TE%H£&RS
j, i ochtend op stap met dierenarts Veronne Koot
*Je hebt niet alleen met
'har ook met mensen te
N HU
'ER
/3
- lhXLLbby COURANT
Finales „Tally Ho"
soms erg spannend
Gemeente maakt rondje
om verpleeghuis kompleet
Inbraken
ïmaakt'
laven en
raminen
indeling
gepast,
Het feit dat ze de eerste vrouwelijke
dierenarts op het eiland is, zegt ze
niet als nadeel te hebben ervaren.
„Integendeel. De mensen hebben me
van het begin af aan de kans gege
ven. Ik heb het ook erg op prijs
gesteld dat ik bijna nergens heb hoe
ven uitleggen wie ik was. Na een
paar weken werd ik door een aantal
boeren al bij m'n voornaam ge
noemd. Dat was ik in Brabant hele
maal niet gewend. M'n mannelijke
collega's hebben zich overigens wel
verbaasd over de voorkomendheid
waarmee ik werd behandeld. Hekken
en dergelijke werden voor mij open
gedaan, voor hun niet. Ach, zolang
het duurt, profiteer ik er gewoon van.
Het slijt er vanzelf wel uit. Ik ben
hier nu een half jaar, maar ik voel me
volkomen thuis. Het is hier niet alleen
fijn werken, maar ook heerlijk wo
nen."
Op de boerderij staan de koeien keu
rig apart op haar komst te wachten.
Terwijl de boer de koe vasthoudt,
wordt met een in mijn ogen enorme
thermometer, eerst de temperatuur
opgenomen. Als Veronne terugloopt
naar de auto om de juiste injectie
vloeistof te halen, komt een andere
boer naar me toe om te vertellen dat
ze „al een echt Texelaartje begint te
worden". Een groter compliment kan
je hier haast niet krijgen, wel?
Blind
De „stugge" koe levert meer proble
men op. Na bloed te hebben afgeno
men, vertelt ze dat het bij dieren met
dergelijke vage klachten vaak heel
moeilijk is om een diagnose te stel
len. „Dat is wel eens onbevredigend,
zowel voor ons als voor de boeren.
Er is geen één duidelijke aanwijzing
waardoor je in een bepaalde richting
kunt gaan zoeken. Het geeft meer
voldoening om ergens aan te komen
en gelijk te weten wat er aan de
hand is. Verleden week werd ik bij
een koe met hersenverschijnselen ge
roepen. Het dier was plotseling blind
geworden en liep voortdurend rond
jes. Het is heel dankbaar om dan een
infuus aan te brengen en het dier bij
na onmiddellijk op te zien knappen
omdat het een tekort aan iets heeft
gehad. Vaak draait het om vitamine
gebrek of komt het door een stofwis-
selingssto ornis. Op dat soort
momenten kun je even lekker trots
zijn, want je ziet vrij snel resultaat."
De dierenartsenpraktijk doet ook aan
bedrijfsbegeleiding van runderen, ver
telt ze. Eenmaal per maand worden
de aangesloten boerderijen, 20 stuks,
bezocht. Er wordt ondermeer gepraat
over voeding, klauwproblemen en ge
controleerd op drachtigheid. „Je bent
preventief in de weer, maar je springt
ook in op problemen. In dit vak werk
je bijna altijd achteraf. Je wordt er
pas bij geroepen als de dieren al ziek
zijn en nu kun je voorkomen dat er
wat mis gaat. Daarom is die begelei
ding een aardige kant van het vak.
30 JULI 1993 TTTVIZT
vind ik. En belangrijk. Ik denk dat het
voor menig bedrijf de toekomst is."
Loeien
We arriveren bij een boerderij aan de
Zanddijk, waar ongeveer veertien kal
veren moeten worden onthoornd. De
dieren staan keurig in een omheinde
box klaar. „Fijn, dat spaart een hele
boel tijd", roept ze opgelucht. We
kunnen elkaar amper verstaan, want
het is in de stal een geloei van je
welste. De moeders kunnen echter
roepen wat ze willen, hun kroost zit
afgezonderd in de box en van daaruit
kan slechts met overgave worden te-
ruggeloeid. De kalveren krijgen eerst
een spuitje om rustig te worden,
waarna de daadwerkelijke verdoving
middels een tweede injectie wordt
gegeven. Terwijl de meeste dieren na
de eerste prik al wat slaperig op de
grond zakken, blijft één kalf, al een
wat „oudere", gewoon staan. Een tik
je wankel blijft hij op de been, waar
bij hij nietsontziend over zijn liggende
lotgenoten heen stampt. ,,lk heb hem
zeker vergeten", veronderstelt Veron
ne in eerste instantie Of dat zo is,
blijft de vraag, want ook na een ex
tra prik weet hij zich nog onwaar
schijnlijk lang staande te houden.
Spanen
Dankzij een waarschuwende kreet
van de boer ontsnappen we aan een
koe die achter onze ruggen een
kunstje uitprobeert. „Dit is de eerste
keer dat ze m'n laarzen proberen vol
te schijten", klinkt het nuchter naast
me. We komen er met een paar spat
ten vanaf, dat valt mee. Het brandap-
paraat wordt gehaald en met kordate
precisie op de beginnende hoorntjes
gedrukt. Na enkele seconden zit er
alleen nog een gat, ter grootte van
een kurk. En passant wordt bij een
aantal kalveren ook nog snel het te
veel ean spenen verwijderd. Hoewel
de boer alle assistentie verleent,
krifgt Veronne door een misverstand
toch nog een trap van een kalf. „On
danks een verdoving kunnen dieren
toet* nog heel onverwachts uithalen",
legt ze op de terugweg uit. „Daar
kun je echt versteld van staan. Het
gaat bijna altijd goed, maar als het
eens misloopt, komt dat door een
misverstand. Als de boer denkt dat je
klaar bent en loslaat, voordat jij je
hebt teruggetrokken. Op het spreek
uur had ik laatst een hond die naar
me uitviel op het moment dat ik m'n
hoofd net terugtrok. Ik hoorde zijn
kaken naast m'n oor tegen elkaar
klappen. Dat soort situaties heb je
gelukkig maar heel zelden, want je
neemt de nodige voorzorgsmaatrege
len en bent eigenlijk altijd wel op je
hoede. Het is het vervelendst als ze
in je hand bijten. Dat kun je eigenlijk
niet hebben, want het valt niet mee
met één hand te moeten werken."
Keizersneden
Op de vraag wat ze het leukste on
derdeel van het vak vindt, antwoordt
ze zonder aarzelen dat verlossingen
bij koeien en schapen wel haar hart
hebben. „Keizersneden vind ik prach
tig om te doen. Het contact met
mensen is echter ook een aardige
kant van dit beroep. Ik moet zeggen
dat Texelaars in het algemeen goed
met hun dieren omspringen. Er wordt
hier voor een ziek beest altijd een
plekje gezocht waar het rustig in af
zondering kan liggen. Ik wil met zeg
gen dat dat in Brabant niet het geval
was, maar het is hier gewoon alle
maal wat kleinschaliger."
De schapentijd vindt ze, ondanks de
grote werkdruk, een prachtige tijd.
„Je hebt eens in de vier nachten
„eerste dienst", wat inhoudt dat je
het eerst wordt ingeschakeld bij alle
voorkomende gevallen. Gedurende de
topweken kom je dan amper een uur
in je bed. En als er meerdere keizers
neden tegelijk moeten worden ge
daan, wordt de collega met „tweede
dienst" ingeschakeld. Het zijn zes in
tensieve weken, maar wel fijn om te
doen."
Als we bij de praktijk aankomen, zit
de deur al op slot. Het is tussen de
middag, iedereen is naar huis om te
eten. De middagen worden in princi
pe vrijgehouden voor noodgevallen en
voor zaken die tijd nodig hebben.
„We hebben zo'n strak schema, dat
we als we dit niet zouden doen, ge
heid in tijdnood komen", verklaart ze.
„Over enkele uren begint het spreek
uur voor kleine huisdieren alweer,
wat we tegenwoordig altijd met z'n
tweeën doen. Veel tijd blijft er dus
echt niet over."
Op de vraag hoever ze in het alge
meen de 40-urige werkweek over
stijgt, moet ze lachen. „50 a 60 uur
maak je zeker wel. Je bent altijd be
zig, vooral ook omdat het werk zich
niet laat indelen. Maar ik zou niet an
ders willen. Zolang ik me kan heugen
heb ik dit beroep al willen uitoefenen.
Als klein kind sleepte ik al van alles
je voor zieke dieren draagt. De eerste
keren dat je er in je werk alleen voor
staat, zijn met mis. Tot dan toe heeft
er steeds iemand over je schouder
mee staan te kijken, wat heel ge
ruststellend is. Ik belandde in een he
le grote praktijk in Brabant, waar
twaalf dierenartsen werkten. De
meesten waren gespecialiseerd. De
één deed uitsluitend kleine huisdie
ren, de ander alleen paarden en ik
kreeg koeien, varkens en schapen on
der m'n hoede. De eerste keren dat
je alleen op pad bent, moet je wer
ken met nét wat andere instrumen
ten dan je op de opleiding gewend
was en zijn ook de omstandigheden
anders dan je verwacht. Je realiseert
je opeens dat je met alleen met het
zieke dier te maken hebt, maar vooral
ook met de eigenaar. Een onderdeel
dat bepaald niet moet worden uitge
vlakt en waar tijdens de studie erg
weinig aandacht aan is besteed. Je
komt al snel tot de ontdekking dat
omgaan met mensen een wezenlijk
onderdeel van je werk is en dat je op
dat gebied nog helemaal niets weet
en je eigen weg moet zien te vinden.
Als je bent uitgestudeerd, beheers je
de theorie, maar dat is het dan ook
wel."
Benauwd
Terwijl ze praat blijven haar vingers
geen moment stil. Tijdens het afbin
den van de eierstokken, die ze één
voor één naar boven haalt, valt het
me op dat het ademen door zo'n
kapje na een tijdje wel een beetje be
nauwd wordt. Als ze echter de baar
moeder heeft verwijderd en met een
boogje op het aanrechtblad mikt,
voel ik me tot m'n grote ergernis wat
slap in de benen worden. Even wan
delen maar. Groeit een mens daar
dan nooit overheen?
Na de koffie keert m'n gewone kleur
weer terug en gaan we visites rijden.
Op een boerderij in de buurt van Den
Hoorn hebben ze een kalfje met na
velontsteking, een koe met baarmoe
derontsteking en een koe met wat
vage klachten - een zogenaamde
„Stugge" koe - die zich afzondert en
volgens de 'beer een te passieve in
druk maakt. Terwijl we erheen rijden,
vraag ik waarom ze Brabant na twee
jaar achter zich heeft gelaten. Kon ze
daar als geboren Noord-Hollandse
toch niet echt aarden? „Dat heeft
achteraf misschien ook een rol
gespeeld, maar dan toch een kleine",
luidt het antwoord. „Mijn voor
naamste bezwaar was de grootte van
de praktijk. Twaalf dierenartsen heeft
natuurlijk weinig intiems. Daar komt
bij dat je door al die specialisaties
maar met een klein onderdeel van je
vak bezig bent - met honden en kat
ten kwam ik nooit meer in aanraking
- en dat je voor de boeren gewoon
één van de velen bent. Je leert ze
ook niet echt kennen, want omdat je
met zoveel dierenartsen werkt, kom
je er met vaak genoeg. Daarom ben
ik uit gaan kijken naar een andere
baan. Toen ik de vacature op Texel
zag, was ik gelijk ehthousiast. Een
klein team van vier man en werk
waarbij je met alle soorten dieren in
aanraking komt. Het eiland trok me
ook, ik was er als kind geweest, op
werkweek en tijdens een korte va
kantie. Het sollicitatiegesprek maakte
me nog enthousiaster dan ik al was.
Ik voelde me onmiddellijk thuis en
was werkelijk door het dolle heen
toen ik hoorde dat ik was aangeno
men."
IFoto Margreet Berndsen)
De „Tally Ho"-wedstrijden voor po
ny's en paarden, die maandagavond
op het terrein van de Turkse Tent na
bij De Koog werden verreden, ken
den een spannend en sportief
verloop. Amazones van de diverse
Texelse maneges verdeelden onder
ling de hoofdprijzen.
Een Tally Ho bestaat uit drie onderde
len: 100 meter stap, 100 meter draf
en 100 meter galop, heen en weer
op een uitgezette baan. Jaarlijks trekt
deze eenvoudige opzet veel publiek
naar De Koog. Ook ditmaal kunnen
de organiserende menvereniging Tus
sen Wad en Duin en ondernemersve
reniging De Koog Promotion op een
geslaagd evenement terugblikken. De
maneges Elzenhof, Kikkert en Zoete
lief, alsmede ruitercentrum Van der
Linde verleenden hun medewerking.
Tevens kon worden deelgenomen
door individuele ruiters.
De deelnemers kwamen in actie in
drie rubrieken: Shetlanders en kleine
pony's, grote pony's en paarden. In
de eerstgenoemde rubriek legden drie
meisjes van manege Zoetelief beslag
op de eerste drie prijzen. Claudia de
Haan met Karsja ging met de over
winningsbeker en ƒ100,- naar huis.
Tweede werd Esther Koorn met Tan-
tha (f50,-) en derde Vera Braun met
Loes (ƒ25,-). Erna Kikkert van ruiter-
centrum Van der Linde won met haar
rijdier Flower de finale bij de grote
pony's, voor Gaja Westerlaken (ma
nege Zoetelief) met Lady en Judith
Witte (manege Elzenhof) met Natanja
1.
Zak voer
De meest indrukwekkende finale, die
van de paarden, werd een prooi voor
Mirjam Grolle van manege Kikkert
met Aradin. Marianne Graaff van de
zelfde manege reed met haar paard
Quick naar de tweede plaats, voor
Ingeborg Jaspers van manege Zoete
lief met Silver. De pechprijs in deze
rubriek was voor Wendy van Elk, die
in de finale zou rijden maar gebles
seerd raakte. Als troost heeft menve
reniging Tussen Wad en Duin haar
een zak voer gegeven.
In de finales waren de verschillen aan
de finishlijn soms minimaal. Ondanks
de spanning bleef de strijd sportief,
getuige de houding van Marthe Kie-
nemund van manege Elzenhof, die
vrijwillig afstand deed van een finale
plaats omdat zij vond dat die haar
onterecht ten deel was gevallen
Als de gemeenteraad ermee akkoord
gaat zal het door het aanleggen van
een stuk voetpad, mogelijk worden
gemaakt om rond het Verpleeghuis
Texel te wandelen.
Bij de recente verbouwing van het
verpleeghuis is aan de Lijnbaan een
pad gelegd om het gebouw bij brand
veilig te kunnen verlaten. Dit pad
sluit echter niet aan op het bestaan
de voetpad, zodat de bewoners zich
nu over dertig meter rijbaan moeten
verplaatsen. Dat kan gevaarlijk zijn en
de gemeente werkt dan ook graag
mee aan kompletering van deze klei
ne wandelroute De kosten bedragen
f18.000,- en worden gedekt uit de
post „onvoorzien".
De landbouwschool aan de Beatrix-
laan heeft in het weekend bezoek ge
had van ongenode gasten. Eén raam
is ingegooid, waarna een ander raam
is geopend. Er wordt niets vermist.
In een winkel in Den Burg is in de
nacht van zaterdag op zondag inge
broken. De dader(s) hadden een raam
vernield en een toegangsdeur open
gebroken. Gepoogd is de kluis te kra
ken, maar dat is mislukt. Wel is de
kassalade met zo'n ƒ500,- weggeno
men. De inbrekers hebben verschil
lende sporen nagelaten, waarnaar
door de technische recherche een
onderzoek wordt ingesteld.
at kloppende plekje hier?
hartje." In de dierenart-
aan de Keesomlaan turen
'ogen aandachtig naar het
ïermpje van de echo-scoop,
gen drachtige merrie laat
deling gelaten over zich ko-
van Vliet, op paardenge-
neest deskundige van de
nartsen, overhandigt het
aan zijn collega Veronne
met het verzoek of zij
rt van het veulen in beeld
en. Het paard maakt van
nheid gebruik even snel
Yppde vloer te deponeren.
I arm verdwijnt bijna tot
1 iuder aan toe in het paarde-
ater verschijnt het klop-
opnieuw in beeld. Wat
ding toch!
srt over acht. Assistente
bezig een poes klaar te ma-
ien sterilisatie, de enige
ie volgens het grote boek
igramma staat. In de gang
ile wachtenden die op ver-
Je dierenartsen 's morgens
langskomen. Een me-
een Labrador vertelt dat
hond zich in een onbe-
nblik aan de opsluiting
n te onttrekken. „Terwijl
ren is die dondersteen
rder van de buren gewan-
toeval wil dat de herder in
n assistente Marike is, die
van deze twee honden
leuk zou vinden. Haar
uit Den Hoorn is echter
nurwen „Je moet maar
hier op Texel allemaal
Ze kiest voor een soort
fter" injectie. Terwijl hij
blikt de Labrador
om zich heen. „Bedankt
amine-injectie", roept zijn
it vertrek. We kijken elkaar
aan „Oh, daar heb ik
gekscherende opmerkin-
legt de assisten-
gezegd dat we net
of we die be-
stiekem al-
zouden
uooi slaat het op. Alle-
W natuurlijk."
inter-
Vectienaald tussen de tanden, gaat Veronne Koot een ontsteking te lijf.
Keizersneden bij schapen zijn tijdens de lammerij dagelijks werk
mee naar huis. Katten, marmotten,
hamsters, zelf een keer een pony die
ik langs de weg had aangetroffen.
Het beest heeft de hele nacht in de
tuin staan hinniken, om van de rest
maar niet te spreken. Paarden en
honden waren m'n ouders echter te
dol, daar wilden, ze niet aan. Gelukkig
woonde ik vlak bij een boerderij,
waar ik heel wat vrije tijd heb door
gebracht. Het is vreemd, maar de
meeste dierenartsen weten als kind
al dat ze dit beroep willen."
Stoer
Ze moet even diep nadenken als ik
haar vraag of het vak voldoet aan de
verwachtingen 'die ze er als kind van
had. „Nee, het is wel anders. Het is
wel even „stoer" als ik had ver
wacht, maar het verpleegsterachtige
idee dat ik er vroeger van had, klopt
totaal niet. Als dierenarts verzorg je
in principe nooit zieke dieren, dat
doet de eigenaar."
Ze vertelt dat ze bij het loten voor de
diergeneeskunde aanvankelijk weinig
geluk heeft gehad. „Na het vwo loot
te ik uit, waarna ik aan de Land
bouwhogeschool in Wageningen ben
gaan studeren. Dat was eigenlijk met
wat ik wilde en ik schreef ieder jaar
weer in voor Utrecht. Tot mijn te
leurstelling werd ik telkens uitgeloot.
Pas tijdens mijn laatste jaar in Wage
ningen had ik beet. Ik heb geen mo
ment getwijfeld. Onmiddellijk naar
Utrecht."
„Of ik ooit voordeel van die jaren aan
de Landbouwhogeschool heb gehad?
Nee, niets. Het enige voordeel wat ik
kan bedenken is dat je weet hoe je
moet studeren en dat je de „wilde ja
ren" achter je hebt liggen. Ik ben
vervolgens in zeven jaar tijd afgestu
deerd. Dat is in deze richting redelijk
snel, maar ik had me plechtig voor
genomen vóór m'n dertigste klaar te
zijn. Dat lukte me nét niet, jammer-
genoeg."
Vrije avond
Blijft er naast het werk nog tijd over
voor andere zaken? „Eigenlijk te wei
nig. Ik zou wel op tennis willen, maar
dat komt er gewoon niet van. Brid
gen vind ik ook leuk, maar daar heb
je een vaste vrije avond voor nodig
en dat is in mijn werk erg moeilijk.
Misschien krijg ik mijn collega's ooit
nog eens zo ver dat ze daar aanwil-
len."
Ze rijdt vrolijk lachend weg. Even
snel eten, het is zo weer half twee...
Margreet Berndsen.
ooit
:>ben
laard
van
zo'n
nden
nms-
e, de
Ji ter-
Zeegroene badmuts
patiënt is een kat met
Veronne constateert
die de afgelopen
niet afdoende is
dat de kat maar even
om de oren onder narco-
uit te spuiten. Terwijl Loek
ch over de kat ontfermt,
chting „operatiekamer",
steriliseren poes, diep on-
met een keurig ontsmet
choren buikje ligt te
ironne wast haar handen,
dat grondig wordt ver-
g een soort papieren bad-
reikt, zeegroen, met een
nonddoekje. Binnen
et grote precisie een
et kattelijfje. Terwijl ze op
aar de eileiders, vertelt ze
moeite te hebben gehad
ireren van dieren. „Niet
e dieren tenminste. Tij-
eiding was het wél eens
l'9 in dode dieren te moe
maar ook daar had ik
t zoveel last van. Wat ik
'ie wel zwaar vond druk-
verantwoordelijkheid die
