„WAT IK ZEGGEN WOU.." De Hogeberg en het Ora Lindaboek Airport '80 the Concorde VAN HET RAADHUIS iunws Koersen vreemde valuta Landelijke regels bij verlening bijstand voor bijzondere kosten ,;i Harmonie „Eensgezindheid" ^SUZUKI Hebron Vrouwengilde maakte reis naar Giethoorn Mededelingen van B. en W. MAAKT KNETTER Staatssecretaris antwoordt op kamervragen inzake Russenoorlog RIJDAG 25 APRIL 1980 TBffiLSB COURANT PAGINA 9 weven van lezers - buiten verantwoordelijkheid van de redaktie Doctor Eelco Verwijs (1830-1880), een lieerde van naam, studeerde o.a. in eiden en promoveerde daar in 1857. Ik ju stellig niet over hem schrijven ware 3t niet dat een „student" in deze tijd n dwaze theorie over de Hogeberg ju hebben geopenbaard. Hoewel deze in geologische zijde is weerlegd, ver ent ook een historische kritiek ge- aatst te worden opdat mijn goede exelaars zich geen verkeerde voorstel- ïgen in hun hoofd gaan halen, t/erwijs begon zijn loopbaan als leraar tan het gymnasium in Franeker en werd 1862 archivaris en bibliothecaris aan e Provinciale bibliotheek te Leeuwar en. Hij had theologie en letteren estudeerd en verwierf zich al vroeg een rote naam door zijn kennis van de ederlandse taal zoals deze zich sedert e middeleeuwen had ontwikkeld. De erschrijving van enige zeldzame hand- ;hriften stonden op zijn naam, die hij termate tekstkritisch behandelde. Hij ras bevriend met J. Verdam met wie hij vroeg aan de samenstelling van een, een van hét, zo bekend geworden liddelnederlandse Woordenboek werk- i De belangstelling voor het ontstaan in onze taal bleef tot zijn dood en r mdat hij ook op historisch gebied wel- nderlegd was, laat het zich horen, dat jn verblijf in Leeuwarden niet onopge- lerkt bleef. Onder de vooraanstaanden i deze stad werd een sterk provinciaal etinte geschiedschrijving beoefend, iruggrijpend op een roemrucht Fries erleden. Als Verwijs daarover wel eens ike opmerkingen maakte, werd hem dit lerminst in dank afgenomen. Hij werd de provinciestad niet voor „vol" aan- ezien. Schouderophalend werd gezegd at hij inzake het Friese verleden niet irzake kundig was, hij begreep niets i an Frieslands vroegere grootheid! Toch ras Verwijs door zijn voortreffelijke pleiding en door zijn karaktereigen- :happen de provinciale geschiedkundi- en verre de baas. Het is begrijpelijk dat e bekrompen opvattingen van de Leeu- arder autoriteitjes geen passend milieu Dor de knappe geleerde vormden en - at hij na een jaar of wat opgelucht de riese hoofdstad de rug toekeerde om ch in zijn geliefd Leiden geheel aan de :udie van het Middelnederlands te unnen wijden. Het Ora Linda Boek In 1869 ontving dr. Verwijs van een akere Cornelis Over de Linden, rijks- ellingbaas in Den Helder, enkele zeer ude geschriften, die over de oudste riese geschiedenis schenen te hande- n. maar heel moeilijk te lezen waren. Suzuki LJ 80 Terreinwagen Professionele terreinwagen, in- en uitschakelbare 4-wielaandrijving, hoge en lage gearing, sterke motor, neemt hellingen tot 41°. robuust stalen chassis Open met canvas kap. f 12 995.incl BTW Gesloten f 13 995.— incl BTW OOSTEREND (Texel) Garage Westend. Oosterenderweg 52.02223-396 Gedeputeerde Staten van Friesland richtten zich tot Verwijs met de op dracht om een volledig tekstkritisch afschrift te verzorgen. Omdat het Ge nootschap ter beoefening van de Friese Geschied-, Oudheid- en Taalkunde wei gerde als uitgever op te treden, stelde de Leeuwarder gymnasium-leraar J. G. Ottema zich als uitgever beschikbaar. In tegenstelling tot het genoemde Genoot schap, dat de zaak niet vertrouwde, geloofde Ottema in de echtheid van het manuscript, dat hij hoogst belangrijk voor de oudste Friese geschiedenis achtte. De titel was Het Ora Linda Boek. Het kwam in 1872 uit en werd een jaar later door een uitgebreid commentaar gevolgd. J. Beckering Vinckers en met hem veel andere geleerden bestreden de echtheid, vooral toen na een minitieus onderzoek was komen vast te staan, dat het papier met de oude teksten pas om streeks 1830 vervaardigd kon zijn. Beckering Vinckers wees Over de Lin den duidelijk als de vervalser aan. Pas in 1927 kwam M. de Jong in een uitge breide studie tot de slotsom dat Verwijs zelf als de schuldige moest worden gezien om „het door frisiomanie be heerste dilettantisme in de Friese taal-, geschied- en oudheidkunde" belachelijk te maken. Het boek van De Jong laat zich lezen als een ware detectiveroman. Men verneemt eruit, dat de eenvoudige Over de Linden van 's Rijks Werf in Den Helder noch voldoende kennis van het oud-Fries bezat, noch een historische vervalsing kon opbrengen. Hij was waarschijnlijk slechts een tussenper soon om de eigengereide heren te Leeu warden de vervalsing in handen te spe len. Als wij nu nog vertellen dat in 1869 de predikant Francois Haverschmidt, een vriend uit Verwijs Leidse studietijd, in Den Helder stond, lijkt het wel aanne melijk, dat deze in Verwijs complot be trokken was. De eenvoudige hellingbaas zal allicht Haverschmidt, die een groot kanselredenaar was en bekend is gewor den onder de schuilnaam Piet Paaltjens, hebben ontmoet. Het zal wel zo zijn geweest dat Over de Linden het spel met Verwijs en Haverschmidt meege speeld heeft. Misschien voelde hij zich ook wel gevleid, dat de voorname Leeu warders zijn bezit uit oude familiepapie ren zo op prijs stelden. Frya's burcht op de Hoge Berg Alle Nederlandse historici zijn er te genwoordig wel van overtuigd dat het Ora Lindaboek hoogst waarschijnlijk ontsproten in aan fantasie en dat Eelco Verwijs een geslaagde grap heeft uitge haald (wat zal hij er met Haverschmidt een plezier aan beleefd hebben!). Geen ernstige onderzoeker is meer geneigd uit de vervalsing aan te nemen dat de oer-moeder van alle Germanen in vóór historische tijden op de Wandaburcht van de Texelse Hogeberg haar volk ge regeerd zal hebben. De Duitse taalkun dige Herman Wirth, van oorsprong een Nederlander, heeft echter het Ora Linda Boek ernstig genomen en verdedigd. Hij was in het beruchte jaar 1933 hoogleraar in Berlijn en gebruikte de vervalsing als een grondslag voor de afstamming van de Germaanse volken, die mede tot de macht van Hitiers nationaal socialisme leidde. Zijn Ura Linda Chronik werd berucht en vond ook in ons land aan hangers tijdens de Tweede Wereldoor log. Er verscheen zelfs een nieuwe Nederlandse vertaling van Wirths „studie". De „student" die op 11 april in dit blad zijn theorie over het ontstaan van de Hoge Berg publiceerde, zal daarbij door Wirth en verwante geesten geïn spireerd zijn. Wat de baksteenresten op de Hogeberg betreft, mag ik verwijzen naar 't Lant van Texsel blz. 95. Men bedenke daarbij dat die bakstenen pas in de late middeleeuwen vér na het be staan van de zogenaamde Wandaburcht op het „Bergje" gekomen zijn. J. A. van derVlis In mei 1978 werd er een begin ge maakt met de opzet van het kinderhuis „Hebron" op Curacao. Het kinderhuis is een onderdeel van de Stichting „Yubia Bendita" (Stromen van Zegen), een 15 jaar oude zendingspost. Het kinderhuis stelt zich als doel een permanent thuis te bieden aan extreem verwaarloosde kinderen. De opname leeftijd is 0 - 6 jaar. De kinderen worden geplaatst via allerlei instanties zoals de voogdijraad, maatschappelijk werk, hospitaal, kinderartsen enz. Op dit moment zijn er 21 kinderen, in leeftijd variërend van 20 dagen tot 5 jaar. Twee jaar geleden werd gestart in een houten huis met twee kamers. Maar in middels is er dank zij allerlei giften uit Nederland een nieuw stenen kinderhuis gebouwd. Het kinderhuis is niet alleen gebouwd met Nederlandse steun, maar wordt ook door allerlei kerken, groepe ringen en particulieren in stand gehou den. We draaien namelijk geheel zonder daggeldvergoedingen of subsidie. De leiding berust bij Gineke Klinkha mer (directrice) en Harriet Veldwisch (adjunct-dir.), terwijl we sinds 3 maan den geweldig gesteund worden door Sonia Diertens, een Antilliaans meisje. langs deze weg wil ik graag iedereen die mijn verlof tot een uiterst plezierige tijd heeft gemaakt, heel hartelijk dan ken. Uw enthousiasme en vooral ook uw financiële steun was ontroerend. Mashiü Namens kinderhuis Hebron, Harriet Veldwisch, P.O. Box 503 Willemstad Curacao. (giften via St. Zending Gemeente Het Haagje 46, 7906 AB Hoogeveen, postgiro 2047678 onder vermelding „Hebron"). Maar liefst 81 dames stonden dins dag op de boot van 7.05 uur te wach ten. De reden van dit matineuze be zoek aan de veerhaven was het reis je dat het Vrouwengilde naar Giet hoorn had georganiseerd. In Den Helder stonden twee bussen klaar die de vrouwen via Medemblik naar Bovenkarspel brachten. In dit laatste plaatsje was de koffie-met-gebak- stop. Slecht voor de slanke lijn, maar wel lekker. Daarna ging het over de nieuwe dijk naar Urk. Er was gele genheid het oude vissersplaatsje te bezichtigen. De bussen reden vervol gens richting Giethoorn waar het diner klaar stond en een boottocht door het schilderachtige dorp en het aangrenzende meer op het programma stond. Vanuit Giethoorn ging de reis naar Staphorst. De kozijnen van dit idyllische dorp zijn veelal in het Staphorster blauw groen geschilderd. In Bolsward werd nog koffie gedronken en om half vier werd de TE SO-bemanning weer verblijd met het damesgezelschap. Woensdag 16 april waren 125 dames met hun introducees in het Natuurre- creatiecentrum bijeen. Vanwege het grote aantal werd de groep in tweeën gesplitst. Voor de ene groep werd in de filmzaal de oude Texelfilm van Herman van der Horst vertoond. Vooral de prachtige natuuropnamen maakten indruk. De andere groep kreeg gelegen heid om te luisteren naar Cor Ellen. Die vertelde enthousiast over zijn jutters- activiteiten en had ook veel gejut mate riaal meegenomen. Vooral de post die aangespoeld was, was amusant. Zijn boodschap aan de mensen was: Kijk uit wat je doet in de natuur en denk om de natuur. Na de pauze werden de groe pen gewisseld. Westduitse marken Belgische francs Franse francs Zweedse kronen Zwitserse francs Deense kronen Amerikaanse dollar Engelse pond Oostenr. schillingen Italiaanse lires Spaanse peseta's 100 100 100 100 100 100 1 1 100 10.ÖÖÖ 100 f108,50 f 6,52 f 46,- f 45,25 7116,50 33,50 1,99 4,46 15,29 22,25 2,70 Met ingang van 1 april 1980 zijn lan delijke regels gaan gelden, die aangeven hoe de gemeentelijke sociale diensten bij de verlening van bijstand rekening moeten houden met de draagkracht van de aanvrager. Bij iemand die bijstand aanvraagt voor noodzakelijke extra uit gaven, bijvoorbeeld als gevolg van ziekte of sociale omstandigheden, zal voortaan volgens vaste regels worden bekeken hoeveel hij of zij kan bijdragen. Mensen met een inkomen op het niveau van het sociaal minimum hebben uiteraard geen draagkracht voor bijzon dere kosten. Dit ligt anders bij inkomens boven het sociaal minimum, die in meerdere, of mindere mate wel „ruim te" kennen. Van het inkomen boven het sociaal minimum wordt in het algemeen 35 procent van deze draagkracht als ruimte aangehouden. Nadere inlichtingen kunnen worden verkregen bij de Sociale Dienst: maan dag t/m donderdag, bij voorkeur 's mor gens. Alain Delow, Robert Wagner, George Kennedy, Bibi Anderson en Sylvia Kris tel hebben wat het acteerwerk betreft het belangrijkste aandeel in de film „Airport '80 the Corcorde". Een ver bluffend elegant vliegtuig om te zien. Daarom was het een goede gedachte van Hollywood om de hoofdrol in deze airportfilm aan dit supersonische won der te gunnen. De plaats van gezag voerders wordt ingenomen door twee captains, Alain Delon en George Kenne dy, zij zijn de helden in scherp gesneden uniformjasjes met de vier gouden ban den. Ze krijgen het zwaar voor hun kiezen want onderweg van New York naar Parijs wordt hun machtige Concor de belaagd door een automatisch zijn prooi zoekende raket afkomstig van een illegale Amerikaanse wapenfabrikant. Merkwaardige capriolen zijn hiervan het gevolg omdat de luchtreus in de meest moeilijke bochten moet worden ge wrongen. De Franse luchthaven wordt met lichte beschadigingen gehaald. Wie nu denkt dat dit het einde van de film is, zit er naast. Dit is pas het begin want er moet nog heel wat bloed, zweet en van de toeschouwers misschien tranen over wonnen worden. Toegang alle leeftijden. „De memoires van een Porno Prins" werd door Playboy Magazine uitgeroe pen tot de beste pornofilm van 1978. Het verhaal is een diepe buiging naar Oscar Wilde's klassieke „The picture of Dorian Gray." De held, Darrin Blue, flitst heen en weer in de tijd en vertelt aan zijn begeerlijk gezelschap hoe hij in de roemruchte jaren '20 een fortuin en de eeuwige jeugd erfde van een rijke avonturierster. Toegang 18 jaar. Zondagmatinee. Toen Walt Disney eind 1966 op 65-jarige leeftijd stierf, was Jungle Book de laatste avondvullende tekenfilm die hoewel nog niet vol tooid onder zijn persoonlijke produc tie tot stand was gekomen. Opvallend in deze naar de oorspronkelijke Mowgli- verhalen van Kipling gemaakte film was de belangrijke spelfunctie van de door acteurs en een paar actrices ingespro ken stemmen. Die klus werd hier door Nederlandse collega's overgenomen en men zal achter stijlvolle figuren als Baloe de Beer, Bagheera de Panter en Kolonel Hathi de olifant zonder moeite de vocale prestaties van respectievelijk Coen Flink, Joan Remmelts en Lex Goudsmit die natuurlijk tevens de beste zanger is. Want nu en dan barsten de oerwoud bewoners in stevig swingende liedjes uit. „Jungle Boek" is en blijft een van Disney's onvergankelijke juweeltjes. Toegang alle leeftijden. M Staatssecretaris mevrouw J. G. Kraaijeveld-Wouters van CRM heeft mede namens premier Van Agt ant woord gegeven op de vragen die de kamerleden Voogd en Van Thijn op 24 oktober vorig jaar hadden gesteld Inzake de behandeling van de Texelaars die tijdens de zg. Russenoorlog de in opstand gekomen Georgiërs hebben geholpen. Wij laten de vragen en de antwoorden hieronder letterlijk volgen: Vraag: Bent u ervan op de hoogte, dat vele inwoners van Texel thans nog psychische last ondervinden van het feit, dat hun steun aan de tegenstanders van het Nazi-regime het laten onder duiken van Georgiërs in april 1945 na de oorlog niet is erkend en dat zij soms zelfs op pijnlijke wijze hinder blijken te hebben ondervonden van overheidswe ge op grond van vermeende (en in dit verband weinig relevante) pro-Russi sche gezindheid? Antwoord: Teneinde nadere gege vens en achtergrondinformatie in te winnen over de feiten en gebeurtenissen waarop in deze vragen is gedoeld, is door ambtenaren van het Ministerie van CRM een oriënterend bezoek gebracht aan Texel. Uitvoerige gesprekken zijn door hen gevoerd met vertegenwoor digers van het gemeentebestuur en met representanten van de Texelse bevol king, die destijds de Georgiërs steun hebben verleend. Uit hetgeen daarbij door de verschillende woordvoerders naar voren is gebracht, kan niet worden vastgesteld dat. zo er al een gebrek aan erkenning van de verleende steun aan tegenstanders van het nazi-regime kan worden gesignaleerd, daaruit voor som migen psychische last of gevoelens van onvrede zouden zijn voortgevloeid. Ook kon geen bevestiging worden verkregen van ondervonden hinder van overheids wege, zoals in de vraag bedoeld. Vraag: Welke mogelijkheden ziet u om alsnog te doen blijken van de waardering, welke de betrokkenen na de oorlog zo schrijnend is onthouden? Toelichting: Te denken valt bijvoor beeld aan een opdracht van regerings wege aan een Nederlandse' kunstenaar om deze steun in een kunstwerk op Texel te verbeelden. Verwezen wordt naar de uitzending van de NOS-televisie op 10 oktober j.l. Antwoord: Uit de gevoerde gesprek ken is ook niet naar voren gekomen dat onder de Texelse bevolking het gevoe len leeft dat op schrijnende wijze blijken van waardering zouden zijn onthouden. Wel is vastgesteld dat, naar het oordeel van de Texelaars, aan de oorlogsge beurtenissen op Texel in historisch opzicht tot dusver weinig aandacht is besteed en dat hetgeen zich op dit eiland heeft afgespeeld in het algemeen buiten Texel weinig bekendheid geniet. In overleg met het gemeentebestuur en het Comité Nationale Viering Bevrijding 1980 wordt daarom nader bezien of op passende wijze een juist beeld van de oorlogsgebeurtenissen op Texel onder de aandacht van een groter publiek kan worden gebracht. Eerder dan aan het doen vervaardigen van een kunstwerk, zoals in de toelichting op de vragen wordt gesuggereerd, wordt thans ge dacht aan het verlenen van een finan ciële bijdrage in de kosten van inrichting van een kleine, permanente expositie op Texel, met gebruikmaking van tekst-, foto- en filmmateriaal dat aan deze doelstelling beantwoordt. FEUILLETON door Tom Lodewijk. 7. Waarom was het anders met deze ïeneer Baars? Omdat hij op het gemeentehuis werk- 3, een meneer was? Sita glimlachte. Ze ntmoette nog wel heel andere meneren p het bedrijf, op de conferenties raarbij ze haar baas vergezelde. Een ommise ter secretarie van Vreehorst leed haar qua zijn positie niets. Een mbtenaartje. Misschien zou hij het wel 'erder schoppen, maar dat viel nog te lezien. In ieder geval niet zo heel véél 'erder dan de jonge Dirk van Doorn, oon en erfgenaam van een grote xporteur, die goed was voor een niljoen en die heel duidelijk had laten nerken dat hij wel zin had in Sita. Maar :e had hem niet gemoeten, met zijn iltijd vochtige handen en zijn opzichtige Vmerikaanse dassen. Maar al tijdens het korte gesprek in iet park, toen ze zo gereserveerd jebleven was, had ze de gedachte jehad dat deze Jaap Baars en zij elkaar leksels goed begrepen. Dat hij een gevoel voor humor had, dat juist op het hare was afgestemd. De hele manier waarop hij dit zaakje thans arrangeerde, deed haar ondanks haarzelf glimlachen. Heel correct, en toch voor de insider opvallend genoeg, maar zodanig dat hij (zowel als zij) er zich uit kon draaien zonder gezichtsverlies, wanneer het eens misliep. In ieder geval, ze had niet op het eerste gezicht een afkeer van hem gehad. Ze moest het maar van de sportieve kant bekijken. Eens zien hoe het liep tijdens het koffieuur. Tenslotte wist ze weinig of niets van hem, misschien zou ze hem thans een beetje leren kennen. Het liep heel vlot tijdens het koffieuur. Jaap Baars liet op geen enkele wijze het eigenlijke doel van zijn bezoek doorschemeren, maar het kwam wel zo ver dat Sita en hij op een gegeven moment in een levendig gesprek gewik keld waren en zelfs veel plezier met elkaar hadden. Sita's donkere ogen leefden op, er kwam een geanimeerde trek op haar soms zo gesloten gezicht en Jaap Baars, paraat pratend, kwam langzaam maar zeker tot de overtuiging dat hij al op het eerste gezicht, die avond in het park, deze Sita een bijzonder meisje, een héél bijzonder meisje gevonden had. Zo had hij er nog geen ontmoet. Gerard Markman genoot van zijn sigaar en sloeg intussen het tweetal opmerkzaam gade. In zijn lange leven had hij veel mensenkennis opgedaan. Hij kende zijn dochter beter dan iemand anders. Hij was ook niet zo kippig, dat hij niet in de gaten had, dat méér dan zijn wollige viervoeters, een schepsel op twee goedgevormde lange benen de attentie van meneer Baars had. Hij vond die Baars helemaal niet ongeschikt. En Sita vond hem blijkbaar ook niet zo ongeschikt, hoe ijzig ze zich ook aan vankelijk had gedragen. Zou misschienMaar dat zou betekenen, dat de laatste die zijn huis tot een tehuis maakte, straks verdwijnen zou. Sita zou zeker geen dochter des ouderdoms worden, dat had hij nooit geloofd, dan liepen alle jongens met d'r ogen in d'r zak. Hij voorvoelde de eenzaamheid der komende jaren. Maar was dat niet des levens loop? Voedde je je kinderen niet op om ze kwijt te raken? Jaap Baars merkte dat zijn gastheer zwijgzaam was geworden. Begreep hij de oorzaak? In ieder geval wendde hij zich plots tot Gerard met de vraag, hem eens iets over die harmonie te vertellen. Sita glimlachte. Hij had niet beter kunnen doen om haar vader uit zijn stilzwijgen te halen. De harmonie, dat was zijn oogappel. Een beetje stroef eerst nog, maar snel op dreef komend, vertelde Gerard van zijn hobby. de Harmonie „Eensgezindheid". „Die naam" zei hij „daar zijn we trots op. Want dat is ook ons devies. Wij zijn allemaal vrinden onder mekaar, en de harmonie is ons thuis. Daar hebben we alles voor over, tijd, moeite, en ook geld. Want het kost geld". „En kunnen al die mensen het beta len?" „Ja kijk es", zei Gerard, „dat is eigenlijk een wonderlijke zaak met die harmonie van ons. Die is eigenlijk opgekomen uit de middenstandsvereni ging lang voor er een Bond was, hadden onze middenstanders een soort van soos. Er waren er een paar erg muzikaal, er kwamen er een paar uit een andere plaats die aan muziek gedaan hadden, en toen kwam het idee op, dat er in Vreehorst toch een fanfare moest zijn. Anderen vonden een fanfare te gewoon, die wilden een harmonie. Nu ja, het kwam op een harminie uit, omdat er toevallig nogal wat lui waren die de fluit en de klarinet konden bespelen. ledereen kon lid worden, maar ja, hoe gaat dat. Op zo'n kleine plaats zijn de standen nogal gescheiden. De arbeiders moesten lang werken en hadden over het algemeen geen rooie duit, zo erg sociaal voelden de werkgevers in die tijd niet. Ze hebben het wel eens de heren harmonie genoemd, of de witte boor- ■den-harmonie, want inderdaad, wie je daarin zag spelen dat waren de kruide nier en de schilder, de postambtenaar en de notarisklerk enzovoorts. We heb ben van het begin af een boete-systeem gehad dat er niet om loog, maar wist dat het alleen maar te doen was om de kas te spekken. We kregen een goeie directeur en we zaten al gauw in de prijzen. En hoe ging dat danl De zaak van Hofman, de vader van déze Hof man, bestond vijfentwintig jaar en de harmonie bracht een serenade. De ouwe Hofman gaf honderd gulden. Gemeentesubsidie was er nog niet bij, maar we kregen op allerlei manieren medewerking, er zaten drie harmonie leden in de Raadl Onze kunstfractie, zei de ouwe burgemeester Van Heuveli". „En is dat nog zo?" vroeg Jaap Baars geïnteresseerd. „Ach, weetje, het loopt tegenwoor dig veel meer in mekaar. Die jongen van Smits die op de machinefabriek werkt blaast ook mee, maar hij is een van onze beste pistonnisten en als je 'm zondags tegen komt, is zijn pak netter dan het mijne. Maar het is nog altijd min of meer een eer, lid van de Harmonie te zijn. We hebben een hele tijd een wachtlijst gehad „Nu niet meer „Dat mindert. Ze lopen niet meer zo hard. Ach, de mensen hebben voor een deel andere vermaken". Krijgt u veel jongelui?" „Nee, het is grotendeels nog het ouwe stelletje". „Dus u hebt geen jonge garde". „Nee", gaf Gerard Markman een beetje ongemakkelijk toe. Wat stootte die knaap meteen door naar de zwakke plek die hij ook al eens gevoeld had en die Korsten onlangs ook al had. Maar ja, hij zelf was beslist van de oude garde. En al wilde Gerard Markman het zichzelf niet toegeven, hij leefde in de verwach ting dat het zijn tijd nog wel duren zou. Toch bleek het, of in de persoon van Jaap Baars iemand op de deur klopte, dei hem uit deze zoete sluimer wakker maakte. „We bestaan volgend jaar honderd jaar", zei hij niet zonder trots, en het klonk een beetje als een terechtwijzing. „Dat is heel mooi", zei Jaap Baars, „belangrijker is of je over vijfentwintig jaar nóg betsst". Sita merkte dat haar vader onrustig werd, nu het gesprek deze loop nam. Tegelijk wist ze dat Jaap Baars gelijk had. Die jongeman had een scherpe blik. Maar hij moest er niet over dóór- zagen, want vader kon hier niet goed tegen, merkte ze. „Wou u soms óók in de harmonie?" vroeg ze glimlachend, „uw boord is wit genoeg". „Ja, dank zij die beste juffrouw Minnema, daar heb ik een hospita aan hij maakte een gebaar met de duim, „zól" (wordt vervolgd)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1980 | | pagina 9