Adjudant Moeskops koos
„heel bewust" voor Texel
,Oud speelgoed" door UDI
geloofwaardig vertolkt
Handwerktentoonstelling
door Plattelandsvrouwen
SVC sponsoractie
voor springplank
Texelse meisjes op
solistenconcours
Publiek geboeid
door Biesheuvel
towtime
kaar
inzet
ftRT] DINSDAG 31 MAART 1987
TEXELSE COURANT
PAGINA 5
Rosalie beleeft in haar roes opnieuw de tijd dat zij a/s gevierd actrice volle zalen trok.
Rederijkerskamer UDI heeft zaterdag met succes het stuk
,,Oud Speelgoed" van Chiem van Houweninge uitgevoerd in
de schouwburgzaal van De Lindeboom. Het succes bestond
daaruit dat het verhaal, waarin tragedie en komedie door el
kaar lopen, geloofwaardig werd gebracht met opvallend veel
inzet van de drie hoofdrolspelers, waarop het stuk volledig
dreef.
UDI had daarbij aanzienlijk risico gelo
pen want van de drie hoofdrollen wer
den er twee gespeeld door leden die
nog maar weinig ervaring hebben en
deze vrij zware opdracht maar nèt aan
konden. De manier waarop Jitze de
Ridder en zijn tegenspeelster Marja de
Ligt de uitdaging hebben verwerkt was
echter hartverwarmend en veelbelo
vend. Alleen al de rolkennis was uit
stekend. Dat moest ook wel, want op
het toneel was geen souffleuse van
waaruit de spelers verstaanbaar aan
hun tekst konden worden herinneerd.
Souffleuse Annie Anker opereerde
vanachter de coulissen en omdat de
hier gefluisterde woorden in de zaal
haast even goed verstaanbaar zijn, als
op het toneel moest dat tot een enkel
geheugensteuntje beperkt blijven. Van
^spelen op de souffleur" waarin som
mige luie acteurs bedreven zijn, kon in
elk geval geen sprake zijn. Dat een to
neelamateur zijn rol kent, zou overi
gens vanzelfsprekend moeten zijn,
maar is het helaas niet. Met name de
laatste tijd hebben we in de Texelse
toneelwereld enkele voorbeelden van
dit gebrek aan inzet meegemaakt.
Belangstelling
Onder de toeschouwers zal weinig
twijfel zijn dat de beste toneelprestatie
zaterdagavond werd geleverd door Jo
an Keesom, een volwassen en gerouti-
neerd talent, dat weinig moeite leek te
hebben met de rol van de drankzuchti
ge ex-actrice, die in de roes van de al-
i cohol nog hevig bezig is met haar
theaterverleden.
j Over gebrek aan belangstelling had
UDI zaterdag niet te klagen. Zo'n
tweehonderd mensen waren naar De
Lindeboom gekomen, een volle bak
dus. Dat was voor voorzitter Wim Tin-
holt blijkbaar een meevaller. In zijn
welkomstwoord zei hij: Fijn dat u
vanavond hier bent. Er is tegenwoor-
De provinciale handwerkcommissie van
de Nederlandse Bond van Plattelands
vrouwen houdt jaarlijks een aantal
handwerkcursussen voor haar voor-
werksters. Deze voorwerksters geven
het door hen geleerde door in onge
veer tachtig verschillende afdelingen,
onder andere Texel. Om een goed
overzicht te krijgen van alles dat mo
menteel op handwerkgebied aan de
orde is kan een tentoonstelling in Alk-
Wnaar bezocht worden. Deze wordt ge
houden van woensdag 8 april tot en
met vrijdag 10 april in cultureel cen
trum De Vest te Alkmaar. Verwacht
wordt dat ongeveer 900 werkstukken
fiwuit heel Noordholland zullen worden
tentoongesteld, ook afkomstig van
Texel. Kijken naar andermans hand
werk inspireert en stimuleert. Interes
sant zijn de demonstratie in de Cuna
[techniek en kantklossen. Deze de
monstraties worden overdag tijdens de
[tentoonstelling gegeven. De ope
ningstijden van deze handwerkten
toonstelling zijn: woensdags van
8.30-17.30 en van 19.00-22.00 uur;
donderdags van 9.30-17.30 uur en van
19.00-20.00 uur en vrijdags van
9 30-17.00 uur. De entreeprijs bedraagt
M,50 voor niet-leden en ƒ3,50 voor le-
[den op vertoon van
I lidmaatschapskaart
dig zóveel te doen op Texel...". Dat
sloeg kennelijk op het kwalijke feit, dat
de destijds met ongenoegen van UDI
afgescheiden theatergroep ,,SAAI" op
hetzelfde moment een stuk opvoerde
in De Vergulde Kikkert.
Verhaal
,,Oud speelgoed" gaat over ex-actrice
Rosalie, die al drie jaar niets meer
heeft vernomen van haar schilderende
vriend, waarme zij samenleefde en die,
na bonje, het huis heeft verlaten en
naar Parijs is gegaan. Rosalie blijft
denken aan hem, maar ook aan haar
glorieuze carrière van weleer, daartoe
gestimuleerd door schilderijen, speel
goed en andere spullen die op de zol
derverdieping liggen. Voor het laatst
wordt zij met deze zaken geconfron
teerd als zc ten lange leste besluit de
zolder als woonruimte te verhuren aan
de student Frank Boreel en zijn jonge
werkende vrouw Kiki. Dat gebeurt
voor een vriendeprijsje, maar daar
staat wel wat ongerief tegenover. De
veelal dronken Rosalie gunt het jonge
paar niet al te veel privacy, speelt mid
den in de nacht op haar trombone en
in het huis woont ook nog Janus
Brink, die zijn radio luid heeft aan
staan en zijn medebewoners 's nachts
komt vragen om een pak slaag. En er
is ook nog een papegaai die rare din
gen schreeuwt. Het jonge paar neemt
voor weinig geld de niet zo erg waar
devol lijkende inboedel over. Ruzie ont
staat tussen de twee als Frank de
spullen op het Waterlooplein verkoopt
omdat hij het geld hard nodig heeft.
Maar onder de schilderijen van de ver
dwenen vriend van Rosalie bevindt
zich ook een impressionistisch werk
van een bekende Franse schilder met
een waarde van driekwart miljoen en
aanvankelijk ziet het ernaar uit dat ook
dit schilderij voor een paar gulden op
het Waterlooplein te gelde is gemaakt.
Kiki heeft dat echter niet willen weg
brengen, omdat het haar bijzonder
ontroerde en heeft het verstopt. Ze zijn
dus plotseling rijk. De zakelijke Frank
wil het alsnog verkopen, maar Kiki wil
het in huis houden, gewoon omdat ze
het mooi vindt en niet uit is op geld.
En ook omdat ze het cadeau heeft ge
had van Rosalie, waarmee inmiddels
een bijzondere band is gegroeid. Tij
dens de verwikkelingen wordt ook dui
delijk dat de ex-vriend van Rosalie kort
na aankomst in Parijs bij een auto
ongeluk om het leven is gekomen en
dus geen contact met Rosalie meer
heeft kunnen hebben, waardoor voor
haar eindelijk een hoofdstuk wordt
afgesloten.
Glansrol
Zoals gezegd, de rol van Rosalie was
in nagenoeg perfekte handen bij Joan
Keesom. Ze speelde met veel nuance
ring, waardoor de wisselende stem
mingen uitstekend tot hun recht kwa
men. De tipsy" gebaartjes als ze licht
dronken is en het slepen met haar
voeten als gevolg van de rugkwaal die
haar carrière heeft gebroken, waren
meesterlijk en consequent, maar ook
de sierlijke vastberadenheid die ze uit
straalt als ze in gedachten teruggaat in
het verleden en zingt voor zalen met
bewonderaars. Vooral door die
geslaagde wisselingen kwamen de
flash backs in het stuk, die anders op
een toneel nogal krampachtig en ge
kunsteld overkomen, tot hun recht.
Met name de play back in het
zangstukje was prima.
In die herinneringsscènes" trad Joan
overigens niet alleen op, maar ook een
afvaardiging van de jazzdansgroep
Texel onder leiding van Ina Platte-
Boon, al werd hier de grens bereikt
van wat nog nèt kon. Dat dansen was
uiteraard amateurwerk en hoe
verdienstelijk ook niet perfekt ge
noeg om de bedoelde sfeer van show
en glitter uit het verleden te verster
ken. Met alleen geluidseffekten zou
waarschijnlijk een overtuigender effekt
zijn bereikt.
Jitze de Ridder, begonnen als lid van
de bescheiden toneelclub van Zuid-
Eierland, trad in dit UDI-stuk voor het
eerst op in een grote, tamelijk moeilijke
rol. Hij had zich die goed ingeleefd en
was daardoor zeer geloofwaardig als
de nogal nuchtere student met een
gevoelsleven dat minder is ontwikkeld
dan van zijn vrouw. De rolkennis was
dus uitstekend. Waar het nog aan
mankeerde was timing en nuancering.
Niet steeds werden de juiste accenten
gelegd. Toon en tempo hadden wat
afwisseling en onderbreking moeten
hebben. De hoge toon die paste bij de
teksten die te maken hadden met
emotie, blijdschap en enthousiasme
werd te weinig verlaten als de stem
ming keerde, wat typerend is voor spe
lers die graag maximale inzet tonen,
maar die hun zelfvertrouwen nog moe
ten ontwikkelen, dat hun acteerpresta-
Zaterdag hebben vierentwintig
jeugdleden van de gymnastiekafde-
ling van S.V. De Cocksdorp een
sponsoractie gehouden. Dergelijke
acties zijn er tegenwoordig erg
veel. Het principe is vrij simpel:
een sporter vraagt een luttel spon
sorbedrag voor een sportprestatie.
Hoe meer sponsors, hoe hoger het
bedrag.
Bij SVC was een trimparcours met tien
onderdelen. De deelnemers konden
maximaal 200 punten scoren en er
werd behoorlijk gezwoegd en geploe
terd. Niemand haalde die grens van
200, maar iedereen kwam wel ruim bo
ven de 100 punten.
Niet alle jeugdleden konden zaterdag
middag aanwezig zijn. Een aantal van
hen mag de komende week het par
cours alsnog afleggen.
Tot nu toe zijn de geleverde prestaties
goed voor zo'n ƒ1.750,—. Dat bedrag
kan nog wat hoger uitvin»" n^r>r af
ronding (verhoging) van toegezegde
tie minder krampachtig maakt.
Nog enthousiaster dan De Ridder
speelde Marja de Ligt als de dietiste
Kiki Boreel. Zij ging helemaal in haar
rol op, zeer gedreven en best accepta
bel al had hier en daar een adempauze
en een toonverschil niet misstaan. Het
had iets minder springerig gekund,
want blijkens het stuk was zij geen tie
ner die het leven zojuist heeft ontdekt,
maar een iets rijper en tamelijk wijs ty
pe. Dat is echter een kwestie van in
terpretatie waarover de meningen kun
nen verschillen. Voor zowel Marja de
Ligt als Jitze de Ridder geldt in elk ge
val dat zij voldoende talent in huis
hebben om er nog wat meer te kun
nen uithalen in de toekomst, een
kwestie van regie en van kritisch staan
tegenover de eigen prestatie.
Kleinere rollen waren weggelegd voor
Björn Ezerman, die zich als de merk
waardige medebewoner Janus Bronk
prima manifesteerde, met name in de
scène waarin hij aan het dansen slaat.
Kort maar heel goed was de acteer
prestatie van Nettie Molenaar als de
galeriehoudster, die Jacqueline van
Tuyl komt vertellen dat het schilderij
van de Franse impressionist een enor
me waarde vertegenwoordigt.
De grime werd verzorgd door Aafke
Geense, het toneel (de sfeer van een
tot woonruimte gemaakte zolder was
goed getroffen) was een produkt van
Willem Cupido en Thijs Molenaar en
de regie was in handen van Hans
Wendrich.
Jassen aan
Misschien uniek in de Texelse toneel
geschiedenis was dat de bezoekers bij
de ingang het advies kregen de warme
jas aan te houden, omdat de centrale
verwarming was uitgevallen! Het was
inderdaad nogal kil in de zaal. Nie
mand is zaterdagavond echter ver
kleumd, want halverwege het stuk luk
te het om de installatie te herstellen
en vulde de zaal zich weldra met war
me lucht, zodat de gezelligheid tijdens
het bal na afloop niet te lijden had.
bedragen. In ieder geval ruimschoots
voldoende voor de zogenaamde dub
bele springplank. Penningmeester Jan
Boon toonde zich uiterst tevreden met
deze welkome aanvulling van de club
kas. De springplank is al besteld en zal
binnen enkele weken in gebruik wor
den genomen.
De zusjes Annemieke en Jacqueline
Kooiman hebben zondag als enige
Texelaars deelgenomen aan een so
listenconcours voor majorettes in Den
Helder. De meisjes, beiden lid van Ex
celsior, traden als duo op en kwamen
uit in de jeugddivisie, sectie C (13 tot
15 jaar). Voor een eerste keer behaalde
het duo een redelijk goede score: vier
maal een IVi en tweemaal een 8 Met
de aanmerkingen die in het juryrapport
waren vermeld en de nu opgedane er
varing kunnen de Texelse majorettes
een volgende keer wellicht nog beter
uit de bus komen. Het concours werd
georganiseerd door de Christelijke
Bond voor Show- en Drumband en
werd gehouden in sporthal De
Draaikolk.
Een grote schare belangstellenden
heeft vrijdagavond in de RSG-au/a
genoten van de vertelkunst van
schrijver Maarten Biesheuvel. De
bekende auteur bracht absurde
verhalen als Nachtelijk gesprek",
,,Het medaillon", ,,Vier mannen",
Gered" en ,,De zenuwachtige
boer". Voorafgaand speelde de
meegekomen pianist Fred Jansen
een stukje Haydn en tussendoor
deed Biesheuvel met het publiek
een raadselspelletje en zong hij
het bekende lied over Ketelbinkie.
Het had allemaal weinig met el
kaar te maken maar dat was niet
verhinderend voor het succes, in
tegendeel het was typerend door
de niet alledaagse persoonlijkheid
die Biesheuvel is. Iedereen ver
maakte zich dan ook best en het
was jammer toen hij al om half
tien opmerkte: ,,!k heb geen ver
halen meer, dus is de avond afge
lopen". Op de foto Maarten Bies
heuvel, buigend het applaus in
ontvangst nemend.
Texel is voor adjudant Jan B. M.
Moeskops (bijna 45) geen onbe
kend terrein. De nieuwe politie-
commandant die woensdag als zo
danig zal worden geïnstalleerd, is
er met vrouw en kinderen niet
minder dan elf keer achter elkaar
op vakantie geweest. Ze kampeer
den dan op ,,Bloemwijk" en leer
den het eiland waarderen om zijn
veelzijdigheid en leefbaarheid, een
gebied dat niet alleen aantrekkelijk
is voor vakantie maar ook voor
wonen en werken.
Moeskops deed dan ook een heel be
wuste keus toen hij naar de vacante
post op Texel solliciteerde. Als hij al
leen aan zijn carrière als politieman
had gedacht, had hij beter in Lienden
in de Betuwe kunnen blijven waar hij
op 1 mei 1981 groepscommandant
werd.
De familie Moeskops woont inmiddels
op het eiland. Ze zijn nog bezig met
het inrichten van de gekochte fraaie
bungalow Naalrand 46 in Den Hoorn,
rustig gelegen aan een woonerf en
met onbelemmerd uitzicht op zuidelijk
Texel vanuit de woonkamer. Precies
wat we zochten. We hebben graag
contact met mensen maar we willen
ons ook kunnen terugtrekken en ons
vrij voelen", aldus adjudant Moeskops,
die inmiddels wel baalt" van de ver-
huisbeslommeringen. Het is de tiende
keer in de loop der jaren dat de familie
verkast, maar zoiets wordt nooit aan
gename routine.
Blijvertje?
Het ziet ernaar uit dat het voorlopig
de laatste keer is. Als alles naar wens
verloopt zullen ze op Texel blijven. Me
nige collega is jaloers want het eiland
is een aantrekkelijke vestigingsplaats.
Merkwaardig genoeg zijn het vaak de
vrouwen van die collega's die het niet
zien zitten. Die beschouwen Texel als
afgelegen, klein en bekrompen. Me
vrouw Moeskops wist uit eigen erva
ring dat het tegendeel waar is en dat
de leefmogelijkheden er niet onder
doen voor de omgeving die zij zojuist
hebben verlaten met een plaats als
Tiel.
Jan en Annie Moeskops hebben een
dochter van 20 en een zoon van 17.
De (werkende) dochter komt binnen
kort ook naar Texel, waar ze al bijna
zeker is van een baan in de horeca.
De zoon zit op het atheneum, verblijft
thans op een kostadres om zijn klas af
te maken en komt dan ook naar het
eiland. Daar zal hij ongetwijfeld spoe
dig op een surfplank worden waarge
nomen, want surfen is een van zijn
hobby's. Mw. Moeskops is lid van Bond
van Plattelandsvrouwen, tennist en
maakt poppen. Adjudant Moeskops
voelt ook voor sportieve recreatie. Hij
heeft wel eens gezeild en aan paardrij
den gedaan. En het lijkt hem lekker
om af en toe met de twee boxers, die
ook tot de familie behoren het strand
op te gaan. Hij houdt van rust, ruimte
en natuur.
De nieuwe politiecommandant komt
nuchter en eenvoudig over. Hij weet te
relativeren. Hij houdt niet van dure
woorden, dikdoenerij en zegt prijs te
stellen op ,,een beetje eerlijkheid" in
de contacten met mensen. Hij wil daar
niet zoveel over zeggen. In de praktijk
zal hij zich op Texel nog moeten waar
maken. Het is geen eenvoudige func
tie. Hij heeft echter voldoende ervaring
(ook in situaties die met die van Texel
vergelijkbaar zijn) om er met vertrou
wen aan te kunnen beginnen.
ue nieuwe groepscommandant Jan Moeskops met echtgenote Annie, nog maar nauwelijks
Den Hoorn.
.op stel'' in hun bungalow aan de Naalrand in
