Doorgaan crossbaan
afhankelijk van
de omwonenden
AGEND4
„Gloria"
Q.QDQ
OOOOOOOOOOQQ
Excelsior geeft
winterconcert
Oud-leerlingen
hadden succes
Besmeurd met
uitwerpselen
VSDAG 2 FEBRUARI 1982
TEXELSE COURANT
PAGINA 5
-Jet zal voor een belangrijk deel van
houding van de omwonenden af-
ngen of de MAB-club spoedig een
>torcrossbaan (die maximaal vijf uur
week gebruikt kan worden) in
bruik mag nemen bij het vliegveld
xel in Eierland. Want voor de aanleg
zo n baan moet een planologische
rocedure worden gevoerd waardoor de
insen in staat worden gesteld be-
aar te maken. Als er bezwaren
men, zal de provincie vrijwel zeker
n medewerking geven.
Het bovenstaande bleek uit de dis-
ssie die donderdagavond over de
pssbaan werd gevoerd in de vergade-
ig van de commissie ruimtelijke orde-
ig. In verband met dit agendapunt
as de belangstelling voor de verga
ring ongewoon groot: dertig leden
Sn de motorcrossafdeling van de
fBAB-club zaten op de publieke tribune.
[■Zoals bekend is uit geluidsmetingen
Idie door de Provinciale Waterstaat op
St terrein in Eierland zijn uitgevoerd,
jSbleken dat het geluidsniveau ter
jftatse van de dichtstbijzijnde woningen
Seer dan 50 db bedraagt, waardoor een
Srmanent te gebruiken crossbaan in
■jer geval onmogelijk is, tenzij de wo
ningen van geluidsisolatie worden voor
in. Dat laatste is echter onbetaalbaar.
jDe^e harde bepaling van de wet kan
-Mhter worden ontlopen door de baan
Kt langer dan vijf uur per week te
Kbruiken, waardoor deze kan worden
■ngemerkt als een ,,recreatieinrich-
ing'' die op grond van de wet geluids
hinder niet kan worden geweigerd. Dat
itekent nog niet dat Gedeputeerde
:aten aan zo'n vijfuursbaan zullen
ewerken. Gebleken is dat men er met
bijde Provinciale Planologische
nogal huiverig tegenover staat,
arom zal het college in ieder geval
t botweg een procedure starten,
ar eerst eens gaan praten met be-
ghebbenden, waaronder de omwo
nenden. Als dat goed verloopt en de
provincie werkt mee, dan zou de baan in
of na de komende zomer in gebruik
genomen kunnen worden. Als het niet
lukt is de Texelse crossgelegenheid
voorgoed van de baan, want nergens
anders op het eiland is een plek denk
baar waar zoiets mogelijk is.
Tolerantie
Ate Rienstra sprak de hoop uit dat de
omwonenden een beetje tolerant zullen
zijn. Gezien de afstand en de beperking
van vijf uur per week zullen zij weinig
last ondervinden van de crossbaan.
Overigens moeten de uitgevoerde ge
luidsmetingen op het terrein als reeël
worden beschouwd. Er is gebruik ge
maakt van een normale fabrieksmotor
(met zelfs een extra ,,dempertje") en de
metingen zijn uitgevoerd op een nor
male, niet bijzonder stille dag, dus met
gewoon „achtergrondgeluid." Daarbij
bleek echter toch nog een geluidsniveau
van ca. 50 db voor te komen bij de
huizen. Dat is een geluidssterkte die
ongeveer overeenkomt met drie rustig
converserende mensen in een kamer.
De heer Blokzijl van het Raadgevend
Ingenieursbureau Hajema wees op de
mogelijkheid om het geluid op betrek
kelijk simpele wijze aanmerkelijk terug te
brengen, door de aanleg van een kleine
geluidswal.
Ate Rienstra zei dat de natuur en de
rust op Texel er zeer mee gediend zou
den zijn als het crossterrein er komt. Er
wordt nu vaak illegaal op allerlei ter
reinen aan crosssport gedaan. ,,Als je
daartegen wilt optreden, moet je die
jongens naar een legale mogelijkheid
kunnen verwijzen."
„Californië"
Het grote hotel met zwembad, par
keergarage e.d. dat Jarino wil bouwen
op de plaats waar vroeger hotel ,,Cali-
fornië" stond, past volgens Gedepu
teerde Staten niet in het bestemmings
plan voor het buitengebied. Dat staat op
deze plaats slechts gebouwen met twee
bouwlagen toe. Het door Jarino ge
wenste hotel krijgt feitelijk drie bouwla
gen, omdat de kap op de twee be
staande bouwlagen als een volwaardige
verdieping is uitgevoerd zoals dat bij
voorbeeld ook is gebeurd met Tubantia.
Dat heeft nooit problemen gegeven,
maar naar aanleiding van bezwaren die
tegen het Californië-hotel zijn ingediend
hebben Gedeputeerde Staten nu toch
het standpunt ingenomen dat voor deze
bouwwijze wijziging van het bestem
mingsplan nodig is. Daarbij heeft een
soortgelijke kwestie elders in het land en
een daardoor uitgelokte uitspraak van
de Kroon, een rol gespeeld. De ge
meenteraad van Texel zal nu een voor-
bereidingsbesluit moeten nemen om op
de toekomstige planwijziging vooruit te
kunnen lopen en aldus de bouw van het
hotel volgens het huidige ontwerp mo
gelijk maken. De planwijziging zal niet
voorzien in een recht op twee bouw
lagen, waaraan bij vrijstelling door B en
W (dat kan dus per geval worden be
oordeeld) een derde laag mag worden
toegevoegd. De commissieleden Cor
Ellen en Lieuwe Dijksen spraken zich uit
tegen het verlenen van deze vorm van
medewerking. Laatstgenoemde is lid
van de werkgroep Landschapszorg die
zich al eerder tegen het bouwen van een
hotel met een als bouwlaag uitgevoerde
kap heeft verzet.
De commissie ging akkoord met het
voorbereidingsbesluit dat het mogelijk
maakt dat het bedrijfsgedeelte van de
boerderij Kogerstraat 92 tot woning
wordt verbouwd. Akkoord ging men
ook met de medewerking aan de uit
breiding van hotel-pension Rebecca in
De Waal. Cor Ellen waarschuwde echter
tegen het onnodig rooien van de (oude
re) bomen die op het terrein staan.
Gloria is een „gangster moll" van
midden veertig, wegens haar vermin
derde fysieke aantrekkelijkheid van haar
functie als sierplant naast een hoge
maffioso ontdaan, maar getolereerd
door haar loyaliteit. Ze raakt in conflict
met haar milieu als ze een kleine jongen,
enige overlevende van een Maffia-aan
slag onder haar hoede neemt, verstrikt
in gevoelens die zij, zelf kinderloos,
nooit heeft kunnen uiten Tegen beter
weten in probeert zij de jongen uit de
handen van de „mob" te houden,
daarmee haar eigen doodvonnis teke
nend.
„Gloria" zou vooral door die prachti
ge tol van Gena Rowlands Cassavettes'
beste film zijn geweest als de regisseur
aan het eind niet verschrikkelijk was
uitgeleden in een soort epiloog waar de
honden geen brood van lusten. Had hij
„Gloria" twee minuten korter gemaakt
dan had hij een meesterwerk afgeleverd.
Nu is het „slechts" een zeer goede film
geworden.
Dinsdag 2 februari
De Vrouwenbond NVV heeft in de
voormalige Landbouwschool een avond
die is verzorgd door het eendags-
bestuur; 20.00 uur.
In restaurant ,,De Hoop" in De Cocks-
dorp draait het vervolg van de Eierland-
film van de heer D. Quartel; 20.00 uur.
Woensdag 3 februari
In het City-theater draait 's middags
(15.00 uur) en 's avonds (20.00 uur) de
op Texel opgenomen Nederlandse
speelfilm .Jonge Harten".
Voor de Vereniging Ouders van Gehan
dicapten Texel (VOGT) spreekt Tamara
Strandes om 20.00 uur in ,,De
Schakel".
In het raadhuis (aanvang 15.30 uur)
heeft de commissie algemene zaken
een openbare vergadering. De agenda
vermeldt herziening van de winkel
sluitingsregeling op Texel en bespre
king van de op last van de provincie te
wijzigen gemeentelijke afvalstoffen-
verordening.
Om 20.00 uur heeft de IJsclub Oost de
jaarvergadering in dorpshuis De
Bijenkorf.
De Christelijke muziekvereniging
„Excelsior" onder leiding van de heer A.
Kuik en de gelijknamige drumband
onder leiding van de heer H. Beijert
geven zaterdag 6 februari hun jaarlijkse
concert in De Bijenkorf te Oosterend.
Het programma ziet er als volgt uit:
Trumpet tune and air (Purcel, arr.
Mellema); Chorale Partita (Kees Vlak);
Psalm 150 (Jan Zwart) en First suite in
es (G. Holst). Laatstgenoemd stuk werd
als vrij nummer op het concours 1981
gespeeld.
Optreden drumband: Tiger drums
(J.J.M. Stoffels); T 81 (H. Kikkert);
Dutch percusion (S. Egberts); Gemert
mars (H. van Boven); Caesar drums (P.
Reijerse); Triomf door Ritmiek 2 (S.
Egberts).
Na de pauze speelt de muziekver
eniging: Auld lang syne (H. van Lijn-
schooten); Trombones to the fore (Seul
arr. Pope); Ragtime suite (Ted Hug-
gens); Jamaican Folk suite (H. L. Wol-
ters); Abanda (arr. P. Scheffer) en Love
Divine (arr. J. de Haan).
De toneelgroep van de oud-leerlin
genvereniging van de landbouwschool
heeft zaterdagavond veel succes gehad
met de opvoering van het blijspel
„Zwarte kunst op De Dageraad". De
zaal van dorpshuis De Wielewaal zat
helemaal vol en iedereen amuseerde
zich kostelijk. De recensie verschijnt de
volgende week omdat er diezelfde za
terdagavond meer was te doen op
Texel en de redaktie niet overal tegelijk
aanwezig kan zijn. Het stuk wordt
zaterdagavond a.s. herhaald in Het
Eierlandsche Huis. Kaarten daarvoor
zijn nog te koop.
In de nacht van donderdag op vrijdag
hebben onbekenden een zomerhuisje
aan de Hoornderweg met uitwerpselen
besmeurd. Een politie-onderzoek naar
de daders is in volle gang. Ook in het
huisje zijn vernielingen aangericht De
politie is van plan op dit soort baldadig
heid scherper te gaan toezien.
19. „Wat is er te lachen?" informeer-
Maycliff.
„Troy wil het Victoriaanse tijdperk
erhalen om iets twmtigste-eeuws te
doen", zei ze „en Victoria heeft er
kennelijk geen zin in. Zijn kin hangt op
zijn derde knoopsgat."
■Weer sloeg Pamela de spijker op de
kop Het plan waartoe Derek Troy de
bejaarde heer Peabody trachtte over te
halen, vond bij deze waardige man
weinig instemming. Hij schudde beden-
kelijk het hoofd. Zijn gelaat werd som
berder Hij vergat zelfs te eten en
Pamela zag, dat Derek hem er op attent
maakte, dat hij déérvoor hier gekomen
ps.
Pamela vond het ontzagelijk interes-
nt naar die twee te kijken. Natuurlijk
n st omdat Derek Troy één van de twee
s. Derek Troy interesseerde haar
minder dan een lantaarnpaal. Ze kon
net horen wat ze bespraken, ze zag
leen de gelaatsuitdrukkingen, die van
sabody al somberder. Derek Troy al
etiger en vuriger betogend.
„Hij heeft een zware dobber aan die
ijjwe", constateerde Pamela vermaakt.
„Wat zit je toch naar die kerels te
uren", zei Maycliff nijdig. „Prettig
izelschap ben je."
„Eet jij maar, John, ik vermaak me
el", zei Pamela liefjes.
En toen leek het of de heer Peabody
een hoestbui kreeg, maar diep geschokt
ontdekte Pamela dat het een lachbui
Was. Een lachbui, die hij zo goed en zo
kwaad als het ging trachtte te onder
drukken, want in Trocadero lachte men
niet hardop, en zeker niet wanneer men
de eer van de firma Toole etcetera
lioest hooghouden. De heer Whright
zag het ook en wreef zijn ogen uit. Hij
vyist niet, dat de heer Peabody lachen
n. Maar het was zo, want hij zag ook
oy grinniken. Zijn ergste gevoelens
rden bewaarheid. Onder de santanis
:he invloed van Derek Troy wankelde
de heer Peabody op zijn voetstuk!
jÏNu werd het gesprek geanimeerder.
Nu was het Peabody die argumenteer
de De hoofden kwamen dicht bij elkaar.
1 Pamela was er zich niet van bewust dat
ze het schouwspel met genegenheid
■desloeg. Het scherpbesneden ge-
Aht met het donkere haar van Derek
|Tfoy, jong en geestig, zo vlak bij dat
uitgestreken gezicht van de waardige
klerk. Hij wist toch met allerlei mensen
om te springen! Ja, met héér.... èn met
Maysie. Ze trok haar ogen van het
schouwspel af en begon met John
Maycliff die al erg zuur begon te kijken
een geanimeerde conversatie. Tenslotte
was ze hier niet gekomen om aandacht
te wijden aan een minderwaardig sujet
als Derek Troy.
De heren Toole en Whright zaten er
nog, toen Peabody en Derek het res
taurant verlieten, zonder hun brood
heren op te merken. Blijkbaar was er
volledige overeenstemming bereikt,
want Derek keek triomfantelijk en Pea
body zijn gelaat scheen iets uit te
drukken dat zweemde naar vermaak,
voorzover dat mogelijk was.
„Wat die twee ook uitgespookt heb
ben, veel goeds is het niet", dacht de
heer Ehright. En hij nam zich voor zijn
oudste klerk scherp in het oog te
houden. Dat moest hij eigenlijk Troy ook
doen, maar die was nu eenmaal te
vangen als een aal bij zijn staart....
Mocht, op momenten van stilte en
zelfinkeer, het beeld van Pamela Win-
terstone al eens voor het geestesoog
van Derek Troy verschijnen, mocht hij
zich al eens bekommerd afvragen, wét
de oorzaak was van haar ijskoude
houding, die momenten van stilte en
zelfinkeer werden uiterst zeldzaam toen
de zaak Londen Transport versus Emily
Hassett proces-rijp geworden was.
Derek had conferenties gehad met
zijn onvolprezen medewerker, het rood
harige jongmens Tubbs. Phil Edwards
de ontslagen busconduscteur was op
zijn bureau verschenen en was zeer in
zijn nopjes weer verdwenen, en ook de
heer Peabody bleek in het complot. Mr.
Whright had al een bezorgd bij zijn
oudste klerk geinformeerd hoe het met
de zaak liep, maar Peabody had hem
verzekerd dat meneer Troy alles op
haren en snaren zette, en dat hij er wel
fiducie in had.
En toen kwam de grote dag.
Er was veel belangstelling. Kranten
berichten en artikelen hadden de pu
blieke belangstelling gewekt. Vele lezers
kregen de indruk dat het erom ging of
de busmaatschappij voortaan nog scha
devergoeding aan mensen zou uitkeren
die tijdens het vervoer schade opliepen
aan lijd of goed. Sentimenten waren
opgewekt en de algemene indruk was
dat hier een klein, arm vrouwtje haar
recht moest zoeken bij de Moloch van
het Grootkapitaal. Derek wist dat hij de
publieke opinie met achter zich had.
Zou hij falen dan zou niet alleen hij,
maar ook de transportmaatschappij een
figuur slaan.
Derek staarde naar de volle publieke
tribune. De heren Toole en Whright zag
hij niet, maar hij wist dat ze er waren en
niet zonder beduchtheid de gang van
zaken zouden volgen Zou de jongste
van de firma de zaak verknoeien of
nieuwe lauweren hechten aan het schild
van het oude en geziene advocaten
kantoor?
Sir Henry Winterstone met zijn witte
snor zag hij wél en die zond hem een
bemoedigende knipoog toe. Joost
mocht weten waarom die man zo'n
goede opmnie over hem hadl Even
schoot de gedachte aan Pamela door
nem heen. Zij was niet aanwezig.
Maar Maysie Trelawny wél. Die zat,
opgemaakt alsof ze voor de film moest
spelen, op de tribine en wuifde hem
joviaal toe. Wat hem betreft mocht ze
opwaaien, hij had haar na die bewuste
avond niet meer ontmoet en verlangde
helemaal niet naar een nieuw samenzijn.
Maar dat Maysie hier zat, leverde wel
het bewijs, dat zij hem nog niet had
afgeschreven!
Derek Troy voelde zich hopeloos leeg.
Hier, in de rechtszaal, met al die
mensen, ontviel hem zijn zekerheid.
Hij keek naar de gezochten van de
jury. Die was natuurlijk officieel vol
komen onpartijdig, maar in een zaak van
een grote, kapitaalkrachtige maat
schappij tegen een arm invalide vrouw
tje was een jury maar een gevaarlijk
ding Hij zou deze jury én de rechter, er
wel duidelijk van moeten overtuigen dat
hét arme vrouwtje een doortrapte
zwendelaarster was, anders kon hij zijn
matjes wel oprollen!
En toen hij gehoord had wie als
rechter in deze zaak zou optreden, was
hem de moed in de schoenen gezonken.
Sir Hilary Johnston was bekend om zijn
onberekenbaarheid, maakte korte met
ten met advocaten, die volgens hem
buiten hun boekje gingen, een verre van
gemakkelijk heer.
Zelfs had hij geen houvast aan de
wetenschap wie de jurist moest zijn
tegen wie hij in het strijdperk moest
treden. Want de arme juffrouw Hassett
had, heel taktisch, geen adcovaat ge-
nomen;dat kon ze niet betalen natuur
lijk, de arme stakker. Ze moest ver
trouwen op de rechter die haar recht
zou doen en kon niet als die schatrijke
busmaatschappij een jurist bekostigen!
Het enige wat hem enig vertrouwen
inboezemde was de verschijning van
juffrouw Hassett zelve.
Hij kende de waardige dame uit de
omschrijving van de jongeman Tubbs,
maar Tubbs had een rijke fantasie. Nu
zag Derek haar in levende lijve.
Ze maakte bepaald niet de indruk van
een arme invalide, verkommerd en uit
gehongerd. Tubbs had gelijk gehad toen
hij zei dat je palen met haar in de grond
kon slaan. Ze was een zeer robuste
dame die er heel welvarend uitzag, te
meer nu haar wangen door opwinding
hoog waren gekleurd. Strijdlustig staar
de ze voor zich uit.
Toen kwamen Derek's gedachten tot
een eind, want de deurwaarder kon
digde met tenorstem de rechter aan.
ledereen rees op.
20. Sir Hilary kwam binnen, zijn
haakneus als een gierensnavel voor
uitstekend, de kleine donkere kren-
tenoogjes nog eens zo fel onder de witte
pruik. Hij zag de zaal rond als een poli
tieagent die zich afvraagt of hij het hele
zaakje maar niet zal inrekenen.
Toen werd de zaak Emily Hassett
versus London Transport afgeroepen.
Het spel kon beginnen!
HOOFDSTUK 10
Waarin een arme vrouw haar ge
tuigenis aflegt en een jonge advocaat
het benauwd krijgt.
„Ach kijk die arme stakker", fluis
terde een dame op de tribune tot haar
vriendin, toen ze juffrouw Hassett,
ogenschijnlijk een toonbeeld van ge
zondheid, naar de getuigenbank zag
strompelen. Vol mededogen bood de
deurwaarder haar zijn arm, en voetje
voor voetje schuifelde ze, onzeker, naar
de getuigenbank. Vol mededogen ook
waren de blikken van het publiek, en
Derek Troy las zelfs mededogen in de
blikken van de onpartijdige jury.
Ondanks de schijn van het tegendeel,
stond daar een menselijk wrak.
Met zachte stem beantwoordde juf
frouw Hassett de vragen van de rechter
naar naam, leeftijd, adres. En toen
moest ze haar verhaal doen.
Ja, ze had die avond met de bus mee
gewild. Ze had haar voet al op de tree
plank, toen reed de bus opeens weg. Ze
viel, en verder wist ze niets mee. Ze
kwam bij in het ziekenhuis.
„In het ziekenhuis bent u onder
zocht?"
Jawel, edelachtbare."
„En na dat onderzoek heeft men u
naar huis gestuurd omdat men geen
nadelige gevolgen van uw val kon ont
dekken?"
Juffrouw Hassett maakte een gebaar,
dat de ondeskundigheid en lichtvaardig
heid van de medische wetenschap doel
treffend aan de kaak stelde.
„Ze zeiden dat ze niks konden vin
den, edelachtbare."
Er was geruis op de publieke tribune,
en verscheidene dames probeerden
fluisterend haar metgezellen te verhalen
van andere sterke staaltjes van onacht
zaamheid, die in ziekenhuizen schering
en inslag waren. Maar de krentogen van
Sir Hilary gingen over de tribune als een
ijzige wind die alle conversatie deed
verdorren.
„Vertelt u eens", moedigde de rech
ter aan, „wat er toen verder gebeurde?"
Ja, toen stond ze daar op de stoep
van het ziekenhuis en ze voelde zich zo
beroerd en toen was daar een meneer
gekomen die het ongeluk had zien ge
beuren en haar vroeg hoe ze het nu
maakte.
„Kende u die man?"
„Nee, edelachtbare."
„Nooit tevoren ontmoet?"
„Nee, edelachtbare."
Juffrouw Hassett mocht verder gaan
met haar verhaal. De onbekende me
neer had een taxi aangeroepen en had
haar meegenomen naar een specialist in
Harley Street. Ze was daar wel van ge
schrokken, want die specialisten waren
zo duur, maar de meneer zei dat de bus
maatschappij de schuld was en het zou
moeten betalen. En toen had de dokter
haar onderzocht.
„En wat zei de dokter?"
„Dat weet ik niet meer, edelachtbare,
het was allemaal zo geleerd en ik ben
maar een gewone vrouw. Maar ik moest
tweemaal in de week bij hem terug
komen en ik kreeg medicijnen en de
dokter zei dat ik vooral versterkend
voedsel moest gebruiken. Ik mocht niet
werken, maar dat hoefde de dokter me
niet te vertellen, want als ik twee
stappen gedaan had, was ik al dood
moe."
„Bedoelt u dat u niet kon werken in
de huishouding?"
„Ik ben werkster, edelachtbare. Mijn
man verdient niet genoeg en ik moest er
bij verdienen. En nu ben ik al mijn werk
huizen kwijt. Ik verdien geen cent."
Juffrouw Hassett tastte naar een zak
doek, maar de rechter ontnam haar de
kans door meteen dóór te vragen.
„U verwacht dus dat de busmaat
schappij die u beschouwt als aanspra
kelijk voor het ongeval, u de kosten van
medische behandeling enzovoorts en
het door u gedorven loon, vergoedt?"
„Ik hoop dat ik het krijg, edel
achtbare," zei de vrouw eenvoudig.
„Daarom ben ik hier."
De rechter knikte begrijpend en
wendde zich tot Derek. „U kunt de
getuige ondervragen," zei hij.
Derek schraapte zich de keel. Nu
begon het gevecht. Het was hem dui
delijk dat juffrouw Hassett, ondanks of
misschien wel juist door haar wel
varende verschijning, de sympathie van
de tribuna had.
„Juffrouw", zei hij, „we gaan nog
even terug naar het moment dat u daar
op de stoep van het hospitaal stond.
Toen ontmoette u een heer. U kende
hem niet?"
„Dat heb ik al gezegd", zei juffrouw
Hassett en haar stem kreeg iets van de
snibbigheid die Tubbs al had gesigna
leerd.
„Hebt u die meneer later nooit meer
ontmoet?"
„Nee."
„Was die meneer, die zó bezorgd was
voor uw welzijn dat hij een taxi aanriep
en u naar een dokter bracht, later
helemaal niet meer nieuwsgierig hoe u
het maakte?"
„Ik heb hem nooit meer gezien", zei
juffrouw Hassett.
„Dus die meneer is door de aard
bodem verzwolgen", constateerde
Derek. „En toen moest u tweemaal per
week naar de dokter, met een taxi en u
kreeg dure medicijnen. Dokter Oakes
rekende twee guinea's voor een bezoek
een een guinea voor een fles medicijn.
Dat is nogal duur, vindt u niet?"
„De tarieven van de dokters in Harley
Street zijn zelfs buiten Londen alge
meen bekend", interumpeerde Sir Hi
lary, „ik geloof niet dat we die hier tot
een voorwerp van discussie moeten
maken." Die jonge vent moest niet te
veel overhoop halen, de zaak moest op
schieten want Sir Hilary wilde nog naar
een receptie en ze schonken daar een
bijzonder goede sherry.
„Ik vraag excuus, edelachtbare", zei
Derek nederig, „maar ik stel deze vraag
omdat ik op dat tarief later nog terug wil
komen."
„Hm", zei de rechter, „gaat uw
gang."
„En dan had u nog kosten voor laat
es kijken.... biefstuk, verse groenten,
fruit, brandy een best merk, tussen
haakjes", hij keek beducht naar de
rechter, maar die bleek het merk ook te
kennen en smakte veelbetekenend met
de lippen, „dat is nogal wat. En u heeft
zo even verklaard dat u niet alleen uw
geheugen verloren was en niet meer
werken kon, maar ook geen eetlust
had."
Uit de zaal klonk een onderdrukt ge
grinnik.
De ogen van juffrouw Hassett scho
ten vuur.
„Als de dokteer zegt dat ik het ge
bruiken moet, dan doe ik dat. Ik doe
alles om weer beter te worden. Ik heb er
dikwijls geen trek in, maar dan zegt mijn
man: Emilt je móet. Hij moet het me
dikwijls opdringen Of dacht u, dat ik
niet liever net als ieder gezond mens een
zoute haring aan een stalletje nam?"
Die zet was voor juffrouw Hassett. De
tribune lachte, de jury glimlachte en de
rechter hamerde niet.
„En u bent nog altijd niet in staat tot
werken?"
„Ik heb al gezegd dat ik doodmoe ben
als ik maar twee stappen heb gedaan.
En soms weet ik helemaal niets meer. En
alle dagen barstende hoofdpijn...." en
de zakdoek van juffrouw Hassett kwam
te voorschijn en haar woorden eindig
den in meelijkwekkend snikken.
Wordt vervolgd
