„Politie werkte niet mee aan poging tot schadevergoeding FILM r „Messidor" „De man, die niemand werd 9on9«r „WAT IK ZEGGEN WOU." Bibiotheek in „De Schuilhut" Nader onderzoek gelast Het boekje over Souwtje de Wijn J IINSDAG 11 NOVEMBER 1980 TEXELSE COURANT PAGINA 7 Zoals dat meestal gebeurt bij een antal identieke misdrijven had de offi- er van justitie Mr. Jansen aan V.d.N. echts drie van de reeks misdrijven ten ste gelegd. Zulks wordt gedaan op rond van een eenvoudiger bewijsvoe- ng. Als eerste feit legde de officier V. N. ten laste dat hij op 1 juli 1979 een Ifa Süd had opengebroken die bij de urkse Tent geparkeerd stond. Uit de jto werden een radio, cassetterecor- er. rijbewijs, girobetaalkaart en nog at zaken gestolen. Het tweede feit eed zich voor op 5 augustus toen een uitse Mercedes die bij paal 21 gepar- serd stond werd opengebroken. Een jraampje werd ingeslagen en uit de jto werden een autoradio en een ver- jndtrommel gehaald. Op 6 augustus )79 was het weer raak toen een issetterecorder en bandjes uit twee jto's bij Dennenoord werden gestolen. ,,U heeft in 1979 nogal huisgehouden j Texel. U maakte deel uit van een >nde die in de vakantie en tijdens de eekeinden op Texel actief was. Hoe jat het sedertdien?" vroeg de politie- chter Doedens. „Ik heb helemaal ;en problemen meer", liet de verdach- weten. „Ik ben nu op het goede pad. werk als operator in een computer- intrum bij een bankinstelling". „Het was steeds in de vakantie dat u oblemen kreeg. Bent u er inmiddels :hter dat er andere manieren zijn aarop de vakantie doorgebracht kan orden?" De verdachte erkende dat zijn ikantiebesteding op Texel 1979 niet eaal was. Hij vertelde dat hij dit jaar lar Zweden was geweest en zich lar netjes te hebben gedragen. Als getuige-deskundige had de raads- an van V.d. N. Mr. de Vos de heer ulder van de reclassering gedagvaard, ulder wees erop dat de werkgever van verdachte aanvankelijk erg sceptisch ond tegenover het gebeurde. V.d. N. bang zijn baan te verliezen, vooral ndat hij het erg naar zijn zin heeft op it computercentrum. Van de zwaarte n het vonnis zou het onder meer af ingen of de verdachte in zijn baan ihandhaafd zou kunnen blijven. Ver- ir is V.d. N. op het ogenblik actief in n jeugdclub in Amsterdam-Zuid. Hij is ar tweede secretaris. Het werken met groep bevalt hem dermate goed dat momenteel bezig is met een toe- ingsexamen voor de sociale acade- ie. Schadevergoeding In antwoord op een vraag van de offi- sr van justitie meldde de reclasserings- an dat gepoogd is de schade aan alle icupeerden te vergoeden. d. N. heeft zelf gevraagd hoe hij de hade zou kunnen vergoeden. Op Dnd daarvan heb ik met hem een brief igesteld en die gestuurd naar de politie Den Burg. In die brief verzochten we politie ons in contact te brengen met gedupeerden. We hebben op dat rste schrijven niets gehoord. Daarna er een tweede brief de deur uitge- an, waarop eveneens geen antwoord Hij was niet verliefd, hij had niet lief, lar hij zag de uitdaging en kon die niet erstaan, zonder zichzelf een minder- ardigheidsgevoel te bezorgen. Als je n vrouw, met haar geld en haar zaken ofd kon je je 'n machtspositie bou rn, waarbij vergeleken de hele n.v. mtferlant en Lazare een komenijs- nkeltje was. Sue had hem tijdens hun sprekken (het was niet bij die dinner- ■ty gebleven) -een panorama laten n van de ongekende mogelijkheden in It land van de dollar. Door haar en met fer zouden die binnen zijn bereik Tien. laar tegelijk was hem overduidelijk «orden, dat Sue eigenlijk precies was hij. Haar belangstelling ging alleen naar de sterken en hun prestaties. Ze s in haar diverse huwelijken telkens i trapje hoger geklommen, ook haar i de begeerte aangeraakt. En nu had kennis gemaakt met die Hollander, g en aan het hoofd van een oud en biedwaardig bedrijf, een man van d en die geld wist te verdienen, een n met vaart en visie- en daarenboven kwam. In een later stadium heeft een collega van de reclassering gebeld naar de politie. Er werd doorverwezen naar de officier van justitie in Alkmaar. Deze laatste stemde erin toe de stukken op te sturen. In deze stukken bleken echter niet de benodigde gegevens te staan. Kort daarop kwam de dagvaardiging voor deze zitting. Er is dus wel gepro beerd de schade te vergoeden, maar door omstandigheden is dat tot nu toe nog niet gebeurd", aldus de reclasse- ringsambtenaar Mulder. Ook Hettie Dokter was als getuige- deskundige gedagvaard door de verde diger. Zij is betrokken bij het jongeren centrum in Amsterdam waar ook de verdachte werkt en schetste zijn acti viteiten aldaar. „Het is aardig te weten dat u nu uw energie op een andere manier be steedt", zei rechter Doedens die ver volgens het woord aan de officier gaf voor zijn requisitoir. Officier Jansen achtte de feiten die V.d. N. ten laste waren gelegd wettig en overtuigend bewezen. „De zomer van 1979 stond in het teken van zinloze vernielingen op Texel en dat op grote schaal. Het is heel kwalijk dat dit kenne lijk allemaal uit verveling is gebeurd op ons schone Texel. U bent in het verle den al eens met de justitie in aanraking geweest. Een paar jaar geleden moest u bij de kinderrechter voorkomen. In Amsterdam werd u toen een voor waardelijke straf opgelegd. Dat moest als een waarschuwing gezien worden. Nu in 1979 heeft u op Texel dit soort afschuwelijke delicten gepleegd. Ik til hier zwaar aan. Mensen die na lange tijd een autootje kunnen kopen en die daarmee naar het strand gaan op vakantie. Als ze terugkomen is alles vernield; hun spullen gestolen. Ik zie hier weinig andere middelen dan een gevangenisstraf. 'Eèn geldboete heeft weinig zin". Vergelding „Ik wil echter ging de officier ver der, „rekening houden met het feit dat u volgens de getuige-deskundigen ge ïnteresseerd bent in sociale dienstver lening en ook verder op het goede pad bent. Er is sprake van een positieve lijn die door gevangenisstraf doorbroken zou worden. U heeft nog steeds werk, er is geprobeerd schade te vergoeden. Ik bespeur een stukje motivatie bij ie mand die anderen tot nu toe alleen maar narigheid heeft berokkend. De officier ging vervolgens in op het doel van de straf. Enerzijds is er de ver gelding die als doel de laatste tijd minder speelt. Anderzijds dient straf om her haling te voorkomen. Omdat de officier gezien de positieve dingen waar de ver dachte zich de afgelopen tijd mee bezig heeft gehouden niet bang was voor het weer in de fout gaan van V.d. N. volstond hij met een voorwaardelijke straf van twee maanden met een proef tijd van twee jaar. De advocaat was het met de officier eens maar zei: „Ik zou een man die ze, dat bemerkte ze heel goed, wist te fascineren juist door ergens onbereikbaar te blijven. Laat ze maar op hun tenen staanl had ze eens lachend gezegd. Het was de kunst, ze zo te houden, te meer naarmate je ouder werd. Want, vond Sue, wat een vrouw beneden de dertig had, dankte ze aan de Schepper, daarna moest ze voor zichzelf zorgen en dan te slagen in het streven altijd aantrekkelijk en in het middelpunt te zijn, dat was je eigen verdienste. Ook tijdens de cock tailparty op de club was ze dat weer geweest en het had haar een plagende voldoening gegeven, bijzondere aan dacht te besteden aan deze toevallige gast, deze Hollander, terwijl ze wist dat minstens een half dozijn gentlemen dolgraag in zijn schoenen had gestaanl Ze had daarenboven de wetenschap dat ze hem ook als vrouw onweer staanbaar boeide, en begreep dat dit alleen zo kon blijven wanneer hij nooit of te nimmer de indruk kon krijgen, dat hij haar bezat, dat hij met haar zijn doel had bereikt. Dan, zo voelde ze met haar on feilbare intuitie, was het voor hem een bekeken zaak en zou zijn onrustige blik alweer op zoek zijn naar nieuwe ver overing, ook op het gebied van wat ze een beetje cynisch glimlachend, de 'liefde' noemde. Liefde was voor haar het spel van aantrekken en afstoten, zelf altijd meester blijven van het terrein en dat was een buitengewoon opwindende sport die nimmer verveelde, aldus Sue van Zuylen die met diepe voldoening hoorde vertellen dat ze zo hier en daar gold als 'een gevaarlijke vrouw'. Toen ze zo argeloos-weg had gezegd, dat hij haar eens moest opzoeken als hij in de States kwam, had hij wel geweten dat Amerikanen dat altijd zeggen. Ze menen het nog ook, want ze laten je niet op de mat staan als je aan hun uit nodiging gehoor geeft, zelfs al weten ze niet zo dadelijk wie je ook weer bent. Sue kon het gezegd hebben als de cliché-beleefdheid, maar hij voelde dat, wanneer hij haar te eniger tijd aan haar woord hield, ze nog drommels goed zou weten wie hij was en ook zou begrijpen, dat hij niet alleen maar een beleefd- heisvisite zou maken. Maar zo eventjes naar de States vliegen om een dame een bezoek te brengen, dat was nogal watl Een paar keer per jaar kwam hij wel in New Vork, meestal voor een paar dagen. Nu, hij moest maar uitkijken naar een gelegen heid en niet te lang wachten, niet teveel laten afkoelen. En dan kon hij er misschien een weekje aan vastplak ken... moeilijkheden was gekomen. Nadat be kend was geworden dat hij de inbraken had gepleegd, had de campinghouder gedreigd de hele familie van zijn kam peerplaats te zullen verwijderen. Zulks was in niet mis te verstane bewoordin gen gebeurd. „Hou op met die stomme dingen", drukte Doedens de verdachte op het hart en vonniste een voorwaar delijke gevangenisstraf van twee weken met een proeftijd van twee jaar. MKVl* «N LEZIAS-BUTEN VUUWTWOOAOCUJUMCO WN of De stewardess kwam kijken of hij zijn tableau al leeg had. "Geen eetlust, meneer?", vroeg ze vriendelijk. "Geen aandacht", glimlachte Gerard. "Neemt u het maar mee". En hij dolf in zijn tas naar de dienstregeling om eens te zien, hoe hij dat snoepreisje naar de overkant het best kon organiseren. Tegen zijn gewoonte in, neuriede hij zacht en tevreden. Zolang het leven steeds nieuwe kansen bood, was het heus nog niet zo kwaad. En hij kocht van de purser een klein duur flesje franse parfum, belastingvrij. Voor Yvonne. HOOFDSTUK 7 Nieuwe kansen in de Nieuwe wereld Gerard de Rheede kon vanaf de vijf en twintigste etage de skyline van de wereldstad New York bewonderen. De zon was al niet meer te zien, overal flikkerden de lichten en lichtreclames aan. Over een uur zou de taxi voorko men, die hem naar de vluchthaven zou voeren en nog een uur later zou hij al weer, hoog boven de Oceaan, op weg zijn naar huis. Naar huis... dat was de zaak, dat was Yvonne. Geen van beiden trokken ze hem. Hij had, aan een wat geforceerd bezoek aan New York, een week extra gekoppeld. Hij moest er eens uit en hij wilde eens wat meer van Amerika zien dan hotelkamers en conferentiezalen, bankkantoren en restaurants, had hij gezegd. Hij zou gebruik maken van de invitatie van een Amerikaans zakenman Bruin, zijn voor minnaars van het oude land een lust voor het oog. Het was me een genoegen het Jassieshuisje op de zeedijk vóór de Zeven Provinciën weer te zien, een echt herkennen van wat eens is geweest. En toen we in de tekst lazen dat Souwtje in die zelfde Zeven Provinciën meegespeeld had als de redersdochter Clementine in Heijermans 'Op Hoop van Zegen', kwam mij in gedachten dat ik zo'n jaar of tien later in hetzelfde stuk op dezelfde plaats ook op de planken had gestaan. Souwtje speel de de kunstzinnige Clementine volko men natuurlijk, ze behoefde zich daar voor geen geweld aan te doen. Even natuurlijk als de andere medespelenden de vissers weergaven, was zij in haar rol, want al was zij uit het dorp voortgeko men, in haar gedragingen week ze door kunstzinnigheid en ontwikkeling haast contrasterend af. Het stuk speelde zich af in een vrij klein zaaltje onder het licht van een stuk of vier grote olielampen in ijzeren beugels hangend aan de zolde ring, gedekt door wit geverfde kappen. Het zou nog jaren duren voordat die verlichting door electrische gloeilampen werd vervangen. Op het einde van haar leven moest Souw midden in een barre winter voor een buikoperatie naar het ziekenhuis in Den Helder. Na elf dagen stuurde men haar verzwakt terug naar De Roef. Het werd ons op de boot verteld, men sprak er schande van dat ze zo onverzorgd aan haar lot werd overgelaten. Dadelijk zochten we haar op: dikke ijsbloemen stonden op de ruiten, het huisje was koud, want de kracht ontbrak Souwtje om de kachel aan te maken. In een paar emmers stonden kledingstukken om uit te spoe len, maar het water was bevroren. die hij in Londen had ontmoet. Yvonne vond het uitstekend, hij was de laatste weken snel geirriteerd haast nooit thuis. Misschien zou de afleiding hem goed doen, misschien was hij wat overwerkt. Hoewel Yvonne Lazare er zich reken schap van gaf dat haar huwelijk haar tot nog toe maar weinig geluk had gebracht weigerde ze, het als mislukt op te geven. Ze was tussen zakenmensen opgegroeid en had de indruk gekregen, dat het nu niet zulke ideale huwelijks partners waren, want ze zag alleen het voorbeeld van haar vader, die nooit tijd had en oom Guy die (wijselijk, dacht ze) vrijgezel was gebleven... Gerard paste geheel in dit patroon. Soms was hij zorgzaam en attent, soms, als ze eens een avond samen uitgingen, was hij geestig en onderhoudend, was ze trots op hem. En wellicht zou hij, als hij het straks een beetje rustiger aan kon doen, meer tijd voor haar hebben, zou de saamhorigheid van weleer terug komen en zou hij een liefhebbende vrouw meer gaan waarderen. Daarnaar had het de laatste maanden niet uitgezien en daarom was ze blij dat ze zijn gedrag kon toeschrijven aan vermoeidheid, overwerktheid. Hij had gelijk, hij moest niet zo meteen op en neer vliegen, hij kon er best een weekje tussen uit. Guy Lazare zei er niet veel van, had zijn eigen gedachten. Hij zag zijn intuitieve afkeer van dit huwelijk steeds meer bevestigd. De Rheede was een Streber. Eigenlijk geen man voor een huwelijk met Yvonne, die niet tevreden was met status, dure Souwtje lag op bed, onder een schame le deken, wat lappen en een mantel trachtte ze warm te blijven. Op tafel stonden wat doosjes met biscuits, een paar potjes met vruchtenconserven die goede buren haar in het ziekenhuis hadden gebracht. Men kwam af en toe bij haar kijken want vergeten werd ze niet. Toch begrepen wij dat ingrijpen nodig was. Gelukkig maakte de toen malige wethouder Cor Roeper er dade lijk werk van en werd aan een haast onmenselijke toestand een eind ge maakt. Want wat je ook van de Texe laars zeggen mag, in tijden van nood hebben ze voor een medemens wat over. Van harte kan ik het mooie boekje aanbevelen. Misschien denkt u nog eens aan het leven en de illusies van een Texelse vrouw, die eens in ons midden was. Met veel strijd, maar toch ook met veel waardigheid, is ze haar levensweg gegaan. J. A. van der Vlis, Blaricum. Met ingang van 20 november kunnen in De Koog weer elke donderdag (met uitzondering van de schoolvakanties) boeken worden geruild. Er is een nieuwe kollektie gearriveerd in De Schuilhut aan de Parnassiastraat. De jeugd is daar welkom van 15.15 - 15.45 uur en vol wassenen van 15.45 - 16.15 uur. kleren, veel relaties. Ze was daar veeleer afkerig van en daardoor stelde ze Gerard die met zijn vrouw wilde pronken, die wilde dat ze aan zijn image luister bijzette, teleur. Hij wist wel dat Gerard het met de huwelijkstrouw niet altijd nauw nam. Wist Yvonne het? Als ze het wist, dan hield ze zich groot. Als zij er zelf niet over begon, zou hij het zeker niet doen. Maar hij voelde zich beledigd in zijn nichtje. After all, dacht de oude aris tocraat, is de Rheede toch geen heer, al doet hij nog zo zijn best het te schijnen. Gerard was opgelucht vertrokken, op gelucht en vol verwqachting. Hij had Sue van Zuylen geschreven dat hij voor zaken in New York zou zijn en dat hij hoopte, dat ze 'een avond vrij zou maken om met hem te dineren. Dat was wel het minimum. Misschien pakte het nog gans anders uit... Hij werd niet teleurgesteld. Toen hij vanuit zijn hotel Sue opbelde, had die hem bestraffend toegesproken. Was een avondje dineren al de tijd die hij haar gunde? Ze had er op gerekend dat hij als hij kwam, haar gast zou zijn. Wat? Wilde hij naar het westen van Los Angeles en Frisco? Zomaar voor z'n genoegen? Nu, als hij dacht dat daar meer genoegens te beleven als haar gast... O, Juist, gelukkig dat hij inzag dat zijn eerste plicht was, haar te komen begroeten en dan zouden ze wel kijken of hij nog tijd overhield voor de west kust. (wordt vervolgd) Het waren geen Texelaars die afgelopen vrijdag voor de balie van de olitierechterin Den Helder stonden, maar wel mensen die Texel als hun werkterrein hadden gekozen. Terecht stonden V.d. N. uit Amsterdam n U. uit Amstelveen, die in de zomer van 1979 tal van inbraken uit eparkeerd staande auto's hadden gepleegd. geen advocaat zijn als ik u niet vroeg iets van de straf af te doen". Rechter Doedens sloot het onderzoek ter zitting en zei te hopen dat de ver dachte had begrepen dat het meer vol doening geeft iets op te bouwen dan iets af te breken. In zijn strafmaat wilde hij rekening houden met het vonnis voor een ander lid van dezelfde bende die eerder voorgekomen was en hij besliste: 6 weken voorwaardelijk met een proef tijd van 2 jaar. Tot dezelfde bende als waarvan V.d. N. deel uitmaakte behoorde U. Deze dienstplichtige militair uit Amstelveen had eigenlijk moeten verschijnen voor de auditeur-militair, maar omdat bij de inbraken ook burgers waren betrokken, was de zaak in handen gegeven van de burgerlijke rechter. U. was ten laste gelegd dat hij op 20 augustus 1979 een radiocassetterecorder en bandjes uit een Peugeot, die bij het VVV kantoor in De Koog geparkeerd stond, had gestolen. Aan de auto was verder voor driedui zend gulden vernieling aangericht. Op 10 september werd het tochtraampje van een Lada die op het parkeerterrein bij hotel Dijkstra in De Koog stond vernield. Ook uit deze auto werden een cassetterecorder en wat bandjes meege nomen. De verdachte verklaarde niet actief aan de inbraak te hebben deel genomen. maar er „alleen maar bij te zijn geweest". Bij hem thuis werd overigens wel een cassetterecorder, die van de eerste inbraak afkomstig was, in beslag genomen. U. verklaarde dat verveling en het zoeken naar sensatie het motief voor zijn daden waren geweest. Ook in Amsterdam is hij betrokken geweest bij een diefstal. „Je moet nu echt gaan uitkijken, joh", zei politierechter Doedens. De officier achtte de feiten wettig en overtuigend bewezen. De golf van baldadigheid die in 1979 over Texel woedde en die tot uiting kwam in ver nielingen en diefstallen heeft volgens Mr. Jansen niet te maken met verveling of sensatie, maar alles met laffe daden. „Dit soort vergrijpen is altijd moeilijk te achterhalen. De daders verdwijnen na het seizoen. Ik vind de situatie rijp om gevangenisstraf op te leggen. Ander zijds wil ik er rekening mee houden dat u nog niet eerder veroordeeld bent", zei de officier die tot een eis van drie weken voorwaardelijk kwam met een proeftijd van twee jaar. Rechter Doedens memoreerde dat de familie van Udoor zijn gedrag al flink in Vrijdag stond de Texelaar K. voor de balie van de politierechter wegens rijden onder invloed. De zonder beroep zijnde K. werd op 6 april van dit jaar dermate onder invloed van alcohol achter het stuur van zijn auto aangetroffen, dat een blaas- of bloedproef niet eens nodig was voor de bewijsvoering. Op 23 juni werd hij weer gepakt. Dit keer wees een bloedproef uit dat hij met een promillage van 2,69 reed. Daar de verdachte kennelijk met moeilijkheden kampte en nog nooit eerder met de justitie in aan raking was geweest, schortte rechter Doedens de zaak op en gelastte een nader onderzoek door de reclassering. Het boekje over Souwtje de wijn kan ik zowel bij jongeren als ouderen van harte aanbevelen. En wel omdat het werkje zo oer-Texels is. De schrijvers en samenstellers vertellen vol genegenheid van Souwtjes leven. Allen die haar gekend hebben of alsnog wensen te leren kennen, zullen er waardering voor opbrengen. Persoonlijk heb ik herhaal delijk van die waardering getuigd, onder andere toen zij na haar overlijden naar de begraafplaats aan de Kogerstraat werd gebracht. Ik kenschetste haar toen als 'een vrije vogel zwervend over het gehele eiland en ten leste neergestreken om niet meer op te vliegen'. Met al haar eigenaardigheden, waar over Timmer en Van der Klift zo mild schrijven, was Souwtje op het eiland zeer gezien. Ze had wat men 'een goede pers' pleegt te noemen. Geboren en getogen in het toen nog zo armoedige Oudeschild is ze van haar dorp nooit geheel losgekomen. Ze was direct in haar uitlatingen, op de man af. Eens maakte ik mee, dat een boer in de Prins Hendrikpolder zijn plaats vereeuwigd wilde zien. Ze weigerde aan het verzoek te voldoen omdat de man haar niet aanstond... Nog goed herinner ik mijn eerste bezoek in haar huisje bij Cors List aan het begin van het kanaal. Ze was toen al omringd door een groot aantal katten, maar er scharrelde ook een duinkonijntje rond met een verminkt pootje, omdat het dier in een klem had gezeten. Jaren later, toen ik haar goed had leren kennen en achter haar levens geschiedenis was gekomen, liet ze me, echt in haar schik, De Roef zien. Weliswaar was ze toen als kunstenares- se al op haar retour, maar haar verstand was nog uitstekend. Wat kon ze tekeer gaan, als ze meende onheus behandeld te zijn. Ze kon dan plotseling uitvallen dat ze bestolen was: een van haar schil deringen was zo maar, dwars door de muur verdwenen en ook haar etsplaten .waren zoek. Van dit alles spreekt het boekje dat vol piëteit aan haar nage dachtenis is gewijd. Héél goed zijn de vele kleurendrukken, afbeeldingen van haar werk. Bekend is het dode vogeltje, waarmee het boekje begint, maar in het algemeen heeft Souwtje bijna altijd landschappen gemaakt in pastel- en aquareltechnieken. Ze heeft die oude landschappen van het eiland met zijn verspreid staande stolpen, bijna altijd vergezeld van wat verwaaide en gemar telde bomen, wellicht beter gezien dan enig ander kunstenaar. Wanneer we haar opzochten, kende haar gastvrijheid geen grenzen. Ons gezin was altijd welkom en ze liet dat duidelijk blijken, uit beduimelde kopjes dronken we thee en de kinderen moesten en zouden een koekje nemen, hoewel een doordrin gende geur van katten en vis het bezoek wel eens minder aantrekkelijk maakte. Zoals bij een ieder die scheppend werk zaam is, was haar werk niet altijd van dezelfde hoge kwaliteit, maar soms is het zo gaaf, zo goed doorwerkt en fraai van opzet, dat alleen maar lovende woorden op hun plaats zijn. Patrimo nium op Harkebuurt, het Sandershuis met het erbij liggende Lagerhuis, het gezicht op Oudeschild met de boet van In het heldere Zwitserland vol schone bergen en wegen is het een doodzonde je op straat te wagen zonder een cent op zak. Het ergst isals je dan ook nog van het vrouwelijk geslacht bentl Wat er onder die omstandigheden allemaal kan gebeu ren zien we in Allain Tanner's 'Messidor' (oogstmaand) waarin een lifttocht ge volgd wordt van twee-meisjes. De éèij is. een intellectueel type uit de grote stad, de ander is arbeidermeisje uit het dorp. Zo maar liften is een stap buiten de orde. Het past niet in de regelmaat van de auto snelweg. Het doelloos trekken maakt de meisjes tot wat men in het Engels zo mooi drop-out' noemt. Als ze geen geld meer hebben gaan de meisjesaan het roven. Ze weten een revolver te bemachtigen, gebruiken die en worden tot terroristen uitgeroepen. De politie begint jacht op ze te maken en schiet - even toevallig als onvermijdelijk - een onschuldige burger neer. Daarna worden ze ingesloten. Op dit moment hadden ze een zelfmoord kunnen plegen en als inmiddels RAF- achtige anarchisten een bij voorbaat verloren vuurgevecht kunnen aangaan. Ze geven zich echter gewoon over. Het einde van een droom die idyllisch begon, maar een nachtmerrie werd. Zo zien we door indringende beelden de reacties van allerlei mensen die afwisselend dom, vij andig of ronduit gewelddadig reageren op het wat uit de tqon vallende gedrag van hét liftende ep bietsende tweetal. Kleine verschuivingen in het patroon van de gebeurtenissen leiden tenslotte tot een dramatische wending. FEUILLETON door TOM LODEWIJK.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1980 | | pagina 7