te krijgen dat hij
Oppassen jongen, vermaande hij zich
zelf. Ze is eigenlijk niet meer dan een
groot, verwend kind, ze heeft altijd
haar zin gehad. Dit kan een gril zijn,
een nieuwigheidje. Ze heeft nog nooit
een gewoon mens werkelijk ontmoet.
Dat waren thuis de boojen, 't kantoor
personeel, de conducteur van de tram
en een agent die ze de weg vroeg, 't Is
natuurlijk wel es interessant eens te
horen, hoe die andere mensen leven,
hoe je dat redt, met niets te beginnen
en je op te werken. En als ze dan ook
die ervaring rijker is en wie weet, mis
schien ook nog een tikkeltje „love" of
wat er voor doorgaat, nou, dan heeft
ze dat weer gehad en als jij er méér
van verwacht had krijg je de kous op
de kop.
Blijf bij je zinnen!
Maar als ze nou es werkelijk als
ze het nu es echt van hem te pakken
had? Hij durfde er nog niet over door
denken, de teleurstelling zou maar gro
ter worden. Maar hij kon het toch niet
laten, even met lichte voeten de brug
naar de toekomst op te wandelen. Y-
vonne Lazare, de dochter van de baas,
de enige dochter. „De laatste van het
huis Lazare". Dan, ja dan.
Hij kon het achter zijn bureau niet
meer harden. Hij trok zijn jas aan en
wandelde naar buiten. Lopend werkten
zijn hersens het best.
Maar toen hij voor de deur van zijn
pension stond had hij zichzelf weer
volledig in de hand.
Er was een kans, wellicht.
En wat was geluk? De kans grijpen
als ze zich aanbiedt. Op het juiste mo
ment, anders greep je er naast.
Gerard was met zijn tweedehands
.Fiatje voor komen rijden, maar het was
een prachtige avonci en Yvonne vond
dat ze best konden lopen. Ze gingen
stijfjes naast elkaar hij durfde haar zijn
arm niet aan te bieden en bedacht: Als
het een ander geweest was, had hij dat
als de gewoonste zaak van de wereld
gedaan. Nog altijd was er tussen hen
de barrière, hij de employé, zij de doch
ter van de baas, bedacht hij bitter.
Maar toen ze aan het tafeltje zaten
bij het zachte licht van het omkapte
lampje vonden ze elkaar, en kon hij
haar lachend adviseren wat ze moest
nemen van de vele schotels en schotel
tjes en waarvan vooral niet te veel. En
hij vertelde dat mop van de Indiaan,
die zoveel mosterd genomen had, om
dat hij dacht ,,'t weinige is duur" (met
enige angst, want de mop had zo'n
baard) maar Yvonne bleek hem toch
nog niet te kennen en moest er erg om
lachen. Zo brak het ijs.
En zij was het ook die zei, dat het
nooit een gezellige avond zou worden
als ze voortdurend „u" tegen elkaar
bleven zeggen.
Bij de koffie (ze bleven hier maar,
besliste Gerard, het was hier gezellig
en rustig, en daarenboven, bedacht hij,
als je ergens ander heen ging wist je
nooit wie je ontmoette en wat had je
aan het geklets) vertelde hij van zijn
jeugd, en de moeilijke jaren waarin hij
had gewerkt en geblokt. Gerard kon
boeiend vertellen en onwillekeurig
werd hij door zijn eigen verhaal mee
gesleept, beleefde het weer allemaal.
Voor Yvonne ging een nieuwe wereld
open. Problemen die zij nooit had ge
kend, behoeften die zij altijd had kun
nen bevredigen, tegenslagen die haar
vreemd waren. En ze keek naar het
energieke gezicht van de jongeman te
genover haar, dat nu zachter en liever
dacht ze) was geworden bij die herin
neringen.
Toen ze eindelijk weer op straat
stonden, huiverde ze opeens,
„Heb je het koud?" vroeg hij „zal ik
een taxi
„Nee, nee", ze weerde het haastig af,
„ik lóóp liever".
„Vind je het erg" waagde hij „als ik
je een arm geef?"
Ze keek hem aan en hij behoefde
geen antwoord.
„Hè" zei ze tevreden „dat loopt ook
veel fijner, vind je niet?"
„Ik zou zo wel uren kunnen doorlo
pen" meende hij.
„En mij die tijd meeslepen?" viste ze.
„Alleen met jou, natuurlijk".
„Natuurlijk?"
„Ja-ik zie er alleen maar tegenop dat
er een eind aan komt. En dat is over
tien minuten".
Ze liepen samen door, zwijgend, ie
der bezig met eigen gedachten.
Yvonne probeerde haar gedachten en
gevoelens onder controle te krijgen.
Voor het eerst van haar leven liep ze
aan de arm van een man waarvan ze
dacht: ik wou dat die arm m'n hele
verdere leven bleef vasthouden. Hij
was, vond ze, zo anders, o ja, ze héél
anders dan alle mannen die ze kende.
En tegelijk was de achtergrond van
haar denken de waakvlam: wat ga je
doen? Kan dat nu maar zo?
Ze schudde onwillig haar hoofd. Was
dat nu niet wat ze altijd had volgehou
den, dat dat nimmer een hinderpaal
zou mogen zijn? Had ze niet altijd één
ding zeker geweten: als de man kwam,
die dit gevoel in haar wekte, dan kon
het haar niet schelen wat hij was. En
wat was Gerard de Rheede? Zeker
geen mislukt mens, niet de arme kun
stenaar over wie ze op kostschool wel
eens fantaseerde, of de stoere zeeman,
met blauwe ogen, blauw als de zee.
Wanneer zij maar niet 't ongeluk had
dat ze Yvonne Lazare was, als ze nu
gewoon een meisje van kantoor was,
bijvoorbeeld, zou dan nog één ogenblik
twijfel overblijven? En opeens wist ze
het en het schoot door haar heen als
een vlag: ze hield van hem! En ze wil
de hem en geen ander.
„We zijn er Yvonne" zei Gerard op
eens.
Ze keek omhoog naar het grote huis
met 't glimmend koperen firma-naam
bord.
„Ja" zei ze toonloos „we zijn er. Het
is uit".
„Wat is uit? Het sprookje?"
„Het was toch geen sprookje? Voor
mij niet. Voor mij was het werkelijk
heid".
En zó, dat je nu met een diepe zucht
zegt; het is uit" stelde hij glimlachend
vast.
Ze knikte, woordeloos.
(wordt vervolgd)