ACÜND4
Bij de dood van
Piet van der Wulp
DE COCK EN
DE MOORD
IN SEANCE
Beekman als tweede
op voordracht
Stichting Samen Eén
Winkeldiefstal
Jas gestolen
Bouw Maasvlakte
begonnen
Joyriding en wilde
achtervolging
Voorjaarsnummer
Texeltoerist
De gemeenteraad zal vanavond op
nieuw stemmen over de benoeming van
een bestuurslid in de stichting Samen
Eén omdat de heer A. Rienstra die in de
vorige vergadering werd gekozen zijn be
noeming niet heeft aanvaard. Het stich
tingsbestuur heeft een nieuwe bindende
voordracht samengesteld met de be
lastingconsulent W. Eelman uit Ooste
rend als eerste en de dierenarts J. Beek
man uit De Waal als tweede.
Een 52-jarige inwoonster van Den
Burg werd vrijdag op heterdaad betrapt
toen ze in een supermarkt enkele goede
ren wegnam met een waarde van 711
De politie werd er bij gehaald en de
vrouw kreeg een proces verbaal.
Uit de sporthal in Den Burg werd vrij
dagavond een blauwe nylon jas met
daarin een sleutelbos gestolen. De jas
werd uit een sporttas gehaald die even
onbeheerd stond in de hal.
Dinsdag 10 januari
De gemeenteraad vergadert aanvang
19.30 uur in het raadhuis.
In de Hollebol te Den Burg draait aan
vang 19.45 uur de evangelisatiefilm
,,Een christenreis naar de eeuwigheid".
Toegang en koffie gratis.
Woensdag 11 januari
In Rebecca" te De Waal heeft de oud-
leerlingenvereniging van de landbouw
school de jaarvergadering.
Donderdag 12 januari
De raadscommissie voor welzijnsbeleid
heeft in het raadhuis een openbare ver
gadering. Onder andere wordt gespro
ken over het zomerrecreatiewerk en over
de toekomst van de Welzijnsstichting.
Aanvang 19.30 uur.
Vaste data
In hotel De Lindeboom worden op
vrijdag van 14.15 tot 15.15 en 15.40 tot
16.30 uur yoga-cursussen gegeven. In
lichtingen en opgave bij Dorie Smit
(02226-269).
De Openbare Bibltiotheek aan de Drij-
verstaat in Den Burg is (behoudens
feestdagen en andere bijzondere gele
genheden) geopend op de volgende tij
den: Maandag 10.00 tot 12.00 uur; dins
dag 14.30 tot 17.00 uur en 19.00 tot
21.00 uur; woensdag 14.30 tot 17.00 uur;
donderdag gesloten; vrijdag 14.30 tot
17.00 uur en 19.00 tot 21.00 uur.
Begeleidingsgroep borstamputatie
Den Helder en omstreken. Wie be
langstelling heeft voor individuele of
groepsgesprekken kan contact opnemen
met de kruisvereniging Den Helder, Ant
woordnummer 10, 1780 AM Den Helder,
telefoon 02230-14375.
Iedere eerste dinsdag van de maand
kunnen leden van de diabetesvereniging
spuiten en testmateriaal kopen bij de
zusters J. B. Mannessen en J. Hol,
Schoorwal 45, Den Burg (tel.
02220-3242) tussen 16.00 en 19.00 uur.
Bewijs van lidmaatschap meebrengen.
In dringende gevallen kan telefonisch
een afspraak gemaakt worden.
In de afgelopen week zijn de mensen van aan
nemer Drijver begonnen met de bouwwerk
zaamheden op deMaasvlakte" in Den Burg.
Er wordt naar gestreefd om de zeven HAT-
eenheden en de negen driekamer woningwet
woningen die hier moeten komen in de zomer
klaar te hebben.
APPIE BAANTJER VERTELT
4RI IlINSDAG 10 JANUARI 1984 TEXELSE COURANT PAGINA 5
Het bericht van de dood van Piet
van der Wulp zal velen hebben ont
roerd. Piet was tientallen jaren een
haast niet weg te denken figuur die
binnen de beperkingen van zijn han
dicap op zijn eigen wijze kleur gaf
aan de Texelse samenleving. Hij
kreeg daartoe volop de gelegen
heid, wat tot eer strekt van degenen
die hem die gelegenheid gaven: de
Texelse samenleving en zijn familie
in het bijzonder. De aanwezigheid
van ,,Piet" bij allerlei feestelijke en
officiële gelegenheden was van
zelfsprekend. Hij liep bij politie- en
andere autoriteiten in en uit en werd
daar nadrukkelijk bevestigd in de
waarde die hij zichzelf had toege
kend. Trots was hij op de hem ver
strekte identiteitskaart met pasfoto,
stempels en handtekening waaruit
moest blijken dat hij inspecteur van
politie was of kapelmeester bij het
fanfare. Piet was vaak in het politie
bureau te vinden waar de wacht
meesters hem met respect onthaal
den. Als kapelmeester" was hij
onder meer actief bij de jaarlijkse
Sint Nico/aasintocht, telkens weer
een hoogtepunt in zijn bestaan. Bij
dergelijke gelegenheden ging hij ge
kleed in deftig pak en groeide hij
zichtbaar in zijn rol als ordebewaker
en organisator. Familie noch ande
ren hebben ooit pogingen gedaan
om Piet in een tehuis te plaatsen of
hem op een andere manier aan de
hem vertrouwde samenleving te
onttrekken. De mensen mochten
hem graag. Piet werd zelden ge
plaagd en dwong zelfs een zeker
respect af. Kinderen volgden zijn
aanwijzingen op en ouderen kwa
men er al snel achter dat je hem niet
met een kluitje in het riet kon stu
ren. Een belo fte die jegens hem was
gedaan, moest worden nagekomen
en Piet vergat niets.
Piet (geboren 3 september 1934
was het vijfde kind van het zes kin
deren tellende gezin van de familie
Van der Wulp die in 1946 van
Amsterdam naar Texel verhuisde. In
Den Burg zat Piet tot ongeveer zijn
veertiende jaar op de christelijke
school waar hij niet tot teren in staat
was maar wel zinvol werd bezig ge
houden. Dat laatste was ook het
geval op de sociale werkplaats waar
hij veertien jaar verbleef tot daaraan
om gezondheidsredenen een eind
moest komen. Piet, nog steeds
opererend vanuit de geborgenheid
van het ouderlijk huis, was veel op
straat te vinden, meestal zingend
op een manier die aan huilen doet
denken, op weg naar een van zijn
vele relaties waarvan hij wist dat hij
er altijd kon binnenlopen. Om
streeks zijn twintigste jaar werd Piet
gedoopt. De toenmalige doopsge
zinde predikant vond het niet nodig
omdat hij van mening was dat Piet
alsarm van geest" bij voorbaat za
lig was, maar Piet zelf wilde het per
sé omdat andere jongens het ook
mochten. De plechtigheid werd
toen toch maar voltrokken, echter
niet in de doopsgezinde kerk (waar
hij de wekelijkse dienst trouw bij
woonde) maar in de huiskamer van
de familie Van der Wulp.
Zoals alle ouders van gehandicap
te kinderen maakten vader en moe
der Van der Wulp er zich zorgen
over wat er van Piet moest worden
a/s zij zouden zijn overleden. Al ja
ren geleden werd afgesproken dat
Piet dan zou worden opgenomen
door zijn zuster Nel, een verplich
ting waarmee ook Ne/'s man (Jan
van Boven) van harte instemde. Het
was zover toen moeder Van der
Wulp overleed en vader naar het
rusthuis ging. 2 V2 jaar lang woonde
Piet bij de Van Bovens in de Willem
van Beierenstraat, waar hij nog een
gelukkige tijd doormaakte. Evenals
voor die tijd, deelde Piet volledig in
het gezinsleven. Hij oefende zijn
functies" uit, draaide zijn lieve
lingsplaten en ging mee op
,,Een verhevigde werking bij een toxi
sche combinatie."
Vledder trok zijn schouders op.
Hij vroeg wel of Sjaan Streuffels ver
dovende of stimulerende middelen
gebruikte."
De Cock streek peinzend over zijn haren.
„Dat had ik wel verwacht. Ik heb mij
dat zelf ook afgevraagd. De pupillen wa
ren bij haar dood sterk verwijd. Ik heb
dergelijke verwijdingen ook wel gezien
bij oudere vrouwen, die bella-donna ge
bruikten om hun ogen te laten glanzen."
Vledder lachte.
„Werd het daarom bella-donna
genoemd?"
De Cock knikte ernstig.
„Het is een beetje uit de mode. Er zijn
nu veel zwaardere stoffen in zwang.
Misschien dat Gerard van Klaverbeek
ons kan zeggen of Zwarte Sofie iets ge
bruikte. Maar persoonlijk geloof ik daar
niet in. Ik vermoed eerder, dat de moor
denaar of moordenares aan de syanide
die hij of zij gebruikte, nog een stimule
rend middel heeft toegevoegd."
Vledder plofte op de stoel achter zijn
bureau.
„Om zeker te zijn van de dodelijke
werking?"
De Cock schudde zijn hoofd.
„Uit erbarmen."
Vledder trok diepe denkrimpels boven
zijn neus.
„Erbarmen?"
De Cock knikte.
„Dat de dood snel zou komen, begrijp
je? Nog sneller dan normaal bij cyanide
het geval is. Om het lijden van het
slachtoffer zo kort mogelijk te doen
zijn."
Vledder likte aan zijn droge lippen.
„Dat eh....", stamelde hij getroffen,
„dat duidt op een zekere lotsverbonden
heid, verwantschap.... affiniteit."
De Cock staarde voor zich uit. Zijn ge
zicht toonde vrijwel geen expressie.
„Misschien", sprak hij zacht, „mis
schien zelfs liefde."
Ad van Ishoven, de rijzige chef van de
administratie aan het politiebureau War
moesstraat, mikte een dossier op het
bureau van De Cock. Een wolk stof trok
prikkelend langs zijn neusgaten. De
speurder keek verstoord op.
„Wat moet ik daarmee?"
Ad van Ishoven keek hem secondenlang
aan. Achter zijn bril glansde pure
verwondering.
„Daar henb je toch om gevraagd? Het
is het dossier van Martinus
Stekelenburg
„Wie is dat?"
Zaterdagavond om half twaalf
reed een Peugeot met dusdanig ho
ge snelheid weg van het parkeerter
rein aan de Emmalaan dat deze de
aandacht van de surveillerende poli
tie trok. De politie volgde de wagen
en dat resulteerde in een wilde rit
door Den Burg en over de Pontweg.
Toen de Peugeot vanaf de Pontweg
Zuidhaffel indraaide vloog de wagen
uit de bocht en kwam in de berm tot
stilstand.
De wagen werd bestuurd door een
15-jarige jongen uit Oosterend die het
voertuig had geleend van zijn vader. De
eigenaar wist daar niets van en de jon
gen kon de Peugeot zonder veel moeite
meenemen omdat de sleutels in het
dashboardkastje zaten.
De auto was licht beschadigd en de
bestuurder kwam met drie vrienden van
15 jaar met de schrik vrij. Een blaastest
toonde aan dat er alcohol was gedron
ken maar niet zodanig dat een bloed
proef noodzakelijk was.
Wij zijn begonnen met de voor
bereiding van het lentenummer
van het toeristenmagazine
Texeltoerist. De informatie in dit
nummer (dat een week voor het
begin van de paasvakanties ver
schijnt) heeft betrekking op de
periode tot Pinksteren. De ko
mende week bestaat gelegen
heid om wijzigingen en aanvul
lingen door te geven voor de
„tips" pagina's. Wij verzoeken
betrokkenen eventuele verande
ringen op het gebied van prijzen,
openingstijden e.d. aan ons door
te geven zodat de toeristen
straks correct worden geïnfor
meerd. Men wende zich tot de
redactie van de Texelse Courant,
Postbus 11, Den Burg, telefoon
02220-2741.
De uitgeefster:
Langeveld de Rooij
Den Burg.
Ad yan Ishoven wees op de grauwe
map.
„Lees maar... daar zal wel zo het een
en ander instaan." Hij mompelde bin
nensmonds. „En daar heb ik dan meer
dan een uur naar gezocht." Hij draaide'
zich om. Een tikkeltje verongelijkt stapte
hij weg.
Vledder haalde het dossier naar zich toe
en bladerde.
„Het is een onderzoek van twaalf jaar
geleden", sprak hij na een poosje, „ge
daan naar aanleiding van sterke geruch
ten dat Martinus Stekelenburg geen na
tuurlijke dood was gestorven, maar heel
geleidelijk zou zijn vergiftigd."
De Cock greep naar zijn hoofd.
„Natuurlijk.... de echtgenoot van An
nette van Leeuwenhoek."
Op zijn gezicht kwamn een verbaasde
trek. „Was er toch een onderzoek?"
Vledder gaf een klap op het dossier en er
steeg opnieuw een grijze stofwolk
omhoog.
„Hier ligt het", sprak hij simpel. „En
als ik het zo eens bekijk, is het een om
vangrijk onderzoek geweest."
De Cock zuchtte omstandig.
„Ik zou het maar eens doornemen",
raadde hij aan. „Misschien staat er iets
in dat voor ons van belang is.... Kijk
eens naar een eindconclusie."
Vledder pakte het dossier. Na enig zoe
ken las hij hardop: „...dat niet bewezen
kon worden, dat Martinus Stekelenburg
een andere dan een natuurlkijke dood
stierfen dat evenmin bewezen kon
worden dat aan de geruchten als zou
Martinus Stekelenburg door zijn vrouw
Annette van Leeuwenhoek zijn vergif
tigd, wezenlijke feiten of aanwijzingen
ten grondslag liggen."
De Cock grinnikte.
„Heel fraai. Ik zou het geschreven
kunnen hebben."
Vledder schudde zijn hoofd.
„Het rapport werd opgemaakt door
rechercheur Bierdrager en die is al jaren
gepensioneerd."
De Cock wreef over zijn kin.
„Die geruchten over vergiftiging zijn
toch bijzonder hardnekkig gebleken", zei
hij ernstig. „Ze zijn na twaalf jaar nog
steeds niet verstomd."
Vledder knikte peinzend.
„De gifmoord op Sjaan Streuffels en
de oude tegenstellingen tussen haar en
Annette hebben aan die oude geruchten
nieuw voedsel gegeven. Het wordt toch
tijd dat wij die tante Van Leeuwenhoek
eens met een bezoek vereren."
„Dat is niet nodig", sprak een om
floerste stem achter hen. „Ik ben er al."
De beide rechercheurs draaiden zich met
een ruk om. In de deuropening stond
een markante gestalte, groot, lang, wat
tanig. Ze droeg een paar laarzen die tot
aan de knieën reikten, waarboven een
korte bruine cape met capuchon. Ze
wreef het lange grijze haar uit het ge
zicht en stevende op hen af.
„Sorry, dat ik mij niet heb aange
diend", sprak ze wat cynisch, „maar de
deur stond open." Ze wendde zich tot
Vledder. „Ik kon er ook niets aan doen",
ging ze verder, „dat ik een gedeelte van
uw betoog volgde. Het gebeurde onge
wild. Ik wil slechts opmerken dat er van
enige familierelatie tussen u en mij geen
sprake is... met andere woorden... ik
ben uw tante niet."
Vledder kleurde tot achter zijn oren.
„Het is eh.... het is bij wijze van spre
ken", stamelde hij. „In het Amsterdam
se taalgebruik heeft het begrip „tante"
een wijdere betekenis."
Ze draaide zich om, zwaaide met een
driftig gebaar de cape van haar schou
ders en ging op de stoel naast het bu
reau van De Cock zitten.
„Ik eh... ik vormde het onderwerp
van uw overpeinzingen?" startte zij.
De Cock bracht zijn beminnelijkste glim
lach. De vriendelijke accolades rond zijn
mond dansten.
„Inderdaad. U had.... en heeft onze
volledige interesse."
Ze plukte aan haar groflinnen blouse.
„En moet ik daar blij mee zijn?"
De Cock trok zijn schouders op. De glim
lach bleef.
„Wij, van de recherche, zijn vreemde
wezens. Wij zijn steeds op zoek naar be
wijzen." Hij zweeg even; keek haar aan,
„Van schuld.... maar ook van onschuld.
De dood van uw schoonzuster Sjaan
Steuffels heeft heel wat losgemaakt."
Hij tikte op het stoffige doosier voor zich
op zijn bureau. „Oude wonden
opengereten".
Annette van Leeuwenhoek knikte
kordaat.
„Die oude affaire met mijn eerste
man. Ik heb daar destijds veel ellende en
verdriet van ondervonden. Martin Steke
lenburg bleek achteraf een eigenaardig
man. Een heel ander mens dan in onze
verlovingstijd. Hij was jaloers, argwa
nend, achterdochtig. Bijna ziekelijk." Ze
schudde haar hoofd. „Ons huwelijk ver
liep niet zoals ik dat had gedroomd. Er
waren al spoedig spanningen. Misschien
ook, omdat ik mij nogal onafhankelijk
opstelde. Martin klaagde bij een ieder
zijn nood. Het mislukken van ons huwe
lijk lag niet aan hem, maar aan mij. Ik
verzorgde hem niet goed. Ik verzaaktee
mijn huishoudelijke plichten en onder
hield heimelijke relaties met andere man
nen. Het waren ongegronde beschuldi
gingen, waartegen ik mij op den duur
niet eens meer verweerde. Ook zou ik
pogingen hebben ondernomen om hem
te vergiftigen. Het was een van die on
zinnige beweringen. Gelukkig geloofde
niemand hem." Ze zuchtte diep en wreef
opnieuw het haar uit haar gezicht.
„Toen niemand voldoende belangstel
ling naar zijn zin toonde, begon hij zelf
moorden te esceneren."
De Cock keek haar onderzoekend aan.
„Esceneren?"
Annette van Leeuwenhoek toonde een
mismoedige reactie.
„Hij zette ze in scene. Hij nam bijvoor
beeld te veel slaappillen in, maar zorgde
er wel voor dat het op tijd werd ontdekt.
Hij sneed in zijn polsen maar het bleef bij
een onbeduidende wond. Begrijpt u? De
pogingen waren niet echt. Ze waren er
meer op gericht om bij mij een soort
schuldgevoel te kweken." Ze schoot in
eens fel uit. „En ik had geen schuld. Ik
bedoel... ik maakte hem het leven niet
onmogelijk. Het was voor hem een idee-
fixe. Pas later heb ik vernomen dat er in
zijn familie nogal wat feesteelijke defec
ten voorkwamen."
„Hij stierf toch een natuurlijke dood?"
Ze knikte traag, wat afwezig.
„Aan wat men toen.... en misschien
ok nu nog wel een „manager disease"
noemde. Een hartkwaal door overmatige
lichamelijke en geestelijke inspanningen.
Het gebeurde alles vrij plotseling. Nie
mand had dat verwacht. Martin was ook
nog jong. Net zevenendertig jaar." Ze
pauzeerde even; streek met duim en
wijsvinger over haar voorhoofd. „Toen
begon de roddel. Wie het heeft aan
gesticht weet ik niet. Ik hoorde het voor
het eerst een paar dagen na Martins be
grafenis.
(wordt vervolgd)
De Cock wuifde van achter zijn bureau
toen Vledder de recherchekamer bin
nenstapte. „Hoe was de sectie?" riep hij
opgewekt.
De jonge rechercheur kwam bij hem
staan en trok een grimas. „Je zult het
niet geloven maar dokter Rusteloos was
zeer geïntereseerd in ons onderzoek. Hij
vroeg of wij hem op de hoogte willen
houden van de resultaten."
De Cock blikte verwonderd op.
„Waarom?"
„Hij zei, dat hij maar weinig gevallen
van moord door vergiftiging met cyaan-
waterstof kende en hij was benieuwd op
welke wijze het vergif werd verkregen en
hoe het werd toegediend. Hij had in het
verleden wel zelfmoorden ontmoet en
ook wel bedrijfsvergiftigingen behan
deld, waarbij blauwzuurgas een rol
speelde. Maar in zijn loopbaan waren ge
vallen van moord uiterst schaars."
De Cock fronste zijn wenkbrauwen.
„Sprak hij van bedrijfsvergiftigingen?"
Vledder knikte nadrukkelijk.
„Volgens dokter Rusteloos wordt in
veel bedrijven met cyanideverbindingen
gewerkt. In de chemische en vooral in
de fotografische industrie. Verder wordt
blauwzuurgas al sinds jaar en dag ge
bruikt ter bestrrijding van ongedierte. In
vele tuinbouwbedrijven zijn hele voorra
den cyanide-houdende poeders aanwe
zig, genoeg om er hele dorpen mee uit
te roeien."
De Cock snoof.
„Ik begrijp dat het helemaal niet zo
moeilijk is om aan dat spul te komen."
Vledder schudde zijn hoofd.
„Het is, zoals met zovele vergiften...
in grote hoeveelheden gemakkelijk te
verkrijgen."
De Cock keek nadenkend.
„We kunnen er nu wel van uitgaan",
sprak hij somber, „dat Sjaan Streuffels
wel degelijk door vergiftiging met blauw
zuurgas om het leven kwam."
Vledder knikte traag.
„Dat is vrijwel zeker. De patholoog-
anaïoom heeft mij tijdens de sectie nog
gewezen op de bijzonder heldere kleur
van de lijkvlekken. Hij dacht ook, dat de
syanide bij analysering nog wel aantoon
baar zou zijn. Hij heeft mij in ieder geval
heel wat meegegeven. Een heel assorti
ment lijkdelen, potten met urine, maag-
en darminhoud. Ik had er een hele sjouw
aan."
De Cock glimlachte.
„Heeft dokter Rusteloos nog iets ge
zegd over een mogelijk antabuse-
effect?"
Vledder keek hem wat verward aan.
„Antabuse-effect?"
De Cock knikte gelaten.
Piet van der Wulp in een karakteristieke
Texels Fanfare.
vakantie.
Dat moest ophouden toen Piets
geestelijke en lichamelijke vitaliteit
begon af te namen. Hij werd
tenslotte zodanig hulpbehoevend
dat hij naar het Verpleeghuis Texel
verhuisde, waar het hem aan niets
ontbrak en waar hij contact bleef
houden met familie en vrienden. Bij
de laatste Sint Nico/aasintocht was
Piet de grote afwezige. Hij kon nau
welijks meer lopen en kende
als waarnemend dirigent van
tenslotte alleen nog de mensen die
hem het meest na waren. Vorige
week werd duidelijk dat zijn leven
ten einde liep. Zijn zuster Nel is ge
lukkig dat ze erbij was toen Piet za
terdagavond om 19.40 uur overleed.
,,We zijn natuurlijk verdrietig" ver
telde ze ons. ,,Maar ook gelukkig
dat Piet door de Texelaars altijd zo is
opgevangen. Hij heeft daardoor een
gelukkig leven gehad. Schrijf maar
gerust dat we iedereen daar erg
dankbaar voor zijn."
