Willem Vos, nieuwe Texelse huisarts:
JUDERDAG 12 JULI 1990
TEXELSE COURANT PAGINA 7
drie juli was alles in kannen en krui
ken, en konden de patiënten, die
voor een groot deel al kennis hadden
gemaakt met de nieuwe situatie,
middels eenbrief worden ingelicht.
En zo deed Willem Vos zijn intrede in
het gilde van de Texelse huisartsen.
Maar nog is hij niet van plan op zijn
lauweren te gaan rusten. Het spreek
uur is zodanig verdeeld dat dokter
Coutinho 's morgens de eerste uren
werkt, waarna Vos het van hem
overneemt. In de ochtenduren die op
deze manier voor hem vrijkomen,
werpt Vos zich vol ijver op zijn rech
tenstudie, want alleen medicijnen is
hem niet genoeg. Volgens Vos zijn de
grenzen tussen rechten en medicijnen
dermate aan het vervagen, dat het
zeer aantrekkelijk is om van beide za
ken verstand te hebben Deze visie
dateert ongetwijfeld uit zijn studen
tentijd in Groningen, waar hij zijn wo
ning deelde met anderen, die of ook
medicijnen, of rechten studeerden.
Tijdens de gezamenlijke maaltijden
waren er derhalve drie onderwerpen
voor een gesprek: De mensen zelf,
medische problemen en juridische
vraagstukken. Zeven jaar lang heeft
Vos zich dus kunnen verlustigen in
rechtskundige discussies. En momen
teel, met de ontwikkelingen die de
medische wetenschap doormaakt, is
verstand van juridische aangelegen
heden haast onontbeerlijk voor een
huisarts. Het onderbreken van zwan
gerschappen, de euthanasie en het
onderzoek naar de DNA-structuur, dit
alles vraagt om juridisch/medische
oplossingen. Het gezondheidsrecht is
een zich snel ontwikkelende weten
schap. Bovendien heeft Vos in zijn
periode als waarnemer zoveel huisart
sen gezien die na hun vijfenvijftigste
levensjaar eigenlijk geen zin meer
hadden en waren afgetobd, zonder
idee om opnieuw hun handen uit de
mouwen te steken, dat hij een zeker
reserve wil opbouwen. Daarnaast
heeft hij het idee dat juristen en art
sen op dezelfde wijze tegen de we
reld aankijken, zij denken op dezelfde
manier. Dat kan de studie zeer ver
eenvoudigen. Juristen hebben een
wet, waarbinnen alles zich af dient te
spelen, en artsen hebben een li
chaam, waar iets aan mankeert. Een
duidelijke overeenkomst.
Maar voorlopig is Willem Vos huisarts
op Texel. Een taak, die hij bijzonder
serieus neemt. Volgens Vos is luiste
ren de basis van het arts-zijn. Niet
dat het voeren van een goed gesprek
zijn eerste taak zou zijn, maar het is
wel zo dat een arts veel kan halen
uit hetgeen hem wordt verteld. Vos
ziet de patiënt het liefst als een
mens, die zich graag als zodanig be
handeld wil zien. Natuurlijk is het ge
nezen van het lichaam een
belangrijke taak, en zonder meer de
taak van de dokter, maar het uitzoe
ken waar de klachten vandaan ko
men, is haast nog belangrijker. En
daar hoopt Vos achter te kunnen ko
men door naar zijn patiënten te
luisteren.
Voor de patiënten van Coutinho ver
andert er weinig. De meesten heb
ben inmiddels kennis kunnen maken
met Willem Vos, en de ervaringen
zijn van beide kanten over het alge
meen goed te noemen. Bij het ma
ken van een afspraak kunnen de
patiënten een eventuele voorkeur
uitspreken als zij het liefst door een
van beide doktoren worden gehol
pen. Als zich geen spoedeisende ge
vallen voordoen, zullen de dokteren
zich aan deze afspraak houden. Ook
bij het aanvragen van visites kunnen
de patiënten hun voorkeur uitspre
ken.
Tekst: W (Pipl Barnard
Foto's: Pieter de Vries
„Grens tussen arts en
jurist steeds vager"
De eigen patiënten zijn inmiddels schriftelijk over de veranderin
gen ingelicht: Aan het eind van de vorige week verlieten ruim
achthonderd brieven het felgele huis aan het Schilderend. Brieven
waarin dokter Coutinho zijn patiënten meedeelt dat het hem met
het stijgen der jaren beter lijkt de patiëntenzorg in zijn praktijk
niet langer alleen te doen. Per drie juli is Coutinho officieel geas
socieerd met dokter Willem Vos, die al ruim een half jaar met
hem samen de praktijk heeft gevoerd.
weer op zijn studie. In 1982 verruilde
hij het studentenleven van Groningen
voor het studentenleven in een klein
ziekenhuis in Australië, waar hij zich
zelf wat meer vrijheid kon gunnen.
Werkend als 'juniorco' was hij be
schikbaar voor allerlei assistenten
klusjes en kon hij zich bekwamen in
enkele klinische vakken, waaronder
de Róntgen-fotografie, de cardiologie
en de kindergeneeskunde, die zich al
tijd al in zijn speciale aandacht had
mogen verheugen. Maar nog was de
reislust van Vos niet gestild. Op een
vraag van zijn zuster, die in het pas
onafhankelijk geworden Zimbabwe
een ziekenhuisje leidde, trok hij naar
Afrika. In het nog steeds door on
lusten geplaagde land, nam Vos een
beslissing die bepalend zou zijn voor
zijn verdere toekomst. Had hij zich
eerst altijd voorgehouden kinderarts
te willen worden, in Zimbabwe kreeg
hij met zeer veel verschillende zaken
te maken, en deze afwisseling sprak
hem zo aan, dat hij de beslissing
nam af te zien van een specialisti
sche opleiding, en huisarts te wor
den. Volgens Vos leek het werk dat
hij in het ziekenhuis in Zimbabwe
deed erg op de dagelijkse routine van
„Tenslotte hoop ik dat U
het vertrouwen, dat velen
van U mij al zo lang ga
ven, ook aan dokter Vos
wilt schenken. Volgens mij
is hij dat ten volle waard."
- dokter Coutinho in een brief
aan zijn patiënten
de Texelse huisarts. Ook daar werd
de dokter betrokken in een grote ver
scheidenheid aan klachten en kwa
len. Vergeleken bij Zimbabwe houden
zijn handelingen hier echter eerder
op: Daar werden ook keizersnedes en
operaties ter plekke verricht. Wellicht
door deze ervaringen heeft Vos nog
altijd een zwak voor de chirurgie. Een
chirurgische ingreep is nog altijd een
welkome afwisseling in zijn dagelijks
werk.
Terug in Nederland voelde Vos de tijd
dringen en nam hij de beslissing af te
studeren. Hij vond zichzelf nu de
leeftijd en de ervaring hebben om de
stap te wagen en in 1986 legde hij
zijn arts-examen af. Met in zijn ach
terhoofd nog steeds het idee kinder
arts te worden, ging Vos vervolgens
naar Amersfoort waar hij een volledi
ge tropenopleiding volgde. Onder
druk van de omstandigheden koos hij
echter, toen hij een opleidingsplaats
kon krijgen, toch voor de huisart
senstudie, die hem uiteindelijk naar
het Schilderend zou voeren.
Zoals gezegd, voltooide Vos zijn hui
sartsenstudie in de praktijk van dok
ter Barnard in Oosterend. In die tijd
ging hij, op aanraden van zijn oplei
der, ook eens een blik werpenop de
werkwijze van de andere huisartsen
van het eiland, en zo wandelde Vos
op zekere dag de praktijk van Coutin
ho binnen. De werkwijze, de organi
satie, en de indeling van de praktijk
spraken de jonge dokter wel aan, en
hij draaide twee dagen mee in de
routine van Coutinho, volgens Vos
een huisarts in hart en nieren. En zo
werd zijn studie, die begonnen was
met farmacie in Groningen en liep via
Australië, Zimbabwe en Amersfoort,
op Texel afgerond.
Het doorlopen van de medicijnenstu
die is één ding, het vestigen van een
praktijk is echter een heel andere
kwestie Het aanbod van huisartsen
is groot, het aantal beschikbare prak
tijken gering. Na zijn periode op
Texel, verkortte Vos de tijd door her
en der waarnemingen te doen, een
werkwijze die veel onlangs afgestu
deerde artsen volgen, om het vak in
de vingers te houden en om overal
eens rond te kunnen kijken. Na ver
loop van tijd echter, viel zijn oog op
het Friese Holten, waar hij een kans
maakte een praktijk te kunnen over
nemen. In die tijd woonde Vos nog
steeds op Texel, maar om in Holten
een kans te kunnen maken, diende
hij toch te verhuizen. Een auto vol
bagage werd aan boord van de Mo
lengat gereden en de overtocht werd
aanvaard. Toen al, bij het afscheid,
werd Vos overvallen door een groot
gevoel van heimwee en hij zag met
lede ogen de Texelse kust van zich
wegglijden. In Holten kwam hij te
recht in een zeer gehorig rijtjeshuis,
en eigenlijk voelde hij zich vanaf de
eerste dag al niet thuis. Maar de
beslissing was nu eenmaal genomen
en teruggaan is altijd moeilijker dan
het bij het vertrek lijkt. De verwachte
praktijk liet echter op zich wachten,
en tijdens een zeilweek, waar hem
een parttime baan werd aangeboden
bij het Nederlands Huisartsen Ge
nootschap, viel de uiteindelijke beslis
sing: Op een goede dag trok Vos de
stoute schoenen aan en keerde terug
naar Texel. Nu liggen ook op Texel de
praktijken niet voor het oprapen,
maar Vos had een idee en goede
hoop. Met bevende vinger belde hij
bij Coutinho aan en vroeg de dokter
om een onderhoud. Gezeten in de
tuin stelde Vos botweg de vraag of
Coutinho er geen heil in zou zien met
hem te gaan samenwerken. Het toe
val wilde dat Vos op exact het juiste
moment binnenstapte, want Coutinho
zat juist de zwaarte van zijn beroep
te overdenken. Vooral de diensten
werden hem wat te veel en het eer
ste tegenbod was dan ook dat Vos
deze van hem zou overnemen, een
bod dat met graagte werd aangeno
men. Vanaf die dag draait Vos alle
diensten van Coutinho. Natuurlijk
was dat niet het uiteindelijke doel,
maar het was zonder meer een be
gin. Vol goede verwachtingen kocht
„Je kent iemand pas als
je zijn gevoel kent."
- Willem Vos
Vos een huis aan het Schilderend, en
de onderhandelingen gingen verder.
Coutinho bood aan het negen maan
den te proberen, om te zien of beide
artsen het zowel persoonlijk als me
disch met elkaar eens konden wor
den. Alles verliep voorspoedig, en na
negen maanden werd besloten de
praktijk ook financieel te gaan delen.
Nu kan dat niet zomaar, daarvoor
dient een vergunning te worden afge
geven door het college van Burge
meester en Wethouders. En omdat
de ambtelijke molens degelijk, maar
uiterst langzaam draaien, duurde het
nog drie maanden voordat de associ
atie officieel een feit werd. Pas per
praktijk van dokter Bob Coutinho
lio'n 2350 patiënten, waar de
jje passanten nog bij komen, en
5 dus gerust druk worden ge-
(ind. Inclusief weekend- en
mddiensten is de dokter erg veel
Itoijt met zijn werk, en blijft erg
gij tijd over voor zichzelf en zijn
si. Het was net op het moment
iCoutinho deze dingen overdacht,
«onverwacht Willem Vos voor de
sstond met de vraag of er wel-
leen plaatsje voor hem was. Nu
iVos geen onbekende op Texel,
ut korte tijd daarvoor had hij zijn
ët afgerond met een arts-
irtentschap van een jaar bij dok-
Barnard in Oosterend, in welke
«de hij al enkele dagen kennis
Imogen maken met de werkwijze
it praktijk van Coutinho. Op het
nent echter dat hij voor diens
litond, op de bonnefooi vragend
Veen baan, was hij al weer ge-
i tijd van Texel af, en had hij al
■dacht een praktijkplaats over te
een in Holten in Overijssel.
fen Vos werd vierendertig jaar ge-
ta geboren in Bennekom aan de
Iwezoom, het dorp waar kamerlid
«Koekkoek voor het eerst van
hdeed horen. Na het gymnasium
Ede te hebben doorlopen, trok hij
«Groningen, om aan de aldaar
Ktigde universiteit medicijnen te
instuderen. Toen echter was er al
«studentenstop op deze studie, en
«werd uitgeloot. Maar na een jaar
macie, kon hij alsnog een aanvang
ten met de vooraf door hem ge-
ten studie. Dat hij pas na tien jaar
«afstuderen, had niets met zijn
«gierigheid te maken, noch met de
!Srte van de studie, maar wel alles
f zijn bemoeienissen met het Gro-
'gar studentencorps Vindicat atque
kt IHet beschermt en handhaaft).
corps, dat opereert vanuit een
*9 gebouw op de Grote Markt,
ür namelijk debet aan dat Vos
studie bijna twee jaar lang links
Kt moeten laten liggen. Hij werd
"slijk aangesteld als een van de
mensen die zich bezig hield met
organiseren van het lustrum van
weniging. Van de vijf mensen
s Vos degene die het ingebrachte
tl mocht spenderen, een taak
"Itij zich met gloed en verve van
set. Het lustrum werd groots ge-
i De inspanningen van het corps
•teerden in een tiendaags festijn,
niet alleen de corpsleden en de
|"9e studenten, maar ook de ge-
e Groninger burgerij bij was be
kken. Voor Willem Vos waren de
9epunten van het feest het op-
®i van Joan Armatrading, het
«M en hetfeest in de parkeerga-
jf Dat laatste was waarschijnlijk
"voor de burgerij een memorabele
"tl, want het was het tijdperk van
Mc, en de punkband kon in de
Je ruimte van de parkeergarage
™(k eens met vol vermogen spe-
Het organiseren van het lustrum
«te Vos echter ruim een jaar van
t studie, want al met al had hij een
'e dagtaak aan het uitgeven van
rinengekomen gelden. Na het
kon Vos met meer in het ritme
Tn studie komen. Uit het lood
Ten Hoor alle drukte en alle
''«"neringen die de organisatie
!|ch had meegebracht, had hij
'een half jaar nodig voor hij weer
'"«slag kon. Een halt jaar waarin
«r'ei baantjes had, variërend van
j>en in de ijsfabriek in Bedum, tot
r' "Iben op de busdienst van Gro-
5®" naar Schiermonnikoog.
^'uiteindelijk kroop het bloed
bet niet gaan kon, en Vos
Otich met hernieuwde moed
