Liever zaag dan poppen
a
Meubelmaakster Van der Zee:
Texelaars geven zich bloot
in foto-expositie De Vries
6
WOU...
'IV
Bednjvi gheid
ri
TEXELSE
COURANT
Nieuwe ontwerpstudio
Aantal „asielwoningen"
hoeft niet omhoog
Grond weinig waard...
Aanrijdingen
Open Brief
Bus
mc
VRIJDAG 30 Jy lAG
Op de LTS was ze het enige meisje in haar klas, op de MTS ble
ken tot haar verrassing meer meiden hetzelfde vak te willen le
ren. maar op Texel is ze nu de enige vrouwelijke
gediplomeerd-meubelmaakster. Judith van der Zee was niet altijd
even zeker over haar keuze, nu ze zover is gekomen wil ze ver
der: „Eerst nog een paar jaar restauratietechnieken leren en een
tijdje bij een meubelbedrijf werken om aan het werktempo te
wennen, maar mijn ideaal is een eigen atelier waar ik kan
restaureren en zelf ontwerpen. Liefst op Texel."
.V,*
Dat Judith (19) uiteindelijk haar doel
zo duidelijk voor ogen heeft, zal nie
mand die haar als kind al kende ver
bazen. Aan de keukentafel van de
ouderlijke woning aan de Genteweg
bij Oosterend vertelt ze enthousiast:
„Het leuke van werken met hout is
dat het leeft, ieder stukje is anders.
Als je vandaag een rechte plank
hebt, kan-ie morgen heel goed krom
zijn." Haar moeder herinnert zich:
„Als klein meisje was Judith altijd
met hout bezig. Wanneer je haar
zocht, hoefde je maar even in de
schuur te kijken. Verlanglijstjes voor
haar verjaardag waren ook altijd het
zelfde: een hamer, een zaag, altijd
gereedschap. We hebben nog drie
jongens, dus vroeg ik mijn enige
dochter soms of ze niet iets meisje
sachtigs wilde. Een pop bijvoorbeeld.
Maar wanneer we dan bij Bakkers Ij
zerhandel liepen, riep ze al: 'Oh, dat
is een mooie zaag. Mag ik die niet?'
We mogen ook niet van d'r verhui
zen, want dan zou ze haar werk-
schuur kwijt zijn."
LTS
Duidelijk was dat een keuze voor de
LTS-afdeling bouwtechniek voor de
hand lag, maar bij Judith en haar
ouders was even aarzeling. Moeder
Van der Zee: „Ze was in die tijd een
beetje verlegen en ze zou toch tus
sen allemaal jongens terecht komen.
Aan de andere kant was ze altijd met
haar hobby bezig en dan is het zonde
iemand een lap textiel in handen te
drukken. Tenslotte hebben we haar
aangeraden zich maar niks van die
jongens aan te trekken." Judith vult
De jonge ondernemers Ruud Wolt-
hoorn en Roland Winter zijn op Texel
een nieuwe ontwerpstudio gestart.
Onder de naam R&R Design and
Photographies zijn deze enthousiaste
ondernemers al enige tijd actief op
Texel.
Winter heeft 16 jaar ervaring bij een
groot reclamebureau aan de vaste
wal. Als oud-Texelaar komt hij 's zo
mers graag voor enige maanden naar
Texel en samen met vriend en collega
Wolthoorn is hij voor de grap begon
nen met enkele reclamestunts voor
bedrijven in o.a. De Koog. Door het
Het aantal woningen dat de gemeen
te Texel beschikbaar stelt voor asiel
zoekers, zal niet worden verhoogd.
Dat aantal blijft dus 6, oftewel 2 pro
mille van het totale aantal woningen.
Het Ministerie van WVC had graag
gezien dat Texel uitging van 3 promil
le, dus negen woningen. Gezien de
woningschaarste op het eiland gin
gen b en w daarmee niet accoord,
omdat Texel kampt met ernstige wo
ningschaarste. Het ministerie had
daar begrip voor.
slagen van deze opdrachten hebben
zij nu zoveel werk dat zij het plan
hebben opgevat een eigen studio te
beginnen. Beiden zitten vol creatieve
ideeën en zeggen zelf het hoofd te
kunnen bieden aan de concurrentie.
R&R verzorgt alle soorten reclame-
werk, zoals briefpapier, folders,
posters, kaarten, placemats enz. Ook
in samenwerking met de klant kan
R&R het uitwerken van de opdracht
verzorgen. De werkruimte die zij in
De Koog tot hun beschikking hebben,
wordt in september ingericht als stu
dio, om hen beter in staat te stellen
de opdrachten op professionele wijze
vorm te geven.
Lydia Blok
Het stukje grond bij Kogerstraat 36
dat de heer E. vd Have en mevrouw
M. Stapels eventueel willen verko
pen aan de gemeente, blijkt nog
minder waard te zijn dan het bedrag
van f20,- dat b en w aanvankelijk
wilden betalen, nl. slechts één gul
den per vierkante meter...
Laatstgenoemd bedrag is bepaald
door een taxateur van de Heidemij,
die de taxatie uitvoerde in opdracht
van de gemeente. Aanleiding was dat
de gemeenteraad het (met de natte
vinger bepaalde) bedrag van f20,- per
vierkante meter, veel te laag vond en
verwachtte dat taxatie een hoger be
drag zou opleveren. Dat is dus an
ders uitgepakt. De eigenaars, die het
eerste bod al veel te laag vonden,
Een 40-jarige automobilist uit Zwolle
verleende geen voorrang aan een
21-jarige tegenligger uit Bunnik, toen
hij van de Pontweg de Schumakers-
weg inreed. De wagen van de man
uit Bunnik liep zware plaatschade op.
Op de Waalderweg ontstond een ket
tingbotsing toen een 32-jarige man
uit Terneuzen en een 58-jarige
Cocksdorper afremden om af te
slaan en een 57-jarige man uit Etten
Leur dat te laat in de gaten had. De
schade was echter gering.
Een 23-jarige man uit Ecuador had te
laat in de gaten dat een 43-jarige
Duitse automobiliste afremde voor
het verkeerslicht bij Akenbuurt. Door
de botsing liepen beide wagens scha
de op.
willen het voor het getaxeerde be
drag natuurlijk helemaal niet kwijt.
Van der Have zal de gemeente met
nieuwe voorstellen benaderen.
Het gaat om totaal 28 vierkante me
ter grond, die weliswaar eigendom is
van Stapels en vd Have, maar al tien
tallen jaren openbaar in gebruik is
omdat de weg en het trottoir erop
liggen. Omdat een eigenaar in zo'n
geval toch niet over de grond kan be
schikken, wilden Stapels en vd Have
er vanaf, inhakend op het gemeente
beleid in deze.
De huidige eigenaars vinden de tot
dusver geboden bedragen veel te
laag omdat ze zelf voor de grond
f150,- per m2 hebben neergeteld.
Bneven van lezers
Builen verantwoordelijkheid van de redactie
aan: „Oh, ze keken wel even vreemd,
maar na een paar weken deed ieder
een heel gewoon."
De interesse voor de houtbewerking
groeide alleen maar en toen decaan
Riteco haar drie jaar geleden op het
idee bracht het Hout- en meubilering
scollege (een MTS) in Amsterdam als
vervolgstudie te kiezen, ging Judith
daar gretig op in. „Grappig was dat
de verhouding meisjes-jongens hier
ongeveer veertig-zestig was, terwijl ik
vooraf blij was geweest als er nog
een of twee meisjes zouden zijn. In
mijn klas begonnen we met vier mei
den en achtentwintig jongens. IMa
drie jaar waren alle meiden nog over,
de jongens met hun tienen."
Robuust
Opvallend noemt Judith ook het ver
schil in ontwerpen tussen de dames
en heren. „Jongens maken robuuste
meubels, meisjes zijn fijner." Ze il
lustreert haar bewering met twee fo
to's van werkstukken die in het
examenjaar zijn gebouwd. Een kast
van een mannelijke collega ziet er uit
alsof inderdaad orkanen kunnen wor
den weerstaan, een fraai afgewerkt
meubelstuk van een meisje is nauwe
lijks in staat rechtop te staan en
moet worden vastgezet in de muur.
Judiths heeft haar kast gebouwd
naar de beeltenis van een zittende
kat. Het massieve gedeelte bestaat
uit essenhout, voor de gewelfde
stukken heeft ze populier gebruikt,
gefineerd met esdoorn. De kast oogt
sierlijk, maar is door de (mannelijke)
robuustheid geschikt als gebruiks
voorwerp. „De leerkracht bepaalt of
het ontwerp voldoet aan de gestelde
moeilijkheidseisen. Maar verder advi
seert hij alleen maar. Over lelijk en
mooi heeft hij mets te zeggen. Al is
het nog zo gek, als het aan de eisen
voldoet mag je het maken."
Binnenkort verschijnt Judiths meubel
in een vakblad, maar fabrikanten zul
len naar verwachting weinig interesse
hebben. „Het is puur ambachtelijk
gemaakt. Te bewerkelijk dus voor
massaproduktie." Het kan haar niet
deren, want de komende twee jaar
zit ze nog op school. „Ik wil eerst le
ren hoe je antieke meubels weer in
hun oude staat brengt. Misschien ga
ik ook nog stofferen. Het lijkt me so-
wie-so goed dat je zoveel mogelijk
van je vak weet, want het is niet
makkelijk om te slagen met een
eigen bedrijfje. Daar moet je ook za
kelijk voor zijn en dat ben ik niet,
hoewel het middenstandsdiploma wel
gelijk bij mijn diploma zit. Na mijn
school ga ik eerst maar eens bij een
bedrijfje werken om aan het werk
tempo te wennen." „En om het start
kapitaal voor een eigen zaak te
verdienen", denkt moeder Van der
Zee mee, „want je hebt veel gereed
schap nodig en alleen een beitel kost
al twintig gulden."
Texel
Ondertussen houdt Judith zich vast
aan de visie van de leraar die heeft
gezegd dat ze zich in het bedrijfsle
ven wel zou redden. Het liefst zou ze
zich dan vestigen op Texel: „Ja, maar
dat komt door mijn vriendje", lacht
ze. Weer serieus: „Nee, het is ge
woon gemakkelijk met contacten.
Aan de overkant moet je eerst een
naam opbouwen en dat kan jaren du
ren. Hier zijn nu ai mensen die me
kennen. In het uitvaartcentrum in
Den Burg staan twee grote mahonie
houten kandelaars van me. Geen
meubels, maar zo moet je toch be
ginnen."
Beste families Van der Vis en
Schagen,
Op het gevaar af dat ik opnieuw uw
ergenis wek, hoop ik toch dat het mij
gegund is te reageren op uw geza
menlijk schrijven in de TC van 20 juli
j.l.
Omdat ik, alleen voor het creëren
van een eigen parkeerplaats naast
mijn woning, twee oude bomen kap
en een smeedijzeren hek sloop, en
daarmee geen positieve bijdrage lever
aan het aangezicht van de Pe
perstraat, moet ik ook niet zeuren
om een paar ouderwetse lantaarnpa
len voor de Peperstraat. Dat is zo on
geveer de strekking van uw betoog.
Een ogenschijnlijk logische redene
ring, zeker voor mensen die verzuimd
hebben zich iets breder te informeren
omtrent de feitelijke achtergronden.
Want wat zijn die feiten? Inderdaad
heb ik eind vorig jaar in een brief aan
het college van b en w de opmerking
gemaakt, dat het wel aardig zo zijn
om in de Peperstraat de aluminium
lichtmasten te vervangen door soort
gelijke lantaarnpalen als rond de kerk
en in de Koetebuurt. Omdat hierop
van de zijde van het college geen en
kele reactie kwam, heb ik dit verzoek
na enige tijd nog eens herhaald. Later
werd mij in een persoonlijk gesprek
met wethouder Terpstra te verstaan
gegeven dat ik die lantaarnpalen wel
kon vergeten omdat hiervoor geen
bedrag op de investeringsbegroting
van 1993, noch op die van 1994
was opgevoerd. Ook mijn vermetele
poging om het dan alvast op de be
groting voor 1995 te zetten, werd
minzaam weggewuifd. En omdat ik
verder weinig inzicht heb in de priori
teiten op de gemeentelijke begroting,
had ik mij reeds met deze afwijzing
verzoend. Ware het niet, dat nog
geen 14 dagen later, in het kader van
een slepend conflict tussen de ge
meente en de famile Koopman, waa
rin ik overigens geen partij wens te
zijn, er wel even 22 betonnen palen
konden worden geplaatst. Tja, en dan
dringt zich bij mij toch de vraag op,
of voor deze exercitie wèl een bedrag
op de investeringsbegroting was op
gevoerd. En als dan later het ge
meentebestuur een schier
onbegrensde creativiteit aan de dag
legt om een tropisclj zwemparadijs
van een dreigend faillisement te red
den, waarbij bepaald geen risicoloze
credietgaranties worden afgegeven
en hypothecaire leningen worden op
genomen op een wijze waarvoor
geen enkel ander bij de gemeente
hoeft aan te kloppen, dan denk ik
toch weer; zouden er met een klein
beetje van deze inventiteit dan niet
een paar oude lantaarnpaaltjes in de
Peperstraat kunnen worden geregeld?
En als dan bovendien blijkt dat er bo
ven de maximale gemeentelijke reser
ve van 3,3 miljoen nog zo'n 9 ton
over is, dan denk ik weer; wat maakt
dan 725.000,- voor een paar lan
taarnpaaltjes nog uit? Maar ik mag
niet zeuren want ik ben zelf de slo
per. En omdat die gedachte blijkbaar
bij nog enkele mensen heeft postge
vat, waarvan een enkeling al op een
holletje bij het gemeentehuis was
gaan informeren of er wel een kap-
vergunning was verleend, wil ik ook
hier de feiten wel even op een rijtje
zetten. De strook grond tussen mijn
huis en dat van buurman Dros is
4,75 meter breed. De beide circa 80
jaar oude lindebomen, we hebben de
jaarringen geteld, stonden op 20 cm
afstand van m'n buurmans zijgevel.
Dus ook zonder het kappen van die
bomen was er voldoende ruimte om
daar met een autootje van 1,5 meter
breed langs te kunnen. Maar juist
omdat de bomen zo dicht op het
huis van m'n buurman stonden, druk
te de takken op het dak van dit huis
en waren bij harde wind al eens pan
nen van het dak geveegd. Bovendien
bleef dit dak, dat vrijwel geheel
schuil ging onder het loof van beide
bomen, altijd vochtig. In het verleden
had een vorige bewoner al een paar
grote takken uit de kruinen gezaagd.
Hierdoor was bij de voorste boom de
stam gedeeltelijk ingerot waardoor
het gevaar bestond dat bij een storm
grote delen uit de kruin zouden bre
ken met alle gevolgen van dien.
Daarenboven bestond het gevaar dat
de wortels van beide bomen de fun
dering van het vrij licht gefundeerde
naastliggende huis, omhoog zouden
drukken. En hoewel de gemeente wel
degelijk de historische waarde en het
gezichtsbeppalende karakter van bei
de bomen in haar overwegingen
heeft doen gelden, heeft zij op grond
van voornoemde risico's toch beslo
ten een kapvergunning te verlenen.
Wat het smeedijzeren hek betreft, tot
slot nog het volgende. Dit hek was
waarschijnlijk even oud als beide bo
men. De gietijzeren palen, waarvan
bij een aantal aan de onderkant de
bevestigingsnokken en bij één zelfs
de hele kop was afgebroken, stonden
los op het onderstaande muurtje. De
schorren en steunpunten aan de ge
vels waren reeds doorgeroest en de
enige reden dat het hek er nog stond
was, omdat nog niemand en
aan had geleund. En omdat
omhalen van de bomen, dit
komt, is toen gelijktijdig hei
gesloopt. Het eenvoudigste
ook verreweg goedkoopste
om even bij de Gamma een
schaarhekje te halen en dit
vanging te plaatsen. Maar ji
dat mij zeer veel is gelgen
karakteristieke aanzicht vang
perstraat en mijn woning bog !(vo
nog onder monumentenzorg
ik drukdoende om de gietijze
len en de smeedijzeren hek
elementen te restaureren om
t.z.t. weer in hun oude luiste
nen herplaatsen. Dan zal om
strook grond gedeeltelijk mei
klinkers worden bestraat en
blinde kopmuur een doorgang
den gemaakt zodat ik metm lorp
tootje achter m'n woning kan
waar voldoende ruimte is om
eens 40 van die autootjes te
ren. Maar omdat de grond»
bomen hebben gestaan eersi
wat moet inklinken en Keulen
Aken ook niet op één dag zj
bouwd, zal mij daarvoor nog
tijd moeten worden gegund,
danks durf ik, hoewel ik er
liefhebber van ben, er wel en
jenever op te zetten dat het
eerder zal staan dan de oude
taarnpalen.
oot
met
n d
af
Er
gez
ïdac
is h<
end
fee
he
013'
de1
liter
ister
rea
alle
Dwalend over Texel met de p
ke bus kwamen mijn dochter
aan in De Cocksdorp. Een st
dorpje aan het wad. Mijn dn
een paardenliefhebster en vil
strandrit maken. Dat lukte er
niet, zodat we naar de bush;
gemaal Eierland wandelden.
We kwamen daar aan om 11
ruim op tijd voor de bus 27
17.50 uur. Er kwam nog een
paar aan. De tijd verstreek.
18.05 uur kwam een bus aan|°eve
scheurd. Ik liep erheen met
strippenkaart gereed maar.
scheurde door. Verbazing by
vroegen een plaatselijke bwo
Diens reactie was: ach, over
uur komt de volgende.
terw
in ie
aa
Is hi
taan
snisi
jeen
®rr
lie e
lee
Maarten te
Naschrift:
Volgens busonderneming AO
den de passagiers waarschip ie di
bij de halte maar iets verderi iwe
schuilen voor het slechte we
chauffeur heeft ze vermoedefyaa
maal niet gezien. Het is daai
thoek en als hij toch al acht!
schema lag, had hij haast. M Iged
laten natuurlijk niet opzette? in gi
sen bij haltes staan.", aldus! worn
aar
me
jonc
woordvoerder.
„De mens zonder kleren is heel mooi.
Je staat daar, geheel onbeschermd,
je kunt je niet verstoppen. Het resul
taat van mijn werk is ook duidelijk:
Je vindt het mooi of je vindt het niet
mooi, een tussenweg is er niet."
Sinds gisteren exposeert fotograaf
Pieter de Vries in atelier ,,'t Schilder-
tje" te Den Hoorn met een collectie
foto's van Texelaars die voor een
groot deel naakt poseerden. Een op
vallende expositie, want waar de mo
dellen normaal betrekkelijk anoniem
blijven, zullen ze in een kleine ge
meenschap als de Texelse niet zelden
door bezoekers worden herkend. Toch
hoefde De Vries nooit zijn grote rede
naarskunst in de strijd te werpen of
hen eerst met enorme hoeveelheden
alcohol te bedwelmen om zijn model
len uit de kleren te krijgen: „Voor de
fotograaf is het de kunst een goed
contact op te bouwen met de gepor
tretteerde en iemands vertrouwen te
winnen. Lukt dat niet en wordt die
persoon krampachtig, dan krijg je ook
geen goede foto. Dan kap ik het
trouwens af en probeer ik het later
nog wel eens, want iedereen heeft er
recht op goed op de foto te staan."
Het lukte Pieter de Vries overduidelijk
wèl om zijn modellen op het gemak
te stellen, want op een enkele uitzon
dering na stralen ze een ongedwon
gen, vaak zelfs trotse houding uit.
Sommigen zouden zelfs in een strip
verhaal geen tekstballon nodig heb
ben, want iemand die lachend recht
in de camera kijkt, kan maar één
ding willenzeggen: „Denk er maar
van wat je wilt, ik vind dit leuk."
De Vries: „Voor mij als fotograaf is
dat ook een confrontatie. Als mensen
zich zo op hun gemak voelen dat ze
recht in de camera kijken, dan kan ik
me ook niet verschuilen."
Vertederend en net alsof ze om on
verklaarbare reden uit een familieal
bum zijn gehaald, zijn de foto's van
trotse vaders en moeders met een
piep/onge nakomeling. Pril geluk,
waarbij je de angstige vraag kunt
stellen zoals atelierhouder Henk
Noorlander doet) hoe lang het mag
voortbestaan voor de donkere wolken
zich samenpakken. Dergelijke tafere
len zijn immers van overal en alle tij
den en ook in oorlogsgebieden zullen
veel ouders vol vertrouwen in de toe
komst met hun kroost hebben ge
poseerd.
Naast de naakten hebben ook enkele
Texelaars Imet kleren) geposeerd in
hun werkomgeving. De resultaten zijn
iets minder verrassend, maar een
noeste werker met bezoedel
schoot blijft voor menig wm
die twijfelt aan zijn bestem
deze wereld een intrigerend
Bovendien is het spel met
donker, ongeacht het afgebt
ject, boeiend.
De 29 foto's blijven hangen
augustus, ,,'t SchHdertje'
matige Schuilkerk IDIek Hel
Hoorn is onregelmatig meer
geopend.
Joop
Een minder-herkenbear Texels naakt, re bezichtigen op de expositie van Pieter de I'
gen
ites
zet
opi
sen
spre
gelij
prob
n hl
i. Ir
n dl
elk
ireft
terei
nanii
aan
oorc
ntgei
pder
rgad
vo
'ees
nger
van
wei
sdag
>00
trail
inpro
