(/lijn naam staat
jr niet bij
Prima banden
voor h prima prijs
79,-
89,-
95,-
TEXELAARS
VAN TOEN
155 SR 13 TL
165 SR 13 TL
175 SR 13 TL
Shell helpt O
nvragen eenmalige
|J kering gestegen
TEB0 mag niet uitbreiden
Geen uitbreiding
taxibestand
Nico Roeper ontwierp
melasse-verdeler
d'Ouwe ULO
blijft „dorpshuis"
(SpecialeVakantie Aanbieding)
Vrijdag 8 juni 1984
TEXELSE COURANT
PAGINA 9
ie let aantal aanvragen om een door
rijk verstrekte eenmalige uitke-
gis op Texel fors gestegen. In 1982
egen 382 Texelaars om een extra
kering, bedoeld voor de „echte"
flima. Vorig jaar december waren
er 452.
52 aanvragen zijn afgewezen omdat
niet voldeden aan de eisen en precies
ihonderd Texelaars kregen dus een
ra uitkering. Het totaal uitgekeerde
drag was f145.600— tegen 777.320,—
f 1982. Deze gegevens staan in het
artaalverslag van de Texelse sociale
nst dat woensdagavond ter sprake
-jmt in de vergadering van de raads-
mmissie welzijnsbeleid.
|n 1981 werd gestart met het verstrek-
van een eenmalige extra uitkering
mensen die van een minimum inko-
in moeten leven en dat leverde toen
aanvragen op waarvan er 144 wer-
gehonoreerd. Dat kostte toen 34
leen de uitkering van vorig jaar geeft
ast een verdubbeling van het aantal
keringen dus een verviervoudiging
het uitgekeerde bedrag te zien.
let aantal mensen dat een WWV uit
ing ontvangt groeit nog gestaag,
n heeft recht op deze uitkering als
n werkloos is en na twee jaar geen
tering (WW) meer ontvangt van de
Door Scouting Texel wordt zater-
-iga.s. geen oud papier opgehaald
agens drukke
renigingsaktiviteiten.
Koog
Zaterdag wordt vanaf 10.00 uur
papier opgehaald in De Koog en
rekte omgeving. Dit gebeurt iede-
tweede zaterdag van de maand.
bedrijfsvereniging. In 1983 kregen 230
personen deze uitkering. Dit jaar is dit
aantal gestegen naar 250.
Meer bijstand
Het aantal Texelaars dat RWW (Rijks
groepsregeling Werkloze Werknemers)
ontvangt van de gemeente is in een jaar
tijd verdubbeld. In 1983 ging men van
start met 70 RWW-ers en eind vorig jaar
waren dat er 142. Het aantal aanvragen
in kader van de algemene bijstandswet
was de laatste jaren redelijk constant (30
a 35) maar is begin dit jaar flink geste
gen. 55 Texelaars hebben het afgelopen
kwartaal een aanvraag ingediend voor
een bijstandsuitkering. „Genoemde stij
ging kan een gevolg zijn van de econo
mische teruggang; maar dat is op dit
moment nog niet aantoonbaar. Wel kan
worden opgemerkt dat de problematiek
bij de cliënten die financieel worden be
geleid steeds moeilijker wordt", aldus
het verslag van de sociale dienst.
Ret aannemersbedrijf Tebo mag
zijn vestiging aan de Wilhelminalaan
niet uitbreiden. Dat bleek toen de
Tebo een verzoek indiende tot los
koppeling van de bestemming van
de bedrijfsgebouwen en de bijbeho
rende woning. Inwilliging zou bete
kenen dat de bedrijfsgebouwen niet
meer de status van bijgebouw zou
den hebben. Dan zou op de grond
achter het woonhuis Wilhelminalaan
62 een werkplaats met opslagruimte
gemaakt kunnen worden.
Op zich heeft de gemeente weinig
moeite met het loskoppelen van de
bestemming van het woonhuis (de
hoofdbestemming) en die van de bijge
bouwen. Omdat echter de milieuwetge
ving de laatste tijd aanmerkelijk ver
scherpt is kan voor een uitbreiding geen
toestemming worden gegeven.
Voor bedrijven in woonwijken is door de
gezamenlijke inspecties voor de volksge
zondheid een indeling gemaakt van be
drijven op grond van de overlast die zij
voor het milieu kunnen betekenen. Aan
nemersbedrijven horen in categorie vier
en dat betekent dat ze in geen geval in
woonwijken of aan de rand van die wij
ken gevestigd mogen worden. Aanne
mers moeten volgens die regels dus naar
bedrijventerreinen. In dit geval zou Ou-
deschild het meest voor de hand liggen
omdat het industrieterrein Den Burg vol
is.
Wat de Tebo wèl mag, is het bedrijf op
de huidige voet voortzetten op grond
van het „overgangsrecht." Dat betekent
dat bedrijven die ergens zitten, als er een
bestemmingsplan wordt gemaakt kun
nen blijven zitten. Verbeteren van de ge
bouwen mag dan wel, maar uitbreiden
niet.
Hoewel het college aanvankelijk
geen bezwaar had tegen uitbreiding
met één vergunning (per bedrijf) van
het aantal taxivergunningen voor
ziekenvervoer, is men deze week op
dit plan teruggekomen.
Het zittend ziekenvervoer gebeurt
doorgaans met gewone taxi's en het be
perkte gebruik van ziekenvervoervergun-
ningen is moeilijk te controleren. Het
hoofdargument van het college is echter
dat de taxi-ondernemer J. Hoekstra uit
Joure een beroep heeft lopen bij Gede
puteerde Staten tegen de collegebeslis
sing om hem vergunningen voor taxi's te
weigeren. „Indien het taxibestand op
Texel wordt uitgebreid zal ons verweer
schrift tegen het beroep van Hoekstra
niet staande gehouden kunnen wor
den", aldus het college, dat een stop op
de vergunnignen prefereert boven het la
ter moeten uitgeven van een reeks nieu
we vergunningen aan, ook voor Texel,
nieuwe taxi-ondernemers.
Bijkeuken met plat dak
na weigering toch toegestaan
Het college van B en W is terugge
komen op het aanvankelijke besluit
om mevrouw R. Voorthuizen ver
gunning te weigeren voor de bouw
van een bijkeuken met plat dak bij
het pand Ada van Hollandstraat 2 in
Den Burg. Reden is dat de aanbouw
voor aanvraagster een medische
noodzaak is, maar ook telt mee dat
er geen objectieve normen zijn voor
de beoordeling van zo'n aanbouw.
De aanvraag was geweigerd omdat
het gebouwtje het voor bijgebouwen
toegestane aantal vierkante meters zou
overschrijden, terwijl bij beschouwing
als hoofdgebouw de achtergevelrooilijn
zou worden overschreden. Gezien de
medische noodzaak kan de bouw toch
worden toegestaan. Het platte dak mag
ook omdat er in de omgeving al meer
van dergelijke aanbouwingen zijn
neergezet.
In het ambtelijke advies wordt opge
merkt dat tot nog toe de besluitvorming
per geval tot stand kwam en dat soms
toestemming werd gegeven zonder dat
de vereiste procedure werd gevolgd. De
ze situatie biedt de burger een geringe
rechtszekerheid en daarom is van amb
telijke zijde een voorstel te verwachten
waarin objectieve normen worden vast
gesteld voor het behandelen van derge
lijke bouwaanvragen.
Nico Roeper in de weer met zijn uitvinding.
Nico Roeper uit Eierland ontwierp
voor het mengen van melasse voor
graskuilen een verdeelmachine die
achter de trekker kan worden ge
hangen die het gras op de kuil aan
rijdt. Inmiddels zijn vier Texelse
loonwerkers bezig het apparaat na
te maken.
Daar heeft Roeper niet zo'n moeite
mee. Het aanvragen van een octrooi is
een langdurige, riskante en kostbare
aangelegenheid. Roeper, die als hobby
lassen heeft, bedacht een systeem waar
bij op eenvoudige wijze de melasse die
wel wat lijkt op schenkstroop, gelijkma
tig over het gras op de kuil te verdelen is.
Aan een grote tank zitten onderaan twee
dikke slangen »die verbonden zijn met
een holle dwarsbalk waarop regelmatige
afstanden gaatjes in geboord zijn. De
balk zit met twee beweegbare armen
vast aan de tank en kan met de hydrau-
liek van de trekker omhoog en omlaag
bewogen worden. Als de balk lager
komt dan het melasseniveau in de tank
stroomt de stroop uit de gaten. Wordt
de balk weer geheven dan stopt de toe
voer. Eenvoud is hier duidelijk het ken
merk van het ware. Aan de voorkant is
de trekker voorzien van een contrage
wicht, zodat de voorwielen niet door het
gewicht van de melassetank opgetild
worden.
Roeper vertelde dat zijn uitvinding al
heeft geleid tot veel werk met het aanrij
den van kuilen. Melasse wordt aan het
kuilgras toegevoegd om de voedings
waarde van het voer te verhogen. Bo
vendien vinden koeien het lekker en dan
eten ze beter.
Burgemeester en wethouders
hebben geen gehoor gegeven aan
het verzoek van de dorpscommissie
Den Burg om de aanduiding „dorps
huis" voor wat betreft d'Ouwe ULO
in Den Burg te wijzigen. De dorp
scommissie is niet gelukkig met de
link die gelegd wordt tussen com
missie en dorpshuis, terwijl men
niets met elkaar te maken heeft.
Het feit dat het college in verband met
subsidieperikelen rond het dorpshuis
meermalen heeft betoogd dat het een ei
landhuis is (en dat de gemeente Texel
dus kon subsidiëren) en dat deze vereni
gingsruimte niet te vergelijken is met de
dorpshuizen in de buitendorpen was
aanleiding voor het verzoek van de
dorps-commissie. Men deed het voorstel
de naam te wijzigingen in eilandhuis of
activiteitencentrum
De beheerscommissie van het dorps
huis wilde niets weten van een naams
wijziging en reageerde aldus op het ver
zoek van de dorpscommissie: „De be
heerscommissie vindt het een nare zaak
dat steeds maar weer geprobeerd wordt
de inwoners van Den burg te vervreem
den van hun dorpshuis. Weliswaar heeft
het dorpshuis een eilandelijke functie,
maar de totstandkoming is bijna geheel
te danken aan de inwoners van Den
Burg". De beheerscommissie zegt dat zij
het dorpshuis beheert voor de gemeen
te, zich niet bezig houdt met festiviteiten
en dat het met venwarring wel meevalt.
„Indien de dorpscommissie dit werkelijk
verwarrend vindt, dan moet zij haar
naam maar veranderen." Het college on
derschrijft de mening van de
beheerscommissie.
Nu het 40 jaar geleden is dat de invasie in Frankrijk begon en vele
intallen boeken en artikelen geschreven zijn over het daaraan vooraf-
lande vuile „England Spiel", wil ik u vertellen hoe ik daar ook bijna
it slachtoffer van geworden ben. Nederlanders werden in Zuid Afrika
igeroepen door de Nederlandse regering in Londen om zich aante
elden voor dienstplicht. Ze zouden in Engeland opgeleid worden en
zijner tijd aan de bevrijding van Nederland deelnemen. Totaal ver-
ikken 13 groepen uit Kaapstad in een periode van ongeveer een jaar.
igrootte van die groepen wisselde sterk: zo van 150 tot 1 (één). De
iftijden liepen ook nogal uiteen, maar bijna allen waren reeds heel
ïg de leeftijd gepasseerd, die men gewoonlijk aan een recruut
esc h rijft.
)e gevoelens onder de Nederlanders
lonachtig in Zuid Afrika over het al of
t recht van de regering in balling-
hap in Londen om ons op te roepen,
ien sterk uiteen. Dat de angst en de
laterie" een belangrijke rol speelden,
reekt vanzelf. Maar het was wel het
lest onplezierige tijdperk in de ge-
hiedenis van Nederland in Zuid Afrika.
:heuring en enorme ruzies in hele fa
lies over het al of niet „gaan", gezijk
plichten en rechten, waren aan de
de van de dag. Vooral toen het schip
et 55 man van het zg. 7de contingent
slechts drie dagen varen van Enge-
nd in een november storm werd getor-
Bdeerd met als resultaat dat man en
uis verdronken, werd de actie om niet
gaan groter. Maar ook waren er weer
ilen, die vonden dat het gebeuren
oest. Als ik aan die ruzies denk, die de
mosfeer behoorlijk verpestten moet ik
nwillekeurig denken aan de tijd toen ds.
uskês het gereformeerde Oosterend zo
igeveer in tweeën scheurde over de
o.a. of de slang nu werkelijk
esproken had of niet. Enfin, ik arriveer-
in Engeland met de eerste groep Ne-
irlanders, 88 man, midden in de winter
nme in de „wapenhandel" te bekwa-
jrgens toch wel een beetje bezield
iet de gedachte voor de vrijheid te
loeten vechten. De eerste training
uurde drie maanden en al gauw kwa
len wij er achter, dat er nog heel wat
ater door het Marsdiep moest lopen,
eordat het ideaal „Alle man van Neer-
nds stam, voelen zich der Vadren zo
en" verwezenlijkt zou worden. De broe-
irschap van allen één voor het grote
eel viel tegen. Wat ik bedoel is, je was
ildaat of officier, met nog iets anders
ear tussenin. Dat kon je overal aan
erken. Je voelde de „afstand"' als je in
grove schoenen naar de stad liep en
de meerdere deed het in zijn zachte brui
ne schoenen. En als de bloemkoolwa
gen het kamp inging, dan ging de bloem
eerst naar de officierskeuken, dan de
bladeren naar de sergeanten en de overi
ge stronken naar de „gemeen soldaat".
Nu mag dat alles veranderd zijn, voor
ons was het nog als van toen... Vergeet
ook niet dat de gemiddelde leeftijd veel
hoger lag dan de 20 -jarige recruut in
vredestijd.
Vele mensen hadden een goede baan
of een reeds aardig bedrijf opgebouwd
en hadden nu dat gevoel dat ze weer on
deraan stonden. Links, rechts, je staat in
de houding, was niet voor een elk te ver
teren en ik heb er ook veel moeite mee
gehad. Met uitzondering van mezelf was
het intelligentiepeil hoog, maar het was
nu eenmaal niet mogelijk om voor alle
maal een „rang" te vinden. Ik zal dat
even demonstreren. Op zekere dag be
zocht de koningin het kamp en we ston
den keurig in de rij om aan haar voor
gesteld te worden. Rechts van mij stond
Teun Naudeê uit Canada. „En u", zei
Hare Majesteit tegen Teun, „U komt dus
uit Canada en wat doet u daar?" „Ik ben
boer", zei Teun met de nodige eerbied.
Haar oog gleed nadat Teun de gebruike
lijke drie vragen had beantwoord naar de
Canadees die naast hem stond. Hij
kwam echter uit Argentinië maar droeg
de Mapleleave omdat hij in Canada aan
gesloten had. Of de koningin nu zomaar
op goed geluk wilde raden, of dat het
lullige gezicht van soldaat Smeele haar
zo deed denken, weet ik niet, maar haar
opmerking „U bent zeker óók een boer,
hé", ontlokte een ontkennend ant
woord. „Nee, mevrouw ik ben hoogle
raar aan de Universiteit van Buenos Ai
res." Heel even stilte en toen kwam de
vraag „En wat doceert u daar?" „Talen,
mevrouw". „Hoeveel beheerst u er?"
„Negen mevrouw". Dit als demonstratie
dat ons kamp niet zomaar een gewoon
kamp was. Maar de meesten uit Zuid Af
rika waren toch wel bouwvakkers van
rond de 30 jaar. Na drie maanden kwam
er een hoge piet in het kamp, kolonel De
Bruine. Hij was naar Wolverhampton ge
komen om met de ons meegekomen of
ficier Loring van Beeck de mogelijkhe
den te bespreken om een groep soldaten
uit Zuid Afrika voor speciale diensten
aan te werven. Het ging om personen
die bereid waren om een zeer belangrijke
rol te spelen bij de komende bevrijding
van Nederland. Dit zouden dan mensen
zijn die Nederland nog niet zo heel lang
geleden verlaten hadden, maar de
meeste contacten toch wel verloren
hadden. In het kort, ze waren bij vriend
en vijand minder bekend in Nederland.
Vijftien van onze ploeg werden uitgeno
digd voor een onderhoud dat onder de
grootste geheimhouding plaatsvond. De
neven Willem en Piet de Wilde, beiden
metselaar, Freek Rauerd, Arie de Kruif
en Herman Overres, timmerlieden. De
laatst was familie van de Texelse familie
Witte van Plassendaal. Piet Arends en
Knoops een waterboorder, Cor de Pireê-
le, een slager en Kees Keuvelaar een stu
kadoor en een kleurrijk persoon die al
léén naar Engeland wilde komen nadat
de Russen door Hitier overvallen waren.
Kees was altijd voor de „Partij" in de
weer, wat hem in zekere kringen niet erg
gewild maakte. Maar boos kon niemand
op Kees worden. Enfin om kort te gaan,
we kregen een voorzichtige voorlopige
uitleg van wat van ons verwacht werd.
De bedoeling was om het verzet in Ne
derland te helpen te instrueren. Een
soort 5e kolonne die behulpzaam zou
zijn als de invasie in Nederland was be
gonnen. Dit werd vooral op het hart ge
drukt: In Nederland zou de invasie
beginnen.
„Gevaarlijk werk, zeker, maar waar is het
niet gevaarlijk, jongens", meende de ko
lonel. Overal zul je dat vinden. Veel meer
wilde hij voorlopig niet zeggen. Alleen
nog dat we parachutespringen moesten
leren. We moesten beloven dat we er
met niemand over zouden spreken als
we er niet aan zouden beginnen. Maar
we waren allemaal min of meer enthou
siast. Wat een prachtkans om vooruit te
komen. „Jullie gaan meteen het kamp
uit", werd ons verteld. En als aanmoedi
ging: „Ik neem alleen maar sergeanten
uit het kamp mee. En spoedig zullen jul
lie de rang van officier hebben. Jullie
opleiding zal uitstekend zijn, want de En
gelse geheime dienst weet wat ze doet.
En je overlevingskans hangt veel van je
zelf af." Het kwam dus hier op neer, dat
je eigenlijk min of meer een spion zou
worden. Willem de Wilde was de meest
praktische man op deze bijeenkomst. Hij
stelde de vraag wat er van de familie zou
worden als je er niet levend uitkwam.
door Siem de Waal,
Pietermaritzburg,
Zuid-Afrika.
Maar daar zou goed voor worden ge
zorgd. Een uitkering ineens van
720.000,— en een levenslang pensioen
voor de achtergeblevenen.Met 20 mille
kon je in die dagen nog wel iets doen.
Maar de praktische Willem wilde nog
meer weten. „Wat gaat er gebeuren als
we er wèl een succes van maken en het
overleven". Daar was ook aan gedacht:
„Kijk," zei De Bruine, „het vaderland
heeft dan alles aan jullie te danken. Je
kunt dan bv. burgemeester worden van
een middelgrpte stad in Nederland. Je
positie als officier heb je natuurlijk ook
mee. Wat een NSB-burgemeester doet,
kunnen jullie ook." We besloten allemaal
om mee te doen. Maar alleen Kees Keu
velaar die de tijd niet kon afwachten om
zijn eerste fascist dood te schieten,
mocht niet mee. En de slager leek te veel
op een jood met zijn grote neus en dat
zou de zaak ook kunnen bederven. Maar
je kon op je klompen aanvoelen waarom
Kees niet mee mocht spelen. Commu
nistische burgemeesters waren er toen
trouwens ook nog niet. Kees bleef in En
geland tot de invasie begon. En ik??? De
dag voorafgaande aan de komst van De
Bruine was onze eerste training achter
de rug en we hadden recht op een week
end met een 24 uurtje verlof. Ik stierf van
verlangen om Londen te zien en de ver
nielingen aldaar. Deze kans wilde ik niet
laten lopen. De bespreking was op vrij
dag en we zouden zo gauw mogelijk ver
trekken. Maar ik wilde mijn weekend in
Londen gebruiken en daar was geen be
zwaar tegen, dus vertrok in nog met de
avondtrein. Daar sliep ik dê eerste avond
in de Y.M.C.A. Wat een zaligheid. Alleen
in een gezellige kamer zonder 28 bijsla
pies. En tussen de lakens en niet" onder
de paardedenks. En daar liet ik de avon
tuurlijke dag eens passeren. Maar plot
seling zat ik rechtop! Wat haalde ik ei
genlijk uit! Mijn achterdochtige natuur,
één van m'n slechte eigenschappen,
deed me afvragen waarom wij juist ge
vraagd waren. Verbeeld je, alleen men
sen met op zijn minst een HBS-diploma
in hun zak konden in aanmerking komen
voor een officiersbaantje. En burge
meester? Je hoeft daar misschien niet
eens zo veel verstand voor te hebben,
maar over de nodige papieren moet je
toch wèl beschikken. Met uitzondering
van Arendse waren we allemaal produk-
ten van de lagere school. Ik kon er niet
uitkomen. Lag er de hele nacht wakker
van. Waarom deze ongelooflijke uitzon
deringen. Zat hier geen strontium aan de
knikker???
Terugkomende in Wolverhampton
maandagmorgen waren ze allemaal
reeds vertrokken! Ik moest als de blik
sem m'n spulletje inpakken. Ik vertelde
toen onze uit Zuid Afrika meegebrachte
commandant dat ik er vanaf zag. Vertel
de dat niemand me beter kende dan ik
mezelf en als ik bijv. in Nederland zou
rondlopen en iemand zou plotseling zijn
hand op m'n schouder leggen en mijn
naam noemen, ik de sigaar zou zijn door
de schrik. Dat ik er absoluut niet ge
schikt voor was. Hij was verbaasd dat ik,
zoals hij zei, die al aardig wat van de we
reld had gezien, hem nu teleurstelde.
Maar ik hield voet bij stuk en niemand
maakte het me lastig.
Drie jaar geleden heb ik met mijn vrouw
jos en de dochters een pelgrimstocht
naar Maulthausen gemaakt, want hier
was het waar de hele ploeg met uitzon
dering van Freek Rauwerd op 6 en 7 no
vember 1944 is vermoord. Naar beneden
gegooid met een steen van honderd
pond op de schouders, vanaf de steile
280 treden tellende stenen trap die naar
de steengroeve leidde. Een bronzen
plaat met hun namen is aan de onder
kant op de muur aangebracht. Met Wil
lem de Wilde, zijn neef Piet, Freek, Arie
en Herman werkten we na onze aan
komst in Zuid Afrika een tijdje bij dezelf
de aannemer. En hier staan nu hun na
men, met uitzondering van Freek, waar
men nooit meer iets van gehoord heeft.
Mijn naam staat er niet bij. Het weekend
naar Londen is daar zeker debet aan ge
weest. Dat ze willens en wetens door de
Engelsen zijn opgeofferd om de aan
dacht van de Duitsers af te leiden van de
werkelijke landingsplaats staat voor mij
absoluut vast. Maar ook dat dit duizen
den andere levens heeft gespaard.
Siem de Waal
Zuid Afrika
Gratis montage.
Staalbanden met kwaliteitsgarantie.
SHELL ZELF TANK STATION
GARAGE KACZOR
Keesomlaan 45,1791 DB Den Burg.
