i
Blijspel svc-toneel
gaf veel plezier
FILM
Providence
ganoar
A
fg Bang&Olufeen
T.O.G. won in Den Helder
Harmonie „Eensgezindheid
„WAT IK ZEGGEN WOU.."
Niet de bedoeling
Noordhollandse
WAO-groepen bijeen
Jan Brouwer
Hartelijk dank
Geslaagd
Weet u nog wat
tuberculose is?
1
QCTQ
noooooQQQQOO
PAGINA 6
TEXELSE COURANT
DINSDAG 25 MAART 198t 0
0ASV£N VAN LEZERS- BUTEN VERANTWOORDCUJKKIO VAN 0€ RECMM1C
De toneelgroep van de sportvereniging
De Cocksdorp heeft veel succes ge
boekt met het blijspel „Rozewater en
appelbloesem" dat zaterdagavond voor
een helaas lang niet uitverkocht Eier-
landsche Huis werd opgevoerd. Het
Potasch en Perlemoer-achtige stuk [ge
schreven door W.E.Wout) kwam vooral
dankzij de hoofdrolvertolkers goed uit
de verf. Gerard Smeenk en Gerard
Monen (resp. als Eli Appelbloesem en
Josef Rosewater) maakten er een prima
vertolking van. Met name de zeer con
sequent volgehouden Joodse tongval
dwong respect af.
De gang van zaken die in het stuk
wordt voorgeschoteld is bijna klassiek.
Twee zakenlui 'doen' in dameshoeden,
maar door een verouderde collectie en
economische tegenslag gaat het met
best. Een nieuw aangeworven verte
genwoordiger wordt een flop: hij ver
dwijnt met een som geld naar Parijs. De
ommekeer komt dankzij een jong ont
werper die met een succescreatie komt;
de atoomhoed. Aan het succes wordt
bijgedragen door het raffinement waar
mee de actrice Eva Malteur dit hoofd
deksel showt. Niet alleen zakelijk maar
ook persoonlijk loopt alles bijzonder
In het artikel over de ingebruikneming
van het dorpshuis te Den Burg door het
MZW-projekt en de Stichting Open
Jeugdwerk, werd onder meer melding
gemaakt van het koffieconcert op zon
dagochtend. Wij schreven dat diverse
bezoekers van dit concert zich ergerden
aan de hinderlijke geluiden die onder
meer ontstonden omdat tijdens het
concert koffie kon worden gehaald en
gedronken. Direkteur Bert Kemper van
de muziekschool Texel stelt er prijs op te
verklaren dat het niet de bedoeling is
geweest het koffiedrinken en concer
teren te laten samenvallen. In tegen
deel: het koffiedrinken had vooraf moe
ten plaatshebben en dat was ook afge
sproken, Bij Open Jeugdwerk is men er
echter niet in geslaagd deze afspraak na
te komen. De muziekschool treft der
halve geen blaam.
gelukkig af: Het stuk eindigt met diverse
verbintenis voor het leven maar
voordat het zover is hebben andere
personages zoals een rechercheur en
een deurwaarder voor nog wat verwik
kelingen en spanning gezorgd.
Prima
Zoals gezegd: Gerard Monen en
Gerard Smeenk kunnen met voldoening
op hun prestatie terugzien. Dat geldt'
ook voor Anneke Kikkert die als de
bekakte Rosie Appelbloesem speelde
zoals men van haar gewend is: briljant.
Een andere topper was Wim Ran die als
magazijnbediende/ chauffeur Willem
een karakterrol van formaat neerzette.
Janka van der Brink acteerde heel ver
dienstelijk als dochter Lottie Appelbloe
sem, die verliefd wordt op de begena
digde modeontwerper. Deze modeont
werper heeft Max Polofski en werd ver
tolkt door de nog weinig ervaren Wim
Witte. Het is duidelijk dat Witte het juis
te toneelbloed in de aderen heeft.
Afgezien van wat aarzeling in het begin,
ging het hem prima af.
Dubbel
Björn Ezerman had een dubbelrol
voor zijn rekening genomen. Als de
handelsreiziger Gerrit én als deurwaar
der bracht hij korte maar voortreffelijk
gespeelde rollen, waarbij de gebrachte
creaties zodanig verschilden dat het
nauwelijks tot de toeschouwers door
drong dat hier één man aan het werk
was. Als handelsreiziger moest Ezerman
een platte Mokummer verbeelden; de
deurwaarder daarentegen was een ar
rogant-bekakte figuur. Een vlotgespeel
de en spontaan overkomende rol gaf
Immie Zuidema ten beste, als de al jaren
aan de zaak verbonden kantoorjuffrouw
Surink. Els Ooyevaar had een aardig
rolletje als de kantoorassistente Mia en
zorgde tussendoor voor leuke momen
ten door mee te doen met de hoeden-
show die de meest gekke ontwerpen liet
zien.
Er was nog een dubbelrol. Ben Ran
zagen we als chef inkoper Van Dalen en
als rechercheur. Rans rolkennis was
behoorlijk maar het mankeert nog aan
souplesse. Door wat meer routine op te
doen zal dat ongetwijfeld verbeteren.
De medewerkers aan het blijspel bij het in
ontvangst nemen van het applaus na afloop.
Adrie Schraag liet door de wijze waarop
zij de actrice Eva Malteur uitbeeldde een
bijzondere indruk bij het publiek achter.
Zowel door het spel als haar aankleding
(of juist het voor een belangrijk deel
ontbreken van dat laatste) werd het een
aantrekkelijke vertolking.
De regie, doorgaans in handen van
Gerard Smeenk, werd gevoerd door
diverse medewerkenden gezamenlijk.
Voor zover we konden vaststellen had
souffleur Jan Graaf weinig te doen. De
grime was opmerkelijk goed, ongetwij
feld een resultaat van de grimecursus
die Gerard Monen heeft gevolgd.
In „De Schakel" komen maandag 31
maart vertegenwoordigers van
verschillende WAO-groepen uit de pro
vincie bijeen om ervaringen uit te wis
selen. Dergelijke bijeenkomsten
worden door de Ned. Federatie van
Arbeidsongeschiktheidsorganisaties va
ker georganiseerd, in het recente ver
leden o.a. in Purmerend en Sphagem
Deze keer is dus Texel aan de beurt.,
De Texelse WAO-groep is met de orga
nisatie van de dag belast. Begonnen
wordt om 11.00 uur en het duurt tot
ongeveer 16.00 uur. In de middagpauze
kunnen soep en broodjes worden ge
nuttigd tegen een prijs die in ieder
geval beneden f7,50 zal liggen. WAO-
ers die de dag willen meemaken zijn
uiteraard welkom, maar in verband met
de soep en de broodjes moet tevoren
wel ongeveer bekend zijn op hoeveel
personen kan worden gerekend. Men
kan zich tot uiterlijk vrijdag a.s. 12.00
uur opgeven: telefoon (02220) 4792.
.«gr.
3 jaar garantie
Geautoriseerd B&Odealer:
Koetebuurt 2 - Oosterend
Tel. 02223-429/448
Het 'feestje van de dokter' is voor mij
een geweldig feest geweest. Het heeft
mijn stoutste verwachtingen overtrof
fen. Maandag was ik bij een ouder echt
paar en toen ik hoorde hoe geweldig ze
hadden genoten was dat voor mij
eigenlijk al genoeg, maar iedereen die ik
heb gesproken was enthousiast. Allen
die hebben meegewerkt wil ik nu heel
hartelijk danken voor hun hulp. In de
eerste plaats de leden van de patiënten-
raad en aanhang, want zonder zo'n
grote groep enthousiaste mensen was
het nooit mogelijk geweest zo'n feest te
organiseren. Dan de groep van Jannie
Craanen voor de grote inbreng op de
avond, vooral voor de kostelijke liedjes
die ze over mij hebben gemaakt. En ook
voor het gewone programma na de
pauze; wat hebben vooral ook de
oudere mensen genotenl De familie
Huizinga die veel heeft moeten organi
seren en er toch in is geslaagd om alle
mensen op tijd van consumpties te
voorzien. De dames van de bakgroep
die de honderden koekjes hebben ge
bakken. De dames van de bloemschik-
groep die de bloemstukken hebben
gemaakt die op het toneel stonden en
die later naar de verzorgingshuizen zijn
gebracht. De dames die de bloemvaas-
jes hebben verzorgd die op de tafels
stonden. De groep die onder leiding van
Jaap Mets de enorme hoeveelheid
snacks heeft klaargemaakt. Het duo
Henny Kok en Jan Smit voor de muziek
tijdens het programma en na afloop met
het dansen. De mensen van de Licht
boei die veel werk hebben verzet om de
videoreportage te maken. De technici
voor geluid en belichting. De familie
Zoetelief van het Eierlandsche Huis voor
het beschikbaar stellen van stoelen en
Ooyevaar voor het brengen en halen van
die stoelen. Nauta voor het maken van
de fotoreportage. De politie voor de
hulp bij het regelen van het verkeer en
Harry de Graaf voor het goede verslag in
de Texelaar. Het was gewoon een
wonder dat alles zo vlot is verlopen die
avond.
Dan moet ik de patiënten danken die
zijn gekomen op mijn uitnodiging; ik
was erg dankbaar dat zo'n groot deel
van de oudere patiënten is gekomen.
Ook de anderen die niet konden komen
en toch van hun belangstelling blijk
gaven. Ik had van te voren gezegd geen
cadeau te willen hebben omdat het een
feest was voor de patiënten, maar nu
men zich daar niet aan heeft willen
houden ben ik toch erg dankbaar voor
de cadeaus die ik óritvarigén heb. De
foto- en videoreportage vormen niet
alleen een blijvende herinnering aan het
feest maar nu kan mijn moeder die
helaas niet op het feest aanwezig kon
zijn toch het feest van haar zoon
meebeleven en daar ben ik erg blij om.
De videorecorder vind ik een geweldig
cadeau maar ik heb toch besloten om
hem aan de Lichtboei te schenken want
die kan hem goed gebruiken en ik kijk
maar weinig naar de televisie. Ik kan
hem als dat nodig is gebruiken en nu
komt hij de hele gemeenschap en
daarmee ook U, patiënten, ten goede. Ik
had de recorder ook voor iets anders
kunnen ruilen maar ik heb toch gekozen
voor het schenken aan de Lichtboei.
Ook voor de vele bloemen, planten en
andere cadeaus nog hartelijk bedankt.
Dit was dan wat ik zeggen wou.
R.R. Siebinga
De Cocksdorp
Mensen die jonger zijn dan een jaar of
vijftig, weten nauwelijks nog dat tuber
culose eens 'volksvijand nummer één'
werd genoemd. Overal in het land
waren sanatoria voor tbc-patiënten.
Ook overal in het land zag je bij
boerderijen en in boomgaarden de zo
genaamde 'ligtenten', waarin tbc-pa
tiënten soms maandenlange rustkuren
in een gezonde omgeving hielden. Tu
berculose is als volksziekte gelukkig
overwonnen. Maar dat wil niet zeggen,
dat er geen tuberculose-patiënten meer
zijn. En het wil ook niet zeggen, dat we
niet waakzaam dienen te blijven. Nog
elk jaar kunt u berichten in de krant
lezen met koppen als 'Tbc-explosie in
of 'Tbc-haard ontdekt in En elk
jaar worden er nog enkele duizenden
'gevallen' ontdekt. De consultatiebure
aus voor tuberculose-onderzoek hebben
dan ook nog steeds een nuttige functie.
Zoals bestrijding van de tuberculose in
het algemeen een nuttige en goede zaak
blijft. Van oudsher hebben de provin
ciale kruisverenigingen veel activiteiten
ontwikkeld op dit gebied. Ze doen dat
nog steeds, wanneer het nodig is. Maar
juist dit deel van het werk der kruisver
enigingen wordt niet gefinancieerd uit
de AWBZ. Voor een goede tuberculo
sebestrijding moet nog steeds een be
roep gedaan worden op de hulp van de
bevolking. Daarom is er van 24-30 maan
weer Emmabloem-collecte, ook op
Texel. Een oude, vertrouwde collectes'
sinds generaties. De opbrengst is be
stemd voor de tuberculosebestrijding
van de Koninklijke Nederlandse Centrale
Vereniging tot Bestrijding der Tubercu
lose en de kruisverenigingen. Misschien
krijgt u een girokaart in de bus, mis
schien komt er een collectant aan de
deur. Als u wel een girokaart krijgt,
maar u hebt geen postrekening, kunt
de kaart gewoon invullen en naar uy
bank sturen. Als u wel een postrekening
hebt, maar geen girokaart ontving, kunl
u uw gift uitschrijven op een eigen
girokaart. Doe dit dan op postrekening
116000, ten name van 'Emmabloem,
Den Haag'.
De bejaarde Texelse biljarters van ds |st
vereniging T.O.G. (Tot Ons Genoegen'
hebben zich sterk getoond in dt
ontmoeting tegen „De Kraaien" var, m
Den Helder. Texel verzamelde 26 pun
ten tegen Den Helder 13 punten. De sC
hoogste serie werd gescoord door di
heer H. C. Ran. De Texelse ploeg dé
het tegen De Kraaien opnam bestorx
ui de heren W. Commandeur, P. Dek
ker, J. J. Dogger, H. van Duren, J. dsjsl
Graaf, J. van Heerwaarden, S. Lange
veld, C. van Leersum, H. C. Ran, G
Visser en D. Witte.
voordat hij zichzelf het alternatief heei te
kunnen stellen de ogen te sluiten of o b
Andere kant op te kijken, is hpt bed ,la
In het filmganger-programma draait
donderdagavond 'Providence', geregi-
seerd door Alain Resnais. In deze film
laat Resnais het naakte lijk van een oude
man opensnijden, de betreffende man
heeft ook naamsvermelding op de titel
rol. In vrijwel ieder andere film zou
Oud-plaatsgenote Elisabeth H.Vrijdag
slaagde aan de Rijksuniversiteit van
Groningen voor het doctoraal examen
Nederlands recht.
zoiets een grove, misplaatste en cruë
indruk maken, maar bij Resnais is het
schitterend. Het is een kwestie van
doseren; omdat hij zijn films niet vol
gens de 'normale' dramatische logica
bouwt, valt zo'n beeld van een lijk waar
het mes ingaat nogal onverwacht in, en
is de kijker niet voorbereid op wat hij te
zien krijgt. Hij gaat zitten kijken: 'Zo,
wat is dat nou weer?' Tegen de tijd dat
tot hem doorgedrongen is waar hij nou
precies naar zit te kijken en wat voor
afschuwelijke gevolgen dat heeft, dus
alweer verdwenen en heeft Resna
gesneden naar bijvoorbeeld een fraa i:
rijder langs lyrisch-groene bomen. 0« cl
speelt Resnais een spel met de locat ét
van de film. Sommige details wijze
erop dat de film aan gene zijde van t b
oceaan speelt, andere details suggen si-
ren sterk het Europese continent tervi
er ook wat voor het Verenigd Koninkrj i'
te zeggen valt. Die geografische disli
catie is een achtergrondeffect; evenm i.i
als de genoemde montagetechnis s
maakt het op zichzelf een film goed i c.
slecht. Resnais past ze echter zo in zj -
filmstruktuur in, dat het centrale thent
'Sterven' er door benadrukt wordt.
In deze film ziet een oudere romai i.,
schrijver (John Gielgud) zijn naderer r,
einde en zijn relaties met zijn kindere si
en overleden vrouw onder ogen, al i
niet in de vorm van droombeelde-
herinneringen en visioenen. Hij is bez i:
met het schrijven van een roma 13
waarin zijn naaste familieleden 1 b
hoofdrol vervullen. Op zich een simp iq,
verhaal, dat echter door de hand va
Resnais wordt bewerkt tot een buitel ra
gewoon boeiend schouwspel over leve s
en dood. In totaal is Providence 0 10
danks het wat troosteloze onderwe
helemaal geen deprimerende film.
FEUILLETON
door Tom Lodewijk
2. Bijzonder bevriend was hij met
Gerard Markman, die nu al zo'n twintig
jaar voorzitter was.
Hij wist hoe de harmonie voor deze
man méér was dan vrijetijdsbesteding.
Toen hij zijn vrouw verloren had en met
zijn dochter Sita alleen was overgeble
ven, had hij er over gedacht, de
harmonie er aan te geven. Maar 'de
jongens' hadden hem meegetroond,
hadden hem omringd met een sympa
thie, die niet in mooie woorden, maar
wel metterdaad tot uiting kwam. Het
gevaar, dat hij een eenzame vergeten
figuur zou worden, was door de man
nen van de harmonie bezworen. En hij,
van zijn kant, had als voorzitter zich
geheel gegeven, zich geweldig inge
spannen. Niets ontging hem. Men kon
zich de Harmonie „Eensgezindheid" niet
meer voorstellen zonder voorzitter
Mark man.
Een enkele keer had hij er aan
gedacht, dat, wanneer het eeuwfeest
voorbij zou zijn, hij zijn taak aan een
jongere zou moeten overdragen, maar
hij was van dat denkbeeld tegelijk
geschrokken. En wat dèn? Als hij de
harmonie, die een stuk van zijn leven
was, niet meer had? En het is waar, hij
was nu zeventig, maar al waren zijn
haren grijs, hij ging nog voor geen
jongkerel opzij.
Langzamerhand stroomde de gelag
kamer leeg. De vrouwen begrepen best,
dat hun muzikale mannen na het blazen
en trommelen dorst hadden, en dat ze
nog even moesten kletsen. Maar het
moest geen nachtwerk worden. Een
paar vaste klanten zaten nog verdiept in
een spelletje hartenjagen, toen Gerard
met een brede wuif naar allen en een
knik naar de kastelein de deur uitging.
Gelukkig liep niemand met hem mee,
nu kon hij es rustig denken.
Hij wandelde bedachtzaam door de
nachtstille straten.
Soms ontmoette hij een wandelend
echtpaar, dat hem groette, ledereen in
Vreehorst kende Gerard Markman. Hier
en daar keek hij een verlichte kamer
binnen. Bij Gerritsen was er zeker een
jarig, kijk es wat een huis met volk. Bij
meneer Cnoop zat weer het gewone
bridgeclubje, sjonge, wat zag het daar
blauw van de rook. Kijk, Piet Faas is
aan 't behangen, z'n vrouw zal 'em wel
zeggen hoe 't moet. Piet weet ook wél
dat-ie getrouwd is
In hem groeide een stil gevoel van
behagen. Hij was geen stadsmens. Vree-
horst was een dorp. En al kende niet
iedereen meer iedereen, daarvoor kwam
er teveel vreemde import, je wist wat er
omging Je hoorde er bij. Alle politie
mannen kende je bij naam en toenaam,
als de burgemeester in zijn voortuin
stond, maakte hij een praatje, de do
minee en de pastoor zaten naast elkaar
bij de jaarlijkse uitvoering, waar beider
schapen zaten te blazen dat het een lust
was. Je voelde je eenzaamheid als we
duwnaar minder in een gemeenschap,
waarvan je je een lid wist.
Voor hij de deur opende, keek hij even
door het raam. Sita zat te lezen. Zijn
hart werd warm. Hoe wist dit kind het
huis, dat zo leeg geleken had toen zijn
vrouw was heengegaan, weer tot een
thuis te maken. Een lieve meid, een
knappe meid ook. D'r waren d'r maar
zat die een oogje aan haar waagden,
maar ze bleef maar liever bij vader thuis,
schertste ze altijd, wanneer hij eens
voorzichtig en een beetje beangst
viste of ze nog geen plannen had. Er
waren er die zeiden dat Sita Markman
het te hoog in het hoofd had, maar
waarom zou ze? Na de Ulo was ze op
kantoor gegaan bij Tielens, de baas van
de constructiefabriek. Die was erg over
haar tevreden en hoopte ook al, dat ze
bij hem haar zilveren jubileum zou
vieren I
Nu ja, nog maar niet aan de toekomst
denken. Niet aan de toekomst van Sita,
niet aan die van de harmonie, niet aan
zijn eigen toekomst. De oorlog was
achter de rug, alles begon weer een
beetje op toeren te komen, en volgend
jaar het eeuwfeest. Er was reden ge
noeg te doen, waarom piekeren?
Sita kwam hem al bij de deur tege
moet. Ze was nu drie en twintig. Een
lang, donker meisje, het dikke zwarte
haar om haar hoofd gevlochten, grote
bruine ogen en een mond tanden waar
iedere tandpaste-reclameman jaloers op
worden mocht.
„Zo vader", zei ze, „uitgedroogd?"
„Nou, ik heb bij Borst al een bakkie
gehad, maar ik hou niet van die café-
koffie. D'r gaat niks boven jouw bakkie,
je zet ze net zo lekker als je moeder".
„Ja, ik heb een goeie school gehad",
glimlachte ze, en beiden zagen ze elkaar
aan. In beider herinnering stond weer de
figuur van moeder, die ook altijd, hoe
laat ze ook thuiskwamen, klaar stond
met de stereotiepe vraag „En nou lust je
zeker wel een bakkie?"
Sita was in de keuken bezig en Gerard
leunde tegen de keukentafel, verstrooid
kijkend naar haar bezige handen. Een
heerlijke koffiegeur vervulde het kleine
vertrek.
„Ging alles goed?"
„Ja, ze hadden d'r zin in vanavond".
„Nog over het feest gehad?"
„Neenou ja, Korsten. Die zegt
dat we een beetje moeten opschieten.
Nou, we hebben nog dik anderhalf jaar
de tijd",
„Dat hangt er van af wat jullie van
plan zijn".
„Korsten had het over een con
cours".
„Nou? daar mag je wel een paar jaar
te voren mee beginnen, niet?"
„In drie en dertig
„Ja vader, je bent een beste man en
een goeie voorzitter, maar je moet toch
bedenken dat we niet meer in drie en
dertig leven. En d'r is zo veel, d'r wordt
zoveel georganiseerd, alles komt weer
op toeren en alles gaat zo groot-op
tegenwoordig. Ik denk dat als je een
goeie jury hebben wil, dat je wel op tijd
je plaatsje moogt beleggen. Zo'n man
als Gerard Boedijn bijvoorbeeld vragen
ze overal
„We hoeven niet per sé Gerard
Boedijn
„Ja, maar 't geeft gewicht aan 't
standje. De jury bepaalt de standing van
het concours".
„Dacht je dat de honderdjarige har
monie „Eensgezindheid" daar al geen
standing genoeg aan gaf?"
„Ik weet 't niet vaderwe leven in
een andere tijd. Hier, je koffie, Laten we
ze binnen gaan uitdrinken".
„Je moeder zei altijd: een goeie kop
koffie is een zit waard".
„Zo is 't maar. Nou proostl"
HOOFDSTUK 2
Ontmoeting
Onder de al groenende bomen vi r,\
het dorpsplein schetterden de kope
klanken. Het was erg vroeg voor et ss
openluchtconcert, maar het voorjaar li
zich van zijn beste kant zien en h irl
bestuur van de Harmonie had besloti s:
dat de muziektent, die pas helemaal w r.-
opgeknapt, maar eens plechtig in 9 :p
bruik moest worden genomen.
Half Vreehorst was uitgelopen en ni
alleen om van de muziek te geniete ra
Hoe verder men van de tent weg kwal ns
hoe jonger in jaren de toehoorde 9!
werden en hoe minder aandacht
schonken aan de Kunst. Opper VermaAt
hield een wakend oog en soms zond!
een waarschuwende blik naar al
luidruchtige jongelui. Alles goed en wfcy
maar de mensen kwamen hier om
luisteren. Als ze gekheid wilden uith n
len, dan gingen ze maar naar f rf
Vrijerslaantje.
Sita Markman stond op de acht*»;
grond tegen het hek geleund. Zij w v
natuurlijk aanwezig, zij hoorde bij
Harmonie. Zelf gaf ze er niet zo veel oifi.
haar smaak ging een andere richting u 0
Maar het was onmogelijk dat vad b<
vanavond thuis zou komen, en zij he er
niet zou kunnen vertellen of er vr ev
mensen waren en wie en wie allema 19.
en of ze het nogal mooi gevond >t,
hadden, en of zijn piccolo-solo rv >n
goed doorgekomen was.
(wordt vervolgd)