Tjakker is in opmars
The deer hunter
immmm
„De man
die niemand werd
Afgezwommen
SUZUKI
Wie is de beste
disc-jockey?
VRIJDAG 26 SEPTEMBER 1980
TEXELSE COURANT
PAGINA 9
Reageren op deze rubriek kan bij Jaap
van Groenigen, telefoon (02220) 3562,
Adriaan Dijksen, telefoon (02228) 676 of
bij het Natuurrecreatiecentrum, telefoon
102228)741.
Vogelliefhebbers hebben vaak
een favoriete soort vogel of groep
van vogels. Meestal omdat ze die
nu juist wat mooier vinden, hun
gedrag ze aanspreekt of het
karakter ze bijzonder aanstaat.
Vooral grote roofvogels behoren
nogal eens tot de 'uitverkorenen'.
Andere vogelaars voelen zich bij
voorbeeld weer meer aangetrok
ken tot het waterwild, ganzen en
eenden. Wat minder mensen
hebben de zangvogels hoog op
hun lijstje staan. Misschien om
dat ze in het algemeen klein zijn
en vaak niet zo gemakkelijk te
ontdekken en te bestuderen.
Zonder te zeggen dat ik één bepaalde
soort echt veel mooier en interessanter
vind dan de andere, genieten nu juist die
zangvogels bij mij toch wel enige
voorkeur. En een van de soorten die
me erg aanspreekt, is de kramsvogel.
Dat is een soort lijster, vrij bont ge
kleurd en familie van de alom bekende
merel en zanglijster.
Volksnaam
Tjakker wordt de kramsvogel veel
genoemd, naar zijn roep: een fors
"tsak-tsak-tsak". Of het oorspronkelijk
een echte Texelse volksnaam is, weet ik
niet. Drijver noemt hem bijvoorbeeld
niet. Van de niet-broedvogels somt hij
echter ook geen echte lijst volksnamen
op. Wel worden (of waarschijnlijk beter:
werden) jonge mannetjes-merels die nog
geen oranje snavel hebben Swarte
Tjakkers genoemd en de vrouwtjes
merels Greeuwe Tjakkers. Het mannetje
van de merel wordt daarentegen, naar
z'n zang Fluuter genoemd. Nu zullen de
mensen in de Tjakkerstraat in Den Burg
wel niet wakker liggen van het feit dat er
enige onzekerheid bestaat naar welke
vogel hun straat genoemd is. In ieder
geval is de volksnaam 'tjakker' voor
kramsvogel in de Zaanstreek en andere
plaatsen in Noordholland heel gang
baar. In Friesland daarentegen is de
meest gebruikte naam Fjiildl /ster (veld-
lijster).
Herkenbaar
De kramsvogel is gemakkelijk te on
derscheiden van de andere lijsters. Hij is
wat groter dan een merel, bijna zo groot
als de grote lijster. De borst is geelachtig
met grote zwarte spikkels. Kop en stuit
zijn grijs. De vleugels en de rug kastanje
bruin en de staart is bijna zwart. Zoals al
gezegd maakt hij een 'tjakkerend' ge
luid. In de vlucht laat hij ook vaak een
kenmerkend, wat merkwaardig klin
kend, kalm 'wiet' horen. Hij broedt niet
op Texel. Nog niet, moeten we eigenlijk
zeggen, maar daar straks meer over.
Wel Is de soort een heel algemene
doortrekker en wintergast op ons eiland.
De eerste exemplaren komen soms al in
augustus en september op Texel aan
maar de grote aantallen verschijnen niet
voor oktober. Dan kan er een enorme
trek plaatsvinden. Dat voltrekt zich
meestal 's nachts, maar op goede trek-
dagen ook wel tijdens de avonduren of
van de snavel enzovoort, enzovoort. Als
de kramsvogels op het weiland voedsel
zoeken hippen ze doorgaans met grote
sprongen rond. Ze laten daarbij de
vleugels wat afhangen zodat de bruine
rug en grijze stuit goed te zien zijn.
hadden beloofd nog even op het
's morgens vroeg. Vaak trekken ze
samen met koperwieken, een andere,
kleinere lijstersoort. Tijdens het hoogte
punt van de trek kunnen er wel zo'n
80.000 kramsvogels op Texel aanwezig
zijn. van het bos houden ze niet zo erg,
hoewel langs bosranden en in de duin
bosjes er wel veel gezien kunnen wor
den. Die komen op allerlei soorten
bessen af, bijvoorbeeld van de vogel
kers, de lijsterbes en de duindoorn. Ook
de andere lijstersoorten eten in de herfst
graag bessen en in die tijd zijn de
struiken soms in een paar dagen al hun
bessen kwijt. De boomgaarden worden
vooral door de trekkende merels ge
plunderd.
Gedrag
De kramsvogel is in het algemeen een
schuwe, waakzame vogel, die niet zo
dicht is te benaderen. Maar als je ergens
rustig gaat zitten langs een tuinwal of de
bosrand kun je ze soms goed zien. Al
voedsel zoekend komen ze steeds wat
dichterbij en vooral als het zonnetje
schijnt komen de kleuren prachtig uit.
Dan is ook heel goed te zien dat er veel
variatie in het verenkleed voorkomt. De
vrouwtjes en de jonge vogels zijn
duidelijk minder kleurig dan de volwas
sen mannetjes. Ook die kunnen echter
onderling vrij veel van elkaar verschillen.
De een heeft een wat gelere borst, de
andere wat meer stippels of een iets
donkerder rug. Al die verschillende
kleden vormen trouwens een extra
moeilijkheid bij het op naam brengen
van de verschillende soorten en heel wat
beginnende vogelaars knappen daar min
of meer op af. Want niet alleen zijn er
veel soorten waarbij mannetjes, vrouw
tjes en jongen er totaal verschillend
uitzien, maar ook is er dikwijls nog een
verschillend zomer (broed)- en winter-
kleed en allerlei overgangskieden daar
tussen. Naast de kleuren en tekening
van het verenkleed zijn daarom andere
kenmerken ook belangrijk voor een
goede determinatie. Bijvoorbeeld het
gedrag, het geluid, de bouw, de vorm
broeden van de soort terug te komen.
Van origine is hij een noordelijke broed-
vogel. Langzamerhand echter vond een
uitbreiding naar Midden- en West-Euro
pa plaats. En deze uitbreiding gaat nog
steeds door. Het zachter worden van
het klimaat in onze streken in de loop
van deze eeuw wordt wel als oorzaak
genoemd. Ook het verbieden van de
lijstervangst in verschillende landen in
West-Europa kan meespelen. In ons
land gebeurde dat al in 1912. Vorig jaar
om deze tijd vertelde ik in een Witte
Lieuw daar al over. In 1937 wist de
kramsvogel vanuit Europa Groenland te
bereiken. Maar dat was min of meer
toeval; een groep vogels werd door een
zware zuidoosterstorm over de oceaan
geblazen en wist zich daar te hand
haven. Het veel dichterbij gelegen IJs
land daarentegen werd pas in 1950
bereikt. De kramsvogels op het vaste
land van Europa trokken vanuit* twee
richtingen naar ons land op. Vanuit het
zuidoosten via de Ardennen naar Zuid-
Limburg en vanuit het oosten via Duits
land naar al onze oostelijke provincies.
Voor de jaren zeventig waren er maar
een paar broedgevallen bij ons bekend,
maar vooral vanaf 1974 werden steeds
meer nesten gevonden. Eerst alleen in
Zuid-Limburg, later ook op andere plaat
sen. Zo broeden er nu al tientallen in ons
land. De kramsvogel broedt het liefst in
open landschap met bomenrijen, boom
gaarden e.d. Op plaatsen waar er veel
zijn, broeden ze graag koloniegewijs. De
diverse nesten liggen dicht bij elkaar.
Kramsvogels zijn zoals gezegd waak
zame dieren en ze zijn ook agressief.
Indringers of 'vijanden' worden geza-
melijk van de broedplaats weggejaagd.
Ook mensen ontkomen niet aan felle
duikvluchten waarbij ze naar het schijnt
maar al te vaak een bombardement met
hun uitwerpselen willen uitvoeren. Het
zou toch mooi zijn dat ook op Texel te
kunnen meemaken. We zijn benieuwd
hoe lang het nog duurt!
Adriaan Dijksen.
Op 19 september zijn 71 kandidaten
geslaagd voor het zwemdiploma A en 91
voor het diploma B:
Marco van der Gracht, Gerda Vlas,
Wietske Reij, Henriëtte Witje, Palmijne
Witte, Jan Daalder, John Boswinkel,
Jeroen Visser, Jan-Willem van Zeijlen,
Bert de Ridder, Michel Stoer, Benny
Janssen, Marleen Boon, Karin van
Hintum, Arjan Kooger, Petra van Heer
waarden, Jolanda Geertsema, Janny
Bakker, Marco Koorn, Denise Kikkert,
Peter de Wolf, Miriam Witte, Evelien
Boon, Astrid Saalmink, Marjon de Vries,
Ingrid Witte, Anjerienke Visser, Sandra
Bakker, Alexander Boks, Mark Zoer,
André Moens, Marcel Witte, Anita
Betsema, Joris Jansen, Yvonne Witte,
Johan-Jacob Zijm, Sil Warnaar, Gert-
Jan Bruin, Astrid Tuntelder, Govert van
der Hoeven, Dia Daalder, Biem van der
Vis, Yvo van Heerwaarden, Yvette
Nichols, Nathalie Bremer, Sven Groot,
Esmeralda Dekker, Erik-Jan Eveleens,
Sandra Bakker, Muriel Mast, Marianne
van Zeijlen, Petra van der Vis, Frank
Plaatsman, Denhard van der Slikke, Erik
Zijm, Jaqueline van der Ploeg, Yvonne
Vlaming, Marianne Eelman, Robert L.
van Hoften, Arnold Leystra, Wemmeke
Wisman, Petra Commijs, Marleen Key-
ser, Norbert Kager, Kerstin den Haan,
Hans Dekker, Shabena Kok, Yvonne
van der Vis, Anneke Flens, Gerrie Wuis.
B-diploma:
Esther Bremer, Yvonne Bakker, Ron
Kager, Riemke de Vries, Olaf du Porto,
Henrik de Vries, Wijbe Douma, Marleen
Bakker, Ellen Pieterse, Loes Witte,
Mariëlle Driehuis, Marjan Dros, Margriet
van der Slikke, Petra de Jong, Dick
Keyser, Lian van Zon, Ronnie Kikkert,
Anke Burger, Aafje Lely, Pieter de Vries,
Robert Overpelt, Rik Schraag, Judy
Zijm, Martin Marinus, Sandra Wet
steen, Petra Brouwer, Margje Bremer,
Yvonne de Porto, llsa Graaf, Arnold
Kaercher, Irma Kooy, Marianne van
Heerwaarden, Danny Witte, Louis van
Dompselaar, Jan-Nico van der Ploeg,
Joris Visser, Dirk-Pieter Slot, Ingeborg'
Bakelaar, David Wolff, Richard Siers-
ma. Rob Grisnigt, Sid Groot, Willem
Agter, Pieterjan Boekei, Rudy Bakker,
Jolien Vonk, Nancy Bohnen, Randolf
Piersma, Peter-Jan Geus, Richard Se-
gers, Jesse Jan van der Meent, Daniel
Bonne, Richard Smit, Ludmilla Verse-
put, Manon Momberg, Yvonne de
Vries, Rudi Mets, Arjen Rienks, Martin
Cadée, Martina Jimmink, Anet
Schraag, Vibeke Gieskens, Susan
Koopman, Colinda Smit, Judith van
Putten, Jan-Willem Kraay, Thizza Weel,
Sandra de Vries, Riek Grisnigt, Clara
Scherpenhuisen, Conny van Beek,
Nienke Bloem, Iwan van der Kooij,
Linda Graaf, Daniëlle van Hove, Corine
Witte, Sandra van der Wetering, Chloë
Weel, Eligius Everaarts, Robbert Gris
nigt, Petra Kuip, Pieter Bakker, Esther
Witte, Charm Hornby, Benjamin van
Heerwaarden, Niels Bakker, Marjet Lo-
Suzuki ST 90 E22ZZQ.
de ruime 5-deurs, compacte, vlotte
deur-tot-deurrbesteller (2 schuif
deuren. grote achterklep) met zuinige
4-cilinder motor, grote vlakke laad
vloer (1.72m x 1.25rr' en veel extra's
f 7950,- excl BTW (f 9381-
incl. BTW). 12 maanden garantie
OOSTEREND (Texel), Garage Weslend
Oosterenderweg 52, 02223-396
ning, Annerie Broekman, Cees Dogger.
Arie Grootjen, Marco van der Berg
Op 22 september slaagden 17 mensen
voor het A-diploma, 11 voor het B-di
ploma en 6 voor het C-diploma.
A-diploma:
P. Bas, Mevr. Moens-Dijkshoorn, J.
Huisman, Mevr. Veltkamp-Agter, Mevr.
Timmer-Huisman, A. Bruin, E. Boon
van Lierop, G. Schrama, P. Bakelaar,
Mevr. Dijkshoorn-Lap, P. Witte, Mevr.
Bos-Spaans, M. van Dijk, Mevr. Sieb-
ma-Plantinga, M. Koomen, E. de Porto,
Mevr. Nijman.
B-diploma:
S. Sietsma, M. Visser, J. Witte, J.
Verhagen, C. Riemens, M. Eelman, H.
Eelman, N. Hoogerheide, M. Witte, M.
Westerlaken-van Beek, I. van Groe
ningen-Hemelrijk.
C-diploma:
J. van Groeningen, D. Witte, J. Huis
man-van der Ploeg, F. Daalder, I. van
Sambeek, B. van der Wetering.
Vrijdagavond a.s. zal in disco-dancing
"Question" in Den Burg een disc-jockey-
wedstrijd worden gehouden. Zowel jon
gens als meisjes kunnen eraan mee
doen.
Welke de beste is wordt onder andere
uitgemaakt door het publiek dat daar
voor een formulier moet invullen. De
winnaar krijgt een beker en een wis
selbeker. Het is de bedoeling de wed
strijd ieder jaar te herhalen. Elke deel
nemer moet een half uur lang als disc-
jockey optreden. Het aantal kandidaten
dat per avond aan bod komt, is dus
beperkt. Als er veel gegadigden zijn gaat
de wedstrijd volgende week vrijdag ver
der.
Nog voor hij tijdens het Berlijnse Film
festival 1979 voor het eerst in Europa
werd vertoond kreeg "The Deerhunter"
het predikaat "Film van het jaar".
Gezien de uitstekende regie en het
fabelachtige camerawerk was het geen
wonder dat "The Deerhunter" vijf
Oscars in ontvangst kon nemen. Eén
voor de beste film, één voor de beste
regie (Michael Cimono), één voor de
beste mannelijke bijrol (Christopher
Walken), één voor de beste geluids
kwaliteit en één voor de beste montage
"The Deerhunter" vertelt het verhaal
van drie mannen van Russische afkomst
die zich aanmelden voor de strijd in
Vietnam. De gebeurtenissen daar vor
men slechts een gering onderdeel van
hun belevenissen. In feite gaat het
Cimono er om hun maatschappelijke
positie duidelijk te maken, hun verlan
gen om iets voor het vaderland te doen
en vervolgens hen te volgen bij het
verwerken van de verschrikkingen in
Vietnam. Daarin slaagt hij volledig.
Technisch zit "The Deerhunter" perfect
in elkaar. Het eerste uur wordt in beslag
genomen door een Russisch-orthodox
getinte bruiloft, het vitaalste feestje dat
in jaren verfilmd is. Na een laatste jacht
partij in de bergen volgt Vietnam met
(let wel) bloedstollende beelden waar
lang niet iedereen tegen zal kunnen....
Het spel van de vier belangrijkste
acteurs is meer dan overtuigend. De
meeste aandacht gaat uiteraard weer uit
naar Robert De Niro in wat misschien de
beste rol uit zijn carrière is, maar John
Savage en Christopher Walken zijn ook
behoorlijk aanwezig. Meryl Streep is een
openbaring als de vrouw die zich met
een overlevende troost als haar echt-
genoot-in-spé niet wenst terug te keren
in de geesteliike conditie waarin hii dan
verkeert. Zoals regisseur Cimono zegt:
"Het is gewoon aen film over mensen".
De film draait van donderdag t/m
maandag en begint in verband met de
lengte reeds om 19.30 uur. De minimum
leeftijd is 12 jaar.
In een ongerept sprookjesdecor le
ven, werken en stoeien de Smurfen. D't
nijvere, blauwe pinnemutsvolkje heeft
het in zijn kabouterwereld best naar zijn
zin: iedere smurf heeft zijn eigen taak en
zijn eigen paddestoel. Onder het alziend
oog van de grote smurf doet elk van de
welgeteld 101 smurfen precies
waar hij zin in heeft: zo is er de boeren-
smurf, de muziek-smurf, de bloemen-
smurf, de ruimte-smurf en nog vele
andere... Toch kunnen ze goed met
elkaar opschieten: "Samen sterk" is één
van hun belangrijkste leuzen. Opvallend
is wel dat deze blauwe kabouters een
heel eigen sappig taaltje spreken: Het
Smurfs. Het is een knettergekke, maar
verbluffend vlotte taal, waar geen kind
moeite mee zal hebben. Dan zijn er nog
ridder Johan en schildknaap Pirrewiet
Zij vormen het vrolijke duo in deze film.
Als gewezen hofnar is Pirrewiet een erg
opvallend figuur. Dapper is hij niet,
maar als hij echt kwaad wordt is hij niet
meer te houden. Ridder Johan daaren
tegen is ernstiger en heeft meer verant
woordelijkheidszin als vertrouwensman
van de koning. Hij is een man uit één
stuk. "De fluit met de zes smurfen" is te
zien in de zondagmatinee en is geheel
Nederlands gesproken.
FEUILLETON
5. Maar wat won je er mee! De Rheede
kon overal terecht, zou bij verschillende
taken zó directeur kunnen worden,
vooral bij concurrenten. En wat dan?
Was daarmee de kous af? Dan was de
situatie nog hopelozer. Yvonne zou het
haar vader en hem nooit vergeven, het
zou een verwijdering brengen. En zou ze
Gerard laten schieten en hij haar? Och
nee, dacht Guy Lazare hopeloos, hij zat
in de boot. Misschien zou Gerard later,
als Yvonne's echtgenoot, tóch weer in
het bedrijf moeten worden opgenomen,
want er was geen opvolger. En zakelijk
bezien kon het bedrijf zich geen betere
opvolger wensen - had hij, Guy, toen
gedacht. Nu, terwijl hij zijn glas verge
ten in de hand hield, werd het hem
steeds duidelijker dat hij zich ook daarin
vergist had...
Hij schrok op, want Yvonne kwam de
kamer binnen.
"Wat zit u hier in het donker te dromen?
vroeg ze en stak het licht op.
door TOM LODEWIJK.
H
"Over de zonden van mijn jeugd",
spotte hij, maar er was een bittere on
dertoon in de klank van zijn stem.
HOOFDSTUK 3
Het begon op de receptie
Yvonne Lazare was terug van kost
school, in het uitgaande leven van de
hoofdstad terecht gekomen. Ze had
geleerd zich erin te bewegen, maar de
kostschool-sfeer was net zo verschillend
van dit leven, waarin ze nu gedompeld
werd, als een klooster van een schouw
burg. Met een gevoel van honger haalde
ze de schade in, wilde datgene waarvan
ze gelezen en gehoord had, met eigen
ogen zien en met eigen oren horen. Ze
ging naar schouwburg, opera en con
certzaal, ze was op feesten, bals, recep
ties. De dochter van de algemeen ge
respecteerde bankman Lazare, erfge
name van een fortuin en daarenboven 'n
zeer aantrekkelijke jonge vrouw, rijzig
maar tenger, met zwart haar en grote
bruine ogen, een gevoelige mond en
een zeer goed ontwikkeld gevoel voor
wat haar goed stond.
Ze behoefde op geld niet te kijken, haar
altijd drukke vader wist geen beter
middel om zijn genegenheid voor zijn
enige dochter te tonen dan haar alles te
geven wat haar hart begeerde. Tussen
die twee was ook niet meer dan ge
negenheid,zelfs voor een goede ka
meraadschap was geen plaats, of liever
geen tijd. Henri Lazare was zakenman.
Hij zat in vele verenigingen, commissies
en comité's. Na 't overlijden van zijn
vrouw, waarvan hij, voorzover hij dat
kon opbrengen, werkelijk gehouden
had, waren die zaken en bezigheden zijn
enige vlucht voor de leegte en stilte
thuis. Hij begreep dat dit klimaat voor
Yvonne niet deugde, daarom ging ze
naar een kostschool wat feitelijk de verwij
dering tussen hen beiden alleen maar
groter maakte. Met de verblekende
herinnering aan 'n liefhebbende maar
dikwijls zieke moeder, met het inciden
tele contact met een vriendelijke, toe
geeflijke vader die altijd weg moest of
terug kwam van weggeweest, was
Yvonne min of meer aan zichzelf over
gelaten. En soms voelde ze die een
zaamheid als een verschrikking.
Haar vriendinnen hadden haar getroost.
Dat gaat wel over. Straks komt de ware
Jacob en dan ben je samen, doe je alles
samen. Dan sticht je misschien een
gezin. Onder de kostschoolvriendinnen
was dit 't steeds terugkerend en nimmer
vervelend onderwerp van vele gesprek
ken geweest: de liefde. In hun gedi
sciplineerd bestaan vlochten de meisjes
de kransen van romantiek om de hoof
den van broers, soms ooms en vaders,
die wel op bezoek kwamen. Bijna ieder
mpisje van Yvonne's klas voelde een
stille verering voor de interessante mu
ziekleraar die er altijd zo droef uitzag en
die (maar dat wisten ze niet) een
levenslang invalide vrouw liefdevol ver
zorgde. En dan stond onder de jonge
dames van het deftige instituut een ding
wel vast: als je trouwde, trouwde je
alleen uit liefde.
Rang, stand, zelfs leeftijd, speelden dan
geen rol. 't Waren bijna allemaal doch
ters van welgestelde of rijke ouders,
wier ideaal was te trouwen (nog liever,
weg te lopen en nóg (iever, zich te laten
ontvoeren) door en met een knappe
maar doodarme jonkman, boze ouders
en familie te trotseren en het alleen met
de liefde te wagen, desnoods in een
hutje op de hei.
Ook toen dacht Yvonne wel eens aan
Marie de werkster, die haar soms, onder
de werkzaamheden, wanneer het kind
Yvonne in haar eenzaamheid de gezel
ligheid zocht, met haar in een hard leven
verkregen filosofie onderrichtte. Als de
armoe de deur uitkomt, had Marie
gezegd, vliegt de liefde het venster uit.
Voorts had Marie die door haar man in
de steek gelaten was, er behoefte aan
duidelijk te maken dat er niet een man
was die deugde. Verder waren er wijs
heden als: een dubbeltje wordt nooit
een kwartje, waaruit bleek dat het
standsbegrip in de onderste lagen van
de maatschappij nog sterker leefde dan
in de bovenste. Marie had haar duidelijk
gemaakt datje best arm én gelukkig kon
zijn, in sommige gevallen, maar dat je
wel een stuk gelukkiger werd met wat
minder armoe.
Deze volkse wijsheid speelde Yvonne
nog wel eens door de gedachten, wan
neer ze haar vriendinnen hoorde kwelen
over de liefde. Maar toch stond één
voor haar vast: wanneer je van iemand
hield moesten rang, stand of geld geen
belemmering zijn. Ze was nuchter ge
noeg om het hutje op de hei als een stuk
decor te zien. Ze hoefde niet persé een
arme man te trouwen om gelukkig te
zijn, maar het 'goede huwelijk' zoals
men dat in haar kringen verstond, was
voor haar maar surrogaat. En terwijl het
haar, toen ze eenmaal thuis was en van
meisje snel rijpte tot jonge vrouw, aan
attenties niet ontbrak, ze op geen bal
muurbloempje behoefde te wezen en
velen dongen naar de gunst haat te
mogen begeleiden naar allerlei feeste
lijke evenementen, keek Yvonne uit haar
donkere ogen ze allemaal aan en vroeg
zich af, waar de éne zou zijn, die voor
haar meer betekende dan alleen maar
een aardige jongen, of een hoffelijke
begeleider, of een 'goede partij' voor de
laatste twijg aan de stam der Lazare's.
Ze ontmoette hem op een feestelijke
bijeenkomst waar vrienden en relaties
haar oom Guy geluk kwamen wensen
met zijn benoeming, wegens zijn vele
verdiensten voor stad en land, tot ridder
in de Orde van de Nederlandse Leeuw.
Het was een eerbetoon dat hem toe
kwam en Yvonne had hem op beide
wangen gekust. En toen was ze stilletjes
naar een hoekje geschoven, waar ze
staande tegen de muur met het goudle
ren behangsel, al die mensen kon
bekijken en, wat ze zo graag deed: ze
indelen: vervelende vent, gewichtig-
heidje, opgeblazen windzak, interes
sant, hooghartig, onbetrouwbaar of
gewoon maar aardig.
"Maakt u de balans van de bijeenkomst
op?" hoorde ze opeens een stem naast
zich.
Verschrikt keek ze op, want dat was
inderdaad waar ze mee bezig was. Ze
zag een jonge man, een hoofd groter
dan zijzelf, in een donker pak dat de
hand van een zeer bekwaam kleermaker
verried, door niets opvallend dan alleen
de energie die van hem uitstraalde.
Hij zag haar met donkere ogen onder
wat borstelig haar onderzoekend-lach
end aan.
"Hoe komt u daarbij?" vroeg ze, opeens
op haar hoede, maar tegelijk wonderlijk
op haar gemak met deze vreemdeling,
die haar zo zonder plichtplegingen aan
sprak en blijkbaar al genoeg aandacht
aan haar geschonken had om te begrij
pen, waarmee haar gedachten zich
bezig hielden.
(wordt vervolgd)
