„Nieuw Leven" gooide na
pauze schroom van zich af
Oud-leerlingen op dreef
in pretentieloze klucht
Programma pupillenvoetbal
Kotter liep vast
in ondiepe haven
Winkeldiefstal
PAGINA 6
TEXELSE COURANT
DINSDAG 31 JANUARI
het rolletje dat José Pool had toebe
deeld gekregen, zat zelfs dèt er niet
in. De tijd was te kort om de steno
typiste Susanne een karakter mee te
geven.
Lang terugdenken zullen we wel aan
Piet Smits als het ultra-nerveuze
zoontje van een kamerlid, Pipo ge
naamd. Smits had zich enorm in zijn
rol ingeleefd en het is voor hem maar
te hopen dat hij snel van alle zenuw-
trekjes afraakt die hij op het toneel
vertoonde. Op een gegeven moment
was zijn verschijning alleen al vol
doende om het publiek te doen la
chen, en dat zegt genoeg.
De regie was van Karin Somers,
souffleuse was Ria Buisman, de be
lichting werd verzorgd door Henk
Barhorst en de grime was in handen
van Karin Somers en Ria Buisman.
Loes de Graaf regelde de kaartver
koop.
Sporthal „Ons Genoegen''
Zaterdag 4 februari 1989:
9.00 u. SVC El-De Koog F1
9.15 u. SVO F2-Texel F2
9.30 u. Texel F2-SVC F1
9.45 u. SVO F2-De Koog F1
10.00 u. SVO D2-Tex. Boys D2
10.20 u. Texel D1-Texel 02
10.40 u. SVO D2-Texel D3
11.00 u. Texel D2-Tex. Boys D1
11.20 u De Koog D2-Tex. Boys D2
11.40 u. De Koog D2-Texel D3.
Zaaldienst: 9.00-10.40 u. SVC
10.40-12.00 u. ZDH.
De kotter TX 36 „Jan van Toon"
van de firma J. Van der Vis Azn. liep
vrijdagmiddag bij het binnenkomen
vast in de haven van Oudeschild. Bij
een lage waterstand gaf de door
tocht door de onlangs uitgebaggerde
toegangsgeul en havenmond geen
noemenswaardige problemen, maar
toen de kotter de draai naar de ha
ven wilde maken, strandde het schip
in de bodemprut. Omdat het water
nog zakkende was. duurde het gerui
me tijd (circa twee uur) alvorens de
„36" weer los was en kon afmeren.
Het was voor het eerst dat een kot
ter op deze wijze bleef steken in de
Oudeschilder haven, maar het is niet
ondenkbaar dat het de eerstkomende
tijd nogmaals gebeurt. Vooral de gro
te Noordzeekotters zoals de „Jan van
Toon" (die vorig jaar nieuw in de
vaart werd gebracht en met zijn
3000 pk tot de „zwaarste" schepen
van de Texelse vloot behoort), moe
ten oppassen. Het vastlopen is een
indirect gevolg van de voorlopige
conclusie dat het slib uit de Oude
schilder haven verontreinigd is en
daarom niet mag worden uitgebag
gerd zolang er geen lokatie is gevon
den waar het slib kan worden
gedumpt. De gebruikelijke plaats, de
Waddenzee, wordt ongeschikt bevon
den. Rijkswaterstaat heeft nu nieuwe
monsters laten nemen, zodat het slib
nogmaals (volgens een andere me
thode) wordt geanalyseerd. Het
spreekt vanzelf dat de visserijw
de uitslag daarvan in spanning
wacht.
Vrijdagmiddag was sprake van
extra moeilijke situatie, omdat er
halve meter verlaging was: min 1
ten opzichte van de verwachte w
terstand van min 0.86. Uiteraard
wisten de gebroeders Jaap en Ar
van der Vis van de TX 36 best v,
dat ze laag water beter konden v
mijden, maar ze waren pas laat kj
aan de visafslag in Den Helder,
is voor de vissers verplicht eerst i
de afslag te gaan en te lossen, vt
dat men naar de thuishaven reist
„36" was de laatste Texelse kott
die vrijdagmiddag binnenvoer, zoa
er geen „file" in de havenmond k
ontstaan. Nóg problematischer 20
de situatie zijn geweest als er e©
oostenwind had gewaaid. Haven
meester Kees de Graaf: „Dan kur
de haven wel sluiten. Want zodra
kotters tegen de grond lopen wcp
ze onbestuurbaar en ontstaat en
chaos. Het is te hopen dat er sne
maatregelen worden genomen.'
Een 33-jange vrouw uit Den Burg
werd donderdag bij een supermai
betrapt op het stelen van een pal
koffie en een kip, met een totale
waarde van f 18,-. Het is de eersti
keer dat ze voor winkeldiefstal in
aanraking kwam met de politie.
...De Zwendelattaire" nadert zijn ontknoping. Links vraagt tante Amalia lErna TrompI het zenuwachtige kamerlid-zoontje Pipo iPiet Smitsl om uit
leg. terwijl rechts de mysterieuze heer IDick Wittel, weduwe Marchal lEmmy Zijerveldl. haar dochter Ninette fYvonne van BeekI en Jean Ravet
IMartien de Vriesl elkaar veelbetekenend aankijken.
De vastgelopen ..Jan van Toon". Welke kotter volgt
van de oerzuinige, preutse en wa
trouwende vrouw die complotter
smeedt om haar rivale onschade
te maken. De rolkennis was goei
had nog wat genuanceerder (mei
verschil tussen hard en zacht wa
door de wisselende gemoedssten
mingen beter tot hun recht korre
gespeeld kunnen worden.
Weinig moeite had Teun Huismar
met zijn rustige, niet al te lange i
van weduwnaar Zwanenpoel. Hij
de wijsheid en rust zelve en vorr
een mooi contrast met het gekrai
om hem heen.
Nel van Slageren-Broekhuysen Ie
de de beste acteerprestatie van o
avond. Ze trok vaardig en gerouti
neerd van leer als een tweede Cl
van Gorp en was eigenlijk de en<
die voldoende overdreef en daard
recht deed aan het stuk. Voor ee
groot deel van het succes is ook
Martin Kikkert verantwoordelijk.
een bijna clowneske manier gaf i
gestalte aan de rol van de sullige
Gradus Bakgraag (voorman augui
sorteerder! die zijn huwelijk zwaa
beproeft door te bezwijken voor:
charmes van de Hermien Kweldo
Laatstgenoemde rol was in handf
van Andrea Dros-Blommaer die e
redelijke prestatie leverde maar n
wat uitbundiger had mogen zijn.
Dan was er ook nog Marcel Witt
een leuk rolletje bracht als de no<
zeer kinderlijke zoon van Hermien
voorzien van het nodige speelgof
militaire dienst gaat maar zich da
tot aller verrassing ontwikkelt tol
swingende hippie.
Kees Zijm speelde als Salomon v
Gelder, een vriend van Jeremia,'
betrokken raakt bij de streken d*
worden bedacht om Adèle
in discrediet te brengen. Zijm ha'
rol aardig onder de knie maar zij"
spel was vooral in het begin wa'
bescheiden. Zijn kennelijke angst
te overdrijven was onterecht: in
dergelijk stuk kan het geen kwa'
Een klein maar lief gespeeld rolle
bracht Evalien van Doorn als Adi
Piët.
De regie en het grimewerk was
handen van Karin Nauta-Didden.
Souffleuze was Nelia Vlaming en
voor speciale effekten (zoals het1
merg en been gaande gekrijs van
baby) had Bert Keijzer gezorgd.
Pas na de pauze gingen in 't Skiltje
de remmen los. Tijdens de eerste
twee bedrijven wilde het met de Ou
deschilder toneelvereniging zaterdag
avond niet vlotten; het spel was
vooral te statisch om te kunnen boei
en. Mogelijk lag dat ook aan het
stuk, want „De Zwendelaffaire" (aan
gekondigd als „spel van verrassin
gen") hield het midden tussen een
klucht en een blijspel In de laatste
twee bedrijven tapten de acteurs uit
een heel ander vaatje en bezorgden
het matig opgekomen publiek alsnog
een prima avond.
Als „Nieuw Leven" komende zater
dag nogmaals op de planken staat,
zal het dus moeten zorgen dat het
spel in de beginfase gesmeerder
loopt. Een paar kunstgrepen lijken al
voldoende. Zo zou regisseuse Karin
Somers erop kunnen toezien dat be
ter gebruik wordt gemaakt van het
toneel. Zaterdagavond bleven de spe
lers te vaak aan hun positie gebon
den, bleven ergens achter op het
toneel hangen of plakten aan een
stoel of bank. En dan kan men nog
zo veel mimiek tonen (zoals door de
meeste spelers keurig werd gedaan),
als er voor de rest weinig beweging
in zit, dreigt het stuk te vervlakken.
Daarnaast zou een duidelijker keuze
gemaakt kunnen worden in het di
lemma „klucht of blijspel". Kiezen
voor een kluchtige benadering van de
personages lijkt het beste, gezien het
succes dat Piet Smits, Erna Tromp en
Jeanette Duinker met hun respectie
velijke karakters hadden. Niet van alle
rollen valt echter iets dergelijks te
maken, het zij toegegeven. Verder is
het uiteraard van belang dat iedereen
zijn tekst beheerst, een opmerking
die vooral Cor Cupido, die in de eer
ste bedrijven een groot aandeel
heeft, zich mag aantrekken. Sommi
ge grappen kwamen daardoor niet uit
de verf en medespelers werden er
door uit hun evenwicht gebracht.
Over de inhoud van het stuk zullen
we niet teveel verraden. Een louche
bureau in Parijs, dat wordt gedreven
door het lepe stel Sabina en Bram
Vautour, is de oorzaak van veel ver
warrende verwikkelingen. Het stelt
aan ene Jean Ravet, een berooide le
vensgenieter, voor om tijdelijk de
plaats van de doodgewaande verloren
zoon van een fabrieksdirectrice (de
weduwe Marchal) in te nemen. Om
aan geld te komen neemt Ravet het
aanbod aan. Dat de vervolgens ont
stane situatie volledig uit hand dreigt
te lopen, moge duidelijk zijn.
Solide spel
Eén der grootste rollen (zoniet de
grootste), die van Jean Ravet, was in
goede handen bij Martien de Vries.
Na een aarzelend begin, waarin De
Vries nogal eens onzeker zijn teksten
uitsprak (hetgeen te merken was aan
het verkeerd leggen van klemtonen),
herstelde hij zich uitstekend. De Vries
was zeer overtuigend als jongen van
„het bruine leven" en later als mana
ger van de fabriek van mevrouw
Marchal. Aan zijn solide spel konden
de anderen zich optrekken.
Hetzelfde geldt voor Jeanette Duin
ker, die zich na een moeizame start
ontpopte als een vaste waarde. In
het tweede bedrijf was zij een van
degenen die meer vaart in het spel
bracht, door haar komisch kordate
manier van optreden la Mien Dob
belsteen uit de t.v.-serie „Zeg 'ns
AAA", Alles klopte: haar accent, haar
kleding, haar manier van lopen. Prima
ingeleefd dus. Met Cor Cupido vorm
de zij gaandeweg het stuk een grap
pig duo, vooral toen Cupido zijn
nervositeit van voor de pauze had la
ten varen. Opvallend was dat Cupido
snel de lachers op zijn hand had; als
hij nog wat meer zou overdrijven zou
hij helemaal op handen worden ge
dragen. Uiteindelijk volbracht hij zijn
grote rol behoorlijk.
Meer emotie
Emmy Zijerveld had als de weduwe
Marchal grote en serieuze rol. Haar
stille spel en intonatie waren goed,
maar in enkele scènes had zij beslist
emotioneler moeten zijn. Als een
moeder die oog in oog komt te staan
met haar verloren zoon naar wie ze
al jaren heeft gehunkerd, w(as Emmy
Zijerveld ongeloofwaardig afstande
lijk. Ook in een latere scène ontbrak
het haar aan gespeelde warmte.
Wat dat betreft deed de debuterende
Yvonne van Beek als Ninette (dochter
van de weduwe Marchal) het beter.
Zij vloog haar „broer" Martien de
Vries om de hals op een wijze die
niet van echt was te onderscheiden.
Haar overige spel was daarentegen
soms nog te onnatuurlijk, maar het
valt ook niet mee om je meteen al
vrij over het toneel te bewegen.
Verdienstelijk was het debuut van Ti-
na Smit, die voorheen alleen eens
met een eenacter op de planken had
gestaan. Zij speelde het mannequin
Adèle de la Soubra en had daarbij de
juiste „air". Alleen moest zij af en
toe een stiekume blik naar de souf
fleuse werpen: zenuwen zullen we
maar denken.
Krachtig
Kort maar krachtig was het optreden
van drie dames en een heer. Tineke
van Beek kwam maar een enkele
keer opdraven, maar liet daarbij een
perfecte indruk achter als de be
drijfsleidster Josée. Niets op aan te
merken, volgende keer hopelijk een
grote rol. Iets meer speeltijd had Erna
Tromp toegemeten gekregen. Vanaf
de eerste minuut stónd zij er als de
bekakt pratende en geen tegenspraak
duldende tante Amalia. Alleen zou zij
dit spel ook moeten voortzetten zo
dra zij niet aan het woord is. Zéér
krachtig was de verschijning van de
saboterende werkneemster Pondala,
gespeeld door Karin
Somers. Zij liet zich even helemaal
gaan, daarmee een verpletterende in
druk achterlatend. Niek Blom als de
boze crediteur Von Knack ging daar
entegen heel wat beschaafder te
keer. Misschien wel wat té be
schaafd; in de korte tijd dat hij
mocht opdraven had Blom eigenlijk
alles uit de kast moeten gooien. Voor
Platteland
De geschiedenis speelt zich af ten tij
de van de oliecris (mogelijk is het
toen ook geschreven, waarmee ver
klaard is waarom nogal wat moppen
een baard hadden) op de boerderij
van weduwnaar Jeremia Zwanenpoel,
wiens huishouden met zuinigheid en
Scène uitZilveruitjes en augurken". Van links naar rechts Evalien van Doorn. Teun Huisman. Nel van Slageren. Maartje Koopman en Martin
Kikkert.
De toneelgroep van de Vereniging van oud-leerlingen van de La
gere landbouwschool boekte zaterdagavond in De Waal groot
succes met de opvoering van „Zilveruitjes en augurken". Door
overwegend goed spel en vooral dank zij de vaart waarmee werd
geacteerd, kwam deze pretentieloze klucht behoorlijk uit de verf
en werden de lachspieren van het publiek behoorlijk op proef
gesteld.
Dat laatste was overigens het enige
doel van de uitvoering. Het door D.J.
Eggengoor geschreven stuk heeft na
melijk geen enkele andere pretentie
dan dat het ongecompliceerd ver
maak biedt, zonder dat een „bood
schap" wordt gebracht, psychologie
wordt bedreven of misstanden aan
de kaak worden gesteld. Het publiek
werd dan ook geacht te kijken zoals
het kijkt naar een show van André
van Duin of een stuk van het Theater
van de Lach. Het hoogst onwaar
schijnlijke verhaal stelde dan ook wei
nig voor en was in de eerste plaats
een kapstok waaraan allerlei zotte si
tuaties konden worden opgehangen.
De schrijver is daarbij niet zuinig ge
weest met vooroordelen en hij was
zelfs niet erg origineel blijkens het
feit dat we bijna alle woordspelingen
en gewilde versprekingen die de dia
logen vermakelijk moesten maken, al
eens eerder hadden gehoord. Het
mocht de pret echter allerminst druk
ken. Hoe platter en voorspelbaarder
de humor, hoe harder er werd gela
chen. Het succes was duidelijk te
danken aan de manier waarop werd
gespeeld en minder aan de inhoud,
die de meeste kijkers waarschijnlijk
niet eens kunnen navertellen.
vlijt wordt bestierd door Trui Alebes.
Mevrouw Alebes (alleen al de naam
van de personages geeft al aan met
welk soort stuk we het te doen had
den) is in stilte verliefd op Jeremia
en ontsteekt dan ook in grote woede
als deze heer de voorkeur blijkt te
geven aan een uit de stad afkomstig
en „dus" lichtzinnig type dat luistert
naar de naam Adèle Piët. Dan is er
ook nog het zeer merkwaardige echt
paar Mina en Gradus Bakgraag, dat
zich laat betrekken bij een complot
om de relatie tussen Adèle en Jere
mia te verstoren. De vlieger gaat
echter niet op. De zaken blijken heel
anders te liggen dan de kwaadaardi
ge huishoudster heeft gedacht en er
blijkt zelfs nog wat moraal in het ver
haal te zitten. Details en ontknoping
moeten we in deze krant verzwijgen,
anders is de aardigheid eraf voor de
mensen die de tweede uitvoering wil
len bezoeken, zaterdag a.s. in Het Ei-
erlandsche Huis in De Cocksdorp.
Goed spel
Zoals gezegd: de oud-leerlingen wa
ren goed op dreef en boekten meer
succes dan ze zelf hadden gehoopt.
Bij het lezen en repeteren van het
stuk hadden ze nogal twijfels gehad
omdat ze zich niet konden voorstel
len dat het publiek er veel plezier aan
kon beleven. Dat viel dus mee.
Maartje Koopman-Vlaming zagen we
als huishoudster Trui Alebes. Hoewel
ze deze hoofdrol iets serieuzer inter
preteerde dan de bedoeling was, le
verde zij toch een mooie karikatuur
