Grepen uit de geschiedenis van Koninklijk Texels Fanfare (V) Mengrotor naar Texel •n „De man die niemand werd" FILM NIEUWS LANDBOUW en VEETEELT Z Donderdagavond eerste trekking S.V.T.-loterij Eerste percelen zomergerst geoogst Tweede blad Texelse Courant, dinsdag 10 augustus 1971 rubriek voor I On.i.-r n-iinkiii- zege, dacht niet aan de burgemeester noch aan diens huwelijk en marcheerde voorbij, op naar de Groeneplaats om daar in het brandpunt van de belang stelling met de eerste prijs te pronken. Hetgeen ook gebeurde. Maar gemeente veldwachter Goënga had het hele geval gezien en toen de eerste mars uitge speeld was vertelde hij wat een blun der de .Fanfare daar gemaakt had. Dat was eerst wel een domper op de feest vreugde maar na kort en rijp beraad werd bekendgemaakt dat men naar de burgemeester ging en gevolgd door een grote schare belangstellenden keerde het Fanfare op zijn schreden terug om nu echt de serenade te brengen en zo werd het voor het jubilerend echtpaar Oort nog een grootse hulde. Het fanfa re feliciteerde de burgemeester met zijn 25-jarig huwelijk en de burge meester feliciteerde het Fanfare met haar 1ste prijs. Zo waren toch beide partijen tevreden en voldaan. Wonderlijk is dat bij een muziek concours alleen een 1ste prijs wat bete kent. Een 2de prijs is alleen verant woord als men voor het eerst in een hogere afdeling speelt, maar overigens is dat taboe hoewel een tweede prijs toch altijd nog gemiddeld een 7 is. Maar Texels Fanfare had twee keer achtereen een eerste prijs gehaald en promoveerde naar de eerste afdeling Dat was toch zeker wel een elite korps of niet soms? Toen dan ook een uitno diging van Schagen kwam om deel te nemen aan een nationaal concours ter gelegenheid van de opening van een nieuwe muziektuin werd dat gretig aangenomen. Dat was een mooie ge legenheid om te laten horen wat Texels Fanfare waard was. Om helemaal ze ker te zijn van de overwinning werd ingeschreven in de 3de afdeling. Maar het doel lag veel hoger, niet een 1ste prijs, die had men vanzelfsprekend al, nee het hoogste aantal punten van het hele concours moesten ze halen. Bijna iedere dag werd zwaar gerepeteerd in het park. Texels Fanfare móést winnen. Postduif Een der leden had een postduif mee genomen want de roem moest zo snel mogelijk worden overgebracht. Trots en voornaam, schrijft de secretaris, be traden we de tent. Nu zouden we eens laten zien wat die Texelaars presteer den die in 2 jaar door twee afdelingen heenvlogen. Och arme. s' Avonds kwam de uitslag: een tweede prijs met mati ge punten. Hoogmoed was voor de val gekomen. Neerslachtig groepte men bij elkaar, de fut was er uit. En het duif je? Die kunnen we de nek wel om draaien dacht de eigenaar, alsof dat beestje het helpen kon. Die wrede dood is haar bespaard gebleven en het is toch losgelaten. Maar zij die bestemd was om een vreugdevol bericht over te vliegen heeft zich blijkbaar diep ger schaamd om de treurige boodschap te bezorgen en is nooit op Texel aangeko men. Texels Fanfare had een les ge leerd want het is nooit meer tweemaal in één jaar naar een concours geweest. Sindsdien is 45 jaar verlopen en het korps is destijds naar de top geklom men. Daarop volgde weer een inzinking en staat daardoor nu weer onder aan de ladder om weer te beginnen aan de moeizame tocht omhoog. Daarbij re kent het, als altijd, op de steun van de burgerij. Daar rekent ook het Jubile umcomité op. Uw bijdrage graag bij de Raiffeisenbank op nr. 34624 ten name van Jubileumcomité Fanfare. J. Schrama Donderdagavond om kwart over acht zal notaris Van Wijland de eerste trek king verrichten van de SVT-loterij. Alle lotenverkopers worden verzocht aanwe zig te zijn, met hun stokboekjes. Dege ne, die donderdag een prijs blijkt te hebben gewonnen, blijft overigens mee dingen in de volgende trekkingen met hetzelfde lot. De lotenverkoop is bijzon der voorspoedig verlopen. Van de 1000 loten zijn er op dit moment nog onge veer 50 over. Wie voor deze laatste lootjes interesse heeft, kan zich wenden tot de fa. Zegel, tel. 2258; de heer Ten Cate, tel. 2233; de heer F. Schellinger, tel. 2719 en de heer J. Vroom, tel. 3129. 1926. De secretaris, Nic. Kortenhoe- ven, begint het jaarverslag met de jepetitiën" onder de loup te nemen, loals de motor de stuwkracht is voor de auto, zo zijn de repetitiën het voor de vereniging. Jammer dat alle repe- litièn niet voltallig waren, maar ge zien het grote aantal, 124, is dat wel te begrijpen en heelt D. P. Koorn, die [slechts 2 keer verzuimde, ook wel een pluim verdiend. Bovendien werd nog 15 keer in het (openbaar opgetreden met als hoogte punt het concours te Hippolitushoef op (Wieringen. De afsluitdijk bestond nog niet, dus moest er gevaren worden. Met slecht weer( harde n.w. wind met ha gelbuien schrijft de secretaris) scheep ten wij ons in op het „huikje" van Van der Vis. Een der vrouwen was al zee ziek toen het bootje nog vastlag. De reis was deerniswekkend, allemaal min of meer zeeziek met alle gevolgen van dien. Na drie uur kwam aan deze beproeving een einde en kon het ge zelschap weer wat opknappen. Als bij zonderheid meldt de secretaris nog dat bij de officiële ontvangst de directeur en voorzitter een glas wijn werd aan geboden en dat de overige bestuursle den mochten toekijken. Ondanks de zeer slechte zeereis wist het Fanfare toch een le prijs te behalen in de 2de afdeling. De vreugde was zeer groot en men besloot de erewedstrijd niet af te wachten maar terug te gaan naar Texel hetgeen met zeer kalme zee ge schiedde. Zegetocht De bedoeling was duidelijk, er moest een zegetocht van gemaakt worden, immers voor het eerst in de 2de afde ling spelen en dan een 1ste prijs, dat was nog nooit vertoond. Op het Schil derend werd de stoet geformeerd. Op het vaandel prijkte een groot papier waarop met koeien van letters ver meld stond „eerste prijs" en op de pet ten van de muzikanten een verkleinde uitgave daarvan. Zo versierd stevende Texels Fanfare Den Burg in. Nu geviel het dat burgemeester Oort die dag zijn 25-jarig huwelijk vierde en toen men gezelschap naar buiten want vanzelf- SMIDJE VERHOLEN EN DE RARE ALCHIMIST sprekend dacht men dat de Fanfare n serenade kwam brengen. Maar de Fan- 'are, boordevol trots op de behaalde Op het moment, dat we dit artikeltje schrijven ziet het er naar uit, dat de mengrotor van de Ned. Heidemij op maandag 9 augustus het werk voor dit seizoen weer zal beginnen. Dit zal ge beuren op een perceel van de heer C. J. Kikkert in het Hoornder Nieuwland. Vorig jaar werd op dit bedrijf een oppervlakte van 1.00 ha bewerkt. Bij deze oppervlakte was een klein gedeel te van een perceel, waar in de onder grond geen klei of zavel aanwezig is. De resultaten van deze „proef' zijn zo danig, dat de heer Kikkert besloten heeft het hele perceel met een opper vlakte van plm. 3.00 ha te laten be werken. De „proef" bij de heer Kikkert staat overigens niet op zichzelf. In polder Ei- erland werd op het bedrijf van de heer M. van Exel eveneens oen perceel be werkt, waar geen klei- of zavelgrond te bereiken was. Dit perceel wordt op het moment voor de helft als grasland ge bruikt, op het tweede gedeelte worden aardappelen verbouwd. Vooral de resultaten op het gedeelte, dat in gras ligt zijn bijzonder goed. Ter wijl het naastliggende niet diepbewerk- te grasland weken lang een dode kleur heeft gehad, heeft het bewerkte deel altijd de groene kleur gehouden en ging de groei door. Hoewel de diep- grondbewerking ook in de aardappelen heeft voorkomen, dat het gewas he lemaal voor de grond ging kon droog- teschade hier niet helemaal worden voorkomen. Het is bekend en dit bleek ook bij controle van de beworteling, dat deze bij aardappelen veel minder diep gaat dan bij gras, granen en bieten. Bij het gras vonden we op een diepte van 1 meter nog duidelijk functionerende wortels. Bijzonder goede resultaten van de diepgrondbewerking vinden we ver der op de bedrijven van K. Eelman, „Noordwijk", 't Noorden; C. G. Bakker, Een talentvolle jonge Amerikaanse irts, die op zijn twintigste getrouwd is net een schoolvriendinnetje, ziet tien aar na de trouwdag, dat zijn huwelijk 'igenlijk niets meer voorstelt. Geleide- ïjk aan is er tussen Richard en zijn 'rouw Jody een onoverbrugbare kloof [egroeid. Richard, een begaafd top- .•hirurg besteedt zijn vrije tijd aan de net al te preutse verpleegstertjes, en :ijn vrouw, die uitgroeit tot een wan staltig vethobbeltje, heeft alleen nog naar oog voor haar twee kinderen. Als ichoonmoeder komt inwonen wordt de ireuk definitief. Richards schuldgevoe- ens worden alleen nog maar opgewekt loor zijn kinderen, die hem opbellen >m te vragen wanneer hij thuiskomt. n)ok een verhouding met een beeld- chone patiënte loopt op niets uit en tan het eind van de film „Dokter is een lefhebber" zit dokter Richard voor de oveelste keer ergens aan een bar met O^en van zijn vele kennisjes, op weg aar een leven vol korte en inhouds- oze avontuurtjes. De film draait dona- lerdag- en zondagavond. (14 jaar). eg 135. Smidje Verholen en de alchimist hoorden twee schoten knallen, maar verder gebeurde er niets. Ze vielen niet van de muur en waren dus niet ge raakt. Beneden op het plein trok de rook op en daar zagen ze toen de Zwar te Kludde liggen. De revolvers waren aan zijn handen ontgleden en hij zelf lag er roerloos bij. „O grutteckens!" riep de alchimist. „De suckel heeft sich selvers een blaauw boontjen door syn lyf geschooten!" En samen met de smid rende hij pijlsnel de ladder af. Doch toen bleek al gauw, dat de Kludde he lemaal niet gewond was door schoten. Doch onbegrijpelijkerwijze lag er wel een zware smidshamer naast zijn hoofd. De smid nam de hamer op en mompel de: „Ik geloof warempel, dat iemand ons leven heeft gered door juist op tijd deze hamer te smijten. Wie zou dat ge daan hebben?" „Ik!!" klonk toen een tevreden stem en uit het poortje van een der bijge bouwen kwam Sterke Stef aange stapt. „Nee maar, Stef! Ben jij het!?" riep de smid verheugd. „En of ik het ben!" lachte Stef breed. „Ik was je achterna gegaan, toen je vanavond uit huis sloop. Je wilde me immers niet vertellen wat je altijd 's nachts deed, nietwaar? Daar wilde ik toch het fijne van weten en daarom ging ik je achterna. Ik deed precies hetzelfde wat jij deed. Ik kroop op mijn buik het bos in, net als jij. Ik sloop naar het oude slot, ook net als jij. Het was allemaal héél gemakkelijk, want ik hoefde alleen maar achter het lichtje van jouw zaklaantaarn aan te gaan. Ik zag toen wat die nare, zwarte kerel met jullie van plan was en toen vond ik, dat ik moest ingrijpen. Daarom smeet ik hem mijn zware hamer tegen zijn kop. Die had ik voor het gemak meegenomen, want je kunt nooit weten waarvoor zo'n dingetje te pas kan ko men. (wordt vervolgd) „Avanti", 't Noorden en R. Barendregt, „Wageningen", Eierland. Voorfinanciering iets minder gunstig In het vorige seizoen werden de kos ten van de diepgrondbewerking voor 80°/o voorgefinancierd door de Stich ting Agrarisch Texel. Ook nu zal de Stichting weer bijspringen. Er is ech ter besloten, dat het bedrag van de voorfinanciering per ha gelijk zal zijn aan die van 1970, d.w.z. tot een bedrag van 1200,per ha. Daar de kosten van de diepgrondbewerking wat ver hoogd zijn betekent dit een hogere di- rekte betaling door betrokkenen. De kosten zijn nl. voor dit jaar voor per celen met een lengte van minimaal 250 meter op ƒ1550,per ha gesteld, voor percelen met een lengte kleiner dan 250 meter zal de prijs nu ƒ1850,per ha zijn. In het laatste geval moet dus direkt een bedrag van ƒ650,per bun der worden betaald. In de vier volgen de jaren telkens een bedrag van 300,- per ha. We hebben de indruk, dat ondanks de ze kostenverhoging dit jaar in ieder geval een oppervlakte van 25 ha zal worden bewerkt. Zoals we al eerder mededeelden zal dit voor bijna 100°/o gebeuren op bedrijven, die reeds eerder een oppervlakte hebben laten bewer ken. Nog wat vroeger dan we gedacht hadden zijn de eerste percelen zomer gerst door de maaidorser gegaan. Te oordelen aan het vochtgehalte van de geoogste gerst was het gewas ook klaar om te worden geoogst. We hoorden vochtgehaltes noemen, die lager dan 15% waren. Voor het overige bleek de gerst nog maar nauwelijks oogstbaar te zijn. In diverse gevallen bleek het moeilijk de zgn. „angels" van het zaad te verwijderen. Dit laatste is duidelijk een gevolg van het zeer droge weer van de laatste maand. Door dit droge weer is er in di verse gevallen sprake van een zekere noodnjpheid. Het is verder bekend, dat door afwisseling van regen en droogte een verwering optreedt, waardoor het dorsen wat gemakkelijker verloopt. Goede, maar geen beste opbrengsten De eerste resultaten wijzen-er op, dat de zomergerst een goede, maar in ieder geval geen uitzonderlijk goede op brengst zal geven. Wat opvalt is de enigszins magere korrel. De goede op brengst komt er door de over het alge meen royale stand van het gewas, maar de top ontbreekt door het niet volledig uitgroeien van de korrels. Het niet volledig uitgroeien is in veel gevallen te wijten aan een tekort aan water in de laatste weken. Mogelijk heben ook de tijdelijk hoge temperatu ren daarbij een rol gespeeld. Wat voor de zomergerst geldt zal naar we menen zeker van toepassing zijn voor de winter- en zomer tarwe en de haver. Hier is in veel gevallen het noodrijp worden veel duidelijker ge weest dan bij de zomergerst. We vre zen daarom, dat zeker voor de gewas sen tarwe en haver van geen topop- brengsten sprake zullen zijn. LAMMEREN MARKT Op de gisteren gehouden lammeren- markt werden 24 lammeren aangevoerd die ƒ110,tot ƒ120,opbrachten. OlIllllllllli;illll||||||||||||||||||||f|||||||||lill|||||||||||||||||||||||||||||||||||llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllillllllllllllillllllllllllllll!llllllllll!lllllllllllllllllllllillllllllllllll Feuilleton door Tom Lodewijk liiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiii ber IIHIfl ink ckii Him 9. En hij wist, dat dit het moment fas. „Ofwou je soms de andere exo- sche eetgelegenheden van Amsterdam ók nog proberen?" Zullen we?" vroeg ze ademloos, en Ie blik in haar ogen zei hem zoveel lat hij een ogenblik verlegen was. „Als jij wilt" zei hij. „Als jij wilt" herhaalde ze lachend. „Als wij willen". „Willen wij? Wat klinkt dat bijzon- er: wij. Jij en ik, samen, dat is: wij. En opeens was ze in zijn armen. Toen verder op de gracht de schijn werpers van een auto weerkaatsten te en de bomen maakte ze zich haastig >s. „Dag" zei ze en vluchtte de stoep op. Hij bleef staan, tot hij opeens de kou an de najaarsavond voelde. Toen liep hij langzaam, diep in ge- achten naar huis. Hij had de kans van zijn leven in anden. HOOFDSTUK V Een Society-huwelijk Yvonne Lazare kreeg haar uitverko- wne niet cadeau! Zowel haar vader als haar oom Guy iten met stomheid geslagen, toen ze en vertelde, dat zij en Gerard de heede het met elkaar eens waren, en at ze met elkaar wilden trouwen. Bin- en niet al te lange tijd, want waar om zouden ze een „verkering" onnodig rekken, wanneer ze zéker van elkaar waren? Het was een verrassing, want Yvon ne en Gerard waren er in geslaagd, hun verhouding geheim te houden, wat nogal wat strategie van beide kanten had gekost. Gerard had er zich inwendig aan ge- ergerd. Waarom al die geheimzinnig heid? Het was toch een eerlijke zaak? Was hij niet goed genoeg voor Yvonne? Was het nog altijd de „dochter van de baas" en de employé van de firma? Maar er stond voor hem té veel op het spel, dan dat hij zijn gezond ver stand niet zou laten zegevieren. Inder daad zouden zéker de beide heren La zare, vader en oom, het geen doodge wone zaak vinden. Daarbij huldigde hij volledig het standpunt, dat Guy La zare er eens toe had gebracht een goe de typiste te laten gaan „liefde en za ken nooit vermengen". Het gaf hem zelfs een zekere voldoening dat nie mand wist, dat de procuratiehouder, als alles volgens de plannen verliep, straks tot de familie zou behoren, nóch in den huize Lazare, nóch op het kantoor. Daarom maakte hij er het beste van en werd het een sportief genoegen, de buitenwereld om de tuin te leiden. Bin nenshuis verrieden ze zich nimmer, en daarbuiten ontmoetten ze elkaar daar waar ze geen herkenning te vrezen had den. Yvonne had er wel enig bezwaar tegen, naar Gererds kamer te gaan, maar wilden ze alleen zijn, dan zat er niets anders op en zijn hospita, die de goedbetalende, correcte huurder wel mocht, had ook wel met één oogopslag gezien dat diens verloofde geen „licht hippie" was, maar een „dame van stan ding". Dus dat gaf ook al geen bezwaar Yvonne doorleefde blij en verheugd deze tijd en haar vader en oom merk ten beiden wel op, dat ze er zo buiten gewoon goed uitzag en „iedere dag wel knapper leek te worden". Had Henn Lazare het niet te druk met zijn zaken gehad en was Guy Lazare geen oude vrijgezel geweest, dan hadden ze mis schien gedacht aan het lied, dat Marie de werkster ook graag mocht zingen „Dat zal, dat zal, de liefde wel we zen. maar, de mannen in huis wa ren ziende blind en Yvonne liet het zo, terwijl ze gestaag overlegde hoe ze haar vader (én haar oom) het nieuws moest mededelen zó, dat er geen kans was op een spaak in het wiel van de huwelijkskoets. En op een van die zeldzame momen ten, dat èn haar vader èn haar oom sa men in de kamer waren en onder een glas madeira de zaken bespraken, zag Yvonne haar kans schoon. „Ik hoop dat jullie niet zo in de za ken opgaan, dat jullie niet even tijd hebt voor mijn belangen". „Welzeker kind", zei haar vader, een beetje schuldig want hij was er zich van bewust dat hij veel te weinig tijd maakte voor zijn dochter. „Als ik het daar óók al te druk voor had!" Yvonne glimlachte flauwtjes. Hij had het immers altijd druk, en nooit eens echt tijd voor haar. Nog nooit was het gekomen tot een werkelijk vertrouwe lijk gesprek. En nu was het daarvoor te laat. Wanneer de grote lichtkroon plotse ling naar beneden was komen vallen, hadden beide heren niet méér kunnen schrikken, toen Yvonne hen vertelde dat ze zich verloofd had met Gerard de Rheede en dat ze binnen niet al te lan ge tijd wilde trouwen. „Je bedoelt., de jongeman De Rhee de hier van 't kantoor?" „Ja vader". „Hoe krijg je dat nou in je hoofd?" Het was een spontane reaktie, er uit voor hij het wist. „Dat is meer een kwestie van 't hart dan van 't hoofd", kaatste ze terug. „Ja, dat merk ik", zei Henri Lazare grimmig. „Het een hoeft het ander niet uit te sluiten", merkte Guy zachtzinnig op. Tussen hem en Yvonne was wél ver trouwelijkheid en al stak het hem, dat zijn nichtje over deze allerbelangrijkste zaak nooit één woord met hem gespro ken had, hij begreep toch, dat ze dat niet gedurft had. Hij probeerde al zijn conventionele bezwaren opzij te schuiven, de zaak zuiver te zien. Standsverschil deed het niet meer, trouwens, daarover dacht hij nogal modern. Dat De Rheede als em ployé bij de firma werkzaam was och, wanneer hij bij een andere firma had gewerkt, had dat aan de zaak niets veranderd. En het was een flinke vent, een prima kracht, kort geleden hadden Henri en hij overlegd of ze hem geen adjunkt-direkteur zouden maken en besloten daarmee tot 1 januari te wachten. Nee, daar moest hij over heen. Terwijl hij half luisterde naar Yvon- nes vertellen hoe ze Gerard had ont moet, dwong hij zichzelf tot een stand puntbepaling. Wat had hij eigenlijk te gen dit huwelijk? En dan moest hij zichzelf bekennen: het zat niet vast op de positie, of op de stand maar op de persoon van de jonge De Rheede. Hij waardeerde zeer diens capaciteiten, maar hij vermoedde, niet zonder beduchtheid, een neiging tot Streberei, naar steeds hoger, steeds méér. Een man die over lijken gaat, had hij eens gedacht, en meteen die ge dachte weer verworpen als overdreven. Maar toch had hij de indruk, dat Ge rard de Rheede niet kieskeurig zou zijn in de middelen om zijn doel te berei ken. Hij had dan ook, meer dan zijn broer Henri, die in zijn zakelijke kortzichtig heid alleen de zakelijke kwaliteiten van zijn procuratiehouder liet meespreken en die waren prima! enige reser ves gehad ten aanzien van de benoe ming in een leidende funktie, maar, had hij gedacht, tenslotte hadden Henri en hij de teugels in handen. Nu, in dit ogenblik, zag hij opeens de situatie scherp. Hij zag Henri zitten, door de schok die Yvonnes mededeling hem veroor zaakt had opeens een oude en niet zo heel gezonde man Dat was onzin, na tuurlijk, dat kon niet alleen daardoor gekomen zijn, maar zoals Henri daar zat was hij: een vroeg oude, niet zo heel gezonde man. Alleen zag hij, Guy, dit opeens haarscherp. Hoe lang zou Henri nog meelopen? Hij had altijd al te veel van zichzelf gevergd, steeds bij de zaken, weinig ontspanning, wei nig lichaamsbeweging, in de auto, uit de auto, op de beurs, op kantoor, in de vergaderzaal. (wordt vervolgd)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1971 | | pagina 3