Gerdy Grabowski overrompelt Blijmoedige thriller van „Vriendenkring" 't Amateurtje ontroerde met De zon tegemoet" Relatienota Deurenshows Handwerkclub bejaarden VERVOLG VAN PAG.1 ER SDAG 23 NOVEMBER 1982 TEXELSE COURANT PAGINA S Moest toneelvereniging De Vriendenkring dit voorjaar nog verstek en gaan, omdat een stuk van het Theater van de Lach bij de jetities te zwaar bleek, vrijdagavond kwam de vereniging weer ertuigend voor het voetlicht van de Waldhoorn met een vrolijke iller. Het stuk „Bemoeial" was ook niet zo makkelijk en werd in feite dragen door twee personen, die zowel voor spanning als humor jesten zorgen. Vooral dat laatste lukte hoofdrolspeelster Gerdy abowski uitstekend. Zij was de spil en motor in het verhaal en huwde ook de improvisatie niet. Haar directe tegenspeler Wim Jan ikker was, bij vlagen, goed op dreef, maar liet vooral bij gebrek aan (stkennis nog wel eens een steekje vallen. Het spelen van „Be lli aeial" was ook geen gemakkelijke opgave omdat het verhaal Jogtepunten maar ook diverse dieptepunten kent. Met name de gebreide moordverhandelingen in het derde bedrijf vormden een ti-climax, terwijl het verhaal zo veelbelovend van start ging. HUI )e schrijver van „Bemoeial" had voor i bijna filmische start gezorgd door publiek met een zeer kort spannend ste tafereel te confronteren. Een nker toneel, een lijk hangend over een >el, een vrouw die een bureaulamp iknipt, de telefoon pakt en Scotland rd belt. Ze vertelt dat ze zojuist een gevonden heeft en ziet dan de dode de kamer. Met een_gil: ,,Er ligt er nóg verlaat ze het toneel en zakt het ek. Het publiek was door dit korte intro iteen geboeid en het mag vooral aan t acteertalent van de Vriendenkring- lateurs toegeschreven worden dat ;n dat de hele avond bleef, want het rhaal vertoonde nogal wat storende peringen en het plot was schraal. In rste instantie, aldus het verhaal, lijkt baas van een exploitatiemaatschap- te zijn vermoord maar aan het einde n het eerste bedrijf stapt baas Richard irshall zonder een schrammetje zijn ntoor binnen. Alle politieverhoren der het personeel zijn voor its geweest en commissaris Baxter rwijt de werkster, Mrs. Piper, dat zij niets Scotland Yard heeft inge- hakeld. Doortastend Mrs. Piper ruikt echter toch grote sdaad en vindt enig bewijsmateriaal t aangeeft dat er in het kantoor bouw toch een moord is gepleegd, nten het gebouw is ook niemand ïgebracht, blijkt later en dit alles >rdt door de werkster doortastend [gezocht, waardoor ze van commissa- Baxter de bijnaam „Bemoeial" krijgt. Bemoeial" had de hele avond nnen boeien als het publiek duidelijker de moorden betrokken zou zijn ge- 3est in die zin dat men zich enigszins et de slachtoffers of de dader had innen identificeren. Nu werden allerlei men genoemd die niemand wat zei waarbij een heel verhaal moest ilgen om uit te leggen wat die namen n doen hadden met de spelers uit het jk. Gelukkig bleek de dader van de oord uiteindelijk wel een toneelspeler dat een ieder de ontknoping in De aldhoorn kon meebleven. Toch bleef afloop een knagend gevoel hangen it niet voldoende intrige in het spel zelf as verwerkt. Ster Door de verhalende tekst kreeg een oot gedeelte van het tweede en derde ïdrijf een traagheid die alleen werd iderbroken door de spitsvondigheid in de werkster. Zij was aan het einde in het stuk het derde slachtoffer van moordenaar en dat maakte veel >ed, omdat dit gebeuren zich wèl op X ondernemers - aktiviteiteri Het bedrijf Interreno uit Noord Schar- raude houdt deze week een aantal deurenshows" op Texel. Het bedrijf eeft zich toegelegd op een procédé om euren te ommantelen met kunststof, te betreffende kunststof wordt op de eur verwarmd en vervolgens snaar- trak aangespannen, waarna de kunst lof op de deur nog even doorkrimpt. lij deze manier van werken wordt ebruik gemaakt van infraroodstralers. e kunststof die hiervoor wordt ge- ruikt moet van een bijzonder hoog vaardige kwaliteit zijn. Interreno zegt er Is enige in geslaagd te zijn een dergelijk rodukt op de markt te brengen. Bij onder is dat het materiaal een hout- erfstructuur bezit en in feite niet van cht hout is te onderscheiden. De deurenshows op Texel worden onderdag van half drie tot zes uur in otel De Hoop te De Cocksdorp ge- ouden en 's avonds van zeven tot half en in restaurant Capri in De Koog. rijdag is er een deurenshow in Oude- hild en wel in dorpshuis 't Skiltje van f tot één uur. Vrijdagmiddag is Den oorn aan de beurt. De kunststof euren zijn dan in dorpshuis De Wald- oorn te bewonderen van half drie tot es uur. De laatste deurenshow vindt iterdag van tien tot drie in een zaal van lotel De Lindeboom plaats. de planken afspeelde en voor de nodige spanning zorgde. Gerdy Grabowski was de ster van de avond. Zij stond ruim twee uur op de planken en speelde zeer ongedwongen. De goedgebekte, doortastende en bru tale werkster was op haar lijf geschreven en regelmatig zorgde Gerdy voor een mimiek die de zaal deed schaterfachen. Verbetering Frappant was dat ze ook de tekst van de andere spelers goed in de gaten hield en een enkele maal voor verbetering zorgde. Peter Hin haalde een enkele keer namen door elkaar en Gerdy Gra bowski gaf op eigen houtje een ver duidelijking. Dat was in de rol van „Bemoeial" allerminst storend. Wim Jan Bakker was commissaris Baxter die tot taak had de misdaad op te lossen. Baxter was een strenge, norse man zonder humor die vooral fysiek voor het nodige overwicht moest zorgen. Dat ging Bakker redelijk af. Vooral in het begin speelde hij een echte bullebak, maar soms kon hij niet genoeg tegengas bieden aan Gerdy Grabowski die als een wervelwind het spel beheerste. Vooral als Bakker zijn tekst kwijt was, ontstond een hiaat in het spel van kat en muis. Houding en mfmiek waren echter goed. oaxter werd in zijn speurwerk bijge staan door rechercheur Goddard, een rol voor de jonge Ralph Grabowski, die voor een goed debuut op de planken zorgde. Het betrof een verhaal dat in Londen speelde en Ralph Grabowski was eigenlijk de enige die door zijn stipte houding een Engelse sfeer overbracht. Zeer sterk was hij in zijn avances met een typiste. Deze flirtpartijen bracht hij met een ogenschijnlijke koelheid, zoals een politiefunctionaris wordt geacht te reageren, maar na een kennelijke vrij age buiten het voetlicht maakte hij een schitterende entree waaruit bleek dat zich achter het decor heel wat had afgespeeld. Tiran De eerst doodgewaande Richard Marshall werd gespeeld door Bruin, die het ook goed deed. Door het personeel werd hij echter een ware tiran genoemd maar dat kwam er bij Bruin niet uit. Hij was vaak te gemoedelijk. Anneke Kik kert speelde zijn vrouw Claire die als mondaine verschijning het publiek wist te boeien. Anneke koos voor de be deesde maar sluwe aanpak en al bij haar eerste treden op het toneel was terecht duidelijk dat ze zich graag onderhield met andere mannen. Eenzelfde karak tertrek had ook de privé-secretaresse van Mr. Marshall, Marian Selby. Dat kwam er echter niet helemaal uit Nel Bruining moest in deze rol verliefd zijn op haar baas en vol afgunst op het per soneel dat hem bekritiseerde. Toen ze zich presenteerde kwam de liefdes verklaring er zeer ongenuanceerd en zonder intonatie uit. Naarmate het stuk vorderde wist Nel Bruining meer gevoel in haar creatie te leggen. Toch had haar rol iets feller gemogen. Stoffig De boekhouder van de firma werd gespeeld door Peter Hin. Deze jonge, nieuwe speler gaf een eigentijdse draai aan het toneel stereotiep boekhouder. Veelal kiest men voor een stoffig type dat alleen gecharmeerd is van cijfers eh komma's. Hin was meer de flitsende manager van het bedrijf. Als een ware play-boy bewoog hij zich over het toneel en ook zijn uiteindelijk blijkende gemene aard kwam schitterend uit de verf. On betwist hoogtepunt was het bedreigen van de werkster. Zij zat in een draaistoel en de lange Hin draaide de stoel in het IN OPTION Verbazing bij de spelers van De Vriendenkring als de doodgewaande Mr. Marshall springlevend zijn kantoor binnenstapt VJ.n.r. Peter Hin als Robert WestsrbymWim Jan Bakker als Commissaris Baxter, Karin Parlevliet als Florence Reynolds, Gerdy Grabowsky als Mrs. Piper, Bert Bruin als Mr. Marshall en N'el Bruining als Marian Selby. rond om steeds even te stoppen, zijn tegenstander diep in de ogen te kijken en haar met verhalen ontsproten uit zijn doortrapte geest, nog banger te maken. Hin zorgde ook voor tekstaanpassingen die zeer reëel waren. Een woord als „leplazarus" zal wel niet door de schrij ver gebruikt zijn, maar Hin gebruikte het met andere „eigen" uitdrukkingen. Flirtend Karin Parlevliet is een ander veel belovend nieuw talent van de Vrienden kring. Zij speelde de typiste Florence en deed dat zeer ongedwongen. Met een stevige babbel en vooral met haar ogen flink flirtend was ze een overtuigende verschijning. De regie van „Bemoeial" was in handen van Cor van Heer waarden en souffleuse was Carry Wei- boren. De komische thriller wordt vrij dagavond nogmaals gespeeld in dorps huis De Waldhoorn, aanvang 20.00 uur. Handwerkclub ,,de Hollebol" kan nog een. flink aantal nieuwe leden gebrui ken. De club is elke vrijdagmiddag vanaf 14.30 uur actief in ,,De Hollebol" en veel van het werk dat wordt gemaakt, wordt beschikbaar gesteld voor een goed doel. Volgens Keisers was dat een onjuiste conclusie en gold dat alleen voor gebie den die op de nominatie staan om re servaat te worden, hetgeen in overeen stemming is met de relatienota en waar mee ook de landbouw buiten Texel vrede heeft. De heer Dijkshoorn van „Klein Zeeland" zei dat momenteel (o.a. in Het Noorden) door een natuur beschermingsinstantie pogingen wor den gedaan om gronden aan te kopen die buiten de op de kaart aangegeven gebieden liggen. Dat wekt de indruk dat men nu al veel verder wil gaan dan officieel wordt toegegeven. Keisers er kende dat thans nog aankooppogingen buiten de in principe aangewezen ge bieden worden gedaan, maar daar kan moeilijk iets van worden gezegd omdat de aanwijzing van de beheers- en re- servaatgebieden nog niet vast staat. Geen verandering Mevrouw M. van Maldegem-Benit informeerde in hoeverre de zaken an ders komen te liggen nu de minister van landbouw ook de natuurbescherming in zijn portefeuille heeft. Keisers dacht van niet. De aanwijzing van relatienota- gebieden is iets waarover landbouw en natuurbescherming op landelijke schaal eens geworden zijn. Er zijn geen teke nen die erop wijzen dat dit nu terug gedraaid wordt, in tegendeel. Minister Braks heeft laten blijken dat natuur- en landschapsbescherming hem zeer ter harte gaat. De heer P. Prins meende dat er wat Texel betreft sprake is van een sluipend proces. Op allerlei manieren zal de natuurbescherming trachten steeds grotere gebieden onder controle te krijgen. Uit het feit dat ondanks het verzet van de Texelse boeren de aan wijzing van reservaat- en beheersgebie den niet van de baan is, leidde hij af dat de gang van zaken niet democratisch is geweest. Democratie Dat was voor Keisers aanleiding om zijn gehoor een lesje in democratie te geven. Democratie betekent niet dat je altijd je zin krijgt, maar dat je je belangen zo goed mogelijk en met wettige midde len onder de aandacht brengt, maar er rekening mee houdt dat er ook andere belangen zijn en dat je je uiteindelijk neerlegt bij wat er maximaal is te be reiken. „Als je verliest, mag je niet schelden op de democratie. Als de landbouw die weg zou opgaan, legt zij de bijl aan de wortels van onze samen leving." De heer KI. Eelman van „Wiljo" die de bijeenkomst leidde, verklaarde dat dit ook de opvatting van de land bouworganisaties is. „Hou je zakdoek maar gereed" werd door sommigen aan het begin van de voorstelling op schertsende toon gezegd. Maar inderdaad, toen het stuk „De zon tegemoet" dat gespeeld werd door toneel vereniging 't Amateurtje in het derde bedrijf was gekomen, zag men hier en daar dames met vochtige ogen naar hun zakdoekje tasten, 't Amateurtje had dit keer niet voor een blijspel gekozen, maar voor een „zwaar" stuk. Veel leed dus op het toneel, met desondanks hier en daar een komische noot. De uitvoering op zich verliep naar wens, zij het dat het spel hier en daar wat haperde en zich één keer zelfs voort sleepte. Een opmerking in het algemeen is dan ook op zijn plaats: als er een emotioneel stuk gespeeld moet worden is het zaak dat de spelers die emoties duidelijk tonen en het opzeggerige toontje geheel laten varen. Liever wat meer emoties en minder nauw de tekst volgen, dan precies opdreunen wat je weken achtereen in het boekje hebt bestudeerd. Dat maakt het spel doods en vervelend. In De zon tegemoet" gaat het over een piloot van de luchtmacht die blind is geworden nadat hij zijn vriend uit een neergestort vliegtuig had bevrijd. Dat neergestorte vliegtuig vloog in brand en daarbij verloor de piloot het gezichts vermogen. Op het toneel zien we de thuiskomst van de vliegenier die wordt opgewacht door zijn bezorgde moeder en zuster. De broer van de piloot is aanmerkelijk minder rouwig om het ongeluk. Hij ziet nu eindelijk kans de verloofde van ,de piloot voor zich te winnen. Dit leidt tot emotionele tafe relen Het eind van het liedje is dat de blinde piloot toch weer gelukkig wordt en besluit te trouwen met zijn verpleeg- stèr en dat zijn broer zonder vriendin zit De spelers van „De Zon tegemoet van links van rechts: Bert Keyser (Wim de Blei, Anneke van Lenten (Berry), Tineke Kooiman (juffrouw Roos), Etrike van Esschoten (mevrouw Roodse/aar), Arie Kager (Majoor Vlieger Meerendaal), Jeroen Nauta (Jan), Jannie Koopman (Suzie van Bruns- wijk), Ria van Egmond (Hannie Langstraen Dirk Roeper (Frank). omdat die inmiddels naar een ander is gegaan. Na de nodige verwikkelingen waarin de blinde piloot bijna zelfmoord pleegt en gered wordt door zijn ver pleegster, komt dus uiteindelijk alles nog goed terecht. Verbitterd Zoals gezegd, een zwaar stuk. Wie er goed in slaagde zijn rol overtuigend te spelen was Dirk Roeper in de rol van de blinde piloot Frank. Stug, verbitterd over wat hem was overkomen, iedere keer opvliegend als hij door zijn blind heid een onhandigheid beging en op het laatst duidelijk levensmoe, zette hij een indrukwekkende figuur op de planken. Voor dit stuk was Roeper echt blind gemaakt, dat wil zeggen: hij had een bril op waardoor hij niets kon zien. Ook hierdoor speelde hij de rol zeer over tuigend. Een hele avond op toneel staan zonder een steek te kunnen zien, is bepaald een prestatie. Roeper stond bij het uitreiken van de bloemen aan het eind dan ook wel even tegen het licht te knipperen. In „De zon tegemoet" had toneel vereniging 't Amateurtje twee debutan ten, Anneke van Lenten als Berry, het zusje van Frank. Ze wist de opgewekte rol van het sprankelende zusje dat blij is met de thuiskomst van haar broer goed en spontaan karakter te geven. Jammer dat ze, in langere stukken tekst, verviel in een wat opzeggerig toontje dat wat afbreuk deed aan het spontane karakter van haar spel. Desondanks heeft 't Amateurtje met Anneke van Lenten een veelbelovend lid in zijn midden gekre gen. De andere debutant was Jeroen Nauta in de rol van Jan. Jan was de broer van Frank. Hij maakte van de handicap van zijn broer gebruik door diens vriendin af te pikken. Jeroen Nauta moest duidelijk in zijn rol groeien. In het begin ging het wat hortend en stotend, maar later, toen het conflict met broer Frank tot een uitbarsting kwam, wist Nauta dat overtuigend op de planken te zetten. Ook daarna was Nauta zichtbaar meer bij zijn rol be trokken. Elrike van Esschoten speelde me vrouw Roodselaar, de moeder van de gehandicapte piloot. Uiteraard zag ze alle verwikkelingen rond haar zoons met grote bezorgdheid aan en die bezorgd heid kreeg overtuigend gestalte. Zonder overdrijving zette ze een geloofwaardige bezorgde moeder neer. Afstandelijk Wie helaas niet zo overtuigend speel de was Jannie Koopman in de rol van Suzie van Brunswijk. In haar rol zaten een aantal zeer emotionele gedeelten. Ze moest ruzie maken met haar nieuwe vriend Jan, ze moest weglopen bij de blinde piloot Frank en ook werd ze nog eens ter verantwoording geroepen door de moeder van Frank en Jan. Bij dit alles speelde ze bijzonder afstandelijk terwijl ze haar tekst op voorleestoon uitsprak. Scenes die het stuk juist hadden moeten verlevendigen werden hierdoor nogal' saai. In een dergelijke rol had ze zich bepaald meer moeten geven, zich beter inleven in de penibele situatie waarin Suzi van Brunswijk was gekomen. Overtuigender speelde wat dat betreft Ria van Egmond in de rol van verpleeg ster. Ze maakte duidelijk wat haar gevoelens voor de blinde Frank waren. Aldus gaf ze op de juiste wijze inhoud aan één der meest ontroerende delen van dit stuk. Haar spel kwam goed over en hield in feite het stuk overeind. Lachen Soms is het bevrijdend, wanneer je tijdens een loodzwaar stuk even onge compliceerd kunt lachen. Voor die lach- effecten zorgde Arie Kager in de rol van majoor-vlieger Meerendaal. Hij was de officier onder wie de blinde Frank ge diend had. Enerzijds vaderlijk, anderzijds laconiek speelde Kager deze rol. Door enkele geestige militaire gezegden die vaak op nogal onverwachte momenten kwamen, wist hij de zaal plat te krijgen. Wellicht had Kager iets meer gewicht aan deze rol kunnen geven door de officier wat vormeiijker en daardoor „echter" gestalte te geven, maar verder werd deze rol zeer goed gespeeld. Bert Keyser speelde de rol van Kees de Bie, de vlieger die door Frank uit zijn neergestorte vliegtuig was gehaald. Keyser leed aan hetzelfde euvel als Jannie Koopman; te weinig betrokken heid en daardoor veel te vlak spel. Opzeggerig uitgesproken teksten op het moment dat ware paniek of angst het toneel hoorden te beheersen. Goede scenes kwamen daardoor nauwelijks uit de verf. Spontaan en goed daarentegen was het spel van Tineke Kooiman als de werkster juffrouw Roos. Een eenvoudig type dat zonder overdrijving werd ge speeld. De regie was in handen van de heer W. Sweere. Het was voor het eerst dat hij een stuk gerisseerde en heeft het er voor die eerste keer niet slecht afge bracht. Gesouffleerd werd door me vrouw D. Plaatsman en de grime was in handen van Jeanette Kaper en Karin Nauta.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1982 | | pagina 5