MTN11
Natuur in de
Raadhuiskelder
Een vader die z'n zoon niet kende
Vechtpartijen in
De Koog
Fanfarekostuums beklad
/aste data
Wereldkampioene
bodybuilding
traint in
Fitnesscentrum
Ruiten ingegooid
INSDAG 16 JULI 1985
TEXELSE COURANT
PAGINA 5
Eén van de aquarellen van Lenie van 't Noordende.
Bij het sluiten van de café's in De
Koog deed zich in de nacht van
woensdag op donderdag een
vechtpartij voor tussen twee grote
groepen jongeren waarbij harde
klappen vielen.
Een groep toeristen uit de Achterhoek
tied het gemunt op een groep tijdelijk
op Texel verblijvende militairen en na
wat plagerijen over en weer raakten
tientallen jongeren slaags. Als „wa
in" werden onder andere grote hou-
en palen gebruikt. De agressie uitlok
kende groep w'ilde aanvankelijk aangif-
le van mishandeling doen maar moest
ia politieonderzoek concluderen dat
lat voor henzelf niet zo verstandig
vas. De groep militairen deed ook
geen aangifte van de vechtpartij.
Zaterdag deed een meisje aangifte dat
te was geslagen door een jongen toen
ie zich vrijdagnacht met een vechtpar-
ijtje in de Dorpsstraat bemoeide. De
litdeler van de klappen is bij de politie
bekend en zal worden verhoord.
Pas afgelopen weekend is bekend
geworden dat tijdens de taptoe van
3juli een aantal kostuums van KTF,
Excelsior en DEK met rode verf
zijn beklad.
Tijdens het op- of afmarcheren van de
Groeneplaats zagen onbekenden kans
met behulp van spuitbussen twee ma
jorettekostuums en een colbert van
een fanfareuniform met verf te beklad-
tien. De betrokken fanfarekorpsen de-
tien zeer laat aangifte van dit vanda-
fsme en de politie hoopt mede daar
om vooral op tips van taptoebezoekers
die de verfspuiters mogelijk heimelijk
een het werk hebben gezien.
Woensdag 17 juli
•e raadscommissie ruimtelijke orde
ning vergadert vanaf 19.30 uur in het
ladhuis.
londerdag 18 juli
te raadscommissie financieel, econo
misch en technisch beleid vergadert
anaf 19.30 uur in het raadhuis.
'oor de overige agendapunten ver
rijzen we naar de recreatiekrant
ran vrijdag j.l.
J|P zoeken bij de Dienst Ambulante
westelijke Gezondheidszorg in Den
older is dag en nacht mogelijk via te-
'°on 02230-15805 of 17044. Boven
in op donderdag van 14.00 tot 15.00
Jr bij het bureau van de maatschap-
werker in d'Ouwe ULO in Den
telefoon 02220-4185.
mstzegelvereniging „de Postzegel-
*"s" heeft iedere tweede donder
hond van de maand een ruilavond
De Witte Burcht om 20.00 uur.
te donderdagmiddag van 14.00 tot
'•00 uur is er sjoelen in de Buureton.
Ellen van Maris, de wereldkampioe
ne bodybuilding 1984, traint mo
menteel dagelijks in het Fitnesscen
trum Texel. Van Maris is hier met
vakantie, maar omdat zij volop in
voorbereiding is voor de prof
wedstrijd „Olympia" die in novem
ber in New York wordt gehouden,
moet zij tijdens de vakantie door-
trainen. Haar keuze van vakantie
bestemming hing dus vooral af van
het al of niet aanwezig zijn van een
sportschool. Bovendien houden
Van Maris en haar vriend John van
het Texelse strand en de rust die
het eiland biedt.
Direct na het behalen van het we
reldkampioenschap vorig jaar nam
Ellen van Maris de profstatus aan
en in die categorie hoort zij bij de
beste tien van de wereld. Overigens
is het niet zo, dat in Nederland een
bestaan is op te bouwen in tegen
stelling tot bijvoorbeeld in de VS,
waar een topbodybuilder door het
geven van seminaars en gastlessen
en door promotionele activiteiten
behoorlijk kan verdienen.
In Nederland is de markt daarvoor
nog erg klein. Ellen, 27 jaar en af
gestudeerd fysiotherapeute, over
weegt een eigen sportpraktijk te
beginnen, maar in haar woonplaats
Amstelveen is dat nog moeilijker
dan elders vanwege de hoge start-
kosten die nodig zijn.
Voorlopig reist zij echter de hele
wereld af om wedstrijden te
bezoeken,
i Texel als vakantie-eiland vindt zij
I ideaal, hoewel ze niet gekomen zou
zijn als hier geen trainingsfaciliteiten
zouden zijn geweest. Verder loopt
zij graag met vriend en hond lange
einden langs het strand en fietst ze
met uitsluitend het allerzwaarste
verzet van haar racefiets bij voor
keur duin op en tegen de wind in.
„Ik weet dat wielrenners zeggen
dat je op souplesse moet rijden,
maar dat vind ik gewoon niet lek
ker. Conditie is voor krachtsport
niet nodig maar het is wel makke
lijk, het traint lekker." John komt al
vijftien jaar naar het eiland op va
kantie, eerst met zijn ouders en la
ter alleen. Daarbij werd vaak de
Krim bezocht.
Lenie van 't Noordende maakte dit
voorjaar allemaal aquarellen en zes
pentekeningen die bij die natuur van
haar kunstzuster aan zouden sluiten.
Zij koos voor het thema „rond de
boom" en dat werd eigenlijk op twee
manieren uitgewerkt. Een paar aquarel
len en de pentekeningen geven de
sfeer.van de Stenenplaats weer, bij an
der werk staat de boom in zijn alge
meenheid centraal, of hij nu in het
Molenbos staat of op de Zeebries. In
tegenstelling tot de voortbrengselen
van Roelien, die aan alle kanten over
hun begrenzingen uitstulpen zijn de
schilderijen van Lenie met mathemati
sche precisie opgehangen, keurig in
het gelid. Het is duidelijk te zien dat
het allemal in een korte periode is ge
maakt, in de stijl en het materiaalge
bruik zit een grote eenheid en de hoge
kwaliteit is overal min of meer gelijk;
Deze schilderes vertelde van zacht
licht te houden en dat is te zien. Toch
schijnt een voorjaarszon volop in de
aquarellen. Uit het geheel blijkt de
hand van een volwasssen artistieke
persoonlijkheid en ook dat is weer in
tegenstelling met het werk in de ande
re zaal. Roelien van Aalderen is duide
lijk nog volop in ontwikkeling, schopt
tegen grenzen aan en onderzoekt alles.
Alles wat in de raadskelder hangt is
echter zeker „expositierijp" en iede
reen kan zich daar deze en volgende
week van overtuigen.
pe Texelse AA-groep (Anonieme Al-
solisten) komt elke dinsdagavond
ifl 20.00 tot 22.00 uur bijeen in De
Sakel bij de Hervormde kerk in Den
;r9. leder met alcoholproblemen is
fend welkom voor een of meer-
!'e gespreksbijeenkomsten.
[Hert Maris in het Fitnesscentrum Texel voor een belangrijk instrument bij haar training: de spiegel.
Lenie van 't Noordende en Roelien van
Aalderen exposeren werk in de kelder
van het raadhuis. Beiden hebben de
natuur als onderwerp, Roelien door de
kennelijke inspiratie die ze eruit opdoet
en Lenie door een theamtische aanpak
„rond de boom". Hiermee houdt de
overeenkomst echter op, het werk van
beide kunstenaressen is volstrekt te
gengesteld. Een tentoonstelling waarin
zowel de liefhebbers van landschappen
als die van gevoelens op het doek zich
zullen kunnen vinden.
De tegenstelling laat zich nog het best
verklaren met de termen expressio
nisme en impressionisme. Expressio
nisme wil zeggen dat de'-kunstenaar
zijn of haar gevoelens die opkomen bij
een bepaald onderwerp beeldend pro
beert weer te geven. Om een verge
zocht voorbeeld te geven: iemand die
altijd moet huilen van bomen zal mis
schien een traan schilderen en dat
doek „bomen" noemen. Voor de
meeste mensen een raadsel, de
kunstenaar is voor zichzelf echter
volstrekt samenhangend duidelijk in de
weer. Impressionisme daarentegen is
de weergave van de meestal snelle in
druk die een onderwerp op de kunste
naar maakt. Je ziet iets „treffends" in
een landschap en juist dat probeer je
weer te geven, eventueel door de sto
rende beeldelementen helemaal weg te
laten. Lenie van 't Noordende geeft
met haar aquarellen en pentekeningen
een prachtig voorbeeld van die werk
wijze, terwijl de „objekten" van Roe
lien van Aalderen zeer persoonlijk ge-
Donderdagnacht werd een ruit van 160
bij 70 cm vernield van het LBO ge
bouw aan de Emmalaan. De daders
gooiden het raam kapot met trottoirte
gels en vernielden daardoor ook een
schoolbord.
Afgelopen weekend werd de ruit van
een accountantskantoor in Den Burg
ingeslagen.
tinte uitingen zijn die alleen begrepen
kunnen worden als de weergave van
haar eigen gevoelens die samenhan
gen met haar natuurbeleving. Dat
maakt het beslist minder toegankelijk
dan het andere werk, maar mensen
die de moeite nemen wat langer te kij
ken lopen de kans beloond te worden
met het herkennen van eigen gevoe
lens in een kunstwerk van een ander.
Het is echter ook moeilijker om een
oordeel te geven over dergelijk werk,
juist omdat het zo'n persoonlijk karak
ter draagt. Het moet „klikken" bij de
toeschouwer.
Geen lijst
Toch zijn er ook dingen op te merken
die verder gaan dan alleen persoonlijke
gevoelens. Zo is het werk dat na de
ingang links hangt, bewust niet van
een lijst voorzien, en het gaat zelfs
verder buiten het doek. Op het doek
staat een vierdeling, die vaker terug
komt op de dpeken en die soms jaar
getijden uitbeeldt, soms de vier „ou
de" elementen vuur, water, aarde en
licht en die soms goed past. Buiten
het eerste doek zijn allemaal dingetjes
opgehangen die eruit zien alsof je ze
in een stukje ongerepte natuur levend
tegen zou kunnen komen. Niet alleen
de lijst, maar ook de ophangborden in
de raadhuiskelder worden bewust over
schreden. Het loslaten van conventio
nele vormen gaat nog verder bij de
hooiwortels, een naam die voor zich
spreekt. Om aan te geven dat ze niet
als regel zonder lijst wil werken, heeft
Roelien ook een schilderij van een stel
stenen opgehangen dat in een prachti
ge vurenhouten lijst met glas zit. De
stenen heeft ze eerst zelf gemaakt van
klei, vervolgens op een vuur gebakken
en de brokstenen die hierbij overbleven
heeft ze „geportretteerd".
Roelien van Aalderen is 26, groeide op
in Den Burg en ging na de middelbare
school aan d' Witte Lelie in Amster
dam een lerarenopleiding tekenen en
handvaardigheid volgen. Ze staat ech
ter niet voor de klas, desgevraagd zegt
ze „Ik ben full time kunstenares". Ze
woont net buiten Amsterdam, midden
in de natuur en dat is haar grootste
inspiratiebron.
Na het oude dagboek over de wal
visvaarders, starten we vandaag
met een nieuw feuilleton.
"Een vader die z'n zoon niet ken
de" is een spannend familiedrama.
We wensen u veel leesgenot.
Avond daalt snel over het kleine rusti
ge stadje. Van alle kanten spoeden de
mannen en jongens, die van hun werk
komen, zich in groepjes druk pratend
op huis aan. Het is vroeg donker in
deze dagen, wat de straat een
mistroostig aanzien geeft en dit doet
de werkers dubbel verlangen naar de
behaagelijke knusheid van een lamp
en een snorrende kachel.
Voor het raam van een eenvoudig huis
op de hoek van twee tamelijk brede
straten, zit in een leunstoel een mage
re, ziekelijk uitziend man. Op zijn
knieën ligt een verkreukte, beduimelde
krant, die hem echter weinig belang
schijnt in te boezemen, want telkens
als hij een regel of vier heeft gelezen,
houdt hij weer op en turen zijn ogen
mat en zonder bestemming de straat
in.
Hij ziet er niet vriendelijk uit, die man
daar aan 't raam. Om zijn mond ligt
bijna altijd een gemelijke trek, en in
huis is men er al lang aan gewend,
dat zijn manier van spreken haast
nooit anders dan stug en ontevreden
is. Barend Verschalk is al jaren ziek,
wat aan zijn uiterlijk ook wel te mer
ken is. Zijn gelaat is bleek en ingeval
len, een schorre hoest scheurt af en
toe door 't vertrek en de hand die de
stoelleuning omklemt is doorschijnend
van magerheid.
De deur tussen keuken en woonkamer
wordt op dit ogenblik geopend door
een meisje van even in de twintig,
Verschalks oudste dochter, die met
een stapel boterhambordjes in haar
handen binnenkomt.
"Heeft vader de jongens nog niet ge
zien in de straat?" vraagt ze met een
blik op de klok. ,,'t Is al over half zes
en ze zijn nog niet thuis geweest van
school!"
De man schudt ontkennend het
höofd.
"Nee, 'k hoor of zie ze niet. Ze zijn
zeker weer aan het kanaal. Honderd
maal kun je ze verbieden om daar naar
toe te gaan, maar ze zijn stokdoof aan
dat oor!"
Het meisje zucht, met een verdrietige
trek op 't gelaat begint ze de tafel te
dekken. Vader zal wel gelijk hebben,
denkt ze. De jongens kunnen de bel
van vier uur niet horen luiden of het
verlangen naar het water zit ze alweer
in de benen. Ze heeft 's avonds rust
noch duur, voor ze alle drie veilig bin
nen weet.
"Waar is Rie?" klinkt het na een stilte
van enkele minuten uit de hoek bij het
raam.
"Ik Weet het niet, ze zou een bood
schap voor me doen, maar daar had
ze al lang en breed van terug kunnen
wezen!"
"Moet ze dan niet naar de
catechisatie?"
"Ze moet wel, ja, maar ze zal wel
weer niet veel zin hebben. Als domi
nee ziek is..." Ze krijgt geen gelegen
heid om haar zin af te maken, want
de deur wordt weer opengeduwd, nu
door een paar kleuters van vier en vijf
jaar, die met verongelijkte gezichtjes
en driftig door elkaar pratend de ka
mer binnenkomen.
"Trees, zeg jij nou es tegen Henkie,
dat-ie van m'n pop afblijft, die moet
slapen gaan en Henk wil er aldoor
mee spelen!"
"Ik mag er ook nooit aankomen!" ver
dedigt Henk zich tegen de beschuldi
ging van zijn zusje. "En ik ben toch
d'r vader!"
"Ze halen jou toch ook niet uit bed als
je slapen moet!" bitst Marrie daar
weer tegenin. Trees, die het pijnlijk
trekken ziet om de mond van de zie
ke, brengt het kibbelende tweetal met
een zoet lijntje tot bedaren.
"Stil kindertjes, stil! Niet schreeuwen,
dan wordt vader zo moe. Gaan jullie
nou zoet naar de keuken. Straks, als
Rie en de jongens er ook zijn, krijg je
een boterham!" Ze dringt ze de kamer
uit, doet de deur haastig achter hen
dicht. Vader kan zo uitvallen als ze
hem te druk worden, 't is beter om
dat bijtijds te voorkomen. Wat later
komen de jongens, frisse, gezonde
belhamels van twaalf, tien en zeven
jaar.
"Zijn jullie Rie niet tegengekomen?"
vraagt Trees, die Marrie en Henk al
vast op hun stoeltjes heeft gezet.
"Rie? Jawel, die stond bij een wagen
met turf te kijken!" licht Bart, de
oudste broer, haar in.
"Waar? Hier in de buurt?"
"O nee, in de Havenstraat helemaal!"
"En ze moet om zeven uur op de ca
techisatie wezen! Dat haalt ze nooit
meer?"
"Nou vooruit, we beginnen maar
vast!" commandeert vader, "Daar is
geen wachten op!" Ze buigen het
hoofd tot geb$d. Hardop bidden doet
vader niet meer, sedert de hoest hem
ieder ogenblik het spreken onmogelijk
maakt.
Als ze al een minuut of tien aan tafel
zitten, komt Rie eindelijk aanzetten,
een veertienjarig dikkertje met verwaai
de krullen om een guitig lachtend
gezicht.
"Kind", zegt Trees, "waar kom je
toch vandaan? We zijn maar begon
nen, hoor. Is dat uitblijven? Schuif
maar gauw bij en maak een beetje
voort, anders kom je zo meteen nog
te laat op catechisatie!"
Over Rie's blozend gezichtje glijdt
even een onwillige trek. "O ja, die ca
techisatie! Die was ik haast vergeten,
'k Wou dat je maar niks gezegd had!"
"Maaskamp is er vanavond weer,
hè?" vraagt Bart.
"Dat zal wel. Ik wou dat een andere
ouderling het maar eens overnam, of
dat we een dominee hadden die niet
zoveel ziek was!"
„Ja, de dominee wordt oud!" moest
Trees haar gelijk geven. „Maar daar
mankeert het nou juist aan. Als ze je
precies gaan behandelen of je op
school zit, dan gaat de lust er wel af!"
„Maaskamp is een beste ouderling!"
mengt vader zich in 't gesprek. Rie
haalt de schouders op. „Dat kan wel,
daar heb ik het niet over. Maar op ca
techisatie is hij onmogelijk streng, dat
vertel ik u. Je moet zijn ogen maar
eens zien, als je er niet zo gauw erg in
hebt dat je aan de beurt bent. Als je
zelf praten wilt, moet je maar buiten
gaan staan, zegt hij dan. Nee hoor,
geef mij de dominee maar!"
„Je komt er ook niet om te praten!"
antwoordt vader. „En wees nou maar
es een tijdje stil. M'n hoofd suist al
weer van je geratel!"
„Ik ben niet thuis!" verweert Rie zich
verontwaardigd, maar Trees legt haar
met een gebiedende wenk het zwijgen
op. Toch kan ze een zucht niet weer
houden. 't Is wel lastig voor de kinde
ren, om altijd zo bedaard te moeten
wezen. Van die kant bekeken is het
heei begrijpelijk, dat de jongens na
schooltijd meer op straat dan in huis
te vinden zijn.
Veel gezelligheid hebben ze hier niet.
Ze is blij, dat er gedankt kan worden
en ze van tafel opstaan.
„Zal ik helpen afwassen?" biedt Rie
gedienstig aan.
„Welnee, daar heb je immers geen
tijd meer voor; je zult toch al hard
moeten lopen. Ga maar gauw!"
Even voor ze deur uit stormt, slaat Rie
haar arm om de hals van haar oudere
zuster. „Dag moeke-Trees! Laat de
kousen maar staan vanavond, die stop
ik wel -voor je! „Dan holt ze weg, met
een korte armzwaai naar 't huiskamer
raam, waarachter haar vader nu weer
in zijn stoel zit.
Trees kijkt haar na met een lach en
een zucht. Een groot kind blijft ze
toch, die Rie. Als ze zich nu maar wat
kalm houdt vanavond! Thuis kan ze
ook wel eens lastig wezen, al heeft ze
er in de regel dadelijk spijt van. Och,
ze bedoelt het zo kwaad niet. 't Is hier
in huis, met een ziekelijke, bijna altijd
slechtgehumeurde vader ook eigenlijk
geen geschikt omgeving voor zes van
die 'gezonde lawaaimakers.
In de kamer wachten Marrie en Henk,
nog wat spelend onder tafel, totdat
Trees hen bij 't uitkleden zal komen
helpen. Bart en de jongere broertjes
houden zich bezig met hun school
werk voor morgen, terwijl vader, om
dat hij niets anders te doen heeft,
maar weer naar de krant heeft
gegrepen.
Tot Trees, die in de keuken de bordjes
wast, dringen alleen zo af en toe de
wat ingehouden stemmetjes van de
twee kleintjes door.
Dat zijn haar rustigste ogenblikjes, als
ze zo op haar gemak staat af te was
sen. Dan is ze met zichzelf alleen en
kan zo ongestoord denken.
„Moeke-Trees!" zei Rie zo pas bij 't
weggaan. Ze zucht opnieuw, ze kan 't
niet laten. „Moeke-Trees!" Zo noem
den de jongens haar vaak, toen ze
nog wat kleiner waren en zij, half vol
wassen meisje van goed achttien jaar,
de moedertaak overnam uit handen
van vaders tweede vrouw, die aan
typhus gestorven is. Haar eigen moe
der heeft ze niet gekend, die bezweek
reeds onder haar geboorte.
Na de dood van haar stiefmoeder, die
haar met veel snauwen en standjes
heeft grootgebracht, bleven vader en
zij met zes kinderen achter, waarvan
de grootste amper tien jaar en de
kleinste zowat vier maanden oud was.
Ze sloeg er zich moedig doorheen, dat
moet gezegd worden, doch dat nam
niet weg, dat de taak haar dikwijls
moeilijk viel, temeer daar ze aan haar
vader, die toen al sukkelend was, niet
veel steun had.
Nu de kinderen ouder worden en va
ders gezondheid steeds meer achteruit
gaat, dreigt het haar wel eens te veel
te worden. Toch, mopperen of klagen
doet ze niet, daarvoor is ze te dapper
en daarvoor is de minder zonnige kant
van het leven haar ook te vertrouwd.
Een minuut of tien over haar gewone
tijd komt Rie van de catechisatie te
rug. Marrie en Henk liggen al onder
de wol en ook vader is reeds naar bed
gegaan; de jongens hebben hun huis
werk af en zitten aan tafel over alles
en nog wat te praten, als Rie met een
kleur van opwinding binnenvalt, haar
mantel over een stoel zwaait en zon
der groeten uitvalt: „Ziezo, nou kan
de hele stad praten als Brugman,
maar ik ga er niet meer naar toe!"
(wordt vervolgd)
