DE SLUFTER VAN EEN
HARDLOPER IN DE
SCHOLERIE
0
Kerstman wordt
ingehaald in De Koog
„De man,
1 die niemand werd'
Plaatopnamen in
de Scholerie van
„M'n maat en ik"
Amateurtje nam
stuk in studie
Gegevens over de
Scholerie gevraagd
VASTE DATA
RIJDAG 19 DECEMBER 1980
TEXELSE COURANT
PAGINA 9
Dinsdagmiddag baadde de Slufter in het fel oranje licht van een
angzaam achter de einder wegzakkende zon. Woensdag was de
Slufter een grijs verlaten oord, waarover striemende regenvlagen vrij
;pel hadden en de wind het helmgras geselde. En vandaag heeft de
Slufter ongetwijfeld weer een heel ander gezicht. De Slufter is een
ingerept terrein met eindeloos veel gezichten. Lieflijk en vriendelijk
ils de zon aan de hemel staat en de lamsoor bloeit. Koud,
needogenloos en angstaanjagend als de regen neerkomt en de wind
wer het land loeit.
De Texelse schilder Niek Welboren
eeft zich door de vele gezichten van De
ilufter laten inspireren. Met de nodige
oorzichtigheid begon hij in 1978 de
ierste schetsen van het gebied te
i taken. Eigenlijk niet meer dan het
erkennen van een gebied dat hij op
apier wilde zetten. Tot dan had Niek
oofdzakelijk tekeningen en schilderijen
emaakt van het oude land van Texel,
let feit dat Welboren in 1978 met de
Slufter begon betekent niet dat hij sinds
lie tijd met niets anders bezig is
leweest. Hij maakte diverse werken van
Ichotland. Dit land was in het begin net
o'n uitdaging voor hem als De Slufter.
Iet móest op papier. Maar ook daar-
(oor waren de voorbereidingen
odig. Wat de Slufter betreft zegt Wel-
joren: Ik was er nu aan toe om het te
naken. Dat wist ik. Vandaar deze expo-
litie.
De expositie over De Slufter is tot 11
anuari te zien en omvat in het totaal 34
werken. De Scholerie is dagelijks van
len tot zes uur geopend en bij voldoen-
le animo kunnen tochten per paard en
vagen naar De Slufter worden ge
naakt.
Hardloper
De subtitel van de expositie is: 'Im-
iressies van een hardloper'. Welboren
reldt dat die subtitiel heel bewust is
lekozen. ,,lk loop vaak door De Slufter
'oor conditietraining. Tijdens dat lopen
loe ik echter heel wat impressies op.
Iet is eigenlijk zo, je geneert je een
leetje als daar loopt te rennen. Als je
nensen tegen komt hóór je ze denken:
gunst, zo'n mooi gebied. Moet ië daar
ïou zo hard lopen. Dan zie je toch
lelemaal niets van de natuur'.
Ik denk dan wel eens, je zou eigenlijk
i )ij me thuis moeten komen kijken. Want
doe juis enorm veel impressie op
ijdensdat hardlopen. Ik loop een aantal
ceren per week dooe De Slufter. En als je
jan thuis bent dan móet alles er gewoon
jit. Alles wat je hebt gezien. Alles wat je
ïebt meegemaakt. Ik zet op zo'n mo-
nent op papier wat ik heb beleefd.
Omdat ik er vrij vaak kom, heb ik het
gebied goed leren kennen.
Explosie
Welboren zegt verder dat de expositie
die nu in de Scholerie in Zuid Eierland
tangt in feite het gevolg is van één
ïxplosie van creativiteit. Hij had zoveel
ndrukken verzameld dat het een soort
dwang wer om ze op papier te zetten.
De Slufter kwam vooral zo complex op
hem af omdat het gebied niet één dag
letzelfde is. Telkens werden nieuwe
deëen opgedaan die op het papier
vertolkt moesten worden. En telkens
«as dat een uitdaging. Na de schil
derijen die nu te bezichtigen zijn, wilde
hij nog wel verder gaan. Maar het lukte
niet zo best meer. In het atelier van
Welboren staat nu nog een doek dat
half af is en nooit afgemaakt zal
worden. De Slufter blijft voor de schil
der een bron van inspiratie, maar de
komende werken die aan De Slufter
geweid zullen zijn behelzen meer details.
Het grote werk, de overzichten, het
staat er nu op. Met het werken aan deze
expositie is Welboren 20 mei begonnen.
Hij was pas in staat om De
Slufter op papier te zetten na zijn reizen
in Schotland. Voorafgaand aan de
Slufterexpositie heeft hij de nodige
stukken over Schotland gemaakt. Dit
land met zijn onafzienbare vlakten,
woeste landschappen en murmelende
beekjes heeft hem voor dezelfde moei
lijkheden gesteld als De Slufter dat
deed. Namelijk een woest ongrijpbaar
iets over te brengen op mensen door
middel van potlood en penseel. Toen
Schotland gelukt was, durfde Wel
boren ook De Slufter aan. Het is overi
gens opvallend dat hij wat betreft
Schotland hetzelfde heeft gewerkt als
wat betreft De Slufter. Men zal Welbore
niet met een schildersezel of schetsblok
temidden van de natuur zien zitten. Het
landschap verandert teveel, er komen
teveel indrukken op hem af. Hij' ziet
teveel om aan schilderen toe te komen.
Daarom legt hij al zijn indrukken in zijn
geheugen vast om die er op een andere
plaats 'uit te gooien'. Voor de Schotse
serie werkte hij zijn indrukken uit op het
eiland Ibiza en voor De Slufter was dat
thuis naast de potkachel in de Scholerie.
Omdat het Slufterlandschap zo over
weldigend werkte heeft hij zelfs maar
een zeer beperkt gebruik gemaakt van
ter plaatse gemaakte schetsen.
Hoezeer Niek Welboren was gei'mpo-
neerddoor De Slufter komt misschien het
best tot uiting in een enorm doek dat in
de Scholerie hangt. Een Slufterland
schap met een zeer dreigende, bijna
zwarte lucht erboven. Het duinzand zelf
is bijna wit. Het doek is 2,16 bij 1,50
Niek Welboren met het eerste enorme schilderij dat hij ven de Slufter maakte. Dreigend en
imponerend.
meter groot en is het eerste dat Wel
boren maakte. ,,lk heb ook nog nooit op
zo'n groot formaat gewerkt, maar ik
voelde dat ik dit gewoon moest doen
om mijn impressies vast te leggen. Dit
moest er gewoon uit. Ik was heel
geladen toen ik aan de Slufterserie
begon. Dit schilderij zal waarschijnlijk
ooit eens in een openbaar gebouw
komen te hangen. Voor gewone huizen
is het veel te groot. Ik ben daar wel blij
mee, want als het verkocht wordt wil
ik het graag nog eens terug zien.
Welboren zegt verder dat het doek niet
zozeer weergeeft hoe zwart de lucht
echt kan zijn, maar meer hoe je het
ervaart als je in De Slufter loopt en je
wordt overvallen door slecht weer. Je
voelt je dan vrij nietig. Na het enorme
doek was hij aan kleinere werken toe. En
uiteindelijk maakte hij schitterende
miniaturen van de Slufter. Meester
werkjes, die samen een soort drieluik
vormen. Altijd in kleur, want op zwart
wit is Welboren op het ogenblik uitge
keken.
Overigens heeft hij het wel eens
moeilijk met het feit dat zijn werk
verkocht wordt. Alles wat hij maakte
staat nu op film en dat is wel enigszins
een troost. Over het werk in de expositie
zegt hij: ,,lk heb me er bij voorbaat bij
neergelegd dat het verkocht zou wor
den. Ik het er afstand van genomen".
Met de verkoop lijkt het vooralsnog niet
slecht te gaan. Meteen na de opening
van de expositie afgelopen zondag
middag waren er al flink wat belang
stellenden en sommige doeken zijn
inderdaad al verkocht. Eén van de
werken kreeg de afscheid nemende
gemeentesecretaris Beemsterboer
woensdag aangeboden.
Najaar
Het is overigens maar een heel
bepaalde Slufter waardoor Welboren
zich heeft laten boeien. Niet de
Slufter van de bloeiende lamsoor, in
zwemkleding rondlopende badgasten
en vriendelijke zonneschijn. Het is de
Slufter van het najaar, winter en mis
schien het hele vroege voorjaar die in al
zijn pracht door Niek Welboren op
papier is gezet. Uit het hoofd, maar wel
herkenbaar. Want Kees van der Werf
die zondag bij de openingspechtigheid
was en die zijn hele leven bij de Slufter
heeft gewoond herkende diverse punten
van het aebied.
De Scholerie staat de komende tijd
helemaal in het teken van de
Slufter. Naast de schilderijen, auquarel-
lem, pentekeningen en de tochten per
paard en wagen naar de Slufter is het
ook nog eens de bedoeling dat Maarten
Stoepker een lezing in de Scholerie over
de Slufter komt houden.
gjimiimiiiiimiiiiiiiiiiMiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiNu
5 Aanstaande zondag treedt in del
Scholeriede Folkgroep 'M'n maat en
Ik' op. Deze uit Venlo afkomstige
groep, die hoofdzakelijk Zuid-Ne-
derlandse en Belgische liederen ten
gehore zal brengen zal een life LP
uitbrengen die zondag in De Scho-1
H lerie wordt opgenomen. Naar aan-
leiding van een stuk in het blad 'Jan
Viool' over het optreden van 'M'n 1
s Maat en Ik' in de Scholerie besloot
CIB sound tot het uitbrengen van
de plaat.
Kaarten voor deze uitvoering zijn 1
verkrijgbaar bij de Vlier. Bezoekers
I krijgen een gratis single van ,,M'n 1
maat en ik".
lilillllurnimi
U bent toch niet op uw
achterhoofd gevallen?
U weet toch wel dat de
ene ziektekosten
verzekering duurder is
dan de andere voor
dezelfde dekking? Nou,
waarom vraagt u dan niet
eens naar wat wij te
bieden hebben voor een
relatief lage premie?
Ja, tenzij 't u niet kan
schelen natuurlijk of u^
teveel betaalt.
ONDERLINGE
ZIEKTEKOSTEN-VERZEKERING
NOORD-HOLLAND-NOORD LLA.
Emmas traat 45,
1814 DM Alkmaar
Tel 072- 118920
Woensdagmiddag 24 december zal in De Koog de kerstman
feestelijk worden ingehaald. Om 14.00 uur arriveert de gast uit het
hoge noorden bij de Boodtlaan vanwaar per arreslee (op wieltjes) een
rondrit door De Koog begint. In deze optocht lopen ook de pony-
ruiters De Kleppertjes mee.
Na afloop van de rondrit gaat de
kerstman naar Capri in de Dorpsstraat
waar hij tot 16.00 uur blijft. Alle kinderen
(dus ook van buiten De Koog) zijn daar
welkom om een klein cadeautje in ont
vangst te nemen.
De intocht van de kerstman is geor
ganiseerd door De Koog Promotion die
op deze wijze probeert het kerstfeest in
de winterse badplaats wat luister bij te
zetten. De Koog Promotion heeft intus-
Toneelvereniging 't Amateurtje uit De
Waal heeft het stuk 'Het sloofje' in
studie genomen. Onder regie van me
vrouw D. Plaatsman (regisseur A. Kaper
moet voor een tijd naar het ziekenhuis)
zal het op zaterdag 21 februari in De
Wielewaal worden opgevoerd. Het
wordt een jubileumavond want 't Ama
teurtje bestaat dit voorjaar 25 jaar. 'Het
sloofje'werd 19 jaar geleden ook door de
vereniging opgevoerd.
Niek Welboren wil de Scholerie in Zuid
Eierland innerlijk en uiterlijk zo veel
mogelijk het karakter van een shool
laten houden. Hij is erg geïnteresseerd
in de geschiedenis van het schooltje en
daarom is hij op zoek naar materialen,
verhalen, foto's en allerlei andere zaken
die met de Scholerie te maken hebben.
Het telefoonnummer van de Scholerie is
02225-214.
sen ook voor enkel verlichte kerstbomen
in de straat gezorgd. Gehoopt wordt dat
de aanwezigheid van de kerstman voor
veel mensen aanleiding zal zijn om
woensdag naar De Koog te komen.
Het evangelistenpaar Jan en Paula
Brouwer houdt elke donderdagavond
op het adres Warmoesstraat 42 bijbel
studiebijeenkomst. Iedere geïnteres
seerde is daarbiij, welkom.
Boeken ruilen in De Schuilhut in De
Koog: Elke donderdag van 15.15 tot
15.45 uur (jeugd) en van 15.45 tot
16.15 uur (volwassenen).
De Openbare Bibliotheek aan de Drij
verstraat in Den Burg is (behoudens
feestdagen en andere bijzondere gele
genheden) geopend op de volgende
tijden: maandag 10.00 tot 12.00 uur
dinsdag 14.00 tot 17.00 uur en 19.00
tot 21.00 uur; woensdag 14.00 tot
17.00 uur; donderdag gesloten; vrijdag
14.00 tot 17.00 en 19.00 tot 21.00 uur.
Iedere dinsdag- en donderdagochtend
van 10.00-12.00 uur houdt bejaarden
werker Nico Nagtegaal spreekuur in het
dienstencentrum De Hollebol, Burgwal
32.
Elke maandagavond wordt door „Groot
Slam" bridge gespeeld in ,,De Raads-
kelder", aanvang 20.00 uur.
11 kft/' W»
T FEUILLETON
door TOM LODEWIJK.
21. De eerste straten van Utrecht
doemden op beneden de spoordijk.
Enkele minuten later zag hij de lichten
van het emplacement.
Een conducteur haastte zich door het
compartiment zonder een blik te slaan
op de eenzame passagier.
Gerard liet de krant liggen. Hij pakte
zijn armoedig aktetasje op, stak op
nieuw de brand in de pijp die hij had
laten uitgaan - geen roken, die baai, als
je dure mixture gewend was...
Toen haalde hij, tussen de anderen,
de trap af, de tunnel door, de trap op en
stond op het stenen bordes. Utrecht.
De bel luidde voor de laatste ronde.
HOOFDSTUK 11
DE LAATSTE SCHAKEL
Zodra Gerard de Rheede onder de
overkapping van het Utrechtse station
uitstapte, woei een koude natte sneeuw
hem in 't gezicht, 't Was echt februari-
kwakkelweer. Terwijl het in Amsterdam
betrekkelijk zacht en vochtig geweest
was, was het hier opeens nat en guur.
Hij huiverde. De telkens weer met
geweld teruggedrongen spanning deed
zich gelden, de reactie zette in.
En toch besefte hij, dat hij er nog niet
was... van heel deze onderneming gold
dat de keten niet sterker was dan de
zwakste schakel. Het ergste was achter
de rug, tot nu toe was alles vlot
verlopen. Niemand had hem het huis
zien verlaten, niemand had acht op hem
geslagen en nu hij het staion uitliep,
merkte hij met enige verwondering
hoeveel mensen eigenlijk al zo vroeg op
pad waren. Het deel der maatschappij
waarvan hij geen weet had, allemaal
mannen, allemaal uit de werkende klas
se, het hoofd gebogen tegen de natte
sneeuw die hen in het gezicht woei,
zwijgend haastig stappend naar het
werk dat wachtte, of na volbrachte
nachtdienst huistoe. Onder die allen viel
Gerard in z'n korte jasje, met zijn schip
perspet en het gereedschapstasje onder
de arm niet op. Tot nog toe liep alles
gesmeerd. Maar hij moest nu bijzonder
scherp opletten!
Hij had eens gelezen hoe tijdens de
oorlog Engelse vliegers, wanneer de
vaderlandse kustlijn weer in zicht kwam,
alvast begonnen hun boordkanonnen en
mitrailleurs te ontladen en Duitse jagers
wachtten juist op dat moment om aan te
vallen. Hij had ook het doel van de tocht
in zicht, hij was geen tien minuten lopen
meer van zijn hotel.
Maar nu kwam het er op aan, even
ongezien als hij was weggegaan, ook
weer binnen te komen. Hij grinnikte-
wanneer die bezem en die emmer nog
stonden waar hij ze had neergezet zou
hij ze zondermeer opnemen en naar
boven sjouwen. Hij wist dat er zo vroeg
vrijwel niemand op de gangen was,
maar veronderstel dat een van zijn
zakenvrienden hier in het hotel opeens
de roep van moeder natuur zou moeten
volgen en net zijn kamer uitkomen,
wanneer - maar ja, zonder geluk vaart
niemand wel, het geluk was met de
stoutmoedigen en hij had doorlopend
geluk gehad, in alles. Waarom zou het
hem nu in de steek laten?
Plotseling schrok hij op door het
geluid van een sirene. In de verte
naderde een wagen met blauw zwaai
licht en bij het licht van een lantaarn zag
hij het vuurrood en de chroomglans van
een brandweerwagen, die in snelle vaart
de hoek omvloog.
Een ogenblik werd het hem koud om
't hart. Veronderstel dat het hotel in
brand stond! Onwillekeurig verhaastte
hij zijn schreden. Ver-af klonk opnieuw
het signaal, een volgende motorspuit in
aantocht - het was blijkbaar een fiks
brandje.
Gerard was uit het station linksaf
geslagen en liep in de richting van het
Jaarbeursgebouw. Langs de achterzijde
daarvan zou hij passeren, niet recht
streeks op het hotel aanlopen, weer de
zelfde route, langs de gracht, steegje in
en door de zij-ingang naar binnen.
Hij was gelijk met de motorspuit bij de
hoek. Het hart klopte hem opeens in de
keel, toen hij de zich snel verwijderende
lichten nakeek.
Met een zucht van verlichting zag hij
hoe de wagen niet linksaf sloeg, maar
rechtdoor reed. Hij lachte zichzelf uit. 't
Zou toch wel een bijster toeval geweest
zijn, wanneer nu juist vannacht het
hotel in brand had gestaanl Tegelijk
werd hij er zich van bewust hoe zijn
zenuwen tot het uiterste gespannen
waren; anders was hij van dat alarm niet
zo geschrokken.
Nu kwam het alleen maar in zijn
straatje te pas. Hij liep nu nog veel
minder in de gaten, want ondanks het
vroege uur gingen al tientallen mensen,
op de fiets of op een sukkeldrafje in de
richting waarin de spuit verdwenen was.
Nu hoorde hij ook vanuit een andere
richting het brandweersignaal, nog
meer materiaal werd naar de brand ge
dirigeerd. Het moest inderdaad een
behoorlijke brand zijn en nu hij de brug
over was en een wat breder gezichtsveld
kreeg zag hij ook hoe de donkere
wolkenlucht rossig gekleurd was door
een onnatuurlijke gloed.
Toch liep hij sneller door.
Eerst even polshoogt nemen.
Rust zou hij pas hebben wanneer hij
zeker wist dat de toegang door het
zijstraatje onbelemmerd voor hem open
lag. Hij voelde zich toch al meer
gespannen, want dat vroege alarm kon
ook in het hotel wel eens mensen
wakker gemaakt hebben. En een brand,
vooral een grote brand, was voor de
meeste mensen een kapitale trekplei
ster, daarvoor kwamen ze hun bed uit,
zelfs bij dit hondeweer. De pyromaan
zit in ons allemaal, dacht Gerard.
De brand was inderdaad voorbij het
hotel, merkte hij nu.
Hij naderde nu met snelle schreden de
hoek van de gracht.
En daar stond hij een ogenblik verbij
sterd stil.
Hier, aan de gracht, woedde de
brandl
En als hij zich niet vergiste, was dat
het grote meubelmagazijn achter het
hotell
Voorzichtig ging hij verder, trachtend
de situatie in zich op te nemen, maar het
was een verward beeld dat zich aan hem
voordeed. Brandweerwagens, zeker een
half dozijn, stonden opgesteld langs de
grachtkant, hij zag een magirusladder
hoog opgedraaid en witte rookflarden
uit de ramen van de bovenste verdie
ping, die opeens werden gekleurd door
een fel opschietende vlam, dwars door
het dak.
Het was nu wel zaak, op te schieten...
Hij probeerde zich door een haag
kijkers te werken, die kouwelijk, de
handen in de zakken, de kraag op,
stonden te genieten van :de reuzenfik:.
Hij was er al midden in toen hij de uni
formpet zag van de agent, die het
publiek de doorgang belette en ge
moedelijk met het voorste gelid stond te
praten over het beestenweer.
"Wij staan er toch ook", grinnikte een
Utrechtenaar, die zijn das over zijn oren
had getrokken.
"En jij hoeft niet eens", zei de agent.
"Mij kregen ze m'n bed niet uit, dat
weet ik well"
Gerard overlegde snel. In een oog
wenk had hij gezien dat zelfs al liet de
agent hem door, hij het straatje van
deze kant niet in kon, want daar stond
een brandwacht, bezig met de slangen
die door het straatje waren gelegd. Zelfs
al kon hij er door, dan zou dat te veel
opzien baren. Er zat maar een ding op:
omlopen, voor het hotel langs en zo het
straatje in.
Hij trok zich mompelend terug, niemand
sloeg acht op hem en haastte zich de
hoek om, de straat uit, rechts af. Nu
moest hij voor de gevel van het hotel
om. Maar er zat niets anders op. En de
tijd drong. Her verlichte uithangbord
wenkte hem toe als een baken. Nog vijf
minuten dan was al het leed geleden.
Dan zou hij op zijn kamer snel deze
spullen uittrekken en in de koffer stop
pen, gauw zijn pyama aan en onder de
dekens. En dan was het gelukt. Dan kon
hij 's morgens met een slaperig gezicht
de kelner begroeten die hem zijn ontbijt
op bed bracht en geeuwend informeren
wat toch die herrie was vannacht met al
die sirenes...
Nu was hij nog enkele passen van het
hotel af.
(wordt vervolgd)
