weutick blikt terug op branden, de
Welzijnsstichting en andere rampen
Ik haatte dat discussiëren dm het discussiëren!
iTEXELSCHE
X.
Z
Honderd jaar Texelse Courant
1 jaar Maarco-Bouw
üfx>
Wij kijken niet terug,
maar nog vooruit.
iVIAARCO BOUW
vakmanschap service scherpe prijzen
Texelse Courant
proficiat
met het
100-jarig
bestaan
,G 15 SEPTEMBER 1987
PAGINA 17
i de indruk dat ik in een heel leuke tiid voor de Texelse era. Laat ik maar met brand heainnen. s - r a
rii
i
3
Leb de indruk dat ik in een heel leuke tijd voor de Texelse
[irant heb gewerkt. Van Van 1979 tot 1983 had je net de op-
ist van de Ronde om Texel, het Jazzweekeinde, er was van al-
i de hand op het gebied van Landschapsparken, Texel deed
eaan het Stedenspel van de NCRV en ook werd de nieuwe
leidekker van Teso ingewijd met een heel leuk feestje."
Lgt Frits Beutick (31) die ruim
als redacteur bij de Texelse
int heeft gewerkt. Het gesprek
plaats in zijn kamer in het enor-
ilta Lloyd gebouw in Amster-
Terwijl hij nadenkend over de
il staart, zegt hij: ,,Het was in-
wel een forse overgang toen
iriter bij Delta Lloyd werd. Bij
ild en de Rooij werkten destijds
mensen. Hier zijn het er
dan drieduizend. Aan de andere
heb je als journalist natuurlijk met
mveel mensen te maken. Waar ik
hvam, er waren altijd wel mensen
kende. Wat ik ook met veel ple-
ib gedaan waren de rubrieken
zelf introduceerde. Eén daarvan
.Texelaars en hun werk". Enorm
om een dag mee te varen
een Teso-kapitein of om een bus-
iur van de AOT te horen vertel
de» ®'a' z''n belevenissen. Een an-
rubriek betrof de rechtbank
en."
'r hi
)t,h
leen
uiten
an a
lspcl eb,
ndef
doen
in de
is ee
9®"* list die rechtbankverslagen zijn je
niet in dank afgenomen.
n on
iclft
s het
is Hq
„Dat weet ik en dat vind ik
iet. Helaas gingen veel mensen
uit dat we die rechtbankversla-
jpnamen als een soort sensatie
ten. Dat is beslist niet juist. Als
nu teruglees dan valt het me
op dat ze heel zakelijk en afstan-
geschreven zijn. Laat ik voorop
i; het is beslist niet leuk als je in
zhtbank voor het hekje moet
Als dan ook nog eens alles in
r°P1 nen kleuren in de krant komt en
aaW op straat over wordt aangespro-
dan kan ik me voorstellen dat je
raagt: moet dat nou zo nodig?
ie andere kant durf ik te zeggen
et rechtsysteem in Nederland met
nafhankelijke rechters verre van
:t is. Ik heb daarop ook wel kri-
esJw guit. Als je vaak in de rechtzaal
zijn er bepaalde dingen die je
ten. Bijvoorbeeld dat de ene rech-
^'l®!*! zwaarder straft voor een zelfde
jpdan de andere. De ene rechter
er geneigd verzachtende omstan-
^Éden mee te laten wegen dan de
HHo. Sommige rechters zijn star, an-
doen meer aan creatieve rechts-
i. Als verdachte ben je voor een
an willekeur overgeleverd. Het is
ogen belangrijk dergelijke ver
in te signaleren en te publiceren.
reten met twee maten is onjuist,
ik vrees dat het nog veel te veel
oerea
llccn v
\öto
jwe
llUYV S'-d
EN!
a luw.
te Tn
ngtii,«
in btjs
gc pï Oiïlt
VOD
.IJ .-
cH<n rdears voor de balie moest de le-
o i vooral een blik gunnen op ons
systeem?
itradfy
to* !tl enkele malen kritiek geuit op
Zo» ij 'ft waarop Texelse verdachten
bepaalde rechters werden behan-
In een enkel geval werden men-
afgesnauwd en vaak kregen
n ff t voldoende gelegenheid om hun
A ïht. Ik
:ht het
I te si
en o.i. borgaa
'edoen. Dat is de arrogantie van
;ht. Ik vind dat je als journalist
it hebt om dergelijk gedrag aan
te stellen. Een verdachte voelt
ns uitermate ellendig en
tchtig; de rechter is in zijn ogen
■mchtig. Hoe alles precies in zijn
Heat, wat de rol van de officier
ütitie, de griffier en de rechter is
'ïvaak niet. Er is sprake van
„pl|iu matuurlijke, meestal volstrekt on
aardige situatie. Als rechter dien
om ie verantwoordelijkheid te
jeldc
rste
I ins
'olkocö
punt
et btit
i)
terdM
Ic Zw
«Ifs
«ngM®]
n,
- hui*
V*
I gli»
hetgecf
iij eet*
.n uoc<i
het
Als journalist mag je niet op de stoel
van de strafrechter gaan zitten".
Kan je als journalist in het alge
meen veel invloed uitoefenen?
„Moeilijk te zeggen. Je kunt nooit
precies aangeven of mensen bepaalde
dingen wel of niet doen omdat er over
in de krant wordt geschreven. Wel
merk je dat mensen het belangrijk vin
den óf en hoe iets wordt gepubliceerd.
Ik neem aan dat de Texelse Courant
nog steeds toneelrecensies plaatst. Die
werden door de betrokkenen zo'n
beetje gespeld. Ook was men zeer ge
voelig voor minder gunstige kritiek.
Sommige mensen spraken maanden
lang niet meer tegen je als je je min
der gunstig had uitgelaten over een
bepaald stuk. De vraag is ook of je
dat eigenlijk wel kunt maken. Ik be
doel, ik weet geen moer van toneel en
zat in wezen net als alle andere men
sen gewoon naar het stuk te kijken.
Het enige verschil tussen mij en de an
deren was dat mijn mening de eerst
volgende dinsdagmiddag over het ei
land verspreid zou worden. Vooral in
het begin heb ik me verbaasd over de
gevoeligheid op het gebied van toneel
recensies. Dat hangt, denk ik, nauw
samen met het vrij besloten karakter
van de Texelse samenleving, ledereen
kent iedereen. In een stad als Amster
dam maakt het, tot op bepaalde hoog
te, niets uit wat ze over je schrijven.
De meeste mensen kennen je toch
niet.
Dat brengt me terug op je vraag. Juist
omdat Texel een kleine gemeenschap
is, legt de plaatselijke krant relatief veel
gewicht in de schaal. Texelaars voelen
zich sterk met hun eiland verbonden
en volgen alle nieuwtje? met argus
ogen. Juist daarom moet je heel voor
zichtig te werk gaan. Nadenken over
wat de gevolgen kunnen zijn van het
plaatsen van een bepaald stuk. Die
beslissing over plaatsing moet trou
wens door de redactie worden geno
men en door niemand anders. Als een
verzoek om bepaalde zaken niet te pu
bliceren redelijk is, lijkt me dat in goed
overleg altijd een oplossing kan wor
den gevonden. Dat moet dan niet zo
gaan als in een jachthaven nabij Kat
wijk, waar ik een keer werd heen-
gestuurd toen ik nog voor een andere
krant werkte. De nieuwe eigenaar wil
de geen invaliden meer in die haven
en was begonnen alle voorzieningen
voor die mensen stelselmatig weg te
slopen. Daarover wilden wij een ver
haal maken, maar die man voelde de
bui al hangen. Ik werd in zijn kantoor
tje geroepen en uit zijn la haalde hij
een redelijke fles whisky. „Die is voor
jou, als je er verder niet over schrijft",
zei hij. Ik heb die fles ingepikt en de
volgende dag een paginagroot verhaal
geschreven over de wantoestanden in
die jachthaven. De gedupeerden wil
den maar al te graag praten. Op een
dergelijke grove benadering kun je al
leen maar grof reageren. Ook tussen
de pers en degenen waarover geschre
ven wordt, dient een gelijkwaardige si
tuatie te bestaan".
Welzijnsstichting
Waren er dingen bij het werken
voor de krant waar je ronduit een he
kel aan had?
Beutick, zonder ook maar een ogen
blik na te denken: „Nou en of: brand
en de welzijnsstichting. Allebei even
erg. Laat ik maar met brand beginnen.
Kijk, ik weet niet precies hoe dat
komt, maar branden ontstonden altijd
's nachts. Dus je lag behagelijk in je
bed en dan ging opeens het branda
larm af. Allereerst schrok ik daar altijd
enorm van, ten tweede moest je uit je
warme bed de koude nacht in en ten
derde ben ik ronduit bang voor brand.
Het is destructief, allersvernietigend en
bij zo'n brand moest ik altijd aan mijn
eigen gezin en huis denken. De laatste
brand die ik gefotografeerd heb, was
die van de supermarkt van Maas in
Den Burg. Dat was vlak bij waar ik
woonde, dus ik was er als eerste bij.
Ik weet nog dat onzekerheid bestond
of op de bovenverdieping nog iemand
lag te slapen. Dat bovenhuis was,
meen ik, verhuurd aan een fysiothera
peute die bij haar praktijk woonde. Op
een gegeven moment kon je de vlam
men achter het raam van dat woon
huis zien. Ongelooflijk luguber. Geluk
kig was er die nacht niemand in het
huis aanwezig, maar ik zal het nooit
vergeten. Bij een andere brand waren
er nog katten op de zolderverdieping
van het huis aanwezig. Je hoorde die
beesten schreeuwen boven het geloei
van de vlammen uit. Die zijn verbrand.
Afschuwelijk. Ik had er zo'n hekel aan
dat ik de brandmelder vaak uitschakel
de. Een enkele keer heeft dat tot mis
sers geleid, bijvoorbeeld toen Het
Swarte Schaep in Den Burg uitbrand
de. Geen foto en Harry de Graaf ra
zend. Hij vertrouwde mij geloof ik
nooit zo erg als hij die brandmelder
aan mij overdroeg. Toen ik bij Delta
Lloyd ging werken was het een heerlijk
idee dat ik nooit meer met dat enge
ding naast mijn hoofdkussen zou hoe
ven te slapen.
Ook was het heerlijk te weten dat ik
nooit meer naar de vergaderingen van
de Welzijnsstichting zou moeten. Met
alle respect, maar er werd daar wat af-
gezeverd. Er zaten daar een paar men
sen die typisch leden aan stuiptrekkin
gen van de democratiseringsgolf van
de jaren zeventig. Discussiëren om het
discussiëren. Eindeloos, vaak tot mid
dernacht. Ze vergaderden op maan
dag, dus daarna kon je nog eens knar
setandend het verslag voor de dins
dagkrant maken. Het bijwonen van die
vergaderingen heeft één positief
aspect gehad: je leerde er hoe een
vergadering absoluut niet geleid moet
worden. Daar heb ik nog steeds veel
aan. Als ik nu wel eens een vergade
ring voorzit, dan wordt die zeer strak
geleid. Tot aan het dictatoriale toe".
De Texelse Courant-journalist als lij
dend voorwerp?
Beutick: „Ja, in die zin dat je geen
baas bent over je eigen tijd. Hoelang
een bepaalde vergadering zal duren is
nooit vooruit te zeggen. Ook niet of je
onverwacht moet uitrukken naar een
brand of een verkeersongeval. En als je
op zaterdagavond vrienden over de
vloer hebt en er belt iemand die iets
ontzettend leuks heeft georganiseerd
in bijvoorbeeld De Cocksdorp, maar
vergeten is tevoren de krant in te lich
ten, kijk je ook niet blij. Nee zeggen
kan eigenlijk niet, want het zijn je
klanten. Dat geldt vooral voor een
krant met een beperkt verspreidingsge
bied als de Texelse Courant. De we
tenschap 24 uur per dag te moeten
klaarstaan voor je lezers, leidde wel
eens tot een gevoel dat een beetje te
gen overspannenheid aanzat. Ooit
kwam er eens een mevrouw de redac
tie binnen, die er uitgebreid voor ging
zitten. Het was vrijdagmiddag en de
twee weken daarvoor waren zeer druk
geweest. Ze kwam uit Amstelveen en
had een vakantiehuis op Texel. Daarin
was ingebroken. Eerst kreeg ik een
VOOR NIEUWBOUW, VERBOUW EN ONDERHOUD
Werkplaats
Spinbaan 12
1791 MC Den Burg
Texel
CTgvJ MAARTEN WITTE02220 - 3291
<^3 MARCO WITTE 02220-5021
Frits Beutick wilde persé met enkele attributen op de foto: ..Zie het maar symbolisch. Soms kon ik ze wel schietendie Texelaars Dat beertje.
ach".
uiterst gedetailleerd relaas van hoe de
onverlaten haar eigendom waren bin
nengedrongen. Vervolgens haalde ze
een lijst tevoorschijn met 76 artikelen
die waren gestolen. Bij ieder voorwerp
kreeg ik een uitgebreide beschrijving
van hoe het eruit had gezien. Tot aan
de kleur van het versierinkje op een
theelepeltje toe. Toen ze bij gestolen
voorwerp nummer 5 was, zei ik dat ik
daar toch niets mee kon doen, maar
dat ik een berichtje over de inbraak
zou maken. Ze ging echter onverstoor
baar verder. Bij nummer tien - inmid
dels zat ze al een uur naast mijn bu
reau - verzocht ik haar dringend op te
houden en te vertrekken. Nog een
kwartier later had ik sterke aandrang
geweld te gebruiken. Gelukkig wist ik
me in te houden en ben ik zelf met
grote spoed het pand uitgesneld. Later
belde ze nog een keer bij mij thuis aan
tijdens lunchtijd. Ik geloof niet dat ik
in mijn tijd bij de Texelse Courant ooit
zo kwaad ben geweest als toen".
Heb je ooit de behoefte gevoeld
bepaalde frustraties tot uiting te laten
komen in de stukken die je voor de
krant schreef?
„Dat kun je eigenlijk niet doen. Als je
bij een vergadering zit en de voorzitter
laat iedereen onbeperkt aanleuteren,
kun je dat moeilijk bekritiseren. Het
gaat immers niet om hóe er vergaderd
wordt, maar wét er besproken wordt.
Een enkele keer heb ik wel eens allerlei
niet ter zake doende verhalen geno
teerd en die verwerkt in het verslag.
Juist om de deelnemers aan die verga
dering zelf met hun neus op hun ge
leuter te drukken. Die bedoeling is,
vrees ik, nooit helemaal doorgedron
gen. Hooguit vond men het verslag
wat aan de lange kant. Het is iets an
ders als er inhoudelijk aperte nonsens
wordt beweerd. Begrijp me goed, ik
ben dol op nonsens. Ik doe de hele
dag niets anders dan onzin vertellen.
Maar ik maak bezwaar tegen onzin die
als serieus wordt gepresenteerd. Vooral
als degenen die de onzin vertellen,
weten dat ze dat doen. Dan heb je als
krant de plicht om die onzin in artike
len, verhalen en commentaren te be
kritiseren. Ik heb wel eens de indruk
dat de Texelse Courant dat te weinig
doet.
Vorig jaar was ik toevallig even op het
eiland en kocht ik een los nummer. Op
de voorpagina stond een verhaal over
de reclamecampagne van Teso. Laat ik
voorop stellen, ik heb nergens ver
stand van, maar van reclame en mar
keting weet ik toevallig een paar din
gen. Ik ben er inmiddels alweer bijna
vijf jaar vrijwel dagelijks mee bezig. In
dat artikel stond onzin. Teso wrong
zich in allerlei bochten om aan te to
nen dat een in wezen mislukte cam
pagne toch gelukt was. Zelfs als je
geen moer van reclame weet, was dat
duidelijk te zien. Ik heb toen iets ge
daan wat ik hoogst zelden doe: een
ingezonden brief gestuurd. Die werd
keurig geplaatst hoor, daar niet van.
Maar ik vind dat men met dit artikel
een kans heeft gemist. Het is prachtig
als je onzin aan een journalist probeert
te verkopen, maar wees dan als jour
nalist zo clever om met een paar ge
richte vragen de zeepbel door te prik
ken. Het blijft een vak waarbij je per
manent op je hoede moet zijn voor al
lerlei voetangels en klemmen".
Proef ik in jouw herinneringen toch
niet een soort rancune?
„Om de dooie dood niet. Ik heb op
Texel een prachtige tijd gehad. Een
heel leuke start. Allerlei dingen meege
maakt, die anderen nooit zullen mee
maken. Met een snelle speedboat over
de golven van het Marsdiep stuiteren
om de kopgroep van de Ronde om
Texel te volgen. Met een vliegtuigje
van Texel naar Groningen om meneer
Niemeyer van de gelijknamige tabaks
fabriek op te halen voor een evene
ment op Texel. Een zeehond geboren
zien worden in het Natuurrecreatiecen-
trum, daarvan foto's maken, die dan
later ook nog in de competitie om de
Zilveren Camera worden gehonoreerd.
Meegaan met paardrijtochten van de
Blijde Rijders. En zo kan ik nog lange
tijd doorgaan. Uit wat ik op je vorige
vraag antwoordde, mag je ook niet af
leiden dat ik iets tegen Teso zou heb
ben. Integendeel, dat is een heel servi-
cegevoelig bedrijf. Het is bijvoorbeeld
heel sympathiek dat een boot wacht
als de trein vertraging heeft. Boven
dien vind ik de Molengat een prachtig
schip. Alle hetze die daartegen is ge
weest, heb ik nooit helemaal begre
pen. Men deed zich heel progressief
voor: die grote boot was strijdig met
de milieubescherming en de natuur
zou worden aangetast. Ik vond het
oerconservatief. Men wilde die nieuwe
boot niet omdat het iets nieuws was.
Heel simpel. Wel viel me op dat enke
le grote tegenstanders van het schip
uitgebreid stonden te eten en drinken
op kosten van Teso toen er een open
dag aan boord werd gehouden. Dat
zijn van die vertederende inconsequen
ties van actievoerend Nederland".
Velen vonden je destijds nogaI een
rechtse bat..., zeker actievoerend
Texel.
Beutick: „Ja leuk hè, dat imago heb
ik ook zorgvuldig opgebouwd. Kijk, ik
ben een beetje tegendraads. Toen ik
nog in Leiden studeerde, was daar bin
nen de rechtenfaculteit nogal een
rechts milieu. Dat irriteerde me, dus
daar stelde ik me vrij links op. Op
Texel vond ik veel mensen een beetje
doordraven naar de andere kant. Die
Texelaars waren zo'n beetje in alle ac-
tiecomité's, die er in Nederland
bestaan, vertegenwoordigd. Ik vond de
politieke sfeer op Texel een beetje ja
ren zeventig-achtig. De macro
biotische biologisch dynamische gei-
tenwollensokkensfeer, weet je wel. Ik
begon me daaraan te ergeren. Een
keer kocht ik een Telegraaf en toen
stond er iemand van de PvdA naast
me. „Lees jij zulke kranten?", vroeg ze
op een toon alsof ik een vies boekje
had aangeschaft. Ik had geen zin om
me tegenover haar te gaan verdedi
gen. Ik dacht: barst maar en een dag
later was ik lid van de WD. Ik hoop
niet dat daarvan ooit iets in mijn werk
te merken is geweest. Ik trachtte poli
tieke bijeenkomsten zo objectief moge
lijk te beschrijven. Maar qua sfeer zat
ik liever bij de WD dan bij de linkse
partijen. Links heeft vaak een hope
loos gebrek aan humor".
Morgen vraagt iemand je terug te
keren naar de Texelse Courant en
Texel. Zou je dat doen?
„Laten we eens kijken. Naar ik heb
vernomen is de Welzijnsstichting opge
heven. Dat is dus een voordeel. An
derzijds werkt de krant waarschijnlijk
nog steeds met die enge brandmelder.
Dus toch maar niet, nee.
Ach, zonder gekheid, het is een leuke
tijd geweest. Maar je groeit verder, wilt
meer doen, hebt er in die tijd een aan
tal dingen bijgeleerd. Daardoor komen
er nieuwe uitdagingen. Terugkijken is
zinloos. Laat ik, voor ik het vergeet,
de Texelse Courant van harte felicite
ren met dit jubileum. Vooral Harry de
Graaf, want die is zo'n beetje 24 uur
per dag en 365 dagen per jaar met die
krant bezig. Ik heb er met plezier ge
werkt en ik wens de krant dan ook al
le goeds. Geven ze nog een feestje?"
Hoera, hoera
van de enthousiaste
Texel-gangers
Ruud, Marga, en de
2 boxers Icor en Bart
uit Druten.
Groetjes aan personeel
De Jutter.
