Raad wil dienstwoning
niet verkopen
Echte humor in prachtig decor
Zilveren Anum-spe
voor Rinus Kuiper
Toneelgroep Oosterend speelde Ayckbourn
Discussie over Somme/tjesweg 1
PAGINA 2 TEXELSE COURANT DINSDAG 26 FEBRUARI
De raadscommisie Financieel, Eco
nomisch en Technisch Beleid heeft
donderdagavond besloten de
dienstwoning Sommeltjesweg 1 in
De Waal niet te verkopen aan de
huidige huurder J. Blauw. Dit pand
was vroeger de hoofdonderwijzers
woning van de Redmer IJska
school en de commissie vond dat
de woning voor het hoofd van de
school beschikbaar moet blijven.
J. Blauw wil Sommeltjesweg 1 kopen
voor F91.000? Opknappen van het
pand, het aanbrengen van een nieuw
dak en een nieuwe vloer, gaat
MO.OOOr kosten. De raadscommissie
werd voor de keuze gesteld: verkopen
of opknappen. In mei 1983 besloot de
raad nog de woning niet te verkopen
omdat het nieuwe hoofd van de
school, de heer Ahlers, er in zou moe
ten. Het college beloofde tóen ,,via
beminnelijke weg" aan deze raadswens
te voldoen. Gerbrand Poster conclu
deerde dat er van die belofte niets te
recht was gekomen. Ahlers woont in
middels in Oosterend en Blauw zit nog
in de dienstwoning. Wethouder Klaas
Barendregt vertelde dat er stevig on
derhandeld was met Blauw maar het
bleek financieel niet mogelijk de
dienstwoning vrij te maken. De huur
der vroeg een fors bedrag, 30 mille, als
hij de woning zo snel mogelijk zou
verlaten en dat vond het college teveel
,geld. Poster vond met zijn collega
commissieleden dat het college op een
psychologisch rotmoment" met het
keuzevoorstel kwam. ,,De school zit
niet te springen om publiciteit, Ze wil
len rust. Het gaat daar nu erg goed
maar ze kunnen geen leerling missen.
Verkoop van de woning zou de indruk
kunnen wekken dat het college geen
vertrouwen meer heeft in het voort
bestaan van de Redmer IJska school",
aldus de VVD-er. Poster vond het es
sentieel dat het hoofd van de school
bij de school woont. Barendregt zei
dat Ahlers ook tevreden was over zijn
woning in Oosterend, maar de wet
houder kon na enig heen en weer ge
praat niet ontkennen dat Ahlers liever
aan de Sommeltjesweg woont, als de
woning leeg zou komen. Poster: ,,Het
hoofd der school is een praatpaal in
zo'n dorp. Ik vind dat we de mogelijk
heid open moeten houden dat hij als
nog in De Waal kan wonen en daarom
mag dit pand absoluut niet worden
verkocht". Het raadslid sprak daarbij
de wens uit dat het college niet elk
jaar met een voorstel komt om de wo
ning te verkopen. We zijn tegen en
blijven tegen".
Contract
Paul Kikkert van Texels Belang begreep
niet waarom de huur aan Blauw niet
was opgezegd toen de raad meedeelde
dat de woning zo snel mogelijk vrij
moest komen. Kikkert veronderstelde
dat er een speciaal beding in het con
tract was opgenomen omdat het een
dienstwoning betreft die vrij moet zijn
als er een onderwijzer in moet. Dat
bleek niet het geval te zijn. Blauw
heeft een normaal huurcontract waar
bij het niet mogelijk is de huur „zo
maar" op te zeggen. Ambtenaar Piet
Witte legde uit dat de reden „onder
wijzer meldt zich" geen juridische re
den is bij een normaal huurcontract.
Henk Beumkes hield ongeveer hetzelf
de betoog als Poster en vertelde dat
de oudercommissie van de school ook
fel tegen verkoop is. Het maakt vol
gens de socialist financieel niet uit of
de woning verkocht wordt of niet. Bij
verkoop krijgt men ruim 90 mille voor
het pand maar als het wordt opgek
napt is de vraagprijs veel hoger. „Die
ƒ40.000,- ben je toch kwijt".
Achterstallig
In het collegevoorstel stond dat niet
verkopen een jaarlijks exploitatietekort
van /"9.500,- oplevert. Het opknappen
van het huis is geen woningverbete
ring maar onderhoud en dus kan er
niet meer huur gevraagd worden. Pe
ter Bakker van de PSP was niet onder
de indruk van het exploitatietekort.
„Dan had de gemeente maar regelma
tig onderhoud moeten plegen. Als je
de boel laat verwaarlozen zit je later
met de financiële problemen. Eigen
schuld". Bakker noemde de opknap
beurt een „gekweekte renovatie".
Alle commissieleden verklaarden zich
tegen verkoop, waarbij Ate Rienstra
opmerkte dat het zakelijk gezien het
beste was om Sommeltjesweg 1 af te
stoten maar zijn gevoel oordeelde
anders.
Grondbedrijf
Henk Beumkes ging uitgebreid in op
het jaarverslag 1983 van het grondbe
drijf. Aan de hand van een aantal be
rekeningen kwam de socialist tot de
conclusie dat de gemeente fors verlies
lijdt bij het huidige aankoop- en ver
koopbeleid van grond. De aangekochte
gronden die vrij snel worden gebruikt
voor bijvoorbeeld woningbouw leveren
geen verlies op. Het uitgangspunt van
het grondbedrijf is dat de exploitatie
van deze gronden sluitend moet zijn
en alle kosten worden doorberekend in
de grondprijs. Anders is het met de
grond die niet in exploitatie wordt ge
nomen, zoals bijvoorbeeld de grond
van het artikel 11 gebied in De Koog.
De rentelasten van die grond zijn jaar
lijkse anderhalve ton. Beumkes had al
le cijfers op een rijtje gezet en kwam
tot de conclusie dat de gemeente jaar
lijks ƒ850.000,- moet toeleggen op
grond waar niets mee wordt gedaan.
Ambtenaar Piet Witte onderschreef de
cijfers en de conclusie van Beumkes
niet maar wilde daarover niet in dis
cussie gaan. Er werd een schriftelijke
uitleg toegezegd. Het grondbedrijf
heeft ruim 60 hectare niet in exploita
tie genomen grond in eigendom. In
1983 werd 7 hectare verkocht.
Kleine stukjes
Ate Rienstra vroeg of dè gemeente
zich niet aktiever kan opstellen in het
verkopen van kleine stukjes grond aan
burgers. De CDA-er wist dat er veel
vraag is naar kleine percelen die voor
de gemeente vaak niet interessant zijn.
„U bent altijd zeer aktief in het aanko
pen van grond maar dat moet u ook
zijn in het verkopen". Klaas Barendregt
vertelde dat het grondbedrijf er finan
cieel lang niet zo slecht voorstaat dan
in veel andere gemeenten omdat de
grond die voor projekten benut wordt
altijd zonder verlies kan worden ver
kocht. De wethouder was het met
Rienstra eens dat kleine percelen die
onbelangrijk zijn voor gemeentelijke
plannen best aan burgers verkocht
kunnen worden. Vaak gaat het om
kleine stukjes openbaar groen die ech
ter ook als openbaar groen benoemd
zijn in een bestemmingsplan. Het is fi
nancieel ondoendelijk om voor zo'n
klein stukje grond een bestem
mingsplanwijziging te starten en daar
om zoekt de gemeente naar een ma
nier om veel stukjes samen tot één
bestemmingsplanwijziging te smeden.-
Boetes
De gemeentelijk plannen om parkeer
boetes in de gemeentekas te laten
vloeien kunnen nog enige tijd op een
laag pitje worden gezet. Zoals bekend
moet een wetswijziging het mogelijk
maken dat gemeenten boetes kunnen
innen voor parkeerovertredingen. Die
wetswijziging treedt echter niet eerder
dan 1 januari 1986 in werking. Paul
Kikkert drong er op aan de plannen
voor gemeentelijk parkeercontrole tot
in detail uit te werken. „Onze werkwij
ze moet in de kast liggen als die wet
er door komt". Dat is een moeilijke
zaak want ongetwijfeld worden er in
de wetswijziging een aantal voorwaar
den vastgelegd waaraan gemeenten
moeten voldoen. Als die voorwaarden
niet bekend zijn kan men ook geen
plannen maken, vertelde wethouder
Barendregt. Wat fiscalisering van de
parkeergelden kan opleveren is op
geen stukken nu te schatten. De ge
meenten weten nog niet hoe hoog de
boetes mogen zijn en dus is ook niet
vast te stellen wat het de gemeentekas
oplevert.
Vergissing
Ate Rienstra merkte in de rondvraag
op dat er bij de reconstructie van de
Oranjestraat een vreemde fout was ge
maakt. Toen de straat opnieuw werd
ingedeeld met plantenbakken en der
gelijke, concludeerden de bewoners
van de straat dat de AOT bus er niet
meer door zou kunnen rijden. Die
voorspelling kwam uit. Barendregt ver
telde dat de aannemer iets te haastig
aan de slag was gegaan en dat een in
validenparkeerplaats ten onrechte was
aangelegd. „Dat was dus dubbel werk
aldus de wethouder.
In verband met zijn 25-jarig jubi
leum als muzikant werd Marinus
Dirk Kuiper uit Oosterend gistera
vond onderscheiden met de zilve
ren speld van de Algemene Neder
landse Unie van
Muziekverenigingen.
Dat gebeurde aan het begin van de
jaarvergadering van het Kon. Texels
Fanfare waar Kuiper sinds 1982 lid van
is. Daarvoor (van 1963 tot 1982) was
hij bij Excelsior in Oosterend en daar
voor bij het in 1962 opgeheven VIOS
(Vooruitgang Is Ons Streven) uit Oost.
Hierdoor kan gezegd worden dat Kui
per betrokken is geweest bij alle
bestaande en niet meer bestaande mu
ziekkorpsen van Texel, waarschijnlijk
een uniek feit dat zich in ieder geval
niet opnieuw kan voordoen.
Burgemeester J.A. Engelvaart, ere
voorzitter van KTF, speldde Kuiper
gisteravond het ereblijk op na zijn mu
zikale carriere te hebben gememo
reerd. Ook passeerde de revue dat Kui
per als leképreker is verbonden aan de
Hervormde gemeente van
Hij studeert momenteel om zich
meer in de theologische
te verdiepen en is om die reden
lijk niet actief als muzikant,
altijd trombonist is geweest, werd
Engelvaart Texelpromotor genoemd 13,
omdat hij in het najaar van 1983 hir
middelpunt was van het NCRV-
televisieprogramma „72 koeien en
preek". Daarin kwam naar voren
Kuiper zijn werk als veehouder con
neert met zijn taak als lekepreker
meerdere keren zag men hem ook
lid van de boerenkapel van KTF. Ei
vaart vond de combinatie boer-
muzikant wel leuk want daardoor
gesproken worden van een echte
renkapel. Kuiper toonde zich nuchl
onder de hulde. „Het is niet helem
eerlijk want ik ben nog maar enkel
ren lid van KTF maar ik hoop er m la
wel veel jaren aan toe te voegen."
Voorzitter Wim van Sambeek overl
digde bloemen bestemd voor mevr
Kuiper. „Of je dit aan moeders will
geven."
de regie tekende. Ergens in het stuk
wordt Norman door Stella omschreven
als een grote ongezeggelijke hond en
dat omschrijft precies de manier waa
rop Van Arkel zijn rol uitbeeldde. Zijn
genegeheid, zijn enthousiasme en be
weeglijkheid, zijn onaangepastheid en
zelfs zijn teleurstelling waren die van
een jonge Deense Dog. Van Arkels ac
teerprestatie was geweldig, het enige
wat er op aan te merken was is dat hij
in het begin soms aan de verkeerde
kant van die moeilijke grens tussen ka
rikatuur en sterk benadrukt karakter
stond. Prachtig was de scene waarin
hij met een dronken kop zijn zure
schoonzus Sarah p.robeerde te verlei
den, iets dat bijna lukte maar ze wer
den onderbroken en Saar moest met
de knoopjes van haar jurk in wanorde
het veld ruimen. Sarah werd gespeeld
door Guur Roeper. Die speelde soms
net iets te weloverwogen om het ve
nijn van Sarah optimaal tot zijn recht
te laten komen. Zij was meer deftig
dan bijdehand. Toch was ook haar
spel overtuigend. Knap was de presta
tie van Mieke Legierse die Annie tot
leven wekte. Ze begon pas zes weken
voor de opvoering mee te repeteren
omdat iemand van de toneelgroep ziek
werd. Ondanks deze korte voorberei
dingstijd was zij goed rolvast en ge
loofwaardig. Annie was een vrouw die
nog geen oude vrijster was maar die al
wel lang genoeg aan haar toekomst
had getwijfeld om open te staan voor
een dwaas avontuur. Opvallend was
dat ze tijdens het hele stuk geen enke
le keuze durfde te maken, de afwijzing
van Norman werd na verloop van tijd
weer ingetrokken, het aanzoek van
Tom werd niet afgewezen maar ook
niet aanvaard.
Haar slachtofferschap werd dan ook in
de eerste plaats veroorzaakt door haar
eigen besluiteloosheid. Mieke gaf dit
goed vorm, haar spel was een goed
mengsel van de ingrediënten vrolijk
heid, onzekerheid die neigde naar laf
heid en beïnvloedbaarheid.
Glansrol
Een tweede glansrol, naast die van
Maarten van Arkel, was duidelijk weg
gelegd voor Aris Bremer, die de hakke
lende, onhandige en ogenschijnlijk
domme dierenarts Tom op de planken
zette. Aris moet zich in deze rol in ho
ge mate ingeleefd hebben, hij speelde
zijn rol niet, hij was het. Hij stond
voor de moeilijke taak geloofwaardig
te maken dat Tom onder al zijn
gestuntel eigenlijk iemand was die veel
zag en begreep maar die uit zelfbe-
In de afgelopen twee jaar dook in de besprekingen van de Oosterender
toneelgroep regelmatig het woord „veelbelovend" op. Dat zal nu niet
meer gebeuren, het gezelschap heeft zijn reputatie inmiddels gevestigd.
Zaterdagavond stond de groep voor de derde keer op de planken van de
Bijenkorf met het stuk „Binnen de perken" van Alan Ayckbourn. Het to
neelstuk bleek veel echte humor en weinig kolder te bevatten en, zeker
na de pauze, kreeg het publiek wat het toekwam. Opvallend was het
prachtige decor waarin het geheel zich afspeelde. Dat stelde een tuin
voor, compleet met echt groen en bladeren op de grond.
end. De hele familie is uiteindelijk bij
elkaar en dat leidt tot bekentenissen in
het maanlicht en verleidingspogingen
die geslaagder zijn dan ze op het
Het lijkt erop dat het opvoeren van
dolle kluchten en „hartverscheurende"
vijf-centendrama's op Texel wat op zijn
retour is. Steeds meer toneelgroepen
wagen zich aan repertoire met wat
meer diepgang en het blijkt dat het
publiek hier niet minder hard om klapt,
lacht of huilt dan om kolderieke
toestanden. Waarmee tegengesproken
is dat de mensen niets anders willen
dan „Een zoen van miss Urk" of „De
zon tegemoet".
„Binnen de perken" is een humo
ristisch verhaal waarin echte mensen
voorkomen. Het morrelen aan maat
schappelijke normen en het ongebrei
delde sexleven van één van de hoofd
personen is grappig, maar de schrijver
is niet vergeten ook te laten zien dat
diens egoïsme in zijn directe omgeving
nogal wat schade aanricht. Een ander
„leuk" type is een onzekere, alies op
afstand houdende man, die aan het
eind daardoor niet de vrouw krijgt die
hij in een klucht zeker wel zou hebben
gekregen. Om te lachen is het zeker,
maar Ayckbourn wrijft de hilarische
toeschouwer wel onder de neus dat
het leukste vermaak leedvermaak is.
Het verhaal speelt zich af in een En
gelse tuin die toebehoort aan een ou
dere vrouw die ziek is. Eén van haar
dochters, Annie, verzorgt haar en is
mede daardoor ongetrouwd. Zij heeft
met de man van haar zuster Stella,
Norman, afgesproken een weekend
naar een hotel te gaan voor een
avontuurtje. Op het laatste moment
ziet ze daar van af, misschien wel om
de dierenarts Tom die bij haar kind aan
huis is, maar die te verlegen en te on
zeker is om avances te maken, hoewel
hij van haar en zij van hem houdt. Het
voorgenomen avontuur komt uit door
de activiteit van de schoonzus, Sarah,
die met haar man Rick voor moeder
zou zorgen in het betreffende week-
eerste gezicht lijken. Tom'overwint zijn
onzekerheid na een prachtig mis
verstand waarbij hij de indruk krijgt dat
Stella naakt voor hem wil dansen met
haar bril op omdat ze zo verschrikkelijk
verliefd op hem zou zijn. Hij doet zijn
aanzoek, maar Annie twijfelt. Aan het
eind van het stuk maakt ze echter nog
wel een afspraak met haar zwager om
een ander weekend te „benutten". De
familie vertrekt weer, ieder met zijn ei
gen echtgenoot. Door een verkeerson
geluk komen ze allemaal weer terug en
de agressie die zich in de loop van het
weekend heeft opgebouwd ontlaadt
zich over het hoofd van Norman, de
man die met iedereen avontuurtjes wil
de hebben en daar ook min of meer
rond voor uitkwam. Avontuurtjes kun
nen blijkbaar wel zolang dat maar niet
openlijk wordt toegegeven. Norman's
verweer: „En ik wilde iedereen alleen
maar gelukkig maken
Vaart
In het eerste bedrijf werd langzaam de
situatie opgebouwd die in het tweede
bedrijf voor veel komische situaties
zou zorgen. Dat eerste bedrijf werd
gekenmerkt door een gebrek aan
vaart. Dat werd echter ruimschoots
goedgemaakt door de' opeenhoping
van onhoudbare situaties in het twee
de bedrijf. De actie moest in de han
deling zitten, het spel van sommige
acteurs was iets te weloverwogen om
echt vlot te zijn. Spil in het verhaal
was Norman, gespeeld door Maarten
van Arkel, die ook voor een deel van
Norman Maarten van Arkelen Sarah G uurtje Roeper) tijdens één van de mooiste scènes van het toneelstuk. Norman brengt zijn schoonzus in
grote verwarring door tijdens een dronken gesprek zijn hand ondeugende dingen te laten doen.
scherming zo'n sterke muur van oiB
handigheid had opgetrokken dat hi.
zelf in die onhandigheid was gaan 5
loven. Die muur bleek vrijwel ondc
dringbaar, zelfs toen Stella met gri l
geschut hem probeerde duidelijk tl
maken dat hij op die manier nooit
Annie zou trouwen.
Stella werd goed vertolkt door Ina
Schrama, die ook een deel van de
gie voor haar rekening had genomi
Zij gaf haar persoon de juiste dose
wereldsheid en cynisme mee. Vooii
de scene waarin zij Tom aan zijn v
stand probeerde te peuteren dat hi
liefde zou moeten geven om liefde
ontvangen was prachtig, een ver
dienste die overigens zeker ook op 5
conto van de schrijver moet worde
bijgeschreven. Henk Janssen speel
Rick, de man die onder de plak va
Sarah moest leven. Het was duidel
dat hij haar onverdunde zwavelzuui
meer dan zat was, maar dat hij nie
opstand durfde komen. Om toch n
iets te lijken snoefde hij met zijn ve
stand van auto's, en juist op dat pi
werd hij aan het eind van het stuk
door de eeuwig hakkelende Tom afg
troefd. Een triest figuur, die van Jai
sen kreeg wat hem toekwam: gebre
aan diepgang. Henk Janssen speeló
meer ingehouden dan in voorgaand!
jaren en dat kwam zijn spel beslistI
goede.
Souffleuse Rie Koorn deed haar we
naar behoren, maar zij moest af en
flink ingrijpen. De gemiddelde tekst
vastheid was echter goed. De tonei
groep Oosterend heeft op dat gebtë
overigens een naam hoog te houdei
De grime was van Lenie Bremer. Vo
mensen die voorin de zaal zaten wa
de accenten wel wat erg zwaar aant
zet, achterin de zaal verhoogde dat
echter de herkenbaarheid. Dat gold
met name de manier waarop de ma:
nen opgemaakt waren, de vrouwen
gen er natuurlijker uit.
Tuil
Het stuk heet oorspronkelijk „Roum
and round the garden" en het zal d
duidelijk zijn dat „Binnen de perken
te maken heeft met een tuin, hoewt
de Nederlandse vertaling van de tite
andere betekenissen heeft die ook
goed passen op de inhoud. De deci
bouwers Witse van Sijp, Henk vani
Zee en Wilfred van Tatenhove stond
voor de moeilijke opgave om een zo
mertuin te maken. Daar zijn ze uitst
kend in geslaagd. Zoals gebruikelijk
vertoonden de gebruikte requisiten
oog voor detail, er werden bijvoor
beeld Engelse kranten gelezen.
