an Driehuis, directeur IJskaschool:
,lk ben een onderwijsdier
a
merlid Lankhorst:
eer gemeenteambtenaren
logisch gevolg zijn
sociale vernieuwing"
Geestelijk labiele
vrouw weer opgepakt
Texels jacht liep
vast op de „Bol"
Kinderverdriet
ALARM
ALS ELKE SECONDE TELT
Aanrijding met
geringe schade
Examens karateclub
INI, SQAG26 JUNI 1990
TEXELSE COURANT
PAGINA 5
li hou van kinderenanders zou je dit werk niet kunnen doen".
Driehuis (48) staat al vijfentwintig jaar voor de klas. De
eeste Texelaars kennen hem als meester van de Jozefschool.
0 binnenkort gaat hij een stapje hoger: directeur van de Red-
it IJskaschool in De Waal. „Gelukkig kan ik wel vier dagen per
uk voor de klas blijven staan. Joh, ik kan dat contact met de
irlingen gewoon niet missen". Een gesprek met een onder-
ir" in hart en nieren.
,i Driehuis is geboren en getogen
Utrecht. Hij had eigenlijk hele-
jal geen schoolmeester willen
orden. Dokter leek hem veel
i/ker.
jat kon niet in de jaren zestig. Ik
i uit een groot gezin. Studeren
as een voorrecht. Ze zagen het
at zo zitten. Mijn vader was on
wijzer, dus ben jk daar ook maar
ior gaan leren.
jn vader was leraar aan een soort
5, een bedrijfschool in Utrecht. Hij
js een echte vakman in houtbe-
arking. Na de oorlog waren er
ote tekorten aan geschoolde men-
a, dus bedrijven gingen eigen
ensen opleiden op eigen scholen,
ijn vader trof het goed en werkte
iet zoveel liefde dat ik dacht: goh,
moet toch wel wat in dat vak
«en als je er met zoveel enthou-
isme in bezig kunt zijn".
kar heb jij je onderwijzersopleiding
tod?
|g m'n lagere schooltijd ben ik in
rist terecht gekomen in een inter-
iat van de Fraters uit Utrecht.
0 heeft voormalige wethouder
ètZegers ook gezeten. Ik had
mvankelijk de bedoeling om me
itemaal m het geestelijke leven te
orten. Ik heb er zes jaar gezeten,
'nMulo gehaald en het begin van
1 kweekschool gedaan. Maar het
stoch niet wat ik eigenlijk zocht.
Paus
ssgenoten zeiden: als jij frater
ordt, worden wij paus, dus je kan
i nagaan. Ik was een beetje te
id voor dat werk.
i kweekschool heb ik er wel afge-
wkt. In 1962 ben ik er afgestu-
wd. Mijn eerste baan was invaller
tr de juf van de parochieschool
larbij ik zelf in de eerste klas had
raten! Als onervaren broekie voor
eerste klas, vol idealisme na-
litlijk.
ïkke ervaring hoor. Die juf kwam
m keer kijken en toen zei ze: hé
«itje, weet je nog waar je zelf
L„ Inderdaad, ik wist dat nog. Ik
id hele fijne herinneringen aan die
d".
e ben je op Texel terecht
tomen?
lat is een apart verhaal. Het
am eigenlijk door mijn dienst-
LDie eerste baan was eigenlijk
a aanloop naar de militaire dienst,
had wat maanden over en je
»pt dan in je vak aan 't werk te
wien. Toen was het nog zo dat je
rk kréég als je ging solliciteren.
ja, ik moest nog in dienst.
Oude liefde
ras goedgekeurd voor de ge-
skundige troepen. Toch weer de
la liefde. Ik kwam terecht in
wsfoort en ik heb in een stoom-
bus van zes maanden een oplei-
gevolgd. Ik beviel kennelijk
xd, want ze vroegen me voor de
derofficiersopleiding tot operatie-
„Jazeker, het stond me zeer aan. In
de kweekschooltijd had ik Peter van
Heerwaarden leren kennen, van
Henk van Heerwaarden hier van de
Hollewal. Ik was met hem bevriend
geraakt en zodoende al een paar
keer op het eiland geweest.
Ik heb meteen geschreven om meer
informatie en kreeg met kerende
post een brief van Piet Luyckx terug
hij dit jaar weer als we hier onze fa
miliereünie houden".
Met je verhuizing naar Texel maakte
je ook meteen de overstap van het
medische werk naar het onderwij
zersvak. Was dat moeilijk?
„Nee. Ik kreeg compensatie. Op
school ging het algauw heel goed
en ik kreeg een vaste aanstelling.
Elly, de vrouw van Piet Luyckx had
gehoord dat ik had gewerkt in ope
ratiekamers en ze strikte me me
teen voor de Texelse ambulances. Ik
heb daar een aantal jaren op mee
gereden als ziekenbroeder. Zo com
bineerde ik beide vakken een beetje.
Het medische heeft altijd mijn be-
Jan Driehuis, de nieuwe directeur van de Redmer IJskaschool.
J morlir
kamerassistent. Dat leek me wel
wat. Beter dan de hele dag wat in
het zand kruipen.
Een pittige opleiding hoor. Alle bot
jes en spiertjes met Latijnse na
men....Op gegeven moment moest
ik stage lopen. Ik kon kiezen uit Jo
hannes de Deo in Haarlem en het
andere was het militaire hospitaal
Oog en Al in Utrecht. Dat laatste
wilde ik uiteraard het liefst, daar ik
zelf uit die plaats kom. Dat lukte.
De kamer was een probleem, maar
daar wist ik wel wat op: gewoon
thuis! Dat pikten ze en mijn ouders
kregen er zelfs nog een leuke ver
goeding voor. Een gouden tijd.
Ik heb mijn hele diensttijd daar in
de operatiekamer gedraaid. Je hebt
daar ook wel eens avond- en nacht
diensten. Op gegeven moment na
een avonddienst met een spoedge
val zaten we na te puffen. De
zusters van de afdeling ernaast
vroegen of we om een bakkie kwa
men. Dat namen we natuurlijk
dankbaar aan.
Solliciteren
We raakten aan de praat en ik ver
telde dat ik eigenlijk onderwijzer
was. Eén van die zusters vroeg hoe
lang ik nog in dienst moest. Mijn
zeventien maanden zaten er toen al
op, dus ik zou eruit kunnen. Ze
vroeg waarom ik niet solliciteerde
bij haar zus op school. Ik vroeg
waar dat dan wel met mocht we
zen. Op Texel...."
Was je gelijk enthousiast?
dat ik al bijna was aangenomen als
ik zou solliciteren. Dat heb ik snel
gedaan. Die zuster was overigens
Door Smit van Piet Smit de melkrij
der van vroeger.
Binnen tien dagen was alles rond
en zo ben ik op het eiland terecht
gekomen op 16 augustus 1965".
Gaf de overgang van stad naar plat
teland geen problemen?
„Ik ben in de stad opgegroeid, maar
ik heb tussendoor zes jaar in Zeist
gezeten, waar het erg landelijk was.
De natuur trok me. En toen ik hier
met vakantie was geweest had ik
mijn hart eigenlijk al een beetje aan
het eiland verloren. Dat was in
1956, voor de ruilverkaveling. Het
zag er allemaal nog zo landelijk uit
toen.
Enthousiast
Mijn ouders hadden er ook geen
problemen mee. Mijn moeder ging
altijd in haar jeugd naar Terschelling.
Haar oom was daar concierge op
de zeevaartschool en zij vertelde al
tijd enthousiaste verhalen over het
eilandleven. Mijn ouders kwamen
regelmatig hier op vakantie, tot mijn
vader het aan zijn hart kreeg en
niet meer zo ver van het ziekenhuis
in Utrecht weg durfde te gaan. Hij
is één van de eersten die een open
hartoperatie moest ondergaan en dit
goed heeft doorstaan. Toen was het
risico veel groter. Hij heeft het een
paar jaar geleden toch weer ge
waagd, de reis en misschien komt
langstelling gehouden. Na de ambu
lanceperiode werd ik door dokter
Siebenga gevraagd plaats te nemen
in de patiëntenraad, dus je blijft er
bij betrokken. En op school nam ik
de EHBO-klusjes voor mijn rekening.
Alarmpiepers hadden we toen nog
niet. Ik kreeg er wel meteen tele
foon door, ze moesten me tenslotte
toch snel kunnen bereiken.
Ik ben op gegeven moment gestopt
met dat werk op die ambulance. Je
moest je voortdurend bijscholen.
Hartbewaking en zo. Dat kost tijd
en die had ik niet. Je gezin vraagt
ook aandacht. Daarnaast waren er
wat meer mensen beschikbaar met
de vereiste diploma's, dus ik kón er
met een gerust hart mee stoppen".
Is het niet akelig om afscheid van
een school te nemen vlak voor je
vijfentwintig jarig jubileum?
„Ik heb lang op een kans om direc
teur te worden gewacht. Weet je,
wij zijn zo verknocht aan Texel dat
we er niet af willen. Dan beperk je
je in de mogelijkheden. Zó vaak
komt er hier niet iets vrij.
Wrijving
Ik heb uiteraard geprobeerd de op
volger van Piet Luyckx te worden.
Men vroeg zich af of je, als je zo
lang in een team hebt gewerkt, de
zelfde mensen waar je tussen hebt
gestaan ook leiding kan geven.
Bang voor wrijving. Ik denk dat dét
de beweegreden voor de commissie
is geweest om me niet te nemen,
want verder voldeed ik op alle pun
ten. Misschien wel terecht hoor. Ik
zou er niet zo'n moeite mee hebben
gehad, maar men heeft natuurlijk
niet alleen met mij te maken.
De ambitie is er echter altijd ge
weest. Ik heb het ook geprobeerd
toen in De Koog een directeur werd
gezocht. Het werd Theo Habraken.
Maar driemaal is scheeprecht. Ik
heb een briefje naar de gemeente
geschreven dat ik wel in aanmer
king wilde komen voor de IJska
school. Het duurde lang voordat ik
iets hoorde en ik had de moed
eigenlijk al opgegeven. Toen kwam
er echter toch nog een telefoontje".
Is het een grote overstap van katho
liek naar openbaar onderwijs?
„Ook in het openbaar onderwijs
kies je voor een bepaalde waarde.
Ik denk dat daar ook voorbeelden
worden aangehaald en mensen als
voorbeeld worden gebruikt. En dat
vanuit die visie een stuk onderwijs
wordt gegeven. Het zal niet zo vrij
blijvend zijn dat men zegt: we be
moeien ons nergens mee. Je kunt
je dan natuurlijk afvragen hoe open
baar openbaar is, maar je moet dan
meteen ook zeggen: hoe bijzonder
is bijzonder onderwijs.
Visie
In mijn huidige baan probeerde ik
door mijn levenswijze de kinderen
iets voor te doen. En jouw visie op
mens en maatschappij mee te ge
ven. In het openbaar onderwijs
moet ik wat dit betreft een stapje
terug doen.
Wel kan ik een ondersteunende rol
spelen als er vraag naar is, want er
zitten natuurlijk ook katholieke kin
deren op het openbaar onderwijs.
Maar het zal geen openbare katho
lieke school van De Waal worden,
da's duidelijk niet de bedoeling".
Zijn er verschillen tussen leerlingen
van katholiek en openbaar on
derwijs?
„Ik denk het niet. Het is natuurlijk
wél zo dat een openbare school alle
kinderen die zich aangemeld hebben
op móet nemen. Ik ben al een paar
keer op de IJskaschool geweest in
middels en wat je daar aantreft aan
kinderen, dat is dezelfde spontani
teit en openheid, dezelfde ondeug
den, nee het verschilt niet.
In de loop van de vijfentwintig jaar
dat ik nu voor de klas sta zijn de
kinderen wel veranderd. Maar de
hele tijd is veranderd. Wijzelf ook. Ik
weet nog goed dat ik hier begon.
Je moest in colbert voor de klas
met stropdas om. En als je er an
ders uitzag werd je op je vingers
getikt.
De verhouding kind-ouder was heel
anders, maar ook de ouders ten op
zichte van de onderwijzers. Ik weet
nog dat ik hier kwam. Je was „de
meester". Niet dat je echt bij de
notabelen van het dorp hoorde,
maar je had toch een beetje aparte
status. Dat is er gelukkig af hoor. Ik
vind dat je er gewoon met je beide
benen midden tussenin moet staan.
Lange haren
De zestiger jaren liepen wij hier ook
met lang haar rond. Het maatschap
pijbeeld verandert en jij verandert
mee. De kinderen zijn daar een pro
duct van. Je hebt mensen die dat
niet aankunnen. Die zijn niet flexibel
genoeg om daarop in te spelen.
Maar je ziet het om je heen gebeu
ren. Je houdt van je werk en je
houdt van die kinderen. Dat geeft
elke dag weer zoveel energie en
aardigheid in je werk dat je de ver
anderingen die erin zitten mee
neemt. Je blijft er echt jong bij,
vind ik. Er is geen dag in mijn leven
dat ik met tegenzin naar school ben
gegaan
Vind je het geen bezwaar dat de
huidige jeugd mondiger is ge
worden?
„Dat is juist een voordeel. Je kunt
meteen ergens op in haken. Er is
geen kind meer dat uit verlegenheid
zaken achterhoudt. Het werkt ple
zieriger.
Je hebt wel kinderen die je een
beetje over de streep moet trekken,
vooral aan het begin van het
schooljaar als ze nog moeten wen
nen aan de nieuwe klas, meester
enzovoorts. Maar als ze er eenmaal
zijn dan loopt dat gewoon.
Eerlijker
Je kunt door die openheid veel
makkelijker op hun niveau met vra
gen omgaan. Ze zijn veel eerlijker.
Niet dat ze vroeger oneerlijk waren,
maar ze komen eerder met zaken
waar ze oprecht mee zitten. Minder,
bedeesd".
Het onderwijs heeft het de laatste
jaren niet makkelijk. Daar krijg jij als
directeur natuurlijk ook mee te
maken.
„Ik denk niet dat al die veranderin
gen die zijn en worden doorgevoerd
ook verbeteringen zijn. Je hebt een
stuk management nodig voor een
school. Behalve het lesgeven moet
je leidinggeven. Gelukkig sta ik wel
vier dagen voor de klas. Wat dat
betreft benijd ik Leo Annyas niet als
leider van zo'n grote Jozefschool. Ik
heb die functie wel zelf geambieerd
hoor, maar het kleinschalige trekt
me eigenlijk meer. En dat ik maar
één dag in zo'n kantoor hoef te zit
ten trekt me eigenlijk nog het
meest!
Ik ben een „onderwijsdier". Ik kruip
op mijn knieën door de klas, ga
soms zelfs languit liggen als dat de
leerstof duidelijk maakt. Als we het
over repeterende breuken hebben
begin ik op het bord, ga ik over de
vloer verder en eindig ik op de kast
achterin de klas. Ze vergeten dan
nóóit meer wat een repeterende
breuk is. En dan fluisteren ze: als
meester Luyckx dét ziet, dat még
niet hoor, je még niet overal op
schrijven. Maar ze onthóuden het
wel! Zó ben ik als meester en dat
stukje uitdaging wil ik blijven
houden".
Ben je een strenge meester?
„Af en toe, als het nodig is. Wat
heet streng? Eroverheen donderen?
Dat heb ik eigenlijk nog nooit nodig
gehad. In een wederzijds gesprek
zagen ze toch altijd wel dat iets zo
niet kon als het fout ging. En als ik
het op die manier kan oplossen dan
is dat je van het.
Boos
Ik ben natuurlijk wel eens boos ge
worden, zodat ze echt schrokken.
Dat is wel eens nodig. Maar geluk
kig niet vaak.
Ik heb veel ontroerende dingen
meegemaakt met de kinderen, maar
ik heb ook vaak dubbel gelegen van
het lachen. Ik neem echt afscheid
met pijn in mijn hart, met wee
moed. Kijk, er ligt hier natuurlijk wél
vijfentwintig jaar van mijn leven.
En weer met frisse moed ertege
naan. Want als ik me ergens achter
zet dan is dat voor meer dan hon
derd procent. Ik kan niet anders
werken'
Woensdagmiddag van 16.30 tot
17.30 uur kan iedereen in de hal
van de Jozefschool, onder genot
van een drankje en een hapje, af
scheid nemen van Jan Driehuis.
,96
Ms Groen Links 2e Kamerlid Pe-
tonkhorst is „sociale vernieu-
toals dat door het
Wt-Lubbers is gepresenteerd,
'"assen neus. „Sociale vernieu-
niets anders dan het bunde-
»an bestaande geldstromen",
'Lankhorst zijn geringe gehoor
'sjavond in d'Ouwe ULO voor.
"i van het rijk worden afgescho-
1 °P de gemeenten, zodat het lo-
lijkt dat het aantal
"Mnteambtenaren toeneemt ten
l( van het aantal rijksambtena-
»Dat zou de consequentie moe-
!|jn, maar het afslankingsproces
Mpt zeer langzaam", aldus Lank-
st.
""St. die op uitnodiging van de
Groen Links-afdeling een
•Meurt hield, zei de gemeentera-
1 niet te benijden. „Vrijwel alles
"der sociale vernieuwing valt,
met een tekort aan geld. Dit
U|ven, oftewel decentraliseren,
wel vaker bij het rijk. Wij zijn
,e9en decentralisatie, maar het
Centraliseert alleen als er wat
"e Hand is. Ik zeg altijd: de mi-
ïr komt graag iets openen, maar
sluiten laat hij liever aan de wethou
der over."
Lankhorst waarschuwde dat de plaat
selijke politieke machtsverhoudingen
het sociale vernieuwing-beleid gaan
bepalen. Dus de subsidie die het rijk
nu bijvoorbeeld voor kinderopvang en
basiseducatie verstrekt, wordt straks
samengevoegd tot één budget dat de
gemeenteraad naar eigen voorkeur
verdeelt. Die verdeling zou wel eens
anders kunnen uitvallen dan wense
lijk is, omdat menig gemeenteraad
geen correcte afspiegeling is van de
ware politieke verhoudingen, aldus
Lankhorst. Volgens hem worden de
uitslagen van de gemeenteraadsver
kiezingen vertroebeld. „In tachtig tot
negentig procent van de gevallen
wordt de uitslag bepaald door het
landelijk beeld. Wethouders kunnen
daardoor arrogant bezig zijn."
Vervolgens herleidde Lankhorst socia-
Voor de tweede maal deze maand
heeft de Texelse politie een psychisch
gestoorde vrouw aangehouden en te
ruggestuurd naar de overkantse in
richting waar zij verblijft. De vrouw,
op pad met een hond en een geit,
was vrijdag een bungalow aan de
Bakkenweg binnengedrongen. Omwo
nenden waarschuwden hierop de po
litie. Begin juni was zij aangehouden
toen zij samen met haar broer illegaal
kampeerde nabij Den Hoorn.
Ie vernieuwing tot een kwestie van
herverdeling van inkomen: „Voor aller
lei sociale noden is onvoldoende geld,
terwijl de hoge inkomens blijven stij
gen. Minder inkomensstijging bete
kent méér geld voor collectieve
voorzieningen, dingen waarvan ieder
een vindt dat er meer geld voor no
dig is." Economische groei als middel
om over meer geld te beschikken,
verwierp Lankhorst vanwege de be
lasting voor het milieu. Over dit laat
ste onderwerp hield Lankhorst een
vurig betoog, wat ook in de discussie
na afloop van de spreekbeurt door
werkte. Het thema „sociale vernieu
wing" raakte hierdoor op de
achtergrond, maar voor Groen Links
is milieu nu eenmaal verreweg het
belangrijkste item.
Het jacht „Johanna" van G. Wester-
laken uit De Waal moest zondagmid
dag worden losgetrokken van
zandplaat de Razende Bol. Het schip
was daar gestrand, nadat het roer
was gebroken. De schipper vroeg om
assistentie, waarna de whipperploeg
van De Koog in actie kwam. Met de
rubberboot waren de redders snel ter
plaatse. Mede dankzij» het feit dat het
opkomend tij was, trokken ze de „Jo
hanna" snel vlot. Omdat de schipper
intussen een reserve-roer (helmstok)
had gemonteerd, kon het jacht op
eigen kracht koers zetten naar thuis
haven Oudeschild.
Brwvvn van lezar»
Bij het zien van de aanplakbiljetten
wordt herhaaldelijk de vraag gesteld
„Gaan wij ook naar het circus?". Als
hierop bevestigend geantwoord wordt,
komt de vervolgvraag - tot vervelens
aan toe - „wanneer gaan we dan??"
Zondag, dan gaan we naar het circus",
zo luidt de belofte. Hiep, hiep, hoera!
De daarop volgende drie - voor een
kind lange - dagen blijven ze vragen
„wanneer is het zondag, hoeveel
nachtjes nog?" Eindelijk is het dan zo
ver, het is zondag. In de loop van de
dag stijgt de spanning. „Gaan we
nou?" Voor alle zekerheid wordt de
Texelse Courant er nog even door me
nig ouder op nageslagen, waar staat
vermeld dat het circus om 15.00 uur
begint (echter op de borden wordt
14.00 uur vermeld). Opgetogen, zin
gend en vol verwachting gaan ze er op
af, sommige kinderen komen helemaal
op de fiets uit Oudeschild en Den
Hoorn. Wie schetst echter de verba
zing als bij de tent aangekomen, blijkt
dat de voorstelling al een uur in volle
gang is. Over de teleurstelling, het kin
derverdriet en de tranen die rijkelijk
vloeiden hoeven we niet uit te wijden.
Menig ouder kan zich daar wel iets bij
voorstellen. Heel logisch overigens, het
was immers beloofd en nu ging het in
eens niet door. Wat is nu de lering uit
het bovenstaande:
1. Er zijn natuurlijk erger dingen;
2. Pedagogisch gezien is het wellicht
beter niet al te lang te voren over het
bezoek aan het circus te praten;
3. Een klein drukfoutje kan grote gevol
gen hebben, vooral bij kinderen (én bij
het circus Harlekino);
4. Het natrekken van een aankondiging
verdient aanbeveling.
Dat de terugreis iets minder opgewekt
verliep hoeven we niet nader uit te
leggen.
Namens de ouders van de vele teleur
gestelde kinderen,
Liesbeth Rijk
Naschrift redactie: Wij hebben voor de
komst van het circus telefonisch con
tact gehad met directeur Peter Ver
berk, die ons deze tijden heeft
doorgegeven, die zouden worden aan
gehouden in verband met de televisie
uitzendingen van het W.K.-voetbal. Dat
achteraf toch andere tijden zijn gehan
teerd, is niet onze schuld en als wij dat
op één of andere manier te horen had
den gekregen hadden we daar uiter
aard melding van gemaakt.
Een aanrijding tussen een bromfietser
en een personenauto liep donderdag
middag goed af. Niemand werd ge
wond en de schade was gering. De
aanrijding gebeurde op de hoek Gast-
huisstraat/Hollewal/Vogelenzang. De
bromfietser, een 16-jarige jongen uit
Den Burg die het kruispunt naderde
op de Gasthuisstraat komend uit de
richting Hogerstraat, verzuimde voor
rang te verlenen aan de automobilist,
een Duitse toerist.
In de Ferrever vonden afgelopen vrij
dag examens van het kyokushin kara
te plaats. Sensei Pim Viguurs (3e
dan) nam de examens af. De karate
club, die vorig jaar nogal wat leden
verloor, doordat verschillende karate-
ka's voor studie naar de overkant
vertrokken, heeft dit seizoen weer
aardig wat nieuwe leden in de dojo
mogen begroeten.
Uitslagen:
De geslaagden van laag naar hoog: voor 9e
Kyu (witte band met blauwe streep): Rainer
Moranz, Cees Hoep, Jo Lanser. Bea Timmer.
Voor 8e Kyu (blauwe band). René Daalder,
Ada Nooy, Chantal Mosk. Voor 5e Kyu (gele
band met groene streep): Rogier Rood.
