Dierenpension kent tevreden en moeilijke klanten
Honden vinden meestal
wel weer een baas"
Zon. maan en hoog water
Texelaars en
hun werk
18 RIJDAG 9 OKTOBER 1981
TEXELSE COURANT
PAGINA 7
Tijdens het gesprek gaat de telefoon. Een mevrouw vertelt dat bij
aar een poesje is aan komen lopen. Een prachtig dier, en erg lief
ovendien. Het probleem is alleen dat ze zelf beslist geen kat in huis
lil. Of ze 'm bij Tiny Ellen mag brengen. Dat mag. Alleen moet ze
arst even contact opnemen met de politie. Voor het verblijf van
«erfdieren in het dierenpension betaalt de gemeente. „Met katten is
et vaak hopeloos", zegt Tiny Ellen. „Je houdt ze hier een week en
aarna moeten ze door de dierenarts worden afgemaakt. Vaak komt
iemand ze halen. Dan verzorg je zo'n katje een week goed en daarna
loet hij weg. Niemand weet van wie een bepaalde kat is of waar hij
andaan komt. En sommige katten hebben natuurlijk helemaal geen
uis. Dan komen ze hier met van die verwilderde exemplaren die ze in
e Dennen hebben gevonden. Daar kun je niets meer mee doen. Die
unnen maar het best zo snel mogelijk afgemaakt worden."
Het dierenpension van Tiny Ellen aan
Keesomlaan in Den Burg is een
igrip. Breng maar naar Ellen", is een
eet die je kunt horen als ergens dieren
in gevonden. Op deze wijze zijn al heel
at zwervers bij het dierenpension te-
cht gekomen. Soms wel vijf katten op
in dag. Dan blijft het weer een tijdje
istig en dan komen er opeens weer een
leboel. Enig verband is er niet in te
ntdekken. Feit is wel dat katten het
eest naar Tiny Ellen gebracht worden
voor de meeste problemen zorgen,
onden worden minder gebracht. Met
inden is het meestal niet moeilijk hun
las terug te vinden. Honden „kent"
en. „Dan zien mijn vaste klanten hier
«1 hond zitten en dan zeggen ze: „is
it er niet een van die en die?" Dat blijkt
eestal vrij aardig te kloppen en zo
imen de honden weer bij hun baas
rug. Maar vaak neemt de baas ook zelf
intact op. Met honden zijn er eigenlijk
loit problemen." De procedure voor
nden die niet afgehaald worden is ook
1 anders dan bij katten. Katten
rden na een week afgemaakt, hon-
gaan naar het asiel in Den Helder,
aar het komt maar zelden zover.
Wie bij Tiny Ellen binnenkomt begrijpt
enblikkelijk met iemand te maken te
bben die het goed met dieren voor-
ft. Enthousiast wordt je begroet
r vijf poedeltjes. Zuivere rashonden
vroeger menig prijsje wegsleepten
tentoonstellingen. Zoals echte ras-
nden betaamt hebben ze deftige
hternamen. Tiny Ellen vertelt dat de
nden wat te oud geworden zijn om
ar tentoonstellingen te gaan en bo
ndien heeft ze door haar dieren-
-sion, haar dierenwinkel en het trim-
n van honden weinig tijd meer voor
aflopen van tentoonstellingen. Ver
zijn in huize Ellen twee katten, twee
rkieten en een kanarie te vinden,
iten loopt in een grote ren een aantal
pen. Van Niek Witte kreeg Tiny wat
kippen en gaandeweg begon ze zich
r voor dit pluimvee te interesseren,
heeft nu een paar echte Barnevel-
s. Met de haan en twee kippen wil ze
"n fokken. „Ik moet nog lid worden
n Kotex en als het fokken een beetje
l dan wil ik in de toekomst wel mee
an doen aan tentoonstellingen." De
dacht van Tiny heeft zich dus enigs-
s verplaats van honden naar kippen.
Tatouage
Vanaf één januari is er een nieuwe
eling die de dierenpensionhouders
plicht alleen maar honden op te
men die zijn getatoueerd in het oor'
honden moeten verder vergezeld
"n van een zogenaamd hondenpas-
~rt dat correspondeert met het in het
r getatoueerde nummer. De verenig-
pensionhouders is dit een doorn in
orjg. „Er zullen zat mensen zijn die
;en: dan breng ik mijn hond maar
meer", zegt Tiny Ellen. „Ik heb nu
twee goede klanten die hun honden
elmatig hier brengen. Die zeggen: als
getatoueerd moeten worden, dan
ken we een andere oplossing. Ik
nk dat veel mensen zo zullen rea-
ren. De moeilijkheid is dat de hon-
neicjenaars zelf niet verplicht zijn hun
rte laten tatoueren. Daardoor komen
een heleboel honden die eenvoudig-
niet meer in een pension kunnen
ernachten. Daarbij komt nog eens dat
maar een stuk of twintig mensen zijn
Nederland die kunnen tatoueren. Ik
"t niet hoeveel honden er zijn, maar
zijn er heel wat. Het zal dus be
dijk lang duren voordat alle honden
atoueerd zijn en weer in dierenpen-
ns opgenomen kunnen worden."
Tiny Ellen vertelt dat het tatoueren tot
toe alleen bij rashonden gebeurde,
nummer hield dan verband met de
mboomvande rashond. „Als je naar
rashonden kijkt", zegt Tiny Ellen,
„dan zie je dat het nummer in negen
van de tien gevallen onleesbaar is. Als
het een witte hond is dan is het nummer
goed te zien, maar bij een meer donker
gekleurd diet, zie je niets. Hoe kan zo'n
nummer in het hondenpaspoort?"
nummer in hethondenpaspoort?"
Bok
Het zijn dus hoofdzakelijk honden en
katten die bij Tiny Ellen overnachten.
Worden er wel eens andere beesten ge
bracht? „Jazeker. Ik heb hier een keer
een bok gehad. Die liep in Den Burg op
de Groeneplaats. Het was 's morgens
vroeg en de meisjes van de Rabobank
zagen hem. Eerst ging die bok de stoep
van het gemeentehuis op, maar dat was
nog niet open. Toen liep hij naar het
VW kantoor, maar ook daar kon hij niet
terecht. Toen wisten ze hem te vangen
en hebben ze hem naar mij gebracht.
Hij is hier niet zo lang gebleven, want de
eigenaar kwam hem snel halen." Men
sen die met gewonde meeuwen of
andere vogels naar het dierenpension
komen, verwijst Tiny Ellen naar het vo
gelopvangcentrum van het Natuurre-
creatiecentrum. Een enkele keer wordt
een loslopend paard naar het dieren
pension aan de Keesomlaan gebracht.
Zo'n paard wordt dan meestal op het
land van Willem van Heerwaarden ge
stald tot de rechtmatige eigenaar komt
opdagen.
Het dierenpension aan de Keesom
laan bestaat sinds 1972. Tiny Ellen
begon in 1969 in een bovenhuis in de
Zwaanstraat, waar nu de kunstenaar
Paul Höhner woont. Gedurende het
zomerseizoen had ze vaak tien tot twaalf
honden te logeren. Allemaal vastge
bonden aan meubelstukken, want op
een bovenhuis kon je natuurlijk geen
twaalf loslopende honden hebben. Haar
buren vingen deze situatie goed op en
hebben nooit geklaagd. Toch was de
situatie op den duur onhoudbaar en was
ze blij toen ze in 1972 naar het witte
huisje aan de Keesomlaan kon vertrek
ken. Tiny Ellen is de opvolgster van
mevrouw Zoete-Blom die een dieren
pension aan de Pontweg had. Zij werd
te oud voor het werk.
„Ze zei tegen mij: een dierenpension,
dat is typisch iets voor jou." Tiny Ellen
begon toen het pension in de Zwaan
straat. De aanloop van honden was zo
groot dat wel eens een dier uitbesteed
moest worden bij haar moeder in
Spang. Overigens is het tegenwoordig
niet meer mogelijk om op een dergelijke
wijze een dierenpension te beginnen.
Eerst moeten de nodige vergunningen
gehaald worden. Tiny Ellen zegt dat het
dierenpension dit jaar minder goed
draait dan vroeger. „Vorig jaar had ik de
hele tijd door honden. Nu zijn er perio
den dat ik helemaal geen hond in huis
heb. Misschien worden ze ergens an
ders gebracht. Bij familie. Of gaan de
mensen zelf niet meer met vakantie."
De algemene bezuinigingsdrift vindt dus
ook zijn weerslag op het dierenpension.
„Op het ogenblik heb ik slechts drie
honden. Terwijl dit toch normaal de tijd
is dat de Texelaars op vakantie gaan. Ik
heb dan meestla toch wel zo'n tien
twaalf honden."
van Noordholland met hun dier naar
haar toekomen. Het opgenomen zijn in
het betreffende boekje geeft de garantie
dat het het huisdier aan niets zal ont
breken gedurende de tijd dat je zelf met
vakantie bent. „Ik krijg een paar keer
per jaar bezoek van iemand van de
dierenbescherming. Die inspecteert de
hokken en controleert of alles goed
gaat. Die man is erg streng. Als iets niet
deugt moet het verbeterd worden. Hij
gaat hier altijd zonder aanmerkingen
weg. Maar uit zijn verhalen begrijp ik
wel dat hij in sommige andere dieren-
pensions schreinende gevallen mee
maakt", zegt Tiny.
met de zaklantaarn op pad. Het hok
provisorisch repareren en de hond er
weer in proberen te krijgen. Je bent dan
zowat de halve nacht bezig en de
volgende ochtend heb je dan een tientje
verdiend. Dat een hond 's nachts tekeer
gaat, komt vrij vaak voor. Maar ik heb er
gelukkig ook heel tevreden 'klanten'
onder."
Tiny Ellen zegt dat het haar soms
teveel wordt. Sommige mensen komen
vakantie vieren op Texel, maar hun
hond blijkt te lastig. Als oplossing wordt
het dier dan naar het dierenpension aan
de Keesomlaan gebracht. Soms gaat
dat uitstekend, maar andere keren voelt
de hond zich in de steek gelaten. Het
dier blijft de hele nacht blaffen waardoor
van de weersomstuit andere honden
mee gaan doen. „Tegen dat soort
mensen heb ik wel eens gezegd, neem
hem alsjeblieft weer mee. Ik moet hem
niet meer. Ze hebben daar dan geen
enkel begrip voor. Beginnen te schelden
dat het hier een ouwe rotzooi is. Dat
soort dingen doet erg zeer."
De schuur waar de honden en katten
verblijven is door Arie van der Vis en zijn
mannen in één nacht in elkaar getim-
Na in de zomerperiode een tijdje
niet verschenen te zijn wil de re
dactie van de Texelse Courant de
rubriek „Texelaars en hun werk"
weer regelmatig laten verschijnen,
het gaat om interviews met Texe
laars die op het eiland wonen en
werken. Vóór de zomerperiode zijn
interviews met een ambtenaar die
belast was met het innen van toe
ristenbelasting, een TESO kapitein,
een boswachter en de hoofdvuur
torenwachter van Eierland gepubli
ceerd.
Tiny Ellen heeft een maximale capa
citeit van twintig honden en ongeveer
12 katten. Voor honden wordt tussen de
78,50 en 712,50 per nacht gerekend en
voor katten 75, In het boekje „Dier
onder dak" van de dierenbescherming
staat Tiny Ellen met haar dierenpension
genoemd en daaruit valt wellicht te
verklaren dat ook wel mensen uit de kop
Zaklantaarn
Net als in een mensenpension, kent
een dierenpension makkelijke en moei
lijke gasten. Je hebt honden die er het
beste van proberen te maken, maar er
zijn ook dieren die het niet naar hun zin
hebben en dat ook duidelijk laten
merken. Door het vernielen van een hok
of door aanhoudend blaffen heeft Tiny
Ellen al heel wat keren 's nachts haar
bed moeten verlaten om een hond
gerust te stellen. Een heel naar geval
van enkele maanden geleden ligt haar
nog vers in het geheugen. „Dat was de
hond van een arrestant. De politie had
een man aangehouden en het bleek dat
hij een bouvier in zijn auto had. Die werd
zolang bij mij ondergebracht. Ik werd 's
nachts wakker van lawaai en toen ik in
het hok ging kijken, bleek dat hij het
stalen luik uit de rails had gewerkt. De
hond liep buiten en alleen het gaas
scheidde hem nog maar van de vrijheid.
Dan ga je maar weer midden in de nacht
merd en door de vader van Tiny Ellen en
haar broer opqezet. Dat was in 1972. In
dat jaar kon een dergelijke schuur nog
vrij goedkoop gebouwd worden. Nadat
de schuur was opgezet werden alle
honden Van de Zwaanstraat naar de
Keesomlaan verhuisd. Het huisje waar
Tiny Ellen nu woont, was in feite een
armoedig schuurtje waar Sijp Keijser 27
jaar lang gewoond heeft. Er was geen
licht en geen water en van binnen
was het met ruwe kokosmatten betim
merd. Er moest wel het één en ander
aan gebeuren voor Tiny het als woon
huis kon betrekken. Oorspronkelijk
stond het gebouwtje op de nominatie
om gesloopt te worden, maar door de
bouwvakvakantie werd dat uitgesteld.
Tiny Ellen vroeg aan de gemeente of ze
het kon kopen en zo kwam ze in het
bezit van een plek waar ze haar dieren
pension kon beginnen.
Ofschoon de dieren het bij Tiny Ellen
goed hebben en het dierenpension
onder controle van de dierenbescher
ming staat, hebben sommige mensen
het toch vaak wat moeilijk met het weg
brengen van hun hond of poes. Vaak
gaat het om huisdieren die met alle zorg
worden omringd. Een mantje naast het
bed van de baas, overal mee naar toe op
de voorbank van de auto en een extra
versnapering op dierendag. Dat soort
honden of poezen moet dan opeens
in een hok in een schuur. Voor sommi
gen komt dat heel naar over. Tiny
Ellen: „Het gebeurt wel dat mensen hier
huilend weggaan. Ik denk wel eens, de
mensen vinden het erger om hun dier
weg te brengen dan hun kinderen. Hun
kinderen worden goed verzorgd bij fami
lie, maar hun hond zien ze dan opeens
zo'n hok ingaan. Sommige beesten
komen hier echter heel graag. Anderen
hebben er een hekel aan. Dat zit 'm in de
aard van het beestje. Ik denk echter niet
dat de beesten het verblijf in een hok als
zoiets schokkends ervaren." Ze vertelt
verder nog dat het meestal mannen zijn
die de hond wegbrengen, omdat vrou
wen het er toch wat moeilijker mee
hebben.
In de hondenschuur staat 's avonds
vaak de radio aan om het voor de dieren
wat gezelliger te maken. Ook blijft het
licht enige tijd aan. Dat laatste wordt
echter moeilijk want de energieprijzen
stijgen, en het dierenpension moet na
tuurlijkwei uitkomen. Vroeger nam Tiny
Ellen honden die aan het janken waren
mee naar huis en kleine hondjes gingen
altijd mee naar binnen. „Dat doe ik niet
meer", zegt ze nu. „Misschien word je
wel wat harder. Als er nu eentje aan het
janken is, denk ik gewoon, het is een
chagerijn. Als ik vroeger honden in huis
nam, gebeurde het wel dat ze van de
zenuwen alles bevuilden tot mijn bed
aan toe."
Over de gemiddelde periode waarin
de dieren in het pension blijven kan ze
geen zinnig woord zeggen. Het varieert
van enkele dagen, tot vele maanden.
„Een familie die zes maanden naar
Canada ging heeft zijn hond hier wel
eens in bewaring gegeven. Ik heb ook
een hele tijd een poes gehad van iemand
die in een verpleegtehuis was opge
nomen. Dat beest heeft hier nog ge
jongd ook. Toen moest ik voor die kleine
poesjes weer een tehuis zien te vinden."
Tiny Ellen heeft een vaste afspraak
met de politie dat de dieren die daar
gebracht worden, of die door de politie
agenten zelf worden gevonden, bij haar
worden gebracht. „Soms wil je net
gaan slapen en dan wordt er opgebeld
dat er een hond is gevonden. Dan blijf je
wakker tot ze 'm komen brengen. Je
moet dan maar afwachten wat je bin
nenkrijgt. Een andere keer kom je terug
van boodschappen doen en dan heeft
de politie een hond aan het hek vast
gebonden met een briefje erbij of je
ervoor wil zorgen." Maar de politie is
niet de enige die op onverwachte tijden
binnenkomt met dieren. Ook particulie
ren hebben er een handje van. Zo wordt
Tiny Ellen al geruime tijd op de meest
vreemde momenten gebeld door een
mevrouw uit Drente en een mevrouw uit
Duitsland. Beide dames zijn hun poes
kwijt. „Die hadden ze meegenomen
naar de camping. „Dan vréég je er toch
om dat zo'n dier wegraakt", zegt Tiny.
Volgens gemeentelijke plannen zal op
korte afstand van het dierenpension
nieuwbouw plaatsvinden. Er is al eens
gepolsd of Tiny geen andere plaats op
het eiland wil voor haar dierenpension,
maar dat is voor haar niet acceptabel.
„Ik heb niet alleen het dierenpension,
maar ook de dierenwinkel en het trim
men en kappen van honden. Dat laatste
is erg belangrijk. Ik zit toch al ver van het
centrum. Als ik zou moeten verhuizen
dan zou ik liever het dierenpension
sluiten en hier blijven met de winkel en
het hondentrimmen. Er maken toch
steeds minder mensen gebruik van de
mogelijkheid om hier hun dier onder te
brengen."
Het is echter niet te hopen dat het
zover komt. Een dierenpension op een
eiland als Texel is beslist geen over
bodige luxe.
De zon komt 11 oktober op om 6.57
uur en gaat onder om 17.55 uur.
Maan: 13 okt. V.M., 20 okt. E.K.
Hoog water ter rede van Oudeschild:
Vrijdag 9 oktober 3.36 en 16.20
Zaterdag 10 oktober 5.13 en 18.05
Zondag 11 oktober 6.37 en 19.19
Maandag 12 oktober 7.37 en 20.07
Dinsdag 13 oktober 8.21 en 20.45
Woensdag 14 oktober 9.00 en 21.27
Donderdag 15 oktober 9.51 en 22.14
Vrijdag 16 oktober 10.34 en 22.55
Zaterdag 17 oktober 11.04 en 23.23
Aan het strand is het ongeveer een
uur eerder hoog water.