Je moet niet als een te jbot te werk y Tntei :view Bedrijvigfeft/ endrik Vermeer 25 jaar gerechtsdeurwaarder Langs de weg Wat 'ülzeggen wou... Adoe! Bedrijvig^/ Talk of the town gaat weer open TEXELSE 7 COURANT DUVEKOT "Océterend TEL 1 tallateur Duvekot erft certificaat Vrije School Rondjezand er over dag 9 APRIL 1993 Café 'Talk of the Town' aan de Dorpsstraat in De Koog maakt zijn naam waar. Na een spraakmakende zomer kreeg het bedrijf een sluitin gsbevel. Oorzaak: klachten, door ge luidsoverlast. Aan de geluidsisolatie van het gebouw lag het niet. Eige naar Frits Langeveld rept zelfs van „het meest geluiddichte bedrijf van Texel." Waaraan het wel lag? „Het bedrijf moest een alternatief worden voor de verdwijnende nachtbedrij- ven. Een goed dagbedrijf. In die eu forie werden de disciplines waaraan een ondernemer moet voldoen wel eens over het hoofd gezien." Volgens Langeveld heeft het succes zich gekeerd tegen de toenmalige pachter Gerard Schuiling. Was hij niet voldoende voorbereid op het plotse linge succes van Talk of the Town. Waren keukencapaciteit en perso neelsplanning niet optimaal. En zou Schuiling zelf zozeer gedreven zijn geweest om een goed alternatief te realiseren voor de verdwijnende nachtbedrijven dat de levende muziek die hij overdag liet klinken naar bui ten doordrong en dat 's avonds de deur niet op tijd dicht ging? Lange veld geeft dat toe maar benadrukt dat het bedrijf geluidstechnisch goed in elkaar zat zodat het op zichzelf geen onoplosbaar probleem was. Schuiling ging vorig jaar in beroep te gen het sluitingsbevel van de ge meente, Echter, bij de behandeling door de Raad van State kwam hij niet opdagen. Hij zou in de veron derstelling hebben verkeerd dat het niet nodig was omdat alles inmiddels in orde was. Voor de gemeente was het daardoor een eenvoudig gewon nen zaak. Vorige zomer is een hinderwet-vergunning aangevraagd. Afgelopen maandag verbrak de ge meente het zegel waarmee Talk of the Town buiten bedrijf was gesteld en vandaag is er een openingsfeestje. Vooralsnog neemt Langeveld de za ken waar. In principe gaat het bedrijf op de oude voet verder, maar de le vende muziek, waarmee afgelopen zomer aan de weg werd getimmerd, is afgeschaft. Verder zijn er techni sche en andere maatregen genomen om tot een betere exploitatie te ko men. Afgaand op ervaringen van me dewerkers bleek met name een beter werkbare bar noodzakelijk. Welke rol Gerard Schuiling in Talk of the Town zal spelen, zal de komende weken duidelijk worden. Marija Westerlaken aantijgingen, dan kan dat echt met. Het is dan ook bijzonder pijnlijk dat de heer Jan Brouwer vanuit zijn ge drevenheid op een dergelijke ma nier voor de Vrije School meent te moeten waarschuwen (TC 2/4/93). De Vrije School Texel verdient zoiets niet, daar is het een te mooi initiatief voor. Een ieder met een open blik kan zich daar geheel vrijblijvend van op de hoogte stellen. V. Verweij-Brouns Hilversum. zwemmend in de richting van de kusttotdat ze grond onder de voe ten kregen. Op dat moment trapte Jan in een zee-egel. Tropische zee-egels zijn afschuwelijke dieren. De zwarte, meer dan tien centimeter lange naalden van deze levende speldenkussens zijn vlijm scherp en zeer bros. Ze dringen in je voet tot op het bot en breken dan af. Die afgebroken stukjes moeten er uit- zweren en dat geeft veel ongerief, meestal in de vorm van een uitge breide ontsteking met koorts waarbij je voet zo dik wordt dat een schoen niet meer past. Geen leuk vooruit zicht met een groot deel van de Nieuw-Guineareis nog voor de boeg. Het was weer zo'n moment waarop je denkt: we lijken wel gek, waarom doen we dit eigenlijk Jan had in zijn rechtervoet minstens tien steken opgelopen. In overleg met mensen op de wal werd besloten de gevolgen op inheemse wijze te be zweren, zonder tussenkomst van een dokter. De diep in het vlees gedron gen naalden moesten kapot geslagen worden; het gruis dat daarbij ont stond zou door het bloed worden op genomen en geen ontsteking veroorzaken, zo werd uitgelegd. Het leek me sterk, maar het was het pro beren waard. Jan werd in zijn hotel op bed gelegd en een Indonesiër ging toen met een hard houten knuppeltje langdurig op zijn voetzolen slaan. Het was geen pretje. Jan liet dat luid keels merken, zij het in de landstaal: „Adoe, adoe, adoeü!" Maar zie, de pijn week, zwelling bleef uit en Jan had nergens meer last van. Dat is natuurlijk niet alleen aan de inheemse behandeling te danken, maar ook aan zijn fantastische conditie. Ik weet nu een mooi onderschrift voor die foto: ijzeren kerel in houten bootje. Harry. Hncvrn van krcr* Ruilen rai>1wTv.rt)chjLhcKl van óp rrdxltc Meer dan dertig jaar geleden zat ik als dienstplichtige samen met Jan Boon uit De Cocksdorp op Biak, in het toenmalige Nederlands Nieuw- Guinea. Jan wilde graag nog eens te rug en was jaloers op mij omdat ik dat inmiddels al een keer of wat had gedaan. Het kwam er bij hem niet van omdat hij moeilijk kon weglopen uit zijn bedrijf. Maar nadat hij was gedemoveerd tot eenvoudig werkne mer bij Elko Vermeulen in Oosterend, schreef hij in voor een groepsreis en ik zorgde ervoor dat ik in hetzelfde vliegtuig zat. Garuda zette ons des gevraagd naast elkaar bij een nood uitgang. Want daar is extra been lengte en hoef je niet steeds over een andere passagier heen te klim men als je naar de wc wilt of een kuiertje wilt maken. Zo kon het ophalen van nostalgische herinnerin gen al direct beginnen. Een van die herinneringen betrof de talrijke toch ten, die we maakten met een primi tieve prauw langs de palmenkusten van Biak. Ik had de vier meter lange boot voor f40,- van een Papoea ge kocht (de standaardprijs was een tientje per meter) en er „Explorer" op geschilderd, naar de eerste Ameri kaanse kunstmaan. Destijds waren op Biak nauwelijks wegen. De langs de kust liggende kampongs waren merendeels alleen per boot bereik baar, zodat zo'n prauw eigenlijk on misbaar was als je meer wou zien dan het kazerneterrein en het schip waarop we waren gehuisvest. Boven dien was het goede lichaamsbewe ging, want om vooruit te komen moest je wel wat doen. Een foto van ons, zittend in die prauw, verscheen in 1962 in de Texelse Courant. Blij kens het heroïsche onderschrift wa ren we bezig de geheimen van de Biakse kust te ontsluieren" om het thuisfront ervan te doordringen dat we zo ver van moeders pappot niet alleen maar de beest uithingen. Zo'n prauw is een rank vaartuig maar toch betrekkelijk stabiel dank zij tenminste een „vlerk", een van balsahout ge maakte drijver. Dit staaltje scheeps bouwkunst waarin geen spijker is verwerkt, ziet er niet indrukwekkend uit maar is de vrucht van eeuwenlan ge ervaring. Er valt werkelijk niets aan te verbeteren. Jong en eigenwijs als ik was, dacht ik daar anders over. Ik moderniseerdemijn prauw door er dubbele hardhouten liggers op te schroeven. Daaraan bevestigde ik met stalen hoeken de drijvers. Ook de romp voorzag ik van allerlei ex tra's, waaronder een mastvoet, dollen voor de riemen en een waterdichte kast waarin ik mijn camera kon op bergen. Al dat materiaal had ik ge kregen van eilandgenoot Roel Berkenbosch, die op Biak werkzaam was bij het aannemingsbedrijf Inter- vam. Dagen was ik aan het sleutelen terwijl de Papoea's hoofdschuddend toekeken. Ze hadden gelijk, want toen het werk was voltooid bleek de prauw zo zwaar te zijn dat ik hem niet meer op eigen kracht het water in kon dragen. En sporen deed hij he lemaal niet meer, hij ging alle kanten op, behalve rechtuit. Het was een le vensles. Dezelfde avond sloopte ik al le moderniseringen er weer af en bracht mijn Explorerterug in de primitieve staat. In het vliegtuig spraken we af dat we direct na aankomst op Biak weer even in zo'n prauw zouden gaan va ren, helemaal net als toen. We verga ten dat we destijds met veel schade en schande hadden leren omgaan met zo'n ding. Ettelijke keren waren we omgeslagen, tot groot vermaak van de zonnebadende jongens op ons schip en van de bemanning van de „Holland-boten" die Biak maandelijks kwamen bevoorraden. Op den duur was je zo bedreven dat dit niet meer gebeurde. Instinctmatig wist je pre cies hoe je moest zitten, peddelen en reageren op dwarsgolven en eventue le fouten van je meeroeiende metge zel. Omslaan kwam dan niet meer voor, zelfs als je het wilde. Je ver groeit op den duur met zo'n ding, het wordt en verlengstuk van je lichaam. In de kampong Ambroben op Biak leende ik bij kennissen een prauw van het type dat ik in 1962 bezat. We gingen er beiden in zitten en lie ten een foto maken. Die foto zouden we later naast het plaatje van 1962 leggen en dan zou ongetwijfeld blij ken hoe vitaal we er na al die tijd nog uitzagen, afgezien van wat haar uitval, een iets toegenomen taille en een bril van andere sterkte. Na deze fotosessie wilden de Papoea's nog een eindje met ons varen, elk in een verschillende prauw. Een paar hon derd meter uit de kust midden in de lagune kreeg de prauw van Jan een onverwachte dwarsgolf te verwerken. Jan reageerde blijkbaar te laat, want het vaartuigje sloeg om. Op zichzelf niks erg. De Papoea's vonden het prachtig, maar Jan vond er niets aan want op hetzelfde moment voelde hij dat zijn portemonnee uit de zak van zijn trendy bermuda-broek was gespoeld. Letterlijk naar de haaien. Er zaten slechts een paar tientjes in, maar een suunige Texelaar slaapt na zo'n verlies minstens twee nachten niet. Het ergste moest echter nog komen. Jan en zijn zwarte roeier drukten de omgeslagen prauw al ger tilde men zwaar aan zaken als wanbetaling. Nu zijn de ■en aan financiële en andere conflicten gewend geraakt. Ze bijna nergens meer van op." Aan het woord is gerechts- 'aarder Hendrik Vermeer (63), die donderdag 1 april zijn op- olijke vak 25 jaar uitoefent. We zochten hem op tijdens zijn ■lijkse zitting maandagmorgen in De Lindeboom. „Texelaars 1oorgaans gemoedelijke mensen, die bij geschillen makkelijk Ikaar zijn te brengen." eroep van gerechtsdeurwaarder lomvattender dan menigeen Als onbezoldigd ambtenaar hij toezicht bij openbare verko- en is belast met de uitvoering e rechterlijke uitspraken. Tevens lardt hij de partijen voor een izittmg. Aan particulieren en on- mers geeft hij juridische en fi- ile adviezen en in hun opdracht hij ook procedures bij het kan- recht over arbeids-, huur-, en allerlei andere conflicten het bedrijfsleven kunnen voor- Een tijdrovend en nauwkeurig waarvoor Vermeer en echtgeno- lise Christina Lagerveld in hun rse kantoor worden bijgestaan waalf medewerkers. In de kop oordholland zijn ze dan ook de gerechtsdeurwaarders. Andere 'aarders in hun rayon handelen st van de belastingdienst of mte. Probleem felangrijke taak van Vermeer is het incasseren van vorderingen. Veel bedrijven zijn van dat laatste kenne lijk niet op de hoogte en schakelen een incassobureau in om achterstalli ge betalingen te innen. „Deze bu reaus zijn echter niet bevoegd tot dagvaarden en beslaglegging en moe ten hiervoor dan toch de deurwaar der inschakelen." Het laat zich raden dat zijn komst niet altijd met gejuich wordt ontvan gen. De reacties op zijn komst zijn verschillend. „Maar we lopen nu ook weer niet de hele dag tegen boze mensen aan te kijken. Mijn komst is voor de meesten immers geen ver rassing." Een geval van achterstallige betaling kent vaak een lange voorge schiedenis. De oorzaken voor beta lingsproblemen kunnen variëren. „Soms heeft men zich te diep in de schulden gestoken. Door het wegval len van het inkomen of een terugval daarin komt men dan in de proble men. Ander keren is het gewoon en kwestie van gemakzucht of de ver keerde prioriteiten stellen. Als men se eenwording. Ondernemers die aan de verscherpte criteria voldoen heten voortaan „waarborg-installateur". Willem Duvekot en zijn personeel volgden hiervoor het afgelopen half jaar een cursus. De installateur gaat voortaan tewerk volgens een vast reglement, waarin alle handelingen van a tot z staan vermeld. „Voordeel voor de klant is een goede kwaliteit omdat het energiebedrijf achter de werkwijze staat. Door de efficiënte aanpak biedt het certificaat ook con currentievoordelen", aldus een Riaart van Engeldorp, chef klantenservice van het PEN. De nieuwe status is niet voor onbepaalde tijd geldig: elk half jaar controleert de KEMA of nog aan de gestelde kwaliteit wordt vol daan. Voor de klant biedt de nieuwe situa tie meer gemak. In de huidige situa tie legt de installateur aan en het nutsbedrijf komt vervolgens confole- ren en inschakelen. Voortaan regelt de waarborginstallateur alles en hoeft de verbruiker niet op inspecties te 1 'mateur Willem Duvekot uit ■rend heeft als eerste bedrijf in banche op Texel het nieuwe ■borgcertificaat" verworven. Hij loet hiermee als één der eersten I Herland aan de nieuwe, ver- gde veiligheidseisen die de over- lltelt aan particuliere patiebedrijven. iduktie en distributie van gas, en licht moet veilig gesteld zijn irom heeft de overheid die ta- eigen hand genomen. Ter ming van storingen en bevor- van de veiligheid zorgt de id er tevens voor dat (door in- s zoals de KEMA) scherpe vorden gesteld aan het betrok- drijfsleven. Deze eisen zijn nu gd in het kader van de Europe- dat wil kan ik mijn mening of advies geven over de financiële problemen waarin men verkeert." Tactiek Hoewel de benadering in conflictsitu aties wel enige tactiek vereist, dicht hij zichzelf geen bijzondere kwalitei ten toe. „Ik vind gewoon dat men zijn of haar verhaal kwijt moet kun nen en wij geven de mensen de kans het hart teluchten. Als deurwaarder moet je niet als een robot te werk gaan. Wanneer het om een achter stallige betaling gaat, weet men doorgaans wel dat men fout zit. Dan zoeken we gezamenlijk naar een oplossing en kan men zich dure pro ceskosten kan besparen." Ingrijpend Anders ligt het als het gaat om de conflict over een leverantie of een contract. „Wanneer ze goede argu menten hebben adviseer ik ze om naar de rechter te stappen. In ander gevallen stimuleer ik de zaak onder ling te regelen." In de praktijk kiest men in zeventig procent van de con flicten waarbij wordt gedagvaard voor betaling of een minnelijke schik king. Een ingrijpende gebeurtenis als een beslaglegging is daarbij een be langrijke stok achter de deur. „Want de gedagvaarde zal alles in het werk stellen beslaglegging te voorkomen en tijdig zijn schulden te voldoen." Toch heeft hij in zijn hele rayon elke week wel een aantal beslagleggin gen. Dat kan zijn beslag op bezittin gen, inkomen of uitkering. „Dat is uitermate triest. Bij ontruiming probe ren we via familie of kennissen soms alsnog tot een betaling te komen.' wachten bij het opleveren van een nieuwe woning. Het certificaat biedt volgens Duvekot ook financiële voor delen. De nutsbedrijven brengen nog slechts geringe kosten in rekening. „Als je tien woningen per jaar ople vert, heb je kosten van het waarborg- lidmaatschap er alweer uit", becijfert Duvekot. Zegels De bedrijven zijn herkenbaar aan nieuwe groene zegels van het PEN. Ter viering van dit feit heeft Duvekot een nieuw bedrijfslogo laten ontwer pen, een variant op het bekende Texel-logo. De presentatie hiervan was afgelopen vrijdag voor een klein aantal genodigden. Van Engeldorp overhandigde de bijbehorende zegel tang. Wllem Duvekot startte in september 1986 met een eenmansbedrijfje, dat sindsdien een snelle groei doormaak te. Thans zijn zes werknemers in dienst met vier service-auto's. Vol gens Duvekot blijft werkplaats voor lopig aan het Robbepad gevestigd. „Een nieuwe lokatie met het oog op de groei wordt overwogen, maar we blijven in elk geval in Oosterend." Aan zijn vaste tafel in hotel De Lindeboom ontvangt gerechtsdeurwaarder Hendrik Vermeer al 25 jaar zijn cliënten. (Foto Harry de Green Wegens zijn begripvolle optreden ont ving hij zelfs al eens een taart van een gedagvaarde. Soms zijn de argumenten van wan betalers niet steekhoudend. „Bijvoor beeld als iemand de huur niet betaalt omdat het dak lekt. Dat mag nooit. Zo'n geval komt uiteindelijk voor de rechter, die dan vonnist tot betalen." Als deurwaarder is Vermeer belast het bedrag in te vorderen. Als ze na herhaaldelijke aanschrijvingen nog weigeren te betalen moeten we uit eindelijk tot beslaglegging of ontrui ming overgaan. Dat zijn optreden hem niet altijd in dank wordt afgenomen ondervond hij toen een aantal rancuneuse lieden zijn kantoor eens in brand probeerden je steken. „De schade viel mee." Muiterij Eén van de opmerkelijkste zaken in zijn loopbaan vindt hij nog steeds de muiterij op het schip de Hermod, dat in 1988 lag afgemeerd op de Noord zee ter hoogte van Texel. „De 75 Spaanse zeelieden aan boord weiger den verder te werken. Ik kreeg de opdracht de muitende Spanjaarden te dagvaarden in een kort geding voor de rechter in Alkmaar. Omdat de commandant van de rijkspolitie te water met voor zijn veiligheid durfde in te staan werd Vermeer uiteindelijk per helikopter overgebracht naar het schip, waar hij overleg voerde met de kapitein. „Toen heb ik aan de muiters een dagvaarding uitgereikt." Daags erop vonniste de rechter dat ze aan het werk moesten gaan of zich an ders van het schip moesten verwijde ren. Toen ze dat weigerden heeft de deurwaarder, in het bijzijn van de Mobiele Eenheid en de Rijkspolitie te water, de zeelui van boord gehaald. Op Texel heeft hij nooit met agressi viteit te maken gehad. Slechts één maal in zijn carrière durfde Vermeer niet zonder politiebegeleiding op een Texelaar af te stappen. „Tja, de emo ties kunnen wel eens hoog oplopen. Er was een conflicttussen familiele den. Een paar agenten ter assistentie hebben dan een kalmerend effect op de betrokkenen." De beslaglegging verliep verder zonder slag of stoot. „Politiebegeleiding is hier een uitzon dering, want Texelaars zijn doorgaans gemoedelijke mensen die makkelijk tot elkaar zijn te brengen." De enige die hem op zijn wekelijkse ronde over Texel dan ook vergezeldt is taxichauf feur Henk Grootjen, die hem tot volle tevredenheid en waar nodig met tact al twintig jaar rondrijdt over het ei land. Vrijheid van geloof en vrijheid van meningsuiting zijn een groot goed. Daar zijn echter wel regels aan ver bonden. Wanneer iemand zonder vol doende kennis van zaken zomaar in het openbaar uitspraken meent te moeten doen die uitmonden in regel rechte, op onwaarheden berustende Willem Duvekot met hun kinderen onthullen het nieuwe bedrijfslogo. IFoto Gerard Timmorman)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1993 | | pagina 7