heaterdag 80-jarige
jDi: van ai/es wat
Burgemeestersvrouw
gaat kookles geven
1
D15 is Molenaar declamerend in Rederijkerskostuum.
ijDAG 7 OKTOBER 1986 TEXELSE COURANT
PAGINA 9
Mulder en Marcel Wernand van „Comedia de la NIOZ" in ,,De Overledene."
De downs van Okidoki hielden de kinderen bezig in de Schoutenzaal.
In dienstencentrum ,,De Buureton"
worden voorbereidingen getroffen voor
een cursus koken voor mannen in het
gebouw van het LBO. Daarbij worden
mannen de grondbeginselen van koken
bijgebracht, zodat zij op dat gebied
zichzelf kunnen redden als dat nodig
is.
Mevrouw Schipper, echtgenote van de
burgemeester, heeft zich bereid ver
klaard deze kooklesssn te geven.
Waarschijnlijk worden de lessen één
ochtend in de week gegeven, Be
langstellenden kunnen zich aanmelden
bij Renske van IJsseldijk (02220) 3397.
wellief hebbers hebben op de zaterdag gehouden theater
man de rederijkerskamer UDI hun hart kunnen ophalen,
meewerkende Texelse verenigingen zorgden voor een
ite afwisseling van merendeels korte toneelstukken die
iter wat betreft karakter en kwaliteit nogal uiteenliepen,
gelend was ook de belangstelling van het publiek voor
e manifestatie: 's middags werd gespeeld voor nog geen
tig personen maar 's avonds was de zaal van De Linde-
jm gelukkig bijna vol.
stuk goed op dreef als de cliënt Her
man, Ina Schrama was een zeer be
grijpende, geduldige maar uiteindelijk
toch wanhopige therapeute en een
nuttige aangeefrol vervulde Hanneke
Weijdt-Starink als de assisterende juf
frouw van het bureau.
Overspel
Van heel ander kaliber was de klucht
achtige éénacter van 't Amateurtje uit
De Waal „Liefde op de zesde verdie
ping". Dat gaat over de overspelige
Agnes die haar vriend Herbert in huis
heeft gehaald als haar man op reis is.
De man komt eerder terug dan de be
doeling was. De wanhoopspogingen
om de vriend het huis uit te smokke
len mislukken en ook andere trucs van
Agnes om zich uit de situatie te red
den, lopen fout. Karin Nauta (als Ag
nes), Jo Zoetelief (als Anton) en Je
roen Nauta (als Herbert) brachten deze
klucht, die een echt leuke ontknoping
miste, zeer geroutineerd maar ze had
den het zich dan ook niet erg moeilijk
gemaakt.
Topper
De topper van de middag was het
stuk „De overledene" van de Franse
schrijver René de Obaldia, opgevoerd
door twee acteurs van de NIOZ toneel
vereniging „Comedia de la Nioz". De
weduwen Julie en De Crampon ont
moeten elkaar in het park en raken in
gesprek over de overleden echtgenoot
van Julie. De situatie is nogal merk
waardig. Julie rouwt intens om haar
overleden man, wiens as zij in een urn
bij zich draagt ondanks het feit dat de
ze man een leven vol sexuele uitspat
tingen heeft geleefd, waar de weduwe
De Crampon ook wat mee te maken
blijkt te hebben gehad... De vrouwen
rollen werden vertolkt door mannen:
Maarten Mulder als Juli en Marcel
Wernand als mevrouw De Crampon.
Beiden acteerden briljant, met precies
genoeg overdrijving die dit stuk nodig
had en waarbij het simpele decor, de
„taartachtige" kleding en requisiten
(zoals het tekkeltje van mevrouw De
Crampon) voor ondersteuning en her
kenbaarheid zorgden.
Het hele middagprogramma werd mee
gemaakt door Jos van Dijk uit Scha-
gen, provinciaal toneeladviseur. Hij zal
een beoordeling maken en aanwezig
zijn bij een nabespreking die op 8 no
vember wordt gehouden. Van Dijk
heeft vaker met het Texelse toneel te
maken gehad; hij gaf hier onder meer
een regiecursus.
Verdwenen echtgenoot
Het avondprogramma werd geopend
door „Nieuw Leven" uit Oudeschild
Scene uit het kolderieke stuk „Het aquarium" waarmee UDI de theaterdag arsiooz.
met de niet onaardige thriller „Tot he
den niet teruggekeerd". Het gaat over
de weduwe Chester, wiens man 25
jaar geleden spoorloos is verdwenen.
Het feit dat het geval zich een kwart
eeuw geleden voordeed is aanleiding
tot opnieuw nadenken en speculeren
door de weduwe, die er dan achter
komt dat haar man destijds is ver
moord en wel door zijn broer Chester
en zuster Alma die het slachtoffer in
de tuin hebben begraven. Voordat het
zover is wordt nogal wat mysterie en
spanning opgebouwd, waardoor de
ontknoping een beetje tegenvalt. Op
vallend was de serieuze rolopvatting
van de zes spelers: Karin de Vries als
de dienster Bertha, Tina Stolk als de
gezelschapsdame Millard, Emmy Zijer-
veld als Louise Chester, Martin de
Vries als Edmund Chester, Jeannette
Duinker als Alma Chester en Anne de
Vries als de jongeman die bij de affaire
wordt betrokken om de indruk te kun
nen wekken dat de weduwe Millard
overspannen is.
„Russische roulette" door De Vriendenkling uit Den Hoorn.
Jazzdans
Voor een bijzonder intermezzo werd in
de Schoutenzaal gezorgd door de
meisjes- en vrouwendemonstratiegroep
van de jazzdansgroep Texel die ieder
een dans uitvoerden volgens choreo
grafie van Ina Platte. Het werd een
vlotte vertolking die het aanzien best
waard was, al kan men zich afvragen
of een dergelijk onderdeel wel paste in
het programma van deze theaterdag.
Kindertoneel
Een bijzondere bijdrage aan de dag le
verde ook de jonge groep Okidoki, die
speciaal voor deze gelegenheid stukjes
hadden bedacht die duidelijk op het
allerjongste publiek waren afgestemd.
Zowel in de Schoutenzaal (alleen voor
de jeugd) als in de schouwburgzaal
Huldiging van de spelers van „Tot heden niet teruggekeerd" door „Nieuw Leven" uit
Oudeschild.
Scene uit Liefde op de zesde verdieping" door 't Amateurtje uit De Waal.
presenteerde de groep zich met acts
waarin veel werd geïmproviseerd. Wat
wennen moest was dat deze stukjes
„zomaar" ophielden, zonder een be
vrijdend, humoristisch of ontknopend
slot. Het deed denken aan „speulen"
met Ouwe Sunderklaas.
Vriendenkring
Toneelvereniging De Vriendenkring
bracht „Russische roulette" een één
acter die dezelfde vereniging al eens
eerder heeft opgevoerd. Het gaat over
de vier officiersweduwen die hun man
hebben verloren omdat die zich bezig
hielden met Russische roulette. Ze
besluiten zich te „wreken" door zich
ook als mannen te gedragen, inclusief
het spelen van dit levensgevaarlijke
spel. De dienstknecht Feodor ziet de
ontwikkelingen met toenemende wan
hoop aan, maar aan het slot blijkt hij
ervoor gezorgd te hebben dat het spel
niet fataal afloopt. Het stuk werd leuk
gebracht,. Echter: het kennelijke stre-'
ven om alles vooral heel plechtig en
theatraal te brengen leidde tot
langdradigheid.
Het toppunt van kolder was „Het
aquarium" waarmee het jubilerende
UDI de theaterdag afsloot. Op het als
een aquarium (compleet met „glas"
en stalen lijst) ingerichte toneel leeft in
gezelschap van de zieke vis Jojo een
familie die de meest absurde dingen
beleeft. De ruimte wordt door de men
sen betreden via een soort glijbaan, de
bizar verklede souffleur ligt op de
grond en maakt af en toe muziek op
een xylofoon, twee Italianen schieten
elkaar met een waterpistool dood en
er dient zich een „moordenaar" aan
die met instemming van alle betrokke
nen, ook het slachtoffer zelf, de heer
des huizes om het leven komt brengen
met een wurgkoord. En dat is nog
maar een kleine greep uit allerlei on
zinnigs waaruit dit stuk was opge
bouwd, bedoeld om de mensen te la
ten lachen. Dat laatste lukte maar
half, want er waren maar weinig men
sen die het stuk écht leuk vonden.
Het lag er allemaal te dik bovenop en
er zaten teveel flauwiteiten tussen
werkelijk aardige dingen. Als experi
ment is zo'n stuk best aardig maar
UDI moet de volgende keer toch maar
weer met iets minder absurds komen,
wil zij haar publiek niet van zich ver
vreemden. Aan het spel lag het niet
want alle medewerkenden gingen er
geroutineerd tegenaan: Joanne Kee-
som als mevrouw Hendriks, Björn
Ezerman als meneer Hendriks, Riekie
van Dijk als de meid Marjan, Hans
Wendrich als de moordenaar, Marja de
Ligt als Lplimair, Hans Jansen als
brandweerman, gastspeler Jitze de
Ridder als de kapper Antonio, Mieke
Busch als dokter Vogelsrauss.
p. geringe belangstelling in de
'idaguren was betreurenswaardig
it juist toen waren enkele toneelbij-
h gen van opmerkelijke kwaliteit te
I ronderen.
Niet officieel
theaterdag was de enige gebeurte-
waarmee de 80-jarige rederijkerska-
het bereiken van de hoge leeftijd
de. Voorzitter Wim Tinholt vertelde
ihet begin van de dag dat afgezien
ivan een officiële receptie, want
was bij het 75-jarig bestaan al ge-
ird. Om dezelfde reden werd ook
:de hele geschiedenis van Texels
iste toneelvereniging in de herinne-
igeroepen, maar Tinholt vertelde
lenige historische bijzonderheden
irde „echte" rederijkerskamers van
I ïger, die zelf hun stukken schreven,
f iieven culturele idealen hadden en
3 izelf blijkbaar ook verheven voelden
it ze hadden geen voorzitter of pro
mt maar een „prins" of zelfs een
iizer".
holt ging ook in op de functie van
I nar in vroeger dagen. Dat was ie-
id die niet alleen was ingehuurd
zot gedrag te vertonen maar ook
taak had om zijn meerderen de
zrheid te zeggen en die meerderen
den daarmèe hun voordeel doen.
lUDI-bestuur had zich afgevraagd
ivan de thans levende vereni-
gsleden het best de „nar-functie"
Ivervuld en was tot de conclusie
(omen dat dit Jannetje (Nettie)
gejan-Boon was geweest die in
april 1946 bij UDI debuteerde in het
stuk „Als de poorten open gaan".
Nettie Jongejan had zich meer dan
veertig jaar een trouw en enthousiast
lid getoond met uitstekende inzet in
allerlei rollen. Zij kreeg daarom een
fraai gecalligrafeerde oorkonde waarop
deze waardering was aangetekend.
Wegens ziekte kon Nettie niet aanwe
zig zijn om het ereblijk in ontvangst te
nemen.
Kameleon
Voor een stukje historie aan het begin
van de theaterdag zorgde een andere
Nettie, namelijk Nettie Molenaar die in
antiek rederijkerskostuum een typisch
rederijkersgedicht declameerde: 't Ka
meleon. Voorzitter Tinholt vond het
heel passend. Een kameleon is een
dier dat zich telkens aan zijn omgeving
en omstandigheden aanpast. Dat heeft
UDI ook gedaan; amders zou de tach
tig jaar niet zijn gehaald.
Welzijn
Toneelgroep Oosterend opende de rij
met het stuk „Welwezen" van Peter
van Straaten dat duidelijk de spot
dreef met maatschappelijk werkers en
hun taalgebruik. Bij één of andere
maatschappelijk bureau meldt zich een
klant die zich ongelukkig voelt en on
middellijk en met succes geholpen wil
worden. Hij eist zelfs garantie, maar
die kan niet gegeven worden. De the
rapeute begint vol goede moed met
een oriënterend gesprek („Ik weet ze
ker dat we eruit komen als we eerst
maar een ingang hebben") maar het
leidt tot niets. Aris Bremer was in dit
