WEEKEND
„Wat is er zo bijzonder aan ons?"
Burgemeestersvrouwen Schipper en Sprenger:
WEET JE NOG DIE TIJD VAN VROEGER
HORSZEL
December feestmaand
actie in Oosterend
SINT
EcoMaij-Weggen
Penning
Prijsvraag Vlaswiek
Bodywarmers voor
Texels paardenvolk
99 VRIJDAG 20 NOVEMBER 1992
PAGINA 9
HIERB'J UERKLCIffi? IK OOK
U WRDDENZEE-WflflRDIG!M
anTiv* '12
VRD NRQR YOüP"/«HEk
Het winkelend publiek kan de komen
de periode in Oosterend weer profite
ren van de „Decemberfeestmaand"-
actie. Bij negen zaken zijn speciale
rood-witte spaarzegels verkrijgbaar. In-
leveraars van volle spaarkaarten dingen
mee naar een prijzenpakket met als
hoofdprijs een contant bedrag van
f750,-. De actie loopt van woensdag 25
november tot en met donderdag 24 de
cember.
De actie heeft dezelfde opzet als in
voorgaande jaren. Voor elke gulden aan
boodschappen is een zegel ter waarde
van een stuiver verkrijgbaar. Met 200
zegels is de spaarkaart vol. De deelne
mende bedrijven zijn Electra Duinker,
Slagerij Dros, bakkerij 't Gouwe Boltje,
Bremer Schilders, Slijterij De Jong, Ria
Trap's Buurtwinkel, Timmers Bakkerij,
Tatenhove Textiel en A-markt G. Koot.
Klanten maken kans op geldprijzen. De
eerste, tweede en derde prijs (resp.
f750,-, f500,-en f250,-) worden contant
uitgekeerd, de overige prijzen in Stren-
der waardebonnen. De vierde tot en
met zesde prijs zijn waardebonnen van
100,-, de zevende tot en met tiende
prijs f 50,-. Omdat de actie voor de vijf
de maal wordt gehouden, is er daar
naast een lustrumprijs, een diner voor
twee personen in Rotisserie 't Kerkplein.
In dit restaurant vindt ook de trekking
plaats. Voorzitter Jaap Hin van de dorps- j
commissie bepaalt op dinsdag 5 januari I
wie de gelukkigen zijn.
1. Various - Greatest Hits 4
2. Various - Greatst Hits of the 80's
3. Kinderen voor Kinderen - Vol. 13
4. Eric Clapton - Unplugged
5. Various - More than a feeling
6. Joe Cocker - Best of
7. Lionel Richie - Back to front
8. Various - Woman in Love
9. Various - Turn op the Bass
21 22
10. Cher - Greatest Hits
Morgen komt-ie, maar elk jaar word ik banger dat het niet door gaat. Dat komt
door zijn gebrekkige PR. Public Relations betekent volgens het woordenboek:
het leggen en onderhouden van goede betrekkingen met de buitenwereld en
een béétje zakenman kan niet meer zonder. Vroeger deed hij dat prima. Eind
oktober, hooguit begin november, kon je al in de krant lezen dat hij er aan zat
te komen (free publicity) en hooguit een week later werd je via zijn bakkers per
soonlijk benaderd om je chocoladeletters te bestellen (direct marketing), terwijl
de etalages van zijn winkels vol lagen met zijn eigen marsepeinen beeltenis
(product placing). Vroeger had je Sinterklaas, dan een tijd niks en dan, als een
soort toegift, Kerst en nog een beetje Oud en Nieuw. Drie weken geleden zag
ik al een winkel in Den Helder met alleen maar kerstspullen. Niks Sinterklaas.
Nu heb ik de Kerstman nooit gemogen. Een oubollige tuinkabouter, die sugge
reert dat hij met een arrestee en zes rendieren door de hemel komt glijden. Dat
is toch onzin. Met een beetje hulp durf ik nog wel met een paard op een plat
dak te gaan staan. Kortom: het gaat me te snel allemaal en er is te weinig aan
dacht. De afgelopen week hoorde ik al regelmatig vuurwerk knallen in Den
Burg. Het zullen de Nieuwjaarsrotjes van 1994 wel zijn.
D. WITTE ROEPER
VLINDERDASJE
Mevrouw Sprengër liet haar oog vallen
op het huis aan de Rozendijk toen ze
het benauwd kreeg in de ambtswoning
op de hoek Julianastraat-Weverstraat. Te
genover was een snackbar en haar brie
venbus was voortdurend gevuld met
mayonaise. „In het weekend zat ieder
een patat te eten in onze voortuin." Ze
hoorde dat haar droomhuis te koop
stond en belde er plompverloren aan.
De bejaarde eigenaar verscheen, slechts
gekleed in een zwembroek. „Wat wilt
u?" Bedremmeld antwoordde ze dat ze
mevrouw Sprenger was en had gehoord
dat het huis te koop stond. „Bent u de
vrouw van de burgemeester?" Ze knikte
en de man zei: „Wacht even!" De deur
ging in het slot en ze wachtte een kwar
tier. Toen ging de deur weer open, de
eigenaar had zich in driedelig kostuum
gestoken, compleet met vlinderstrikje.
„Toen mocht ik binnenkomen in het
huis waar ik zo gelukkig ben geweest!"
zegt ze met weemoed.
Twee burgemeestersvrouwen, allebei
intens betrokken bij het eiland. Voor de
één de dagelijkse gang van zaken en
voor de ander terugblikken op een voor
bije periode. Afstand is er niet meer. Iso
lement wel. Want het blijven
bu rgemeestersvrou wen
In de afgelopen jaren zijn - of lijken
- er al heel veel Dubbele von Sion-
penningen uitgereikt. Wie hem nog
niet heeft kan hem binnenkort ver
wachten: of is het toch een exclu
sieve onderscheidingJe moet je in
ieder geval gedurende het afgelo
pen jaar bijzonder verdienstelijk
hebben gemaakt voor het welzijn
van Texel. Nou, dat wordt een hele
opgaaf. Draag je iemand voor die
met zijn „goede werken" steeds de
publiciteit haalt, of zoeken we on
der al die anonieme Texelaars, die
op een onopvallende manier hun
bijdrage leveren aan ons welzijn?
Als een kwartje méér toeristenbe
lasting leidt tot extra inkomsten
voorde Gemeente en verlaging van
de reinigingsrechten dan moet die
penning dit jaar naar de krappe
meerderheid van de Raad, de over
werkende ambtenaren die de rot
zooi opruimen die door de
welvaart brengende toeristen wordt
veroorzaakt. Nou ja, kortom: geef
die vetlederen plak meteen bij het
bootkaartje, dan is dat voor altijd
geregeld....
Horszei
harde consequentie die inherent is aan
het beroep. Mevrouw Schipper relati
veert: „Ik lijd er niet onder, het is een
gegeven waar alle collega's mee te ma
ken hebben". Daarom zijn contacten
met andere burgemeestersgezinnen
ook zo belangrijk. Er is een goed con
tact met alle Waddeneilanden en de
kop-Noord-Holland. In de tijd van het
echtpaar Sprenger was het ook al zo.
„Er was eens een waddenconferen'tie op
'Terschelling. We reisden er met de
Texelse delegatie, waaronder de legen
darische wethouder Jan Daalder uit
Oosterend, vrolijk naar toe. Er stonden
Texelse belangen op het spel en ieder
een was uiterst geïnteresseerd. Onze
collega van Terschelling ontving ons ge
geneerd. Het probleem was, dat prinses
Beatrix en Claus aanwezig zouden zijn
in het kader van een werkbezoek aan
Friesland. Texel is nu eenmaal géén
Friesland en „Protocol is protocol".
Texel mocht er dus niet bij zijn. Wel
mochten we langs de kant staan, wan
neer het hoge bezoek langs kwam. De
Texelaars waren diep teleurgesteld. Jan
Daalder stelde voor heel hard
Bééééh...." te roepen als ze langs kwa
men. Beatrix heeft de mekkerende
schaapjes niet gehoord, want zo onbe
schaafd wilden de Texelaars zich toch
niet manifesteren. Maar het scheelde
niet veel!"
Mevrouw Schipper denkt met plezier
terug aan het werkbezoek van Koningin
Beatrix in 1987. uiteraard ging dat ook
gepaard met voorschriften en protocol.
De koningin had zich voorgenomen per
helikopter te arriveren en burgemeester
Schipper moest hemel en aarde bewe
gen om haar op de boot te krijgen. De
boot is zo wezenlijk voor Texel, dat bur
gemeester Schipper voet bij stuk hield.
Via allerlei tussenpersonen kwam de
boodschap uiteindelijk over. „Ze kwam
met de boot", lacht mevrouw Schipper,
„maar tijdens een onderonsje liet ze het
ons toch wel even weten."
Mevrouw Sprenger overkwam het dat
haar man belde met de mededeling:
„Zeg, overmorgen krijg je de koningin
te eten en niemand mag het weten."
Het was een tijd van grote droogte en
Koningin Juliana wilde zich incognito
op de hoogte stellen van de problemen.
Het betrof een gezelschap van meerde
re personen waaronder Koningin Julia
na en de Freule Roëll. De wens was een
lichte maaltijd en verder geen drukte.
Mevrouw Sprenger, voor geen kleintje
vervaard, zakte toch maar even perplex
op een stoel en dacht na. „Was jij er
maar geweest" schatert ze tegen me
vrouw Schipper -de kookexpert.
„Maar goed, ik dacht: als ze het eenvou
dig wil, krijgt ze dat ook. Mijn dochter
Nans hielp met de tafelschikking, maar
de Koningin riep: „Geef de bordjes
Onze kinderen hingen die allemaal op
in dat toilet. Juliana hield van dit soort
humor en hing schaterend over de trap
leuning. Uiteindelijk stond het hele ge
zelschap ons toilet te bekijken."
in eerste instantie ontkennend. „Texel is
wat dat betreft een heerlijke gemeente.
Zeker in de zomer kun je opgaan in de
anonimiteit". Ze gaat wél correct ge
kleed het dorp in. „Onwillekeurig hou
je daar toch rekening mee."
Mevrouw Sprenger haakt daar gretig op
in: „Wij woonden in het huis aan de Ro
zendijk waar tegenwoordig Jan Wolkers
woont. Ik liep vaak in een broek, maar
piekerde er niet over om naar Den Burg
te gaan zonder me eerst om te kleden.
In Den Hoorn deed ik m'n boodschap
pen eens toevallig wél in een broek. Er
was bij Goënga consternatie. Ze hadden
niemand om een bestelling naar Den
Burg te brengen. Ik riep: Ik rij er wel
even langs. Ik belde aan bij het adres in
Den Burg en de oudere dame die .de
deur opende keek me verbijsterd aan.
„U bent de vrouw van de burge
meester....in een broek!" Ik voldeed
kennelijk niet aan het toenmalige ver
wachtingspatroon."
EEN BAAN
Mevrouw Schipper: „Het is niet zo lang
geleden, dat je voor het oog van „den
volke" de was op zondag niet buiten
mocht hangen. Zo was het ten strengste
verboden, zélf spons en zeem te hante
ren om de buitenboel te doen. Het heb
ben van een baan was helemaal uit den
boze". Mevrouw Schipper geeft koo
klessen. Zoiets was 25 jaar geleden nog
ondenkbaar. Het verwachtingspatroon
van de bevolking is veranderd. „Vroeger
werd je als vanzelfsprekend presidente
van een hele rits comité's.
Of je daar nu zin of aanleg voor had of
niet. Het is zinvol werk, maar het ver
plichte element is gelukkig een stuk
minder geworden". Mevrouw Sprenger
kan er over mee praten: „O ja, van de
dorpscommissie tot en met de
bejaarden-sociëteit,'er kwam geen eind
aan!"
ISOLEMENT
Mevrouw Schipper reageert voorzichtig
op de vraag of er sprake is van een isole
ment. Ja en nee. Er zijn hechte vrienden
aan de overkant, met name collega's die
in het zelfde schuitje zitten. „We heb
ben op Texel veel mensen leren kennen
waar we erg plezierig mee omgaan. Er
wordt wel eens in burgmeesterskringen
gezegd: Je kunt in de gemeente waar je
werkt geen échte vrienden maken." Me
vrouw Sprenger beaamt dat onmiddel
lijk. Het blijkt dat mensen praktisch niet
in staat zijn privé en maatschappelijk le
ven te scheiden. Dat is de eenzame en
Op vrijdag 27 november houdt de af
deling verzamelaars van de Histori
sche Vereniging een bijeenkomst in de
Witte Burcht. Deze begint om 20.00
uur. Tevens is dan een ansichtkaarten
tentoonstelling van Arie Brans met als
onderwerp Oosterend en omgeving.
Alle belangstellenden zijn welkom.
Bijgaande foto is vanhet reeds lang op
geheven fanfarekorps VJOS uit Oost.
Dick Lemstra, telefoon 13076, wil
graag weten wie er op staan. De Texel
se familie op de vorige foto is niet
herkend.
Tijdens het populaire Radio Texelpro-
gramma Vlaswiek, dat wordt uitgezon
den op de zondagmorgen, is een CD te
winnen. Luisteraars worden uitgedaagd
vaderlandse liedjes te herkennen en de
titels door te bellen naar 21999. Wie de
meeste liedjes heeft geraden, komt in
aanmerking voor de prijs.
maar door!" Het was heel gezellig en al
les liep op rolletjes. Opeens wilde Julia
na naar boven om het uitzicht te
bewonderen.. Ze was verrukt van ons
huis. Ze ontdekte ons met spo.tprentjes
behangen toilet. In die tijd stond het
Texelse naaktstrand volop ter discussie
en verschenen er de gekste artikelen.
Door Wil de Leeuw
„De koffie staat klaar". Lutske Schipper
ontvangt ons gastvrij in het huis aan de
Vloedlijn. Op mijn verzoek vertellen
mevrouw Sprenger én mevrouw Schip
per over hun ervaringen. Voor de één
veel herinneringen, voor de ander het
leven van alledag. „Veel verplichtingen,
maar een heerlijk leven", zeggen ze
beiden. Het wordt een gesprek met een
serieuze ondertoon, maar doorspekt
met grappige anekdotes.
Mevrouw Sprenger was van 1968 tot '78
burgemeestersvrouw op Texel. In '87
overleed haar man. Drie jaar geleden
keerde ze terug naar het eiland, waar ze
zo gelukkig is geweest. Onlangs vierde
ze haar tachtigste verjaardag en werd
door haar kinderen verrast met een vijf
tal schapen in haar voortuin. Gelukkig
zijn ze van steen, zodat ze er geen om
kijken naar heeft.
Hoe is het om de vrouw van de burge
meester te zijn?
„Wat is er zo bijzonder aan ons?", kaatst
mevrouw Schipper terug. Mijn cliché-
antwoord veegt ze van tafel, „ledereen
gaat er altijd paradoxaal mee om", zegt
ze. „Aan de ene kant zijn we gelukkig
allemaal niet ontkomen aan het demo
cratiseringsproces en zijn we allemaal
eikaars gelijke. Aan de andere kant
word je op het moment dat je man is
benoemd de vrouw „van". Dan wordt
toch anders naar je gekeken en worden
bepaalde dingen van je verwacht."
„Laat ik voorop stellen", zegt ze nadruk
kelijk, „dat ik er niet moeilijk over wil
doen. Het is een heerlijk leven. Kijk,
Lutske Schipper maakt zélf wel uit wie
ze is." Toch voelt ze sterk het belang van
de vertegenwoordiging naar buiten toe.
Ze geniet ervan mensen te bezoeken bij
de meest uiteenlopende gebeurtenis
sen. Acte de presènce geven is onver
brekelijk verbonden met het beroep van
haar man.
VERWACHTINGSPATROON
Begonnen als een initiatief van rijvereni-
ging De Waddenruiters, maar inmiddels
uitgegroeid tot iets voor alle Texelse
paardenfanaten: een groene bodywar
mer met de opdruk „Texel". Deze is
voor ongeveer f65,- (de exacte prijs
hangt af van het aantal bestellingen)
door iedereen die affiniteit met paarden
heeft te bestellen bij Peter Dros in ma
nege Akenburg (14490 of 11782). De bo
dywarmer maakt geen deel uit van het
officiële clubtenu van de paardenvereni-
gingen, dus het is niet verplicht voor le
den om er eentje te nemen.
Op de vraag in hoeverre het haar per
soonlijke vrijheid aantast, antwoordt ze
