SVC-toneel goed op dreef in moeilijk stuk Jeroen Nauta redde blijspel Amateurtje De schrijvers waren er bij. Begrotingsvergadering Weinig gereedschap en kleding voor Bos en Duin-project Kleidepot wordt verplaatst Eenvoudig tussendoortje in De Waai TEXELSE COURANT De toneelgroep van de Sportvereniging Cocksdorp heeft za terdag veel succes gehad met de gloednieuwe klucht ,,Er loopt een streepje door" van Berend en Rob Heemskerk. Het vrij gecompliceerde stuk werd vaardig gebracht, wat vooral een prestatie is als in aanmerking wordt genomen dat veel van de spelers werd gevraagd. Er waren meerere zeer lange rollen bij zodat het nogal aankwam op de tekstvastheid. Daarbij was het noodzakelijk de vaart er in te houden en door juiste timing de grappen en grollen goed over te laten komen. Dat laatste lukte niet steeds, maar dat is ook te wijten aan het feit dat niet alle grappen even leuk wa ren. Ook als ze goed werden ge bracht waren ze niet altijd om te schaterlachen en soms zelfs uit- gesproken flauw. De SVC-tonelisten hadden echter dui delijk plezier in de vertolking die onder regie van Piet Zijm werd gebracht voor een tamelijk groot publiek in het Eier- landsche Huis. Eerder was daar al de generale repetitie gebracht in het bij zijn van de jeugd. Schrijvers Het bijzondere van deze avond was dat de schrijvers van het stuk de uit voering meemaakten. Dat was voor hen een spannende belevenis want Berend en Rob Heemskerk uit Rijns burg hadden het stuk tot dusver alleen met hun eigen toneelgroep opgevoerd en waren brandend nieuwsgierig hoe 'vreemden' de tekst zouden interprete ren en hoe de veelal humoristische verwikkelingen door het publiek zou den worden opgevat. Dat was voor hen leerzaam want ,,Er loopt een streepje door" was het eerste stuk dat Dinsdagmiddag om 14.00 uur begint in het raadhuis de begrotingsvergadering van de gemeenteraad. Na de algeme ne beschouwingen wordt de vergade ring enige tijd geschorst om het colle ge gelegenheid te geven de beant woording voor te bereiden. Vervolgens wordt de bijeenkomst voortgezet tot 17.30 uur. De raadsleden eten dan in ,,De Lindeboom" waarna de vergade ring wordt voortgezet om 19.30 uur. De agenda luidt als volgt: 1. Ingekomen stukken. 2. Gelegenheid tot het houden van al gemene financiële beschouwingen. 3. Beslissing op een aantal bezwaar schriften en vaststelling van het pro gramma sociaal-cultureel werk 1985. 4. Vaststelling van de begroting van de dienst gemeentewerken voor 1985. 5. Vaststelling van de begroting van het grondbedrijf voor 1985. 6. Vaststelling van de begroting van de sociale dienst voor 1985. 7. Vaststelling van de begroting van het sociaal werkverband De Bolder voor 1985. 8. Vaststelling van de gemeentebegro ting voor 1985. 9. Vaststelling wensenlijst en investe ringsplan 1985. 10. Vaststelling, van de volgende verordeningen: a. de 13e verordening tot wijziging van de verordening op de heffing van reini gingsrechten in de gemeente Texel; b. de 3de verordening tot wijziging van de verordening op de heffing en invor dering van gelden voor het parkeren van motorvoertuigen op daartoe inge richte parkeerterreinen, dan wel parkeerstroken; c. de 10de verordening tot wijziging van de verordening op de heffing en invordering van een belasting op het houden van honden in de gemeente Texel; d. de 11de verordening tot wijziging van de verordening op de heffing en invordering in de gemeente Texel van een belasting als bedoeld in artikel 276 van de gemeentewet (toeristenbelasting); e. de 12de verordening tot wijziging van de verordening op de heffing en invordering van een woonforensenbe- lasting in de gemeente Texel, als be doeld in artikel 275 van de gemeentewet; f. de 7de verordening tot wijziging van de verordening op de heffing en invor dering van rioolgeld in de gemeente Texel; g. de 10de verordening tot wijziging van de verordening op de heffing en invordering van begraafrechten in de gemeente Texel; h. de 11de verordening tot wijziging van de verordening op de heffing en invordering van marktgeld in de ge meente Texel; i. de 12de verordening tot wijziging van de verordening op de heffing en invordering van leges. 11. Vaststelling van de 1e tot en met de 3e wijziging van de gemeentebe groting voor 1985. 12. Voorstel om het Mensen Zonder Werk-project zo spoedig mogelijk te beëindigen. zij schreven. De broers Heemskerk zijn resp. kruidenier-melkventer en slijter van professie en hopen dat hun to neelschrijfkunst zal uitgroeien tot meer dan alleen een hobby. Beide hebben ze op grond van een gezamenlijk ver zonnen verhaal ieder apart het stuk geschreven. De twee stukken werden samengevoegd door van elkaar de leukste passages over te nemen. Teveel tekst De kritiek die men op deze eersteling zou kunnen hebben is dat teveel wordt gepraat zonder dat dit echt nodig is om duidelijk te maken wat er op het toneel gebeurt. De grappen dreigen in al die tekst te 'verdrinken' of worden als de spelers de accenten verkeerd leggen niet opgemerkt. Tot hun verbazing merkten Berend en Rob Heemskerk dat om dingen die zijzelf helemaal niet zo leuk vonden, erg werd gelachen terwijl er op woordspe lingen die 'volgens plan' veel hilariteit moesten opwekken geen enkele reactie kwam. Dat is uiteraard niet alleen een kwestie van spel maar hangt ook af van het soort publiek. Het verhaal gaat over een hotel, ge rund door moeder Pleun en haar zoon Wilberforst, dat door twee nichtjes wordt geërfd. Het zal echter pas hun eigendom worden als ze geen ruzie maken, zo is in het testament bepaald. Dat wordt een probleem want de twee lopen qua natuur nogal uiteen. Eén is zelfs uitgesproken misdadig en pro beert met inschakeling van haar vriend-oplichter Wibs het andere nicht je zo ver te krijgen dat zij van haar aandeel in de erfenis afziet. Sia-meesje In het hotel dienen zich Sia en Meesje aan, twee merkwaardige oude vrijsters die er gauw op worden aangekeken dat zij zijn gestuurd om te controleren of de voorwaarden die in het testa ment zijn opgenomen, worden nage leefd. Een merkwaardig stel vormen ook de twee verhuizers die op de meest ongelegen momenten het hotel binnenlopen en hun taak op heel bij zondere wijze opvatten. En om er geen twijfel over te laten bestaan dat we het echt met een klucht hadden te doen, was er ook nog de voddenboer Julias. Deze ontpopt zich aan het slot als notaris die nauw bij de onderhavi ge erfeniskwestie is betrokken en kok kin Pleun voor altijd in zijn armen sluit. De verhuizers blijken recher cheurs te zijn, die de uitgekookte nicht Tirza en haar trawant in de boeien slaan. Zoon Wilberforst tenslotte zweert eeuwige trouw jegens het an dere nichtje dat in het programma te recht als ,,een lief kind" werd aangeduid. Adrie Schraag zagen we als de kokkin Pleun die met deze rol weinig moeite had. Het wat bedaarde, relativerende type kwam er goed uit en vormde het gewenste kontrast met de puberachti ge zoon Wilberfost, prima gespeeld DINSDAG 20 NOVEMBER^ Scène uit ..Er loopt een streepje door". Van Reuvers. /inks naar rechts Gerard Monen, Gerhard Smeenk, Adrie Schraag, Ernst Jan de C door Ernst Jan de Graaf. Laatstge noemde had er echter een vrij zware rol aan; hij stond het grootste deel van de avond op de planken en heeft heel wat afgepraat. Hetty Reuvers was als nichtje Tirza he lemaal het arrogante kreng dat de to neelschrijvers voor ogen hadden toen Het werk/ozenproject 'Bos en Duin' dat door het MZW in samenwer king met Staatsbosbeheer is opge zet wordt gekenmerkt door een grote eigen inbreng van de deelne mers. Er is afgezien van een restant van vorig jaar voor hen geen veiligheidskleding voorhan den en voor een deel van het werk is ook geen gereedschap beschik baar. Eén en ander kwam naar bui ten tijdens de bijeenkomst met PvdA-poiitici zaterdagavond in het dorpshuis van Den Burg. Renske van /Jsseldijk- Smith, die in de begeleidingscommissie van het project zit, vertelde tijdens die bijeenkomst dat de werklozen die deelnemen blijkbaar zeif voor hun werkkleding moesten zorgen. De heer Stoepker van Staatsbosbe heer: ,,Wij zijn benaderd voor een der gelijk project en dat stond bij ons niet op de begroting. Vorig jaar verstrekten we wei kleding en dergelijke maar dat hing na afloop van het project rente loos in de kast. Daar hebben we dus van geleerd, dat willen we niet meer. Je bent per man of vrouw toch gauw honderd gulden kwijt en het kost toch ook al vijf gulden per dag per werkne mer". Stoepker moet beamen dat er toch wel goedkoop het nodige werk verzet wordt. Voorlopig is er overigens een oplossing. De twee werkloze man nen en de werkloze vrouw die metter daad aan het project gaan deelnemen gaan fietspaden van gras ontdoen. Voor dat werk is geen veiligheidskle ding nodig en de benodigde bak- schoppen heeft Staatsbosbeheer wel in huis. Om de kosten voor de deelnemende werklozen niet al te hoog te laten oplopen zorgt de gemeente voor een tegemoetkoming in de reiskosten. ze hun verhaal in elkaar zetten. Ook zij leverde een prima contrast en wel met haar tegenspeelster, de zachtaardige Marijke die levensecht werd vertolkt door Marjon de Graaf. Wim Ran had geen moeite met zijn rol als voddenboer Julius. Hij zette een soort clochard neer en wist aardig te overdrijven, wat in een toneelstuk als dit geen kwaad kan. Dat gold in nog sterkere mate voor Gerard Monen en Gerhard Smeenk als de 'verhuizers' Philemon en Manus. Ze maakten er een dolle boel van en werden aldus verantwoordelijk voor een groot deel van het succes. Dat overdrijven had den de andere spelers best mogen overnemen. Bij enkelen was sprake van een wat te serieuze spelopvatting waardoor sommige passages meer de sfeer hadden van een blijspel dan van een klucht. Elly Mast-Sperling deed het heel goed als de oude vrijster Sia. Anna Kemper had als haar 'echo' Meesje een dankbare rol, die zij wat meer had kunnen uitbuiten door iets meer vaart in het spel te brengen en (nog) gekker te doen. Veelbelovend!to neeltalent demonstreerde Erwin var|| der Linde die als de oplichter Wibo in meerdere gedaanten moest optreden. Hij had in feite een vierdubbelrol en dat ging hem best af. 'Z De regie was in handen van PietZji8 Gesouffleerd werd door Jan Graa de meespelende heren Smeenk ei Monen zorgden voor de grime. Sedert het begin van de dijkverzvw- ringswerken op Texel ligt bij de vie&j o haven in Oudeschild een berg klei,D in kleidepot van 10.000 m3 zal binnenko n zijn verdwenen want Rijkswatersteal heeft Daalders aannemingdbedrijfop-ik dracht gegeven het te verplaatsen ie e 't Horntje. Dit werk is thans in volk gang. Dagelijks rijden vrachtauto's, met 9 m3 klei, af en aan. Over onoe-Jur veer vijf weken zal de hele bult zijn verdwenen. De klei wordt in 't Horntje langs de binnenkant van de oostelijke dijk 's gestort. Die dijk wordt daardooraa de voet 20 meter breder. Dat was ie meest practische opslagplaats waird klei zal te zijner tijd worden gebn bij het op deltahoogte brengen van zeedijk van 't Horntje. Op de van het oude kleidepot is de nieuw jachthaven geprojecteerd. Dat detó nu wordt verplaatst betekent nietd-t dit project spoedig zal worden voerd. De verplaatsingsoperatie was nu mogelijk als werkverruimende maatregel. bruü J V3r. Als eenvoud een kenmerk van het ware is dan heeft toneelvereniging 't Amateurtje zaterdagavond in dorpshuis De Wielewaal bewezen van een eenvoudig toneelstuk een waar blijspel te kunnen maken. De gulle lach klonk regelmatig op in het publiek en dat was vooral een verdienste van de Waalder tonelisten die het slappe verhaal van ,,De grote versierder" uitbouwden tot een klucht met André van Duin-achtige invalshoeken. De onderbroekenlol van de toneelschrijvers Philip King en Falkland Cary werd met gevoel voor karikatuur gebracht en dan wordt deze vorm van humor aanvaardbaar voor een breed publiek. De hoofdrolspeler Jeroen Nauta had dat principe uitstekend begre pen en was in feite de redding van het stuk. Als 'grote versierder' wist hij met timing, een prachtige mi miek zoveel extra humor in zijn spel te brengen dat het magere to- neelverhaal grotendeels vergeten kon worden. Al na tien minuten wist het publiek dat als Nauta op het toneel verscheen er gelachen kon worden. Nauta maak te van zijn scenes mooie revuesket- ches volgens het principe: één maffe, domme lolbroek tegenover een aantal serieuse rollen. Die spelopvatting van regisseur Elrike van Esschoten zorgde er voor dat het stuk soms een parodie op het blijspel werd, zoals Koot en Bie jaren geleden met „De naaimachine" een parodie maakten op de werkwijze van het theater van de lach. Aangerand De grote versierder was voor 't Ama teurtje een eenvoudig tussendoortje. Met het dramatische verhaai van „Sloep zonder visser" nog in het ach terhoofd mag men concluderen dat de toneelboog niet altijd gespannen hoeft te zijn. Het grootste manco van deze uitvoering was echter dat enkele tone listen zich er duidelijk te makkelijk van af maakten. Het verhaal is gauw verteld. Op een kantoor werkt een duffe, saaie en con- tactarme procuratiehouder die er op Jeroen Nauta a/s grote versierder een geven moment van verdacht wordt buiten het bedrijf waar hij werkt een meisje te hebben aangerand. Aan vankelijk reageren zijn vrouwelijke col lega's en de vrouwelijke directeur zeer afwijzend op deze daad. Niemand had verwacht dat de slome kantoorklerk tot iets dergeliks in staat was maar die houding veranderd tijdens een feest avond. De dames in het bedrijf vinden het blijkbaar reuze spannend wat de procuratiehouder heeft uitgehaald en proberen hem te versieren. De pseudo- verkrachter voelt dat uitstekend aan en komt de volgende dag als een play boy op het werk. De meisjes likken verliefd zijn hielen maar aan deze droom komt een einde als blijkt dat de kantoorklerk niemand heeft aangerand. Het slachtoffer had zich vergist. De procuratiehouder is gedwongen weer zijn oude rol op te pakken maar dat is hij niet van plan. Hij heeft geroken aan de voordelen van het versierdersleven en besluit, met zijn chef, eens flink achter de vrouwen aan te zitten, zodat hij door de andere sexe blijvend een 'echte man' wordt genoemd. De to neelschrijvers hadden vier bedrijven nodig om dit gegeven uit te diepen en dat bracht hen vaak tot grove dubbel zinnige humor. Ervaring Zoals gezegd, niet alle tonelisten wa ren goed op dreef. Dirk Roeper speel de de directe chef van de duffe kan toorklerk, Price-Hargraves, en van hem zijn we beter spel gewend. Roeper kende z'n tekst niet zo goed en leek soms met zijn gedachten niet bij het spel te zijn. Gelukkig beschikte hij over genoeg toneelervaring om dat groten deels te verbloemen. In de kolderscè nes, zoals het opblazen van ballonnen voor een feestavond van het perso neel, had Dirk Roeper wel de juiste toon te pakken en dat gold ook voor het begin van het stuk waar hij als een echte chef de bureau behandeld wordt. Jos Witte maakte in de rol van kantoorhulp een toneeldebuut en dat ging hem niet slecht af. Hij moest ook wat saai overkomen en dat lukte, al leen zijn teksten waren soms te vlak. Karin Nauta speelde een jonge secreta resse die niet vies is van enige zwoel heid en als spring in het veld wil ge nieten van het leven. Karin wist wel raad met deze rol van vrolijke stoei- poes en legde genoeg karikatuur in haar rol dat het vermakelijk was. Tekst kennis en houding waren ook dik in orde. In karakter haar volledige tegenpool was een oudere secretaresse die op de planken werd gezet door Thea Hit oude vrijster die hunkert naar eenu mantisch rendez vous werd door Th e treffend uitgebeeld. Toen ze de karv o toorklerk uitlegde dat ze „ook wel eens wat wilde" had iets meer dram uil best gemogen maar voor de rest Wi ze als zeurderige oude tante aardig ra dreef. Streng Ria van Egmond was de directricei P het bedrijf: een dame met een ijzffl wil en ogen die kunnen doden, was in staat dodelijke blikken oplu 0 onderdanen af te vuren en voldeedi «I deze rol ongetwijfeld aan de verv/al tingen van de schrijvers. Ze was sa en meedogenloos en wist ook suta teit te leggen in haar pogingen om oi kantoorklerk te versieren. Een opia f kelijk Waalder debuut (ze speelde»3ei der bij de Duinkanters) maakte YvWJC Bonne als het zogenaamde aangek' de meisje en nichtje van de oudes- k cretaresse. Yvonne is een talent. Ti kon haar eenvoudige rol met enig^'e rakter vullen en wist zo al bij haaiJt tree de aandacht op te eisen. Getal '<a en houding waren in dit vrolijke spé levensecht.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1984 | | pagina 8