„Koffie is onze
belangrijkste
omzetmaker"
Roemeens
dagboek
TIEN JAAR REBOTEX OP DE VEERBOTEN
Bouwvergunningen
Trekking van
feest-actie
Rode Kruis:
lof voor Texel
O DINSDAG 9 JANUARI 1990
TEXELSE COURANT
PAGINA 5
Een feestelijk sfeertje heerste gisteren op de veerboot „Molen
gat" In de salon muciseerde Willem Beerlings trio „Hickory" en
speciaal voor deze gelegenheid ingeschakelde obers voorzagen
alle passagiers van champagne of sinaasappelsap en de nodige
lekkere hapjes. Wie niet direct begreep wat er aan de hand was,
werd snel uit de droom geholpen want doorlopend werd via de
geluidsinstallatie uitgelegd dat op deze wijze het tienjarig be
staan van „Rebotex" werd gevierd.
Rebotex is de roepnaam van de
besloten vennootschap die officieel
te boek staat als „Horeca Exploitatie
Maatschappij Bootdienst Texel-Den
Helder" maar die nog beter bekend
is als „het buffet van de Texelse
boot". Voor een feestje ter gelegen
heid van het tweede lustrum was alle
reden want het gaat met Rebotex
precies even goed als met Teso.
Verband
Dat laatste is niet toevallig, maar lo
gisch. Want met de stijgende aantal
len passagiers die Texels Eigen
Stoomboot Onderneming krijgt te
vervoeren, is ook het aantal koppen
koffie dat in de salons van de boten
wordt getapt, danig gestegen. Om
maar niet te spreken van de gevulde
koeken, rollen pepermunt, diverse
soepen en allerlei andere consump
ties waarvoor de passagiers tegen
woordig op de boot terecht kunnen.
De koffie vormt echter de kurk waar
Rebotex op drijft, wat in dit geval ta
melijk letterlijk is bedoeld.
Het is nog maar enkele jaren geleden
dat het minder goed ging met Teso.
Het totale aantal vervoerde „eenhe
den" slonk jaarlijks flink en de om
zetdaling bij Rebotex hield daarmee
gelijke tred. Dat zal er wel de reden
van zijn dat het eerste lustrum stillet
jes voorbij is gegaan.
De big boss van Rebotex is de
49-jarige Piet Evers die „directeur
grootaandeelhouder" is van de bv,
maar dagelijks hard meewerkt om al
les naar behoren te laten reilen en
zeilen. Ook door dit feestje gaf hij
blijk van een klantvriendelijke benade
ring van zijn publiek. Daarbij heeft hij
vooral een gebaar willen maken je-
i gens zijn vaste, merendeels Texelse
I klanten. „De officiële jubileumdag
was 1 januari, dus in de kerstvakan
tie. Dan zijn er veel toeristen aan
boord, maar niet veel Texelaars. We
hebben daarom gewacht tot de
maandag na de vakantie. We hebben
dan weer het vaste publiek, zoals de
scholieren en de marktkooplui".
Verandering
De uit Heerhugowaard afkomstige
Piet Evers, leek te zijn vastgebakken
aan hotel De Lindeboom in Den Burg.
Niet minder dan achttien jaar werkte
hij in dat bedrijf, de laatste twee jaar
samen met zijn vrouw Hanny als be
heerder. Daar werd op onaangename
wijze een punt achter gezet toen De
Lindeboom half september 1979 zijn
deuren moest sluiten en Piet op de
keien kwam te staan. In die tijd
besloot het Teso-bestuur om het con
tract met de toenmalige buffetexploi
tanten Snoek en Bruin niet te
verlengen en naar een andere exploi
tant op andere voorwaarden uit te
kijken. Aanvankelijk was er sprake
van dat Jan C. Stolk van het Haven
restaurant erin zou stappen, maar dat
ging niet door. Dat was voor Piet
Evers de kans om weer aan de slag
te komen, al was het wel een heel
ander soort horeca waarin hij zich nu
begaf. Evers: „Veel mensen konden
zich niet voorstellen dat we op die
boot met plezier zouden kunnen wer
ken. Het was ook wel een grote
overgang: van het redelijk keurige
café-restaurant De Lindeboom naar
het simpele bootbuffet waar het om
niet veel meer draaide dan koffie, ge
vulde koek en rollen drop. Maar het
is ons best meegevallen en nu kan ik
me niet voorstellen dat ik hier ooit
mee zou willen stoppen. De zaak
loopt leuk. En we hebben er natuur
lijk ook wat meer van gemaakt dan
het was".
Teso
Evers heeft een meerderheidsbelang
in de BV Rebotex. De andere partner
is Teso zelf, die naast een vast
pachtbedrag een deel van de winst
opstrijkt. Er wordt gewerkt volgens
een vijfjarig pachtcontract (met een
optie voor de volgende vijf jaar) dat
nu dus voor de derde keer is
verlengd.
Het bijzondere van dit horecabedrijf
is niet alleen dat het drijft en in be
weging is, maar vooral dat geen en
kele klant langer dan twintig minuten
blijft, de duur van de overtocht. De
klant moet dus snel en toch rustig
en korrekt worden geholpen. En na
elke overtocht moeten de nieuwe
passagiers alles weer opgeruimd en
schoon aantreffen, wat betekent dat
het personeel elk half uur met dwei
len en bezems in aktie komt. Nog
Bij levende muziek werden de bootpassagiers gisteren voorzien van een hapje en een drankje De
den niet vergeten. Evers had bij de jubileumviering zijn beide elders in de horeca werkzame zoons
Burgemeester en wethouders hebben
aan de volgende personen en/of in
stanties bouwvergunning verleend:
O. Kikkert, Kikkertstraat 1, De Cocks-
dorp voor het gedeeltelijk vergroten
van een restraurant; De Muy B.V.,
Postbus 215, De Cocksdorp voor het
gedeeltelijk vernieuwen van een win
kelpand, Kikkertstraat 19, De Cocks
dorp; Fa. Timmers Bakkerijen,
Hogerstraat 2, Den Burg voor het ge
deeltelijk veranderen van een voorge
vel, Dorpsstraat 18, De Koog; P. N.
Zijm, Krimweg 44, De Cocksdorp
voor het vergroten van een paviljoen;
J. B. Verdonk, De Kuil 19, Uitgeest
voor het gedeeltelijk vergroten van
een zomerhuis, Tempeliersweg 34,
Den Burg; P. Kellmann, Rudolf Harb-
weg 23, Munster (West-Duitsland)
voor het gedeeltelijk vergroten van
een zomerhuis, Californiëweg 227,
De Koog; I.B.S. beheer b.v., Drij
verstraat 1, Den Burg voor het plaat
sen van een magazijn/berging; J. van
der Ster, Molwerk 29, Den Hoorn
voor het plaatsen van een berging;
Mevrouw D. Dreijer-Söhngen, Span-
gerweg 29, De Waal voor het gedeel
telijk plaatsen van een
winkel/woonhuis, Weverstraat 62,
Den Burg; F. Busch, Schoudieck 8,
Den Burg voor het plaatsen van een
berging; H. van Eyken, Buizendveld
201, Zoetermeer voor het gedeeltelijk
vergroten van een zomerhuis, Bos-
randweg 229, De Koog; T. Jilderda,
Plevierstraat 2, De Koog voor het ge
deeltelijk vergroten van een woon
huis; J. Schouwstra, Noordwester
132, Den Burg voor het gedeeltelijk
veranderen van een gevel; A. S. Ligt,
Tjakkerstraat 10, Den Burg voor het
plaatsen van een berging, Schilder
end 79, Den Burg; J. C. Kuip, Nieuw-
landerweg 36, De Waal voor het
gedeeltelijk veranderen van een boer
derij/woonhuis; P.E.N.-bedrijf, Schilde
rend 70, Den Burg voor het plaatsen
van een trafostation, Sluvscoog 39a,
Den Burg; A.H.A. de Roon, Rivierdijk
341, Hardinxveld voor het verande
ren/vernieuwen van een zomerwo
ning, Kadijksweg 4, Den Burg; G.
Hooischuur, Klimpstraat 24, De
Cocksdorp voor het plaatsen van een
berging/garage; Exploitatiemij „De
Krim", Roggeslootweg 6, De Cocks
dorp voor het plaatsen van een over
dekt zwembad; Mevrouw N. Aarts I
fam. G. Festen, Marelstraat 12, Den
Burg voor het plaatsen van een dub
bel woonhuis, Duykerdam, Den Burg.
Derden-belanghebbenden kunnen te
gen deze beschikkingen ingevolge de
Wet Administratieve Rechtsprak
Overheidsbeschikkinglen een be
zwaarschrift indienen. Nadere infor
matie hierover is te verkrijgen bij de
gemeentesecretarie, afdeling R.O.V.,
kamer 205.
voordat de boot opnieuw afvaart,
dient een nieuwe rij klanten zich al
aan. Dat is maar goed ook, want als
ze met het kopen van koffie, koek,
soep of broodje zouden wachten tot
halverwege de overtocht, zouden ze
de tijd niet hebben om het rustig
naar binnen te werken. Niet alle pas
sagiers realiseren zich dat. Piet: „Het
gebeurt wel eens dat iemand nog
wat bestelt vlak voordat de boot de
haven binnenloopt. Ik zeg dan dat hij
dat beter niet kan doen en dat wordt
wel op prijs gesteld".
Kwaliteit
Bezoekers van Texel komen en gaan
practisch allemaal met de boot. Er is
geen plaats te bedenken waar repre
sentatie zo belangrijk is als daar. Piet:
„De mensen doen hier de eerste en
de laatste indruk van Texel op. Het is
buitengewoon belangrijk dat het hier
correct toegaat in alle opzichten.
Destijds hebben we de opdracht ge
kregen om daarvoor te zorgen en ik
denk dat we daar redelijk in zijn
geslaagd. Mensen bestellen niet al
leen consumpties, maar willen ook
wel eens wat weten over beziens
waardigheden, openingstijden,
dienstregelingen en dat soort dingen.
We doen ons best om hen ondanks
de tijdsdruk vriendelijk en ontspan
nen te woord te staan. Van mijn me
dewerkers vraag ik bovendien dat ze
er netjes uitzien, behoorlijk gekleed
en gekapt".
AD-test
In dat streven past ook dat de ge
schonken koffie („onze grootste om
zetmaker") aan hoge kwaliteitseisen
beantwoordt. Evers zelf vond zijn kof
fie maar zo-zo en tastte enkele jaren
geleden diep in de beurs om daar
verandering in te brengen. De mo
dernste apparatuur werd aangeschaft
en bij het inkopen van de koffie die
erin werd verwerkt, keek Rebotex
ook niet op een dubbeltje. „Het is
een zeer hoge kwaliteit, die een ge
wone huisvrouw haast nooit zal ko
pen. Bovendien zorgen we ervoor dat
er telkens verse koffie is. We laten de
mensen liever even wachten dan dat
we oude koffie schenken".
Het was dan ook wel even slikken
voor Piet Evers toen hij in november
terugkwam van vakantie en te horen
kreeg dat het Algemeen Dagblad een
vernietigend oordeel over de Texelse
boot-koffie had geveld en zelfs over
eenkomsten had geconstateerd met
urine. „Wat er gebeurd is, weet ik na
tuurlijk niet, maar in elk geval is die
AD-test niet representatief voor onze
koffie Ik vind het belachelijk. Er was
ook getest in gelegenheden waar
wordt gewerkt met dezelfde koffie en
dezelfde apparatuur en daar werd
wel een hoog waarderingscijfer gege
ven. Nee, die test heeft geen on
gunstig effekt gehad op de
koffieomzet. In tegendeel. Veel men
sen wilden die veelbesproken koffie
wel eens proberen en allemaal zeiden
ze dat er niets aan mankeerde".
Hoeveel koppen koffie verkoopt Re
botex jaarlijks? Piet Evers wil geen
antwoord geven op die vraag („Ach,
je loopt toch niet met je omzet te
koop?"), maar als het waar is dat
één op de drie passagiers koffie
drinkt aan boord, moet het in de
honderduizenden lopen.
Groei
Rebotex telt 16 personeelsleden: 12
vaste mensen en vier oproepkrach-
mensen die beneden in hun auto bleven, wer-
mgeschakeld. IFoto Dirk Kuiter).
ten, de drie mensen die werken in de
ook door Rebotex geëxploiteerde
snackbar in Den Helder niet meege
rekend. Evers verwacht dat hij er
twee bij moet hebben als straks de
„Schulpengat" in de vaart komt, om
dat hij dan in staat moet zijn een
nog groter aantal mensen in diezelfde
twintig minuten te helpen. Corrie
Huisman is het „oudste" perso
neelslid; zij werkte al bij de vorige ex
ploitanten. Marius Witte is Rebotex al
de volle tien jaar trouw, op de voet
gevolgd door Els de Jager. Als het
echtpaar Evers met vakantie is,
wordt de leiding waargenomen door
Marius Witte en José Vermue. Onder
het personeel is weinig verloop, een
goed teken. Wie bij Rebotex sollici
teert moet wel stressbestendig zijn:
rustig en vriendelijk blijven, ook bij
topdrukte en ook als pasagiers zich
minder aardig of onbeschoft gedra
gen. „Klanten zijn wel eens lastig.
We hebben zelfs eens een vechtpartij
gehad. We zijn inmiddels zo ver dat
we ons daar niets van aantrekken en
gewoon ons gang gaan. We weten
immers zeker dat ook de moeilijkste
mensen binnen twintig minuten weer
zijn vertrokken?".
B. Keijzer heeft zaterdag in de „Rötis-
serie" de trekking verricht van de
Oosterender feestmaandactie van de
gezamenlijke winkeliers. De prijswin
naars zijn: G. Kruithof, M. van Exel,
M. Beuving, G. Medema, H. Duinker,
A. Vermeulen, R. Eelman, N. van Ta-
tenhove, J. Brouwer en J. Zegers.
VERVOLG VAN PAGINA 1
had ik m'n fototoestel niet in de aan-
slagl. Het eerste half uur zouden we
nog veelvuldig moeten zwaaien.
Mensen langs de weg, op viaducten,
in auto's. Over het verloop van de
verdere dag kunnen we kort zijn. Na
een vlotte start in mooi, droog weer,
werd de reis langdradig door twee
langdurige, verplichte tussenstops bij
Rastsatten langs de Autobahn. Lekker
gegeten, dat wel. Het 6,5 km lange
konvooi bleef redelijk goed bij elkaar
Ibehalve ,,Sahara-coureur" Jan de
Rooy die een afslag miste..!; gemid
delde snelheid 80 km per uur. Via
Dortmund, Frankfurt, Nürnberg en
Regensburg bereikten we omstreeks
elf uur de grensovergang Suben
IOostenrijkwaar we de auto's aan
de kant zetten.
Derde dag:
Zondag 7 januari
Oostenrijk. De parkeerplaats bij de
grens waar we de nacht doorbrach
ten is bedekt met een laagje sneeuw.
Het vriest zeven graden. Onderweg
door Duitsland zag het ook al wit, in
het Sauerland en in Beieren. De we
gen zijn echter droog. De chauffeurs
vervloeken de Oostenrijkers. Vooral
de douane moet het ontgelden. Veel
formulieren invullen en veel betalen
aan de grens, dat is normaal. „Stras-
sensteur" van 0,35 O.S. per ton
laadvermogen en afgelegde kilometer,
boetes voor overgewicht, op de gas-
olie, tol, etc. „Apetand", scheldt Jan.
Maar deze rit is niet normaal; de
douane-beambten laten ons voor hun
doen vlot passeren. We zijn om acht
uur opgestaan. Verfrissen is nauwe
lijks mogelijk, een schamel toiletge
bouw met een paar wasbakken is de
enige voorziening voor tweehonderd
man Ien een handvol vrouwen). In
het slaapgedeelte van de cabine zorg
je voor schoon ondergoed en andere
sokken. Twee paar maar, het is koud
buiten. Daarna alle tassen en spullen
aan de kant. Jan is gesteld op een
opgeruimde cabine en de regels van
het huis moet je naleven, nietwaar7
Het leven op een truck is wat provi
sorisch maar zolang je je goed ver
zorgt, prima uit te houden. De
chauffeurs vormen een apart volk,
met een eigen jargon en eigen ge
woonten. Type ruwe-bolster-blanke-
pit. Jongens met een grote mond,
maar ook kerels die weinig woorden
vuil maken. Grote handen hebben ze
allemaal. Na een dag begin je vanzelf
je draai te vinden in dit gezelschap.
Jan komt heel wat bekenden tegen
en dat maakt het allemaal wat mak
kelijker. Buiten deze groep zijn er ge
noeg mensen om een praatje mee te
maken: Rode Kruis, ANWB, journa
listen die met slaapbussen van de
OAD en NZH meerijden. Reisleider bij
de NZH is de mij welbekende Loek
Jacobs, persvoorlichter. Hij nodigt me
uit ook een stukje in de bus mee te
gaan. Maar officieel ben ik bijrijder....
Tot dusver, na precies 1000 km van
af de Nederlandse grens lom 13.00
uur zondag) gaat alles op rolletjes.
We worden echt in de watten gelegd
lal zijn er altijd wel mensen met kri
tiek). Een cateringbedrijf, dat met het
konvooi meegaat, zorgt dagelijks voor
lunchpakketten en vanmorgen had
den we ontbijt met koffie, thee en
vers gekookte eieren op de parkeer
plaats. Maar ook al horen we dat
het weer verbetert— Roemenie komt
nog.
Roemenië is een toverwoord. Het
opent deuren die voor anderen geslo
ten blijven. Dat blijkt als ik de eerste
serie dagboek-verhalen wil over faxen
naar Texel. In het Rosenberger Rast-
hof, bij Sankt Pölten op zo'n 60 km.
voor Wenen, wil men mij graag hel
pen. Faxen via de muntjestelefoon is
onmogelijk, dus ik vraag naar een an
dere mogelijkheid. De manager lof
restaurant-chef) leidt mij naar zijn
kantoortje. Ik mag van zijn fax ge
bruikmaken1 Hij helpt me met alles
en tot slot pleeg ik een telefoontje
naar Henk van Wijk en vraag of die
wil kijken of de boodschap goed is
overgekomen. Ik vraag de manager
wat het kost. „Niets", zegt hij. Als ik
terugkom in het restaurant blijkt de
zaal leeg, iedereen is alweer naar zijn
truck. „Heb je al iets gegeten7"
vraagt de manager. Op mijn ontken
nende antwoord pakt hij een papie
ren zak, vult deze met sandwiches
en drukt hem in mijn handen. „Goede
reis!" Geen kwaad woord meer over
Oostenrijkers.
Op weg naar de Hongaarse grens ko
men we steeds meer vrachtwagens
IDuitse en vooral Hollandse) tegen
met Rode Kruis-stickers. Terugge
keerd uit Roemenië. lOp het moment
dat ik dit schrijf - maandagochtend in
Hongarije, vlak over de grens - pas
seert juist luid claxonerend een Ne
derlandse truck ons konvooi. „Hoorn
helpt Roemenië" staat op de zijkant).
De verhalen over ons land van be
stemming worden ook steeds talrijker
- en tegenstrijdiger. Er gaan geruch
ten door de karavaan over een halve
meter sneeuw, er zou zijn geschoten
Idoden bij een Turks of Oostenrijks
konvooi), hongerige Roemenen zou
den proberen vrachtauto's tot staan
te brengen, maar als je Marsen uit
het raad gooit, kun je doorrijden.
De één spreekt over 30 graden onder
nul, de ander heeft gehoord dat het
zonnetje schijnt en dat het dooit. Bei
de verhalen kunnen waar zijn, want
Roemenië is een groot land.
's Avonds, in het motel bij Nickels-
dorf aan de Oostenrijks-Hongaarse
grens, na het nuttigen van een heer
lijke maaltijd en een fantastisch lek
ker bad, spreken we een vijftal
chauffeurs die zojuist uit Roemenië te
rug zijn. Hun verhalen zijn tenminste
uit de eerste hand. De wegen waar
wij in Roemenië over moeten zijn re
delijk berijdbaar, alleen bij Brasov is
sneeuw te verwachten. Een chauf
feur, ene Van der Bas uit Putte, voert
het woord. Hij rijdt al tien jaar op
Roemenië en voelt zich sterk verbon
den met de bevolking. Het onrecht
dat hen de laatste tien jaar is aange
daan, heeft hem diep getroffen.
„Tien jaar terug viel de situatie nog
wel mee. Maar sinds dat kreng van
een Elena aan de macht kwam, is
het bergafwaarts gegaan. De mensen
kregen niets meer te vreten. Vind je
het gek dat ze gingen stelen en dat
nog steeds doen? Dat het volk er zo
slecht aan toe was, was in Neder
land best bekend. Zelf heb ik het re
gelmatig doorgegeven. Maar alleen
de EO en de VPRO hebben er iets
mee gedaan", vertelt hij.
Geëmotioneerd vervolgt hij: „Ik ben
wel eens in vertrouwen genomen
door een fabrieksarbeider. Die was al
het laagste van het laagste, had niets
meer te verliezen. Hij vertelde me dat
de Securitate zelfs heerste tot in het
2-persoons bed. Zijn vrouw werd ver
kracht en hij stond machteloos."
Voor de Securitate, de geheime
dienst, heerst altijd nog veel angst.
Volgens de Puttenaar is dat te zien
langs de route. „Vlak over de grens
zijn de mensen enorm enthousiast,
onvoorstelbaar hoe iedereen in één
klap is omgeturnd. Maar naarmate je
oostelijker komt, neemt het enthou
siasme af. De jongeren zie je nog
wel, maar ouderen blijven weg. Die
geloven het denk ik nog niet." Zelf
vertrouwt hij het evenmin. Zonder
bewaking ga ik nergens staan". Het
leger zal ons konvooi begeleiden, al
dus een Rode Kruis-man bij ons aan
tafel.
Ook leuke dingen kun je onderweg
tegenkomen, vertelt chauffeur Van
der Bas. Een collega, de Zwitser
Fritz, moest op een gegeven moment
stoppen op de snelweg om een kud
de van 3000 schapen te laten over
steken (in het donker.....)
De verhalen zijn zó interessant dat ik
pas om 01.00 uur in de slaapzak
kruip. Jan heeft dan al twee uur de
ogen dichthem wacht maandag
weer een lange dag achter het stuur.
4e dag
Maandag 8 januari
We staan opgesteld aan de oude
Hongaarse grens. Als we bij het ont
waken om 7.00 uur naar buiten glu
ren, zien we verderop de oranje
lichten van de huidige post. De onze
is kaal en grauw. Maar wel histo
risch. De gaandeweg tot konvooi
aanvoerder gebombardeerde Erik de
Haas uit Zoetermeer (die ik bij aan
vang van de reis sprak) zegt dat hier
de Oostenrijkers vorig jaar massaal
naar het vrije Westen vluchtten. Daér
en daér liepen ze over het land, wijst
hij. Is er nog wat te zien van het IJ
zeren Gordijnvraag ik hem. Volgens
De Haas ziet alles er nog hetzelfde
uit, alleen zijn de uitkijktorens in het
niemandsland nu onbezet.
Het duurt lang voordat we mogen
oprijden en nog veel langer voordat
iedereen de grens over is en we ein
delijk door Hongarije kunnen rijden.
En dat terwijl konvooileider Rob
„Nob" Luyendijk de halve nacht had
doorgewerkt om alle formaliteiten af
te handelen. Wij vormen dan ook het
grootste konvooi dat op weg is. De
slagbomen bij de oude grens moeten
nog met de hand omhoog worden
gedraaid. „Kein Photo!", waarschuwt
een nog jeugdige douanier, als ik
dicht nader. „Oude Hongaarse tech
niek", lacht hij.
Het terugkrijgen van de afgegeven
paspoorten en visa duurt nóg langer.
We moeten ze uit twee kartonnen do
zen zien op te vissen...
Een vrouwtje uit één van de trucks
vraagt waar ze kan plassen. Meestal
doe ik het onder de vrachtwagen,
maar dat is me nu te koud", huivert
ze het is negen graden onder nul).
Om half elf zet de stoet zich in gang.
Eerste doel is de stad Tatabanya, on
geveer 130 km rijden. Einddoel is
Makó, vlakbij de Roemeense grens.
Van de Hongaarse politie krijgen we
alle medewerking bij het doorkruisen
van Boedapest. Alle Lada's, Wart-
burgs, Skoda's en Trabantjes worden
keurig op afstand gehouden. Rode
stoplichten bestaan voor ons niet (op
de hele reis trouwens maar één keer
voor het rode licht gestaan). De reac
ties van de Hongaren in de lichtbe-
sneeuwde stad vind ik aanvankelijk
heel lauw. Zouden ze balen dat we
de spullen niet bij hen afleveren,
maar in RoemeniëLater merken we
dat er toch genoeg enthousiaste
Hongaren zijn. Het V-teken makend
steken ze de hand naar ons op. Door
een prachtig wit landschap (bomen
onder de rijp) koersen we aan op
Makó, waar we ongeveer om 23.00
uur arriveren.
In Makó zal een uit Roemenië over
gekomen Rode Kruis-team instructies
geven over de verdere route. Tot nu
toe gaan we uit van drie losplaatsen:
Petrosani (in de Transsilvanische Al
pen), Sibiu en Brasov (twee grote
plaatsen aan de voet van dat geberg
te). Vanavond weten we dus meer.
Het wordt nu écht spannend.
De opvallendse Texelse truck
wordt in het Roemenië-konvooi
positief ontvangen. Een Rode
Kruis-vertegenwoordiger die de
wagen opzocht, zei dat hij veel
over de geslaagde actie op
Texel had gehoord. („Onder lei
ding van De Boer zeker? Oh,
Rood"). Hij was zeer blij met
het feit dat de lading tot op
het pakketje nauwkeurig be
kend was. De meeste chauf
feurs konden slechts gissen. Bij
de distributie in Roemenië zijn
deze gegevens noodzakelijk. Of
de Texelse pakketjes bij de
mensen persoonlijk worden be
zorgd, is nog onbekend. Hierop
is door twee Texelaars in het
konvooi aangedrongen bij de
organisatie, die inmiddels ook
enkele Texelse Couranten met
het actie-verslag in bezit heeft.
Hopelijk helpt dat.
