Een jongen beneden haar stand
VERVOLG VAN PAG. t
Schapenfokdag
Auto zwaar gehavend
Kunstmatig zeewier
bij vuurtoren
«wil
Maar
komen terug...
Moeder en kind-gymnastiek
in Oosterend
Bejaarde brak beide enl
Auto's beschadigd
komst zal een goede verstandhouding
nodig zijn, o.a. met het oog op het
agrarisch structuurplan en het plan bui
tengebied.
Persoonlijk zei Mr. Sprenger te hopen
dat het met de schapenfokkerij niet de
„industriële" kant zou opgaan. Dus geen
schapen in cellen die via pijpjes en
luikjes kunstmatig worden gevoed, maar
schapen die een onderdeel vormen van
het landschap.
Belangrijk
Tijdens de lunch na afloop van de
keuringen bracht wethouder J. Daalder
naar voren dat hij en zijn medebestuur-
deren in de afgelopen acht jaar steeds
bij de opening van de fokdag acte de
presence gaven omdat men de schapen
fokkerij beschouwt als een voor de
Texelse economie hoogst belangrijke
aangelegenheid. Deze keer was 's voor
het laatst; het was het laatste optreden
in het openbaar van hemzelf en de heer
C. Joustra als wethouder. Daalder zei
persé niet te spreken mede namens
wethouder Dros omdat van hem nog
niet vast stond of hij van het college
deel zou blijven uitmaken.
(zie voor de volledige keuringsuitslagen
pagina 4)
Op de kruising Waalderweg-Marsweg
deed zich vanmorgen om kwart voor ne
gen een aanrijding voor, waarbij een
Ford Cortina personenauto, eigendom
van S. uit De Mars, zwaar werd bescha
digd. Rijdend op de Waalderweg wilde
S linksaf slaan, sorteerde voor en gaf
richting aan. De achteropkomende To-
yota-bestuurder O. beoordeelde de si
tuatie mede als gevolg van de regen
verkeerd. Hij trachtte de Ford van links
te passeren en ramde de wagen aldus in
de flank.
De reservekampioen was een 1-jarige ram van M. C. Veeger uit Den Hoorn, gefokt door
G. Veeger uit Den Burg. Het dier poseert bier met zijn voorbrenger Simon Stark
Het kampioensviertal ooien, ingezonden door C. J. Commandeur uit Oudeschild
feuilleton door Tom Lodewijk
wij
De hoofdingenieur-directeur van de
rijkswaterstaat in de directie Noordhol
land te Haarlem, brengt namens de mi
nister van verkeer en waterstaat ter
kennis van belanghebbenden, dat vanaf
de kust tot 600 meter ten westen van
de lichttoren Texel een veld van kunst
matig zeewier met afmetingen 500 x
100 meter met de lange zijde ongeveer
loodrecht op de kust zal worden aan
gebracht in de periode van 1 september
1974 tot 1 januari 1975.
De aanlegdiepte varieert van 2 tot 6
meter beneden G.L.W.
Het gebied zal door boeien worden
afgebakend. De scheepvaart wordt ver
zocht het gebied tijdens de uitvoering
der werkzaamheden te mijden.
Sommige vrienden en kennissen vin
den het maar raar dat wij en met wij
bedoel ik ons gezinnetje, bestaande uit
vrouw, man en 2 kinderen elk jaar
opnieuw, in 1974 voor de zesde keer, het
eiland Texel kozen om er onze vakantie
door te brengen met De Koog als hoofd
kwartier. „Ieder zijn meug" zei de boer.
Velen verkiezen het „kilometers vreten"
tijdens de vakantie om na terugkeer met
trots te kunnen zeggen hoeveel duizen
den kilometers men er weer op heeft
zitten. Anderen en hoe langer hoe
meer mensen hebben hun stekje uit
gezet in Spanje, Zuid-Frankrijk, Italië,
Griekenland, etc., terwijl de meer avon
tuurlijk ingestelden zelfs de sprong naar
verdere oorden maken om het meestal
niet al te gunstige klimaat van Neder
land te ontlopen in de vakantie, op zoek
naar zon en warmte.
Nogmaals, „ieder zijn meug". Wij heb
ben ons hart aan Texel verpand en tel
kens weer, als we het eiland oprijden
uit de „Texelstroom" of de „Marsdiep"
dan hebben wij het gevoel „weer thuis
te zijn". In vrolijke stemming wijzen
we elkaar op allerlei bekende punten
en ontdekken we nieuwigheden We
kennen het eiland nu langzamerhand
goed genoeg om al gauw op te merken
als er iets nieuws is. Ja, we zijn „hap
py" met Texel als vakantie-object, daar
om komen we ieder jaar steeds terug.
Eigenlijk kenden we Texel al veel
langen. We hadden mijn vrouw en ik
er in 1948 een totaal verregende va
kantie doorgebracht. Gelukkig waren
de Staatsbossen er jonge aanplant
toen nog zodat we toch nog enig ver
tier vonden in wandelingen. Mogelijk
heden voor andere soorten recreatie
waren er niet veel. Wel een verschil
met tegenwoordig, want er is bijzonder
veel veranderd op het vriendelijke ei
land De communicatie vormt geen en
kel probleem meer, vooral nu de meeste
mensen over eigen vervoer beschikken.
Als je in 1948 in de avond naar Den
Burg wou om de bioscoop te bezoeken,
dan moest je (in De Koog) eerst een vol
doend aantal liefhebbers bij elkaar ron
selen, anders reed de bus niet. Het over
stelpend aantal auto's dat het eiland te
verwerken krijgt in de vakantiemaan
den levert geen moeilijkheden op wat
parkeren betreft. De parkeerplaatsen
bij de veelbezochte stranden en kam
peerplaatsen zijn nu verhard en het uit
graven van in het zand gestrandde wa
gens behoort nu tot het verleden. Het
wegennet is prima en het onderhoud
verdient alle lof, vooral wat betreft de
wandel- en fietspaden door de mooie
bossen en natuurgebieden, waarbij zelfs
de blinden niet worden vergeten. En zo
kan ik nog eventjes doorgaan met het
opsommen van verschillende voorzie
ningen en aktiviteiten die worden ge
troffen en ontplooid om het de toerist
op Texel naar de zin te maken. Maar
na het noemen van zovele positieve pun
ten zij het ons „Texelminnaars" ver
gund om enkele opmerkingen te maken,
die de Texelaars misschien niet zo leuk
vinden om te horen, maar ons inziens
toch de nodige aandacht verdienen.
Een van de dingen die telkens weer
onderwerp van overweging vormt voor
dat men een besluit neemt om zijn va
kantie op Texel door te brengen dit
geldt dan de automobilisten is de
reis naar en van het eiland, met name
de urenlange wachttijd voordat men op
de veerboot komt. Is er speciaal met
het oog op de drukste maanden juli en
augustus niets op te verzinnen dat
de wachttijd enigszins kan bekorten?
Net als de meeste vakantiecentra
drijft Texel voor het overgrote deel,
dunkt ons op dat wat toeristen in
brengen Diverse voorzieningen kunnen
worden getroffen en aktiviteiten be
kostigd uit de opbrengst van de toeris
tenbelasting (/0,40 per persoon per dag
(overnachting) in 1974). Zou er nu hier-
23. Arend Borst zag z'n nichtje, dat
hy het laatst als zuigeling had gezien
oplettend aan. Hij had haar nooit gezien
in haar goedkope tooi, en deze avond
maakte ze dank zij Mabs aanwijzingen
geen ordinaire indruk. Een beetje te
wereldwijs al, misschienmaar 't
kind leek niet brutaal, eer een beetje
timide.
Arend Borst had het er op gewaagd
Hij had zijn schoonzuster een briefje ge
schreven, dat hij graag eens met haar
wilde praten. Een vriendelijk briefje.
Moeder Borst had er schamper op ge
reageerd, maar haar zoon Jaap had haar
de ergernis, de schaamte uit 't hoofd
gepraat. „Wees niet eigenwijs, moeder"
had hij gezegd, „alleen kun je het ook
niet af. Vergeet nou maar alles van
vroeger. Misschien valt het allemaal erg
mee. Hij schrijft tenminste niet onaar
dig".
En zelfs Stoter, die méér wist dan
moeder Borst, had haar dringend gera
den, eens ernstig te praten met de man
die toch de wettige voogd van haar kin
deren was. „Hij kan het je lastig genoeg
maken" had hij gezegd, maar wie weet,
misschien wil hij je helpen, en dat moet
je niet afslaan". Zijn ogen hadden ge
glimlacht, want hij begreep dat dit
briefje was geschreven op instigatie van
Liesbeth Wagenborg. Dat meisje wist
toch van aanpakken, die liet er geen
gras over groeien. Maar dat moest moe
der Borst maar niet weten.
Arend Borst was verstandig geweest.
Hij had zijn auto een eind verderop ge
parkeerd, wilde niet met de wagen voor
de eenvoudige woning van zijn schoon
zuster komen. Dat zou de tegenstelling
nog te sterker hebben geaccentueerd,
en zijn taak niet makkelijker gemaakt.
En ja.het was eigenlijk allemaal
wonder-goed verlopen, vooral dank zij
Jaap, die meteen begrepen had van hoe
veel belang het was, dat het gezin een
steuntje kreeg. Men had zand over het
verleden geveegd, moeder Borst, week
geworden door herinneringen, had haar
hart uitgestort, en Arend Borst had in
korte tijd een duidelijk overzicht gekre
gen van de situatie.
Met Gijs was het misgegaan. Die zou
wel „opgestuurd" worden. Maar Arend
Borst stelde zijn schoonzuster gerust.
Was Gijs een slechte jongen, of alleen
maar een zwakkeling? Niet doortrapt
slecht? Dan had hij nog alle kansen. Ze
moest niet denken aan gevangenissen
met traliramen, de jongen zou ergens
komen waar verstandige mensen, met
hart voor zulke jongens, er het goede
uit wisten te halen. En als ze hun best
deden, hadden ze daar een best en vrij
leven. Moeder Borst moest zich daar
over geen zorgen maken, misschien
kreeg ze haar jongen veel beter terug
Maar Aagje
Ja, die zat hier nu, en Arend Borst
vroeg zich af, onwetend van de recente
ervaringen van zijn nicht, wat hij moest
beginnen.
Hij probeerde wat te weten te komen
over de fabriek, hoe het haar beviel. Ze
gaf korte antwoorden, die hem niet veel
wijzer maakten, maar ze was niet bru
taal. Ze viel hem eigenlijk erg mee.
„Toch kan een meid als jij wel wat
méér dan de hele dag kousen controle
ren" zei hij joviaal. „Vind je dat nu zo'n
bruin leven?"
Ze glimlachte witjes, ,,'t Betaalt goed
en 's avonds ben je vrij".
„Heb je veel aan die vrije avonden?"
informeerde hij voorzichtig. Moeder
Borst zweefde al, een scherp antwoord
op de tong, maar een gebaar weerhield
haar.
„Ach" ze haalde haar schouders op.
Arend Borst was een man die de men
sen kende. Dat ogenschijnlijk uitdagend
schouderophalen had iets zieligs. Er was
wat met dit meisje.... ze zat ergens
mee. Ze zou het alleen nooit zeggen
waar de anderen bij waren.
Goedhartig knipte hij met de ogenr
knikte eens naar haar, en dat gebaar
deed in haar opeens een besluit opko
men. Iemand moest ze vertrouwen, ie
mand moest ze het zeggenmaar
thuis moesten ze niet
Er werd nog wat gepraat. Het meeste
was al afgepraat. „Ik moet eens naar
huis" zei Arend „maar laten we afspre
ken ,dat ik volgende week terugkom,
dan kunnen we de zaak verder regelen.
Is dat goed Antje?"
van niet een klein gedeelte kunnen wor
den aangewend om de vervuiling van
de stranden tegen te gaan? In die jaren
dat wij onze vakantie op Texel door
brachten hebben wij nog nooit aktivi
teiten waargenomen op het gebied van
de schoonmaak van het strand en het
opruimen van allerlei soorten „rotzooi"
dat er dagelijks wordt aangespoeld door
de nimmer rustende zee. Ons vaste
strand op Texel Paal 17 lag altijd
bezaaid met rommel die nooit werd op
geruimd, integendeel elke dag vermeer
derde. Overal lagen er glasscherven,
zodat je de kinderen met naar de zee
durft te laten lopen alvorens een pad
schoongemaakt te hebben vanaf het
strandhuisje. Alleen bruikbaar hout
wordt blijkbaar opgeraapt door men
sen die het nodig hebben. Voor de mees
te strandhuisjes die iets verderaf lagen
van de strandpaviljoens ontbraken zak
ken voor het opvangen van afval, ter
wijl de paaltjes voor dat doel er wel
stonden. Op andere kustplaatsen langs
het Noordzeestrand hebben wij tijdens
onze bezoeken rijdend schoonmaakma
teriaal voorzien van een soort hark het
strand in de vroege ochtenduren zien
uitkammen.
Mijn laatste signalering geldt onze
teleurstellende ervaring met wat via
de „Texeltoerist" als een evenement
aangeduid genoemd werd de „Rom-
meltjesmarkt" te Oosterend, die naar
wij meenden gehouden werd om geld
in te zamelen onder andere t.b.v. de res
tauratie van een historische kerk en
andere sociale doelstellingen. Als va
kantieganger die niet al te veel ge
zegend was met bruikbaar strandweer
(1974) dacht je bij het lezen van een
dergelijke aankondiging, dat er wel
licht iets aparts, iets eigens, iets Texels
te vinden zou zijn op zo'n rommeltjes-
markt. In elk geval iets mogelijk iets
ouds dat als aardig souvenir naar
huis kon worden meegenomen. Wie
schetste onze verbazing op de gepropa
geerde „rommeltjesmarkt" haast alleen
maar letterlijk ROMMEL aan te treffen,
die in de vuilnisbak hoort. Wat zegt u
van een kapotte fietspomp (voetpomp)
voor de prijs van ƒ50,een smoezelige,
oude koffiemolen die voor antiek
moest doorgaan voor ƒ600,bedui
melde en kapotte tijdschriften als „Het
Beste", „Libelle", „Mimosa", gebarsten
borden dillettantisch aan elkaar ge
lijmd en ik zou haast zeggen „te vies
om aan te raken", kapotte ouderwetse
Singer naaimachines (trapnaaimachine)
voor honderden guldens, kleine stukjes
verroeste visnetten, zelfs lege koffiebus-
jes met plastic doppen.... om maar
enkele artikelen te noemen. Niet te ver
wonderen dat de reakties van diverse
toeristen nogal eenvoudig waren. „We
voelen ons bedrogen", zei de één, „we
worden bedonderd", vond een ander.
..Dit is een belediging" luidde de me
ning van een teleurgestelde „rommel-
tjesmarktbezoeker". „De Oosterenders
schijnen ons als imbecielen te besckou-
wen" gromde een boze bezoeker. Maar
laat ik ophouden. Ik heb genoeg gesig
naleerd.
Ik hoop van harte dat men in de toe
komst afziet van dergelijke negatieve
en averechts werkende „attracties".
Laat de vakantieganger in elk geval
voelen dat hij niet slechts als „geldbren-
ger" welkom is op Texel. Wat ons be
treft, we laten de „rommeltjesmarkt"
de rommelen komen terug volgend
jaar.
S. Pasariboe, Hilversum
OOSTEREND Woensdagmiddag
a s. om half drie beginnen in „De Bijen
korf" de lessen moeder en kind-gym-
nastiek van de Gymnastiekvereniging
Oosterend. Deze eerste les geldt als vrij
blijvende kennismaking. Moeders die
het willen proberen zijn bij die gelegen
heid welkom. De kinderen moeten tus
sen anderhalf en drie jaar oud zijn.
„Je doet maar hoor" zei ze, maar het
klonk niet meer zo onverschillig en ze
glimlachte. „Neem me maar niet kwa
lijk Arend" voegde ze er aan toe „dat ik
nog niet meteen. meteen zo gréég
ben ik bedoel het niet zomaar
ik heb zo lang in de narigheid gezeten,
het lijkt allemaal wel
„Ik snap het wel Antje" antwoordde
haar zwager ,,'t is méé mijn schuld.
Maar we zullen er wel wat op vinden,
en als je 't mij vraagt, zul je het best
rooien, als je maar es zo af en toe kunt
praten, en een beetje steun hebt, niet?"
Ze knikte stom. Deze avond was haar
een openbaring geweest. Eindelijk eens
al je zorgen te kunnen zeggen. En
Arend, nou, hij mocht wezen, wat-ie
wou, maar hij liet zich dan toch van
avond van zijn beste kant zien. Ze gaf
hem een stevige hand.
„Ik laat oom Arend even uit" zei
Aagje opeens, en drie paar verraste
ogen staarden haar aan. Het meest ver
baasd was Arend Borst zelf, maar te
gelijk wist hij met zekerheid: er was
inderdaad iets. Dit nichtje zat met iets.
In het kleine gangetje trok Aagje snel
haar mantel aan. „Bang dat ik kou vat"
probeerde ze te schertsen. „Mag ik u
naar de bus brengen?"
„Ik heb m'n wagen hier aan 't eind
van de Haven" zei de man „maar dat
hindert niet, heb je een loopje nodig?"
„Ja" antwoordde ze, blij dat hij het
zo gewoon opnam Buiten greep ze op
eens zijn arm.
„Oom Arend, u moet me helpen. Ik
zit er gloeiend in".
Hij schrok. Hij werd behoedzaam.
Wilde dit kind meteen van hem profite
ren? En wéér zat ze zo gloeiend in?
Maar hij dwong zichzelf rustig te vra-
Een 76-jarige vakantieganger
Utrecht brak gistermiddag beide en
toen hij in de Hogerstraat bij het
laten van het trottoir struikelde en
de benen onder het wiel van een fre
hangwagentje kwam.
De aanhangwagen was geladen
ongeveer 600 kg stenen en cement
was gekoppeld aan een personenwa
bestuurd door V. Gewaarschuwd
kreten van omstanders brachü V.
geen blaam treft) de wagen zo sne! jr
stilstand, dat de voeten van de manf
AI
Pe:i
;il«
de
z£
an
r,
r,
rm
onder het wiel zaten. De wagen ra
daarom met behulp van omstan
worden weggetild. Via ziekenhuis P
zicht werd de vakantieganger naar
ziekenhuis in zijn woonplaats gebr;
OOSTEREND Toen de Duitse
stuurder van een Simca vrijdagoch!
om half tien op de OosterenderK,
rechtsaf wilde slaan om het terrein
garage Westend op te rijden, werd
van achteren geramd door de Ooi
ender Peugeotbestuurster mevrouw
Mevrouw reed vlak achter de Dui
en kon daardoor niet tijdig remt
Beide wagens werden flink beschadi
Dinsdag, 3 september
Den Burg, raadhuis, 19.30 uur: gem
teraad vergadert.
Woensdag 4 september
Den Burg, „Olympic", 20.00 uur a
mene ledenvergadering Tevoko
Donderdag 5 september
Den Burg, „De Zwaan", 20.00 uur: a
mene ledenvergadering badmin
club Texel.
De Waal, dorpshuis „De Wielewi
20 00 uur: openbare vergadering
nieuwbouw dorpshuis.
ei
Vaste data
tedere dinsdag, donderdag en vrij j
komt de handwerk- en hobbyi
„Athena" bijeen op de De Ruy
straat 104 te Oudeschild, van 9.(
12.00 uur en van 14.00 - 17.00 uur.
Zang en bijbelstudie iedere dondert
avond 8.00 uur bij de familie Brou
Warmoesstraat 42, Den Burg.
Zang en bijbelstudie voor de je
vrijdagavond 7.30 uur.
Dinsdags- en vrijdagsmiddags om 1
uur, vertrek kerkentocht vanaf
Schuilhut" te De Koog.
Iedere maandag om 20.00 uur klai
jassen in hotel „De Zwaan" te i
Burg.
Iedere maandagavond 20.00 uur o
bridgedrive in hotel „De Lindeboi
Texel".
Iedere maandag is men tussen 20,
21.30 uur welkom op NVSH-infoi
tiecentrum en -bibliotheek
Groene Kruisgebouw; ook voor if5*0
delenverkoop.
Het magazijn van het Groene Kruis,
gang Schoonoordsingel, is van mi
dag tot en met vrijdag geopend
17.00 tot 18.00 uur. fê1
De Texelse handboogvereniging „De
landschutters" komt iedere vrije
avond om acht uur bijeen in het
becogebouw op Bernhardlaan 17!
Den Burg.
Iedere woensdag 15.00 uur bejaard
zang in de Landbouwschool te I n
Burg.
gen „Wat is er dan Aagje? Zeg
meid".
En toen kwam, bij stukken en br
ken, het hele verhaal.
Ze kwamen bij de auto, maar Ar
liep door, de Parkweg op. Het me
praatte, vertelde alles, van haar bez
aan de bar, van Mab, de arresttie
Chris, het bureau, juffrouw Levei
en wat ze gezegd had
„Jufrouw Levering hè? Oh, die
ik wel. Daar zit ik mee in het best
van
„Ként u haar!. o oom Arend,
ze niet naar moeder gaan. Moeder r
het niet weten
„Hoeft ook niet kind" suste hij „ik
haar morgenochtend meteen op, ik
dat varkentje wel wassen. Je moe
hoeft het niet te weten, het zou h
trouwens maar verdriet doen".
„Oh...." haar zucht kwam uit
diepst van haar hart.
„Maar...." zei Arend Borst „v
wat hoort wat. Ik regel voor jou
zaakje wel met juffrouw Levering,
maar jij komt morgenavond eens ge2
lig een kopje koffie drinken bij je o
en tante. Dat mag zo langzamerhi
wel es, want je bent nog niet te vaak
weest!" lchte hij.
„Gaat u me dan uitkafferen?" vr<
ze, maar haar ogen lachten alweer.
„Dacht je?"
„Nou..., nee. Nee, ik wil
Maar
„Ja, ik wou es met je praten. Ik v ei
cel
\V<
tus
