DE WITTE LIEUWfi Een onvergetelijke week FILM u i mi i ti mm ISSESSSSSSL „Kramer versus Kramer" „De man, die niemand werd Geen handbaltraining jonger "X mfsam 1 „WAT IK ZEGGEN WOU.." Kan dat zomaar? Plaats bij Scouting OOOOOOQOOOOO VRIJDAG 10 OKTOBER 1980 TEXELSE COURANT PAGINA 11 .®Ti ~7> 4 »ji Reageren op deze rubriek kan bij Jaap van Groenigen, telefoon (02220) 3562, Adriaan Dijksen, telefoon (02228) 676 of bij het Natuurrecreatiecentrum, telefoon (02228)741. Op een bijeenkomst die ik het afgelopen voorjaar bijwoonde, ;wam ondermeer het biologie-onderwijs op school ter sprake. Eén j ran de sprekers kwam tijdens z'n voordracht met de rake opmer- li ing: „Op school vertellen we de kinderen wat ze hadeen kunnen ii ien als ze buiten waren gebleven". Deze opmerking geldt in zekere ti in ook voor andere vakken. Als je kennis uit de boeken opdoet, J ergeet je dat in de regel veel sneller dan wanneer je iets in de prak- i ijk namaakt. In de afgelopen maand ondervond ik 6 at zelf. Een klas kinderen kwam naar èxel om een week aan „School in Bos Landschap" deel te nemen. De ièatste jaren organiseert een stichting )i iet deze naam werkweken om school- inderen in contact te brengen met het atuurbeheer. In dit geval mocht i Staatsbosbeheer de kinderen laten er- aren wat „natuur beheren" in de prak- jk betekent. Gedurende twee dagen van de week taken de kinderen de handen uit de louwen om dat zelf te ondervinden, te moeten dit niet zien als een mo- erne vorm van kinderarbeid. Het gaat i ij dit „werken" niet in de eerste plaats r m het resultaat. Voorop staat, dat de inderen zelf meemaken hoe nodig het dat dit soort werk plaatsvindt. Voor- i at de kinderen aan de slag gaan vertelt sn „boswachter" over het hoe en earom van het werk. Paden beleggen Om een voorbeeld te noemen: In de jinen lopen zandpaden, waarop we s leestal tweemaal per jaar een laag hooi ti inbrengen om stuiven te voorkomen, ijdens de voorbereidende les komen vragen aan de orde zoals: „Waarom moeten we in het duin op de paden blijven?" en „Waarom maken we in het duin geen paden van asfalt, dat maakt het onderhoud toch veel gemakkelij ker?". Naast de uitleg hoe ze het werk moeten uitvoeren, krijgen de kinderen ook iets te horen over de natuur in de omgeving van zo'n pad. Want als ze aan het werk zijn kijken ze om zich heen en dan is het leuk dat ze weten wat er in de omgeving te zien is. Als ze op de plaats van bestemming komen, gaan de kinderen vol enthousi asme aan de slag. Het beleggen van een pad met hooi is een dankbaar karwei, want na korte tijd zien ze het resultaat van hun zwoegen: Een deel van het muigelopen pad ligt er weer netjes bij! Een ander karwei is het planten van helm op stuifplekken in de duinen. Vrijwel iedereen weet, dat de duinen een kwetsbare plantengroei hebben en dat je er daarom niet zomaar dwars doorheen mag lopen. Maar wéten dat deze toegangssregel bestaat, is nog iets anders dan je er aan houden! Als de kinderen zelf bezig zijn met het planten van helm ervaren ze op een onvergete lijke manier, dat het een enorme klus is Kinderen van de Koningin Emmaschooi uit Dieren bezig mot hemplanten langs voet paden en het opruimen van de Slufter. stuifplekken in het duin weer in orde te maken. Het ligt voor de hand, dat ze met deze ervaring later meer begrip kunnen opbrengen voor de regels die in het duin gelden. Slufter opruimen Tijdens de week krijgen de kinderen nog te maken met een derde karwei, namelijk het opruimen van vuil in de Slufter. Bij het bespreken van dit werk komt het unieke karakter van dit gebied aan de orde. Door een gat in de buitenste duinenrij kan bij zware storm het water van de Noordzee er binnen stromen. Jammer genoeg spoelt er met het zeewater allerlei rommel de Slufter binnen. Een deel van dit aanspoelsel -hout, papier en plantenresten bijvoor beeld- verteert, maar met de rest weet de natuur geen raad. Willen we de Sluf ter als gaaf natuurgebied behouden dan moeten we rommel zoals glas en plastic regelmatig opruimen. „Eigenlijk zouden we een brief aan alle schepen moeten sturen.dat ze hun afval niet meer over boord gooien", zei één van de kinderen, toen we met een aanhanger vol vuil uit de Slufter terugkeerden. „Die mensen weten natuurlijk niet, dat die rommel in de Slufter terecht komt Tijdens de week staan er ook nog andere dingen op het programma, zoals een speurtocht, fietsen over het eiland en een bezoek aan Cor Ellen -onver getelijk! Het uitgangspunt bij al die acti viteiten is: Laat de kinderen zoveel mogelijk meemaken. Hoe waardevol dat is blijkt weer eens als ze met de Texel 88 de Waddenzee opgaan. Je kunt een in drukwekkend verhaal vertellen over de waarde van de Waddenzee, maar als het net druipend binnenboord komt en de vangst even later op het dek spartelt maakt dat duizend keer meer duidelijk! Onderzoek Eén middag tijdens de week trekken we erop uit voor natuurstudie. In kleine groepjes „onderzoeken" de kinderen een stukje bos. Elk groepje bestudeert een onderdeel van dat bos, bijvoor beeld: Welke bomen, struiken en plan ten groeien er? Er is ook een groep „Meten is Weten", die al metend gege vens over dit bosgedeelte verzamelt. Om een paar voorbeelden te noemen: Hoe hoog is de hoogste boom, hoeveel bomen hebben een stam die dikker is dan 12 centimeter? Kortom: rekenen in de praktijk. Er gaat na afloop van het onderzoek heel wat materiaal mee naar „Bloem en Bos" waar de kinderen logeren, 's Avonds verzorgt ieder groep een onderdeel van een tentoonstel ling waarin ze laten zien wat ze ontdekt hebben gedurende de middag. Het is schitterend om ze ingespannen bezig te zien met de resultaten van hun onder zoek. Ook de teksten die ze erbij schrijven zijn dikwijls bijzonder aardig. Bij de groep die iets laat zien van de diersporen die ze in het bos vonden las ik iets dat de moeite van het doorgeven waard is. Onder een paar getekende voetafdrukken stond: „Mensensporen: Die zagen we het meest. Als we niet oppassen vertrappen we alles! J. van Groenigen Vrijdag 10 oktober a.s. is er in verband met wedstrijden in Hippolytus- hoef geen handbaltraining. etCVEM ICZTAS BU'EM VEAAMTWOOflDCUAUU) «N OC KOM TC Enkele weken geleden om precies te zijn 14 t/m 20 september zijn wij voor het eerst op het eiland Texel geweest. Het is een prachtig eiland: overal mooi natuurschoon. En het is er ook schóón, op één stukje na en wel de camping „de Robbenjager" bij De Cocksdorp. Daar hebben wij onze week door gebracht, maar wij vinden dat de camping daar niet hoort het ligt er in de duinen en het ontsiert de hele omgeving bij de vuur toren. Niet alleen wij vinden dat maar ook de eilandbewoners, o.a. de beken de strandjutter Cor Ellen die we spraken. Het ergste wat we op de camping zagen was dat de eigenaar zijn afval in een vlak bij de camping liggende ven dumpte. En dat vond hij heel gewoon. Het is een smerig gezicht en het trekt veel meeu wen. De meeste afval is niet verteer baar. Er zit veel plastic, blikjes, papier en glaswerk bij. We hebben zelfs dode meeuwen bij de plek gezien, we vonden het de moeite waard om er een foto van maken en er over te schrijven. Hopelijk kan hier wat aan gedaan worden, want het hoort anders in deze tijd. In de „Texeltoerist" stond ook: Houd Texel schoon. En dat moet ook, want het is een fantastisch eiland. Fam. G.Klomp Eerbeek Naschrift Het geval is inmiddels bij de plaat selijke autoriteiten bekend. Volgens de eigenaar van de camping wordt op de genoemde plaats alleen gedurende korte tijd in het hoogseizoen vuil ver brand. De vuilcontainers waarover De Robbenjager beschikt, zijn dan n.l. niet toereikend en het huren van een extra container die slechts een zeer korte tijd van het jaar in gebruik is, wordt te kostbaar gevonden. Red. Scouting Texel kan voor een aantal groepen nog kinderen gebruiken. De leden zijn weer een jaar ouder geworden en daardoor is de situatie ontstaan dat er bij de ene groep veel te weinig zijn, terwijl de andere overvol is. Dat laatste is het geval met de verkenners (jongens van 11 tot 14 jaar). Bij de meisjesgroep van dezelfde leeftijd kan men nog wel een paar leden gebruiken. Door de verschuiving zijn er tekort kinderen bij de welpen (7 tot en met 11 jaar). Deze groep is weer opge splitst in jong en oud. De jonge club komt maandagmiddag om vier uur bijeen. De oudere groep om half zeven. Bij de kabouters (meisjes van 7 tot 10 jaar) kan men nog een paar leden gebruiken. Zij komen elke donderdag om vier uur bij elkaar. De meisjesgroep van 11 tot 14 jaar heeft elke vrijdag om zeven uur bijeenkomst. Om de verwachte grote toeloop om ledenkaarten op de eerste filmganger voorstelling (op 16 oktober) enigzins te beperken, worden mensen die lid willen worden in de gelegenheid gesteld zich eerder aan te melden. Op 9, 10, 11 en 13 oktober kan men tussen 17.00 en 18.00 uur in de hal van het City theater terecht om een lidmaatschapkaart te halen. Deze kaart kost f7,50. CJP-ers en P^s 65-ers betalen op vertoon van hun kaart half geld. Wanneer de breuk in een huwelijk als definitief wordt ervaren, is het door gaans zo dat de man in kwestie zijn koffers pakt. In „Kramer versus Kra mer" is het omgekeerde het geval. Daar legt de vrouw haar flatsleutel op tafel nadat ze de deur van de kinderkamer waar haar 6-jarig zoontje slaapt achter zich dicht heeft getrokken. Het ramp zalige van dat gebaar kenmerkt tegelijk de doordringende nuchterheid waarvan de hele film is vervuld. Bekroond met een vijftal Oscar-onderscheidingen valt Kramer versus Kramer zonder enige twijfel in de klasse van de beste film van het jaar. De kracht van de film is ondermeer aanwijsbaar door de na smaak die je ervan overhoudt. Deze ge schiedenis die de strijd om een kind bevat, ben je beslist niet op de stoep van de bioscoop vergeten. Ted Kramer (Dustin Hoffman) werkzaam bij een groot reklamebureau, gaat volkomen in zijn werk op en is zich daardoor nauwelijks bewust van het feit dat zijn vrouw Joanne (Meryl Streep) zich zeer ongelukkig is gaan voelen na de ge boorte van hun kind. Joanne probeert dit met Ted te bespreken, maar hij heeft het te druk met zijn carrière om er diep op in te gaan. Als het kind 6 jaar is, besluit Joanne weg te gaan. Zij neemt het kind niet mee omdat zij eerst haar gevoel voor eigenwaarde terug wil vinden. Ted wordt nu opeens gecon fronteerd met de zorg voor een kleine jongen. Dit gaat ten koste van zijn werk, en uiteindelijk wordt hij zelfs ontslagen. Na anderhalf jaar zoekt Joanne weer contact. Het gaat veel beter en ze voelt dat ze weer voor haar kind kan zorgen. Ze waren inmiddels gescheiden en Ted kreeg automatisch de voogdij, die zij hem nu gaat betwisten. Ted wil het kind niet afstaan en er volgt een gerechtelijke procedure met een getuigenverhoor. Uiteindelijk beslist de rechter dat het kind wordt toegewezen aan de moeder. De vader en de moeder herstellen te elfder ure nog wat in het belang van hun kind, en wij, als kijkers, beleven dan gelukkig toch een happy ending van de mooie en vaak ontroerende geschiedenis van een vader en zijn zoontje, de grote en de kleine Kramer. Donderdag t/m maandag. Alle leeftijden. Voor de komende zondagmiddag staat er weer een serie flitsende teken films op het programma, waarin Donald Duck het middelpunt vormt. Zo zien we Donald in een meningsverschil met een moederbeer, wier kleintje hij tracht te ontvoeren. Ook is Donald Duck op een farm, waar het leven goed is, voordat er een vervelende vlieg verschijnt.... Sa men met Mickey en Goofy treedt hij op als klokkenschoonmaker en brandweer man. Andere Disney-figuren, die aan bod komen zijn de drie kleine duckies Kwik, Kwek en Kwak, Pluto met zijn vrienden en vijanden, Goofy als olifan tenoppasser en Knabbel en Babbel verliefd op dezelfde nachtclubzangeres. De tien tekenfilms zitten bijna allemaal vol vaart en in sommige komen be roemde Disney-wijsjes voor. Dit keer hoeft zelfs geen ouder zich bij Disney te vervelen. FEUILLETON Gerard was met zijn tweedehands iatje voor komen rijden, maar het was i en prachtige avond en Yvonne vond lat ze best konden lopen. Ze gingen lijfjes naast elkaar, hij durfde haar zijn rm niet aan te bieden en bedacht: Als i iet een ander geweest was, had hij dat Is de gewoonste zaak van de wereld ledaan. Nog altijd was er tussen hen de arriëre, hij de employe, zij de dochter an de baas, bedacht hij bitter. Maar toen ze aan het tafeltje zaten bij iet zachte licht van het omkapte lampje onden ze elkaar en kon hij haar lachend dviseren wat ze moest nemen van de ele schotels en schoteltjes en waarvan "oral niet teveel. En hij vertelde de mop an de Indiaan die zoveel mosterd lenomen had, omdat hij dacht 't «einige is duur" met enige angst, rant de mop had zo'n baard) maar Vonne bleek hem nog niet te kennen n moest er erg om lachen. Zo brak het s. En zij was het ook die zei, dat het nooit «n gezellige avond zou worden als ze door TOM LODEWIJK. voortdurend 'u' tegen elkaar bleven zeggen. Bij de koffie (ze bleven hier maar, besliste Gerard, het was hier gezellig en rustig en daarenboven, bedacht hij, als je ergens anders heen ging wist je nooit wie je ontmoette en wat had je aan het geklets) vertelde hij van zijn jeugd en de moeilijke jaren waarin hij had gewerkt en geblokt. Gerard kon boeiend vertellen en onwillekeurig werd hij door zijn eigen verhaal meegesleept, beleefde het weer allemaal. Voor Yvonne ging een nieuwe wereld open. Problemen die zij nooit had gekend, behoeften die zij altijd had kunnen bevredigen tegenslagen die haar vreemd waren. En ze keek naar het energieke gezicht van de jongeman tegenover haar, dat nu zachter (en liever, dacht ze) was geworden bij die herinneringen. Toen ze eindelijk weer op straat ston den, huiverde ze opeens. "Heb je het koud?" vroeg hij "zal ik een taxi..." "Nee nee" ze weerde het haastig af "ik loop liever". "Vind je het erg' waagde hij "als ik je een arm geef?" Ze keek hem aan en hij behoefde geen antwoord. "Hè" zei ze tevreden "dat loopt ook veel fijner, vind je niet?" "Ik zou zo wel uren kunnen doorlo pen" meende hij. "En mij al die tijd meeslepen?" viste ze. "Alleen met jou, natuurlijk" "Natuurlijk?" "Ja-ik zie er alleen maar tegenop dat er een eind aan komt. En dat is over tien minuten". Ze liepen samen door, zwijgend, ieder bezig met zijn eigen gedachten. Yvonne probeerde haar gedachten en gevoelens onder controle te krijgen. Voor het eerst van haar leven liep ze aan de arm van een man, waarvan ze dacht: ik wou dat die arm me m'n hele verdere leven bleef vasthouden. Hij was, vond ze, zo anders, o ja, zo héél anders dan alle mannen die ze kende. En tegelijk was de achtergrond van haar denken de waakvlam: wat ga je doen? Kén dat nu maar zo? Ze schudde onwillig haar hoofd. Was dat nu niet wat ze altijd had volgehou den, dat dét nimmer een hinderpaal zou mogen zijn. Had ze niet altijd één ding zeker geweten: als de man kwam, die dit gevoel in haar wekte, dan kon het haar niet schelen wat hij was. En wat was Gerard de Rheede? Zeker geen mislukt mens, niet de arme kunstenaar over wie ze op kostschool wel eens fan taseerde, of de stoere zeeman, met blauwe ogen. blauw als de zee. Wan neer zij maar niet 't ongeluk had dat ze Yvonne Lazare was, als ze nu gewoon een meisje van kantoor was, bijvoor beeld, zou dan nog éen ogenblik twijfel overblijven? En opeens wist ze het en het schoot door haar heen als een vlam: ze hield van hem! En ze wilde hem en geen ander. "We zijn er Yvonne" zei Gerard op eens. Ze keek omhoog naar het grote huis met het glimmend koperen firma-naam bord. "Ja" zei ze toonloos we zijn er. Het is uit". "Wat is uit? Het sprookje?" "Het was toch geen sprookje? Voor mij niet. Voor mij was het werkelijkheid". "En zó, dat je nu met een diepe zucht zegt: het is uit" stelde hij glimlachend vast. Ze knikte, woordeloos. En hij wist, dat dit het moment was. "Of... wou je soms de andere exo tische eetgelegenheden van Amsterdam ook nog proberen?" "Zullen we?" vroeg ze ademloos en de blik in haar ogen zei hem zoveel dat hij een ogenblik verlegen was. "Als jij wilt" zei hij. "Als jij wilt" herhaalde ze lachend. "Als wij willen". "Willen wij? Wat klinkt dat bijzonder: wij. Jij en ik, samen, dat is wij..." En opeens was ze in zijn armen. Toen verder op de gracht de schijn werpers van een auto weerkaatsten tegen de bomen maakte ze zich haastig los. "Dag" zei ze en vluchtte de stoep op. Hij bleef staat, tot hij opeens de kou van de najaarsnacht voelde. Toen liep hij langzaam, diep in ge dachten naar huis. Hij had de kans van zijn leven in handen. HOOFDSTUK 5 Een society-huwelijk Yvonne Lazare kreeg haar uitverkore ne niet cadeau I Zowel haar vader als haar oom Guy zaten met stomheid geslagen, toen ze hen vertelde, dat zij en Gerard de Rheede het met elkaar eens waren en dat ze met elkaar wilden trouwen. Binnen niet al te lange tijd, want waarom zouden ze een 'verkering' on nodig rekken, wanneer ze zéker van elkaar waren? Het was een verrassing, want Yvonne en Gerard waren er in gelaagd, hun verhouding geheim te houden, wat nogal wat strategie van beide kanten had gekost. Gerard had er zich inwendig aan geër gerd. Waarom al die geheimzinnigheid? Het was toch een eerlijke zaak? Was hij niet goed genoeg voor Yvonne? Was het nog altijd de 'dochter van de baas' en de employe van de firma? Maar er stond voor hem te veel op 't spel, dan dat hij zijn gezond verstand niet zou laten zegevieren. Inderdaad zouden zéker de beide heren Lazare, vader en oom, het geen doodgewone zaak vinden. Daarbij huldigde hij het standpunt, dat Guy Lazare er eens toe had gebracht een goede typiste te laten gaan 'liefde en zaken nooit vermengen'. Het gaf hem zelfs een zekere voldoening dat niemand wist, dat de procuratie houder, als alles volgens de plannen verliep, straks tot de familie zou beho ren, nóch in den huize Lazare, nóch op het kantoor. Daarom maakte hij er het beste van en werd het een sportief genoegen, de buitenwereld om de tuin te leiden. Binnenshuis verrieden ze zich nimmer en daarbuiten ontmoetten ze elkaar déar waar ze geen herkenning te vrezen hadden. Yvonne had er wel enig be zwaar tegen, naar Gerards kamer te gaan, maar wilden ze alleen zijn, dan zat er niets anders op en zijn hospita, die de goedbetalende, correcte huurder wel mocht, had ook wel met één oogopslag gezien dat diens verloofde geen 'licht hippie' was, maar een 'dame van standing'. Dus dat gaf ook al geen be zwaar. Yvonne doorleefde blij en ver heugd deze tijd en haar vader en oom merkten beiden wel goed op, dat ze er zo buitengewoon uitzag en 'iedere dag wel knapper leek te worden'. Had Henri Lazare het niet te druk met zijn zaken gehad en was Guy Lazare geen oude vrijgezel geweest, dan hadden ze mis schien gedacht aan het lied, dat Marie de werkster ook graag mocht zingen "Dat zal, dat zal, de liefde wel wezen..." maar de mannen in huis waren ziende blind en Yvonne liet het zo, terwijl ze gestaag overlegde hoe ze haar vaderlen haar oom) het nieuws moest mede delen, zó dat er geen kans was op een spaak in het wiel van de huwelijkskoets. (wordt vervolgd)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1980 | | pagina 11