WEEKEND
RIMLACH
Geen vaarwel, maar een tot ziens
Wij wensen iedereen
veel goed nieuws
in 1993
HORSZEL
TEGENSTELLING
Net niet
De laatste
Net echt
De teloorgang
Henk Arend sen
Marija Westerlaken
Tessa de Graaff
I ZEG KON
NOU NERGENS
ANDERS OVER
L ."PRRTEN
HORZELS y,
OP VOLLE
ZEE?1.?
WAMP
=fflCH 70 MflRR
U NOS EENS wur
Q MEE LflflGS DE
H U)EG -J
OH GUT!! IK
ZIE BLLEMHBL
WITTE ROEPERS
ID IS HËT
BOOTSMAN
TRHMS
iSTIL IKKf»&
Iberichtuiti
J 1 DE RUIMTE
Rienks
Daan Welboren
Marijke Mulder
Cees Ribbens
G
PAGINA 14
WOENSDAG 30 DECEMBER 1992
Uitersten liggen vlak bij elkaar, tegenstellingen zijn vrij gemakkelijk tot één
geheel te smeden. Zo gaat huilen soms rimpelloos over in lachen en hoe vaak
zeg je „ja" terwijl je „nee" bedoelt. Hoe meer je weet des te beter besef je
dat je nog een hoop te leren hebt. Zo begin ik een nieuw jaar met het beëindi
gen van deze rubriek. De laatste witte roeper, de 90-ste vermeldt mijn compu
ter. De rubriek riep in de loop van de afgelopen anderhalf jaar ook
tegengestelde gevoelens op. D. Witte Roeper zou sowieso niet kunnen be
staan, immers, „Wittes benne Roems en Roepers nooit". Deze door het huwe
lijk samengesmede tegenstelling achtte men uitgesloten. De mooiste
tegenstelling kreeg ik onlangs van iemand die een oordeel velde over me
vrouw D. Witte Roeper en gelijktijdig het tegendeel beweerde: dat zeikwijf
lees-ik nooit".
D. WITTE ROEPER
r
Door Tessa de Graaff
Cor van Heerwaarden
Bijna een jubileum - 148 Horszel-
tjes - en toch een tragisch afscheid.
Dat is aan het eind van 1992 de ba
lans van een wekelijks stekelig
commentaar op het leven en wel
zijn op Texel. Nuchtere exploitatie-
cijfers en een overvraagde adver
tentiemarkt, van Kabelkrant tot
dorpsperiodiek, hebben een einde
gemaakt aan de TC3. Moeten we
daar nu echt rouwig om zijnHet is
al vaker gezegd dat men de Tesse-
laar eerst helemaal uitspelt, inclu
sief de bijlage om vervolgens te
constateren dat er weer hélegaar
niks in stond. Maar ondertussen...
Zelfs de neerbuigende toerist die
meewarig glimlachend de plaatse
lijke courant opslaat, wordt al snel
een trouwe lezer van dit onvervalst
Tesselse produkt. Dat het nieuws
bij veel lezers ook echt leeft, blijkt
uit de vele ingezonden stukken.
Soms heel fel, ongenuanceerd en
bij het onbeschofte af (want dat
steekt pas echt), of in een aandoen
lijke dichtvorm. Zo blijkt dat we
heel nadrukkelijk met elkaar en on
ze eilandgemeenschap bezig zijn.
De koningin plaatste met haar op
merking in de Kerstboodschap over
egoïsme een schot in de roos. Of is
het eigenlijk een open deurOok
op Texel wordt de discussie over
wat hier nog wel of niet kan, ver
troebeld door eigenbelang en op
komende verdraagzaamheid.
Daarom blijft ondergetekende ook
in 1993 onverschrokken steken om
u te amuseren, te shockeren, maar
vooral te inspireren. Een zéér leef
baar 1993...
Horszei
Zo, dat is 'm dan. Voorlopig de laatste.
Wat naar voor je, zei iemand tegen me.
Gek, dat gevoel heb ik nou helemaal
niet.
Toen de TC3 van start ging, maakte dat
veel emoties los. We werden uiterst ne
gatief ontvangen en ik kan dat gevoel
wel begrijpen. Wat minder leuk was,
was dat het vaak in het persoonlijke
werd getrokken. Maar dat hangt nou
eenmaal samen met het vak. Iedere ver
jaardag waar je komt is er altijd wel
iemand die zegt: „oh, nu moeten we
oppassen wat we zeggen, anders staat
het morgen in de krant..." Een grap met
een baard van meer dan een meter.
VEEL TALENT
Eindredactie voeren over de TC3 is een
enerverende bezigheid. Ideeën beden
ken, uitwerken en verdelen, zorgen dat
er foto's bij de verhalen zijn en natuur
lijk de lay out van de pagina's. Dat laat
ste en het begeleiden van medewerkers
is het leukste deel van het werk.
Texel herbergt veel talentvolle schrijvers
en schrijfsters. Ze hebben heel wat met
me te stellen gehad! Inleveren op tijd,
verhalen niet te lang, inleidingen pitti
ger....soms was ik wel een strenge juf.
Hele smeekbeden heb ik door de tele
foon gehouden als er op het laatste mo
ment nog een verhaaltje moest worden
gemaakt.
We hebben ook heel wat afgelachen
met z'n allen en elkaar een hart onder
de riem gestoken als we onzeker waren
over onze prestaties. We hebben een
fantastisch team opgebouwd in slechts
twee jaar tijd en ik ben hartstikke blij
dat de medewerkers hun schrijftalent
ook in de toekomst zullen aanwenden
voor de Texelse Courant.
MEER TIJD?
Tja en dan is er een voorlopig einde.
„Nu krijg je zeker meer vrije tijd", is
een veelgestelde vraag. Nou nee. Het
werk voor de TC3 gebeurde naast mijn
gewone werk voor de krant. En aange
zien we de leuke onderdelen van de
TC3 opnemen in de krant en die zelfs
nog beter willen maken de komende
tijd, krijg ik het niet rustiger. Gelukkig
maar, want ik zou tegen de muren op
vliegen.
Rest mij een woord van dank uit te spre
ken voor de lezers die ons afgelopen ja
ren hebben gesteund met tips en
reacties. Blijft u vooral bellen en schrij
ven. De Texelse Courant is er voor u. De
redactie en de medewerkers van TC3
zullen er alles aan doen om er een fan
tastisch jaar van te maken. Doet u dat
ook?
V
Wil de Leeuw is wegens vakantie aan
de overkant niet vereeuwigd.
Door Wil de Leeuw
Een échte reportertas kreeg ik van Sin
terklaas. Ondanks het binnenskamers
reeds bekende feit dat de TC3 per 1 ja
nuari de haven instoomt om er inciden
teel weer uit te varen. Mijn gezin kon
het niet langer aanzien dat ik gewa
pend met mijn dagelijkse rieten bood
schappentas „journalistje" speelde. In
het begin was het nog erger; bovenuit
de tas stak een veel te grote cassettere
corder met een -te kort- snoer plus
stekker. Zeker in het begin wantrouwde,
ik mijn geheugen.
Ik herinner me een interview met een
zingende barkeeper van vorige zomer,
waarbij ik in het afgesproken restaurant
naarstig op zoek moest naar een stop
contact. Vlak daarna raakte ik in het be
zit van een miniatuur recordertje met
madurodam-bandjes en batterijtjes.
Daaraan ben ik inmiddels zeer ver
knocht geraakt, nét als aan m'n electri-
sche schrijfmachientje. Een hechte
relatie met een computer heb ik niet,
hetgeen voornamelijk te wijten is aan
desinteresse mijnerzijds. Eén keer
bracht ik Tessa professioneel een artikel
verstopt op een floppy. Voor de zeker
heid een printje erbij. Geen overbodige
maatregel, want ze kon het nootje niet
kraken. Verkeerd systeem of zoiets. En
daarmee ben ik meteen aangeland bij
de hoofdredactie.
Stimulerend, onzekerheden wegla
chend, gaf Tessa mij de gelegenheid om
in de praktijk iets te leren over het vak
van journalist. Frans en Harry leefden
ook mee en van Frans mocht ik na mijn
smeekbede „Herman Finkers doen".
Een kletspraatje met Harry levert méér
tips op dan de cursus journalistiek van
het LOL Met Harry kom je d'r wel. Niet
aflatend hameren deze doorgewinterde
journalisten er op, dat alles over Texel
moet gaan. Voor de rest klets je maar
een eind weg.
Als TC3 medewerker snuffel je alleen
maar aan het vak. De stress, het bij
nacht en ontij uitrukken om het „har
de" Texelse nieuws te vergaren is er
voor ons niet bij. De ..leuke" dingen
waarvoor je meteen uitgebreide inter
views mag maken. Want daar ging het
om. Het is mateloos boeiend om met
Texelaars te praten over wat hen zoal be
zig houdt. Mensen die bezeten zijn van
iets willen daar graag uitgebreid over
vertellen. Er zijn ook anderen, die vin
den dat ze niet zoveel te melden heb
ben en in eerste instantie liever niet in
de krant willen.
Alle mensen waar ik met Bert en later
met March ben geweest, wil ik dan ook
hartelijk bedanken voor hun gastvrij
heid en het in ons gestelde vertrouwen.
Verder wens ik mijn collega TC3-ers
veel inspiratie het komende jaar; opdat
wij -aan boord gehesen van het vlagge-
schip TC1- een aandeel kunnen leveren
aan de wekelijkse vangst!
„Een filosofische beschouwing over het
afgelopen jaar en een gezonde vooruit
blik op het nieuwe, belicht in het kader
van het verdwijnen van TC3 en iets over
de zin van het lezen. En dat kort graag."
Zo luidde ongeveer de opdracht. En dat
tegen degene die niet meer actief bij de
totstandkoming van TC3 is betrokken
sinds Dirk Dootgewoon, onder drang
van adverteerders en lezers die hun goe
de naam te grabbel zagen gegooid, het
veld moest ruimen. Maar die toch, pas
sief, als gaatjesvulleren (onder pseu
doniem) over diverse onderwerpen
schrijvend, niet meer of minder deel
bleef uitmaken van de „TC3-kliek".
En nu? March Heijnen blijft haar (nu en
dan briljante) foto's maken, tekstschrij
vers zullen altijd fouten blijven maken
en er zullen altijd gaatjes te vullen blij
ven. Hoewel op de achtergrond, blijf ik
betrokken bij het produkt dat wij met
man en macht de plaats zullen laten be
houden trachten die het in de Texelse
samenleving toekomt. U hoort nog van
W. (Pip) Barnard
l/OOK-WARR DE
BENRNNING 16
GERED KAPITEIN
TESSA mm
Pip Barnard
