„Ik ben helemaal dood, maar
het was weer machtig.../'
Zware opdrachten in Wampex '89
van de Joost Dourleinkazerne stond een laser
PAGINA 6
TEXELSE COURANT
DINSDAG 31 OKTOB
Franse poedel en trainde zich suf".
Deze regel verwees naar het trai
ningsveldje van de hondenclub aan
de Rozendijk, met het clubgebouw
„Rien sans Peine". Enkele deelnemers
dachten bij „poedel" meteen aan een
dierenpension en togen naar Tiny El
len op de Keesomlaan. Anderen lazen
alleen het woord „trainen" en
fietsten welgemoed naar de sport
school in Oudeschild....
In De Dennen was aan de hand van
allerlei rare, opvallende borden en ver
keersborden (alleen toegankelijk voor
bruidsstoeten enz.l van de dienst ge
meentewerken een route uitgezet. De
borden waren kennelijk zó leuk dat
eentje door onbekenden is meegeno
men. Dat er buiten het bos kennelijk
ook merkwaardige borden staan werd
bewezen door een team dat ze tot in
Oudeschild volgde!?!?
In boerderij Heidehof van familie Smit
werd het einde van het eerste blok
met koffie gevierd.
Doedelzak
Blok II startte om 21.50 en duurde
tot 0.30 uur. Over het pad door de
Geul liep een doedelzakspeler (Hans
Bosma) heen en weer, die af en toe
vrolijke noten de stille nacht inslin-
gerde. Omdat hij zich verplaatste viel
het voor de deelnemers niet mee
hem te vinden.
Het Niozgebouw was geheel ver
duisterd en alleen de achterdeur was
open. Deelnemers moesten binnen
van de boogschietclub. Helaas was
de laser enigszins verschoven, waar
door enkele groepen lang moesten
zoeken voor ze op de juiste plaats
waren. Zij kregen enkele punten extra
ter compensatie.
In een brede tocht langs de Amalia-
weg lag in het begin van de avond
een rubberboot. Deelnemers werden
een eind de polder ingevaren en aan
de andere kant van het water afge
zet. De post stuurde iedereen terug
naar de fietsen, maar helaas was de
rubberboot inmiddels weg om de vol
gende groep te halen.... Halverwege
dit blok begaf de motor van de rub
berboot het echter en moesten de
deelnemers de tocht lopend volbren
gen. Dit leverde wel extra punten op
omdat er meer tijd aan verloren ging.
Verdwalen
Op Loodsmansduin moest een route
beschrijving worden gevolgd die be
stond uit vijf regels achter elkaar
met: linksaf rechtsaf rechtdoor enz.
De organisatie verdwaalde al bijna bij
het uitzetten van de tocht! Slechts
één team (van Bart Heerschap) was
zo slim de route uit te zetten op de
plattegrond aan de ingang van de
camping, waarna men zó naar de
post toereed. Bij de boerderij van De
Visser bij Ceres werd de tweede kof-
fiestop van de avond gehouden.
Het laatste blok van de nacht duurde
van 0.50 tot 2.30 uur. Het punt dat
ligt op 3,333 km. vanaf de Nes; op
Een post deelt nieuwe opdrachten uit.
ganisatie niet gegund. Om 06.00 uur
werd iedereen op onzalige Wampex-
wijze uit de armen van Morfeus ge
rukt door het oorverdovend
afgespeelde carnavalsnummer „Zand
zakken voor de deur". Kees Jaap
Harting werd betrapt met een schaar
in zijn hand, waarmee hij
nét het draadje van de geluidsbox
doorknipte. De weldadige rust in zijn
afdeling was echter maar van korte
duur.
Postcode
Na een haastig ontbijt werd gestart
met een nieuw blok. De deelnemers
moesten een postcoderoute volgen.
Deze kon echter niet worden opge
lost met het gewone postcodeboek,
maar alleen met het supplement....
In Den Burg moest een hoog-laag
koers worden gevolgd: van de kruip
ruimte van d'Ouwe Ulo naar het dak
van de Gasfabriek in de Julianastraat
en daarvandaan naar een ruimte tus
sen het plafond en het dak van de
sporthal. De kruipruimte van Sint Jan
was te griezelig voor enkele groepen,
die zich liever waagden aan de
noodbrief.
In de Mars moesten deelnemers zich
zelf en hun fiets op een vlotje over
het water vervoeren. Omdat veel rij
wielen halverwege te water raakten
moesten deelnemers alsnog erin, om
deze te redden. Gea Doeve had haar
oude fiets beschikbaar gesteld voor
mensen die hun dure sportfietsen
niet aan deze onderneming wilden
wagen.
Argwaan
Vanaf de windroos op de Hoge Berg
moesten de deelnemers twee kilome
ter in de richting van Oosterend
gaan. „Zo'n opdracht is te makkelijk
voor de Wampex, dus men had arg
waan moeten krijgen", aldus Keijzer.
Inderdaad stonken velen erin: de win
droos was gedraaid, men moest in
werkelijkheid de andere kant op, in
de richting van de Pontweg.
Bij de Schans werd een opdracht in
dovenalfabet uitgedeeld. Hiermee
hadden de deelnemers boven ver
wachting weinig problemen. Door
2_1
De computerspelfanaten kwamen aan hun trekken op de hei naast de Bremakker.
Hoewel de uitgeputte deelnemers aan de negende editie van de
Weekend Amfibische Expeditie Wampexnog nauwelijks de ont
beringen te boven waren, kwamen zaterdagmiddag in de kantine
van camping De Bremakker de sterke verhalen al los. De tocht,
die vrijdag om 19.00 uur begon bij de kantine van SV Texel, was
bijzonder zwaar, maar zeer spectaculair.
Een karakteristiek beeld van Wampexers, zwoegend tegen de wind.
medewerkers van zeekanocenti
Texel werden de Wampexers ui
deskundig in een kano geholpe
mocht men zich een weg bans
de sloten en vaarten rond de Si
Blok V duurde zaterdag van 10
12.30 uur. Een bandje met harn
muziek leidde de deelnemers n-
muzieknis van Oosterend en vs
daaruit moest men langs de vn
gen van verschillende bekende
Oosterenders, waarvan de stem
een bandje kon worden herkeit
Vermeulen viel om van verbazs
toen hij daarbij de stem van zf/
eigen vrouw hoorde. „En ik da:
we geen geheimen voor elkaar l
den", aldus de verbouwereerde
meulen.
Straatnaambon
In De Waal zijn vrijdag door gei
tewerken de straatnaamborden
het Vermaningspad en de Langi
verwisseld. De opdracht voord
deelnemers luidde dat zij zicht
Lang waal 9 moesten begevend
alle Texelaars spoedden zich na
school van De Waal. De op het
eiland minder bekende deelnem
keken beter uit hun ogen en k«
op de juiste plaats bij de post.
Tegenover jeugdherberg Eijercor
werd verzameld voor de laatste
krachtsinspanning: een wieler
wedstrijd naar de Horsmeertjes.
daar het eerste met het groepsi
mer arriveerde, kreeg extra pun
Veel groepen vlogen weg, waai
langzamere rijders al snel de ac
hoede vormden. Enkele snelle b
ders en zusters hadden echter
vergeten het nummertje van hu
lega's over te nemen, waardooi
afmattende tocht niet het opti
resultaat opleverde. Johnny Boi
kwam als eerste bij de post
Een paar deelnemers hielden ht
bekeken. Door op de eerste aw
een paar keer fout te rijden
deze mensen al ettelijke kiloma
meer afgelegd dan de andere (i
pen en het vooruitzicht van
volgens een blokkensysteem. Dat vol
deed uitstekend en zal volgende keer,
met enige aanpassing op bepaalde
punten, weer worden gedaan.
De noodbrieven zaten in 1500 lucifer
doosjes, die geheel verzegeld waren
met kaarsvet en plakband, zodat
frauderen niet mogelijk was.
Slimmerikken
Blok I duurde van 19.00 tot 21.30
uur. Er zaten tien opdrachten in,
maar het was praktisch onmogelijk
deze allemaal te volbrengen. „Er wa
ren enkele slimmerikken die meteen
aan het begin van een blok de grote
noodbrief openmaakten. Dit kostte
namelijk geen strafpunten, de kleine
noodbrieven per opdracht wél. Hier
door wisten ze waar het eindpunt
was en in welk gebied het blok zich
afspeelde", vertelt Van der Vliet. Hij
geeft toe dat de organisatie de deel
nemers heeft overschat. „De blokken
waren te kort, men kwam aan veel
leuke opdrachten niet toe. Dat is jam
mer, want er is veel tijd en energie
ingestoken om alles voor elkaar te
krijgen".
De organisatie, zowel als de deelne
mers kregen weer veel medewerking
van de bevolking. „We mochten de
tocht dwars door weilanden laten lo
pen en sommige boeren boden spon
taan aan eerst nog even te ploegen
om het moeilijker te maken", aldus
Keijzer.
Cassettebandje
Eén van de opdrachten in het eerste
blok was: ga naar het huis van de
vorige bewoner van het Sandershuus.
Dat is Ger de Graaf, die tegenwoor
dig aan de Rozendijk woont. Ter
plaatse kregen de deelnemers een
cassettebandje en moest op de fiets
een route worden afgelegd die op de
band stond beschreven. Eén verschil:
de opname was overdag gemaakt en
de deelnemers moeten de tocht in de
duisternis maken. „Het was nieuwe
maan en aardedonker. Zuiver toeval",
beweert Keijzer met een gemeen
glimlachje.
Computerspel
Een andere opdracht was het oplos
sen van een computerspelletje in een
tent op een heideveldje. De aanwij
zing verwees naar boerderij Uit en
Thuis. Daar was het begin van de
foto-opdracht: kleine contactafdruk-
ken leidden de Wampexers naar ver
schillende punten in De Koog. Bij Het
Gouden Dak aan de Pelikaanweg kre
gen de teams een kaartje van omlig
gende bungalowparken. Hierop
stonden echter alleen de bungalows
aangegeven. Wegen, boomsingels en
afscheidingen waren weggelaten. Op
bepaalde vakantiehuizen was een
Keltische dichtregel bevestigd en wie
alle vijf zinnen had gevonden en
overgeschreven, kreeg extra punten.
„De puzzelaars kwamen er wel uit.
Die gingen er rustig voor zitten om
ons kaartje te vergelijken met de
plattegrond", aldus Van der Vliet.
Veel groepen zagen de speurtocht
niet zitten en trokken de noodbrief
open, in de hoop in de volgende op
dracht meer punten te kunnen
behalen.
Franse poedel
„Niets gaat zonder moeite, dacht de
255 x 10 tot de 16e Angstrom vanaf
Agneshoeve en op 3818 Amsterdam
se voet vanaf de kerk van De Waal is
het eind van de doodlopende weg bij
Tienhoven. Het was opvallend dat
veel groepen deze, toch lang niet
eenvoudige brekening, goed wisten
uit te voeren.
Telefoon
Tussen de Schansweg en het Skille-
paadje zijn 22 kolken in het land. De
teams werd echter niet verteld dat
het om kolken ging, dus werden drif
tig lantaarnpalen en damhekken ge
teld.... Middenin de vijftiende kolk
vanaf het zuiden stond een telefoon
op een tafeltje. Zodra zich een groep
aan de waterrand vertoonde rinkelde
deze! Telefonisch werd een diagram
van vier maal vier letters doorgege
ven, waaruit het woord „Bra-
kenstein" kon worden afgeleid.
Bij de boerderij van Klaas Tjepkema
aan de Laagwaalderweg stond een
nachtkijker met electronische licht-
versterking opgesteld. De volgende
post stond op het punt dat daardoor
was te zien.
„Ga naar de bron van zachtheid die
is opgedroogd". Slimme lezers heb
ben ogenblikkelijk door dat dit de
waterfabriek moet zijn, maar Wam
pexers die al bijna in staat van uit
putting verkeren hebben er wat meer
moeite mee. Zo zochten enkelen zich
een hoedje naar een post bij een
wasserij en de melkfabriek.
Blanco
Bij de waterfabriek werd de achtste
opdracht uitgedeeld: een blanco
briefje Door het zo te verhitten dat
het bijna vlam vatte, werd de bood
schap leesbaar: ga naar de Texel 27
in de haven van Oudeschild. Het
eindpunt en tevens de plaats van
overnachting was in jeugdherberg Pa
norama. „Eindelijk eens in een bed",
verzuchtte een geroutineerde Wam-
pexer. Helaas, hij kwam er bedrogen
uit. De bedden waren uit de accom
modatie verwijderd....
Veel slaap werd de teams en de or-
mattende wielrenwedstrijd dee:
de moed opgeven.
In het oostelijke Horsmeertje
een spektakulaire afsluiting pla
één deelnemer van elke groepi
plaats in een kano op zoek naa
letjes die in het water zouden i
Toen van alle groepen een afga
digde te water was, kwam een
tuig van het paracentrum en
350 balletjes gedropt. Aan del
van een Keltische aanwijzing
één herkenbaar woord stond w
de deelnemers naar een ver ver
derde bestemming op het eilai*
gestuurd.
Verrukk
De uitgeputte, zeer gedemoralis
leder jaar wordt geklaagd dat er te
veel fietsen in de Wampex zit. „Der
tig procent moest lopend of varend
worden gedaan. Het gekke is dat
veel deelnemers voor die opdrachten
de noodbrief openmaken omdat ze
het niet zien zitten", aldus Piet Keij
zer, die samen met Marian van der
Werff, André van der Vliet en Swier
Oosterhuis „Smappa International"
vormde, de organisatie van de jaar
lijkse slijtageslag. Volgend jaar zal
men zich nogmaals over dit pro
bleem buigen. „Ik hoop dat er dan
wordt geklaagd dat er teveel lopen
in zit", vult Van der Vliet aan.
Over het pad In de Geul liep een doedel
zakspeler heen en weer, die af en toe een
lustig deuntje liet horen.
De Wampex begon voor velen met
het sturen van een opgave naar ene
Jim Watson, een adres in Schotland.
Watson bestaat echt. Het is een me
dewerker van de Schotse tegenhan
ger van het Nioz. Hij nam de brieven
in ontvangst en stuurde ze keurig te
rug naar de organisatie
Watson zorgde er ook voor dat
Smappa International kon beschikken
over enige regels Keltisch, die in ad
vertenties werden geplaatst om de
deelnemers alvast op een dwaalspoor
te brengen. Dat lukte uitstekend,
ledereen bewaarde de zinnen trouw
en brak zich het hoofd erover hoe
het moest worden vertaald.
De Keltische teksten waren verzorgd
door een oude buurvrouw van Wat
son in Schotland en sloegen nergens
op („the toilets are closed, so piss
off" en „Na de Wampex zal ik nooit
meer de Hoge Berg beklimmen").
Antwoord
Helaas overleed de dame in tussen
tijd. De overige Keltische teksten
werden met enige moeite vervaardigd
door Swier Oosterhuis, aan de hand
van songteksten en gedichten. Wie
schetst de verbazing van de organi
satie, toen na enige weken Keltische
antwoord-advertenties in de krant
verschenen! „We zijn er nog steeds
niet achter wie die heeft geplaatst.
Het kostte ons hoofdbrekens om ze
te vertalen, maar het bleken ook
onzin-zinnen. We weten dat een
groep de Volksuniversiteit van Leiden
heeft ingeschakeld en er liggen onge
veer twintig aanvragen voor Keltische
woordenboeken bij de bibliotheek",
aldus André van der Vliet.
Voor het eerst werd dit jaar gewerkt
met behulp van een microscoop
plankton tellen. „Schiep Mia Bak
Moffen?" was het anagram dat leid
de naar het Amfibisch Oefenkamp De
Mok. Sommige Wampexers hadden
moeite de geheel gecamoefleerde
post te ontdekken. In het wachtge-
bouw stond een laser opgesteld over
de Mokbaai. De deelnemers moesten
naar het punt gaan, waar de rode
lichtstraal op was gericht. Enkelen
konden er maar net van worden
weerhouden de baai over te zwem
men en er werden vele pogingen on
dernomen de mariniers om te kopen
om zo de overtocht per boot te kun
nen maken.
Aan de overzijde stond een doelwit
