Dierenpension kent tevreden en moeilijke klanten Honden vinden meestal wel weer een baas" Zon. maan en hoog water Texelaars en hun werk 18 RIJDAG 9 OKTOBER 1981 TEXELSE COURANT PAGINA 7 Tijdens het gesprek gaat de telefoon. Een mevrouw vertelt dat bij aar een poesje is aan komen lopen. Een prachtig dier, en erg lief ovendien. Het probleem is alleen dat ze zelf beslist geen kat in huis lil. Of ze 'm bij Tiny Ellen mag brengen. Dat mag. Alleen moet ze arst even contact opnemen met de politie. Voor het verblijf van «erfdieren in het dierenpension betaalt de gemeente. „Met katten is et vaak hopeloos", zegt Tiny Ellen. „Je houdt ze hier een week en aarna moeten ze door de dierenarts worden afgemaakt. Vaak komt iemand ze halen. Dan verzorg je zo'n katje een week goed en daarna loet hij weg. Niemand weet van wie een bepaalde kat is of waar hij andaan komt. En sommige katten hebben natuurlijk helemaal geen uis. Dan komen ze hier met van die verwilderde exemplaren die ze in e Dennen hebben gevonden. Daar kun je niets meer mee doen. Die unnen maar het best zo snel mogelijk afgemaakt worden." Het dierenpension van Tiny Ellen aan Keesomlaan in Den Burg is een igrip. Breng maar naar Ellen", is een eet die je kunt horen als ergens dieren in gevonden. Op deze wijze zijn al heel at zwervers bij het dierenpension te- cht gekomen. Soms wel vijf katten op in dag. Dan blijft het weer een tijdje istig en dan komen er opeens weer een leboel. Enig verband is er niet in te ntdekken. Feit is wel dat katten het eest naar Tiny Ellen gebracht worden voor de meeste problemen zorgen, onden worden minder gebracht. Met inden is het meestal niet moeilijk hun las terug te vinden. Honden „kent" en. „Dan zien mijn vaste klanten hier «1 hond zitten en dan zeggen ze: „is it er niet een van die en die?" Dat blijkt eestal vrij aardig te kloppen en zo imen de honden weer bij hun baas rug. Maar vaak neemt de baas ook zelf intact op. Met honden zijn er eigenlijk loit problemen." De procedure voor nden die niet afgehaald worden is ook 1 anders dan bij katten. Katten rden na een week afgemaakt, hon- gaan naar het asiel in Den Helder, aar het komt maar zelden zover. Wie bij Tiny Ellen binnenkomt begrijpt enblikkelijk met iemand te maken te bben die het goed met dieren voor- ft. Enthousiast wordt je begroet r vijf poedeltjes. Zuivere rashonden vroeger menig prijsje wegsleepten tentoonstellingen. Zoals echte ras- nden betaamt hebben ze deftige hternamen. Tiny Ellen vertelt dat de nden wat te oud geworden zijn om ar tentoonstellingen te gaan en bo ndien heeft ze door haar dieren- -sion, haar dierenwinkel en het trim- n van honden weinig tijd meer voor aflopen van tentoonstellingen. Ver zijn in huize Ellen twee katten, twee rkieten en een kanarie te vinden, iten loopt in een grote ren een aantal pen. Van Niek Witte kreeg Tiny wat kippen en gaandeweg begon ze zich r voor dit pluimvee te interesseren, heeft nu een paar echte Barnevel- s. Met de haan en twee kippen wil ze "n fokken. „Ik moet nog lid worden n Kotex en als het fokken een beetje l dan wil ik in de toekomst wel mee an doen aan tentoonstellingen." De dacht van Tiny heeft zich dus enigs- s verplaats van honden naar kippen. Tatouage Vanaf één januari is er een nieuwe eling die de dierenpensionhouders plicht alleen maar honden op te men die zijn getatoueerd in het oor' honden moeten verder vergezeld "n van een zogenaamd hondenpas- ~rt dat correspondeert met het in het r getatoueerde nummer. De verenig- pensionhouders is dit een doorn in orjg. „Er zullen zat mensen zijn die ;en: dan breng ik mijn hond maar meer", zegt Tiny Ellen. „Ik heb nu twee goede klanten die hun honden elmatig hier brengen. Die zeggen: als getatoueerd moeten worden, dan ken we een andere oplossing. Ik nk dat veel mensen zo zullen rea- ren. De moeilijkheid is dat de hon- neicjenaars zelf niet verplicht zijn hun rte laten tatoueren. Daardoor komen een heleboel honden die eenvoudig- niet meer in een pension kunnen ernachten. Daarbij komt nog eens dat maar een stuk of twintig mensen zijn Nederland die kunnen tatoueren. Ik "t niet hoeveel honden er zijn, maar zijn er heel wat. Het zal dus be dijk lang duren voordat alle honden atoueerd zijn en weer in dierenpen- ns opgenomen kunnen worden." Tiny Ellen vertelt dat het tatoueren tot toe alleen bij rashonden gebeurde, nummer hield dan verband met de mboomvande rashond. „Als je naar rashonden kijkt", zegt Tiny Ellen, „dan zie je dat het nummer in negen van de tien gevallen onleesbaar is. Als het een witte hond is dan is het nummer goed te zien, maar bij een meer donker gekleurd diet, zie je niets. Hoe kan zo'n nummer in het hondenpaspoort?" nummer in hethondenpaspoort?" Bok Het zijn dus hoofdzakelijk honden en katten die bij Tiny Ellen overnachten. Worden er wel eens andere beesten ge bracht? „Jazeker. Ik heb hier een keer een bok gehad. Die liep in Den Burg op de Groeneplaats. Het was 's morgens vroeg en de meisjes van de Rabobank zagen hem. Eerst ging die bok de stoep van het gemeentehuis op, maar dat was nog niet open. Toen liep hij naar het VW kantoor, maar ook daar kon hij niet terecht. Toen wisten ze hem te vangen en hebben ze hem naar mij gebracht. Hij is hier niet zo lang gebleven, want de eigenaar kwam hem snel halen." Men sen die met gewonde meeuwen of andere vogels naar het dierenpension komen, verwijst Tiny Ellen naar het vo gelopvangcentrum van het Natuurre- creatiecentrum. Een enkele keer wordt een loslopend paard naar het dieren pension aan de Keesomlaan gebracht. Zo'n paard wordt dan meestal op het land van Willem van Heerwaarden ge stald tot de rechtmatige eigenaar komt opdagen. Het dierenpension aan de Keesom laan bestaat sinds 1972. Tiny Ellen begon in 1969 in een bovenhuis in de Zwaanstraat, waar nu de kunstenaar Paul Höhner woont. Gedurende het zomerseizoen had ze vaak tien tot twaalf honden te logeren. Allemaal vastge bonden aan meubelstukken, want op een bovenhuis kon je natuurlijk geen twaalf loslopende honden hebben. Haar buren vingen deze situatie goed op en hebben nooit geklaagd. Toch was de situatie op den duur onhoudbaar en was ze blij toen ze in 1972 naar het witte huisje aan de Keesomlaan kon vertrek ken. Tiny Ellen is de opvolgster van mevrouw Zoete-Blom die een dieren pension aan de Pontweg had. Zij werd te oud voor het werk. „Ze zei tegen mij: een dierenpension, dat is typisch iets voor jou." Tiny Ellen begon toen het pension in de Zwaan straat. De aanloop van honden was zo groot dat wel eens een dier uitbesteed moest worden bij haar moeder in Spang. Overigens is het tegenwoordig niet meer mogelijk om op een dergelijke wijze een dierenpension te beginnen. Eerst moeten de nodige vergunningen gehaald worden. Tiny Ellen zegt dat het dierenpension dit jaar minder goed draait dan vroeger. „Vorig jaar had ik de hele tijd door honden. Nu zijn er perio den dat ik helemaal geen hond in huis heb. Misschien worden ze ergens an ders gebracht. Bij familie. Of gaan de mensen zelf niet meer met vakantie." De algemene bezuinigingsdrift vindt dus ook zijn weerslag op het dierenpension. „Op het ogenblik heb ik slechts drie honden. Terwijl dit toch normaal de tijd is dat de Texelaars op vakantie gaan. Ik heb dan meestla toch wel zo'n tien twaalf honden." van Noordholland met hun dier naar haar toekomen. Het opgenomen zijn in het betreffende boekje geeft de garantie dat het het huisdier aan niets zal ont breken gedurende de tijd dat je zelf met vakantie bent. „Ik krijg een paar keer per jaar bezoek van iemand van de dierenbescherming. Die inspecteert de hokken en controleert of alles goed gaat. Die man is erg streng. Als iets niet deugt moet het verbeterd worden. Hij gaat hier altijd zonder aanmerkingen weg. Maar uit zijn verhalen begrijp ik wel dat hij in sommige andere dieren- pensions schreinende gevallen mee maakt", zegt Tiny. met de zaklantaarn op pad. Het hok provisorisch repareren en de hond er weer in proberen te krijgen. Je bent dan zowat de halve nacht bezig en de volgende ochtend heb je dan een tientje verdiend. Dat een hond 's nachts tekeer gaat, komt vrij vaak voor. Maar ik heb er gelukkig ook heel tevreden 'klanten' onder." Tiny Ellen zegt dat het haar soms teveel wordt. Sommige mensen komen vakantie vieren op Texel, maar hun hond blijkt te lastig. Als oplossing wordt het dier dan naar het dierenpension aan de Keesomlaan gebracht. Soms gaat dat uitstekend, maar andere keren voelt de hond zich in de steek gelaten. Het dier blijft de hele nacht blaffen waardoor van de weersomstuit andere honden mee gaan doen. „Tegen dat soort mensen heb ik wel eens gezegd, neem hem alsjeblieft weer mee. Ik moet hem niet meer. Ze hebben daar dan geen enkel begrip voor. Beginnen te schelden dat het hier een ouwe rotzooi is. Dat soort dingen doet erg zeer." De schuur waar de honden en katten verblijven is door Arie van der Vis en zijn mannen in één nacht in elkaar getim- Na in de zomerperiode een tijdje niet verschenen te zijn wil de re dactie van de Texelse Courant de rubriek „Texelaars en hun werk" weer regelmatig laten verschijnen, het gaat om interviews met Texe laars die op het eiland wonen en werken. Vóór de zomerperiode zijn interviews met een ambtenaar die belast was met het innen van toe ristenbelasting, een TESO kapitein, een boswachter en de hoofdvuur torenwachter van Eierland gepubli ceerd. Tiny Ellen heeft een maximale capa citeit van twintig honden en ongeveer 12 katten. Voor honden wordt tussen de 78,50 en 712,50 per nacht gerekend en voor katten 75, In het boekje „Dier onder dak" van de dierenbescherming staat Tiny Ellen met haar dierenpension genoemd en daaruit valt wellicht te verklaren dat ook wel mensen uit de kop Zaklantaarn Net als in een mensenpension, kent een dierenpension makkelijke en moei lijke gasten. Je hebt honden die er het beste van proberen te maken, maar er zijn ook dieren die het niet naar hun zin hebben en dat ook duidelijk laten merken. Door het vernielen van een hok of door aanhoudend blaffen heeft Tiny Ellen al heel wat keren 's nachts haar bed moeten verlaten om een hond gerust te stellen. Een heel naar geval van enkele maanden geleden ligt haar nog vers in het geheugen. „Dat was de hond van een arrestant. De politie had een man aangehouden en het bleek dat hij een bouvier in zijn auto had. Die werd zolang bij mij ondergebracht. Ik werd 's nachts wakker van lawaai en toen ik in het hok ging kijken, bleek dat hij het stalen luik uit de rails had gewerkt. De hond liep buiten en alleen het gaas scheidde hem nog maar van de vrijheid. Dan ga je maar weer midden in de nacht merd en door de vader van Tiny Ellen en haar broer opqezet. Dat was in 1972. In dat jaar kon een dergelijke schuur nog vrij goedkoop gebouwd worden. Nadat de schuur was opgezet werden alle honden Van de Zwaanstraat naar de Keesomlaan verhuisd. Het huisje waar Tiny Ellen nu woont, was in feite een armoedig schuurtje waar Sijp Keijser 27 jaar lang gewoond heeft. Er was geen licht en geen water en van binnen was het met ruwe kokosmatten betim merd. Er moest wel het één en ander aan gebeuren voor Tiny het als woon huis kon betrekken. Oorspronkelijk stond het gebouwtje op de nominatie om gesloopt te worden, maar door de bouwvakvakantie werd dat uitgesteld. Tiny Ellen vroeg aan de gemeente of ze het kon kopen en zo kwam ze in het bezit van een plek waar ze haar dieren pension kon beginnen. Ofschoon de dieren het bij Tiny Ellen goed hebben en het dierenpension onder controle van de dierenbescher ming staat, hebben sommige mensen het toch vaak wat moeilijk met het weg brengen van hun hond of poes. Vaak gaat het om huisdieren die met alle zorg worden omringd. Een mantje naast het bed van de baas, overal mee naar toe op de voorbank van de auto en een extra versnapering op dierendag. Dat soort honden of poezen moet dan opeens in een hok in een schuur. Voor sommi gen komt dat heel naar over. Tiny Ellen: „Het gebeurt wel dat mensen hier huilend weggaan. Ik denk wel eens, de mensen vinden het erger om hun dier weg te brengen dan hun kinderen. Hun kinderen worden goed verzorgd bij fami lie, maar hun hond zien ze dan opeens zo'n hok ingaan. Sommige beesten komen hier echter heel graag. Anderen hebben er een hekel aan. Dat zit 'm in de aard van het beestje. Ik denk echter niet dat de beesten het verblijf in een hok als zoiets schokkends ervaren." Ze vertelt verder nog dat het meestal mannen zijn die de hond wegbrengen, omdat vrou wen het er toch wat moeilijker mee hebben. In de hondenschuur staat 's avonds vaak de radio aan om het voor de dieren wat gezelliger te maken. Ook blijft het licht enige tijd aan. Dat laatste wordt echter moeilijk want de energieprijzen stijgen, en het dierenpension moet na tuurlijkwei uitkomen. Vroeger nam Tiny Ellen honden die aan het janken waren mee naar huis en kleine hondjes gingen altijd mee naar binnen. „Dat doe ik niet meer", zegt ze nu. „Misschien word je wel wat harder. Als er nu eentje aan het janken is, denk ik gewoon, het is een chagerijn. Als ik vroeger honden in huis nam, gebeurde het wel dat ze van de zenuwen alles bevuilden tot mijn bed aan toe." Over de gemiddelde periode waarin de dieren in het pension blijven kan ze geen zinnig woord zeggen. Het varieert van enkele dagen, tot vele maanden. „Een familie die zes maanden naar Canada ging heeft zijn hond hier wel eens in bewaring gegeven. Ik heb ook een hele tijd een poes gehad van iemand die in een verpleegtehuis was opge nomen. Dat beest heeft hier nog ge jongd ook. Toen moest ik voor die kleine poesjes weer een tehuis zien te vinden." Tiny Ellen heeft een vaste afspraak met de politie dat de dieren die daar gebracht worden, of die door de politie agenten zelf worden gevonden, bij haar worden gebracht. „Soms wil je net gaan slapen en dan wordt er opgebeld dat er een hond is gevonden. Dan blijf je wakker tot ze 'm komen brengen. Je moet dan maar afwachten wat je bin nenkrijgt. Een andere keer kom je terug van boodschappen doen en dan heeft de politie een hond aan het hek vast gebonden met een briefje erbij of je ervoor wil zorgen." Maar de politie is niet de enige die op onverwachte tijden binnenkomt met dieren. Ook particulie ren hebben er een handje van. Zo wordt Tiny Ellen al geruime tijd op de meest vreemde momenten gebeld door een mevrouw uit Drente en een mevrouw uit Duitsland. Beide dames zijn hun poes kwijt. „Die hadden ze meegenomen naar de camping. „Dan vréég je er toch om dat zo'n dier wegraakt", zegt Tiny. Volgens gemeentelijke plannen zal op korte afstand van het dierenpension nieuwbouw plaatsvinden. Er is al eens gepolsd of Tiny geen andere plaats op het eiland wil voor haar dierenpension, maar dat is voor haar niet acceptabel. „Ik heb niet alleen het dierenpension, maar ook de dierenwinkel en het trim men en kappen van honden. Dat laatste is erg belangrijk. Ik zit toch al ver van het centrum. Als ik zou moeten verhuizen dan zou ik liever het dierenpension sluiten en hier blijven met de winkel en het hondentrimmen. Er maken toch steeds minder mensen gebruik van de mogelijkheid om hier hun dier onder te brengen." Het is echter niet te hopen dat het zover komt. Een dierenpension op een eiland als Texel is beslist geen over bodige luxe. De zon komt 11 oktober op om 6.57 uur en gaat onder om 17.55 uur. Maan: 13 okt. V.M., 20 okt. E.K. Hoog water ter rede van Oudeschild: Vrijdag 9 oktober 3.36 en 16.20 Zaterdag 10 oktober 5.13 en 18.05 Zondag 11 oktober 6.37 en 19.19 Maandag 12 oktober 7.37 en 20.07 Dinsdag 13 oktober 8.21 en 20.45 Woensdag 14 oktober 9.00 en 21.27 Donderdag 15 oktober 9.51 en 22.14 Vrijdag 16 oktober 10.34 en 22.55 Zaterdag 17 oktober 11.04 en 23.23 Aan het strand is het ongeveer een uur eerder hoog water.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1981 | | pagina 7