„Mossen troelen7' en
bodemdieren bekijken
The Sea Wolves
tWT
Toneelopvoering voor
Plattelandsvrouwen
Anne's Geheim
Burgerlijke stand
Muziek in de
Scholerie
Jaarvergadering
Vrouwenbond NVV
Ledenvergadering
A.N.B.O.
198 ZIJDAG 6 MAART 1981
TEXELSE COURANT
PAGINA 7
Reageren op deze rubriek kan bij Jaap
van Groenigen, telefoon (02220) 3562,
Adriaan Dijksen, telefoon (02228) 676 of
bij het Natuurrecreatiecentrum, telefoon
102228)741,
De afgelopen drie weken bezocht ik regelmatig de Texelse basis-
;holen om de kinderen uit de vijfde en zesde klas iets te vertellen over
3t werk van Staatsbosbeheer. Dat gebeurde door het vertonen van
ia's en met elkaar praten over vragen zoals: waarom zien we
ezonde bomen in het bos? Waarom is het zo belangrijk dat we in de
uinen op de paden blijven? Meestal zijn het plezierige uurtjes want
nderen tonen veel interesse voor deze dingen. Ook de natuur komt
jdens zo'n bezoek uitgebreid in beeld. Ik realiseer me overigens wel
at praten over de natuur in een lokaal eigenlijk behelpen is. Want hoe
looi dia's ook zijn en hoe aardig het praatje, het beste komt de natuur
uiten tot haar recht. Het is wat dat betreft net als met de televisie:
oe indrukwekkend de natuurfilms ook mogen zijn, een wandeling op
andagmiddag laat vaak meer indruk achter om dat alles om je heen
cht is.
Toen er nog geen televisie was en
linder geld voor speelgoed, waren
inderen veel meer in de natuur dan
genwoordig. Het woord natuur neem
in dit geval ruim, want ook de straat
oort erbij. Een kind ontdekt overal
stuur en ik denk dat het vooral voor
eze groep enorm belangrijk is dat er
;el groen in onze dorpen voorkomt,
roeger mocht er 'buiten' ook veel meer
an tegenwoordig. Dat geldt niet alleen
aor terreinen, die we nu als natuur-
ebied zorgvuldig beschermen, maar
ok de dorpen en het boerenland. Het
ras veel rustiger op straat en op allerlei
laatsen kon je veel meer rommelen dan
igenwoordig. Er bestond ruimte om
uften te bouwen en de kinderen gingen
nossen troelen'. Dit laatste is een
pelletje' waaraan sommige ouderen
nder de lezers ongetwijfeld wel eens
ebben meegedaan. Ze trokken er in het
donker op uit en op plaatsen waar
mussen de nacht doorbrachten verblind
den ze de vogels met een zaklantaarn.
Je kon ze dan gemakkelijk pakken en in
een zak stoppen. Ik het huis van iemand
aan wie je een hekel had werd de zak
leeggeschud. De mussen vlogen in
paniek rond en de jeugd beleefde er veel
plezier aan! Ik schrijf dit overigens niet
om aan te geven hoe ik de ideale manier
van spelen voor de jeugd zie, maar wel
om duidelijk te maken dat kinderen
vroeger meer betrokken waren bij de
natuur dan tegenwoordig. Contact met
de natuur is heel belangrijk voor kinde
ren; ze zijn er nog zo duidelijk een deel
van!
Plezier
Mijn werk bestaat voor een deel uit
het omgaan het kinderen die een och
tend of een middag in de natuur bezig
zijn. Het gaat er bij zo'n bezoek niet om
de kinderen vol te stoppen met kennis
over de natuur. Het is in de eerste plaats
belangrijk dat ze plezier aan zo'n bezoek
beleven. Een eindje hardlopen met z'n
allen hoort er net zo goed bij! Een
probleem bij zo'n bezoek is soms de
grootte van de groep. Van de natuur
genieten is wel eens moeilijk als je met
z'n dertigen bij elkaar bent. Ik herinner
me hoe plezierig ik het als kind vond in
m'n eentje weg te dromen, starend naar
de aanrollende golven of te luisteren
naar het geluid van de meeuwen boven
het water. In zo'n situatie ga je onbe
wust in zulke dingen op, maar in een
grote groep zijn heel anderen dingen
belangrijk.
Bodemleven
Het afgelopen jaar behandelde ik met
groepen regelmatig het onderwerp 'bo
demleven in het bos'. Op het eerste
gezicht lijkt dit misschien een saai
onderwerp, maar dat valt wel mee. Wat
gebeurt er eigenlijk met de bladeren die
iedere herfst van de bomen vallen?
Kinderen hebben daar heel originele
antwoorden op zoals: 'ze waaien wegl'
Al pratend komen ze er dan achter dat
paddestoelen en dieren als pissebedden
en regenwormen voor de vertering
zorgen en daardoor ontstaat 'mest' voor
de bomen. In de natuur is sprake van
een kringloop waarvan onze wegwerp
maatschappij nog heel wat kan leren. In
het bos kunnen de kinderen ook werke
lijk ontdekken dat het tussen de blade
ren krioelt van het 'ongedierte'. Kleine
Mr+h'—m
1 V rA t
T
an de natuur genieten is een eerste levensbehoefte...
groepjes leerlingen zijn vaak heel ent
housiast bezig die diertjes te verzame
len. Vooral als ze die met een vergroot
glas bekijken gaat er een wereld voor de
kinderen open! Later kunnen ze in
boeken opzoeken hoe de gevonden
dieren heten en de meesten hebben
hiervoor veel belangstelling. Wat lopen
we vaak achteloos met onze reuze
voeten over een wereld vol wonderlijke
schepselen! Het gaat er bij zo'n bezoek
helemaal niet om, dat de kinderen voor
de rest van hun leven weten hoe een
miljoenpoot eruit ziet. Het belangrijkste
is, dat ze in contact komen met de
natuur en ervaren hoe plezierig dat kan
zijn.
Misschien is zo'n bezoek er mede
oorzaak van dat één van de kinderen de
natuur als hobby gaat beschouwen. In
dit opzicht is ook de rol van de leer
kracht op school enorm belangrijk. Ver
scheidene van onze bewakers gingen
zich voor de natuur interesseren omdat
er op school veel aandacht aan werd
besteed. Bij sommige kinderen bestaat
er voor de natuur een sluimerende be
langstelling, die gewekt moet worden.
Hoe en door wie is niet van belang, éls
het maar gebeurt. En als de interesse
eenmaal is gewekt dan biedt ons eiland
voor natuurliefhebbers prachtige moge
lijkheden. Er is hier zoveel te zien
waarvan je dagelijks kunt genieten,
maar je moet er wel oog voor hebben.
Ook in dat opzicht mogen kinderen iets
van ons verwachten!
J. van Groenigen.
Donderdagavond kwamen de Platte
landsvrouwen van de afdeling Texel
bijeen in het dorpshuis 'De Wielewaal' in
De Waal. De avond was dit keer ge
organiseerd door een eendagsbestuur.
dat bestond uit de dames Mantje, Vonk,
Geutjes. Keyser en Blom.
De Waalder toneelvereniging was
gevraagd een toneelstuk op te voeren.
Het werd het toneelstuk 'Het sloofje' dat
de vereniging de week ervoor ook had
opgevoerd ter gelegenheid van het 25-
jarig bestaan. Ook ditmaal werd er heel
goed gespeeld en de aanwezige dames
hebben dan ook erg genoten. In de
pauze werden er lootjes verkocht, waar
van de trekking na afloop van het to
neelstuk plaatsvond. Het eendagsbe
stuur had zelf voor heel wat prijzen
gezorgd, zodat veel dames met een
prijsje naar huis gingen.
Geboren:
Dave Vincent, zv. Eddy C. De Bruijn en
Mariene Ellen; Robertus Gerardus, zv.
Cornelis G. Hin en Phulpina Th. Kooger;
Evelien Theodore, dv. Willebrordus M.
J. Veeger en Josephina A. M. Kuip;
Nienke, dv. Pieter Douma en Hiske
Eizema; Femke Elisabeth, dv. Cornelis
W. Verberne en Elisabeth C. I. Spek;
Karina, dv. Kees Licht en Jantje L.
Goënga; Suzan Marit, dv. Cornelis G.
Vlaming en Janneke S. Zegers; Justin
Robert, zv. Lambertus H. Segerink en
Cornelia S. Lagerveld; Martijn Jeroen
Pascal, zv. Dick Heijmans, en Elisabeth
M. Nowak; Anton Johannes, zv.
Rudolph W. Kalusche en Catharina de
Winter; Bart Matthijs, zv. Cornelis P.
Nowak en Anita Hoefman.
Overleden:
Johannes P. Kikkert, oud 58 jaar; Reijer
N. Smit, oud 70 jaar; Teunis Huisman,
oud 90 jaar; Johanna Hellinga, wv.
Eldering, oud 68 jaar.
Ondertrouwd:
Erik M. de Graaf en Elisabeth m. C.
Westerlaken; Johannes C. Pastoor en
Ingrid T. Veeger; Adrianes J. M. van
Loon en Johanna M.C. Visser;Gerbrand
Dros en Margaretha A. Dijland; Jacobus
J. M. Maas en Hannie L. Kampstra.
De film 'The sea wolves' berust op
ware feiten, in 1978 vrijgegeven onder
onder de Official Secret's Act in Enge
land. Colin Mackenzie, hoofd speciale
operaties in India in 1943 heeft samen
met de Britse overheid een probleem.
Duitse onderzeeboten, bekend als zee
wolven, brengen regelmatig in de Indi
sche Oceaan geallieerde schepen tot
zinken waarbij blijkt dat de U-boten over
exacte gegevens beschikken van gehei
me agenten. Mackenzie vermoedt dat
op een Duits vrachtschip in de neutrale
Portugese haven Goa een geheime
zendinstallatie deze gegevens door
speelt. Daar de Britse marine onder
geen voorwaarde de Portugese neutra
liteit kan schenden moet een oplossing
gevonden worden om het Duitse schip
de 'Ehrenfels' onschadelijk te maken.
Overste Lewis Pugh (Gegory Peck) is
belast met alle geheime operaties in
India samen met zijn vriend Gavin Ste
wart (Roger Moore).In het begin dragen
ze uniformen en moeten dodelijke ge
vechten leveren met handlangers van de
tegenpartij. Zij hebben nu de zekerheid
dat de zender aan boord van de
Ehrenfels is geïnstalleerd. Inmiddels
heeft Stewart relaties aangeknoopt met
De muziekkring in De Scholerie gaat
weer van start met verschillende pro
gramma's. Het eerder aangekondigde
optreden van Hamish Imlach gaat niet
door. Daarom wordt nu gestart met een
Texelse avond op zaterdag 14 maart.
Een redelijk aantal muzikanten heeft
reeds toegezegd te komen. Mochten
meer mensen op deze avond willen
spelen, dan kunnen ze contact opne
men met Niek Welboren.tel. 02225-214.
Verder luidt het programma als volgt:
Woensdag 25 maart: het schotse duo
Cilla Fisher en Arti Trezise.
Zaterdag 18 april: Liam en Deirdre met
traditionele Ierse muziek.
Dinsdag 5 mei: lain Mackintosh met
schotse folk.
Zo goed als zeker komt vrijdag 22 mei
Douqie Maclean met een solo optreden
in de Scholerie. De kaartverkoop is
zoals gebruikelijk in De Vlier in de Waal-
derstraat in Den Burg.
de geheimzinnige weduwe Mrs. Crom
well (Barbara Keilerman). Pugh houdt
zich bezig met een manier on de Ehren
fels tot zinken te brengen en komt met
een krankzinnig lijkend idee... en dat
levert inderdaad een aardig kijkspel op,
vol echt gebeurd avontuur en spanning
in dat onverstoorbare Britse sfeertje van
'ons kan toch niks gebeuren', waardoor
het soms net een komedie wordt. De
heren David Niven, Roger Moore, Leslie
Trevor Howard en Gegory Peck staan
daar garant voor. 'The sea wolves' is te
zien van vrijdag tot en met maandag. De
toegang is alle leeftijden.
Grease
Hoe was het ook weer in de jaren '50?
De jongens smeerde vettige pommade
in hun haar en de meisjes droegen
pettycoats. Tijdens het dansen van de
rock en roll kwam die zwierige kleding
door de snelle, ronddraaiende beweging
goed in het zicht. En voor de hoog
opgekamde kuif stond de coiffure van
Elvis Presley model. Dit alles wordt
zondagmiddag nog eens zachtjes over
gedaan met de film 'Grease' waarin
Olivia Newton John en John Travolta
garant staan voor een heerlijk middagje
ontspanning. De film die barstens vol zit
met hits zoals 'You're the one that I
wat', 'Hopelessly devoted to you',
'Sandy' en natuurlijk de titelsong gaan
in bijna 2 uur nog eens als een groot
genoegen aan ons voorbij. De toegang
is alle leeftijden.
Volgende week dinsdag wordt de
jaarvergadering van de Vrouwenbond
NW gehouden in de Landbouwschool
aan de Beatrixlaan. Bij de vergadering
zal mevrouw R. Ijzer van het districts-
bestuur aanwezig zijn. Na afloop van de
vergadering is er bingo onder leiding van
Dirk Terpstra.
De Algemene Nederlandse Bond van
Ouderen afdeling Den Burg houdt op
woensdag 11 maart haar jaarlijkse le
denvergadering in dienstencentrum De
Hollebol.
De agenda vermeldt onder andere
bestuursverkiezing en een optreden van
muziekschoolleerlingen. De vergadering
begint om 14.30 uur.
iiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiimiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiifiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
FEUILLETON:
door Tom Lodewijk '=_-
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIllllllllllllllllllllllllllllllll
Opeens voelde ze zijn sterke handen
n haar armen. Hij draaide haar naar
h toe, dwong haar hem aan te zien.
„Waarom niet. Is er wat? Ben je niet
i?"
„Er is niets. Ik ben volkomen vrij. Er
aat mij niets in de weg. Maar jou wél.
„Mij?"
„Ja... je positie, de herinnering aan je
rst vrouw die zo heel anders was dan
ben, je schoonzuster die in jouw kring
lort, waarvan je kinderen houden... al
mensen waarmee jij omgaat. Jij kunt
et hertrouwen met een vrouw als ik...
et een doodgewone winkeljuffrouw."
leder woord dat ze zei deed pijn aan
jaar hart. Maar ze wist, ze moest flink
ijn. Het was een pijnlijke operatie,
ntzaglijk pijnlijk, levensgevaarlijk bijna,
taar dit was de enige manier. En nu
ras het gebeurd. Nu moest hij gaan.
Ze voelde, hoe zijn handen haar los-
eten.
Hij stond op, zag op haar neer, zoals
e daaar zat op de bank zo hulpeloos,
ils een meisje.
„An" de manier waarop hij die naam
zei, deed haar naar hem opzien „je hebt
misschien gelijk. Ik heb mezelf al hon
derd keer verteld, dat ik moest her
trouwen, zoeken naar een goed huis
vrouw, een goede moeder, een goede
kameraad. Met de liefde had ik, zo
dacht ik, afgedaan. Na Lydia... Van
avond weet ik, dat ik mezelf dat het
proberen wijs te maken, te intenser,
nadat ik jou had ontmoet. Ik wist niel
wat me naar jou toedreef vanavond. Nu
weet ik het. Ik wou je zien in je eigen
huis, ik wou in jouw stoel zitten in jouw
kamer en met je praten. Ik heb geen oog
van je afgehad de hele avond onder al
het praten door. En nu ik weg moet,
weet ik, dat dit ook het eind zou
moeten zijn. En dat kan niet, An. Dat
kan niet meer. Ik kan dit niet meer
missen, ik kan jou niet missen. Ik wist
niet dat het kon, nadat ik zo ontzettend
veel van Lydia had gehouden. Maar jij
bent zo heel anders. En juist daar
door..."
Ze was opgestaan.
„Bert" wat ging het noemen van zijn
naam haar gemakkelijk af, maar hoe
vaak had ze in gedachten hem zo
genoemd, met hem gepraat, „je weet
niet wat je begint."
„Nee" gaf hij toe „dat weet ik ook
niet. Ik weet alleen één ding, dat door
jou mijn leven opeens weer de moeite
waard wordt. Dat ik nog geen ouwe
man ben, dat ik geen genoegen hoef te
nemen met een verstands-huwelijk..."
Ze stonden tegenover elkaar en zagen
elkaar aan.
An" zei Bert Bannink opeens, „ik ga
weg. Dit zeg ik je, en dat moet je
geloven: ik weet dat ik van jou houd en
dat ik gelukkig zou zijn als jij ook van mij
houdt. Dat ik het met jou opnieuw zou
aandurven. Maar ik heb je overvallen
hiermee. Volgende week maandaga
vond.... hoor je me, An? Volgende
week maandag kom ik bij je terug.
Dan kom ik je antwoord vragen. En
maak je geen zorg over mij, of over mijn
milieu of over mijn toekomst. Voor jou is
maar één ding van belang: hou je
genoeg van mij om het aan te durven?"
„Je hoeft maandagavond niet terug
te komen" zei ze rustig.
Hij schrok.
„Waarom niet?"
„Dat kan ik je nu ook wel zeggen."
En opeens was ze in zijn armen.
HOOFDSTUK 7
„Wie zegt dat?"
Met een driftig gebaar smeet Albert
Bannink de rekenliniaal op zijn bureau.
Het werk wilde niet vlotten deze
morgen.
Steeds weer maakte zich uit de
tekeningen en blauwdrukken op dat
bureau los het beeld van de vrouw, die
hij gisteravond in zijn armen had gehou
den, haar bleke, stille gezicht met de
grote grijze ogen, met een wonderlijke
glans overtogen. Hij herinnerde zich
alles, wat hij tegen haar had gezegd en
het weinige dat zij had gesproken.
Dat was gisteravond.
Dat was de romantiek.
Nu was het ochtend.
Nu zat hij op kantoor.
Midden in de werkelijkheid.
Gisteren had het allemaal zo makkelijk
zo vanzelfsprekend geleken. Toen voel
de hij zich als een renpaard, dat alle
barricaden nemen kon.
Vanmorgen aan tafel was opeens in
volle zwaarte het gewicht van wat hij
gisteren gedaan had, op hem neege-
daald. Toen Tilly daar gezeten had, met
haar grote ogen, evenbeeld van Lydia...
toen hij Frans en José met jonge-
mensen-zakelijkheid had horen praten
over een van hun medeleerlingen, een
nogal erg 'vooruitstrevend' meisje dat,
naar het scheen een vriendschap begon
aan te knopen met een oudere, ge
scheiden man. Zouden ze straks op die
zelfde toon over hem praten?
Maar het was vooral Mathilde ge
weest, die daar zo rustig, zo moederlijk
bijna, gezeten had aan het andere eind
van de tafel, rustig antwoordend op alle
vragen, nauwelijks opvallen Tilly had
aangespoord tot dooreten, hem thee
inschonk voor hij erom kon vragen;
Mathilde, die haar baan, haar vooruit
zichten had opgegeven, om hem te
komen helpen in zijn verlatenheid en
hulpeloosheid.
Hoe moest hij het héar vertellen?
Tegelijk stond het voor hem onom
stotelijk vast, dat er geen 'terug' meer
mogelijk was.
Hij had zich gisteren zo bezorgd
gemaakt over An, haar bedenktijd willen
geven... hij had warempel zichzelf wel
een bedenktijd mogen opleggenl Een
ogenblik stak er een onredelijk-scherp
verwijt in hem op... had An zélf hem
niet moeten waarschuwen? Maar met
een verwierp hij dat weer. Wat deksel,
hij was toch een man, die wist wat hij
deed?
Gisteren was de kogel door de kerk
gegaan. Onherroepelijk.
Wanneer hij terugkrabbelde, zou hij
zich eeuwig schamen.
En nu, op zijn bureau, begreep hij dat
het niet alleen zijn eergevoel was, dat
hem het terugkrabbelen belette.
Wat hem gisteren tot zijn ve'Haring
aan An had gedreven was j echt
geweest, zo recht uit het har gekomen,
had hem zo blij en gelu1^ .g gemaakt,
dat hij wist, voortaan .et geen surro
gaat meer genoegen e kunnen nemen.
Niet alleen kon hij Let An niet aandoen;
hij kon het ook Mathilde niet aandoen.
Haar kón en mocht hij niet vragen zijn
lot te delen in een huwelijk, dat (hij wist
dat sinds gisteravond volkomen zeker)
alleen maar een verstandshuwelijk zou
zijn, berustend op genegenheid, vriend
schap, achting, maar hen beiden hol
een leeg zou laten.
Hoe moest hij dit geheim aan Mathil
de, aan de kinderen openbaren?
Hij wist niet dat het al geen geheim
meer was...
Hij wist tenminste nog niet, toen de
oude mevrouw Charon, na een terloops
klopje, de deur van zijn werkkamer
opende.
„Oh... dag meneer Bannink... weet u
of Mathilde vanmiddag nog op de club
komt?"
„Als ze dat afgesproken heeft, zal ze
dat zeker doen" zei hij droogjes, on
gaarne gestoord in zijn gedachtengang
en altijd een beetje beducht voor me
vrouw Charon, wier schijnbaar doelloze
verschijning meestal een, haar zéér wel
bekend, doel had.
„O ja" bevestigde ze glimlachend
„dat is net iets voor Mathilde. Wat die
op zich neemt, doet ze. U bent toch wel
een gelukkig mens, meneer Bannink...
Mathilde-kan die arme Lydia natuurlijk
nooit heleméél vervangen, maar ik heb
alle respect voor de manier waarop ze
haar taak vervult."
Bert schoof ongemakkelijk op zijn
bureaustoel.
Hij vroeg zich af, waar mevrouw
Charon heen wou met deze ode aan
Mathilde, zo vroeg op de morgen al en
zo maar plompverlorenI Gespannen was
hij op zijn hoede, maar zij scheen het
niet te merken, viel achteloos neer op
een stoel. Dat deed ze wel meer, ze
mocht graag zo eens even komen
babbelen en soms vond hij het wel ge
zellig, maar nu, gans niet zeker van zijn
zaak, zat hij als op spelden, sikte
nerveus met de rekenliniaal op het
bureau.
(Wordt vervolgd)
