Je moet niet als een
te
jbot te werk
y Tntei :view
Bedrijvigfeft/
endrik Vermeer 25 jaar gerechtsdeurwaarder
Langs de weg
Wat 'ülzeggen wou...
Adoe!
Bedrijvig^/
Talk of the town
gaat weer open
TEXELSE 7 COURANT
DUVEKOT
"Océterend TEL 1
tallateur Duvekot
erft certificaat
Vrije School
Rondjezand er over
dag 9 APRIL 1993
Café 'Talk of the Town' aan de
Dorpsstraat in De Koog maakt zijn
naam waar. Na een spraakmakende
zomer kreeg het bedrijf een sluitin
gsbevel. Oorzaak: klachten, door ge
luidsoverlast. Aan de geluidsisolatie
van het gebouw lag het niet. Eige
naar Frits Langeveld rept zelfs van
„het meest geluiddichte bedrijf van
Texel." Waaraan het wel lag? „Het
bedrijf moest een alternatief worden
voor de verdwijnende nachtbedrij-
ven. Een goed dagbedrijf. In die eu
forie werden de disciplines waaraan
een ondernemer moet voldoen wel
eens over het hoofd gezien."
Volgens Langeveld heeft het succes
zich gekeerd tegen de toenmalige
pachter Gerard Schuiling. Was hij niet
voldoende voorbereid op het plotse
linge succes van Talk of the Town.
Waren keukencapaciteit en perso
neelsplanning niet optimaal. En zou
Schuiling zelf zozeer gedreven zijn
geweest om een goed alternatief te
realiseren voor de verdwijnende
nachtbedrijven dat de levende muziek
die hij overdag liet klinken naar bui
ten doordrong en dat 's avonds de
deur niet op tijd dicht ging? Lange
veld geeft dat toe maar benadrukt
dat het bedrijf geluidstechnisch goed
in elkaar zat zodat het op zichzelf
geen onoplosbaar probleem was.
Schuiling ging vorig jaar in beroep te
gen het sluitingsbevel van de ge
meente, Echter, bij de behandeling
door de Raad van State kwam hij
niet opdagen. Hij zou in de veron
derstelling hebben verkeerd dat het
niet nodig was omdat alles inmiddels
in orde was. Voor de gemeente was
het daardoor een eenvoudig gewon
nen zaak. Vorige zomer is een
hinderwet-vergunning aangevraagd.
Afgelopen maandag verbrak de ge
meente het zegel waarmee Talk of
the Town buiten bedrijf was gesteld
en vandaag is er een openingsfeestje.
Vooralsnog neemt Langeveld de za
ken waar. In principe gaat het bedrijf
op de oude voet verder, maar de le
vende muziek, waarmee afgelopen
zomer aan de weg werd getimmerd,
is afgeschaft. Verder zijn er techni
sche en andere maatregen genomen
om tot een betere exploitatie te ko
men. Afgaand op ervaringen van me
dewerkers bleek met name een beter
werkbare bar noodzakelijk. Welke rol
Gerard Schuiling in Talk of the Town
zal spelen, zal de komende weken
duidelijk worden.
Marija Westerlaken
aantijgingen, dan kan dat echt met.
Het is dan ook bijzonder pijnlijk dat
de heer Jan Brouwer vanuit zijn ge
drevenheid op een dergelijke ma
nier voor de Vrije School meent te
moeten waarschuwen (TC 2/4/93).
De Vrije School Texel verdient zoiets
niet, daar is het een te mooi initiatief
voor. Een ieder met een open blik
kan zich daar geheel vrijblijvend van
op de hoogte stellen.
V. Verweij-Brouns
Hilversum.
zwemmend in de richting van de
kusttotdat ze grond onder de voe
ten kregen. Op dat moment trapte
Jan in een zee-egel.
Tropische zee-egels zijn afschuwelijke
dieren. De zwarte, meer dan tien
centimeter lange naalden van deze
levende speldenkussens zijn vlijm
scherp en zeer bros. Ze dringen in je
voet tot op het bot en breken dan af.
Die afgebroken stukjes moeten er uit-
zweren en dat geeft veel ongerief,
meestal in de vorm van een uitge
breide ontsteking met koorts waarbij
je voet zo dik wordt dat een schoen
niet meer past. Geen leuk vooruit
zicht met een groot deel van de
Nieuw-Guineareis nog voor de boeg.
Het was weer zo'n moment waarop
je denkt: we lijken wel gek, waarom
doen we dit eigenlijk
Jan had in zijn rechtervoet minstens
tien steken opgelopen. In overleg met
mensen op de wal werd besloten de
gevolgen op inheemse wijze te be
zweren, zonder tussenkomst van een
dokter. De diep in het vlees gedron
gen naalden moesten kapot geslagen
worden; het gruis dat daarbij ont
stond zou door het bloed worden op
genomen en geen ontsteking
veroorzaken, zo werd uitgelegd. Het
leek me sterk, maar het was het pro
beren waard. Jan werd in zijn hotel
op bed gelegd en een Indonesiër ging
toen met een hard houten knuppeltje
langdurig op zijn voetzolen slaan. Het
was geen pretje. Jan liet dat luid
keels merken, zij het in de landstaal:
„Adoe, adoe, adoeü!" Maar zie, de
pijn week, zwelling bleef uit en Jan
had nergens meer last van. Dat is
natuurlijk niet alleen aan de inheemse
behandeling te danken, maar ook aan
zijn fantastische conditie. Ik weet nu
een mooi onderschrift voor die foto:
ijzeren kerel in houten bootje.
Harry.
Hncvrn van krcr* Ruilen rai>1wTv.rt)chjLhcKl van óp rrdxltc
Meer dan dertig jaar geleden zat ik
als dienstplichtige samen met Jan
Boon uit De Cocksdorp op Biak, in
het toenmalige Nederlands Nieuw-
Guinea. Jan wilde graag nog eens te
rug en was jaloers op mij omdat ik
dat inmiddels al een keer of wat had
gedaan. Het kwam er bij hem niet
van omdat hij moeilijk kon weglopen
uit zijn bedrijf. Maar nadat hij was
gedemoveerd tot eenvoudig werkne
mer bij Elko Vermeulen in Oosterend,
schreef hij in voor een groepsreis en
ik zorgde ervoor dat ik in hetzelfde
vliegtuig zat. Garuda zette ons des
gevraagd naast elkaar bij een nood
uitgang. Want daar is extra been
lengte en hoef je niet steeds over
een andere passagier heen te klim
men als je naar de wc wilt of een
kuiertje wilt maken. Zo kon het
ophalen van nostalgische herinnerin
gen al direct beginnen. Een van die
herinneringen betrof de talrijke toch
ten, die we maakten met een primi
tieve prauw langs de palmenkusten
van Biak. Ik had de vier meter lange
boot voor f40,- van een Papoea ge
kocht (de standaardprijs was een
tientje per meter) en er „Explorer"
op geschilderd, naar de eerste Ameri
kaanse kunstmaan. Destijds waren
op Biak nauwelijks wegen. De langs
de kust liggende kampongs waren
merendeels alleen per boot bereik
baar, zodat zo'n prauw eigenlijk on
misbaar was als je meer wou zien
dan het kazerneterrein en het schip
waarop we waren gehuisvest. Boven
dien was het goede lichaamsbewe
ging, want om vooruit te komen
moest je wel wat doen. Een foto van
ons, zittend in die prauw, verscheen
in 1962 in de Texelse Courant. Blij
kens het heroïsche onderschrift wa
ren we bezig de geheimen van de
Biakse kust te ontsluieren" om het
thuisfront ervan te doordringen dat
we zo ver van moeders pappot niet
alleen maar de beest uithingen. Zo'n
prauw is een rank vaartuig maar toch
betrekkelijk stabiel dank zij tenminste
een „vlerk", een van balsahout ge
maakte drijver. Dit staaltje scheeps
bouwkunst waarin geen spijker is
verwerkt, ziet er niet indrukwekkend
uit maar is de vrucht van eeuwenlan
ge ervaring. Er valt werkelijk niets
aan te verbeteren. Jong en eigenwijs
als ik was, dacht ik daar anders over.
Ik moderniseerdemijn prauw door
er dubbele hardhouten liggers op te
schroeven. Daaraan bevestigde ik
met stalen hoeken de drijvers. Ook
de romp voorzag ik van allerlei ex
tra's, waaronder een mastvoet, dollen
voor de riemen en een waterdichte
kast waarin ik mijn camera kon op
bergen. Al dat materiaal had ik ge
kregen van eilandgenoot Roel
Berkenbosch, die op Biak werkzaam
was bij het aannemingsbedrijf Inter-
vam. Dagen was ik aan het sleutelen
terwijl de Papoea's hoofdschuddend
toekeken. Ze hadden gelijk, want
toen het werk was voltooid bleek de
prauw zo zwaar te zijn dat ik hem
niet meer op eigen kracht het water
in kon dragen. En sporen deed hij he
lemaal niet meer, hij ging alle kanten
op, behalve rechtuit. Het was een le
vensles. Dezelfde avond sloopte ik al
le moderniseringen er weer af en
bracht mijn Explorerterug in de
primitieve staat.
In het vliegtuig spraken we af dat we
direct na aankomst op Biak weer
even in zo'n prauw zouden gaan va
ren, helemaal net als toen. We verga
ten dat we destijds met veel schade
en schande hadden leren omgaan
met zo'n ding. Ettelijke keren waren
we omgeslagen, tot groot vermaak
van de zonnebadende jongens op ons
schip en van de bemanning van de
„Holland-boten" die Biak maandelijks
kwamen bevoorraden. Op den duur
was je zo bedreven dat dit niet meer
gebeurde. Instinctmatig wist je pre
cies hoe je moest zitten, peddelen en
reageren op dwarsgolven en eventue
le fouten van je meeroeiende metge
zel. Omslaan kwam dan niet meer
voor, zelfs als je het wilde. Je ver
groeit op den duur met zo'n ding, het
wordt en verlengstuk van je lichaam.
In de kampong Ambroben op Biak
leende ik bij kennissen een prauw
van het type dat ik in 1962 bezat.
We gingen er beiden in zitten en lie
ten een foto maken. Die foto zouden
we later naast het plaatje van 1962
leggen en dan zou ongetwijfeld blij
ken hoe vitaal we er na al die tijd
nog uitzagen, afgezien van wat haar
uitval, een iets toegenomen taille en
een bril van andere sterkte. Na deze
fotosessie wilden de Papoea's nog
een eindje met ons varen, elk in een
verschillende prauw. Een paar hon
derd meter uit de kust midden in de
lagune kreeg de prauw van Jan een
onverwachte dwarsgolf te verwerken.
Jan reageerde blijkbaar te laat, want
het vaartuigje sloeg om. Op zichzelf
niks erg. De Papoea's vonden het
prachtig, maar Jan vond er niets aan
want op hetzelfde moment voelde hij
dat zijn portemonnee uit de zak van
zijn trendy bermuda-broek was
gespoeld. Letterlijk naar de haaien. Er
zaten slechts een paar tientjes in,
maar een suunige Texelaar slaapt na
zo'n verlies minstens twee nachten
niet. Het ergste moest echter nog
komen. Jan en zijn zwarte roeier
drukten de omgeslagen prauw al
ger tilde men zwaar aan zaken als wanbetaling. Nu zijn de
■en aan financiële en andere conflicten gewend geraakt. Ze
bijna nergens meer van op." Aan het woord is gerechts-
'aarder Hendrik Vermeer (63), die donderdag 1 april zijn op-
olijke vak 25 jaar uitoefent. We zochten hem op tijdens zijn
■lijkse zitting maandagmorgen in De Lindeboom. „Texelaars
1oorgaans gemoedelijke mensen, die bij geschillen makkelijk
Ikaar zijn te brengen."
eroep van gerechtsdeurwaarder
lomvattender dan menigeen
Als onbezoldigd ambtenaar
hij toezicht bij openbare verko-
en is belast met de uitvoering
e rechterlijke uitspraken. Tevens
lardt hij de partijen voor een
izittmg. Aan particulieren en on-
mers geeft hij juridische en fi-
ile adviezen en in hun opdracht
hij ook procedures bij het kan-
recht over arbeids-, huur-,
en allerlei andere conflicten
het bedrijfsleven kunnen voor-
Een tijdrovend en nauwkeurig
waarvoor Vermeer en echtgeno-
lise Christina Lagerveld in hun
rse kantoor worden bijgestaan
waalf medewerkers. In de kop
oordholland zijn ze dan ook de
gerechtsdeurwaarders. Andere
'aarders in hun rayon handelen
st van de belastingdienst of
mte.
Probleem
felangrijke taak van Vermeer is
het incasseren van vorderingen. Veel
bedrijven zijn van dat laatste kenne
lijk niet op de hoogte en schakelen
een incassobureau in om achterstalli
ge betalingen te innen. „Deze bu
reaus zijn echter niet bevoegd tot
dagvaarden en beslaglegging en moe
ten hiervoor dan toch de deurwaar
der inschakelen."
Het laat zich raden dat zijn komst
niet altijd met gejuich wordt ontvan
gen. De reacties op zijn komst zijn
verschillend. „Maar we lopen nu ook
weer niet de hele dag tegen boze
mensen aan te kijken. Mijn komst is
voor de meesten immers geen ver
rassing." Een geval van achterstallige
betaling kent vaak een lange voorge
schiedenis. De oorzaken voor beta
lingsproblemen kunnen variëren.
„Soms heeft men zich te diep in de
schulden gestoken. Door het wegval
len van het inkomen of een terugval
daarin komt men dan in de proble
men. Ander keren is het gewoon en
kwestie van gemakzucht of de ver
keerde prioriteiten stellen. Als men
se eenwording. Ondernemers die aan
de verscherpte criteria voldoen heten
voortaan „waarborg-installateur".
Willem Duvekot en zijn personeel
volgden hiervoor het afgelopen half
jaar een cursus. De installateur gaat
voortaan tewerk volgens een vast
reglement, waarin alle handelingen
van a tot z staan vermeld. „Voordeel
voor de klant is een goede kwaliteit
omdat het energiebedrijf achter de
werkwijze staat. Door de efficiënte
aanpak biedt het certificaat ook con
currentievoordelen", aldus een Riaart
van Engeldorp, chef klantenservice
van het PEN. De nieuwe status is
niet voor onbepaalde tijd geldig: elk
half jaar controleert de KEMA of nog
aan de gestelde kwaliteit wordt vol
daan.
Voor de klant biedt de nieuwe situa
tie meer gemak. In de huidige situa
tie legt de installateur aan en het
nutsbedrijf komt vervolgens confole-
ren en inschakelen. Voortaan regelt
de waarborginstallateur alles en hoeft
de verbruiker niet op inspecties te
1 'mateur Willem Duvekot uit
■rend heeft als eerste bedrijf in
banche op Texel het nieuwe
■borgcertificaat" verworven. Hij
loet hiermee als één der eersten
I Herland aan de nieuwe, ver-
gde veiligheidseisen die de over-
lltelt aan particuliere
patiebedrijven.
iduktie en distributie van gas,
en licht moet veilig gesteld zijn
irom heeft de overheid die ta-
eigen hand genomen. Ter
ming van storingen en bevor-
van de veiligheid zorgt de
id er tevens voor dat (door in-
s zoals de KEMA) scherpe
vorden gesteld aan het betrok-
drijfsleven. Deze eisen zijn nu
gd in het kader van de Europe-
dat wil kan ik mijn mening of advies
geven over de financiële problemen
waarin men verkeert."
Tactiek
Hoewel de benadering in conflictsitu
aties wel enige tactiek vereist, dicht
hij zichzelf geen bijzondere kwalitei
ten toe. „Ik vind gewoon dat men
zijn of haar verhaal kwijt moet kun
nen en wij geven de mensen de kans
het hart teluchten. Als deurwaarder
moet je niet als een robot te werk
gaan. Wanneer het om een achter
stallige betaling gaat, weet men
doorgaans wel dat men fout zit. Dan
zoeken we gezamenlijk naar een
oplossing en kan men zich dure pro
ceskosten kan besparen."
Ingrijpend
Anders ligt het als het gaat om de
conflict over een leverantie of een
contract. „Wanneer ze goede argu
menten hebben adviseer ik ze om
naar de rechter te stappen. In ander
gevallen stimuleer ik de zaak onder
ling te regelen." In de praktijk kiest
men in zeventig procent van de con
flicten waarbij wordt gedagvaard
voor betaling of een minnelijke schik
king. Een ingrijpende gebeurtenis als
een beslaglegging is daarbij een be
langrijke stok achter de deur. „Want
de gedagvaarde zal alles in het werk
stellen beslaglegging te voorkomen
en tijdig zijn schulden te voldoen."
Toch heeft hij in zijn hele rayon elke
week wel een aantal beslagleggin
gen. Dat kan zijn beslag op bezittin
gen, inkomen of uitkering. „Dat is
uitermate triest. Bij ontruiming probe
ren we via familie of kennissen soms
alsnog tot een betaling te komen.'
wachten bij het opleveren van een
nieuwe woning. Het certificaat biedt
volgens Duvekot ook financiële voor
delen. De nutsbedrijven brengen nog
slechts geringe kosten in rekening.
„Als je tien woningen per jaar ople
vert, heb je kosten van het waarborg-
lidmaatschap er alweer uit", becijfert
Duvekot.
Zegels
De bedrijven zijn herkenbaar aan
nieuwe groene zegels van het PEN.
Ter viering van dit feit heeft Duvekot
een nieuw bedrijfslogo laten ontwer
pen, een variant op het bekende
Texel-logo. De presentatie hiervan
was afgelopen vrijdag voor een klein
aantal genodigden. Van Engeldorp
overhandigde de bijbehorende zegel
tang.
Wllem Duvekot startte in september
1986 met een eenmansbedrijfje, dat
sindsdien een snelle groei doormaak
te. Thans zijn zes werknemers in
dienst met vier service-auto's. Vol
gens Duvekot blijft werkplaats voor
lopig aan het Robbepad gevestigd.
„Een nieuwe lokatie met het oog op
de groei wordt overwogen, maar we
blijven in elk geval in Oosterend."
Aan zijn vaste tafel in hotel De Lindeboom ontvangt gerechtsdeurwaarder Hendrik Vermeer al
25 jaar zijn cliënten. (Foto Harry de Green
Wegens zijn begripvolle optreden ont
ving hij zelfs al eens een taart van
een gedagvaarde.
Soms zijn de argumenten van wan
betalers niet steekhoudend. „Bijvoor
beeld als iemand de huur niet betaalt
omdat het dak lekt. Dat mag nooit.
Zo'n geval komt uiteindelijk voor de
rechter, die dan vonnist tot betalen."
Als deurwaarder is Vermeer belast
het bedrag in te vorderen. Als ze na
herhaaldelijke aanschrijvingen nog
weigeren te betalen moeten we uit
eindelijk tot beslaglegging of ontrui
ming overgaan.
Dat zijn optreden hem niet altijd in
dank wordt afgenomen ondervond hij
toen een aantal rancuneuse lieden
zijn kantoor eens in brand probeerden
je steken. „De schade viel mee."
Muiterij
Eén van de opmerkelijkste zaken in
zijn loopbaan vindt hij nog steeds de
muiterij op het schip de Hermod, dat
in 1988 lag afgemeerd op de Noord
zee ter hoogte van Texel. „De 75
Spaanse zeelieden aan boord weiger
den verder te werken. Ik kreeg de
opdracht de muitende Spanjaarden te
dagvaarden in een kort geding voor
de rechter in Alkmaar. Omdat de
commandant van de rijkspolitie te
water met voor zijn veiligheid durfde
in te staan werd Vermeer uiteindelijk
per helikopter overgebracht naar het
schip, waar hij overleg voerde met de
kapitein. „Toen heb ik aan de muiters
een dagvaarding uitgereikt." Daags
erop vonniste de rechter dat ze aan
het werk moesten gaan of zich an
ders van het schip moesten verwijde
ren. Toen ze dat weigerden heeft de
deurwaarder, in het bijzijn van de
Mobiele Eenheid en de Rijkspolitie te
water, de zeelui van boord gehaald.
Op Texel heeft hij nooit met agressi
viteit te maken gehad. Slechts één
maal in zijn carrière durfde Vermeer
niet zonder politiebegeleiding op een
Texelaar af te stappen. „Tja, de emo
ties kunnen wel eens hoog oplopen.
Er was een conflicttussen familiele
den. Een paar agenten ter assistentie
hebben dan een kalmerend effect op
de betrokkenen." De beslaglegging
verliep verder zonder slag of stoot.
„Politiebegeleiding is hier een uitzon
dering, want Texelaars zijn doorgaans
gemoedelijke mensen die makkelijk
tot elkaar zijn te brengen." De enige
die hem op zijn wekelijkse ronde over
Texel dan ook vergezeldt is taxichauf
feur Henk Grootjen, die hem tot volle
tevredenheid en waar nodig met tact
al twintig jaar rondrijdt over het ei
land.
Vrijheid van geloof en vrijheid van
meningsuiting zijn een groot goed.
Daar zijn echter wel regels aan ver
bonden. Wanneer iemand zonder vol
doende kennis van zaken zomaar in
het openbaar uitspraken meent te
moeten doen die uitmonden in regel
rechte, op onwaarheden berustende
Willem Duvekot met hun kinderen onthullen het nieuwe bedrijfslogo.
IFoto Gerard Timmorman)