„We moeten nog wel veel oefenenFrans! DE REIZIGER denkt aan koffers pakken Zondagavond Fratsen in Klif 12 Lies Pieterse - de Boo terug op de planken WEEKEND LjDAG 22 MEI 1992 i hop jjiciu. uirv»- '""O 111 ij i i ii iui_ui_ i uv. lijd om met mij naar het theater te gaan. Ik groeide op mèt en tussen de ar tiesten. Mijn ouders namen na de oor- logde zaak van mijn grootouders over. Het was een grote cabaret/dancing met 6 «el 25 man personeel. Orkest, ar- aan tiesten, bediening, noem maar op." Ze stamt uit een Amsterdams artiestengeslacht en be schikt over een „dijk" van een stem. Amper veertien jaar oud zong ze al in cabaret/bar/dancing „Caliënte" van haar ouders aan het Leidseplein de sterren van de hemel. Eenmaal op Texel beschouwde ze het zingen als een afgesloten periode. Gelukkig liet ze zich een paar jaar geleden overhalen mee te doen aan een musical en verrast maakte Texel kennis met de bijzondere zangkwa liteiten van Lies Pieterse-de Boo. Deze week verzorgde ze samen met de Klapband en echtgenoot Frans Pieter se een optreden voor de gasten van de Henri Dunant van het Rode Kruisdie lag afgemeerd in de haven van Oudeschild. Jk ben het kind van een zangeres en een pianist", vertelt Lies. „Mijn moeder me geen zwemmen of schaatsen, niaarop cultureel gebied ben ik niets te kort gekomen. We woonden op een steenworp afstand van Carré en de itadsschouwburg lag vlak achter de van mijn ouders aan het Leidse plein. Elke zondag nam mijn moeder de BROADWAY-REVUE jaren twintig trokken haar groot ouders met een „Broadway-revue" door het hele land. Beroemde collega's uit die tijd waren Louis Davids en Lou Ban dy. Elke drie weken werd een nieuwe re ine geschreven' en ingestudeerd. „Mijn oma was zangeres en danseres. Ze is 93 «orden. Mijn grootvader was cellist saxofonist. Hij was van deftige komaf enhad conservatorium gedaan. Opa be landde in de orkestbak van de revue van pk Voogt in Amsterdam en oma stond op het toneel. Ze was danseres en voor die tijd nogal frivool. De deftige fa milie had nogal wat moeite met deze uitbundige dame met haar veel te korte rokken, dus was men tegen deze verbin tenis. Het heeft dan ook nog jaren ge duurd voor grootvader haar op een nette manier aan zijn familie kon voor stellen. Op een keer zou dat gebeuren - ze hadden inmiddels al een kind - toen oma ineens hartstochtelijk verlangde naar een portie vette paling en een ci troentje met suiker. Daarom werd het voorstellen maar weer wat uitgesteld, want ze was vettig van de paling en rook naar de drank" schaterlacht Lies. Ze heeft schitterende foto's van haar voorouders. „Mijn vader was enig kind. Hij was een begaafd pianist en mijn moeder een veelbelovend zangeres. Vlak voor de oorlog maakten ze een plaat, maar de oorlog maakte een abrupt einde aan haar carrière." Na de oorlog namen haar ouders de zaak aan het Leidseplein over van haar grootouders. Lies groeide op in het brui sende Amsterdamse horecaleven. Vanaf haar twaalfde werkte ze mee. Poetste as bakken, wreef vloeren, verving de juf frouw van de garderobe en hakte eindeloos ijsblokjes. Tussen de bedrij- ven door deed ze de vooropleiding voor het conservatorium en kreeg jarenlang zangles van de ouders van Thérèse Steinmetz. „Die twee waren een paar apart. Zij gaf les in het populaire genre en hij was op de klassieke toer. Als ik de trap op kwam rennen, trokken ze me al lebei aan een arm. Éérst bij mij!" JAZZ Thuis in de zaak begon ze steeds vaker voor publiek te zingen. Artiesten wer den ziek en dan viel ze in. Ze was van alle markten thuis. Spaans, Italiaans, smartlappen en stukken van haar idool Barbara Streisand. Maar het liefst jazz, véél jazz. Toch had ze geen ambitie een ster te worden. Haar moeder maakte een afspraak met een platen bons die zeer geïnteresseerd was. Lies annuleer de op eigen houtje die afspraak: „Ik zag dat alle beroemde artiesten die bij ons optraden in een muzikaal keurslijf wa ren gestopt en ik wilde zélf bepalen wat ik zong. Imca Marina werkte wel eens bij ons. Zij deed soms de meest fantasti sche jazz-stukken en geen mens hoorde dat ooit van haar op radio of TV." Toen ze zestien was, werd haar drukke maar vrolijke leven ruw verstoord door de plotselinge dood van haar vader. De immense verantwoordelijkheid voor het grote bedrijf was voor Lies en haar moe der erg zwaar. Vastberaden hielden ze het samen nog een flink aantal jaren vol, maar om gezondheidsredenen kon Lies op een bepaald moment niet meer op deze manier verder. FRANS Door persoonlijke omstandigheden be landde ze begin jaren tachtig op Texel. Ze snoof de lucht op en besloot dat ze hier, en nergens anders, wilde wonen. Ze werkte vijf jaar op de Skuul, de de pendance van de Jellinek-kliniek. ,,Heel goede jaren", zegt ze. „Het werk in de hulpverlening is zwaar, maar we hadden en perfect team." Het werk boeide haar zo, dat het zingen volledig op de achter grond raakte. Op een verjaardag maakte ze kennis met Frans Pieterse van de Kar- seboom en inmiddels zijn ze twee dochters rijk. „Toen onze oudste werd geboren heb ik nog een jaar doorge werkt. Maar ik genoot zo van ons kind dat ik het niet meer kon combineren." MUSICAL Een paar jaar geleden werd ze gevraagd mee te werken aan een musical, en zo stond Lies na jaren weer op de planken. Het was een rol die haar op het lijf was geschreven en Texel genoot. Met een big smile zegt ze: „Ik zei nog: als je het op m'n lijf wilt schrijven, dan heb je wel véél tekst nodig!" Onlangs werd ze benaderd om op de Henri Dunant te zingen. Na enige aar zeling besloot ze zich erin te storten. Ze riep de hulp in van Ruud Nooy en sa men met de Klapband werd een geva rieerd repertoire doorgenomen. Echtgenoot Frans, bekend als virtuoos accordeonist, nam ook een deel van het programma voor zijn rekening. Lies: „Het is heel leuk samen met Frans op te treden. Op Koninginnedag hebben we een aantal héél oude stukken uit het re pertoire van oma gedaan." Frans vult aan: „De vrouwenmoordenaar" over Landru, weet je wel en de Valeta. Dat soort dingen.". Ze zijn wel van plan in de toekomst vaker samen muziek te ma ken. „Maar we moeten nog veel oefe nen, Frans", zegt Lies bezwerend tot haar echtgenoot. En Frans grijnst breed IMRHMRMHi De stemming zat er in de warme en volle salon van de Henri Dunant al gauw in. Als op het Leidseplein de lichtjes 's avonds branden gaan" was één van de vele Nederlandstalige liedjes waarvan de gasten aan boord van het bekende Rode Kruisschip woensdagavond intens genoten. Misschien kent u deze nog?" vroeg Lies aan het overwegend wat oudere pu bliek. Instemmend werden de Amsterdamse tulpen meebezongen. De meeslepende Klapband met als sprankelende zangeres Liliane Hoogerheide bracht op een heel eigen en ontwapenende wijze krakersvan Drukwerk tot en met „De Clown" van Ben Cramer. De Henri Dunant legde woensdagmiddag in Oudeschild aan. De afdeling Texel van het Rode Kruis verzorgde het avondpro gramma met de Texelse artiesten. Donderdagochtend nam het hospitaalschip, met aan boord bijna 300 mensen weer af scheid van Texel en vervolgde haar reis. Aan alle leuke dingen er is een tijd van komen er Oost west, thuis en zo zijn er nog wel een paar cliché's te bedenken als start voor deze aflevering. In ieder geval hoort ook opruimen - opgeruimd staat net jes - bij een naderend vertrek en op het moment dat u dit leest, ben ik vermoedelijk druk in de weer met een dweil en een emmer sop. He!huisje dat ik met zoveel plezier be loonde, zal weer neutraal terrein wor- kn en de buren zullen spoedig opmerken dat de „pintor Holandes" meer dagelijks langsmarcheert. Mijn koffers zijn bijna gepaktm'n teke ningen zorgvuldig opgeborgen en de ouvenirs rammelvrij tussen de overge ven - niet geruilde - kleren verpakt, fermoedelijk heb ik behoorlijk overge wicht met m'n stenen en stoffelijke her- nneringen, maar zelf ben ik iets afgevallen, dus dat compenseert aardig, tangens leuk om te vermelden dat nu «n nieuw vliegtuig de lijndienst onder- joudt. Dit toestel werd ingezet kort na- Wik in m'n eerste verhaal melding had Smaakt van een bejaarde 707. Een on- ^oon snelle reactie van Lan Chile en Knonvermoede invloed van ons Texels offerdje ^ogvliegen, met een onderbreking in Miago voor de afbouw van de contac- n. zal ik doen met een zeer voldaan M. Het realiseren van een jongens- ro°m is een voorrecht dat helaas niet °or iedereen is weggelegd (al kom je lie' veel gelijk gemotiveerde mensen W en de opgedane ervaringen zul- roe nog heel lang stof tot nadenken leven. VAKANTIE ^vensom ooit naar Paseiland te gaan "w te werken, heb ik op een heel ple- *ler|ge en zinnige wijze gestalte kun- en geven. Plezierig, omdat ik me esteund wist (en weet) door zoveel jenden die een beetje meedroomden "-zekerde laatste tijd, duidelijk mee- Zinnig, omdat ik naast nieuw °°k de vergeten zusterhand tussen eilanden alsnog vorm heb kunnen ipro Vanaf het moment dat ik - om |™jgmaar eens een cliché te gebruiken bepaald met stille trom vertrok, 'K gevoeld dat dit een zeer bijzon- ro en onvergetelijke reis zou gaan «aen. Niet eerder was ik zo ver van Mde reisjes naar Schotland zijn ^"ik om de hoek), maar nog be- Wer: Ik voelde me er verrassend BOe l an^en onder. Bfc/'tikasters krijgen bijna nog gelijk, ijvverkreis is een super-vakantie ge- en- als je de betekenis en de be- «Jty» van het woord - leegmaken, ruimte geven - tenminste letterlijk neemt. Dit eiland geeft volop ruimte voordromen, ontspanningen inspiratie. Hoewel ik op pad ging met een bepaal de voorstelling en zekere verwachtin gen, bleek toch veel anders uit te werken dan ik in gedachten had. Het „najagen" van een droombeeld, ge baseerd op een boek van ruim 30 jaar geleden, heeft vanzelfsprekend risico in zich. Het eiland is natuurlijk veranderd en de helden van toen zijn niet meer in leven, niet meer op het eiland, of in heel andere situaties. Hier en daar is nog wel iets te proeven van de vroegere sfeer, maar het eiland is nu overduide lijk in de greep van de „beschaafde" wereld en het toerisme. MYSTERY TOUR Het door veel - veelal Westerse - schrij vers opgeroepen mysterieuze imago lokt veel mensen naar dit bijzondere eiland en ongetwijfeld zal het aantal be zoekers nog flink toenemen. Tegelijker tijd zal de kans om het oorspronkelijke (mysterie) te ervaren geringer worden. De doorsnee toerist zal het eiland voor geschoteld (willen) krijgen via een „ma gical mystery tour": Een bezoek aan de krater, een middag Anakena palm- strand(je), een rondleiding door de Orongo (het dorp van de vogelmannen) en na een paar dagen en een afsluitende - Tahitiaanse - dansshow weer verder vliegen. Eenmaal thuis zal men zich af vragen wat nu het ware mysterie was: De beelden bij de krater of de veel te hoge prijs die werd betaald voor een le lijke kopie. De nogal eenzijdige benadering van het toerisme door de eilanders en de be perkte belangstelling van de toerist, heeft tot gevolg dat er hier een enorme produktie is van houten en stenen beel den, veelal kopieën van eerder gemaak te originelen, die zich voor het grootste deel in Westerse musea bevinden. Het standaardwerk „The art of Eastern is land" van Heyerdahl, met afbeeldingen van alle ooit aangetroffen kunstvoorwer pen en kunstvormen, dient al jaren als voorbeeld. Eigenlijk een belachelijk ge geven en het is ook een beetje bescha mend te moeten toegeven dat wij Europeanen in het verleden zoveel heb ben weggeroofd. Er worden wel pogin gen ondernomen om belangrijke stukken terug te krijgen, maar het is te betwijfelen of veel musea afstand willen doen van hun bezit. Naats de vele goede, soms ook erg lelij ke kopieën die door handige, maar beslist niet artistiek begaafde eilanders worden gemaakt (snijden en hakken is hier ongeveer net zoiets als breien bij ons), worden gelukkig ook opnieuw topstukken vervaardigd door wel dege lijk geïnspireerde beeldhouwers. EXPOSITIE Het werk van één van hen zal, als alles volgens plan verloopt, nog dit jaar op Texel te zien zijn. Het is de bedoeling een gecombineerde expositie te hou den van schilderijen en beelden, en aansluitend permanent werk in mijn ga lerie in voorraad te hebben. Indien de verder plannen (financieel) te realiseren zijn, zal deze beeldhouwer ook een ste nen noam op/voor Texel gaan maken, als teken van de band tussen de ei landen. Opmerkelijk is dat de kunstenaar soort gelijke idealen nastreeft als ikzelf en niet in de eerste plaats denkt aan een vergoeding in dollars, zoals de meeste van zijn (vaak mindere) collega's. Het feit dat hij opereert op een zelfde golf lengte, erg mooi werk maakt en dat graag in Europa wil laten zien, biedt voor beide partijen aardige perspectie ven. Werk van hem werd eerder ten toongesteld en bekroond in Chili en er is een permanente collectie in New York. Best eervol dus, om zij werk straks in De Scholerie te kunnen tonen. Andere gecombineerde exposities lij ken me in de toekomst niet ondenkbaar. De eerder genoemde expositiemoge lijkheid voor mijn werk in Santiago is bevestigd, maar zoals min of meer was ingecalculeerd, uitgesteld naar een later tijdstip. Achteraf ben ik hier wel blij mee, want het idee om toch weer onder druk een soort reisverslag te vervaardi gen en daarmee een entree te maken in een vooraanstaand cultureel centrum, leek me niet echt verstandig. Nu is er de afspraak om op een beter moment - met behulp van de officiële instanties - een goed voorbereide expositie te organise ren. Een zeer aantrekkelijk vooruitzicht. NO COMPRENDO Veel van mijn droombeeld en mijn mis sie is dus gerealiseerd of krijgt een inter- ressant vervolg in de nabije toekomst. Het verblijf op het eiland was een heel bijzondere belevenis. Opvallend en sti mulerend is ook de belangstelling voor mijn werk hier en inmiddels heb ik al enkele opdrachtjes gehad. Het heeft me wel verwonderd dat men veelal ver baasd is over mijn benadering en fanta sie. Vreemd op een eiland dat zoveel wonderlijke creaties heft voorgebracht en bol staat van de meest fantastische verhalen. Ook vandaag de dag worden er de meest onmogelijke dingen vertelt en creëert men voortdurend nieuwe (roddel)verhalen. Niet eerder was ik op een plaats waar zoveel wordt gekletst, wantrouwen heerst jegens de buren en waar je zelfs als vreemdeling voortdu rend wordt gewaarschuwd voor de stre ken van „de ander". Een beetje onprettig, maar gelukkig had ik altijd het excuus van „no comprendo - no ha- blar - eh, Spanish". Misschien wordt dir openlijke wantrouwen veroorzaakt door de concurrentieslag om de toeristendol lars, misschien door de geïsoleerdheid van het eiland en de bewogen geschie denis. In ieder geval heeft deze woon plek hoe dan ook effect op een mens. Volgens Boudewijn Büch zou je hier niet langer dan 168 minuten kunnen verblijven zonder gek te worden (Ave nue '91), maar dit zegt volgens mij meer over de onrust van de schrijver dan over het eiland. Dergelijke informatie be wijst wel en bevestigt ook mijn conclu sie dat een bepaalde - in ieder geval positieve - instelling is vereist om je hier te kunnen handhaven. Uiteraard had ik genoeg motivatie op gebouwd om er hier wat van te maken en de maanden die ik op dit wonderlij ke eiland heb doorgebracht zijn onvoor stelbaar snel omgevlogen. Ruim vier maanden zonder wereldnieuws, geen TV, geen radio, weinig muziek, koken en wassen met regenwater en schrijven bij kaarslicht. Alles (op die TV na) was anders dan thuis (waar de kans op gek worden misschien wel groter is). „Geac teerd" heb ik niet meer, maar het kan best zijn dat ik nog iets wonderlijks meemaak. Misschien tref ik de Texelaars nog die onderweg zijn per zeilboot en kan ik vast een beetje wennen aan mijn eigen taal, als ik ze in mijn enthousias me overdonder met sterke verhalen Nederlandstalige pop en rock and roll Gelooft u nog dat er ergens in Neder land een band bestaat, waarvan de mu zikanten op bijna onnatuurlijke wijze hun muziekinstrumenten zelf kunnen vasthouden en live zingen in de Neder landse taal, waarbij de rijm niet wordt geschuwd, en onderwijl in een zelfge maakt décor de presentatie naar het publiek op welhaast hilarische manier ten uitvoer brengen? Nee? Dan wordt het tijd om kennis te maken met FRATSEN. GEEN ACID! Een combinatie van gevoelige liedjes en stompzinnige onderwerpen. Bij voor keur spelen ze voor een jong publiek, maar ook bejaarde mensen blijven niet stil zitten bij hun optreden... GEEN RAP! Opgericht in '87 lijkt de tijd nu rijp om een doorbraak te forceren, 't Is niet om de eeuwige roem, maar gewoon om wat vaker van huis te zijn. GEEN CLOUSEAU! Ze stonden al samen op het toneel met de Boegies, Claw-Boys-Claw, Kevin Coy ne, Melrose en Slagerij Van Kampen. U bent gewaarschuwd! Hun muziek be vat geen achterstevoren opgenomen sa tanische boodschappen, doch indien men die er wel in hoort, staan zij er na tuurlijk ronduit achter. Dit is tekenend voor de cabareteske manier waarop de Diepenheimse formatie omgaat met popmuziek. GEEN MOESKROEN! De groep is echter niet onder één hoed je -of MUTS, de titel van hun eerste CD- te vangen. Ze doen denken aan Bots, maken zelfs herinneringen aan Sonne- veld wakker, maar ook Zappa en Motor- head razen voorbij. Ze hebben ook veel weg van de vergane Engelse glorie Al berto Y Los Trios Paranoias en The Bon zo Dog Doodo Band. FRATSEN!!! Vorig voorjaar stond Pater Moeskroen in Klif 12 en brak kort daarna door. Mis schien breekt Fratsen na dit Texelse op treden ook wel definief door. Maar of dat de groep dan wel ten goede komt is uiteraard de vraag. Zondag 24 mei, Aanvang 21.00 uur, En tree /TO,00, Vriendenprijs f7,50. Klif 12, Den Hoorn, telefoon 19633.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1992 | | pagina 11