Grepen uit de geschiedenis van Koninklijk Texels Fanfare (IV) )e man die niemand werd" m SMIDJE VERHOLEN EN DE RARE ALCHIMIST mtscomv/ou:. I^bbjckbbmsmsbbm ktie zelfmoord '71 H ^geh Koersen vreemde valuta Verleende bouwvergunningen NUTSSPAARBANK sclle rfd idel llcnwi nalaa tel. \tie uat t?al minium ogerw 2228) sheid zal door vervuiling •ven en insecten de Aarde erven gril eslist geen profeteren want dat kunt u zelf best constateren Wa is zijn er altijd lieden die spelen met afval of insecticiden zo langzamerhand knap ziek n deze vervelende problematiek moet er wat gebeuren om nze omgeving wat op te fleuren loopt het in ons kikker(!)land spoedig gierend uit de hand ch niet de grote kliek en hun struisvogelpolitiek wel uw kinderen lief nou bespaar ze dan dit ongerief cht gaf de mens zijn zegen nu dat wil hij zelfmoord plegen xheid nooit in staat te zijn Utopia te stichten wekt sjagrein yant nog steeds immers leven wij in deze onbehagen kwekerij falende komen wij stap voor ets hoger op de beschavingstrap w in de ruimte gaan 5*miljoen gulden naar de maan lüjde en tastend tot in het werk een eenheid biddend in de kerk de mens badend in genot op iar de waarheid betreffende God jod gaat alle verstand te boven hem alleen maar danken, loven jouw het leven liet zien st hij van de je houd misschien? ;eventiger jaren is de wereld vol gevaren jk der aarde wordt aanbeden als een godheid hier beneden juberteit van het mensdom ;eland en nog steeds ons hart aan 't geld verpand iden tal van diersoorten uit om rijk te .worden van hun huid en sloegen beschavingen neer de pier van het geslachtsverkeer iddoel na eeuwen van proberen maar falend, steeds maar leren cosmische integratie voor een wereld zonder natie een zaak van groot gewicht aar dat te bereiken valt niet licht bloed en tranen zult u zweten alvorens van deze vrucht te eten verloor en verkwistte de mens, pochend op een rijk verleden •dronk men zich in wijn of bier -erwierp men snel de goede zeden liefde in ons stromen zoeter dan de mooiste dromen evoel van opperst welbehagen moet ons aller hart belagen een virus zich verspreiden en ons verlossen uit dit lijden leert de liefde door reklame onderwijs het allemaal samen ren zal 't gaan verrichten en 't kwaad zal overal zwichten is, jongens, mannen en vrouwen en meer van elkaar gaan houwen >tte dit: Ga door het vuur voor het behoud van uw natuur Kontroversky (P. C. Backer) Den Burg ON, MAAN EN HOOG WATER zon komt 8 aug. op om 5.11 uur en ider om 20.19 uur; 11 aug. op om 5.16 onder om 30.13 uur. n. 6 aug. V.M.; 13 aug. L.K. g water ter rede van Oudeschild 8.07 en 20.30; 7 aug. 9.07 en 21.24; 9 59 en 22.09; 9 aug. 10.43 en 22.47; 11.21 cn 23.19; 11 aug. 11.51 en 23.50 12.20 en 13 aug. 0.21 en 12.48; 0.59 en 13.28. het strand is het ongeveer een uur eer- og water. Westduitse mark (100) ƒ100,90 Belgische franc (100) 7,04 Franse franc (100) 63,65 Zwitserse franc (100) 85,90 Amerikaanse dollar (1) ƒ3,50 Engelse pond (1) ƒ8,49 Zweedse kroon (100) 67,90 In „De gendarme op drift" richten twee gepensioneerde politieagenten, die hun oude beroep niet kunnen vergeten een illegale gendarmerie op in St. Tro- pez. Door hun inmenging bij plaatselij ke ongeregeldheden met o.a. hippies en een groep nudisten krijgen zij het le gale corps achter zich aan, maar weten door heldhaftig optreden de brigade er van te overtuigen dat de oudgedienden nog steeds onmisbaar zijn. De film is een nieuw succes van Louis de Funès en draait zondag-, dinsdag- en woens dagavond om 8 uur en zondagmiddag om 3 uur. Toegang alle leeftijden. De overgang van het streng ortho doxe Sicilië naar het wufte Rpme le vert een jonge ambitieuze pastoor gro te moeilijkheden op in de film „De ge trouwde priester" zaterdagavond (8 uur). De plotselinge confrontatie met tientallen aantrekkelijke, vrouwelijke parochianen maakt het de geestelijke onmogelijk zijn temperament te onder drukken. Wie 18 jaar of ouder is, kan getuige zijn van de crisis, die hij moet doormaken om zijn roeping te blijven voortzetten. Nog meer aandacht aan sexuele pro blemen besteedt de film „Het mooiste speelgoed", die zaterdagnacht (11 uur) wordt vertoond. Een proces, aanhangig gemaakt tegen een jonge vrouw die op bestelling pornografische films ver vaardigde, wordt als uitgangspunt ge bruikt voor een kritische, humoristi sche en een tikkeltje spottende be schouwing van de betekenis van sex in deze tijd. Zowel misbruik als ge bruik van pornografie wordt hierbij aan kijkers van tenminste 18 jaar voor gelegd. Burgemeester en wethouders ver leenden in de afgelopen maand aan de navolgende personen, ondernemingen en instellingen de daarbij omschreven bouwvergunning: De heer P. Bakker, H 89 te Den Hoorn voor de uitbreiding van zijn berging; de heer W. J. Hoeistra te Den Haag voor de bouw van een berging met pergola bij zijn woning Thijsselaan 23; de heer F. K. Mulder te Oosterend voor de bouw van een garage-berging aan de Kotterstraat; de heer J. Borg man te De Koog voor de uitbreiding van zijn woonhuis Kamerstraat 4; de heer D. Boon, E 43, Eierland voor de bouw van een garage aan de Beatrix- ldan; de gebr. Veeger te Den Burg voor de bouw van een schuur bij Koger- straat 84; de heer A. van Loon te Den Burg voor de bouw van een woonhuis/ praktijkgebouw aan de Kogerstraat; de heer J. Beekman te De Waal voor de bouw van een zomerwoning aan de Bo- mendiek; de heer J. F. W. Veldwisch te Den Burg voor de bouw van een douche en toilet bij een woning aan de Zuidhaffelderweg; de heer C, Note- boom te Zeist voor de bouw van een zomerhuis op het terrein 'Tamarisk' in Eierland; de heer A. P. Dalmeijer te Oudeschild voor de verandering van woonhuis Barentzstraat 11; de heer H. C. Bakker te Den Burg voor de bouw van een garage bij zijn woning Thijs selaan 109; de heer E. J. Kooi te Er- melo voor de bouw van een zomerhuis op het terrein „Slufterduin" in Eier land; de heer J. H. ter Hoeve te Doorn voor de bouw van een zomerhuis op „Slufterduin"; de heer N. C. Mantje, S 36 te Oudeschild voor de verandering van het woonhuis O 42 bij Oosterend; de heer K. Mantje, S 36 te Oudeschild voor de bouw van een stal en melklo- kaal bij zijn boerderij; de heer G. G. Kiestra te Leeuwarden voor de uitbrei ding van een zomerhuis aan de Califor- niëweg te De Koog; de heer J. Velt- kamp te Den Burg voor de bouw van een showroom aan de Burgwal; de heer C. M. Bakker (E 99) voor de bouw van een woonhuis in Eierland; de heer J. Kok te Den Burg, B 165a, voor de ver andering van een schuur aan het Ger- ritslanderdijkje; fa. ArKé te Den Burg voor de bouw van een garage bij Wil- helminalaan 30; de Coöp. Vereniging Suiker Unie U.A. te Rotterdam voor het bouwen van een bietenminsterings- apparaat bij de weegbrug op de haven van Oudeschild; de heer G. Westerla- ken, B 41, voor de verandering van het woonhuis aan de Schilderweg; de heer C. W. Kok te Den Hoorn voor de bouw van een woonhuis aan de Witteweg en mevrouw M. C. Langeveld-van Rossum voor de bouw van een zomerhuis aan De Zes. In 1927 schrijft de toenmalige secre taris, Nic. Kortenhoeven, in zijn jaar verslag over het grote nut van deze verslagen vooral voor degenen die na ons komen". Later, zo schrijft hij, zul len onze opvolgers met plezier nog le zen wat die ouderwetse mensen toen deden, hoe ze prutsten en martelden met te weinig centen en te weinig le den. Maar ze zullen ook respect moe ten hebben voor die taaie volhouden de voorvaderen die moeite .en tegen slag ten spijt toch alles deden om hun medeburgers muzikaal genot te ver schaffen, zij het dan altijd gebrekkig. Zo lezen we dan ook in het verslag van 1924 dat het corps de crisis weer te boven was, het trad veel op in het openbaar en nam deel aan velerlei ak- tiviteiten. Het was weer springlevend en er werd alweer aan een concours gedacht. Om de voelhorens daar eens over uit te steken werd besloten deel te nemen aan een festival in Schagen. Daar was dus geen jury om te oorde len maar men wilde andere corpsen horen en hen vragen wat ze van Tex. Fanfare dachten. Nu was daar ook een vaandeldefilé met een paar prijzen voor de mooiste vaandels. Daar stond Tex. Fanfare met haar oude uit de tijd- se vaandel tussen de prachtige vaan dels van de grote zusters uit Westfries land en de Zaanstreek die bovendien nog versierd waren met tal Van lau werkransen en takken, op concoursen veroverd, Tex. Fanfare had alleen een paar medailles te bieden. Dat zonk toch wel heel erg in het niet en allen waren het er over eens dat dat zo niet langer kon. Daar moest wat aan ge daan worden want zo kon men zich niet op concoursen presenteren. Nadat daar in de Texelse Courant over was kstn ale niiiiiiciiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiM^ den igt 134. „Vooruit, kom mee", zei de Kludde dreigend. „Loop voor me uit naar het binnenplein. En kijk dan nog meer eens goed naar dat mooie, oude kasteel, want het is je laatste tocht". „Wat wil je van ons?" siste smidje Verholen. „Br zal een klein ongelukje gebeu ren',' lachte de Kludde vals. „Werke lijk een héél geschikt ongelukje. Als ze dan later jullie overblijfselen vinden tussen het puin, dan zullen de kranten het volgende schrijven: Dramatische dood van twee onderzoekers. Dodelijke val van bouwvallige muren. Spookslot eist zijn tol! Hahahaha! Een mooi be richt zal dat worden. Spijt me, dat ik het zelf niet zal kunnen lezen, omdat ik dan in het buitenland vertoef! De Kludde dwong het tweetal te doen wat hij zei en daar ging de op tocht. De twee voorsten droegen één ladder en de achterste droeg één, nee twéé schietwapens, waaruit dus duide lijk blijkt, dat men in zulke omstan digheden beter revolvers dan ladders dragen kan. Op het binnenplein aange komen, snauwde de Kludde; „Nu een ladder tegen de muur en naar boven klimmen!" Het bevel was kort en duidelijk en de revolvers spraken een woordje mee. Nu eerst die rommelkamer binnen en haal er een grote ladder uit. En geen grapjes, hè? Mijn revolvers schieten vlug en raak!" De smid en de alchimist konden dan ook niets anders doen dan braaf naar boven klimmen. „Goed zo...., brave jongens", grijnsde de Kludde. „Nu tel ik tot drie, en dan springen jullie aan de andere kant van de muur naar be neden. Doen jullie het niet dan schiet ik en dan vallen jullie toch! Hahahaha! Daar gaat-ie! Eentwee drie „Niet springen! Niet doen!" gilde smidje Verholen, de alchimist vastgrij pend. Toen richtte de Kludde zijn twee revolvers, en twee felle knallen weer klonken (wordt vervolgd) geschreven werd een comité samenge steld en weer was het de burgerij die gul offerde zodat al gauw het benodig de bedrag op tafel lag. De vraag was nu hoe moest het nieuwe vaandel wor den. Daar was men het gauw over eens. Modern van vorm, de Texelse kleuren, groen en zwart en het Texelse wapen. Akkoord maar die rode leeuwen van het wapen konden geen genade vinden. Die pasten niet op zo'n mooi vaandel, dat moesten gouden leeuwen worden! I En zo werd besloten, een zwart vaan del met gouden leeuwen op een groen veld. Prompt kwam van de fabrikant een brief dat gouden leeuwen in het Texelse wapen heraldisch niet juist was, wel rode leeuwen op een gouden veld. Nou ja, dat wist men zelf ook wel,' maar het moesten gouden leeuwen worden. En zo is het ook geworden. Dit had natuurlijk nooit mogen gebeuren, maar aan het eigenwijze bestuur van toen is het te danken dat Texels Fan fare nu wel de Texelse kleuren maar niet het echte Texelse wapen in haar vaandel voert. Tijdens een concert op zondagmiddag in het park werd door de voorzitter van het comité, de heer Gerrit Log man, het vaandel aan het korps over gedragen en door iedereen bewonderd en waarschijnlijk is niemand de fout opgevallen; daar is tenminste nooit iets over gehoord. In datzelfde jaar heeft het korps, mede op aandringen van Jan Ruys uit Dirkshorn, destijds geen onbekende op Texel en een groot vriend van de fan fare, deelgenomen aan het jaarlijkse concours van de Westfriese Bond van Harmonie en Fanfarekorpsen dat in Dirkshom werd gehouden. Heel veel is daar voor gerepeteerd, de laatste paar weken elke dag en zowaar, die in spanning werd beloond. In de derde (laagste) afdeling werd een eerste prijs behaald zij het met de hakken over de sloot. Dat betekende tevens promotie naar de tweede afdeling. Texels Fanfa re had met succes de eerste stap weer afgelegd op de weg vooruit. Meerdere stappen zouden volgen, maar daarover een volgende keer. Geld voor het nieuwe vaandel kwam toen gemakkelijk bij elkaar. Dat moet nu toch ook mogelijk zijn voor het nieuwe instrumentarium. U kunt nog steeds storten op nr 34624 bij de Raif- feisenbank ten name van Jubileumco mité Fanfare. J. Schrama Feuilleton door Tom Lodewijk lllllllilllllllllllllllllllllllllllJIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll Waarom zoudt u er alleen heen Wat is daar nu aan, ergens al tegaan zitten eten, al krijg je een leet luilekkerland voor je neus?" ichte en wachtte op haar volgende «laar Yvonne had zich al ver ge- gewaagd en zweeg, zette een wat 'gesteld gezicht, als een pruilend Is ik nu wist, dat we nog op de- voet stonden als verleden week" ij voorzichtig dan zou ik wel dur- eggen: mag ik u naar die Chinees ;eren?" onne, in haar opluchting dat hij oitiatief had overgenomen, lachte et de voet is niets gebeurd", zei lus wat dat betreft. <ele minuten later zat Gerard al achter zijn bureau en greep met laar een gewichtig rapport waarin rdiept kon heten te zijn maar zijn zagen de letters niet. Hij onder zijn opwinding. Vooral nuchter in! Ii toevallige ontmoeting, i bijzondere interesse van Yvonne zo'n Chinees restaurant. Och he in déze tijd, bij die vér-gaande de- atisering van de eetgewoonten, se met elk van haar vriendjes ge- naar de Chinees tijgen; dat was bs wat anders, zo doodgewoon tus- ihet vulgus", u het werkelijk zo zijn, dat ze met uit wilde, en dat dat hele Chinese iofa| a een maar een poging was om zover te krijgen dat hij Oppassen jongen, vermaande hij zich zelf. Ze is eigenlijk niet meer dan een groot, verwend kind, ze heeft altijd haar zin gehad. Dit kan een gril zijn, een nieuwigheidje. Ze heeft nog nooit een gewoon mens werkelijk ontmoet. Dat waren thuis de boojen, 't kantoor personeel, de conducteur van de tram en een agent die ze de weg vroeg, 't Is natuurlijk wel es interessant eens te horen, hoe die andere mensen leven, hoe je dat redt, met niets te beginnen en je op te werken. En als ze dan ook die ervaring rijker is en wie weet, mis schien ook nog een tikkeltje „love" of wat er voor doorgaat, nou, dan heeft ze dat weer gehad en als jij er méér van verwacht had krijg je de kous op de kop. Blijf bij je zinnen! Maar als ze nou es werkelijk als ze het nu es echt van hem te pakken had? Hij durfde er nog niet over door denken, de teleurstelling zou maar gro ter worden. Maar hij kon het toch niet laten, even met lichte voeten de brug naar de toekomst op te wandelen. Y- vonne Lazare, de dochter van de baas, de enige dochter. „De laatste van het huis Lazare". Dan, ja dan. Hij kon het achter zijn bureau niet meer harden. Hij trok zijn jas aan en wandelde naar buiten. Lopend werkten zijn hersens het best. Maar toen hij voor de deur van zijn pension stond had hij zichzelf weer volledig in de hand. Er was een kans, wellicht. En wat was geluk? De kans grijpen als ze zich aanbiedt. Op het juiste mo ment, anders greep je er naast. Gerard was met zijn tweedehands .Fiatje voor komen rijden, maar het was een prachtige avonci en Yvonne vond dat ze best konden lopen. Ze gingen stijfjes naast elkaar hij durfde haar zijn arm niet aan te bieden en bedacht: Als het een ander geweest was, had hij dat als de gewoonste zaak van de wereld gedaan. Nog altijd was er tussen hen de barrière, hij de employé, zij de doch ter van de baas, bedacht hij bitter. Maar toen ze aan het tafeltje zaten bij het zachte licht van het omkapte lampje vonden ze elkaar, en kon hij haar lachend adviseren wat ze moest nemen van de vele schotels en schotel tjes en waarvan vooral niet te veel. En hij vertelde dat mop van de Indiaan, die zoveel mosterd genomen had, om dat hij dacht ,,'t weinige is duur" (met enige angst, want de mop had zo'n baard) maar Yvonne bleek hem toch nog niet te kennen en moest er erg om lachen. Zo brak het ijs. En zij was het ook die zei, dat het nooit een gezellige avond zou worden als ze voortdurend „u" tegen elkaar bleven zeggen. Bij de koffie (ze bleven hier maar, besliste Gerard, het was hier gezellig en rustig, en daarenboven, bedacht hij, als je ergens ander heen ging wist je nooit wie je ontmoette en wat had je aan het geklets) vertelde hij van zijn jeugd, en de moeilijke jaren waarin hij had gewerkt en geblokt. Gerard kon boeiend vertellen en onwillekeurig werd hij door zijn eigen verhaal mee gesleept, beleefde het weer allemaal. Voor Yvonne ging een nieuwe wereld open. Problemen die zij nooit had ge kend, behoeften die zij altijd had kun nen bevredigen, tegenslagen die haar vreemd waren. En ze keek naar het energieke gezicht van de jongeman te genover haar, dat nu zachter en liever dacht ze) was geworden bij die herin neringen. Toen ze eindelijk weer op straat stonden, huiverde ze opeens, „Heb je het koud?" vroeg hij „zal ik een taxi „Nee, nee", ze weerde het haastig af, „ik lóóp liever". „Vind je het erg" waagde hij „als ik je een arm geef?" Ze keek hem aan en hij behoefde geen antwoord. „Hè" zei ze tevreden „dat loopt ook veel fijner, vind je niet?" „Ik zou zo wel uren kunnen doorlo pen" meende hij. „En mij die tijd meeslepen?" viste ze. „Alleen met jou, natuurlijk". „Natuurlijk?" „Ja-ik zie er alleen maar tegenop dat er een eind aan komt. En dat is over tien minuten". Ze liepen samen door, zwijgend, ie der bezig met eigen gedachten. Yvonne probeerde haar gedachten en gevoelens onder controle te krijgen. Voor het eerst van haar leven liep ze aan de arm van een man waarvan ze dacht: ik wou dat die arm m'n hele verdere leven bleef vasthouden. Hij was, vond ze, zo anders, o ja, ze héél anders dan alle mannen die ze kende. En tegelijk was de achtergrond van haar denken de waakvlam: wat ga je doen? Kan dat nu maar zo? Ze schudde onwillig haar hoofd. Was dat nu niet wat ze altijd had volgehou den, dat dat nimmer een hinderpaal zou mogen zijn? Had ze niet altijd één ding zeker geweten: als de man kwam, die dit gevoel in haar wekte, dan kon het haar niet schelen wat hij was. En wat was Gerard de Rheede? Zeker geen mislukt mens, niet de arme kun stenaar over wie ze op kostschool wel eens fantaseerde, of de stoere zeeman, met blauwe ogen, blauw als de zee. Wanneer zij maar niet 't ongeluk had dat ze Yvonne Lazare was, als ze nu gewoon een meisje van kantoor was, bijvoorbeeld, zou dan nog één ogenblik twijfel overblijven? En opeens wist ze het en het schoot door haar heen als een vlag: ze hield van hem! En ze wil de hem en geen ander. „We zijn er Yvonne" zei Gerard op eens. Ze keek omhoog naar het grote huis met 't glimmend koperen firma-naam bord. „Ja" zei ze toonloos „we zijn er. Het is uit". „Wat is uit? Het sprookje?" „Het was toch geen sprookje? Voor mij niet. Voor mij was het werkelijk heid". En zó, dat je nu met een diepe zucht zegt; het is uit" stelde hij glimlachend vast. Ze knikte, woordeloos. (wordt vervolgd)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1971 | | pagina 3