„WAT IK ZEGGEN WOU.."
De Hogeberg en het
Ora Lindaboek
Airport '80 the Concorde
VAN HET
RAADHUIS
iunws
Koersen vreemde valuta
Landelijke regels bij
verlening bijstand voor
bijzondere kosten
,;i
Harmonie „Eensgezindheid"
^SUZUKI
Hebron
Vrouwengilde maakte
reis naar Giethoorn
Mededelingen van B. en W.
MAAKT KNETTER
Staatssecretaris
antwoordt op
kamervragen inzake
Russenoorlog
RIJDAG 25 APRIL 1980
TBffiLSB COURANT
PAGINA 9
weven van lezers - buiten verantwoordelijkheid van de redaktie
Doctor Eelco Verwijs (1830-1880), een
lieerde van naam, studeerde o.a. in
eiden en promoveerde daar in 1857. Ik
ju stellig niet over hem schrijven ware
3t niet dat een „student" in deze tijd
n dwaze theorie over de Hogeberg
ju hebben geopenbaard. Hoewel deze
in geologische zijde is weerlegd, ver
ent ook een historische kritiek ge-
aatst te worden opdat mijn goede
exelaars zich geen verkeerde voorstel-
ïgen in hun hoofd gaan halen,
t/erwijs begon zijn loopbaan als leraar
tan het gymnasium in Franeker en werd
1862 archivaris en bibliothecaris aan
e Provinciale bibliotheek te Leeuwar
en. Hij had theologie en letteren
estudeerd en verwierf zich al vroeg een
rote naam door zijn kennis van de
ederlandse taal zoals deze zich sedert
e middeleeuwen had ontwikkeld. De
erschrijving van enige zeldzame hand-
;hriften stonden op zijn naam, die hij
termate tekstkritisch behandelde. Hij
ras bevriend met J. Verdam met wie hij
vroeg aan de samenstelling van een,
een van hét, zo bekend geworden
liddelnederlandse Woordenboek werk-
i De belangstelling voor het ontstaan
in onze taal bleef tot zijn dood en
r mdat hij ook op historisch gebied wel-
nderlegd was, laat het zich horen, dat
jn verblijf in Leeuwarden niet onopge-
lerkt bleef. Onder de vooraanstaanden
i deze stad werd een sterk provinciaal
etinte geschiedschrijving beoefend,
iruggrijpend op een roemrucht Fries
erleden. Als Verwijs daarover wel eens
ike opmerkingen maakte, werd hem dit
lerminst in dank afgenomen. Hij werd
de provinciestad niet voor „vol" aan-
ezien. Schouderophalend werd gezegd
at hij inzake het Friese verleden niet
irzake kundig was, hij begreep niets
i an Frieslands vroegere grootheid! Toch
ras Verwijs door zijn voortreffelijke
pleiding en door zijn karaktereigen-
:happen de provinciale geschiedkundi-
en verre de baas. Het is begrijpelijk dat
e bekrompen opvattingen van de Leeu-
arder autoriteitjes geen passend milieu
Dor de knappe geleerde vormden en
- at hij na een jaar of wat opgelucht de
riese hoofdstad de rug toekeerde om
ch in zijn geliefd Leiden geheel aan de
:udie van het Middelnederlands te
unnen wijden.
Het Ora Linda Boek
In 1869 ontving dr. Verwijs van een
akere Cornelis Over de Linden, rijks-
ellingbaas in Den Helder, enkele zeer
ude geschriften, die over de oudste
riese geschiedenis schenen te hande-
n. maar heel moeilijk te lezen waren.
Suzuki LJ 80 Terreinwagen
Professionele terreinwagen, in- en
uitschakelbare 4-wielaandrijving,
hoge en lage gearing, sterke motor,
neemt hellingen tot 41°. robuust
stalen chassis Open met canvas
kap. f 12 995.incl BTW
Gesloten f 13 995.— incl BTW
OOSTEREND (Texel) Garage Westend.
Oosterenderweg 52.02223-396
Gedeputeerde Staten van Friesland
richtten zich tot Verwijs met de op
dracht om een volledig tekstkritisch
afschrift te verzorgen. Omdat het Ge
nootschap ter beoefening van de Friese
Geschied-, Oudheid- en Taalkunde wei
gerde als uitgever op te treden, stelde
de Leeuwarder gymnasium-leraar J. G.
Ottema zich als uitgever beschikbaar. In
tegenstelling tot het genoemde Genoot
schap, dat de zaak niet vertrouwde,
geloofde Ottema in de echtheid van het
manuscript, dat hij hoogst belangrijk
voor de oudste Friese geschiedenis
achtte. De titel was Het Ora Linda Boek.
Het kwam in 1872 uit en werd een jaar
later door een uitgebreid commentaar
gevolgd.
J. Beckering Vinckers en met hem
veel andere geleerden bestreden de
echtheid, vooral toen na een minitieus
onderzoek was komen vast te staan, dat
het papier met de oude teksten pas om
streeks 1830 vervaardigd kon zijn.
Beckering Vinckers wees Over de Lin
den duidelijk als de vervalser aan. Pas in
1927 kwam M. de Jong in een uitge
breide studie tot de slotsom dat Verwijs
zelf als de schuldige moest worden
gezien om „het door frisiomanie be
heerste dilettantisme in de Friese taal-,
geschied- en oudheidkunde" belachelijk
te maken. Het boek van De Jong laat
zich lezen als een ware detectiveroman.
Men verneemt eruit, dat de eenvoudige
Over de Linden van 's Rijks Werf in Den
Helder noch voldoende kennis van het
oud-Fries bezat, noch een historische
vervalsing kon opbrengen. Hij was
waarschijnlijk slechts een tussenper
soon om de eigengereide heren te Leeu
warden de vervalsing in handen te spe
len. Als wij nu nog vertellen dat in 1869
de predikant Francois Haverschmidt,
een vriend uit Verwijs Leidse studietijd,
in Den Helder stond, lijkt het wel aanne
melijk, dat deze in Verwijs complot be
trokken was. De eenvoudige hellingbaas
zal allicht Haverschmidt, die een groot
kanselredenaar was en bekend is gewor
den onder de schuilnaam Piet Paaltjens,
hebben ontmoet. Het zal wel zo zijn
geweest dat Over de Linden het spel
met Verwijs en Haverschmidt meege
speeld heeft. Misschien voelde hij zich
ook wel gevleid, dat de voorname Leeu
warders zijn bezit uit oude familiepapie
ren zo op prijs stelden.
Frya's burcht op de
Hoge Berg
Alle Nederlandse historici zijn er te
genwoordig wel van overtuigd dat het
Ora Lindaboek hoogst waarschijnlijk
ontsproten in aan fantasie en dat Eelco
Verwijs een geslaagde grap heeft uitge
haald (wat zal hij er met Haverschmidt
een plezier aan beleefd hebben!). Geen
ernstige onderzoeker is meer geneigd uit
de vervalsing aan te nemen dat de
oer-moeder van alle Germanen in vóór
historische tijden op de Wandaburcht
van de Texelse Hogeberg haar volk ge
regeerd zal hebben. De Duitse taalkun
dige Herman Wirth, van oorsprong een
Nederlander, heeft echter het Ora Linda
Boek ernstig genomen en verdedigd. Hij
was in het beruchte jaar 1933 hoogleraar
in Berlijn en gebruikte de vervalsing als
een grondslag voor de afstamming van
de Germaanse volken, die mede tot de
macht van Hitiers nationaal socialisme
leidde. Zijn Ura Linda Chronik werd
berucht en vond ook in ons land aan
hangers tijdens de Tweede Wereldoor
log. Er verscheen zelfs een nieuwe
Nederlandse vertaling van Wirths
„studie".
De „student" die op 11 april in dit
blad zijn theorie over het ontstaan van
de Hoge Berg publiceerde, zal daarbij
door Wirth en verwante geesten geïn
spireerd zijn. Wat de baksteenresten op
de Hogeberg betreft, mag ik verwijzen
naar 't Lant van Texsel blz. 95. Men
bedenke daarbij dat die bakstenen pas in
de late middeleeuwen vér na het be
staan van de zogenaamde Wandaburcht
op het „Bergje" gekomen zijn.
J. A. van derVlis
In mei 1978 werd er een begin ge
maakt met de opzet van het kinderhuis
„Hebron" op Curacao. Het kinderhuis is
een onderdeel van de Stichting „Yubia
Bendita" (Stromen van Zegen), een
15 jaar oude zendingspost.
Het kinderhuis stelt zich als doel een
permanent thuis te bieden aan extreem
verwaarloosde kinderen. De opname
leeftijd is 0 - 6 jaar. De kinderen worden
geplaatst via allerlei instanties zoals de
voogdijraad, maatschappelijk werk,
hospitaal, kinderartsen enz.
Op dit moment zijn er 21 kinderen, in
leeftijd variërend van 20 dagen tot 5 jaar.
Twee jaar geleden werd gestart in een
houten huis met twee kamers. Maar in
middels is er dank zij allerlei giften uit
Nederland een nieuw stenen kinderhuis
gebouwd. Het kinderhuis is niet alleen
gebouwd met Nederlandse steun, maar
wordt ook door allerlei kerken, groepe
ringen en particulieren in stand gehou
den. We draaien namelijk geheel zonder
daggeldvergoedingen of subsidie.
De leiding berust bij Gineke Klinkha
mer (directrice) en Harriet Veldwisch
(adjunct-dir.), terwijl we sinds 3 maan
den geweldig gesteund worden door
Sonia Diertens, een Antilliaans meisje.
langs deze weg wil ik graag iedereen
die mijn verlof tot een uiterst plezierige
tijd heeft gemaakt, heel hartelijk dan
ken. Uw enthousiasme en vooral ook
uw financiële steun was ontroerend.
Mashiü
Namens kinderhuis Hebron,
Harriet Veldwisch,
P.O. Box 503
Willemstad Curacao.
(giften via St. Zending Gemeente
Het Haagje 46, 7906 AB Hoogeveen,
postgiro 2047678 onder vermelding
„Hebron").
Maar liefst 81 dames stonden dins
dag op de boot van 7.05 uur te wach
ten. De reden van dit matineuze be
zoek aan de veerhaven was het reis
je dat het Vrouwengilde naar Giet
hoorn had georganiseerd. In Den
Helder stonden twee bussen klaar
die de vrouwen via Medemblik naar
Bovenkarspel brachten. In dit laatste
plaatsje was de koffie-met-gebak-
stop. Slecht voor de slanke lijn, maar
wel lekker. Daarna ging het over de
nieuwe dijk naar Urk. Er was gele
genheid het oude vissersplaatsje te
bezichtigen. De bussen reden vervol
gens richting Giethoorn waar het
diner klaar stond en een boottocht
door het schilderachtige dorp en het
aangrenzende meer op het
programma stond. Vanuit Giethoorn
ging de reis naar Staphorst. De
kozijnen van dit idyllische dorp zijn
veelal in het Staphorster blauw
groen geschilderd. In Bolsward werd
nog koffie gedronken en om half
vier werd de TE SO-bemanning weer
verblijd met het damesgezelschap.
Woensdag 16 april waren 125 dames
met hun introducees in het Natuurre-
creatiecentrum bijeen. Vanwege het
grote aantal werd de groep in tweeën
gesplitst. Voor de ene groep werd in de
filmzaal de oude Texelfilm van Herman
van der Horst vertoond. Vooral de
prachtige natuuropnamen maakten
indruk. De andere groep kreeg gelegen
heid om te luisteren naar Cor Ellen. Die
vertelde enthousiast over zijn jutters-
activiteiten en had ook veel gejut mate
riaal meegenomen. Vooral de post die
aangespoeld was, was amusant. Zijn
boodschap aan de mensen was: Kijk uit
wat je doet in de natuur en denk om de
natuur. Na de pauze werden de groe
pen gewisseld.
Westduitse marken
Belgische francs
Franse francs
Zweedse kronen
Zwitserse francs
Deense kronen
Amerikaanse dollar
Engelse pond
Oostenr. schillingen
Italiaanse lires
Spaanse peseta's
100
100
100
100
100
100
1
1
100
10.ÖÖÖ
100
f108,50
f 6,52
f 46,-
f 45,25
7116,50
33,50
1,99
4,46
15,29
22,25
2,70
Met ingang van 1 april 1980 zijn lan
delijke regels gaan gelden, die aangeven
hoe de gemeentelijke sociale diensten
bij de verlening van bijstand rekening
moeten houden met de draagkracht van
de aanvrager. Bij iemand die bijstand
aanvraagt voor noodzakelijke extra uit
gaven, bijvoorbeeld als gevolg van
ziekte of sociale omstandigheden, zal
voortaan volgens vaste regels worden
bekeken hoeveel hij of zij kan bijdragen.
Mensen met een inkomen op het
niveau van het sociaal minimum hebben
uiteraard geen draagkracht voor bijzon
dere kosten. Dit ligt anders bij inkomens
boven het sociaal minimum, die in
meerdere, of mindere mate wel „ruim
te" kennen. Van het inkomen boven het
sociaal minimum wordt in het algemeen
35 procent van deze draagkracht als
ruimte aangehouden.
Nadere inlichtingen kunnen worden
verkregen bij de Sociale Dienst: maan
dag t/m donderdag, bij voorkeur 's mor
gens.
Alain Delow, Robert Wagner, George
Kennedy, Bibi Anderson en Sylvia Kris
tel hebben wat het acteerwerk betreft
het belangrijkste aandeel in de film
„Airport '80 the Corcorde". Een ver
bluffend elegant vliegtuig om te zien.
Daarom was het een goede gedachte
van Hollywood om de hoofdrol in deze
airportfilm aan dit supersonische won
der te gunnen. De plaats van gezag
voerders wordt ingenomen door twee
captains, Alain Delon en George Kenne
dy, zij zijn de helden in scherp gesneden
uniformjasjes met de vier gouden ban
den. Ze krijgen het zwaar voor hun
kiezen want onderweg van New York
naar Parijs wordt hun machtige Concor
de belaagd door een automatisch zijn
prooi zoekende raket afkomstig van een
illegale Amerikaanse wapenfabrikant.
Merkwaardige capriolen zijn hiervan het
gevolg omdat de luchtreus in de meest
moeilijke bochten moet worden ge
wrongen. De Franse luchthaven wordt
met lichte beschadigingen gehaald. Wie
nu denkt dat dit het einde van de film is,
zit er naast. Dit is pas het begin want er
moet nog heel wat bloed, zweet en van
de toeschouwers misschien tranen over
wonnen worden.
Toegang alle leeftijden.
„De memoires van een Porno Prins"
werd door Playboy Magazine uitgeroe
pen tot de beste pornofilm van 1978.
Het verhaal is een diepe buiging naar
Oscar Wilde's klassieke „The picture of
Dorian Gray." De held, Darrin Blue,
flitst heen en weer in de tijd en vertelt
aan zijn begeerlijk gezelschap hoe hij in
de roemruchte jaren '20 een fortuin en
de eeuwige jeugd erfde van een rijke
avonturierster. Toegang 18 jaar.
Zondagmatinee. Toen Walt Disney
eind 1966 op 65-jarige leeftijd stierf, was
Jungle Book de laatste avondvullende
tekenfilm die hoewel nog niet vol
tooid onder zijn persoonlijke produc
tie tot stand was gekomen. Opvallend in
deze naar de oorspronkelijke Mowgli-
verhalen van Kipling gemaakte film was
de belangrijke spelfunctie van de door
acteurs en een paar actrices ingespro
ken stemmen. Die klus werd hier door
Nederlandse collega's overgenomen en
men zal achter stijlvolle figuren als Baloe
de Beer, Bagheera de Panter en Kolonel
Hathi de olifant zonder moeite de vocale
prestaties van respectievelijk Coen
Flink, Joan Remmelts en Lex Goudsmit
die natuurlijk tevens de beste zanger is.
Want nu en dan barsten de oerwoud
bewoners in stevig swingende liedjes
uit. „Jungle Boek" is en blijft een van
Disney's onvergankelijke juweeltjes.
Toegang alle leeftijden.
M
Staatssecretaris mevrouw J. G.
Kraaijeveld-Wouters van CRM heeft
mede namens premier Van Agt ant
woord gegeven op de vragen die de
kamerleden Voogd en Van Thijn op 24
oktober vorig jaar hadden gesteld Inzake
de behandeling van de Texelaars die
tijdens de zg. Russenoorlog de in
opstand gekomen Georgiërs hebben
geholpen. Wij laten de vragen en de
antwoorden hieronder letterlijk volgen:
Vraag: Bent u ervan op de hoogte,
dat vele inwoners van Texel thans nog
psychische last ondervinden van het
feit, dat hun steun aan de tegenstanders
van het Nazi-regime het laten onder
duiken van Georgiërs in april 1945 na
de oorlog niet is erkend en dat zij soms
zelfs op pijnlijke wijze hinder blijken te
hebben ondervonden van overheidswe
ge op grond van vermeende (en in dit
verband weinig relevante) pro-Russi
sche gezindheid?
Antwoord: Teneinde nadere gege
vens en achtergrondinformatie in te
winnen over de feiten en gebeurtenissen
waarop in deze vragen is gedoeld, is
door ambtenaren van het Ministerie van
CRM een oriënterend bezoek gebracht
aan Texel. Uitvoerige gesprekken zijn
door hen gevoerd met vertegenwoor
digers van het gemeentebestuur en met
representanten van de Texelse bevol
king, die destijds de Georgiërs steun
hebben verleend. Uit hetgeen daarbij
door de verschillende woordvoerders
naar voren is gebracht, kan niet worden
vastgesteld dat. zo er al een gebrek aan
erkenning van de verleende steun aan
tegenstanders van het nazi-regime kan
worden gesignaleerd, daaruit voor som
migen psychische last of gevoelens van
onvrede zouden zijn voortgevloeid. Ook
kon geen bevestiging worden verkregen
van ondervonden hinder van overheids
wege, zoals in de vraag bedoeld.
Vraag: Welke mogelijkheden ziet u
om alsnog te doen blijken van de
waardering, welke de betrokkenen na
de oorlog zo schrijnend is onthouden?
Toelichting: Te denken valt bijvoor
beeld aan een opdracht van regerings
wege aan een Nederlandse' kunstenaar
om deze steun in een kunstwerk op
Texel te verbeelden. Verwezen wordt
naar de uitzending van de NOS-televisie
op 10 oktober j.l.
Antwoord: Uit de gevoerde gesprek
ken is ook niet naar voren gekomen dat
onder de Texelse bevolking het gevoe
len leeft dat op schrijnende wijze blijken
van waardering zouden zijn onthouden.
Wel is vastgesteld dat, naar het oordeel
van de Texelaars, aan de oorlogsge
beurtenissen op Texel in historisch
opzicht tot dusver weinig aandacht is
besteed en dat hetgeen zich op dit
eiland heeft afgespeeld in het algemeen
buiten Texel weinig bekendheid geniet.
In overleg met het gemeentebestuur en
het Comité Nationale Viering Bevrijding
1980 wordt daarom nader bezien of op
passende wijze een juist beeld van de
oorlogsgebeurtenissen op Texel onder
de aandacht van een groter publiek kan
worden gebracht. Eerder dan aan het
doen vervaardigen van een kunstwerk,
zoals in de toelichting op de vragen
wordt gesuggereerd, wordt thans ge
dacht aan het verlenen van een finan
ciële bijdrage in de kosten van inrichting
van een kleine, permanente expositie op
Texel, met gebruikmaking van tekst-,
foto- en filmmateriaal dat aan deze
doelstelling beantwoordt.
FEUILLETON
door Tom Lodewijk.
7. Waarom was het anders met deze
ïeneer Baars?
Omdat hij op het gemeentehuis werk-
3, een meneer was? Sita glimlachte. Ze
ntmoette nog wel heel andere meneren
p het bedrijf, op de conferenties
raarbij ze haar baas vergezelde. Een
ommise ter secretarie van Vreehorst
leed haar qua zijn positie niets. Een
mbtenaartje. Misschien zou hij het wel
'erder schoppen, maar dat viel nog te
lezien. In ieder geval niet zo heel véél
'erder dan de jonge Dirk van Doorn,
oon en erfgenaam van een grote
xporteur, die goed was voor een
niljoen en die heel duidelijk had laten
nerken dat hij wel zin had in Sita. Maar
:e had hem niet gemoeten, met zijn
iltijd vochtige handen en zijn opzichtige
Vmerikaanse dassen.
Maar al tijdens het korte gesprek in
iet park, toen ze zo gereserveerd
jebleven was, had ze de gedachte
jehad dat deze Jaap Baars en zij elkaar
leksels goed begrepen. Dat hij een
gevoel voor humor had, dat juist op het
hare was afgestemd. De hele manier
waarop hij dit zaakje thans arrangeerde,
deed haar ondanks haarzelf glimlachen.
Heel correct, en toch voor de insider
opvallend genoeg, maar zodanig dat hij
(zowel als zij) er zich uit kon draaien
zonder gezichtsverlies, wanneer het
eens misliep.
In ieder geval, ze had niet op het
eerste gezicht een afkeer van hem
gehad. Ze moest het maar van de
sportieve kant bekijken. Eens zien hoe
het liep tijdens het koffieuur. Tenslotte
wist ze weinig of niets van hem,
misschien zou ze hem thans een beetje
leren kennen.
Het liep heel vlot tijdens het koffieuur.
Jaap Baars liet op geen enkele wijze
het eigenlijke doel van zijn bezoek
doorschemeren, maar het kwam wel zo
ver dat Sita en hij op een gegeven
moment in een levendig gesprek gewik
keld waren en zelfs veel plezier met
elkaar hadden. Sita's donkere ogen
leefden op, er kwam een geanimeerde
trek op haar soms zo gesloten gezicht
en Jaap Baars, paraat pratend, kwam
langzaam maar zeker tot de overtuiging
dat hij al op het eerste gezicht, die
avond in het park, deze Sita een
bijzonder meisje, een héél bijzonder
meisje gevonden had. Zo had hij er nog
geen ontmoet.
Gerard Markman genoot van zijn
sigaar en sloeg intussen het tweetal
opmerkzaam gade. In zijn lange leven
had hij veel mensenkennis opgedaan.
Hij kende zijn dochter beter dan iemand
anders. Hij was ook niet zo kippig, dat
hij niet in de gaten had, dat méér dan
zijn wollige viervoeters, een schepsel op
twee goedgevormde lange benen de
attentie van meneer Baars had. Hij vond
die Baars helemaal niet ongeschikt. En
Sita vond hem blijkbaar ook niet zo
ongeschikt, hoe ijzig ze zich ook aan
vankelijk had gedragen.
Zou misschienMaar dat zou
betekenen, dat de laatste die zijn huis
tot een tehuis maakte, straks verdwijnen
zou. Sita zou zeker geen dochter des
ouderdoms worden, dat had hij nooit
geloofd, dan liepen alle jongens met d'r
ogen in d'r zak. Hij voorvoelde de
eenzaamheid der komende jaren. Maar
was dat niet des levens loop? Voedde je
je kinderen niet op om ze kwijt te raken?
Jaap Baars merkte dat zijn gastheer
zwijgzaam was geworden. Begreep hij
de oorzaak? In ieder geval wendde hij
zich plots tot Gerard met de vraag, hem
eens iets over die harmonie te vertellen.
Sita glimlachte. Hij had niet beter
kunnen doen om haar vader uit zijn
stilzwijgen te halen. De harmonie, dat
was zijn oogappel. Een beetje stroef
eerst nog, maar snel op dreef komend,
vertelde Gerard van zijn hobby. de
Harmonie „Eensgezindheid".
„Die naam" zei hij „daar zijn we trots
op. Want dat is ook ons devies. Wij zijn
allemaal vrinden onder mekaar, en de
harmonie is ons thuis. Daar hebben we
alles voor over, tijd, moeite, en ook
geld. Want het kost geld".
„En kunnen al die mensen het beta
len?"
„Ja kijk es", zei Gerard, „dat is
eigenlijk een wonderlijke zaak met die
harmonie van ons. Die is eigenlijk
opgekomen uit de middenstandsvereni
ging lang voor er een Bond was,
hadden onze middenstanders een soort
van soos. Er waren er een paar erg
muzikaal, er kwamen er een paar uit een
andere plaats die aan muziek gedaan
hadden, en toen kwam het idee op, dat
er in Vreehorst toch een fanfare moest
zijn. Anderen vonden een fanfare te
gewoon, die wilden een harmonie. Nu
ja, het kwam op een harminie uit, omdat
er toevallig nogal wat lui waren die de
fluit en de klarinet konden bespelen.
ledereen kon lid worden, maar ja, hoe
gaat dat. Op zo'n kleine plaats zijn de
standen nogal gescheiden. De arbeiders
moesten lang werken en hadden over
het algemeen geen rooie duit, zo erg
sociaal voelden de werkgevers in die tijd
niet.
Ze hebben het wel eens de heren
harmonie genoemd, of de witte boor-
■den-harmonie, want inderdaad, wie je
daarin zag spelen dat waren de kruide
nier en de schilder, de postambtenaar
en de notarisklerk enzovoorts. We heb
ben van het begin af een boete-systeem
gehad dat er niet om loog, maar wist dat
het alleen maar te doen was om de kas
te spekken. We kregen een goeie
directeur en we zaten al gauw in de
prijzen. En hoe ging dat danl De zaak
van Hofman, de vader van déze Hof
man, bestond vijfentwintig jaar en de
harmonie bracht een serenade. De
ouwe Hofman gaf honderd gulden.
Gemeentesubsidie was er nog niet bij,
maar we kregen op allerlei manieren
medewerking, er zaten drie harmonie
leden in de Raadl Onze kunstfractie, zei
de ouwe burgemeester Van Heuveli".
„En is dat nog zo?" vroeg Jaap Baars
geïnteresseerd.
„Ach, weetje, het loopt tegenwoor
dig veel meer in mekaar. Die jongen van
Smits die op de machinefabriek werkt
blaast ook mee, maar hij is een van onze
beste pistonnisten en als je 'm zondags
tegen komt, is zijn pak netter dan het
mijne. Maar het is nog altijd min of meer
een eer, lid van de Harmonie te zijn. We
hebben een hele tijd een wachtlijst
gehad
„Nu niet meer
„Dat mindert. Ze lopen niet meer zo
hard. Ach, de mensen hebben voor een
deel andere vermaken".
Krijgt u veel jongelui?"
„Nee, het is grotendeels nog het
ouwe stelletje".
„Dus u hebt geen jonge garde".
„Nee", gaf Gerard Markman een
beetje ongemakkelijk toe. Wat stootte
die knaap meteen door naar de zwakke
plek die hij ook al eens gevoeld had en
die Korsten onlangs ook al had. Maar ja,
hij zelf was beslist van de oude garde.
En al wilde Gerard Markman het zichzelf
niet toegeven, hij leefde in de verwach
ting dat het zijn tijd nog wel duren zou.
Toch bleek het, of in de persoon van
Jaap Baars iemand op de deur klopte,
dei hem uit deze zoete sluimer wakker
maakte.
„We bestaan volgend jaar honderd
jaar", zei hij niet zonder trots, en het
klonk een beetje als een terechtwijzing.
„Dat is heel mooi", zei Jaap Baars,
„belangrijker is of je over vijfentwintig
jaar nóg betsst".
Sita merkte dat haar vader onrustig
werd, nu het gesprek deze loop nam.
Tegelijk wist ze dat Jaap Baars gelijk
had. Die jongeman had een scherpe
blik. Maar hij moest er niet over dóór-
zagen, want vader kon hier niet goed
tegen, merkte ze.
„Wou u soms óók in de harmonie?"
vroeg ze glimlachend, „uw boord is wit
genoeg".
„Ja, dank zij die beste juffrouw
Minnema, daar heb ik een hospita
aan hij maakte een gebaar met de
duim, „zól"
(wordt vervolgd)